De vlam die blijft branden...

[joey]

Geknipt uit: Seizoen 2008/2009 Jong Ajax...


Ko, doe jij eigenlijk iets bij Ajax? Je bent nog steeds lid, neem ik aan, maar heb je het afgelopen jaar ook initiatieven genomen om je voor de club onmisbaar te maken?

[Kowalczyk]

Ko, doe jij eigenlijk iets bij Ajax?

Nee.

Je bent nog steeds lid, neem ik aan...

Dat klopt.

... maar heb je het afgelopen jaar ook initiatieven genomen om je voor de club onmisbaar te maken?

Nee. Ik ben gewoon 'werkend lid' van de vereniging, zoals dat heet. Om die reden schrijf ik af en toe een gratis column voor Ajax Life, of een gesproken column voor Ajax TV, en mijn column voor de AFCA Supportersclub is ook 'liefdewerk oud papier'. Zo heel af en toe vraagt iemand van de club me eens om bij één of andere brainstorm/'denktank'-sessie aanwezig te zijn - en dat doe ik dan natuurlijk. Daar ben je lid voor.

Maar 'onmisbaar maken'? Nee. Ga ik ook niet mijn best voor doen, trouwens. het is mijn morele plicht ook helemaal niet om me onmisbaar te maken, laat staan mijn officiële plicht als lid.

Ik ben voorgedragen als lid omdat men bij Ajax vond dat ik me, als supporter en Ajacied, "op een kritische, maar sympathieke en verstandige manier manifesteer in de media" (dat waren de woorden). Ik zie het lidmaatschap als een aanmoediging om dat te blijven doen, maar een officiële rol binnen de club ambieer ik niet. Ik ben onafhankelijk publicist/schrijver - en dat zal mijn vak blijven.

K.

[Kowalczyk]

Maarreh, als iemand hier iets over weet...

Gaat de wedstrijd vanavond op De Toekomst eigenlijk door...?

K.

K.

[joey]

Ko, doe jij eigenlijk iets bij Ajax?

Nee.

Je bent nog steeds lid, neem ik aan...

Dat klopt.

... maar heb je het afgelopen jaar ook initiatieven genomen om je voor de club onmisbaar te maken?

Nee. Ik ben gewoon 'werkend lid' van de vereniging, zoals dat heet. Om die reden schrijf ik af en toe een gratis column voor Ajax Life, of een gesproken column voor Ajax TV, en mijn column voor de AFCA Supportersclub is ook 'liefdewerk oud papier'. Zo heel af en toe vraagt iemand van de club me eens om bij één of andere brainstorm/'denktank'-sessie aanwezig te zijn - en dat doe ik dan natuurlijk. Daar ben je lid voor.

Maar 'onmisbaar maken'? Nee. Ga ik ook niet mijn best voor doen, trouwens. het is mijn morele plicht ook helemaal niet om me onmisbaar te maken, laat staan mijn officiële plicht als lid.

Ik ben voorgedragen als lid omdat men bij Ajax vond dat ik me, als supporter en Ajacied, "op een kritische, maar sympathieke en verstandige manier manifesteer in de media" (dat waren de woorden). Ik zie het lidmaatschap als een aanmoediging om dat te blijven doen, maar een officiële rol binnen de club ambieer ik niet. Ik ben onafhankelijk publicist/schrijver - en dat zal mijn vak blijven.

K.

Dan bedriegt mijn geheugen mij blijkbaar. Mij stond bij dat jij de ambitie had om tot de ledenraad toe te treden.

Voel je je meer betrokken bij de club omdat je nu lid bent? Heeft dat lidmaatschap op welke manier dan ook je kijk op Ajax veranderd?

[Kowalczyk]

Dan bedriegt mijn geheugen mij blijkbaar. Mij stond bij dat jij de ambitie had om tot de ledenraad toe te treden.

Leden hebben de mogelijkheid om zich kandidaat te stellen voor de Ledenraad. Omdat dat zo is, werd die vraag me hier meteen gesteld toen ik lid was geworden: wil je de Ledenraad in? Toen heb ik gezegd dat dat misschien ooit een mogelijkheid zou worden, maar nu in elk geval niet. Ten eerste zou ik er nu het draagvlak niet voor hebben (en dat heb je wel nodig om gekozen te worden). Ik zou even veel kans maken om in de Ledenraad te komen als de Partij voor de Dieren om in de regering te komen. Bovendien moet ik er zin in hebben, en tijd en energie voor hebben. Al die dingen heb ik vooralsnog niet.

Voel je je meer betrokken bij de club omdat je nu lid bent?

Ja en nee. Bij de vereniging voel ik me meer betrokken omdat ik nu lid ben, maar mijn gevoel van betrokkenheid bij Ajax-1 is hetzelfde gebleven, met alle pieken en dalen van dien. Mijn gevoel van betrokkenheid bij Ajax-1 is aan een tamelijk normale supportersconjunctuur onderhevig: soms ben ik erg met Ajax 'bezig', dan weer een tijdje minder.

Op het moment beleef ik een dalconjunctuur, op dat vlak. Winnen of verliezen, wel of geen penalty, wel of geen buitenspel, scheidsrechters die al dan niet 'tegen' Ajax fluiten, kranten die al dan niet 'negatief' over Ajax doen, Van Basten een goede of juist een slechte trainer, Huntelaar wel of niet verkopen... Het komt me op dit moment allemaal voor als kinderlijk gemuggenzift op de vierkante millimeter. Volslagen oninteressant (hoewel soms komisch). Ik wil op het moment even gewoon lekker voetbal kijken (niet te veel), en verder geen gezever. Emotioneel gezien is mijn Ajax-betrokkenheid op dit moment laag. Ik kan me gewoon niet voor de discussie opladen (ook hier op AT niet; het zal allemaal wel).

Maar dat komt vaker voor en verandert vanzelf weer. Het is een golfbeweging.

Heeft dat lidmaatschap op welke manier dan ook je kijk op Ajax veranderd?

Nee. Ik heb de vereniging wat beter leren kennen, en die vind ik heel leuk. Maar mijn kijk op de gang van zaken 'aan de overkant' (de ArenA) is niet anders dan voorheen.

K.

[joey]

Leden hebben de mogelijkheid om zich kandidaat te stellen voor de Ledenraad. Omdat dat zo is, werd die vraag me hier meteen gesteld toen ik lid was geworden: wil je de Ledenraad in? Toen heb ik gezegd dat dat misschien ooit een mogelijkheid zou worden, maar nu in elk geval niet. Ten eerste zou ik er nu het draagvlak niet voor hebben (en dat heb je wel nodig om gekozen te worden). Ik zou even veel kans maken om in de Ledenraad te komen als de Partij voor de Dieren om in de regering te komen. Bovendien moet ik er zin in hebben, en tijd en energie voor hebben. Al die dingen heb ik vooralsnog niet.

Ach zo. Nee,dan heb je wel iets beters te doen, neem ik aan.

Mijn gevoel van betrokkenheid bij Ajax-1 is aan een tamelijk normale supportersconjunctuur onderhevig: soms ben ik erg met Ajax 'bezig', dan weer een tijdje minder.

Heeft dat bij jou met succes te maken?
Bij mij niet. Ik mis Ajax. Ik merkte het bij overlijden van Sjakie. Sjakie was Ajax. Wie roept dat gevoel nog op? Geen Sjakie meer, geen Bobby meer, geen spelers meer die weten waar de club voor staat. De aanstelling van MVB is in mijn ogen een poging om het goede gevoel kunstmatig op te roepen. MVB is geen echte ajacied, hij runt de BV Van Basten.

Toen Ajax de EC2 won, vond ik dat zoiets prachtigs. Cruijff, al die brutale jochies uit de opleiding, de kleine club tegen de grote rest. We stonden in de regen op het Leidseplein met een gevoel dat mijn vriendin ooit omschreef als verliefdheid. Alles viel samen. Het was goed. Later heb ik dat nooit meer zo gehad, zelfs in 1995 niet. Eerlijk gezegd kan ik dat zelf niet verklaren.

Op het moment beleef ik een dalconjunctuur, op dat vlak. Winnen of verliezen, wel of geen penalty, wel of geen buitenspel, scheidsrechters die al dan niet 'tegen' Ajax fluiten, kranten die al dan niet 'negatief' over Ajax doen, Van Basten een goede of juist een slechte trainer, Huntelaar wel of niet verkopen... Het komt me op dit moment allemaal voor als kinderlijk gemuggenzift op de vierkante millimeter. Volslagen oninteressant (hoewel soms komisch). Ik wil op het moment even gewoon lekker voetbal kijken (niet te veel), en verder geen gezever. Emotioneel gezien is mijn Ajax-betrokkenheid op dit moment laag. Ik kan me gewoon niet voor de discussie opladen (ook hier op AT niet; het zal allemaal wel).

Moedeloos?

Maar dat komt vaker voor en verandert vanzelf weer. Het is een golfbeweging.

Ik hoop het, want wat doen we als het nooit meer terugkomt?

[Kowalczyk]

Ach zo. Nee,dan heb je wel iets beters te doen, neem ik aan.

Op dit moment voelt het wel zo, ja.

Mijn gevoel van betrokkenheid bij Ajax-1 is aan een tamelijk normale supportersconjunctuur onderhevig: soms ben ik erg met Ajax 'bezig', dan weer een tijdje minder.

Heeft dat bij jou met succes te maken?

Ten dele. Een lange tijd van doffe ellende kan me wel 'murw beuken' en van een ouderwets lekkere overwinning (dit seizoen: PSV thuis, Hamburg uit) leef ik op. Dan kan ik er weer even tegen, zoals dat dan heet.

Maar toch: er zijn ook wel goede seizoenen geweest die ik wat mat beleefde, terwijl er heel slechte jaren zijn geweest waarin ik de hele dag bevlogen over Ajax kon discussiëren.

Op het moment beleef ik een dalconjunctuur, op dat vlak.

Moedeloos?

Nee, dat is het niet. Miojn matheid is niet door Groningen en Heerenveen veroorzaakt.

Ik was (in tegenstelling tot sommige anderen) redelijk te spreken over de eerste seizoenshelft. PSV thuis en Hamburg uit waren écht heerlijk, en toen Ajax meteen na de winterstop die pot tegen NEC uit het vuur sleepte, dacht ik echt dat we ons op konden maken voor een bloedstollende tweekamp met AZ. Maar toch: ook toen voelde ik al een soort distantie. Ik beleef voetbal op dit moment gewoon niet zo heel intens. Ik kijk wel, en vind dat ook leuk, maar het is op het moment een kijkspel voor me. Niet iets waar ik middenin sta. Best kans dat dat in Florence weer gaat veranderen, ongeacht het resultaat.

Maar dat komt vaker voor en verandert vanzelf weer. Het is een golfbeweging.

Ik hoop het, want wat doen we als het nooit meer terugkomt?

De laatste jaren is mijn leven gewoon erg veranderd. Ik ben wat huiselijker geworden (minder in de kroeg te vinden) en merkte op mijn vorige adres dat ik het een beetje gehad had met de drukte en de binnenstadchaos. Ik woon nu (paradoxaal genoeg) voor het eerst van mijn leven in stadsdeel Centrum, maar wel rustig: tuintje, stilte, gezinnen, een uitzicht. Hier was ik tien (of vijf) jaar geleden niet aan toe geweest, maar nu is het precies wat ik wil.

Parallel daaraan is de plek van Ajax in mijn leven ook wat veranderd. De club is me even dierbaar als vroeger, en ik zal altijd naar wedstrijden gaan, maar ik ben bijvoorbeeld zo goed als gestopt met uitwedstrijden in Nederland (geen zin meer in combi's) en ik merk dat ik me minder opwind over de prestaties, scheidsrechters en trainers. Dat begint na 25 jaar Ajax-liefde, 20 jaar stadionbezoek en zestien seizoenkaarten allemaal een beetje voorspelbaar te worden, als ik eerlijk ben. Op dat vlak ben ik de ergernis een beetje voorbij, en dat heeft niet zozeer met moedeloosheid te maken, als wel met een nieuwe levensfase. Denk ik.

Aan de andere kant: ik ben als een kind zo ongeduldig om lekker naar Florence te gaan met mijn vrienden. Ik baalde behoorlijk van de nederlaag tegen Heerenveen, en toen ik las dat AZ en PSV allebei gewonnen hadden, besloot ik niet naar de samenvattingen te kijken... tót ik hoorde dat Feyenoord in de 93e minuut verloren had. Toen wilde ik dat moment toch wel even checken...

Kortom: die vlam blijft wel branden. Niks ongebruikelijks.

K.

[joey]

Je wordt oud, Ko.

Kun jij je voorstellen dat je Ajax volgt vanaf de bank en even fanatiek blijft? Met andere woorden, is jouw liefde voor Ajax niet heel sterk verbonden met je keuze voor het supportersbestaan als a way of life?

Het wordt steeds moeilijker om je te identificeren met het elftal van Ajax, vind ik. Spelers komen, spelers gaan, het gaat zó hard. En dan de manier waarop de spelers zich gedragen - veel hebben ze niet met Ajax. Neem Sulejmani: een leuk talent, wordt een goede voetballer, maar die jongen is zo duidelijk voor nu even door een makelaar bij Ajax gedumpt. Binnen de kortste keren loopt hij ergens anders rond en beukt hij met zijn vuist op een ander logo. Een huurling, een passant.

[Thijs]

Het wordt steeds moeilijker om je te identificeren met het elftal van Ajax, vind ik.

Ik heb een beetje het gevoel (ik weet het niet zeker want ik ben niet zo oud als jullie) dat dit eigenlijk elk jaar wordt gezegd. De 'vroeger was alles beter'-mentaliteit, volgens mij wordt dat een beetje geromantiseerd.

Ik kon me pas moeilijk identificeren met het elftal van '99-'00, om maar wat te noemen. Chris Kanu, Tom Sier, Aaron Mokoena, Frank Verlaat, John Nieuwenburg, dáár kreeg ik pas ingedaalde ballen van. Ik kan nu redelijk dramatisch doen over De Grote Kolerezooi wat me afgelopen zaterdag is overkomen, maar toen was ik pas écht een depressie nabij.

Het seizoen '97-'98 vond ik heel leuk, maar ik kon me niet 'identificeren met het elftal'. Sowieso een beetje een vaag begrip als je het mij vraagt. Wat mij betreft spelen er acht Amsterdammers in de basis (uit de eigen jeugd), een Nederlander van buitenaf en twee soepele Nigerianen die Finidi of Kanu heten. Maar ach, identificeren. De illusie dat alle selectiespelers oprecht zoveel van de club houden als ik heb ik al laten varen toen ik een jaar of 14 was. '97-'98, we wonnen dat jaar in m'n herinnering ongeveer alles met 8-0, het was schitterend voetbal, maar op een paar uitzonderingen na (Arveladze, Witschge, Blind, Boertjes en van der Sar uit m'n hoofd) kon ik me niet identificeren met het elftal. Rudy, Oliseh, Babangida, allemaal sympathieke jongens maar het was wel een bijeengekocht groepje.

Okay, het gaat nu weer klote, maar het kan nog veel erger. We spelen met veel eigen jeugd, we hebben aanvallers waar je voor naar het stadion komt (soms ) en op zich vind ik dit niet zo'n heel brak elftal. Het gaat met horten en stoten, dat wel, maar ik heb niet het gevoel dat ik me élk jaar een beetje mínder kan identificeren met Ajax. Ik kan me met dit elftal meer identificeren dan met het elftal van '05-'06. Boukhari, Anastasiou, Rosenberg, Lindenbergh, daar had ik eigenlijk helemaal niks mee.

[joey]

Ho, wacht even. Op die manier bedoel ik het niet. Van mij hoeft Ajax niet met elf Amsterdammers te spelen, hoor. Spaar me.

Maar een Litmanen, een Chivu, een Pettersson zou welkom zijn. Als de jongens uit de eigen jeugd enige betrokkenheid bij de club zouden tonen, zou ik dat helemaal toejuichen.

Geloof het of niet, maar ik mis Heitinga wel. Niet als voetballer, maar wel als cultuurdrager.

[Kowalczyk]

Je wordt oud, Ko.

Yep...

Kun jij je voorstellen dat je Ajax volgt vanaf de bank en even fanatiek blijft?

Nee.

Vervolgens is de vraag: wil je even fanatiek blijven?

Ik persoonlijk niet. Ik doe het sinds een jaartje rustiger aan dan de vijftien jaar daarvoor. Laten we niet doen alsof ik als supporter 'met pensioen' ben ofzo: ik heb een seizoenkaart, ga naar alle thuiswedstrijden (ook beker en Europees, ook als het een onaantrekkelijke tegenstander betreft), selecteer per seizoen een paar leuke Eredivisie-uitwedstrijdjes waar ik op eigen vervoer naar toe kan - en Florence wordt alweer mijn tweede Europese uitduel van dit seizoen. Kortom: 't is niet dat ik niks meer dóe.

Maar ik heb geen zin meer om voor élke uitwedstrijd op pad te gaan. Ik heb geen zin meer in die combi's, ik vind uitslapen lekker, ik houd van ee rustig zondagje met mijn meisje en ik besteed mijn geld liever aan andere dingen, nu. Dat moment zou ook zijn gekomen als Ajax op koers had gelegen voor de landstitel.

Met andere woorden, is jouw liefde voor Ajax niet heel sterk verbonden met je keuze voor het supportersbestaan als a way of life?

Jazeker wel. Ik zal ook nooit een supporter worden die genoeg heeft aan een Eredivisie Live-abonnementje. Ik wil naar het stadion, Ajax is een vehikel om mijn vrienden regelmatig te zien, ik vind de stadionhumor heerlijk en af en toe zo'n Europees reisje... geweldig. Dat zie ik niet snel verdwijnen. Wat dat betreft is er weinig veranderd in mijn supporterschap als zodanig: ik heb alleen een versnellinkje teruggeschakeld. Iets minder fanatiek, iets minder frequent.

Het wordt steeds moeilijker om je te identificeren met het elftal van Ajax, vind ik. Spelers komen, spelers gaan, het gaat zó hard.

Ja. Dat is helaas evident. Wat dat betreft zijn wij de generatie die de omslag mee heeft gemaakt van het 'oude profvoetbal' naar het 'nieuwe profvoetbal'. Wij hebben de tijd van verenigingscultuur en clubliefde nog gekend, en moeten dus wennen aan de Nieuwe Tijd. Jongens die nu vijftien zijn, weten niet beter. Die kennen geen staantribunes, geen amateuristische ouwe stadions in woonwijken, of voetballers die gewoon 'jongens uit de buurt' zijn. Wij wel - en we zullen aan een nieuwe realiteit moeten wennen, daarbij proberend om geen zure zeurpieten te worden.

Sommige dingen veranderen nu eenmaal. Je haalt je geld niet meer aan de balie van de bank, waar een juffrouw je te woord staat. Nee, je pint je geld uit de muur. Je boekt je vakantie niet meer aan een tafel met iemand van het reisbureau, maar via internet.

Zo gaan de dingen - en het voetbal verandert ook. Je daar tegen verzetten, is als hardnekkig in guldens blijven rekenen en hardnekkig weigeren dingen via internet te regelen: het is onzin, het heeft geen zin. Werknemers bij 'gewone' bedrijven werken ook niet meer hun hele leven voor één baas, met na 25 jaar een lintje van de koningin als beloning. Nee, ze veranderen eens in de drie jaar van baan omdat ze aan een nieuwe uitdaging toe zijn (en dat doen ze natuurlijk niet als ze daarvoor 30% van hun salaris inleveren...). Het bedrijf wordt overgenomen, alles verandert, en dus beginnen ze 'voor zichzelf', want waarom zou je nog op een kantoor gaan zitten? Alles wat je nodig hebt, is een laptop.

De voetbalwereld heeft in feite eenzelfde ontwikkeling doorgemaakt. Het zij zo. Gelukkig ben ik geen nostalgicus van aard. Ik zorg dat ik het nú leuk heb en verzet me niet tegen het simpele feit dat het geen 1988 meer is.

K.

[Ajax Rules]

Ja, erg herkenbaar allemaal. Ik heb hier ook een paar keer grote posts over geplaatst.

Volgens mij is het inderdaad ook een cohort-effect. Voor mensen van mijn leeftijd (33), dezelfde generatie als o.a. Joey en Ko dus, hebben heel bewust nog de oude voetbalcultuur in de Meer meegemaakt.

[Kowalczyk]

Trouwens: ik kan me sowieso niet meer 'identificeren' met voetbalploegen, hoor... Ik ben tien jaar ouder; ik vind het allemaal jochies. Heel soms komt er een figuur langs van wie ik denk: dat vind ik een slimme gozer, die een gezonde kijk op de wereld heeft en net even verder kijkt dan zijn verwende voetballersneus lang is. Voor dat soort jongens ontwikkel ik dan een soort 'zwak', maar dat zijn minstens even vaak buitenlandse passanten als jongens uit de eigen jeugd.

Ik had bijvoorbeeld op die manier sympathie voor Cristian Chivu, Zlatan Ibrahimovic en Klaas-Jan Huntelaar, maar ook voor een aantal gasten die op zich niet bekend staan als Grote Ajax-Sterren, zoals Wamberto, Julien Escudé en John O'Brien.

Dat ik me met die spelers (vooruit dan maar) identificeerde had niet eens zo veel te maken met hun spel, als wel met hun keuzes buiten het veld. Ze waren net even anders, wat slimmer, je verdacht ze ervan dat ze wel eens een boek of een krant lazen. En als ik ze hoorde praten, dacht ik wel eens: wij snappen elkaar.

Wat dat betreft 'had' ik met Julien Escudé veel meer dan met Urby Emanuelson of Ryan Babel, of zelfs John Heitinga. Ik weet uit ervaring dat ik het met zulke knaapjes nog geen anderhalve minuut pratend weet te houden. Met Klaas-Jan Huntelaar wel. Bij hem dacht ik: met jou zou ik het wel uithouden, als we een avond samen in de kroeg stonden. Ik heb bijvoorbeeld heel leuk met hem over sportboeken zitten praten, zó leuk dat we na de opname van FC Godenzonen nog even in een café zijn gaan zitten (met zijn vriendin Maddy erbij; vond ik een ontzettend leuke, lieve meid).

In de huidige selectie heb ik hetzelfde gevoel bijvoorbeeld wel een beetje bij de twee Belgen (Vermaelen vind ik ook een erg goeie gast). Veel meer dan met Van der Wiel en Emanuelson, in elk geval. Met dat soort Bijlmer-jongens kan ik gewoon niet zo heel veel, als ik eerlijk ben. Leuk, en ze horen bij Ajax, maar op zich niet bij mij.

Sowieso zoek ik mijn 'identificatie' niet in de voetbalwereld.

Dat wil niet zeggen dat ik het Ajax-elftal van 1990 geen héérlijk Ajax-ploegie vond, hoor. De Witschges, Schippie, de Boertjes, Roy... Zó hoort een Ajax-elftal te zijn. Maar om nou te zeggen dat ik me met die plat-Mokumse voetbalhumor kan vereenzelvigen... nee. Voor de supporters geldt in feite hetzelfde. De meeste jongens op Zuid zijn "not my peers". Met alle respect, hoor. Geen veroordeling.

K.

[jabu]

Zo'n Escudé, Huntelaar en O'Brien lijken mij inderdaad allemaal prima jongens. Naast leuk kunnen voetballen vind ik dat ook erg belangrijk.

[joey]

Wat is dat dan, identificatie? Ik heb er geen behoefte aan (nooit gehad ook) om welke Ajacied dan ook te ontmoeten. Mij gaat het uitsluitend om wat er op het veld gebeurt. Ik wil een team zien waarvan ik denk: dát is Ajax. Een team gevormd door spelers die lijken te beseffen waar Ajax voor staat. Naar de kroeg met die jongens? Alsjeblieft niet, zeg. Dat kan niet anders dan een teleurstelling worden. Of zelfs dat niet eens, want ik zou er niets van verwachten.

Natuurlijk is het voetbal veranderd en natuurlijk kun je niet in het verleden leven. Ik zou dat nooit doen, het zit niet in me. Maar ik denk dat er wat dat betreft niet eens zoveel verschil is tussen de generatie die de Meer nog heeft meegemaakt en de jongere generatie. Ook de jongere generatie zoekt naar voetballers die méér doen dan alleen hun geld ophalen. Ook de jongere generatie zoekt naar een zekere vorm van voetbalromantiek. Op het moment dat je het nuchter bekijkt, en bedenkt dat elke voetballer van Ajax voor drie centen meer onmiddellijk bij F. zou gaan spelen, dan is er niets meer aan. Dus houden we onszelf voor de gek; met dat zelfbedrog moeten we leven.

[Kowalczyk]

Exact, Joey. 100% eens. Daar verschillen we echt niet over van mening.

K.

[Ajax Rules]

Mmmm....misschien is die de-identificatie inderdaad wel een groter probleem voor mijn Ajaxbeleving geweest dan de afgenomen resultaten.

Vroeger toen ik jong was keek ik huizenhoog op tegen de Ajax-spelers. Nu doorzie ik beter (Het voorbeeld van Van der Wiel is al genoemd....Bloody hell, toen die laatst bij Voetbal Insite zat) wat een oninteressante types die voetballers vaak zijn. Al is het niet alleen een kwestie van ouder worden en scherper zien. Ik heb ook het idee dat de Ajax-spelers vroeger wat 'meer hadden'. Litmanen, Pettersson, Chivu...dat waren niet alleen goede voetballers, maar ook mensen die gewoon leuker waren dan veel van de huidige selectiespelers. En nog steeds denk ik dat onze selectiespelers weer leuker zijn dan Lucius of Marcellis.

Punt 2 is dat ik vroeger ook huizenhoog opkeek tegen de F-side. Als ik nu om me heen kijk, dan word ik niet altijd vrolijk van mijn mede-supporters. Inmiddels is het weer wat beter, maar met name dat stelselmatig na 5 minuten inzetten van "hoerenjong" tegen de grensrechter, wat een paar jaar geleden schering en inslag was onder zo'n heel vak gesjeesde VMBO-ers, dat stond in schril contrast tot de grappige liedjes die vroeger werden gezongen.

[Kaboem]

Er is toch geen ruk meer aan, man, tegenwoordig?!

[Daniel]

Jij was stiekem toch ook voor PSV geworden?

[Kowalczyk]

Oké... Gewetenskwestie!

We kunnen allemaal van onszelf beweren (en met recht, volgens mij) dat we geen 'successupporters' zijn: slechte resultaten zullen voor ons nooit reden zijn om onze seizoenkaarten op te zeggen en te besluiten 'ermee te stoppen'.

Maar: wat zou voor jou wél reden zijn om te zeggen "ik kap ermee, ik keer mijn club de rug toe"?

Ik vind dat een ontzettend moeilijke kwestie... Ik heb wel eens in een ferme bui tegen mijn vrienden geroepen dat ik ermee kap als Ajax zich laat 'kopen' door een Abramovitch of Glazer. Dan zou de vereniging (of: club) AFC Ajax voor mij dood zijn, en neem ik met bloedend hart afscheid van mijn grote liefde. Althans, dat zei ik toen, met grote stelligheid. Maar zou ik het écht doen...? Misschien krabbel ik dan wel terug en blijf ik tóch kijken naar die club met dat Ajax-shirt.

Hoe zit dat met jullie? Is er überhaupt iets dat jou zo ver zou kunnen krijgen? En zo ja, wat?

K.

[Arthur]

Hoe zit dat met jullie? Is er überhaupt iets dat jou zo ver zou kunnen krijgen? En zo ja, wat?

Ik denk dat mijn Ajacied zijn onderdeel is van mijn identiteit, dus het helemaal opgeven kan ik nooit. Ik kan me wel voorstellen dat het allemaal wat afstandelijker wordt en dat je niet meer naar het stadion gaat of zo, maar ik kan niet in alle eerlijkheid aangeven wat daar voor nodig is. Als Ajax bijvoorbeeld wordt gekocht door zo'n miljardair, dan vind ik vast wel weer een manier om daar mee te kunnen leven.

Als Ajax om de een of andere reden helemaal zou ophouden te bestaan, dan stop ik waarschijnlijk met het volgen van voetbal. (Ik volg andere wedstrijden nu al nauwelijks. Zonder spanning vind ik 95% van de wedstrijden niet om aan te zien.)

[El Clavo]

We zitten een beetje in hetzelfde schuitje Ko. Jarenlang alles gezien en meegemaakt, bijna geen wedstrijd gemist. Het gevoel wordt anders, maar het zal nooit verdwijnen. Ik denk dat ik pas zal stoppen als de prive sfeer het erg moeilijk maakt om te blijven gaan. Kids etc. Maar m'n kaart zou ik dan uitlenen/verhuren om straks met kids naar Ajax te gaan bijvoorbeeld.

[Kowalczyk]

Als Ajax om de een of andere reden helemaal zou ophouden te bestaan, dan stop ik waarschijnlijk met het volgen van voetbal. (Ik volg andere wedstrijden nu al nauwelijks. Zonder spanning vind ik 95% van de wedstrijden niet om aan te zien.)

Als Ajax zou ophouden te bestaan, dan zou ik wel naar voetbalwedstrijden blijven gaan, maar dan op een lager niveau en zonder echt een club te steunen.

Dan zou ik de ene week naar Katwijk rijden voor de dorpsderby, en de volgende week denken: ah, leuk, Volendam kan thuis een periodetitel pakken tegen Go Ahead Eagles, dat zijn twee leuke clubs. En wéér een week later zou ik, pakweg, Haarlem - Telstar meepikken. Heeft een Amsterdamse hoofdklasser zich voor de KNVB-beker geplaatst, en spelen ze thuis tegen Sparta Rotterdam? Leuk. Kaartje kopen en vroeg erheen: biertje drinken en een broodje bal eten in de kantine.

Zo zou ik dan mijn uurtjes voetbalsfeer 'bij elkaar sprokkelen'. En ik zou mijn 'Europese-uitwedstrijden-budget' uitgeven door af en toe naar een Engels potje te gaan, in een lagere divisie. Of een weekendje Hamburg met mijn vrienden, 'gebouwd' rond een mooie thuiswedstrijd van FC St. Pauli. Weet ik veel.

Hmmm... Eigenlijk klinkt dat nu al leuker dan Ajax volgen...

K.

[999]

Ach, AJAX zit in mijn bloed ... dus als ik dood ben zal het wel wat minder worden ...

[LucaS]

Nog even afgezien van de discussie of het waar was of niet (het is dus niet de bedoeling die weer eens te voeren), maar voor mij was de manier waarop indertijd Blind naar buiten werd gewerkt reden om mijn seizoenkaart op te zeggen. Het hielp daarbij wel dat er geen betaalbare kaarten voor mij en Syl naast elkaar te regelen waren. Wij hebben toen versatel aangeschaft en bezoeken nu zo nu en dan wedstrijden. Wat voor mij ook meespeelde is dat ik de sfeer doods vind/vond, dat zitten vreselijk en vak 410 toch niet helemaal het juiste antwoord daarop. Nu gaat het nog wel eens door me heen om 2 seizoenkaarten te kopen (Danny is immers gerehabiliteerd), maar eigenlijk vind ik het vaak ook wel prima zo