www.ad.nl‘Mannen geven strijd eerder op'
Door HENK VAN DER SLUIS
PEKING - Nederlandse sportvrouwen hebben in vergelijking met hun mannelijke collega’s iets extra’s, zo lijkt het. Van de twaalf medailles die Oranje de eerste tien wedstrijddagen op de Spelen in China veroverde, gingen er negen naar het ‘zwakke geslacht’, twee naar de mannen en één naar de gemengde dressuurploeg.
Dat is op zichzelf niets nieuws. Ook tijdens de olympische exercities in Athene 2004 (13-9) en Sydney 2000 (14-10, plus één team met beide geslachten) stonden de vrouwen het vaakst op het erepodium. Ze haalden voor Oranje een kleine zestig procent van de prijzen binnen. In Peking ligt dat nu iets hoger: 79 procent.
,,Het heeft waarschijnlijk deels met onze cultuur te maken,’’ zegt Wil Westphal. De ervaren trainer-coach is in de loop der jaren altijd succesrijk geweest met atletes. ,,Topsport is de afspiegeling van de gewone maatschappij. In veel culturen speelt de vrouw nog een ondergeschikte rol. In Nederland zijn vrouwen geëmancipeerd, ze krijgen meer kansen en grijpen die met beide handen aan. Wij vinden het niet gek als ze net zo hard trainen als mannen, of zelfs harder.’’
Het is een indruk, een gevoel van Westphal. Wetenschappelijk onderbouwd is zijn visie niet. Maar het is opvallend dat Henk Kraaijenhof er net zo over denkt. De voormalige coach van topsprintster Nelli Cooman: ,,Mannen en vrouwen krijgen in Nederland dezelfde kansen, dat ligt volgens mij in bijvoorbeeld de Verenigde Staten anders.’’
Volgens Kraaijenhof is er één aspect dat zeer nadrukkelijk in het voordeel van de vrouwen spreekt. ,,Ze zijn doorgaans gemotiveerder en vasthoudender. Ze bijten door. Ze gaan, zoals dat heet, tot het gaatje. Als ze zich een doel hebben gesteld, dan gaan ze er niet voor honderd maar voor honderdenéén procent voor.’’
Een onmiskenbaar voorbeeld daarvan is Marianne Vos. De wielrenster won maandag goud op de puntenkoers, nadat ze als favoriete eerder teleurstelde in de wegwedstrijd en de tijdrit. Vos moest en zou ten minste met één medaille terugkeren naar huis. In die wetenschap en onder die grote druk presteerde ze uitstekend.
Hoewel Kraaijenhof ook veel mannen onder zijn hoede had, werkte hij het liefst met vrouwen. ,,Atletes als Nelli Cooman, Merlene Ottey, Letitia Vriesde en Mary Onyali, een tennisster als Mary Pierce – ze zoeken de grens op, zijn niet zo makkelijk van hun plan af te brengen. Ze zijn gemakkelijker te motiveren dan mannen. Die hebben de neiging eerder op te geven. Mannen zeggen tijdens een training op een bepaald moment: Zo is het wel mooi genoeg geweest. Een vrouw zegt dat ook, maar dan een kwartier later.’’
Marjolein van Unen, bondscoach van de vrouwelijke judoka’s (drie medailles), vindt dat in het algemeen niet gezegd kan worden dat mannen minder ver gaan voor hun sport. ,,Bij onze sport is daar in elk geval geen sprake van. Waarom vrouwen in Peking dan toch betere prestaties leveren? Het is inderdaad frappant, maar ík heb werkelijk geen flauw idee hoe dat komt.’’
Viervoudig olympisch kampioen Leontien Zijlaard-Van Moorsel wil alleen iets zeggen over de verhoudingen in haar eigen sport. ,,Als je als vrouw in het wielrennen serieus werk maakt van je sport, heb je al snel aansluiting met de top. Bij de mannen is de concurrentie moordend. Dat doet overigens niets af aan de fantastische prestatie van Marianne Vos.’’
Kraaijenhof is het meest uitgesproken. Vrouwen, zo stelt hij, hebben het voordeel dat ze goed hun gevoelens in positieve zin kunnen aanwenden bij sportwedstrijden. ,,Emotie is het sterkste wapen van vrouwen, maar ook hun zwakste punt. Als coach moet je op de juiste knoppen drukken, dan kun je heel veel met ze bereiken. Als ze kwaad zijn, kan dat leiden tot een topprestatie. Aan de andere kant kan het ze ook ontmoedigen.’’
Volgens Kraaijenhof hoef je vrouwen niet iets tweemaal te zeggen. Ze onthouden alles beter dan mannen. ,,Nelli Cooman zei wel eens tegen mij: Tien jaar geleden zat je in de hoek van de lobby van dat en dat hotel op een bruine stoel en zei je tegen mij... Dat klopte dan helemaal. Soms helpt dat in de training. De hersenen van vrouwen werken anders dan bij mannen. Ze kunnen op intuïtie belangrijke beslissingen nemen.’’
Het heeft er ongetwijfeld helemaal niets mee te maken, maar is het niet opvallend dat de laatste vijf staatssectarissen van sport vrouwen waren: Jet Bussemaker, Clemence Ross, Margo Vliegenthart, Erica Terpstra en Hedy d’Ancona – allemaal doorbijters.
Uhuh, dat merken wij mannen als we weer eens bij zo'n geval in de auto zitten. Als je niet even meekijkt waar je zijn moet zit je voor je het weet aan de andere kant van het land.Duke schreef: (...)De hersenen van vrouwen werken anders dan bij mannen. Ze kunnen op intuïtie belangrijke beslissingen nemen.’’
(...)
Lezen Thijs, dit gaat over dat vrouwen het beter doen dan de mannen.En dat sommige er dan weer van alles met de haren bijslepen om de vrouw toch maar even op hun nummertje te zetten .. en let op de smileysThijs schreef:Tsja, Voetske, gelukkig kraak jij nooit een kritische noot over bepaalde voetballers. Ook al zou jij zelf natuurlijk altijd in de spits staan bij Real Madrid, mocht je nog een actieve voetbalcarriëre ambiëren.
Dan ben je gewoon een sufferd, hoor. Die lui rollen een marathon in 1 uur en 20 minuten, bijvoorbeeld.Voetske schreef:Had eens een weddenschap met een hobby-loper/jogger.Lachen ...Peter schreef:Nogal wiedes. Die rolstoelers gaan veel harder.
Ja, daar kwam ie snel genoeg achter.En ik ben niet eens een getrainde rolstoelerPeter schreef:Dan ben je gewoon een sufferd, hoor. Die lui rollen een marathon in 1 uur en 20 minuten, bijvoorbeeld.Voetske schreef:Had eens een weddenschap met een hobby-loper/jogger.Lachen ...Peter schreef:Nogal wiedes. Die rolstoelers gaan veel harder.
Het wordt pas interessant als je de weddenschap aangaat bij de halve marathon van Egmond.
Is inderdaad opvallend, maar ik denk dat het voor Nederlandse vrouwen net iets makkelijker is om aan de top te blijven dan voor mannen. Dat heeft in eerste instantie eenvoudigweg te maken met het aantal vrouwen dat sport (minder concurrentie, zeker in de tijd van Blankers-Koen), maar ook met de investeringen die in vrouwensport worden gedaan. Als je even logisch nadenkt, kan het verschil niet zitten in het feit dat vrouwen beter trainen, of verder willen gaan. Dat kan best waar zijn, maar het is geen verklaring voor het feit dat de Nederlandse dames het beter doen dan de heren.Jöhnk schreef:Peter schreef:Nogal wiedes. Die rolstoelers gaan veel harder.
Ik moet zeggen dat ik het wel opvallend vind dat de grootste Nederlandse Olympiers vrouwen zijn. (Blankers-Koen, De Bruijn, Van Moorsel.)
Eureka, ik heb het licht gezien, en heb nu onomstotelijk bewijs dat mannen beter zijn dan vrouwen. Dat moet ook het 'redenerend licht' Henk Kraaijenhof inzien:Duke schreef:Inderdaad, ik hoorde de discussie op radio 2. En niemand die de voor de hand liggende vraag stelt: waarom geldt dat dan niet voor andere vrouwen?
www.ad.nl‘Mannen geven strijd eerder op'
Het is een indruk, een gevoel van Westphal. Wetenschappelijk onderbouwd is zijn visie niet. Maar het is opvallend dat Henk Kraaijenhof er net zo over denkt. De voormalige coach van topsprintster Nelli Cooman: ,,Mannen en vrouwen krijgen in Nederland dezelfde kansen, dat ligt volgens mij in bijvoorbeeld de Verenigde Staten anders.’’
Volgens Kraaijenhof is er één aspect dat zeer nadrukkelijk in het voordeel van de vrouwen spreekt. ,,Ze zijn doorgaans gemotiveerder en vasthoudender. Ze bijten door. Ze gaan, zoals dat heet, tot het gaatje. Als ze zich een doel hebben gesteld, dan gaan ze er niet voor honderd maar voor honderdenéén procent voor.’’
Hoewel Kraaijenhof ook veel mannen onder zijn hoede had, werkte hij het liefst met vrouwen. ,,Atletes als Nelli Cooman, Merlene Ottey, Letitia Vriesde en Mary Onyali, een tennisster als Mary Pierce – ze zoeken de grens op, zijn niet zo makkelijk van hun plan af te brengen. Ze zijn gemakkelijker te motiveren dan mannen. Die hebben de neiging eerder op te geven. Mannen zeggen tijdens een training op een bepaald moment: Zo is het wel mooi genoeg geweest. Een vrouw zegt dat ook, maar dan een kwartier later.’’
Kraaijenhof is het meest uitgesproken. Vrouwen, zo stelt hij, hebben het voordeel dat ze goed hun gevoelens in positieve zin kunnen aanwenden bij sportwedstrijden. ,,Emotie is het sterkste wapen van vrouwen, maar ook hun zwakste punt. Als coach moet je op de juiste knoppen drukken, dan kun je heel veel met ze bereiken. Als ze kwaad zijn, kan dat leiden tot een topprestatie. Aan de andere kant kan het ze ook ontmoedigen.’’
Volgens Kraaijenhof hoef je vrouwen niet iets tweemaal te zeggen. Ze onthouden alles beter dan mannen. ,,Nelli Cooman zei wel eens tegen mij: Tien jaar geleden zat je in de hoek van de lobby van dat en dat hotel op een bruine stoel en zei je tegen mij... Dat klopte dan helemaal. Soms helpt dat in de training. De hersenen van vrouwen werken anders dan bij mannen. Ze kunnen op intuïtie belangrijke beslissingen nemen.’’
Het heeft er ongetwijfeld helemaal niets mee te maken, maar is het niet opvallend dat de laatste vijf staatssectarissen van sport vrouwen waren: Jet Bussemaker, Clemence Ross, Margo Vliegenthart, Erica Terpstra en Hedy d’Ancona – allemaal doorbijters.
Voor een deel toeval, voor een deel minder concurrentie. Inderdaad, Leontien.
