Wielrennen
Moderator: mods
Volgens mij draai je het nu om.De commercie is er bij gebaat dat recorden worden gebroken.Ik wil een eerlijke winnaar ..Ramona schreef:Ik vind dat te gemakkelijk... Iedereen schreeuwt om recorden die verbroken moeten worden...anders geen commercie...kijken velen niet meer...enzo...en hangt veeel meer mee samen dan die enkele sporter alleen... Gingen zij maar eens de kont tegen de krib gooien....Kaboem! schreef:Het is een keuze om in die wereld van veel geld te stappe. Die gasten hebben gewoon geen principes!Ramona schreef: Jij hebt sponsoren e.d. om je heen hangen en je moet presteren anders...?
Ik zeg ook nergens dat hij geen keuze heeft, maar ik vraag me of of die keuze wel eerlijk is...
Edit...
Daarbij vind ik dat de lat TE hoog gelegd wordt...en niet alleen bij wielrennen maar bij topsport uberhaupt... Het menselijk lichaam kan niet aan wat wel verlangd en verwacht wordt...m.i.!
Dan moet dat menselijke lichaam maar als de wiedeweerga evolueren!
Blij met de punten ...
-
Ramona
- Erelid, Toto winner 03/04, 17/18, EC 08
- Berichten: 34515
- Lid geworden op: vr sep 12, 2003 5:58 pm
- Locatie: Nijmegen
Ik ook Voetske...maar de centenmensen ook, daarvan Moet gepresteerd worden...ten koste van ook...Voetske schreef:Volgens mij draai je het nu om.De commercie is er bij gebaat dat recorden worden gebroken.Ik wil een eerlijke winnaar ..Ramona schreef:Ik vind dat te gemakkelijk... Iedereen schreeuwt om recorden die verbroken moeten worden...anders geen commercie...kijken velen niet meer...enzo...en hangt veeel meer mee samen dan die enkele sporter alleen... Gingen zij maar eens de kont tegen de krib gooien....Kaboem! schreef: Het is een keuze om in die wereld van veel geld te stappe. Die gasten hebben gewoon geen principes!
Dan moet dat menselijke lichaam maar als de wiedeweerga evolueren!
En Kaboem...noem eens een topsport dan, waar zo veel meer mee samen hangt dan 'enkel' sporten die dopingvrij is?
Voetske schreef: Verder vindt ik het ook geen top-prestatie om met die troep in je lijf prestaties af te leveren.Met het juiste drankje wint zelfs een dooie koe de tour de france ...
Met alle respect maar als je dat gelooft heb je echt geen idee wat de invloed is van doping. Natuurlijk gaat een sporter er beter van presteren maar het is absolute onzin om te stellen dat je met de juiste middelen wel even een wedstrijd als de Tour de France gaat winnen.
Om te beginnen heb je te maken met de opbouw van je lichaam. Het is niet voor niets dat de ene renner een betere sprinter is en de ander een betere klimmer. Dat heeft te maken bijvoorbeeld onder meer te maken met het type spieren wat je hebt en zaken als longinhoud.
Dan heb je nog trainingsarbeid en het mentale aspect. Wat ben je bereid om te laten voor je sport, hoe hard kan en wil je trainen. Terwijl Ullrich bijvoorbeeld aan het kerstdiner zat was Armstrong bezig om solo diverse beklimmingen te trainen en te verkennen. Uren achter elkaar. Dat moet je kunnen en dat moet je willen. Allemaal zaken die niets met doping te maken hebben.
Als alle renners clean zijn en je zou bijvoorbeeld iemand als Boonen, Petacchi, of Freire helemaal prepareren met doping gaat hij de tour niet winnen. Dat kun je echt 100% vergeten. Ze komen niet eens in de buurt.
Voetbal is een balsport. Zoals gezegd worden er ook een behoorlijk aantal voetballers in verband gebracht met Fuentes. Verder kennen we de zaak Juventus (1996), en zijn de verhalen van oud spelers die vroeger alles naar binnen gooide wat ze maar aangerijkt kregen ook talrijk.Kaboem! schreef:Hoegenaamd alle balsporten zijn dopingvrij. Uiteraard is het commercieel, maar daar is op zich niet zoveel mis wel.
Honkbal is ook een balsport. Hoe zit het dan met al die hardhitters die zo in opspraak zijn geraakt.
Er zullen andere vormen van doping worden gebruikt als bij een duursport maar ik denk dat het bij bijna alle sporten voorkomt. Vervelend maar het is niet anders.
VolkskrantIntegriteit van Landis ter discussie
AMSTERDAM - De stropdas van Floyd Landis veranderde plotseling van kleur. Na drie dagen geel haalde hij voor de vierde dag van zijn hoorzitting een zwart exemplaar uit de kast. Die had hij bewaard voor het moment dat Greg LeMond zou gaan getuigen.
De keuze voor zwart stond volgens de Tourwinnaar van 2006 symbool voor ‘het einde van de geloofwaardigheid van LeMond’. Uiteindelijk zei het meer over de klap die de verdediging van Landis na de verschijning van LeMond voor de arbitragecommissie van het Amerikaanse antidopingbureau (USADA), die uitspraak doet over de rechtmatigheid van de Tourzege van Landis, moest incasseren.
De eerste Amerikaanse Tourwinnaar onthulde donderdag in de rechtszaal van Pepperdine University drie dingen, namelijk dat Landis hem in een telefoongesprek van 36 minuten impliciet vertelde tijdens de Tour testosteron te hebben gebruikt, dat hij zelf vroeger seksueel misbruikt is en dat de manager van Landis – Will Geoghegan – die gevoelige informatie heeft gebruikt om te voorkomen dat LeMond zou getuigen.
‘Wat zijn manager zei, was waarschijnlijk het wreedste dat iemand mij ooit heeft aangedaan en waar ik sinds mijn eerste Tourzege in 1986 zo bang voor ben geweest’, vertelde LeMond.
Geoghegan gaf zich uit voor de oom van de ex-renner en waarschuwde hem naar de hoorzitting te komen om ‘herinneringen’ op te halen aan de tijd dat ze samen zijn ‘piemel’ verborgen. ‘Het toont hun onwetendheid aan, hun gebrek aan intelligentie of toont hoe ze werkelijk zijn’, verklaarde LeMond, die aangifte deed bij de politie. ‘Ze wilden niet dat ik hier zou zijn vandaag. Ik weet niet waarom. Als je niets verkeerd hebt gedaan, waarom zou je daar dan een probleem van maken?’
Landis ontsloeg zijn managermeteen. Onduidelijk is of hij hem heeft aangezet tot het dreigement.
Duidelijk werd wel dat Landis het persoonlijke verhaal dat LeMond hem vertelde om de renner ervan te overtuigen niet met zijn geheim rond te blijven lopen, al eerder gebruikte op een forum van een internetsite. ‘Als LeMond weer zijn mond opendoet en het woord Floyd uitspreekt, dan zal ik jullie dingen vertellen die, helaas, deel zijn geworden van deze zaak’, schreef Landis nadat LeMond flarden van hun vertrouwelijke gesprek naar buiten had gebracht.
LeMond is een controversieel persoon in het wielrennen. De ex-renner zegt te strijden voor de toekomst van zijn sport. ‘Ik ben niet iemand die zich laat chanteren. Ik wilde hier de waarheid vertellen. Er zijn mensen die zeggen dat de boodschap de sport pijn doet, maar dat is het niet. Het is het bedrog dat de sport kapotmaakt.’
LeMond legde in oktober 2005 een belastende verklaring af over Armstrong voor een rechter in Minneapolis. Het leverde hem dreigtelefoontjes van Armstrong en diens entourage op.
De getuigenis van LeMond werd gebruikt in een juridisch geschil tussen Armstrong en de verzekeringsfirma SCA Promotions. Die weigerde een bonus van 5 miljoen dollar uit te betalen na de zesde Tourzege van Armstrong, omdat er mogelijk doping in het spel was.
Op die zaak wenste LeMond donderdag echter niet in te gaan. Het bemoeilijkte het kruisverhoor van de verdediging. Daarmee kwam er een abrupt einde aan zijn opmerkelijke getuigenis. Door de onderbreking is het echter maar de vraag of de arbitragecommissie die zal opnemen in de bewijsvoering. De advocaten van Landis hebben gevraagd de verklaring te schrappen. De commissie dient zich daar nog over uit te spreken.
De getuigenis ondermijnt wel het onschuldige imago dat zijn advocaten van Landis proberen te schetsen. Zijn integriteit is aangetast. Groter zal de impact van zijn verklaring op de uitkomst van het proces waarschijnlijk niet zijn.
Belangrijker zijn de getuigenissen van de twee Franse analisten die donderdag toegaven fouten te hebben gemaakt die de WADA-standaard van een dopingcontrole in gevaar hebben gebracht.
Schokkend dat je zulke vertrouwelijke informatie gebruikt. Bah!
Het stinkt aan alle kanten!
Tussen alle doping perikelen door is het ook wel eens leuk om een interview te lezen met een echte topsporter:
De strijd is voor Michael Boogerd gestreden
‘Ik heb geen zin om me weer te ergeren’
Het zijn de laatste maanden. Omdat zijn lichaam na al die wielerjaren tegenspartelt. Maar er is meer. Een zelfkritische Michael Boogerd (34) legt uit.
Door Manon Colson
Dit was het dan. Je laatste voorjaar. Kun je nog één keer vertellen waarom je stopt? Je deed immers in drie van de vier voorjaarsklassiekers mee in de finale.
“Ik draaide in Luik-Bastenaken-Luik de Stockeu op, keek naar beneden en zag die jongens achter me met vertrokken gezichten op het lint zitten en dacht: ‘Stel dat je daar over een jaar of twee jaar als Michael Boogerd zou zitten’. Dat lijkt me zó erg!”
Echt?
“Ja, serieus. Ik dacht ook: dan zit ik daar en hoor ik van dezelfde mensen die me nu als eerste renner voorbij zien komen aanmoedigingen als ‘Kom op Mikey, je kunt het nog!’ Dat past niet bij mij, dat wil ik niet. Ik kijk niet neer op de jongens die daar zitten, maar ik wil niet meemaken dat ik niet bepalend kan zijn in zo’n koers. Daar sport ik niet voor. Ik kan niet meer die stap terug maken.”
En dat moment wil je voor zijn.
“Ja. Ik kan nog meedoen, kan die koersen winnen. Maar wat ik altijd graag heb gewild, daarvan merk ik dat het een beetje aan het afvlakken is. Echt het verschil kunnen maken. Vanaf 2003 ben ik in Luik elk jaar op Saint-Nicolas alleen weggereden. Kon niemand me volgen. Dit jaar ging ik en zaten er zes man in mijn wiel. Dat zegt genoeg.”
Kun je niet gewoon een mindere dag hebben gehad?
“Michael Boogerd kan geen mindere dag hebben in Luik! Dat bestaat niet. Ik heb in de afgelopen tien jaar géén slechte dag gehad in de Amstel Gold Race of in Luik. Behalve dan die ene keer in Luik, in 2000, toen was ik in de Catalaanse Week gevallen. Maar ik reed niet eens slecht, werd zeventiende. Hetzelfde geldt voor het wereldkampioenschap. Sinds 1998 heb ik nooit een slecht WK gereden. “Excuses tellen voor mij niet in dat soort koersen. Zelfs een valpartij niet, of een lekke band. Als je van jezelf weet: ik moet die wedstrijd goed zijn, dan kán je niet slecht zijn. Of je moet ziek zijn. Maar als je gezond bent, je in trainingen goed voelt?”
Jíj kunt dan niet slecht zijn.
“Nee, niemand! Ben je toch slecht, dan heb je iets verkeerd gedaan. Dan schort er misschien mentaal iets. Als jij weet dat je er alles aan hebt gedaan, en je weet dat je goed bent geweest in het verleden met diezelfde wedstrijdvoorbereiding? Pieken is helemaal niet moeilijk! Men dóet er altijd moeilijk over, er wordt heel schimmig over gedaan. Tuurlijk, super zijn kun je niet plannen. Dan moet alles meezitten. Maar topvorm kun je plannen.”
Dus topsport is eigenlijk heel makkelijk.
“Ja! Nou…mentaal is het moeilijk. Maar als ik in de winter niks tegenkwam, niet geblesseerd raakte, dan was ik in de Ronde van de Middelandse Zee of op Mallorca goed. Je moet voor je sport leven en de dingen doen die je moet doen.”
Jij noemt het gewoon, maar dat is het waarschijnlijk voor veel mensen niet.
“Voor mij is het normaal. Ik weet dat ik voor de Amstel een bepaalde arbeid moet verrichten. En ik weet dat anderen dat niet op kunnen brengen. Die arbeid verrichten, dát is moeilijk. Maar ik weet: áls ik het doe, krijg ik de beloning in de wedstrijden.”
Als het zo ligt, zou ik zeggen: ga nog een jaar door!
“Jahaa…Maar het is niet makkelijk!”
Maar zoals jij het nu vertelt, denk ik: deze man heeft het onder controle!
“Ik kán het nu nog onder controle hebben. Het wordt al minder. Ik heb in het voorjaar trainingen moeten skippen. En als ik nog een jaar doorga, moet ik dat misschien ook met trainingen voor de Amstel doen. En dan kan ik niet meer doen wat ik wíl. “Het is niet zo dat ik makkelijk nog een seizoen zou kunnen fietsen, alleen omdat ik precies weet wat ik moet doen. Het kost mij veel moeite, zeker als ik niet lekker op mijn fiets zit, pijn in mijn poten heb. Dat is heel frustrerend, echt erg. En een van de redenen dat ik stop. Toen ik die beslissing nam, dacht ik aan die klotemomenten in december, januari, februari, maart. Toen dacht ik: ik gooi mijn fiets in de sloot en kap er gelijk mee. Want zo kan ik niet werken, zo kan ik niet doen wat ik wil. “Het is mentaal heel moeilijk om jaar in jaar uit te presteren. Wát dat precies is, kan ik niet uitleggen. Maar je voelt aan je lichaam dat het heel zwaar is. Dat is ook iets wat ik niet meer wil, wat voor mij niet meer hoeft. Er zijn dingen aan het wielrennen die ik ga missen en er zijn ook dingen die ik niet meer wil. Dan maak je een lijstje met de voor- en nadelen en dan kom je tot de conclusie: het wordt tijd.”
Wanneer begin je aan zo’n lijst?
“Afgelopen winter. Toen ik niet lekker op die fiets zat vanwege een beenblessure. Ik heb daar al een paar jaar last van. Ooit voelde ik het een week. Verleden jaar waren het vijf weken, nu waren het drie maanden. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: ‘Je moet realistisch zijn Mike. Je bent geen zesentwintig meer. Je moet naar je lichaam luisteren.’ In februari heb ik de beslissing voor mezelf genomen. Samen met mijn vrouw Nerena.”
En toch kwam de persconferentie die je gaf in Valkenburg daags voor de Amstel Gold Race gehaast over.
“Het is geen gehaaste beslissing geweest, alleen is het gehaast bekend gemaakt. Dat wilde ik ook. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn afscheid spontaan in me op wilde laten komen. Ik wilde het doen zoals ik ben. Ook in mijn carrière ben ik nooit dramatisch geweest over bepaalde gebeurtenissen. Dit wilde ik net zo doen. Ik wilde daar niet zitten van: ‘Dit is een heel zware beslissing voor me geweest, na al die mooie jaren, blabla.’ Nee, gewoon: klaar. Het is over. En nu: de Amstel.”
De waardering die je krijgt van het publiek, media en van het peloton is groot. Krijg je dat gevoel ook van je ploeg?
“Zeker van het personeel en ook van een aantal renners. Veel jonge renners hebben denk ik respect voor mijn carrière. Alleen, wat ik vaker heb aangegeven, de keuzes die in het verleden zijn gemaakt gaven mij wel eens een minder gevoel. Maar dat was misschien ook meer een gevoel van mij dan dat het de realiteit was. Ik weet niet altijd hoe er over me wordt gepraat.”
Hebben de onderhandelingen met Theo de Rooij nog een rol gespeeld in je beslissing? Ik kan me herinneren dat die niet altijd even soepel liepen.
“Nee, die hebben niet meegespeeld. Ze proberen het altijd, weet je. Om met een of ander argument geld in de knip te houden. Het is koehandel. Dat is overal zo. Vroeger zou ik denken: wat zegt die nou? Zou ik gelijk Nerena hebben gebeld: ‘Nou, wat ze nu over me zeggen!’ “De afgelopen twee jaar heb ik er eigenlijk om gelachen. Verleden jaar zat ik daar met Patrick Wouters, mijn zaakwaarnemer. Die zei ook: ‘Kom op Theo, ik ben zelf manager van een schaatsploeg, we zitten hier wel op één lijn te praten, hè. Die argumenten laat je maar achterwege, want je weet zelf ook dat het onzin is’. “Bood hij eerst een ander bedrag dan ik in mijn hoofd had en toen zei ik: ‘Dan gaat het niet door, Theo!’ Simpel. Zijn we opgestapt. Een paar uur later was het rond.”
Je ziet het dus als een spel.
“Ja. Verleden jaar vond ik het leuk om te spelen, want toen kon ik mijn poot stijf houden voor mijn gevoel, durfde ik dat. Ach, na afloop heb je evenveel respect voor elkaar, hoor. Ik denk dat zoiets bij andere jongens meer een rol kan spelen. Ik ben financieel altijd gewaardeerd zoals ik het zelf dacht te zien. “En dat telt. Ze kunnen je elke dag vertellen dat je de beste bent, maar als je niet financieel gewaardeerd wordt, zijn die woorden ook maar gebakken lucht. Dus ja, ik denk dat ik voldoende gewaardeerd wordt. Dat moet haast wel. Ik heb er altijd gestaan voor de ploeg, heb ze nooit in de steek gelaten.”
Alleen zei je net dat je dat ook wel eens anders hebt gevoeld.
“Ja, maar ik ben er nu ook achter dat iedereen anders is. Erik Breukink zei onlangs dat ik moeite heb met de mentaliteit van sommigen, omdat ik verwacht dat iedereen zo hard en streng voor zichzelf is zoals ik dat ben. Daar heeft hij honderd procent gelijk in. Ik kan moeilijk accepteren dat een ander anders is in zijn wielerbeleving. Ben gewoon niet zo ruimdenkend dat ik me inleef in een ander. Daar heb ik geen tijd voor en geen zin in. Als het gaat om wielrennen heb ik het idee dat ik het goed doe. Misschien niet in het afmaken of het sprinten, maar in de beleving. En daarin duld ik geen tegenspraak. “Dus verwachtte ik van anderen dat ze zich, zoals ik dat ook heb gedaan, volledig in dienst zouden stellen van mij. Wat ik verleden jaar voor Denis Menchov heb gedaan in de Tour de France tijdens de rit naar Pla de Beret die hij wint… Als iemand dat voor mij doet, zou ik een schuldgevoel hebben. Had ik staan springen om een keer hetzelfde terug te doen. “Maar één keer, in de Brabantse Pijl van 2003 met Oscar Freire, heb ik er van geprofiteerd dat ik in de finale zat met een ploeggenoot. Buiten het feit dat ik altijd renners als Jan Boven, Marc Wauters, Steven De Jongh, en verleden jaar Erik Dekker heb gehad die voor me op kop reden, heb ik op beslissende momenten in de koers niemand gehad. “Met twee man in de finale kunnen gokken, zoals vroeger Bettini en Bartoli, Zülle en Jalabert, of Schumacher en Rebellin in de Amstel van dit jaar; zoiets heb ik nooit meegemaakt. Dat is eigenlijk het enige dat jammer is aan mijn carrière, vind ik. Want ik had veel meer koersen kunnen winnen als ik wél in die situatie had gezeten. “Maar ik kijk er niemand op aan, heb er geen rotgevoel over, kan met iedereen goed door een deur en dat zal ik ook blijven doen. Niet iedereen denkt zoals ik. En jongens die niet zo denken, zijn heus geen klootzakken. Zo zitten mensen gewoon in elkaar. Het is meer dat ik het zélf jammer vind ik dat ik nooit een Michael Boogerd naast me heb gehad.”
Heeft die conclusie invloed gehad op de beslissing om te stoppen?
“Je hoopt altijd dat het tóch een keer gaat gebeuren. Jaar in jaar uit heb je dan de teleurstelling dat het niet zo is. Nogmaals: ik ben niet boos op iemand, ik constateer gewoon dat iets niet gebeurt. Op een gegeven moment weet je dat het niet meer gaat gebeuren. En dat de kans dat jij wéér zo goed bent elk jaar kleiner wordt! Bovendien voel je dat dadelijk alles ineens heel stiekem kan omdraaien naar een andere situatie waarin ík weer degene ben die voor een ander daar staat. “Dus ja, het heeft meegespeeld in mijn beslissing. Want je weet: het gaat toch niet meer gebeuren. En ik heb geen zin om me er weer aan te ergeren, om het hardop te zeggen in de pers… Dat is het allemaal niet waard.”
Een vertrek naar een andere ploeg is nooit een optie geweest?
“Nee, nee. Ik word 35 jaar!”
Ik denk dat ze je best nog ergens willen hebben.
“Dat denk ik ook. Maar begrijp me goed: ik ben niet boos, niet gefrustreerd. Dit is niet de reden dat ik stop.”
Nee, maar je zegt net zelf: het is het enige dat jammer is aan je carrière.
“Klopt. Maar weet je, om je heen slaan is makkelijk. Ik had zélf die stap moeten zetten. Had zelf naar dat soort renners moeten zoeken, had assertiever moeten zijn. Ik had renners er mee kunnen confronteren, de leiding. ‘Luister eens, ik heb dat en dat gedaan, waarom gebeurt dat niet voor mij? Spreek diegene daar eens op aan.’ Dat heb ik niet gedaan, dus kan ik mezelf ook wat verwijten. Simpel.”
Waarom heb je het eigenlijk niet gedaan?
“Weet ik niet. Misschien ben ik er te lief voor. Wil ik conflicten uit de weg gaan. Er zal wel iets zijn, anders had ik het wel gedaan!”
Ik vind jou nou niet bepaald te lief.
“Nee, goed, ik kan wel eens uit mijn slof schieten. Maar aan de andere kant kan ik begrijpen dat een renner die er alles voor doet graag een korte klassering wil rijden. Denk ik: nou ja, laat maar. En ik denk snel: het gebeurt toch niet, ook al begin ik er over. Bovendien wil ik niet dat er gedoe komt. Daarom ben ik er een beetje gelaten in.”
Je wilt dat iedereen je aardig vindt.
“Misschien. Dat vindt iedereen leuk. Maar dat hóeft heus niet. Alleen, op die momenten heb ik gewoon geen zin om er woorden aan vuil te maken. Want ik denk dat het weinig uithaalt. Anders was het al gebeurd, denk ik. Was het vanuit die renner zelf gekomen. Bij mij hoeft ook niemand te zeggen: ‘Denk er aan, jij gaat voor die renner rijden’.”
Hoe moet het nu verder zonder jou? Wij maken ons zorgen als we de uitslagen en ranglijsten van de laatste seizoenen er bij pakken. Daarop prijkt van alle Nederlandse renners zowat alleen jouw naam.
“Is toch alleen maar mooi? Ik ben ook geen gewone! Maar er zijn genoeg goede renners. Thomas Dekker, Robert Gesink, Kai Reus. En zo zullen er nog een paar zijn. Of er échte toppers tussen zitten, kan ik niet voorspellen. Dat verschil wordt in je hoofd gemaakt. Dat ga je niet uit trainingen halen, uit opleiding. Bij de besten van de wereld horen, moet je zelf bewerkstelligen. Dat gaat niemand voor je doen. Het is afwachten. En dat ga ik met veel plezier doen.”
Michael Boogerd over…
De opvolger
“Ik vind niet dat je in termen van ‘de opvolger’ mag spreken. Je hebt ook renners als Rick Flens nodig, Mathieu Heijboer, Stef Clement. Dat zijn allemaal hartstikke goede renners, die een goede carrière tegemoet gaan. Zij worden gewoon goede, degelijke profs en gaan een goede boterham verdienen. Ze moeten niet op de huid gezeten worden met dingen als de ‘opvolging van’.”
Zijn biografie
“Het boek komt zo rond mijn afscheid uit. Ik denk dat mensen de Michael Boogerd gaan zien zoals hij daadwerkelijk is. Anders dan dat ze me nu zien. Ik denk dat het een mooi, chique boek gaat worden. Er zullen ook een paar leuke anekdotes in staan die je niet zo snel verwacht, dingen die eigenlijk niet met mijn profcarrière te maken hebben, maar meer met mij persoonlijk.”
Vermoeidheid
“Normaal kom ik ’s avonds thuis van de Amstel en drink ik standaard een Triple’tje op de bank. Mijn vrouw Nerena zit dan meestal uitgeput naast me: ‘Gaan we alsjeblieft slapen?’ En ik zit tot twee uur ’s nachts naar de tv te kijken. Sport, weet ik het wat, herhalingen. Ik kan gewoon niet slapen. En nu? We waren om 22.15 uur thuis en vijf minuten later lag ik in bed. Helemaal verrot. Merk je pas hoe zo’n week op je psyche werkt.”
Bron: Sportweek
De strijd is voor Michael Boogerd gestreden
‘Ik heb geen zin om me weer te ergeren’
Het zijn de laatste maanden. Omdat zijn lichaam na al die wielerjaren tegenspartelt. Maar er is meer. Een zelfkritische Michael Boogerd (34) legt uit.
Door Manon Colson
Dit was het dan. Je laatste voorjaar. Kun je nog één keer vertellen waarom je stopt? Je deed immers in drie van de vier voorjaarsklassiekers mee in de finale.
“Ik draaide in Luik-Bastenaken-Luik de Stockeu op, keek naar beneden en zag die jongens achter me met vertrokken gezichten op het lint zitten en dacht: ‘Stel dat je daar over een jaar of twee jaar als Michael Boogerd zou zitten’. Dat lijkt me zó erg!”
Echt?
“Ja, serieus. Ik dacht ook: dan zit ik daar en hoor ik van dezelfde mensen die me nu als eerste renner voorbij zien komen aanmoedigingen als ‘Kom op Mikey, je kunt het nog!’ Dat past niet bij mij, dat wil ik niet. Ik kijk niet neer op de jongens die daar zitten, maar ik wil niet meemaken dat ik niet bepalend kan zijn in zo’n koers. Daar sport ik niet voor. Ik kan niet meer die stap terug maken.”
En dat moment wil je voor zijn.
“Ja. Ik kan nog meedoen, kan die koersen winnen. Maar wat ik altijd graag heb gewild, daarvan merk ik dat het een beetje aan het afvlakken is. Echt het verschil kunnen maken. Vanaf 2003 ben ik in Luik elk jaar op Saint-Nicolas alleen weggereden. Kon niemand me volgen. Dit jaar ging ik en zaten er zes man in mijn wiel. Dat zegt genoeg.”
Kun je niet gewoon een mindere dag hebben gehad?
“Michael Boogerd kan geen mindere dag hebben in Luik! Dat bestaat niet. Ik heb in de afgelopen tien jaar géén slechte dag gehad in de Amstel Gold Race of in Luik. Behalve dan die ene keer in Luik, in 2000, toen was ik in de Catalaanse Week gevallen. Maar ik reed niet eens slecht, werd zeventiende. Hetzelfde geldt voor het wereldkampioenschap. Sinds 1998 heb ik nooit een slecht WK gereden. “Excuses tellen voor mij niet in dat soort koersen. Zelfs een valpartij niet, of een lekke band. Als je van jezelf weet: ik moet die wedstrijd goed zijn, dan kán je niet slecht zijn. Of je moet ziek zijn. Maar als je gezond bent, je in trainingen goed voelt?”
Jíj kunt dan niet slecht zijn.
“Nee, niemand! Ben je toch slecht, dan heb je iets verkeerd gedaan. Dan schort er misschien mentaal iets. Als jij weet dat je er alles aan hebt gedaan, en je weet dat je goed bent geweest in het verleden met diezelfde wedstrijdvoorbereiding? Pieken is helemaal niet moeilijk! Men dóet er altijd moeilijk over, er wordt heel schimmig over gedaan. Tuurlijk, super zijn kun je niet plannen. Dan moet alles meezitten. Maar topvorm kun je plannen.”
Dus topsport is eigenlijk heel makkelijk.
“Ja! Nou…mentaal is het moeilijk. Maar als ik in de winter niks tegenkwam, niet geblesseerd raakte, dan was ik in de Ronde van de Middelandse Zee of op Mallorca goed. Je moet voor je sport leven en de dingen doen die je moet doen.”
Jij noemt het gewoon, maar dat is het waarschijnlijk voor veel mensen niet.
“Voor mij is het normaal. Ik weet dat ik voor de Amstel een bepaalde arbeid moet verrichten. En ik weet dat anderen dat niet op kunnen brengen. Die arbeid verrichten, dát is moeilijk. Maar ik weet: áls ik het doe, krijg ik de beloning in de wedstrijden.”
Als het zo ligt, zou ik zeggen: ga nog een jaar door!
“Jahaa…Maar het is niet makkelijk!”
Maar zoals jij het nu vertelt, denk ik: deze man heeft het onder controle!
“Ik kán het nu nog onder controle hebben. Het wordt al minder. Ik heb in het voorjaar trainingen moeten skippen. En als ik nog een jaar doorga, moet ik dat misschien ook met trainingen voor de Amstel doen. En dan kan ik niet meer doen wat ik wíl. “Het is niet zo dat ik makkelijk nog een seizoen zou kunnen fietsen, alleen omdat ik precies weet wat ik moet doen. Het kost mij veel moeite, zeker als ik niet lekker op mijn fiets zit, pijn in mijn poten heb. Dat is heel frustrerend, echt erg. En een van de redenen dat ik stop. Toen ik die beslissing nam, dacht ik aan die klotemomenten in december, januari, februari, maart. Toen dacht ik: ik gooi mijn fiets in de sloot en kap er gelijk mee. Want zo kan ik niet werken, zo kan ik niet doen wat ik wil. “Het is mentaal heel moeilijk om jaar in jaar uit te presteren. Wát dat precies is, kan ik niet uitleggen. Maar je voelt aan je lichaam dat het heel zwaar is. Dat is ook iets wat ik niet meer wil, wat voor mij niet meer hoeft. Er zijn dingen aan het wielrennen die ik ga missen en er zijn ook dingen die ik niet meer wil. Dan maak je een lijstje met de voor- en nadelen en dan kom je tot de conclusie: het wordt tijd.”
Wanneer begin je aan zo’n lijst?
“Afgelopen winter. Toen ik niet lekker op die fiets zat vanwege een beenblessure. Ik heb daar al een paar jaar last van. Ooit voelde ik het een week. Verleden jaar waren het vijf weken, nu waren het drie maanden. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: ‘Je moet realistisch zijn Mike. Je bent geen zesentwintig meer. Je moet naar je lichaam luisteren.’ In februari heb ik de beslissing voor mezelf genomen. Samen met mijn vrouw Nerena.”
En toch kwam de persconferentie die je gaf in Valkenburg daags voor de Amstel Gold Race gehaast over.
“Het is geen gehaaste beslissing geweest, alleen is het gehaast bekend gemaakt. Dat wilde ik ook. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn afscheid spontaan in me op wilde laten komen. Ik wilde het doen zoals ik ben. Ook in mijn carrière ben ik nooit dramatisch geweest over bepaalde gebeurtenissen. Dit wilde ik net zo doen. Ik wilde daar niet zitten van: ‘Dit is een heel zware beslissing voor me geweest, na al die mooie jaren, blabla.’ Nee, gewoon: klaar. Het is over. En nu: de Amstel.”
De waardering die je krijgt van het publiek, media en van het peloton is groot. Krijg je dat gevoel ook van je ploeg?
“Zeker van het personeel en ook van een aantal renners. Veel jonge renners hebben denk ik respect voor mijn carrière. Alleen, wat ik vaker heb aangegeven, de keuzes die in het verleden zijn gemaakt gaven mij wel eens een minder gevoel. Maar dat was misschien ook meer een gevoel van mij dan dat het de realiteit was. Ik weet niet altijd hoe er over me wordt gepraat.”
Hebben de onderhandelingen met Theo de Rooij nog een rol gespeeld in je beslissing? Ik kan me herinneren dat die niet altijd even soepel liepen.
“Nee, die hebben niet meegespeeld. Ze proberen het altijd, weet je. Om met een of ander argument geld in de knip te houden. Het is koehandel. Dat is overal zo. Vroeger zou ik denken: wat zegt die nou? Zou ik gelijk Nerena hebben gebeld: ‘Nou, wat ze nu over me zeggen!’ “De afgelopen twee jaar heb ik er eigenlijk om gelachen. Verleden jaar zat ik daar met Patrick Wouters, mijn zaakwaarnemer. Die zei ook: ‘Kom op Theo, ik ben zelf manager van een schaatsploeg, we zitten hier wel op één lijn te praten, hè. Die argumenten laat je maar achterwege, want je weet zelf ook dat het onzin is’. “Bood hij eerst een ander bedrag dan ik in mijn hoofd had en toen zei ik: ‘Dan gaat het niet door, Theo!’ Simpel. Zijn we opgestapt. Een paar uur later was het rond.”
Je ziet het dus als een spel.
“Ja. Verleden jaar vond ik het leuk om te spelen, want toen kon ik mijn poot stijf houden voor mijn gevoel, durfde ik dat. Ach, na afloop heb je evenveel respect voor elkaar, hoor. Ik denk dat zoiets bij andere jongens meer een rol kan spelen. Ik ben financieel altijd gewaardeerd zoals ik het zelf dacht te zien. “En dat telt. Ze kunnen je elke dag vertellen dat je de beste bent, maar als je niet financieel gewaardeerd wordt, zijn die woorden ook maar gebakken lucht. Dus ja, ik denk dat ik voldoende gewaardeerd wordt. Dat moet haast wel. Ik heb er altijd gestaan voor de ploeg, heb ze nooit in de steek gelaten.”
Alleen zei je net dat je dat ook wel eens anders hebt gevoeld.
“Ja, maar ik ben er nu ook achter dat iedereen anders is. Erik Breukink zei onlangs dat ik moeite heb met de mentaliteit van sommigen, omdat ik verwacht dat iedereen zo hard en streng voor zichzelf is zoals ik dat ben. Daar heeft hij honderd procent gelijk in. Ik kan moeilijk accepteren dat een ander anders is in zijn wielerbeleving. Ben gewoon niet zo ruimdenkend dat ik me inleef in een ander. Daar heb ik geen tijd voor en geen zin in. Als het gaat om wielrennen heb ik het idee dat ik het goed doe. Misschien niet in het afmaken of het sprinten, maar in de beleving. En daarin duld ik geen tegenspraak. “Dus verwachtte ik van anderen dat ze zich, zoals ik dat ook heb gedaan, volledig in dienst zouden stellen van mij. Wat ik verleden jaar voor Denis Menchov heb gedaan in de Tour de France tijdens de rit naar Pla de Beret die hij wint… Als iemand dat voor mij doet, zou ik een schuldgevoel hebben. Had ik staan springen om een keer hetzelfde terug te doen. “Maar één keer, in de Brabantse Pijl van 2003 met Oscar Freire, heb ik er van geprofiteerd dat ik in de finale zat met een ploeggenoot. Buiten het feit dat ik altijd renners als Jan Boven, Marc Wauters, Steven De Jongh, en verleden jaar Erik Dekker heb gehad die voor me op kop reden, heb ik op beslissende momenten in de koers niemand gehad. “Met twee man in de finale kunnen gokken, zoals vroeger Bettini en Bartoli, Zülle en Jalabert, of Schumacher en Rebellin in de Amstel van dit jaar; zoiets heb ik nooit meegemaakt. Dat is eigenlijk het enige dat jammer is aan mijn carrière, vind ik. Want ik had veel meer koersen kunnen winnen als ik wél in die situatie had gezeten. “Maar ik kijk er niemand op aan, heb er geen rotgevoel over, kan met iedereen goed door een deur en dat zal ik ook blijven doen. Niet iedereen denkt zoals ik. En jongens die niet zo denken, zijn heus geen klootzakken. Zo zitten mensen gewoon in elkaar. Het is meer dat ik het zélf jammer vind ik dat ik nooit een Michael Boogerd naast me heb gehad.”
Heeft die conclusie invloed gehad op de beslissing om te stoppen?
“Je hoopt altijd dat het tóch een keer gaat gebeuren. Jaar in jaar uit heb je dan de teleurstelling dat het niet zo is. Nogmaals: ik ben niet boos op iemand, ik constateer gewoon dat iets niet gebeurt. Op een gegeven moment weet je dat het niet meer gaat gebeuren. En dat de kans dat jij wéér zo goed bent elk jaar kleiner wordt! Bovendien voel je dat dadelijk alles ineens heel stiekem kan omdraaien naar een andere situatie waarin ík weer degene ben die voor een ander daar staat. “Dus ja, het heeft meegespeeld in mijn beslissing. Want je weet: het gaat toch niet meer gebeuren. En ik heb geen zin om me er weer aan te ergeren, om het hardop te zeggen in de pers… Dat is het allemaal niet waard.”
Een vertrek naar een andere ploeg is nooit een optie geweest?
“Nee, nee. Ik word 35 jaar!”
Ik denk dat ze je best nog ergens willen hebben.
“Dat denk ik ook. Maar begrijp me goed: ik ben niet boos, niet gefrustreerd. Dit is niet de reden dat ik stop.”
Nee, maar je zegt net zelf: het is het enige dat jammer is aan je carrière.
“Klopt. Maar weet je, om je heen slaan is makkelijk. Ik had zélf die stap moeten zetten. Had zelf naar dat soort renners moeten zoeken, had assertiever moeten zijn. Ik had renners er mee kunnen confronteren, de leiding. ‘Luister eens, ik heb dat en dat gedaan, waarom gebeurt dat niet voor mij? Spreek diegene daar eens op aan.’ Dat heb ik niet gedaan, dus kan ik mezelf ook wat verwijten. Simpel.”
Waarom heb je het eigenlijk niet gedaan?
“Weet ik niet. Misschien ben ik er te lief voor. Wil ik conflicten uit de weg gaan. Er zal wel iets zijn, anders had ik het wel gedaan!”
Ik vind jou nou niet bepaald te lief.
“Nee, goed, ik kan wel eens uit mijn slof schieten. Maar aan de andere kant kan ik begrijpen dat een renner die er alles voor doet graag een korte klassering wil rijden. Denk ik: nou ja, laat maar. En ik denk snel: het gebeurt toch niet, ook al begin ik er over. Bovendien wil ik niet dat er gedoe komt. Daarom ben ik er een beetje gelaten in.”
Je wilt dat iedereen je aardig vindt.
“Misschien. Dat vindt iedereen leuk. Maar dat hóeft heus niet. Alleen, op die momenten heb ik gewoon geen zin om er woorden aan vuil te maken. Want ik denk dat het weinig uithaalt. Anders was het al gebeurd, denk ik. Was het vanuit die renner zelf gekomen. Bij mij hoeft ook niemand te zeggen: ‘Denk er aan, jij gaat voor die renner rijden’.”
Hoe moet het nu verder zonder jou? Wij maken ons zorgen als we de uitslagen en ranglijsten van de laatste seizoenen er bij pakken. Daarop prijkt van alle Nederlandse renners zowat alleen jouw naam.
“Is toch alleen maar mooi? Ik ben ook geen gewone! Maar er zijn genoeg goede renners. Thomas Dekker, Robert Gesink, Kai Reus. En zo zullen er nog een paar zijn. Of er échte toppers tussen zitten, kan ik niet voorspellen. Dat verschil wordt in je hoofd gemaakt. Dat ga je niet uit trainingen halen, uit opleiding. Bij de besten van de wereld horen, moet je zelf bewerkstelligen. Dat gaat niemand voor je doen. Het is afwachten. En dat ga ik met veel plezier doen.”
Michael Boogerd over…
De opvolger
“Ik vind niet dat je in termen van ‘de opvolger’ mag spreken. Je hebt ook renners als Rick Flens nodig, Mathieu Heijboer, Stef Clement. Dat zijn allemaal hartstikke goede renners, die een goede carrière tegemoet gaan. Zij worden gewoon goede, degelijke profs en gaan een goede boterham verdienen. Ze moeten niet op de huid gezeten worden met dingen als de ‘opvolging van’.”
Zijn biografie
“Het boek komt zo rond mijn afscheid uit. Ik denk dat mensen de Michael Boogerd gaan zien zoals hij daadwerkelijk is. Anders dan dat ze me nu zien. Ik denk dat het een mooi, chique boek gaat worden. Er zullen ook een paar leuke anekdotes in staan die je niet zo snel verwacht, dingen die eigenlijk niet met mijn profcarrière te maken hebben, maar meer met mij persoonlijk.”
Vermoeidheid
“Normaal kom ik ’s avonds thuis van de Amstel en drink ik standaard een Triple’tje op de bank. Mijn vrouw Nerena zit dan meestal uitgeput naast me: ‘Gaan we alsjeblieft slapen?’ En ik zit tot twee uur ’s nachts naar de tv te kijken. Sport, weet ik het wat, herhalingen. Ik kan gewoon niet slapen. En nu? We waren om 22.15 uur thuis en vijf minuten later lag ik in bed. Helemaal verrot. Merk je pas hoe zo’n week op je psyche werkt.”
Bron: Sportweek
www.nrc.nlNog meer bekentenissen dopegebruik Telekom
FREIBURG (ANP) - Er komt geen einde aan de reeks van onthullingen over dopegebruik door de wielrenners van de voormalige Duitse ploeg Telekom. Na Bert Dietz en Christian Henn hebben ook Udo Bölts en Rolf Aldag toegegeven dat zij in de jaren negentig op verboden stimulerende middelen hebben gefietst.
De ploeg kreeg medische begeleiding van de artsen Lothar Heinrich en Andreas Schmid van het universitair ziekenhuis in Freiburg. Beide artsen hebben toegegeven dat ze de wielrenners van Telekom van doping en met name epo hebben voorzien.
Aldag is de huidige sportdirecteur van T-Mobile, de ploeg die voortkwam uit Telekom. Teammanager Bob Stapleton bracht woensdag naar buiten dat Aldag donderdag zijn dopegebruik gaat bekennen in een persbijeenkomst. ,,Hij wil het al langer bekendmaken en heeft gezocht naar een manier om volledige helderheid te verschaffen''.
Artsen
Aldag reed in 1997 aan de zijde van eindwinnaar Jan Ullrich in de Ronde van Frankrijk. De inmiddels gestopte Ullrich staat ook onder verdenking van doping.
De artsen Heinrich en Schmid gaven woensdag afzonderlijk van elkaar duidelijke verklaringen af. ,,Ik heb wielrenners op hun verzoek van dopemiddelen, in het bijzonder epo, voorzien. Ik heb het echter nooit verstrekt zonder medeweten of tegen de wil van de renners'', aldus Schmid. ,,Ik heb in mijn functie als sportarts meegewerkt aan het verstrekken van doping aan wielrenners'', verklaarde Heinrich.
Het univeritair ziekenhuis in Freiburg heeft de beide artsen op nonactief gesteld. Ook de banden tussen het gerenommeerde hospitaal en T-Mobile zijn verbroken.
Weet je meteen hoe de overwinningen van Ullrich en Riis ingeschat moeten worden.
There is only one difference between a madman and me. I am not mad.
Salvador Dali
Salvador Dali
Nederlanders gebruiken sowieso geen doping, vandaar dat ze de laatste jaren niet meer gewonnen hebben. 
www.sportwereld.beT-Mobile overweegt vertrek uit wielersport
Vandaag wordt beslist over de toekomst van Duitse wielerploeg
T-Mobile legt het geld voor haar wielerploeg in de weegschaal na de dopingbekentenissen van enkele ex-renners. Vandaag geeft het bedrijf een persconferentie in Bonn. Om grote kuis te houden of om bekend te maken dat het stopt met wielersponsoring?
Stephan Althoff, chef sponsoring van T-Mobile, veroorzaakte gisteren een aardschok in het Duitse medialandschap. 'De discussie die nu op tafel ligt, is die over onze toekomst in de wielersponsoring', zei Althoff in de Süddeutsche Zeitung. 'We moeten ons afvragen of de wielersport nog zuiver kan worden. Als dat niet kan, moeten we onze conclusies trekken.' Krasse taal. T-Mobile - vroeger Telekom - heeft een serieus aandeel in de bloei van het Duitse wielrennen sinds de jaren '90. Als die ploeg op de helling wordt gezet, begint de hele Duitse wielersport mee te schuiven.
Christian Frommert, communicatieverantwoordelijke van de wielerploeg, haastte zich echter om te zeggen dat die uitspraak geen enkele officiële basis heeft. 'Morgen (vandaag, red.) geven we een persconferentie in Bonn. Daar maken we bekend welke maatregelen getroffen worden na de hele dopingaffaire.'
Aan welke maatregelen mogen we ons verwachten? Dat er grote kuis zal gehouden worden na de bekentenissen van ex-renners Bert Dietz en Christian Henn, lijkt onvermijdelijk. De artsen van Freiburg werden al buitengezet, en ook het hoofd van ploegleider Rolf Aldag ligt onder de guillotine. Aldag was in de bewuste jaren '90 de hondstrouwe luitenant van Riis en Ullrich; het lijkt dus onwaarschijnlijk dat hij niets wist van georganiseerd dopinggebruik. 'Ik denk dat ook hij nu zal bekennen', zei manager Bob Stapleton gisteren in de Süddeutsche Zeitung.
Over een eventuele terugtrekking van T-Mobile uit de wielersport, regende het gisteren tegenstrijdige berichten. 'Als gevestigde sponsor draagt T-Mobile een verantwoordelijkheid voor de hele wielersport. Een terugtrekking zou overkomen als een vlucht', zei Christian Frommert. Bovendien ligt de ploeg nog onder contract tot 2010. Anderzijds zou René Obermann, de bedrijfsleider van het overkoepelende Telekom, volgens de Süddeutsche Zeitung willen stoppen met wielersponsoring. Obermann heeft zojuist aan 50.000 werknemers verteld dat ze een andere baan moeten zoeken. Dat valt moeilijk te verantwoorden als je je geld in een verdachte sport steekt.
Vijf voor twaalf
Wat er ook gebeurt, het signaal van T-Mobile spreekt boekdelen. 'Doping vermoordt deze sport', verwoordde Tourbaas Christian Prud'homme gisteren nogmaals de penibele situatie. Als sponsors beginnen twijfelen, is het einde van het wielrennen nabij. De twijfel bij de Duitse geldschieter is het voorlopige hoogtepunten in een reeks gebeurtenissen het afgelopen jaar. Patrick Lefevere liep een nieuwe geldschieter mis na de zaak-Het Laatste Nieuws, bierbrouwer Henninger trok zich na 46 jaar terug uit als hoofdsponsor van de Rund um Frankfurt, het Kampioenschap van Zürich zegt dat het geen sponsor meer vindt na de teloorgang van het Zwitserse Phonak,...
'Ik zeg het nog eens: het is vijf voor twaalf', zegt Patrick Lefevere. 'T-Mobile vraagt nu om te garanderen dat de wielersport 100 procent dopingvrij is, maar dat kunnen wij niet. We kunnen het aanmoedigen, dat wel. Maar je zal mij nooit horen zeggen, zoals een collega van mij een jaar gereden, dat ik mijn hand in het vuur durf steken voor elk lid van mijn ploeg. Dat dacht ik vroeger ook, maar dan kwamen de zaken rond VDB en Museeuw...'
Geen Tour op tv?
Nochtans hadden ze bij T-Mobile hun lessen getrokken uit de zaak-Ullrich. De metamorfose die het team afgelopen winter onderging, was indrukwekkend. De Amerikaan Bob Stapleton werd de nieuwe witte ridder die de ploeg een jong en clean imago gaf: een ploegleider of renner die ook maar een beetje boter op het hoofd had, kwam er niet in. 'Dit seizoen kreeg ik al zes interne controles', zegt Andreas Klier. 'Dat had ik nog nooit meegemaakt. Vroeger zagen de Duitse supporters ons als het verlengstuk van Telekom, nu als een volwaardige, nieuwe ploeg.'
Die metamorfose was nodig. Het Duitse wielrennen zat na de zaak-Ullrich met een immense kater, waarvan het enkel kon bekomen door zuiver water te drinken. Het vernieuwde T-Mobile leek op het goede spoor te zitten, en daarom doen de huidige beschuldigingen dubbel zoveel pijn. De vermeende betrokkenheid van Freiburg-artsen Heinrich en Schmid, de verdachte bloedwaarden van Honchar en de verdachtmakingen rond Aldag maken duidelijk dat het helemaal nog niet koek en ei is bij onze oosterburen. Volgens dopingexpert Werner Franke blijft het wielrennen een 'door en door crimineel milieu'.
De gevolgen zijn niet min. 'Er komt geen live wielrennen op het Duitse televisiescherm zolang de sport niet zuiver is', kondigde de Duitse politicus Peter Danckert aan. Volgens een poll op de site van het tijdschrift Bild is 66 procent van de Duitsers het met hem eens. De zenders ARD en ZDF zien het echter anders. 'Dat zou een volledig fout signaal zijn', zei Nikolas Brenner, de programmachef van de ZDF. 'Waarom heeft niemand geprotesteerd tegen de uitzending van de Wereldbeker voetbal vorig jaar? Omdat niemand wist hoe het zat met het dopinggebruik in die sport.'
There is only one difference between a madman and me. I am not mad.
Salvador Dali
Salvador Dali
Zabel heeft inderdaad bekent maar het gaat daarbij wel om dopinggebruik op een heel ander niveau als bijvoorbeeld zijn collega Rolf Aldag.
Aldag heeft bekent jarenlang doping te hebben gebruikt terwijl Zabel aangeeft dat hij in de tour van 1996 1 week epo heeft gebruikt. Daarna is hij er mee gestopt omdat hij bang was voor de gevolgen voor zijn lichaam en omdat hij zich er niet goed bij voelde.
Overigens gaat T-Mobile door als sponsor met de huidige jonge ploeg.
Aldag heeft bekent jarenlang doping te hebben gebruikt terwijl Zabel aangeeft dat hij in de tour van 1996 1 week epo heeft gebruikt. Daarna is hij er mee gestopt omdat hij bang was voor de gevolgen voor zijn lichaam en omdat hij zich er niet goed bij voelde.
Overigens gaat T-Mobile door als sponsor met de huidige jonge ploeg.
De T.T-Mobile trouw aan wielersport, Ullrich blijft ontkennen
Ook Zabel bekent gebruik EPO in 1996
AMSTERDAM - Oud-Telekom-renner Erik Zabel bekent dat hij in de eerste week van de Tour de France in 1996 EPO heeft gebruikt. Zabel zegt dat hij na een week stopte met het toedienen van EPO vanwege bijwerkingen.
Zabel (links) in 1997 geportreteerd met Bjarne Riis (Tourwinnaar in 1996) en Jan Ullrich (winnaar in 1997)
Zabel is de vijfde renner uit het Telekom-tijdperk die het gebruik van doping openbaar maakt. Eerder bekenden ook oud-Telekom-renners Udo Bölts, Bert Dietz, Rolf Aldag en Christian Henn het gebruik van EPO in de jaren negentig.
Een hevig geëmotioneerde Zabel - nu rijdend voor Milram - deed zijn onthullingen op een door T-Mobile (voorheen Telekom) belegde persconferentie in Bonn. De renner zat soms met tranen in de ogen achter de tafel. Hij bood zijn excuses aan. „Ik heb jarenlang in alle interviews ontkend, ik heb gelogen. Mijn excuses daarvoor.”
Zabel ervoer dat geheimhouding in de stortvloed van recente publicaties over T-Mobile niet langer haalbaar was. „Ik hoop dat we, door schoon schip te maken, weer toekomst creëren voor de wielersport. Wat mijn eigen toekomst zal zijn? Geen idee. Ik leg mijn lot in de handen van jullie. Ik zal moeten afwachten wat de impact van dit verhaal wordt. Bij Milram is iedereen op de hoogte, maar ik kan niet zeggen wat er met mij zal gaan gebeuren.”
Zabel moet vechten tegen de tranen als hij zijn fout van tien jaar geleden uit de doeken doet.
De huidige ploegleider van T-Mobile, Rolf Aldag, maakte ook bekend doping te hebben gebruikt. Hij mag wel aanblijven als ploegleider bij T-Mobile. Volgens teambaas Stapleton is dat geen reden om afscheid te nemen van Aldag. „Het belangrijkste voor ons daarbij is dat de renners het volledige vertrouwen in Aldag hebben. Aldag is een deel van het verleden maar ook van de toekomst.”
Druk op oud-Tourwinnaars
Met de bekentenissen wordt de druk op de de Tourwinnaars van 1996 en 1997 groter en groter. Het mogelijke dopegebruik van winnaars Riis en Ullrich valt echter niet meer te bewijzen. Alle tests die de renners destijds ondergingen pakten negatief uit. Ullrich ontkende donderdag opnieuw dat hij ooit doping heeft gebruikt.
Zoals ik al eerder zei, 99,9 % van de wielrenners gebruikt, de een wat minder de ander wat meer.En allemaal voor dat grote geld, er sneuvelen records met tijden, afstanden en al wat meer waar men zonder de troep in hun lijf niet eens over mag dromen ...
Blij met de punten ...
Ik vond overigens de bekentenis van Erik Zabel wel indrukwekkend. Zichtbaar vechtend tegen de emotie vertelde hij hoe hij is begonnen. In zijn eerste jaren is hij een keer verdacht van dopinggebruik geweest omdat hij een zalf o.i.d. had gebruikt waar een verboden middel in zat. Daarna is hij heel voorzichtig geworden met alles wat hij maar binnen kon krijgen. Hij wantrouwde eigenlijk alles. Uiteindelijk heeft hij toch een poging gedaan om met epo te werken in de tour van 1996. Maar hij is na een week gestopt omdat hij bang was voor de eventuele bijwerkingen. Daarnaast is hij een renner die naast een sterk lichaam ook een gezonde geest nodig heeft om te kunnen presteren. En het gebruik van epo voelde niet goed.
Laten we wel zijn. Hij had op 38 jarige leeftijd met een goed imago makkelijk na dit seizoen afscheid kunnen nemen zonder ooit iets te vertellen over deze poging. De aandacht rond de Telekom ploeg gaat toch uit naar Ullrich en Riis.
En dit is natuurlijk een heel ander verhaal dan dat van Aldag die duidelijk aangeeft jarenlang te hebben gebruikt. Zo had Aldag bijvoorbeeld bewust een tatoeage genomen zodat op die plek geen sporen zichtbaar zouden zijn van spuiten.
Zabel wil iets doen om de sport schoon te maken en te houden. Ik vind het al met al een zeer gunstige ontwikkeling. Open die beerput en schoon schip maken. Dat een icoon als Zabel openheid van zaken geeft is daarin denk ik een belangrijke stap.
Laten we wel zijn. Hij had op 38 jarige leeftijd met een goed imago makkelijk na dit seizoen afscheid kunnen nemen zonder ooit iets te vertellen over deze poging. De aandacht rond de Telekom ploeg gaat toch uit naar Ullrich en Riis.
En dit is natuurlijk een heel ander verhaal dan dat van Aldag die duidelijk aangeeft jarenlang te hebben gebruikt. Zo had Aldag bijvoorbeeld bewust een tatoeage genomen zodat op die plek geen sporen zichtbaar zouden zijn van spuiten.
Zabel wil iets doen om de sport schoon te maken en te houden. Ik vind het al met al een zeer gunstige ontwikkeling. Open die beerput en schoon schip maken. Dat een icoon als Zabel openheid van zaken geeft is daarin denk ik een belangrijke stap.
En daar is Riis dan:
Bjarne Riss heeft bekend doping te hebben gebruikt. De Deen stelde tijdens een persconferentie dat hij gedurende zijn tijd bij de Telekom-ploeg met epo heeft geëxperimenteerd.
De 43-jarige Riss, winnaar van de Tour de France in 1996, is de zevende renner van de Telekom-ploeg die het gebruik van doping heeft toegegeven. Erik Zabel, Berti Dietz, Christian Henn, Udo Bölts, Rolf Aldag en Brian Holm gingne de Deen voor. Riis is op dit moment directeur van de zeer succesvolle CSC-ploeg.
"Ik heb epo gebruikt", stelde Riis. "Ik heb het zelf gekocht en ingenomen. Het was mijn fout en daarvoor bied ik mijn excuses aan."
Riss gaf toe tussen 1993 en 1998 zijn toevlucht tot verboden middelen gezocht te hebben, ook tijdens de door hem gewonnen Tour in 1996.
"Ik beschouw mezelf niet meer als een waardige winnaar van de Tour en als men mijn zege wil afnemen, dan zij het zo. De gele trui ligt in een kartonnen doos in mijn huis. Ze mogen hem komen halen."
De bekentenis van Riss komt een dag na de persconferentie waarop Zabel, nu nog actief bij de Milram-ploeg, het gebruik van epo toegaf. In tegenstelling tot z'n toenmalige ploeggenoot zei de Duitser dat hij slechts een korte periode in 1996, pal voor de Tour, geëxperimenteerd had met epo.
NOS teletekst
Tja, dat was natuurlijk geen verrassing. 'Monsieur 60%' die na jarenlang knechtwerk ineens oppermachtig was in de tour. Ik ben wel benieuwd wat CSC nu gaat doen. De ploegen hebben toch afgesproken dat iedereen die met doping in verband kan worden gebracht uit de ploeg moet verdwijnen. En als je daar niet aan voldoet kun je deelname aan de tour wel vergeten.
Daarnaast kun je je afvragen of hij nu de aangewezen persoon is om de jonge renners op de gevaren te wijzen en te behoeden voor het gebruik van doping. Hij kent natuurlijk de gevaren en deze generatie lijkt wel echt spijt te hebben. Maar neem je als renner wat van hem aan?
Bjarne Riss heeft bekend doping te hebben gebruikt. De Deen stelde tijdens een persconferentie dat hij gedurende zijn tijd bij de Telekom-ploeg met epo heeft geëxperimenteerd.
De 43-jarige Riss, winnaar van de Tour de France in 1996, is de zevende renner van de Telekom-ploeg die het gebruik van doping heeft toegegeven. Erik Zabel, Berti Dietz, Christian Henn, Udo Bölts, Rolf Aldag en Brian Holm gingne de Deen voor. Riis is op dit moment directeur van de zeer succesvolle CSC-ploeg.
"Ik heb epo gebruikt", stelde Riis. "Ik heb het zelf gekocht en ingenomen. Het was mijn fout en daarvoor bied ik mijn excuses aan."
Riss gaf toe tussen 1993 en 1998 zijn toevlucht tot verboden middelen gezocht te hebben, ook tijdens de door hem gewonnen Tour in 1996.
"Ik beschouw mezelf niet meer als een waardige winnaar van de Tour en als men mijn zege wil afnemen, dan zij het zo. De gele trui ligt in een kartonnen doos in mijn huis. Ze mogen hem komen halen."
De bekentenis van Riss komt een dag na de persconferentie waarop Zabel, nu nog actief bij de Milram-ploeg, het gebruik van epo toegaf. In tegenstelling tot z'n toenmalige ploeggenoot zei de Duitser dat hij slechts een korte periode in 1996, pal voor de Tour, geëxperimenteerd had met epo.
NOS teletekst
Tja, dat was natuurlijk geen verrassing. 'Monsieur 60%' die na jarenlang knechtwerk ineens oppermachtig was in de tour. Ik ben wel benieuwd wat CSC nu gaat doen. De ploegen hebben toch afgesproken dat iedereen die met doping in verband kan worden gebracht uit de ploeg moet verdwijnen. En als je daar niet aan voldoet kun je deelname aan de tour wel vergeten.
Daarnaast kun je je afvragen of hij nu de aangewezen persoon is om de jonge renners op de gevaren te wijzen en te behoeden voor het gebruik van doping. Hij kent natuurlijk de gevaren en deze generatie lijkt wel echt spijt te hebben. Maar neem je als renner wat van hem aan?