Francesco Farioli

[Marillion]

Leuk om te lezen. En inderdaad, wie had gedacht dat er ooit eens een Ajax trainer op dat podium terecht zou komen? Wel een beetje vervelend voor de andere sprekers op zo'n avond want veel mensen kwam denk ik toch vooral om de Ajax trainer te zien. Zoals in de laatste regels van het artikel ook te lezen is.

Van een beetje filosofie is denk ik nog nooit iemand slechter geworden. Dus het spreekt mij op zichzelf wel aan dat we eens een trainer met een wat andere achtergrond hebben.

[Cruijff]

Leuk om te lezen. En inderdaad, wie had gedacht dat er ooit eens een Ajax trainer op dat podium terecht zou komen? Wel een beetje vervelend voor de andere sprekers op zo'n avond want veel mensen kwam denk ik toch vooral om de Ajax trainer te zien. Zoals in de laatste regels van het artikel ook te lezen is.

Van een beetje filosofie is denk ik nog nooit iemand slechter geworden. Dus het spreekt mij op zichzelf wel aan dat we eens een trainer met een wat andere achtergrond hebben.

En een trainer die tijdens dit optreden op een subtiele manier nog even een sneer aan zowel de La Gazzetta dello Sport als aan De Telegraaf uitdeelt.
Met name dat laatste zal AR (en nog wel een aantal andere forumleden) toch wel tevreden moeten stellen.

[zeux]

Hij slaagde zelfs met 105 van de 110 haalbare punten, waarmee hij een van de hoogst mogelijke cijfers behaalde. Zijn afstudeerscriptie droeg de naam: De filosofie van het spel. De esthetiek van het voetbal en de rol van de doelman.

Heeft iemand die scriptie ooit gelezen?

Wel een beetje jammer dat de Filosoof Johan Cruijff niet nog even ter tafel kwam en of Farioli die ook in zijn bespiegelingen heeft meegenomen.

[Yopii]

. ‘Union Sint-Gillis?’, vraagt Van Kempen. ‘Juist’, neemt Farioli weer over. ‘We stonden honderd minuten met tien man. Zit daar geen schoonheid in? Ik heb niet eerder zo’n sterke connectie met het stadion gevoeld. We hadden iets van 27 procent balbezit. Ik heb graag de bal, maar die redding van Taylor op de lijn, de sprint van Jorrel Hato; er waren zoveel momenten waar de schoonheid juist in de opoffering zat.’

Tja...

Dat was vast mooi voor de supporters, maar voetbal gaat niet alleen daarom. Neem het WK: ik kijk het hele toernooi, niet alleen Oranje. En eerlijk, Oranje doet me niet zoveel. Ik wil gewoon mooie wedstrijden zien. Mooie wedstrijden krijg je door kunde, niet door opoffering en destructie. Neem Yamal gisteravond, zo iemand betovert de liefhebbers.

Ajax stond altijd voor mooi voetbal. Dat is het mooiste en het moeilijkste wat er is. Lukt het niet op topniveau, dan op Nederlands niveau.


Ik verkeer dus in heftige tweestrijd: ik vind de filosofie van Farioli niets; tegelijkertijd vrees ik dat Kroes met Heitinga of Keizer komt aanzetten als FF vertrekt. FF is tenminste op zijn manier nog een vakman, Kroes daarentegen maakt een belabberde indruk.

[Marillion]

Nee, niet gelezen. Is 'ie ergens te vinden? Zou wel interessant zijn.

[raymon]

. ‘Union Sint-Gillis?’, vraagt Van Kempen. ‘Juist’, neemt Farioli weer over. ‘We stonden honderd minuten met tien man. Zit daar geen schoonheid in? Ik heb niet eerder zo’n sterke connectie met het stadion gevoeld. We hadden iets van 27 procent balbezit. Ik heb graag de bal, maar die redding van Taylor op de lijn, de sprint van Jorrel Hato; er waren zoveel momenten waar de schoonheid juist in de opoffering zat.’

Tja...

Dat was vast mooi voor de supporters, maar voetbal gaat niet alleen daarom. Neem het WK: ik kijk het hele toernooi, niet alleen Oranje. En eerlijk, Oranje doet me niet zoveel. Ik wil gewoon mooie wedstrijden zien. Mooie wedstrijden krijg je door kunde, niet door opoffering en destructie. Neem Yamal gisteravond, zo iemand betovert de liefhebbers.

Ajax stond altijd voor mooi voetbal. Dat is het mooiste en het moeilijkste wat er is. Lukt het niet op topniveau, dan op Nederlands niveau.


Ik verkeer dus in heftige tweestrijd: ik vind de filosofie van Farioli niets; tegelijkertijd vrees ik dat Kroes met Heitinga of Keizer komt aanzetten als FF vertrekt. FF is tenminste op zijn manier nog een vakman, Kroes daarentegen maakt een belabberde indruk.

Waar zegt Farioli dat hij graag 27% balbezit iedere wedstrijd heeft? Hij heeft het erover dat in die situatie, waar Ajax het heel lastig had en met 10 man kwam te staan voor een bijna onmogelijke opgave stond en dat door team spirit, support van de supporters en een dosis geluk dat voor elkaar kreeg. En daar kan hij de schoonheid van inzien. Om dan die wedstrijd als leidraad te nemen voor je 'tweestrijd' terwijl die wedstrijd op niets lijkt op alle andere wedstrijden vind ik nogal raar.

[Marillion]

Het was vooral ook mooi omdat Ajax de afgelopen jaren steevast totaal in elkaar stortte bij een beetje tegenwind. Nu stond er een vechtmachine klaar om het resultaat er toch nog uit te slepen.

Dat je daarvan kunt genieten wil niet zeggen dat je vooral gaat inzetten op betonvoetbal of zo. Maar wedstrijdmentaliteit en een sterke conditie zijn wel gewoon bouwstenen die in orde moeten zijn als je iets wil bereiken in het moderne voetbal.

[Marillion]

Ik heb een samenvatting gevonden:

De esthetiek van het spel en de rol van de doelman

door: Francesco Farioli - vertaling Wesley Victor Mak

In het dagelijks taalgebruik hoor je regelmatig woorden en gezegdes die uit de sportwereld komen. Op tv en in kranten wordt gebruik gemaakt van uitdrukkingen als 'iemand buitenspel zetten', 'de bal terugkaatsen' of 'er met gestrekt been ingaan' om situaties in de maatschappij of in de politiek te omschrijven. Waarom? En wat heeft dat voor gevolgen? Dat zijn slechts een paar van de vragen waarop ik hier probeer antwoord te geven, te beginnen bij dit terminologische debat, waarbij we steeds terugkeren tot de oorsprong en het mysterie rondom de wereld van het spel.

We gaan op zoek naar antwoorden en oplossingen op esthetisch gebied, om te begrijpen wat de rol van voetbal is in ons dagelijks reilen en zeilen. De Franse filosoof Jean-Paul Sartre geloofde dat 'het voetbal een metafoor van het leven is'. Een interessante quote, die professor Sergio Givone niet onberoerd liet. Hij werkte een nieuwe gedachte uit, een aanpassing en uitwerking van die originele uitspraak: 'Het leven is een metafoor van het voetbal'. Een omkering van het perspectief dat - aan de ene kant - teruggrijpt op het gedachtegoed van Johan Huizinga over de serieusheid van het spel en - aan de andere kant - weerspiegeld wordt in de gebeurtenissen die wij in ons dagelijks leven tegenkomen en na doen denken over de vluchtigheid die wij ons bestaan toekennen. Spelen we zoals we leven, of leven we zoals we spelen? Is het ene altijd het gevolg van het andere? Zijn het tegenstellingen, of kunnen ze samen bestaan? Het is hoog tijd om ons een weg te banen door de klassieke literaire werken uit het verleden en recente psychologische studies en die te combineren met eigen ervaringen en emoties op het voetbal- en/of trainingsveld om erachter te komen wat voetbal en het leven met elkaar verbindt.

Pais paizon
Een band die veel nauwer is dan men misschien denkt. Een band die te vinden is in het spelelement: het spelletje voetbal en het spel van het leven. Maar wat is dat spel dan? Laten we beginnen met het eeuwenoude beeld van een spelend kind. 'Kind dat speelt' is in de filosofie terug te vinden in de uitdrukking pais paizon, waarbij het denken aan een kind automatisch het beeld van spelen teweegbrengt. Maar in deze tastbare band bevindt zich ook één van de grootste misverstanden uit de filosofie, die jarenlang een bepaalde filosofische connotatie meegaf aan het woord ‘spelen’. In het verleden werd in pais paizon spelen daardoor vanzelfsprekend gekoppeld aan iets infantiels, waardoor door de jaren heen talloze oppervlakkige uitspraken en gedachten zijn gevormd. Maar door de etymologie van het woord ‘spel’, zoals het voorheen werd gekoppeld aan iets kinderlijks, te analyseren kwamen filosofen Johan Huizinga, Eugen Fink en Friedrich Schiller tot een pedagogische herwaardering van ‘het spel’. Een nieuwe beschrijving waarbij het spel wordt opgewaardeerd tot een serieuze bezigheid, waarin tegenstellingen als vrijheid en regels, toewijding en nonchalance en werkelijkheid en valsheid elkaar tegenkomen in de schoonheid van de gedragingen en acties van haar beoefenaars, zonder dat het de diepe esthetische kwaliteiten van het spel schaadt.

Het spel groeit uit tot een moment van synthese tussen, en overwinning op, alle tegenstellingen die het spel zoals hierboven genoemd karakteriseert. Gezien de uitgestrektheid van de werelden waar sport deel van uitmaakt, zijn wij gedoken in iets waar we persoonlijk ervaring mee hebben en die we het beste kennen: de wereld van het voetbal. Gebaseerd op de notie dat het leven representatief is, en de sport dientengevolge dus ook, is de schouwburg van het leven het voetbalstadion. Zoals in het Shakespeariaanse theater uit de 16e en 17e eeuw maken ook in de hedendaagse stadions acteurs en toeschouwers deel uit van een schouwspel, dat, op haar beurt, ook een wedstrijd in een wedstrijd is. In dat theater kunnen de schoonheid van Hegel en die van Kant samen bestaan: de eerste door het veld en de mogelijkheid dat te kunnen benutten, de tweede door de fysieke acties die de natuurwetten soms tarten. In het theater dat een stadion heet, vinden het ideaalbeeld en het onderbewuste elkaar in harmonie en balans. De acties en bewegingen, die voortkomen en bestaan omwille van een exact moment in de tijd, voeden de bewondering van de ogen die ze aanschouwen en bewaren tegelijkertijd het mysterie van het spel. Kortom, de meest pure essentie.

Vergiftigers systeem
Een redding van Gianluigi Buffon en een doelpunt van Lionel Messi representeren een groter geheel. Maar ook in deze wereld is er altijd een spelbederver. Een spelbederver is een figuur of een groep individuen die het bestaan van het spel ondermijnen. Ze halen het spel onderuit en onthullen de kwetsbaarheid en het mysterie ervan. Sport, en voetbal in het bijzonder, hebben in de afgelopen decennia te maken gehad met veel aanvallen van 'vergiftigers' die het systeem en haar fundamenten hebben proberen te raken, en in de ernstigste gevallen, hebben doen afbrokkelen, leidend tot de ondergang. Dezelfde aanvallen die onze geschreven en gesproken taal heeft moeten doorgaan door het misbruik ervan op social media en op tv.

Uit die aanvallen en schandalen zijn we grotendeels heelhuids gekomen door de schoonheid van de acties van haar hoofdrolspelers. Een redding, een dribbel, een fantastische pass of iets simpelers als een doelpunt. Professor Sergio Givone zegt daarover dat 'het voetbal ophoudt een spel te zijn wanneer er achter de schermen misbruik van wordt gemaakt, er gebruik van wordt gemaakt voor andere doeleinden, wordt gecontroleerd, gemanipuleerd en valsgespeeld. Een gestuurd spel is geen spel meer.' Franco Toscani ondersteunde dat op correcte wijze: 'We bevinden ons, of riskeren ons te gaan begeven, in de absurde en verschrikkelijke situatie waarin er geen alternatief meer mogelijk lijkt te zijn voor gecorrumpeerd en gecontroleerd spel, en we daardoor zulke sporten moeten accepteren als enige optie.' De eindeloze verslaving aan valsspelen, het gebrek aan moraliteit en het door een groeiend publiek accepteren daarvan, zorgt ervoor dat we op de rand van de afgrond staan. Wellicht moeten we allemaal opnieuw uitvinden hoe mooi het is om, individueel of in groep, op avontuur te gaan. Om de eerlijkheid en passie achter het spel te hervinden, de schoonheid en de puurheid ervan opnieuw te ervaren.

Dit is exact waarom wij allemaal zijn betrokken in de schandalen binnen het voetbal en wij daar als mensen allemaal slechter uitkomen: wat op het spel staat is niet alleen de sport, maar ook de manier waarop we bestaan en leven. Het overleven van moraliteit en ethiek staat op het spel. Deze gebeurtenissen hebben niet alleen invloed op het voetbal, maar op ons volledig bestaan en samenleven met elkaar.

Het voetbal opnieuw overdenken betekent, onder meer, de relatie tussen spel en bestaan opnieuw overdenken, waarbij we het voetbal een belangrijke rol toedichten, maar ons gehele bestaan niet terugbrengen tot een simpel spel. Tussen spel en ons bestaan is geen identificatie, maar eerder sprake van osmose, verstrengeling, chiasme. Om op een bepaalde manier te spelen, moet er op een bepaalde manier geleefd worden en naar het leven worden gekeken. Om je leven te leiden moet er gespeeld worden en het spelletje begrepen worden. Als iemand het voetbal tot middelpunt van de wereld maakt, om te pogen daarmee alle tragedie in de wereld en al onze menselijke tegenstellingen en verschillen te doen verdwijnen, begaat een grove fout door het voetbal taken en plichten toe te kennen die het niet in haar bezit heeft. Geen enkele sport en geen enkel spel kan de zwaarte van het onvermijdelijke einde van ons bestaan wegnemen. Ook zij die uit moralistisch of ideologisch oogpunt het plezier van sport uit de weg gaan en zich enkel op de menselijke tragedies om zich heen focussen, ontnemen zichzelf de luchtige en experimentele kwaliteiten die spel met zich meebrengt, iets wat hen zal beperken in hun eigen leven en in hun relaties met anderen.

De 'droom' is een voetballerij zonder de idioterie, de vooroordelen, de vervuiling en de corruptie die ermee gepaard gaan en de essentie van het spel verstikken. De droom is voetbal in harmonie met andere activiteiten, manieren en onderdelen van ons bestaan, waarbij wordt teruggegrepen op de oorsprong van de sport: een spel van avontuur en plezier, ooit gespeeld op veldjes in steden, dorpen en velden door kinderen die niet om een bepaalde tijd thuis hoefden te zijn. Borges had gelijk toen hij stelde dat 'Elke keer dat een kind op straat tegen een bal trapt, de geschiedenis van het voetbal wordt herboren'.

Hoe dan ook, om het voetbal en haar idealen te redden, hebben we ook en vooral mensen nodig die het systeem van binnenuit bevechten en nieuwe waardes en moraliteit creëren waar ze zich toe verhouden.

Schoonheid zal de wereld redden' - Fedor Dostoijevski

Uit de as van die feniks zijn de grote meesters van onze tijd herboren: de Ancelotti’s, de Guardiola’s, de Mourinho’s en de Conte’s. Trainers, maar ook filosofen, liefhebbers van esthetiek en idealisten van een nieuw soort voetbal, ook al doen zij dat met af en toe volledig tegengestelde tactieken en principes. Verschillende manieren om het voetbal te benaderen, maar met één overeenkomstig doel: het focussen op het doen van het juiste voor hun team. Maar wat betekent het om deel uit te maken van een team?

Samenleven in een team betekent op de eerste plaats het accepteren van een set regels. Regels die, zoals eerder gezegd, aan de ene kant vrijheid kunnen beperken, maar aan de andere kant het voortbestaan van een individu binnen een groep – en daarmee de groep zelf – garanderen.

De echte vrijheid zit in de keuze om jezelf te beperken. Een concept dat erg lijkt op dat van Thomas Hobbes in zijn Leviathan, waarin hij illustreert hoe een Staat ontstaat. Op zo’n moment zie je hoe een voetbalstadion een microkosmos van representatie wordt, een podium waarop en waarvan je continu prikkels ontvangt. Voetbal creëert een moment en, als we Heidegger moeten volgen, heeft de filosofie de taak om uit dat moment de lessen te leren en die lessen vervolgens toe te passen op die specifieke momenten. Als we dit moeten terugbrengen tot één concept, uit alle mogelijke opties, is de belangrijkste die van de vrije keuze.

'Ik speel en ik blijf spelen omdat dat de keuze is die ik heb gemaakt. Ook al is het niet jouw ideale leven kun je er altijd voor kiezen. Hoe jouw leven er ook uitziet, als je ervoor kiest, verandert dat alles.' - Andre Agassi

Van alle mogelijke keuzes binnen de context van een team is de rol die de mogelijkheid tot kiezen het best belichaamt die van de doelman. In een keeper zitten de drie levensmodellen zoals Kierkegaard die voorstelde. Het grootste geluk van een doelman is het op het exact juiste moment keren van de bal, een keuze, een momentopname, een rush die zij hun hele leven nastreven. En in het nastreven daarvan groeit een bewustzijn dat de juiste keuze elke dag, elke trainingsessie gemaakt kan worden, ook na de pijn van een fout of een nederlaag. Op zoek naar het maken van de juiste keuze stijgt de doelman boven zichzelf uit op de weg van zelfvertrouwen. Het werk op het veld, benodigd om een betere keeper te worden, blijkt een weg die erg lijkt op die die nodig is om een beter mens te worden. Een doelman die terugkeert op het veld na een teleurstelling, is niet anders dan een mens dat zich focust op en de strijd aangaat met zijn grootste angst en de verantwoordelijkheid neemt terug te vechten tegen de obstakels van het leven.

'De levens die, ondanks alle kwetsbaarheid, hun problemen tegemoetgaan, hebben zin. Het leidt nergens toe om een leven te leiden waarin je problemen negeert en leeft in valse veiligheid' - Sergio Givone – Metafisica della Pesta

Om die verantwoordelijkheid op je te nemen en te begrijpen wat de uitdaging is die je moet aangaan, is het absoluut cruciaal om de terminologie te kennen, datzelfde taalgebruik waar dit verhaal mee begon. Taalgebruik is dat wat onderscheidt, definieert, benoemt en aantrekt wat er om ons heen bestaat. Taal staat ons toe om wat wij meemaken in het leven, hoe moeilijk of makkelijk ook, te (h)erkennen, beleven en ervaren. Benamingen zijn een dierbaar bezit: we geven namen aan dingen, zodat we ze kunnen onderscheiden van andere dingen. Zonder naam, zonder herkenning, weten we niet wat iets is. Als we iets niet (willen) benoemen, kunnen we het niet accepteren of er de strijd mee aangaan. Benoemen is, in zekere zin niets anders dan kiezen. Kiezen is dan weer een kwestie van smaak, en smaak is schoonheid. Hier komen ‘benoemen’ en ‘spelen’ elkaar tegen, in het speelveld van de esthetiek, in de diepe betekenis van schoonheid.

Kan de schoonheid van ons spel de wereld redden? Een grote, wellicht utopische, uitdaging zonder materie, maar rijk aan inhoud. Filosofie en psychologie zijn vakgebieden die zich niet laten meten. Ze dragen suggesties aan, die, in de meest positieve gevallen leiden tot het ontstaan en geboren worden van ideeën. Ideeën die, op hun beurt, andere ideeën aansturen en in beweging brengen.

Filosofie, bestaande uit de Griekse woorden voor liefde (φιλέω) en wijsheid (σοφία), en dus letterlijk 'liefde voor de wijsheid' is een vakgebied waarin vragen worden gesteld en wordt nagedacht over het bestaan en de mens, waarin wordt onderzocht wat de reden is achter ons menselijk bestaan, waarin wordt geprobeerd onze natuur te definiëren en waarin de mogelijkheden en limieten van onze kennis worden geanalyseerd.

We kunnen stellen dat filosofie de moeder van alle wetenschap is en het daarom onze taak is om met toewijding, aandacht en verantwoordelijkheid in dit onderzoek op zoek te gaan naar oplossingen, die vaak niet anders zullen zijn dan het stellen van nieuwe vragen. Alleen de logica ondersteunt en leidt (althans, in eerste instantie) onze conclusies, geformuleerd op basis van een concept-syllogisme op basis van Kant en Socrates. Kant stelde dat 'schoonheid het symbool is van de zedelijkheid'. Socrates dat 'wie het goede kent, ook het goede zal doen'.

Om die reden, om de chaos in bedwang te houden, lijkt het noodzaak om schoonheid opnieuw terug te brengen in ons bestaan. Het staat toe dat de actie van een individu en de schoonheid die dat teweegbrengt een moment van inspiratie en uiteindelijk zelfs verlossing vormen, met als hoofddoel het bevatten en herkennen van schoonheid om er iets goeds mee te doen.

Het voetbalveld is daarom één van de beste plekken waarop, aan de ene kant, het accepteren van regels en verantwoordelijkheden en, aan de andere kant, het bedenken en uitoefenen van schoonheid door middel van mooi spel kan worden geïmplementeerd. Het leren maken van een keuze en de beoefening hiervan is iets wat ons daarbuiten, in het echte leven, helpt bij het onderscheiden van het mooie en goede van het slechte en, misschien nog wel schadelijker, van het banale.

Bron: sportknownhowxl.nl

En voor de liefhebber hier het hele document, uiteraard wel in het Italiaans.

[Yopii]

Eerlijk gezegd doet het me niets. Erg pretentieus allemaal.

[999]

+1 .. Wat mot je er mee ..