Dan heeft Ajax dus nooit een goede AD of voorzitter gehad, want dit was altijd zo. Na elke succesperiode wachtte het peilloos diepe dal.Ajax blijkt alleen te functioneren als passanten toevallig toppers zijn.
Misschien is het wel inherent aan het topvoetbal. De meeste clubs vallen terug na een succesperiode. Dit geldt in sterkere mate voor clubs die een volgend succes niet kunnen kopen. Alleen de allerrijkste vormen daar een uitzondering op. Die clubs spelen bovendien in een grote competitie - de combinatie van top betalen en wekelijks uitkomen in een topcompetitie is dan vereist.
De essentie is dat succes wordt bepaald op het veld en niet in de bestuurskamer. Uiteindelijk gaat het om de kwaliteit op het veld en langs het veld. Daarbij komt een grote dosis geluk kijken: spelers en trainers die elders goed functioneren kunnen bij jouw club falen. Voorbeelden te over. Als zijn gok goed uitpakt, is de AD zogenaamd een visionair. Gebeurt dat niet, dan wordt hij met pek en veren het stadion uitgejaagd.
Ajax zal nooit het Bayern van Nederland worden. De onherroepelijke uitverkoop na een incidenteel succes maakt dat onmogelijk. Bij Ajax moet je steeds de beste spelers vervangen. Dat maakt kwetsbaar. Bovendien willen de beste spelers van de concurrentie niet in Nederland blijven, die komen niet naar Ajax. Om die reden is structureel aanhaken bij de Europese top dus onmogelijk. Dat niveau kun je maar af en toe halen, als alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Het probleem bij Ajax is dat na een succesperiode de lat onredelijk hoog komt te liggen. Om aan de verwachtingen te voldoen, gaat de leiding dan dure spelers halen. Dat loopt steeds uit op een flop. Na het vertrek van Ten Hag had er rustig gebouwd moeten worden aan een nieuw topteam, met als uitgangspunt het halen en laten doorstromen van jonge toptalenten. Helaas kun je dat niet verkopen aan de achterban (binnen en buiten de club), want die is buiten zinnen geraakt door de successen en accepteert geen teleurstellingen meer.