
Wel merk je dat hij het liefste zelf nog mee zou fietsen. Maar dat maakt hem ook wel weer interessant.
Moderator: mods
www.ad.nl'Trauma-apparaat' moet Hoogerland in koers houden
Een koudecompressiesysteem moet Johnny Hoogerland de komende dagen in de Tour houden.
Een koudecompressiesysteem moet Johnny Hoogerland de komende dagen in de Tour houden. De renner van Vacansoleil-DCM liep gisteren in de negende etappe zware verwondingen op nadat hij door een aanrijding op 35 kilometer van de streep in het prikkeldraad belandde.
Hoogerland moest met 33 hechtingen worden opgelapt. Binnen de ploeg wordt er met innovatieve middelen geprobeerd het herstel van de drager van de bolletjestrui te bespoedigen en hem in de koers te houden.
Vacansoleil-DCM en othopedisch manueel therapeute Eva Koedoot maken binnen de ploeg gebruik van de Game Ready, een koudecompressiesysteem dat zwellingen onderdrukt, de pijn tegengaat en mogelijke compensatieklachten vermindert. Daarbij kunnen de druk en de temperatuur van het druksysteem variabel worden ingesteld. Hoogerland onderging de eerste behandelingen van het bij het Amerikaanse ruimte-instituut NASA ontwikkelde apparaat zondagavond al na terugkeer van het ziekenhuis.
Ook maandag lag de Zeeuw, die nog 40 minuten met zijn vader fietste rond Aurillac, diverse malen aan het apparaat. 'We gebruiken het na een trauma, maar ook na de koers. In de bus op weg naar het hotel kunnen we drie renners tegelijk aan het apparaat leggen. Alles is erop gericht het herstel zo snel mogelijk te laten plaatsvinden. Als we de zwellingen kunnen tegengaan, heeft hij veel minder pijn en functioneert hij beter', zegt Koedoot, die in Rucphen praktijk houdt. 'Het zal zeker een positief effect hebben op zijn herstel.'
'Het voordeel van de Game Ready is dat het overal direct gebruikt kan worden. De tijd van de finish naar een hotel kan op deze manier effectief worden besteed. De renners kunnen tijdens de busrit eten, drinken, rusten en tegelijkertijd aan hun herstel werken. Johnny kunnen we dinsdag in het hotel en zelfs vlak voor de start van de etappe nog een keer behandelen. Op die manier hopen we de pijn en de zwellingen te verminderen, zodat hij ondanks alle verwondingen toch enigszins kan fietsen', houdt Koedoot hoop op een gunstige afloop van de eerste test voor Hoogerland.
Algemeen directeur Daan Luijkx van Vacansoleil-DCM laat geen mogelijkheid ongebruikt om innovaties toe te passen. 'We willen gebruikmaken van de modernste technieken die voorhanden zijn. Dit is een voorbeeld daarvan.'
Dacht ik het niet!!Dagboek Johnny Hoogerland: Flatteus
dinsdag 12 juli 2011 | 07:32 | Laatst bijgewerkt op: dinsdag 12 juli 2011 | 09:42
Een rustdag waarop je nauwelijks een seconde voor jezelf hebt.
Gekker zal het waarschijnlijk niet meer worden. Er waren 25 cameraploegen in het hotel. Ik geloof dat ik tweehonderd keer mensen van de pers te woord heb gestaan. En dat bijna zonder mediatraining. Niet gek voor een doodgewone jongen uit Yerseke. De afsluiting was gisteravond in Vive le Vélo van de VRT.
Ondanks alle drukte heb ik toch m'n rust kunnen pakken. Ik heb ook met zo'n koudecompressiesysteem op bed gelegen. Hopelijk blijven de zwellingen weg. Een trainingsritje met m'n vader viel ook niet tegen. Natuurlijk is dat kinderspel vergeleken bij wat me vandaag te wachten staat, maar toch. Het zal overleven worden. Vreemd genoeg is nu prettiger om op de fiets te zitten dan te lopen. Dat ligt vooral aan die hechtingen in m'n knie.
Ik ben zondagnacht verschillende keren wakker geschrokken. Dat zal ongetwijfeld nog vaker gebeuren. Want zoals ik gisteren al schreef, het is echt een onwaarschijnlijke klapper die ik heb gemaakt. De chauffeur van de wagen die me aanreed is trouwens een vrouw. Niet dat dit heel veel uitmaakt, maar ze kan een flinke douw verwachten. Ik heb twee uur bij de Franse politie gezeten. Die wilden van de hoed en de rand weten. En er was een dokter, ik denk van het Franse gerecht, die uitgebreid m'n wonden wilde bekijken. Het zal wel op een rechtszaak uitdraaien. Heel vervelend allemaal, maar ook terecht. Het zou zeer onbevredigend zijn dat zo'n zwaar incident met een sisser zou aflopen. Ik ben niet uit op wraak, maar er moet wel gerechtigheid komen.
De foto's waarop ik in het prikkeldraad verstrikt lag en waarop m'n zwaar gehavende kont is te zien, zijn de hele wereld overgegaan. Ik snap dat ze overal zijn geplaatst, maar ik was er op z'n zachtst niet enthousiast over. Ik heb er weleens flatteuzer opgestaan.
De bazen van de criteriums waren er gisteren ook. Daar heb ik me niet mee bezig gehouden. Ik had wel wat anders aan m'n hoofd. M'n ploegleider Hilaire heeft ze op afstand gehouden. 'We praten nog weleens', zei hij tegen hen. Ik hoor ook regelmatig dat m'n marktwaarde zou zijn gestegen en er lucratieve reclamecontracten op me liggen te wachten. Het zal allemaal wel. Ik richt me vooral op vandaag en Vacansoleil, m'n baas waar ik tot en met 2013 vastlig en waar ik het prima naar m'n zin heb.
Over droeftoeters gesproken....brigade zuid schreef:Gesink is weer gevallen, wat een droeftoeter is het toch.
Het gaat mij niet om Robert Gesink, ik ken hem zelfs nauwelijks. Wel valt het me op dat het NL wielrennen de laatste jaren niks voorstelt (en in de tour al helemaal niet) terwijl dat toch echt weleens anders is geweest. Kan me voorstellen dat Gesink, die toch het gezicht van deze generatie is, het dan voor de kiezen krijgt. Persoonlijk hoop ik nog altijd op Boy van Poppel...Zeux schreef:De gretigheid hier om Gesink af te zeiken, bij zelfs maar een halve snipper nieuws (dat naar later blijkt ook nog eens onvolledig was) neemt wel groteske vormen aan.
www.depers.nlRiders in the Storm
Door: Thijs Zonneveld
Je trekt de gordijnen open en je denkt: kut. Weer regen. Je zucht diep. Je hijst je in je joggingbroek en sloft naar het ontbijt. Je slaat een kop koffie achterover en kijkt in de krant. Op zoek naar de belangrijkste pagina, die van de weersverwachting. Er staat een wolkje met streepjes eronder bij aujourd’hui. Je zucht nog maar een keer.
Riders on the Storm
Een paar uur later regent het nog steeds. Je zit in de bus van de ploeg en je staart naar de regen die tegen het raam slaat. Naar de vlaggen die recht op de mast staan. Je luistert naar je iPod. Die speelt Riders on the Storm, hoe kan het ook anders. Je kijkt naar de horizon, probeert jezelf wijs te maken dat de hemel in de verte een stukje lichter is. Het lukt je niet. Je hoopt dat het ophoudt met regenen, nog vóór de start. Dat is tegen beter weten in. Want het houdt niet op in deze Tour. Het regende in Bretagne. Het regende in Normandië. Het regende in het Centraal Massief. Van de week hagelde het zelfs. En het waait elke dag hard. Dat noemen ze dan zomer. Pfff. Het lijkt meer op hartje herfst. In Schotland. Je peutert in je neus: zwarte purken – aangekoekt snot vermengd met het zand van gisteren. Je vist je regenhoesjes uit je tas en je trekt ze over je schoenen. Je wurmt jezelf in je regenjack. Je pakt grijze sokken die bij de start van de Tour nog wit waren. Je wacht tot het laatste moment. Je blijft in de bus tot net voor de start. Dan is het tijd om te verzuipen.
Tiktiktiktiktik
Je stapt naar buiten. Tiktiktiktiktik doet de regen op je helm. Je pakt je fiets en je peddelt naar de start. Daar wacht je tussen je colllega’s op het startschot. Iedereen kijkt chagrijnig. Tejay van Garderen zegt dat het ‘another day of Scheisse’ is. Mark Cavendish heeft het over de uitslag op zijn reet. Hij is niet de enige. Billen zijn nu eenmaal niet gemaakt om een week lang over een zadel vol modder te schuren.
Een burgemeester doet pang en dan ben je vertrokken. Na een kilometer is je broek al nat. Een paar kilometer later loopt het water van boven in je sokken. En nog een stuk verderop beginnen je schoenen te soppen. Je rilt. Je moet nog vijf uur. Het regent van alle kanten in een peloton. Van boven. Van beneden. Van links. Van rechts. Je hoest. Je proest. Je snottert. Je bril beslaat. Je ziet niks. Maar zodra je ’m afzet, zie je nog minder – het regent recht je ogen in. Aan de voorkant van het peloton regent het nog iets anders: aanvallen. Iedereen wil vooruit rijden als het regent. Want in een klein groepje zwem je een stuk relaxter dan in de school vissen erachter. En dus gaat het knetterhard vanaf de start.
Als boter over een koekenpan
Je probeert het wiel voor je te volgen en je hoopt maar dat dat wiel geen rare dingen doet. Remmen gaat niet of nauwelijks – je remblokjes glijden over het carbon als boter over een koekenpan. Het maakt je onzeker; je bent al zo vaak gevallen deze Tour. De wonden van de vorige crash zijn nog niet eens opgedroogd. Dat kan ook niet als je elke dag door de regen fietst: de korsten weken van je lijf als postzegels in een bakje heet water. Straks zullen je pleisters nat worden en loslaten. Dan komt al het vuil van de straat zo de wond op je knie in gezwommen. Fijn zo. Kan de soigneur vanavond weer met de staalborstel aan het werk om de boel schoon te schrobben. Je moet de hele dag pissen, ook al drink je nauwelijks iets. Als het nou eens een beetje minder hard zou gaan, dan had je tijd om even te stoppen of van je fiets te plassen. Maar het gaat niet minder hard. Nog een half uur hou je het op, dan ben je er klaar mee. Je laat het lopen. Maakt het uit. Toch niemand die het ziet. Nat is nat.
Borstcrawl
In de finale gaat het nog harder regenen. Ergens voor je borstcrawlt Lars Boom, maar je kunt nog geen honderd meter vooruitkijken. De snelheid gaat de lucht in. Nog meer. En nog meer. Je ketting krijst en je longen doen mee. Ineens is daar de streep. Je bolt uit. Je hebt geen idee hoeveelste je geworden bent. Na de finish wring je jezelf door een menigte mensen met paraplu’s. Je zoekt je bus. Als je ‘m gevonden hebt, vlucht je naar binnen. Eindelijk droog. Je gaat met je natte zooi op een stoel zitten, je sluit je ogen. En je smeekt dat morgen de zon schijnt.