Ik was op mijn 22e zéker lichtzinnig. Daarom zou ik - zelf als ik van nature getalenteerd was geweest - ook nooit een topsporter zijn geworden.Zuidema schreef:Tja, 36 en 22. Zal inderdaad ook wel een kwestie van rijpheid zijn. Iets wat je je met veel vallen en opstaan in de loop der jaren eigen maakt. Hoe zouden wij gedacht hebben als wij nog vroege twintigers waren geweest in zo'n situatie?
De mentale gesteldheid van Ajax is gewoon het verschil tussen top en niet-top. Zoals Ajax gisteren stomverbaasd rondhobbelde, dat zou Luis Suárez dus niet zijn overkomen. Die speelt elke wedstrijd alsof het leven van zijn dochter op het spel staat. Chivu ook. En de spelers van Barcelona. Dát is top. Let wel: dan heb ik het over mentale gesteldheid. Alles voor je sport geven en de absolute wil hebben om jezelf te verbeteren.
Ik keek gisteren met mijn vrienden naar de wedstrijd en mijn goede vriend Louis XIV & Co had er een interessante theorie over, die ik onderschrijf.
Op dit soort avonden lijkt het wel alsof voetballers wezenlijk slapper, lichtzinniger en amateuristischer denken dan bijvoorbeeld tennissers of boksers of schaatsers. Een voetballer hoeft maar tweemaal 90 minuten in de week echt te pieken. Hoe krijg je het dan voor elkaar om níet alles te geven?
Ik heb me dat vaak afgevraagd, maar eigenlijk is het best verklaarbaar.
Dat heeft alles te maken met het aantal voetballers dat we in actie zien. Er zijn echt wel evenveel voetballers als tennissers met een absolute topmentaliteit, die elke wedstrijd alles geven en 24/7 leven voor hun sport en het beter maken van zichzelf. Alleen: bij boksen, tennis, schaatsen en ook een teamsport als volleybal zien we alleen die toppers in Studio Sport. De rest is niet in beeld.
Voetbal heeft veel meer exposure. Het aantal voetballers van wie de verrichtingen wekelijks op tv zijn, in veel gevallen ook nog live, en anders als opening van het sportprogramma, loopt in Europa in de duizenden. Alleen al in de Nederlandse eredivisie heb je het dan over achttien selecties van een man of twintig: 360 profspelers in de hoogste klasse die met enige regelmaat in actie te zien zijn op tv. Hoe veel zijn dat er wel niet in heel Europa?
Het kan natuurlijk nooit zo zijn dat al die duizenden profvoetballers die in hun land 'op het hoogste niveau' spelen naast hun talent (ze waren vast en zeker de beste spelertjes van hun klas) ook werkelijk de mentale gesteldheid en de absolute wil tot winnen van een topatleet hebben. Een betrekkelijk klein aantal wel. De Wesley Sneijdertjes, de Rooneys, maar (in elk geval qua mentaliteit) ook een Luis Suárez. Die halen dan ook de top en kennen het begrip onderschatting niet. Die kunnen focussen, gemakkelijk twee keer per week scherp als een mes zijn, hebben de eerzucht, de hartstocht en mentale hardheid van een topsporter.
Maar daaronder hangt in het Europese voetbal een immense sliert van 'mindere goden'. Jongens die hun biertje niet kunnen of willen laten staan, jongens die wat minder serieus met hun voeding bezig zijn, jongens die een goed linkerbeen hebben en het daarom niet nodig vinden om hun rechter te ontwikkelen, jongens die verslappen als ze een nieuw vriendinnetje hebben, jongens die gewoon minder hard zijn en gevoeliger voor sfeer. Allemaal veeeeeeel betere voetballers dan jij en ik, die (meedraaiend in een goed team) best de laatste 16 van de Europa League kunnen halen (en dan ben je al heel goed, natuurlijk), maar het zijn wel jongens die alleen wekelijks op tv komen omdat ze in een krankzinnig populaire teamsport actief zijn. In een team kun je je een beetje verschuilen, je optrekken aan de betere spelers en nog altijd een goede boterham verdienen als je geen echte killer bent.
Hoe veel zouden we van Gregory van der Wiel zien als hij dezelfde hoeveelheid talent had gehad voor tennis of boksen (een individuele topsport), maar ook dezelfde mentaliteit die hij nu als voetballer heeft? Ik kan het je wel vertellen: niks. Die zou zich domweg niet plaatsen voor de Grand Slam-toernooien, voor de Olympische Spelen of wat dan ook. Hij zou nooit op tv komen, voortdurend door jan en alleman uitgeschakeld worden en een voor het grote publiek totaal anonieme tennisser/bokser zijn. Nummer 621 op de wereldranglijst, en dus iemand die je op tv nooit ziet (ondanks genoeg talent om elke verdienstelijke amateurtennisser met 6-0, 6-0 van de baan te rammen).
Maar Gregory van der Wiel is voetballer. En dus komt hij - dankzij Stekelenburg en Suárez en de aanwezigheid van nog acht andere ploeggenoten die hier en daar eens een slippertje kunnen corrigeren - weg met zijn aangeboren neiging tot slapte, en kan hij toch maar mooi een goede contractspeler zijn bij de nummer 3 van Nederland, en wekelijks op tv zijn omdat zijn sport zo groot is.
Als je wekelijks uitgebreide samenvattingen van de verrichtingen van de beste 360 Nederlandse tennissers laat zien (net als van de 360 beste voetballers), dan zitten daar ook dromers tussen, jongens die de avond daarvoor een flesje wijn bij het eten hebben weggetikt, jongens die verliefd zijn en met hun hoofd in de wolken lopen, jongens die denken "pfff, vandaag geen zin, volgende toernooi beter", jongens die denken "deze knakker pak ik wel" en vervolgens alle kanten op geslagen worden omdat die andere zich beter heeft opgeladen, jongens die gewoon net wat te lief en te nonchalant zijn om echt top te zijn (maar wel het talent hebben om een stukje daaronder af en toe wat potjes te winnen).
Kijk naar mannen als Van der Gijp en Jan Mulder. Die geven dat ook toe. Soms twee biertjes teveel gedronken, de avond ervoor. Soms gewoon geen zin. En het zit niet in hun aard om de hele week strontziek en opgefokt te zijn van een nederlaag. Een topsporter moet niet te veel gevoel voor humor en relativeringsvermogen hebben; daar word je wel een leuker mens van, maar geen topsporter. Daarom was Van der Gijp nooit een Sneijder geworden en Jan Mulder nooit een Messi, zelfs al hadden ze wel een vergelijkbaar basistalent gehad. Het moet maar net je karakter zijn.
Misschien kun je ook gewoon niet verwachten dat Ajax 25 selectiespelers met de attitude van een topatleet heeft. De gebrekkige mentaliteit in het voetbal heeft gewoon te maken met het aantal jongens dat nu eenmaal mee mag doen, op een qua exposure tamelijk hoog niveau. Het hoort erbij (misschien).
K.
