joey schreef:Maar eh... Ajax is speciaal, Ko. (Ajax zou dat tenminste moeten zijn.)
Nou ja, zonder dat weer helemaal op te willen rakelen... Ik werd zo ongeveer in 1982 of 1983 'verliefd' op Ajax, domweg omdat mijn oom me meenam naar De Meer. Ik kon al wel meteen onder woorden brengen wat ik tof vond aan Ajax (het shirt en het feit dat er jonge,
coole gastjes bij Ajax speelden), maar verder was het simpel: de eerste vrouw die je ziet is je moeder, de eerste club die je ziet is 'jouw club'. Had voor mijn gevoel net zo goed NAC of Groningen of Go Ahead Eagles kunnen zijn.
In mijn eerste vijf jaar als Ajax-supporter hield ik me nog helemaal niet bezig met de kwaliteiten van bepaalde spelers, het systeem, aanvallend of verdedigend voetbal, prijzen, uitschakelingen - of wat ook. Ik had daar helemaal geen weet van, ik was een jochie van acht of negen, ik 'was voor Ajax' - zo simpel zat het in elkaar: als Ajax won was ik blij, maar van iets als een ranglijst had ik helemaal geen benul.
Pas vanaf 1986 of 1987 kreeg ik enig besef, begon ik te voelen dat Feyenoord 'de vijand' was, checkte ik de competitiestand, begon ik me te realiseren dat Ajax normaliter van Go Ahead Eagles hoorde te winnen en dat het niet zo heel logisch was als Go Ahead Eagles van óns won, dat Ajax normaliter meedeed om de landstitel, etc. Er ontstond een min of meer volwassen perspectief, een bepaalde kijk op de zaken, een besef dat Ajax tot de grotere spelers in het voetbalgebeuren in Nederland hoort - en de verwachtingen die daarbij horen.
Maar om de een of andere reden is dat 'basisgevoel' altijd bij me gebleven: de een is voor Fortuna Sittard, de ander voor Willem II, de ander voor Cambuur en ik voor Ajax. Tja. Waarom ben je voor Ajax? Waarom ben je voor De Graafschap? Zeg het maar. Allemaal cluppies. 't Is maar waar je aan blootgesteld wordt als kind. In mijn geval was dat Ajax. In die zin had ik weinig te kiezen.
Ik vond het in 1987 volslagen bizar dat Ajax ineens de Europacup II won. 'Buitenlandse clubs' waren in mijn beleving per definitie sterker dan Ajax. Van 'buitenlanders' verloor je. Nederlands Elftal hetzelfde: het EK of WK was voor 'sterke landen', maar niet voor ons. Dat was mijn vertrekpunt (dat volwassenen de jaren zeventig hadden meegemaakt en dus zagen dat het rond 1984 echt vreselijk slecht ging met het Nederlandse voetbal, dat wist ik niet; ik miste het vergelijkingsmateriaal). Die houding zit er nog altijd wel een beetje in,
deep down, hoewel ik als volwassen mens uiteraard wél vind dat Ajax - gezien de begroting en de merkwaarde en dat soort zaken - structureel meer hoort te presteren dan nu gebeurt.
Maar dat idee dat Ajax voor iets exclusiefs of superieurs staat... Het zit gewoon niet in mijn systeem. Ik werd onder een heel ander gesternte verliefd op deze club. Elk jaar in de eerste ronde uit Europa; zo'n gesternte ongeveer. In 1987 vond ik het volslagen absurd dat Ajax ineens van 'buitenlandse ploegen' won. In 1995 was ik ouder, en heb ik me wel degelijk een tijdje heel superieur gevoeld als Ajacied, maar tegelijkertijd dacht ik steeds: hahaha, wat een giller, hier staan we dan... Ajax, mijn cluppie van om de hoek doet ineens met de grote boys mee... beetje Milan en Bayern voor paal zetten, hoe bestaat het? Ik had het gevoel dat we de hele zaak in de maling liepen te nemen, zoals Leonardo di Caprio in
Catch Me If You Can. En ik heb me ook altijd gerealiseerd: geniet hiervan, snuif het in je op, onthoud deze momenten, want dit verzin je niet en het komt nooit meer terug. En dat genieten, dat bewuste opsnuiven van wat zich afspeelde, dat heb ik ook gedaan.
Dus ja - schiet me maar lek, maar dat is ongeveer mijn grondhouding. Misschien te bescheiden, maar ook wel weer sympathiek, al zeg ik het zelf. Als ik in de kroeg met een VVV-supporter aan de praat raak, dan babbelen we allebei over ons eigen cluppie, zonder dat ik nou het gevoel heb dat hij 'maar' van VVV is, en ik van het grote Ajax... Wat maakt het uit...
Nogmaals: Ajax moet natuurlijk wel beter zijn dan VVV. Da's een kwestie van cijfers. Maar dat Ajax als club een soort über-DNA zou hebben... nee, dat gaat er bij mij niet in hoor. Het is m'n cluppie, ik kan er ook niks aan doen. Niet meer, niet minder.
K.