Wat een dag jongens, wat een dag. Ik kan het gewoon nog niet bevatten.
Ik weet ook niet waar ik moet beginnen, ik ben helemaal gesloopt. Al rijdt er nu een tank over m'n gezicht heen, het maakt me niet meer uit. (Zo ziet m'n gezicht er overigens sowieso uit)
Zondagochtend om 7u opgestaan, ik kon het niet meer aan. Zat youtubefilmpjes te kijken van Ajax-Fiorentina en de tranen sprongen me in de ogen bij de gedachte aan de titel. Ik werd he-le-maal gek, al die kutjaren gehad, dat ik al die zondagmiddagen in die tyfustadions zat met al die blije provincialen, nadat we weer werden vernederd...het zou VANDAAG goed gemaakt moeten worden.
Ik huil eigenlijk nooit, bij zeer hoge uitzondering Ajax-gerelateerd, maar ik stond de hele dag op het punt van janken. De spanning was echt ondraaglijk.
Om 09.30 uur in de ArenA, gelukkig zorgde de drukte ervoor dat ik daar 100% op geconcentreerd moest zijn en niet teveel aan de wedstrijd kon denken. Je merkte aan iedereen, spelers, staf, medewerkers...iedereen stond onder hoogspanning. Bij de mediabalie topdrukte, ging er verdomme ook nog een camera minutenlang vol op m'n snufferd staan. Ik was al fucking nerveus maar dat maakte het er niet beter op, haha...
Toen de wedstrijd, ongelofelijk surrealistisch. Zo lang naar uitgekeken, ik zat op m'n stoeltje en dacht: dit is het dan. Jaren over gedroomd, nu is het echt..de mist, de chaos op tribunes. Verdomme, wat een ongelofelijk mooie club. Na de 1-0 ging ik uit m'n dak, maar de spanning nam alleen maar toe. Eerlijk gezegd had ik ondanks het weken roepen van WEDOENHETTTTTTTT er namelijk weinig vertrouwen in. Zelfbescherming, weet ik veel. Ik durfde gewoon niet te hopen. Na de 2-0 dacht ik: dit gaan we niet meer uit han....FUCKKKKKKKKK DIT MEEN JE NIET!
Ik zag alles in elkaar vallen na de 2-1, tranen (weer) in m'n ogen, Twente zette aan...ik zat soms echt met het hoofd tussen m'n benen en de vingers in m'n oren, haha...piepend van 'neeneeneeneeneenee'. Het klokje tikte verder, het voelde als de hel, en toen...de allergrootste ontlading uit m'n leven. De 3-1 van Siem HELDDDD de Jong. Het is 'not done' om te juichen op de perstribune maar ik moest het laten gaan, ik ging he-le-maal los. Janken, ik zakte terug op m'n stoeltje en alles vloog voorbij. De laatste tien minuten heb ik zeer waterig gekeken, (nu alweer waterige oogjes trouwens, nu ik dit typ), al die springende mensen, de bevende tribune...Godverdomme man, wat een kutjaren hebben we gehad. Eindelijk komt alles goed.
Na het laatste fluitsignaal moest ik natuurlijk nog 'werken', dus ik moest m'n koppie er even bijhouden. Schijn nog op tv te zijn geweest toen Preud'homme me een handje gaf en feliciteerde met de titel. Maar eigenlijk was ik er gewoon niet bij met m'n hoofd, ik stond in de mixed zone met wat Denen te praten die graag Boilesen wilden spreken toen ik door Miel Brinkhuis het veld op werd geroepen en hij tegen me zei: 'kijken, en genieten'.
Pff, en dat deed ik. Volle tribunes, die schaal, alles. Daarna liep ik maar wat doelloos rond, ik had hier en daar wat media op m'n wedstrijdformulier geschreven maar uiteindelijk laat je dat ook maar los omdat die spelers na een tijd toch maar gewoon random richting de media moeten worden gestuurd. In de kleedkamer een groot feest, Frank de Boer werd de douche in gegooid en je moest alle champagne ontwijken om niet nat te worden. Om 17.00uur met de bus met stewards mee richting Museumplein, onder politiebegeleiding. Daar moest ik zorgen dat AT5, AjaxTV en de NOS op het podium konden komen en verslag konden doen van de huldiging. Tsja, in principe is dat zo gepiept en daarna stond ik eigenlijk de hele tijd op het podium om te genieten. Dan besef je ook hoe bevoorrecht je bent dat je eigenlijk op die plek mag staan. Wat een mensenmassa, ongelofelijk. Snel even een hapje eten en wat drinken (dat vergeet je echt te doen anders) en toen de spelers kwamen was het gevoel wat ik had onbeschrijfelijk.
Rook, bengaals vuurwerk, overal rode puntjes in de mist, vlaggen en een oorverdovend gejuich. Fuckkkk wat was dat mooi. Als ik op m'n 80e op m'n sterfbed lig gaat dat beeld voorbij komen. Het was alleen maar genieten, zelfs de burgemeester feliciteerde me! (En ik hem)
Op een gegeven moment was het te druk op het museumplein, er kropen allemaal gasten ónder het podium door en de ME moest even een linie opstellen. Nouja, uurtje was sowieso voorbij.
Toen met de bus weer richting de ArenA om even om te kleden. Zelfs de bustocht was eigenlijk al geweldig, eerst de spelersbus en daarna twee bussen met stewards (waarin ik zat) en vrouwen/kinderen van de spelers/staf. Onbeschrijfelijk, juichende/huilende mensen op de route, automobilisten die hun auto midden op de weg parkeerden en schreeuwend richting de bussen renden....de stad was helemaal gek geworden. Fietsers gooiden hun fiets midden op de trambaan neer om maar zo snel mogelijk richting de bus te rennen en de spelers toe te juichen, haha...stonden die ME-busjes daar, ze konden er niet langs.
Eenmaal in de Arena even omkleden en met de bus richting Panama, waar het kampioensfeest was. Ontzettend gaaf, alle Ajax-medewerkers waren er en dan is het zo fijn om iedereen te feliciteren en in de armen te vallen. Iedereen, van supporterszaken tot de merchandise-afdeling...iedereen was zo ontzettend blij. En best een aardige line-up aan artiesten hoor, sta je dan op een paar meter van Rene Froger die samen met Frank de Boer en een hoop spelers op het podium staan... en eindelijk dat biertje in je hand. En gewoon heel cool om tussen Oleguer en Siem aan de bar te staan en elkaar aan te kijken met zo'n blik van 'verdomme....wat mooi'.
Nou daarna wordt het een beetje vaag, iedereen werd aardig teut en na een tijd stond iedereen alleen maar 'oeh ah' en 'wij zijn ajax wij zijn de beste' te blèren. Haha, geweldig. Om 01.30 uur nog met een paar collega's naar de boot gegaan waar de selectie ook op was, zo'n ongelofelijk chique party-hardy boot. Ben er geloof ik wel een paar uur geweest, maar heb niet meer helemaal helder wat ik daar precies uitgespookt heb. Weet nog wel dat er een nogal afgelegen verdieping was met echt 40 vierkante meter aan matrassen en tientallen kussens. Ik heb nog beelden voor me dat ik met een stel idioten (collega's, onbekende vrouwen) een gigantisch kussengevecht heb gehouden, hahaha...
Om 3u viel ik echt bijna om, toen ben ik vanaf de kade (de boot was al aangemeerd toen we aankwamen) het Centraal Station gaan zoeken. Nouja, blijkbaar is het gelukt, hehe, ik zit immers nu thuis. De trein van 4.17uur gepakt, samen met andere Ajacieden die de stad uit kwamen strompelen.
Vanochtend werd ik wakker met een gelukzalig gevoel. Dat het in precies de 100e wedstrijd dat ik voor Ajax werk allemaal is samengekomen maakt het verhaal helemaal af. Het was zo ongelofelijk mooi deze dag, dit neemt niemand me ooit nog af. Kan het nog steeds nauwelijks geloven...Zo even naar de stad om alle kranten te kopen en straks nog even naar de Arena om m'n spullen op te halen.
Mooi, mooi. Nogmaals: iedereen hier gefeliciteerd met onze mooie club! Al die klotetopics over die kutwedstrijden, haha...ik moet weer even denken aan november ofzo, toen ik echt huilend na die 2-0 van AZ zat te typen hoe verschrikkelijk ik me voelde. Pfff, wat hebben we er lang op moeten wachten met z'n allen. En wat een club.. Te gek. Geniet nog lekker na, iedereen! Het is jullie/ons gegund!
