Ajaxtalk

elliquido schreef: za okt 17, 2020 10:40 pm Als hij bij de pinautomaat staat klaagt ie niet hoor

Dat denk ik wel. Destijds toen hij bij Ajax op de bank zat, stak hij zijn ongenoegen niet onder stoelen of banken.

Dat denk ik ook. Die jongen wil een rol spelen. CL is gestart en ook daar houdt hij netjes de bank warm.

Nu volg ik ajax al heel lang en intensief, maar zelfs deze naam rinkelde geen belletje, zelfs niet in de diepste krochten van mijn geheugen.


Per Weihrauch is op 32-jarige leeftijd plotseling overleden, zo hebben diverse Deense media vrijdag naar buiten gebracht. De voormalig aanvaller werd in Denemarken gezien als een van de grootste talenten van zijn lichting. Hij speelde in de jeugd bij Ajax en Chelsea, voordat hij op negentienjarige leeftijd moest stoppen met voetballen vanwege aanhoudend blessureleed.

BT meldt dat Weihrauch eerder deze maand dood werd aangetroffen in zijn appartement. “Per zijn dood kwam volledig uit het niets”, laat zijn broer Bo weten. “Ik kan alleen maar goede dingen over hem zeggen. Hij was enorm geliefd, dat bleek wel uit de enorme opkomst bij zijn afscheid.” Weihrauch viel met zijn talent op als speler bij het Deense Hvidovre. Ajax-scout John Steen Olsen kreeg hem al snel in het vizier.

Na proefperiodes bij Everton en Norwich City, en aanbiedingen van Tottenham Hotspur, Arsenal en PSV koos hij voor een overstap naar Ajax. In Amsterdam beleefde hij een zware tijd, daar hij door blessureleed weinig in actie kon komen. Frank Arnesen haalde hem in 2006 naar Chelsea. Daar besloot hij op negentienjarige leeftijd om te stoppen met voetballen na aanhoudend blessureleed.

Weihrauch werd begeleid door zaakwaarnemer Sören Lerby. De oud-voetballer reageert op het overlijden van het voormalige toptalent: "Het is vreselijk, op zo'n jonge leeftijd. Ik sprak regelmatig met hem. Zijn dood komt volledig uit het niets. Het is triest. Dat hij op jonge leeftijd ongeschikt werd verklaard als voetballer, heeft waarschijnlijk zijn tol geëist", aldus Lerby. "Hij had als kind een droom, speelde bij Ajax en Chelsea, maar zijn lichaam kon er niet mee omgaan. Hij werd wel geopereerd, maar het werd niet beter.”

Nadat Weihrauch werd afgekeurd als voetballer ging hij aan de slag bij het managementbureau van Lerby. Op jonge leeftijd werkte hij als spelersbegeleider bij het kantoor waar onder meer Pierre-Emile Höjbjerg en Viktor Fischer zijn aangesloten. "Ik had een ongelooflijk goede relatie met Per", aldus Lerby. "Ik heb hem na zijn voetbalcarrière meegenomen en hij heeft vele jaren bij ons gewerkt. Hij was een superkerel."

Zo, dat is een droevig verhaal zeg. Zijn naam ken ik wel. Kwam inderdaad binnen als een groot talent maar veel blessureleed maakte dat hij nauwelijks in actie kwam.

Dat klinkt alsof hij zelf uit het leven is gestapt. Erg triest in elk geval. Zijn naam herinnerde ik me nog wel.

Bij mij ging wel een belletje af. Las de titel met daarin alleen zijn achternaam en wist meteen welke voornaam erbij hoorde.

Arthur schreef: vr okt 30, 2020 6:18 pm Dat klinkt alsof hij zelf uit het leven is gestapt. Erg triest in elk geval. Zijn naam herinnerde ik me nog wel.

Vooral de woorden van Lerby suggereren dat.

Gezond verstand schreef: za okt 31, 2020 4:49 am

Arthur schreef: vr okt 30, 2020 6:18 pm Dat klinkt alsof hij zelf uit het leven is gestapt. Erg triest in elk geval. Zijn naam herinnerde ik me nog wel.

Vooral de woorden van Lerby suggereren dat.

Mja, dat lees ik er ook in. Maar misschien ook wel erg suggestief wat Lerby hier lijkt te beweren. Die jongen is op zijn negentiende gestopt met voetbal vanwege blessureleed en was nu 32. Maar sowieso erg treurig nieuws voor de nabestaanden.

Hoe zou het toch met Henning Jensen zijn?

LucaS schreef: di nov 03, 2020 10:33 am Hoe zou het toch met Henning Jensen zijn?

Helaas overleden in 2017.

https://en.wikipedia.org/wiki/Henning_Jensen

Echt? Heb ik dan helemaal gemist..

LucaS schreef: di nov 03, 2020 11:31 am Echt? Heb ik dan helemaal gemist..

Ik ook, eerlijk gezegd. Zag het dus net op wiki, tot mijn grote schrik.

De jeugd kent Henning Jensen waarschijnlijk niet. Of iig niet in verband met onze club

LucaS schreef: di nov 03, 2020 10:33 am Hoe zou het toch met Henning Jensen zijn?

Ik heb hem niet zien voetballen, ken hem alleen van naam en wat oude foto's. Maar vanwaar dat je aan hem moest denken?

Hmmm, goede vraag. Misschien omdat een andere Jensen in de selectie zat voor de CL wedstrijd.

Volgens mij kwam Henning Jensen over van Real Madrid, of had hij daar iig gespeeld. Was in die tijd heel wat als zo'n speler naar Ajax kwam. Ik had een enorm zwak voor.hem.

Ik heb even gezocht, maar helaas geen beelden van hem kunnen vinden bij Ajax. Was wel leuk geweest om te zien, aangezien ik hem verder niet ken.

Marillion schreef: vr okt 30, 2020 5:08 pm Zo, dat is een droevig verhaal zeg. Zijn naam ken ik wel. Kwam inderdaad binnen als een groot talent maar veel blessureleed maakte dat hij nauwelijks in actie kwam.

Zeker een droevig verhaal.

Het komt altijd door blessures. Ik heb deze jongen nog zien spelen, hij kon er niet veel van.

Al eerder bepleit: alleen spelers uit het buitenland halen die er met kop en schouders bovenuit steken. Het is nogal wat om zo'n kind uit zijn vertrouwde omgeving te halen als daarop volgt dat hij niet mee kan.

https://www.ajaxshowtime.com/article/ho ... iestigheid


De gouden lichting van Co...

Toen werd er dramatisch opgeleid. Co Adriaanse was van het teambelang, hij liet jongens jarenlang samenspelen. Aan individuele ontwikkeling werd toen niet gedaan.

Ik weet nog dat iemand tegen Cruijff zei dat Adriaanse goed bezig was. Toen zei Cruijff: 'Ja, op zijn niveau'.

Pascal Heije, om iemand te noemen, was echt niet zo goed. Anders had het later wel laten zien, bij NEC bijvoorbeeld. Toptalenten komen er wel.

Nu krijgt Wouters de verwijten, maar wat moest hij met deze jongens? Morten Olsen dacht er hetzelfde over, hij haalde een stoet nieuwe spelers. Later kwam Adriaanse, die zou wel even laten zien dat zijn spelers ondergewaardeerd werden. Dat werd niets, en vervolgens ging Ajax (Beenhakker!) alsnog de markt op.

Hosé was trouwens echt een randcrimineel.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik destijds verhalen hoorde over deze zogenaamde gouden lichting. Dat moest geweldig zijn.

Toen heb ik snel een zaterdag vrijgemaakt voor een bezoekje aan de toekomst om die talenten in actie te zien. Ik dacht na een minuut of 10 dat ik misschien per abuis bij het verkeerde veld was gaan staan maar het bleek echt te kloppen.

Hoe zou het nu zijn met Brutil H.?

Ik sluit namelijk niet uit dat we hem zo moeten opzoeken.

Interview in VI van juni 2020:

Brutil Fridarius Hosé, het is een naam die zeker bij een wereldster had gepast. Maar hoewel hij op jonge leeftijd veelvuldig werd vergeleken met Patrick Kluivert, raakte de spits al snel de weg naar de top kwijt. Enige jaren geleden trof VI’s Geert-Jan Jakobs in Capelle aan den IJssel het voormalige supertalent dat voor het grote publiek in de vergetelheid was geraakt. En sprak hem over oneindige doordeweekse nachten en het onvoorstelbare leed van het verliezen van een kind.
Dertien jaar oud pas is Gilliamy Hosé als opeens zijn leven voorbij is. Voor het huis van de ouders van een vriendje. Hij heeft een zware vorm van astma. Normaal gesproken geen probleem, als zijn inhalator in de buurt is en hij zich niet te veel inspant. Maar op die ene zonnige dag is hij toch gaan buitenspelen met vriendjes. Ze doen een fietswedstrijd en Gilliamy voelt dat hij zijn inhalator nodig heeft. Hij rent snel naar het huis van zijn vriendje, een bovenwoning. Hij belt aan. Tevergeefs. De ouders denken dat de deur openstaat, want die staat altijd open. Daar, voor het huis in Capelle aan den IJssel, zakt Gilliamy Hosé in elkaar en niemand die het ziet. In het ziekenhuis vechten artsen daarna twintig uur lang voor zijn leven. Brutil Hosé kan in de kamer ernaast niets anders doen dan wachten in angst.
De oud-spits kan er in oktober 2017, anderhalf jaar later alweer, best over praten in zijn eenvoudige rijtjeswoning in Capelle, waarin een ingelijste foto van hemzelf in Ajax-shirt het enige is wat herinnert aan een voetballoopbaan. Zacht praat hij over die uren. ‘Ik werd gebeld door de ouders van het vriendje. Op dat moment wist ik helemaal niet dat het zo erg was. De vader van dat vriendje vertelde mij nog niet zo veel. Ik heb daarna bijna een dag in de wachtkamer gezeten, want we konden niet bij Gilliamy. In de middag kwam er een test. Van de dokter. Daaruit bleek dat hij al hersendood was.’

Tot dat moment is Hosé een zorgeloze man met weliswaar een wat teleurstellende carrière achter de rug, maar wel eentje die hem net genoeg geld heeft opgeleverd om sober van te kunnen leven. Vader van nóg vier kinderen bij twee vrouwen. Van Latisha van twintig, Noell van zestien, Ian van negen en sinds zeven maanden ook van Xantee. Hij is nu alweer jaren gelukkig met Lyandra, de vrouw die hij leerde kennen bij Sparta. Door haar verloor hij net op tijd zijn wilde haren. En dat was nodig ook.
Bij de Rotterdamse Hoofdklasser Leonidas probeert hij eind 2017 een trainerscarrière op te starten. Omdat voetbal altijd blijft trekken. Maar het valt niet altijd mee. ‘Ik ben assistent-trainer. Dat is veel moeilijker dan ik dacht. Ineens heb je rekening te houden met alle spelers tegelijk.’ Hij was al eens jeugdcoach. Met een trainerscursus is hij voorlopig gestopt. ‘Ik heb net weer een kleine. Dat was moeilijk te combineren.’
Vroeger dachten vooral anderen dat hij heel goed zou worden. Zelfs besefte hij dat nauwelijks. Hij is volgens eigen zeggen echt Antilliaans. Wat vandaag niet hoeft, kan morgen ook. ‘Maar juist daarin ben ik veranderd door de dood van Gilliamy’, zegt hij zacht. ‘Door die instelling heeft mijn dochter Latisha hem nooit gezien. En dat vind ik heel erg. Dat wilden ze allebei heel graag, maar het is er niet van gekomen. Omdat ik dacht dat het ooit wel zou gebeuren. En nu komt het er dus nooit meer van.’

Inmiddels kan hij er goed over praten. Met zijn vrouw bijvoorbeeld. ‘Eerst kon ik het niet geloven. Moest ik opnieuw leren leven. Zo voelde dat.’ Hij gelooft in God. ‘Maar ik ben me wel gaan afvragen of Hij bestaat. Stel je nou voor dat ik al die tijd heb geloofd in iets wat niet bestaat. Daarover ben ik gaan nadenken. Daar kom ik nog niet uit.’
Gilliamy was altijd vrolijk. ‘En slim. Hij deed het beter op school dan ik ooit heb gedaan. Begon net vragen te stellen over mijn carrière. Dan googelde hij dingen over mij. “Is dat echt zo, papa?”, vroeg hij dan. Vaak klopte het.’ Hosé weet: ‘Er staan niet alleen maar leuke dingen over mij op internet. Op YouTube komt die klap voorbij die geef aan Dennis Hulshoff van FC Twente. Zo wil ik niet worden herinnerd. Ik ben nu veel aardiger.’
GOUDEN TAND

Aardiger ook dan in de periode dat hij met de A1 van Ajax harten verovert. Een team dat eind jaren negentig wereldkwaliteiten worden toegedicht. In het elftal met onder anderen Andy van der Meijde, Kevin Bobson en Mitchell Piqué is hij de sterke spits met de gouden tand die aan de lopende band scoort. Die tand is nog steeds van goud. Ook het lichaam is nog imposant. Mét wat overtollige kilo’s, dat wel. ‘Iedereen had het over ons. We wonnen zelfs makkelijk van buitenlandse teams. Tegen Barcelona werd het een keer 5-0. Op zaterdag was het op De Toekomst veel drukker als wij speelden. Dat was echt niet allemaal familie.’

Hosé waande zich in een spitsenparadijs. ‘Ik kreeg voorzetten van Kevin Bobson en Andy van der Meijde. Ik wist exact wanneer de bal kwam en waar. Kevin speelde met rechts aan de linkerkant. Daar snapte geen tegenstander wat van. En Andy had niet eens een passeeractie nodig. Zijn voorzet kwam altijd. Hoe dan ook. In een wedstrijd tegen Feyenoord scoorde ik eens vijf keer in één helft. We wonnen met 11-3.’
De oogst voor het eerste elftal van Ajax zal niettemin karig worden. Alleen Andy van der Meijde wordt vaste basisspeler. De magie verandert gedurende het seizoen al. ‘We begonnen geld te verdienen. Dat zie je direct terug op het veld. Voetballers gaan dan meer voor zichzelf spelen. Worden serieuzer. Iedereen denkt: Nu moet het gaan gebeuren. Spelers sloten ook opeens schoenencontracten af. Kwamen ze met bepaalde merken schoenen op de club, terwijl dat helemaal niet mocht. We waren ook minder samen. In de jeugd waren we de hele dag met elkaar op de club. Toen in het tweede ging iedereen om een uur of twee z’n eigen weg.’

Jeugdteams worden in die tijd nog niet leeggeroofd door rijke Premier League-clubs. ‘Mijn zaakwaarnemer Sigi Lens heeft het in elk geval nooit gehad over buitenlandse belangstelling. Hij zei dat ik mijn best moest doen bij Ajax. Daarna zouden we wel verder kijken. Goed ook, ik ben niet graag in het buitenland. Nog steeds niet. In Nederland is het tenminste veilig. In het buitenland ben ik daar nooit zeker van.’
Lens kent hij via de ouders van Michael Reiziger. Zij worden het kompas dat Hosé door de woelige voetbalwereld moet loodsen. Zij en niet zijn eigen familie. ‘Ik was zeven toen ik van Curaçao naar Nederland kwam. Ik kom van Buena Vista. Daar zijn nu bendes. Toen viel het nog mee. Ik voetbalde vooral in Santa Maria, het dorp verderop. Ik kwam naar Nederland, nadat mijn moeder was overleden. Ik ging wonen bij mijn zus in Den Helder. Mijn vader werkte veel bij Shell. Die kon niet voor ons zorgen. Mijn zus was net twintig, ze was eigenlijk veel te zacht voor ons. Ik mocht alles. Die verhuizing naar Nederland was op meerdere gebieden een schok. Het gemis van mijn moeder was groot. Zij was het belangrijkste in de familie. Haar overlijden heeft me gevormd. Veel van die typisch familiefeesten ken ik niet. We vierden nauwelijks Kerst. Dat was een dag als alle andere dagen.’
KOMEET

In Den Helder is hij een deugniet. ‘Dat begon nog met kattenkwaad. Later werd ik een bekende van de politie. Op m’n dertiende, net voordat ik naar Ajax ging, belandde ik een nachtje in de cel omdat ik een brommer had gestolen. Het ging ons om de kick.’ In Amstelveen ontfermen John en Britta Reiziger zich over hem. ‘Het zijn de beste mensen die ik ooit ben tegengekomen. John was heel erg met mij bezig. Dat was nodig. Hij bracht structuur aan in mijn leven. Dat ik op tijd naar bed moest gaan bijvoorbeeld. Goed moest eten ook en niet te laat opstaan. Dat deed ik allemaal niet. Respect tonen voor anderen. Ook zoiets. Niemand had mij dat geleerd. Ik was een vervelende jongen, maar John hield me strak. Dan wilde ik wel weer een keer mijn familie zien en vroeg ik hem of ik naar Den Helder mocht. “Nee”, zei hij dan. Hij wist ook precies: Brutil is om elf uur klaar met trainen. Dan heeft hij een half uur om zich te douchen en moet hij dan en dan in de metro zitten. Dan belde hij of ik er wel in zat.’

De voetballer Hosé ontwikkelt zich intussen als een komeet. Eigenlijk is hijzelf de laatste die doorheeft dat zijn debuut in het eerste elftal eraan zit te komen. Behalve dan die ene keer dat hij erover droomt. Een nachtmerrie. Vlak voordat hij debuteert, ziet hij in de kleedkamer zijn shirt hangen. Met zijn naam achterop, maar zonder accent aigu op de e van Hosé. ‘Zeiden ze me dat ik daarom niet mocht spelen. Daarna werd ik wakker.’ Als hij kort daarna daadwerkelijk debuteert, is het eerste wat hij doet de naam op zijn shirt controleren.
Het wordt op 14 november 1998 een zenuwachtig debuut. Tegen PSV nog wel. ‘Op de bank zat ik zo ver mogelijk van de trainer Morten Olsen vandaan. Weggedoken in mijn jas. Nooit naar voren leunend, anders zou hij me kunnen zien en zou hij weleens op het idee kunnen komen me te laten invallen. Ik zat naast Mario Melchiot en dacht alleen maar: Als ik moet invallen, dan verpest ik het. Het ging niet goed met Ajax toen. En we stonden ook nog achter. Die druk voelde ik. Op de training stond ik tegenover de De Boertjes, Laudrup en Blind. Alleen al fysiek was ik daar totaal niet klaar voor.’
Vlak voor rust komt dan toch het signaal. ‘De trainer praatte met een gek accent. Dus toen hij me zei dat ik moest warmlopen, verstond ik hem niet. En toen Mario me van de bank wegduwde, dacht ik dat het een grapje was. Ik denk dat veel mensen niet beseffen wat een druk erbij komt kijken voor een negentienjarige. Als er vijftigduizend mensen naar je kijken, en dan nog tegen PSV... Ik raakte erdoor verlamd. Mijn benen liepen vol terwijl ik warmliep. Ik trok een paar sprintjes, maar was direct bekaf. Van de wedstrijd weet ik bijna niks meer. Alleen dat ik doorbrak, op Ronald Waterreus afging en ik blij was dat hij me neerhaalde. Ik had echt niet geweten wat ik met die kans had moeten doen. Een week erna speelde ik een Champions League-wedstrijd.’

GELD

De echte doorbraak blijft uit. ‘Dat kwam ook doordat ik op mezelf ging wonen. Daar vond ik het wel tijd voor.’ Daarnaast speelde het geld mee. ‘Het is moeilijk om zo veel geld te hebben als je zo jong bent. Het was ook elke maand verschillend. Dan weer deed ik mee in de Champions League en kreeg ik een winstpremie. De ene maand was het 35 duizend euro, daarna weer het dubbele. Tja, wat doe je ermee? Gek doen. Alles weggeven ook. Aan vrienden. Op vakantie betaalde ik alles. Ik had toch wel genoeg. Sigi kwam er pas later achter dat ik er zo mee omging.’
Hosé heeft dan ook al een kind. ‘Of dat te vroeg was? Natuurlijk was het dat. Ik ontving zelf nog kinderbijslag. Later bij Sparta drong het pas tot me door dat je rustiger met je geld moet omgaan. Ik ontving daar veel minder salaris. Moest ik er opeens veel voorzichtiger mee zijn.’

Lens ontdekt ook pas later dat Hosé dan allang niet meer leeft voor zijn sport. ‘Co Adriaanse werd na Olsen trainer en zag het echt in me zitten. Hij wist alles van me en haalde me vast bij het eerste elftal. Maar voor mij was dat geen reden extra mijn best te doen. Het grootste probleem was eigenlijk dat ik nooit naar bed wilde. Ik ging meestal om een uur vijf in de ochtend. Als je dan om tien uur moet trainen, ben je moe. Nu ik ouder ben, denk ik pas: Misschien zagen ze het wel aan me dat ik zo moe was.’
Op tijd komen is in die tijd ook moeilijk. ‘Als ik er dan om tien uur moest zijn, dan was ik er vaak pas precies om tien uur. Kwam ik haastig aanzetten, ging daarna rustig zitten met de jongens, moesten we een half uur later op het veld staan en was ik weer aan het haasten. Ik denk nu weleens: Hoe kun je nou zo dom zijn geweest? Waarom heb je niet geluisterd? Maar ik weet ook: ik ben niet opgevoed door een vader en een moeder. Wat als ik meneer Reiziger eerder was tegengekomen? Had ik dan de wereldtop gehaald? Moeilijk te zeggen, hoor. Ik was wel echt een Ajax-jongetje geworden. Ik ben uitgeleend aan veel clubs. De Graafschap, Haarlem, Sparta. Dat werd geen succes. Ik voelde me er nooit thuis.’

In de nadagen van zijn carrière beleeft Hosé nog een avontuur in Qatar. Zomaar ineens als er na een training bij amateurclub Haaglandia een zaakwaarnemer op hem afkomt. ‘Ik was toen niet eens fit. Zelfs dik. Maar dat maakte die zaakwaarnemer niet uit. Hij wist een club voor mij in Qatar. Stonden er grote verhalen in de krant. Hosé van Ajax komt hier voetballen. Het geld was goed ook, al speelde ik er maar acht maanden. Ik woonde in een villa met zeven kamers en op sommige ben ik nooit geweest. Om weer terug naar Nederland te kunnen, moest ik doen alsof ik een rugblessure had. Alleen dán werd mijn contract ontbonden zoals ik wilde. Later kwam ik erachter dat de zaakwaarnemer en de trainer onder één hoedje hadden gespeeld. De sjeik maakte het geld altijd over naar die zaakwaarnemer. Dat bleek veel meer dan ik uiteindelijk kreeg. Ach, zo gaat dat soms. Ik kan daar niet te lang bij stilstaan.’
Ook niet dat hij nooit de nieuwe Kluivert is geworden. ‘Sigi was ook Patricks zaakwaarnemer. Hij zei altijd dat ik op mijn achttiende beter was dan Kluivert op die leeftijd.’ Hosé mag dan niet de carrière hebben gehad van Kluivert, hij denkt wel dit: ‘Het moest zo gaan. Was ik een beter mens geweest als ik topvoetballer was geweest? Als ik miljonair was? Ik denk het niet. Dan was ik misschien wel de jongen gebleven die ik was toen ik net op mezelf woonde.’

‘IK BEN VOOR JETRO HET VOORBEELD HOE HET NÍÉT MOET’

Jetro Willems is de zoon van een nicht van Brutil Hosé. Ze hebben in oktober 2017 veel contact, ook al speelt Willems op dat moment bij Eintracht Frankfurt. ‘Hij was hier vorige week nog. Mijn vrouw knipt zijn haar. Ik schrok toen ik hem zag. Hij zag er namelijk geweldig afgetraind uit. Ik durf te zeggen dat hij nu veel fitter is dan toen hij nog voor PSV speelde. Hij moet daar in Duitsland echt weer wat laten zien, hè. Hij is supergemotiveerd.’
Hosé probeert zoveel mogelijk wedstrijden van Willems te bekijken. Ze hebben veel appcontact. ‘Neemt hij weer eens een bal aan achter zijn standbeen, dan zeg ik hem dat hij gek is. Dan appt hij terug dat de wedstrijd een beetje saai was en hij er wat leven in wilde brengen.’
Qua karakter lijkt Willems niet veel op hem. ‘Jetro weet precies wat hij wil en wat hij wil bereiken. Dat heb ik nooit gehad. Hij is ook thuis opgegroeid met een vader en een moeder. Ik ben voor hem het voorbeeld hoe het níét moet. Daar heb ik het weleens over met hem. Net als met Elson Hooi (aanvaller van ADO Den Haag, red.).’ Hosé voorziet een mooie toekomst voor Willems. ‘Al moet hij uitkijken met zijn knie. Ik heb ook een slechte knie. Daarom moet hij van mij flink aan krachttraining doen.’


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Yopii schreef: wo nov 04, 2020 3:11 pm

Marillion schreef: vr okt 30, 2020 5:08 pm Zo, dat is een droevig verhaal zeg. Zijn naam ken ik wel. Kwam inderdaad binnen als een groot talent maar veel blessureleed maakte dat hij nauwelijks in actie kwam.

Zeker een droevig verhaal.

Het komt altijd door blessures. Ik heb deze jongen nog zien spelen, hij kon er niet veel van.

Al eerder bepleit: alleen spelers uit het buitenland halen die er met kop en schouders bovenuit steken. Het is nogal wat om zo'n kind uit zijn vertrouwde omgeving te halen als daarop volgt dat hij niet mee kan.

Ja, zeker als je bedenkt dat Ajax om die reden binnenlands tot 60 km van Amsterdam scout. (Een uitzondering als v/d Meyde uit Arnhem daargelaten).

Marillion schreef: do nov 05, 2020 10:51 am Ik kan me nog goed herinneren dat ik destijds verhalen hoorde over deze zogenaamde gouden lichting. Dat moest geweldig zijn.

Toen heb ik snel een zaterdag vrijgemaakt voor een bezoekje aan de toekomst om die talenten in actie te zien. Ik dacht na een minuut of 10 dat ik misschien per abuis bij het verkeerde veld was gaan staan maar het bleek echt te kloppen.

Is het niet zo dat het al een wonder is als er van een kalenderjaar meer dan 2 spelers een vaste waarde worden in het eerste? Niet dat andere lichtingen uit die tijd nou veelk klassespelers opleverden, geloof ik. Maar Van der Meyde haalde het wel. Maar het lijkt me een interessant boek. Duidelijk is dat Q. Lanzaat er niet aan heeft meegewerkt!

Klopt, als er twee spelers echt doorbreken uit een elftal dan mag je zeker niet klagen. Daarom was mijn interesse destijds gewekt door alle jubelverhalen. Dat viel nogal tegen. Later is dat nog wel eens gebeurd. Maar zogenaamde gouden lichtingen bestaan niet.

Sterker nog. Als het elftal als collectief te sterk is zou je dat soms zelfs als nadelig kunnen uitleggen. Een goede speler in een slecht elftal moet meer doen om het te redden en kan zich daardoor wellicht beter ontwikkelen.