LucaS schreef:Was de vorige keer niet ook PSV-Vitesse (en Ajax Volendam)? Ko heeft dat natuurlijk bewust meegemaakt, dus die wist dat hij naar het zuiden moest kijken.
Het was andersom: Ajax - Vitesse (daar was ik) en PSV - Volendam.
Het Olympisch Stadion was al twee of drie weken uitverkocht, maar op speeldag 33 vond die gruwelijke, traumatische, verpletterend pijnlijke 1-0 nederlaag tegen SVV plaats op Spangen (daar was ik ook). Die nederlaag was fataal. Op de laatste speeldag geloofde geen mens er meer in, omdat PSV tegen Volendam moest. Als ik het me goed herinner kwam PSV als eerste met 1-0 voor. Daarna kwam Ajax op 1-0 én 2-0 en ging er heel even een klein vlammetje van hoop branden (we moesten nóg een goal inlopen trouwens, dus we waren geen moment 'virtueel' kampioen), maar daarna werd het in Eindhoven 2-0, 3-0 en uiteindelijk 4-1, en was het finito. Nooit serieus een kans gehad. 90 minuten lang zag iedereen alleen de beelden van SVV - Ajax op zijn netvlies. Die hele pot tegen Vitesse... amper noemenswaardig.
Ik vond de 2-2 in Waalwijk even erg. Die was in eigenlijk alle opzichten vergelijkbaar: je kon voelen aankomen dat de concurrentie punten ging laten liggen, terwijl Ajax een makkie had. In 1991 moest PSV naar Groningen. Die waren toen beresterk. Je wist: dát is ons moment. PSV gaat daar nat (wat ook gebeurde) en wij kunnen dan een voorschot op de titel nemen. In 2007 was dat ook zo: PSV verloor bij NEC, wat je óók aan voelde komen.
Beide keren liet Ajax op het 'door God gegeven moment', met de finish in zicht, de ultieme kans liggen om het heft in eigen hand te nemen. Dat lieten ze na tegen een ploeg die op het punt van degraderen stond (net als SVV in 1991), waarna het er op de laatste speeldag gewoon heel erg slecht uitzag. In 1991 was de kans dat Ajax tegen het vrij sterke Vitesse wel even een doelsaldoverschil van twee goals zou wegpoetsen, terwijl PSV tegen Volendam moest, uitermate nihil. En naar Tilburg ging ik ook met het idee: no way, AZ wint gewoon in Rotterdam, en zelfs als dat niet zo is, moet ik nog maar zien of wij (uit!) dikker winnen van Willem II dan PSV (thuis!) van het uitgespeelde Vitesse. Dat eerste (over AZ) leek iedereen te denken. Ik was er echt stomverbaasd over dat niemand het over PSV had. Alsof die drie punten achter lagen... Het was één goaltje!
Verschil tussen 1991 en 2007 was er ook. In 2007 leefde de hoop op speeldag 34 veel erger op dan in 1991 (want in Tilburg waren we een tijdje 'virtueel kampioen', in 1991 geen moment), maar toch: de twee 'zwarte zondagen' in kwestie beleefde Ajax op Spangen (1991) en in Waalwijk (2007) - en wat mij betreft niet in het Olympisch (1991) en in Tilburg (2007). Of in elk geval in mindere mate. Bovendien suggereert het woord 'dreun' dat Ajax van buitenaf een klap kreeg, terwijl ze zichzelf ordinair in de voet schoten.
Ik vind het geschiedvervalsing om te zeggen dat Ajax "op twee doelpunten de titel misliep". Ja, doei! In Waalwijk kreeg Ajax de schaal in handen gedrukt, maar ze lieten 'm heel nonchalant weer uit hun poten vallen. Dat ze 'm in Tilburg nog even van dichtbij mochten bekijken, doet daar niets aan af.
Stel je een sprintwedstrijd voor. Nek aan nek. Vijftig meter voor de finish struikelt de ene sprinter en verstuikt hij zijn enkel. De andere renner (Ajax dus) denkt vervolgens dat hij de laatste vijftig meter wel wandelend af kan leggen, maar de gevallen sprinter krabbelt op en hinkelt met zijn pijnlijke enkel alsnóg de wandelende tegenstander voorbij. Fotofinish, maar de renner met de verstuikte enkel is een fractie sneller. Hij wint. Is die verslagen andere renner dan "op een haar de winst misgelopen"? Ik vind van niet. Die andere renner is gewoon een stomme mongool, die eigenlijk al gewonnen had maar het met zijn stomme harses nog wist te verknallen.
Dus laat Ajax maar lekker oprotten met z'n "op één goal de schaal misgelopen". Ik wil het niet hóren. We hádden die
fucking schaal. PSV en AZ lieten hem met een strik erom, per koerier naar Waalwijk verzenden. Maar in Waalwijk zei Ajax tegen de koerier: we hoeven 'm niet, stuur maar terug.
Wat ik aan de parallel tussen 1991 en 2007 het allerergst vond, waren de reacties vanuit het Ajax-kamp, na de beslissende dreun op Spangen, respectievelijk in Waalwijk. In 1991 zag je spelers met rode oogjes langskomen. Ze waren sprakeloos, konden geen woord uitbrengen. Bestuurders stonden er volkomen verwilderd bij. Tranen in de ogen. Lamgeslagen. "Dit is verschrikkelijk," zei Van Praag, als ik het me goed herinner, "dit is een zwarte dag." Zelfs Leo Beenhakker wist het niet meer. In 1991 had je als supporter het gevoel dat je sámen jankte: spelers, de trainer, het bestuur, de fans. Iedereen was kapot. Helemaal stuk. Omdat we de kans vergooid hadden het heft in eigen hand te nemen.
Na 'Waalwijk 2007' voelde ik me ook zo, maar kreeg ik spelers te zien die - als geprogrammeerde robots - op hetzelfde toontje als altijd hun teksten op lepelden: ja, als je individuele fouten maakt weet je dat je het lastig krijgt, en als je na die 1-2 vergeet om het af te maken, bla bla bla. En daarna kreeg je het
finest moment van Ten Cate. De interviewer had het over een ramp en een vergooide titel, maar Ten Cate zei: "Ik dacht anders dat we een punt zijn ingelopen."
Mijn gevoel van onthechting ten opzichte van Ajax is nog nooit zo sterk geweest als toen. Ik zag met de tranen in mijn ogen, tandenknarsend van woede en frustratie tv te kijken. Ik had hem écht wel willen vermoorden op dat moment. Weg titel. En dan zulke commentaren... Toen is er in mijn Ajax-hart iets definitief geknapt dat ook nooit meer hersteld is. Ik ben daarna nooit meer zo onvoorwaardelijk fanatiek geworden als ik voorheen was en daar kamp ik nog steeds mee. Komt ook niet meer goed.
K.
Ik ken wel een andere Bijbelse benaming die begint met een J en eindigt op een S.