Ajaxtalk

In de documentaire ''Cruijff en Beckenbauer, het blijft toch je broer'' vertellen Henny Cruijff en Walter Beckenbauer over hun leven in de schaduw van hun wereldberoemde familielid. Een drama in acht scènes.


1. München, oktober 2006. Naast het trapveldje bij zijn vroegere ouderlijk huis staat de 65-jarige Walter Beckenbauer. Hij gluurt door een hek naar jongetjes die er voetballen. Opeens klinkt er een kinderstem: ''Wie ben jij?''


''Ik heb hier vroeger ook gevoetbald'', antwoordt Beckenbauer vriendelijk.


''Hoe heet jij dan?, vraagt het jongetje door.


''Ik ben van Beckenbauer.''


''Wow, dan ben je zeker zijn broer'', gilt het jongetje. ''Heeft die ook hier gespeeld?''


2. Rotterdam, november 2006. In voetbalstadion De Kuip zit de 62-jarige Henny Cruijff in de dug-out. Hij staart uit over een leeg veld. Het regent pijpenstelen. Hier voetbalde hij voor de laatste keer in zijn leven samen met zijn broertje Johan in één elftal van Ajax. ''Met de A1-junioren. Dat was het ultieme'', zegt de 62-jarige ''broer van''. ''Mooier kon het niet, kampioen worden, in de Kuip, met die kleine.''


3. Walter Beckenbauer staat in het trappenhuis van het vier etages tellende woonhuis. In het tweekamerappartement op de vierde groeide hij op, samen met zijn broer, zijn vader. zijn moeder, zijn tante en haar twee kinderen. Hij wijst naar boven. ''Daar woonden we, het was kort na de oorlog, we waren best arm. Het gemeenschappelijk toilet zat op de gang. In de winter moest ik beneden in de kelder kolen halen. Een afschuwelijke tocht, want het was donker en heel erg koud. Franz durfde nooit, dus was ik altijd de pineut.''


4. Henny Cruijff kijkt uit over de Noordzee bij Bakkum. ''Amsterdam-Bakkum was met de auto makkelijk te doen. In de zomervakanties waren mijn moeder, mijn broertje en ik altijd hier. Mijn vader ging elke ochtend naar Amsterdam, eerst naar de groentemarkt en daarna naar onze winkel in Betondorp. Het was voor ons ideaal, want we hadden vakanties aan zee van vijf of zes weken. Mijn vader moest wel wat eerder zijn bed uit, maar dat had hij er graag voor over.''


5. ''Vanaf ons ouderlijk huis naar het stadion van Bayern München was het nog geen vijf minuten lopen'', zegt Walter Beckenbauer. ''Het gekke is dat ik als enige uit de buurt fan was van Bayern. De rest, inclusief Franz, was supporter van 1860 München, die andere club uit de stad. Franz kreeg een keer ruzie met iemand van 1860 en besloot dat hij daar nooit zou voetballen. Toen hij naar Bayern werd gehaald, ging ik er net weg. Ze hadden gezien welke van de broers het grotere talent was.''


6. ''We woonden in Betondorp, maar we leefden bij Ajax'', vertelt Henny Cruijff. ''Toen mijn vader overleed, was ik veertien en Johan twaalf. De groentezaak werd verkocht en mijn moeder kreeg een baantje bij Ajax. Ons leven zag er als volgt uit: we gingen naar school en we voetbalden. Op straat, op het trapveldje of bij Ajax. Het was de beste leerschool die een kind zich wensen kan.''


7. Walter Beckenbauer: ''Als ik niet de broer was van Franz, dan was ik toch nog fan van hem. Ik bewonder hem omdat hij ondanks alle successen menselijk is gebleven. Ik zal een voorbeeld geven, Franz en ik stonden voor een wedstrijd in de parkeergarage van het stadion te wachten op Edmund Stoiber, de minister-president van Bayern. Komt de man aan in zijn auto met chauffeur. Hij stapt uit en wil Franz begroeten, maar die is inmiddels druk in gesprek met de chauffeur, die hij ook al heel lang kent. Stoiber kon mooi even wachten tot Franz met zijn vriend uitgekletst was.''


8. Henny Cruijff: ''Natuurlijk mis ik mijn broer. Ik zie hem bijna dagelijks, op tv, in de kranten, maar we praten niet meer zo vaak met elkaar. En dat is raar. Ik herinner me een tijd dat onze oma bij ons inwoonde en we samen op één kamer sliepen. Toen lulden we elkaar ook nog eens suf terwijl we hoorden te slapen. Langzamerhand ben ik hem kwijt geraakt. Het is alsof er met een kaasschaaf telkens een stukje Cruijff bij hem af is gehaald.''

zeux schreef:Kwam deze foto tegen van Anton Corbijn.

Prachtig portret.

Gaizka1985 schreef:Zeker, ben er ook zeer blij mee! Wat was dat Ajax shirt toch mooi!!!

Never underestimate the importance of an iconic playing uniform.

As with Brazil's gold, Ajax's instantly recognisable thick red stripe entered the British consciousness at the same time as colour television became the norm.

'Een week later stond ik met kippenvel op het veld. Niet omdat ik onder de indruk was van de tegenstander, maar van de sfeer. Die enorme Spion Kop waar de meest fanatieke supporters staan, en al hun gezang: Anfield Road was ongelooflijk indrukwekkend. Ik heb echt negentig minuten lang genoten en speelde ook een heerlijke wedstrijd, die in 2-2 zou eindigen. Maar meer nog dan de blijdschap over het halen van de volgende ronde, zat vanaf die avond het Engels voetbal in mijn hart. In die geweldige entourage had ik als speler graag een paar seizoenen gevoetbald. Helaas is die droom niet uitgekomen, omdat in die tijd de grenzen voor buitenlandse spelers nog dicht bleven. Ik vind dat tot vandaag de dag nog ontzettend jammer.'

Uittreksel van: Johan Cruijff. 'Johan Cruijff - Mijn verhaal. De autobiografie'. iBooks.

Ferry schreef:Mooi interview met Guardiola in The Guardian over Cruijff en de invloed die Cruijff had en nog altijd heeft op zijn carriere.