joey schreef:En dan kom je Del Piero tegen en Amauri. Die profiteren dus wel. Die straffen die fouten dus wel af. Waarbij moet worden opgemerkt dat Juventus op nog wel een paar topspelers heeft, maar geen topteam. Het gat met de echte top is nog veel groter.
Ja. Dat is helaas waar. Het gat met de echte Europese top is astronomisch groot en in principe nooit meer te dichten. Misschien incidenteel: een keer een seizoentje er tegenaan zitten.
Met de Europese top (en in het algemeen de topploegen uit de grote competities) heeft Ajax niets te maken. Dat is een andere wereld, waartoe we al jaren niet meer horen. Alleen in het seizoen 2002-2003 eenmalig, maar feitelijk zijn we de voorbije vijftien jaar structureel geen Europese top geweest en steeds verder van die top verwijderd geraakt (
plaatsing voor de Champions League zou nu al uitzonderlijk zijn).
Kortom: eerst maar weer eens landskampioen worden, in Nederland langer dan één seizoentje écht om de titel spelen en ons een keertje plaatsen voor de Champions League. Dat is het streven voor nu. Het is als een hordenloop: niet over de laatste paar horden praten als je nog over de eerste heen moet. Staat zo lullig als je je ogen al strak op de laatste richt, maar daardoor met je voet achter een eerdere blijft hangen en met je neus in het gravel klapt.
Wat ik precies van Ajax 'eis'? Ik eis dat Ajax internationaal en nationaal prestaties levert die je gezien de begroting van deze club zo ongeveer mag verwachten. Dat Ajax 'naar zijn mogelijkheden' presteert. Zolang Ajax zelf beweert dat geld de sleutel tot succes is, vind ik dus dat Ajax in Nederland eerste of tweede hoort te eindigen (net voor of net achter PSV, en niet
altijd net erachter, want ook dan is er iets mis). Op basis van een heel seizoen moet Ajax toch vrij afgetekend sterker zijn dan Feyenoord, Twente en AZ. In Europa hoort Ajax in principe te winnen van topclubs uit kleinere landen dan Nederland. In de gemiddelde Champions League-groep hoeft Ajax geen eerste te worden (want de 'pot 1'-clubs zijn van een volslagen ander kaliber), maar moet Ajax met een andere club om de plaatsen twee (vervolg in de CL) en drie (vervolg in de Europa League) spelen. Laatste worden in een CL-groep zou in principe niet moeten: in de gemiddelde CL-groep zit wel een Thun of Cluj die je achter je moet laten.
No excuses.
Ik snap best dat voetbal geen wiskunde is. Uitglijders horen erbij. Maar als er structureel tien keer zoveel uitschieters naar beneden als uitschieters naar boven zijn, dan is er iets mis (iets qua fysieke en mentale hardheid, of qua arbeidsethos, waarschijnlijk). Dan ben je een under-achiever en schiet je jezelf te vaak in de voet om nog van toeval te kunnen spreken. Bij Ajax is dat de voorbije twaalf jaar het geval geweest.
Dan het voetbal. Laat ik vooropstellen dat álles, maar dan ook álles om winnen draait. Winnen is het enige dat telt. Ook bij Ajax. Nooit anders geweest. Maar je kunt van mening verschillen over systemen, tactische plannen en voetbalfilosofie: welke benadering maakt de kans op winst het grootst? De traditie bij Ajax is dat we geloven in aanvallend, technisch verzorgd spel. Dát vinden we bij Ajax de beste manier om de tegenstander op de knieën te dwingen. De geschiedenis wijst dat ook vrij ondubbelzinnig uit: Ajax pakt prijzen wanneer er zo aanvallend en eigenwijs gespeeld wordt dat tegenstanders (ook de grote uit sterke landen) er geen antwoord op weten. Ik ben zelf ook aanhanger van die filosofie. Sterker: het is één van de fundamentele redenen waarom ik verliefd op déze club ben geworden - en niet op PSV of Feyenoord.
Ik ben van mening dat ánders zijn ('eigenwijs' zijn) onze enige kans op succes is. Het biedt geen garantie, want de financiële verschillen zijn groot, maar als we grote, rijke clubs gaan bestrijden met spelers die we van hen hebben gekocht of gehuurd, spelend in een systeem dat heel veel lijkt op dat van de grotere, rijkere tegenstander, dan verlies je het sowieso. Als je minder manschappen, minder geld en minder goede wapens hebt, moet je een verrekt slimme, hondsbrutale guerrilla-oorlog voeren. Het 'totaalvoetbal' uit de jaren zeventig, de 'Cruijff-doctrine' van rond 1987 en het 'Van Gaal-systeem' van de jaren negentig waren zulke guerrilla-tactieken, feitelijk: we brachten er clubs mee in verlegenheid die op de transfermarkt veel meer mogelijkheden hadden. Het kan grandioos mis gaan, maar het is óók de enige kans op (misschien) glorie.
Ik vind dat Ajax een trainer moet aanstellen die dit geloof aanhangt. Geen trainer die het doet voorkomen alsof je tegen Willem II en NEC best aanvallend en in een 4-3-3 systeem kunt spelen, maar tegen een sterkere ploeg niet, omdat je dan te kwetsbaar bent. Dat is surrealistisch, bizar en 'de wereld op zijn kop': dan doe je alsof de Ajax-filosofie een riskante erfenis uit het verleden is, een soort folklore, die je je alleen tegen zwakke tegenstanders nog kunt permitteren. Ronald Koeman had daar een handje van. Het is juist een machtig wapen (Ajax' énige wapen) en onze verantwoordelijken moeten dat ook oprecht vinden. Werken met trainers die de eigen jeugd en het aanvallende uitgangspunt
niet als een machtig wapen zien, maar als een cultureel blok aan hun been, heeft geen zin. Dan heb je de verkeerde man gekozen.
Voor de duidelijkheid: ik vind aanvallend spel en het werken met zelfopgeleide spelers Ajax-erfgoed. Het 4-3-3 systeem niet. Ten eerste is 4-3-3 niet per definitie aanvallend (je kunt het ook ultra-defensief vormgeven) en ten tweede is het maar een aanduiding van de veldbezetting bij balbezit. De veldbezetting in het voetbal verandert eens in de zoveel tijd: de norm was in de jaren dertig anders (2-3-5) dan in de jaren zeventig (4-3-3), dus het is op zichzelf niet vreemd of 'verraad aan de traditie' dat hij nu wéér anders is (c.q. aan het worden is). Wat van alle tijden is, is het uitgangspunt van technisch verzorgd, aanvallend spel. Veldbezetting dondert mij voor geen meter, al vind ik wel dat je kansen aan de zijkanten liggen. Maar of je nou werkt met echte buitenspelers die er al stáán, of opkomende mensen die er naar toe komen, vind ik irrelevant. Dat is aan een trainer.
Dat de Ajax-benadering samengaat met een hoge amusementswaarde, vind ik prachtig en één van de grote charmes van deze club. Maar het is geen doel op zich. Als je gelooft dat aanvallend spel je winstkansen verkleint, moet je er ogenblikkelijk mee stoppen (maar dat is hypothetisch, want we geloven bij Ajax juist dat aanvallend spel je winstkans vergroot - en daarmee basta).
Ik was heel blij met de recente uitspraak van Martin Jol tegen VI ("Alles draait bij Ajax om de landstitel. Die derde kampioensster moet op het shirt geborduurd worden. Het aanvallende voetbal dat we daar bij spelen is voor mij geen doel op zich. Ik zie het als een middel om tot succes te komen."). Dat is een uitspraak naar mijn hart.
Sowieso heb ik geen klachten over het huidige seizoen en ben ik heel blij met Martin Jol als boegbeeld van deze club. Het is rustig binnen de club. Ik vind dat er veel beter gevoetbald wordt dan vorig seizoen. Het is aanvallend, het is vaak leuk (niet altijd; wel vaak), het is effectief en er staat veel - héél veel - eigen jeugd in Ajax-1. Ik vind dat Ajax stappen maakt en zich veel vaker als een team manifesteert dan in voorgaande jaren. De cijfers in de Eredivisie zijn naar behoren. Het aantal onbegrijpelijke uitglijders is tamelijk klein gebleven (in principe word je in zo'n seizoen kampioen, maar er zijn er nu nóg twee die weinig verliezen - dat kan nu eenmaal). In de topduels is Ajax overeind gebleven (we zullen dit seizoen niet de titel verliezen omdat we geen duels tegen de directe concurrenten konden winnen). Europese uitschakeling door Juventus is min of meer 'normaal' (daar hoeft Ajax niet van te winnen; het mág wel eens, maar het hoeft niet).
Kortom: ja, ik geloof hier in. Ik vind dat we ons de goede kant op bewegen en zou het oneindig stom vinden om het vertrouwen op te zeggen in de verantwoordelijken die er nu zitten.
De financiële situatie? Ik heb al vaker betoogd dat ik de weg van het geld een heilloze weg vind, en dat Ajax op zijn sterkst is zónder al te veel geld (want dan wordt de club gedwongen slim, creatief en brutaal te zijn). Het zal wel een pijnlijke operatie worden om het salarisplafond te verlagen, want veel spelers zullen geen verlaagde aanbieding accepteren en dus weg willen. Het zij zo; dat zal veel gemopper opleveren, maar het is een zure appel waar we toch echt doorheen zullen moeten. Dan maar weer opnieuw beginnen. Dat vind ik - zoals de club nu te werk gaat - geen probleem, want ik vind dat er voor het eerst in vele jaren werkelijk iets structureels wordt opgebouwd op dit moment, en ik heb er dus ook vertrouwen in dat er binnen het huidige klimaat opnieuw vrij snel een ploeg zal groeien die naar zijn mogelijkheden presteert.
Oké - tot zover mijn eerste echte voetbalposting in een vrij lange tijd. Dank voor uw aandacht.
K.
