Geplaatst: ma dec 11, 2006 4:00 pm
Dat viel mij ook op. Hij was helemaal door het dolle.
Op welke vlakken vind jij hem beter dan Trabelsi? Ik zie het namelijk niet zo snel.Vossie schreef:Het is inderdaad geen Trabelsi, maar hij is op andere vlakken misschien wel beter dan Trabelsi. Vergeet niet dat hij er nog altijd pas een paar maanden is.
Ik ga er vanuit dat hij beter wordt, maar ik vind hem tot nu toe echt helemaal niks. Oja hij kan goed ingooien! ;)Mr. Ajax schreef:Hoeveel wedstrijden heeft ie nou gespeeld dat jij al tot zo'n conclusie komt??
Trabelsi werd in zijn eerste seizoen bij AJAX vaak bankzitter of zelfs tribuneklant, ten faveure van Ferdi Vierklau. Geef die jongen dus wat tijd. Ik zie hem wel beter en belangrijker worden hoor.
Trabelsi had in aanvallend opzicht alles wat een opkomende back nodig heeft. Ware het niet voor die rotknie van hem, dan had hij nu bij Arsenal gespeeld.Zlatan Son of God schreef:Ik ga er vanuit dat hij beter wordt, maar ik vind hem tot nu toe echt helemaal niks. Oja hij kan goed ingooien! ;)
En jullie begonnen met de vergelijking met Trabelsi, die naar mijn mening ook niet geweldig was.
www.vi.nl'Ogararu leed in het begin honger bij Ajax'
30/1/2007 23:49
Na een moeizame start in Nederland danst nu de nationale hymne met hem mee. De Roemeen George Ogararu (26) is ontwaakt bij Ajax. 'Ik ben gekomen om finales te spelen', vertelt de rechtsback in de nieuwe Voetbal International.
Ogararu moest erg wennen toen hij aansloot in Amsterdam. Drie keer per dag vlees, zoals hij thuis gewend was, werd brood en salades. 'In het begin dacht ik echt dat ik, bij wijze van spreken natuurlijk, aan de honger zou bezwijken. Ook al omdat het voetbal hier veel meer van me vraagt.'
In VI nummer vijf, die vanaf woensdag in de winkel ligt, vertelt de Roemeense international over zijn verleden als doelman, omdat hij daar het minste schade kon aanrichten, en over zijn doelen voor de toekomst. Klik hier voor de volledige inhoud van de nieuwe Voetbal International.
Ajax Online'Ogararu heeft nog niet aan de verwachtingen voldaan'
1 februari 2007
Trainer Henk ten Cate van Ajax is nog niet geheel tevreden over de ontwikkeling van zijn aankoop George Ogararu. De Roemeen kwam afgelopen zomer voor drie miljoen euro over van Steaua Boekarest en is nog geen onbetwiste basisspeler in Amsterdam. Toch begint Ogararu na een moeizame start langzaam maar zeker zijn draai te vinden bij zijn nieuwe club.
"George heeft tot nu toe niet aan de verwachtingen voldaan", zegt Ten Cate deze week in Voetbal International. "Ik denk dat hij erg heeft moeten wennen. Ook had zijn omgeving moeite de draai te vinden in Amsterdam. Dat kun je niet gebruiken als je als speler in het buitenland terechtkomt. Maar goed, hij is net een half jaar hier, moet ook de tijd krijgen zich te ontwikkelen. Voetballen kan hij wel, dat is het probleem niet. George wil ook heel graag, hij moet alleen oppassen dat hij zich niet gaat forceren."
Ogararu beaamt de woorden van zijn coach. "Als rechtsback wordt hier meer van je gevraagd dan alleen verdedigen", weet de international. "In het begin had ik het moeilijk, voelde me slap en kon niet brengen wat er van me werd gevraagd. De trainingen bij Ajax zijn intensiever en explosiever dan ik gewend was. Trainer Henk ten Cate is veeleisend, zit erbovenop, eist continu concentratie. Ik heb in het begin vooral veel steun gehad van assistent Hennie Spijkerman. Hij gaf aan wat ik moest verbeteren en zei me rustig te blijven."
De 26-jarige rechtsback heeft nog veel doelen voor de rest van het seizoen. "Ik voel me nu fit en ben weer op kracht. Dit seizoen wil ik zoveel mogelijk speelminuten krijgen en leren, daarna wil ik definitief basisspeler worden. Ik kijk vooral uit naar de wedstrijden tegen Werder Bremen, want ik heb mijn zinnen gezet op het halen van de finale. Dat is tegelijk ook een van de redenen waarom ik naar Nederland ben gekomen. Met Ajax is de kans op internationaal succes groter dan in Roemenië. Ik wil finales spelen."
Overigens baalt Ogararu van zijn conflict met bondscoach Victor Piturca, de trainer waarmee hij in het verleden al vaker botste. "Ik kan alleen maar naar de reden gissen", zegt de Ajacied over het feit dat hij niet wordt opgeroepen. "Eerst heette het dat ik weinig speelde bij Ajax. De laatste maanden kom ik echter geregeld in actie. Het zou niet meer dan logisch zijn dat ik nu weer word opgeroepen. Roemenië heeft een goede generatie die zich eindelijk weer eens kan kwalificeren voor een groot toernooi. Ik wil daarbij zijn."
De T.GEORGE OGARARU GENIET BIJ AJAX OP DE RECHTERFLANK
Vastigheid gevonden
AMSTERDAM, zaterdag
Toen Ajax de titel verspeelde, ontbraken de steunpilaren van de achterhoede. Aanvoerder Jaap Stam en rechterhand Zdenek Grygera keken wekenlang geblesseerd toe. Eerder was Thomas Vermaelen al twee maanden weggevallen. Er werd na het zonderlinge slot vooral gesproken over punten en doelpunten, maar het uiteenvallen van de laatste linie was minstens zo belangrijk. Het kostte Ajax immers net iets te veel tegentreffers.
In diezelfde onbestendige periode vond George Ogararu op de rechterflank juist de vastigheid waarnaar hij op zoek was. Het is kenmerkend voor de gemiddelde buitenlandse voetbalprof die zijn plek moet vinden in een nieuwe omgeving. „Je moet die jongens normaal gesproken een jaar geven”, zei trainer Henk ten Cate, die aanvankelijk koos voor de verdedigend sterkere John Heitinga toen iedereen nog fit was.
„Gabri was er na vier, vijf maanden overheen. George heeft meer tijd nodig gehad. Dat had vooral met het systeem te maken. Hij was gewend met een libero in zijn rug te spelen. In het begin bracht hij niet wat ik van hem verwachtte. Nu gaat het al veel beter. George heeft recht op dat eerste jaar, maar na de zomer moet hij er staan.”
Ogararu onderschrijft de woorden van Ten Cate. „Het is niet makkelijk geweest. Een paar keer ben ik verrast. Bovendien ligt het niveau hier hoger dan in Roemenië. Ik weet dat mijn prestaties niet altijd goed zijn geweest. Volgend seizoen zal het veel beter worden.”
Op het oog is hij een wat zwijgzame, plichtsgetrouwe man. Een tegenpool dus van zijn landgenoot Cristian Chivu, die alleen én op jonge leeftijd naar Amsterdam kwam en snel opviel door zijn natuurlijke leiderschap en soms onstuimige spel. Ogararu is 26, getrouwd en heeft twee kinderen. „Ik heb mijn familie en ik heb een ander karakter. Maar ik vind het ook niet meer dan normaal om in je eerste jaar rustig te blijven. De aandacht gaat uit naar andere spelers met meer ervaring en dat is goed zo.”
Ten Cate noemt hem een typische Ajax-voetballer. „Technisch, snel, goede voorzet en goede pass.” Ogararu glimlacht. „Ik vind het prettig als mensen dat zeggen.” In zijn hart is hij ook – net als Urby Emanuelson aan de linkerkant – meer aanvaller dan verdediger. „Dit is de ideale positie voor mij. Ik geniet meer, want ik kan gevaarlijk zijn. Ik hou niet van verdedigen alleen. Als we met 5-0 winnen zonder dat ik de middenlijn over ben geweest, heb ik geen prettige dag gehad.”
Hij heeft zich aardig ontwikkeld voor een jongen die vroeger op straat in het doel werd gezet, omdat hij de slechtste was. Eenmaal ingelijfd door topclub Steaua Boekarest kon hij een lange neus trekken. De man die onvoorwaardelijk in hem geloofde, is geen onbekende. Marius Lacatus maakte deel uit van het gouden elftal dat in de jaren tachtig internationale successen boekte. Ze speelden nog heel even samen. Lacatus als oudgediende, Ogararu als jongste bediende.
„Ik was negentien. Later werd hij mijn trainer. De coach van Steaua (Victor Piturca, red.) wilde mij niet meer. Ik werd verhuurd aan de eerstedivisieclub waar Lacatus net in dienst was getreden. Hij heeft me alles geleerd. Daarna keerde ik terug naar Steaua en ben ik alleen nog maar gegroeid. Ik ging van titel naar titel.”
De bijzondere band werd doorgetrokken naar de kerk. Lacatus gaf officieel zijn zegen aan het huwelijk van Ogararu. Ook is hij de peetvader van zijn kinderen. „Hij is de belangrijkste man in mijn loopbaan.”
Ogararu kwam naar Ajax om finales te spelen, zei hij vorig jaar. De eerste staat morgen op het programma. Zowel Ajax als AZ heeft iets te verwerken gekregen de afgelopen week. „Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Op deze manier een kampioenschap verliezen is pijnlijk en frustrerend. Je realiseert je dat het om een jaar werk gaat. Dat is moeilijk te accepteren. Je kunt na elke wedstrijd wel zeggen dat je een doelpunt te weinig hebt gemaakt. Is zinloos. Maar het mooie van voetbal is ook dat er altijd een volgende wedstrijd komt. En dan is het alleen maar goed dat het meteen een finale is. Het uitgelezen moment om het verdriet te vergeten.”