Ik heb afgelopen nacht over Feyenoord-Besiktas gedroomd.
Het was echt bizar, maar Feyenoord won wel. Dat ging als volgt.
Feyenoord begon ijzersterk aan de wedstrijd. De ploeg zat hoog in de concentratie, hoog in de anticipatie, enzovoorts, en zette Besiktas direct vast op eigen helft. De bal ging in hoge snelheid rond, Boëtius gooide er de ene na de andere solo uit, Clasie strooide met passes 'over de hele', en Immers was met zijn aanwezigheid in de 16 een continue dreiging voor de Turken, die stonden te trillen als rietjes. Aangemoedigd door Het Legioen, kreeg Feyenoord zelfs een grote kans, via Te Vrede - na een schitterende voorzet van Verhoek. Zijn omhaal belandde onfortuinlijk op de lat.
So far so good, zou je zeggen. Er was echter één probleem. Waar Mathijsen op de middellijn verdedigde en volop mee dartelde in het frisse en fruitige pressievoetbal van Ruttens Feyenoord, kon Boulahrouz het niveau niet aan. Hij kwam amper meer vooruit, en hief continu buitenspel op doordat hij letterlijk twintig meter achter Mathijsen verdedigde. Als Feyenoord aan de bal was, ging Boulah zelfs even op het gras liggen, zodat hij bij kon komen van het moordende tempo waarin de wedstrijd zich voltrok.
Maar je voelt 'm dus al aankomen: bij de eerste de beste counter van Besiktas was het direct raak. Hutchinson, die slim positie had gekozen in het gapende gat tussen de twee centrale verdedigers van Feyenoord, kreeg in alle vrijheid de bal en soleerde richting Boulahrouz, die vervolgens over zijn eigen benen struikelde waarna Besiktas eenvoudig op 0-1 kwam.
En zo ging de wedstrijd verder. Feyenoord bleef hartstochtelijk de aanval zoeken; Besiktas counterde erop los. Het werd 0-2, 0-3, 0-4... En Rutten? Die kon niks doen. Hij had geen wissels meer op de bank zitten, want die waren allemaal verkocht.
In de tachtigste minuut, bij een 0-7 tussenstand, werd het zelfs nog gekker. Besiktas nam een corner. Alhoewel het hier duidelijk om een ingestudeerde variant ging, was het geen beste corner. De corner was laag en zacht, en zo lukte het Boulahrouz om de bal te onderscheppen. Met zijn laatste krachten wilde hij de bal zo hard als hij kon wegschieten. Hij gaf de bal een gigantische poeier, echt niet normaal hard. Het werd helemaal stil in de Kuip. Zoiets had Het Legioen nog nooit gezien. Zelfs Bombarda kon niet zo hard schieten.
De bal kwam echter niet ver. Boulah schoot namelijk tegen de scheidsrechter aan, en de bal plofte in het doel van Mulder. 0-8. Sterker: omdat de scheidsrechter een dood spelelement is, werd dit doelpunt op naam van Boulahrouz geschreven. Het horrorscenario was compleet.
Maar toen gebeurde er iets geks. Voordat Feyenoord voor de zoveelste keer kon gaan aftrappen, verscheen er een helikopter aan de horizon, aan de Rotterdamse skyline. Het geluid van de propeller werd steeds luider; de helikopter kwam steeds dichterbij. Pas toen de helikopter recht boven het stadion hing, werd het voor iedereen duidelijk: dit was dezelfde helikopter waaruit Boulahrouz tevoorschijn was gekomen op de open dag.
Net als op de open dag, landde de helikopter in de middencirkel. De deur ging open, er kwamen vijf silhouetten tevoorschijn. Het duurde even totdat de supporters op de tweede ring het ook doorhadden: het waren Koningin Beatrix, Willem Alexander, Maxima, Prinses Amalia en Guidetti! Het werd rumoerig in de Kuip, maar Beatrix had gelukkig een megafoon bij zich, en ze sprak:
Landgenoten, Fredje. Die Boulahrouz, die kan écht niet meer. Gooi ons er maar in!
En zo geschiedde. Boulahrouz verdween weer in de helikopter, terwijl Bea, Wim-Lex, Maxima en Amalia het veld op kwamen. Guidetti koos geen positie op het veld. Hij nam plaats op de bank, want hij was nog niet speelgerechtigd.
Logischerwijs kwam Besiktas er na deze tactische ingreep niet meer aan te pas. Feyenoord stond immers met 14 man op het veld. Desondanks had Feyenoord moeite met het uitspelen van open kansen. Dit was volgens co-commentator John de Wolf te wijten aan het feit dat de nieuwe aanwinsten nog niet hadden meegetraind; ze hadden het systeem van Fredje nog niet helemaal onder de knie.
De seconden tikten weg. De wedstrijd zat inmiddels in blessuretijd. Als Feyenoord nog een gunstige uitslag neer wilde zetten met het oog op de return, dan moest het NU gebeuren. Mathijsen aan de bal, breed naar Willem Alexander. Willem Alexander op Amalia. Steekpass naar Verhoek. Verhoek, Verhoek, voorzet....
Gemor in de Kuip. Gevloek zelfs. Wat een absolute baggervoorzet van Verhoek. Veel te hoog, die bal! Jan-Dirk Stouten, die zelfs na de 0-8 nog hoop had gehouden, ontstak op Radio Rijnmond in een tirade die deed denken aan zijn commentaar na RKC-Feyenoord van vorig seizoen.
Maar toen gebeurde wat niemand nog verwachtte. Terwijl de bal door het luchtruim boven de Kuip zweefde, haalde Beatrix een tennisracket onder haar jurk tevoorschijn. De bal daalde, en daalde, en daalde.... En vlak voordat de keeper van Besiktas de bal wilde plukken, strekte Bea zich uit. Als Serena Williams sprong ze omhoog, en met een noodgang smashte ze de bal in het Turkse doel. Doelpunt Feyenoord! Sterker nog: omdat de goal met een tennisracket was gemaakt, telde deze goal niet voor één punt, maar voor 15 punten. Eerlijk is eerlijk natuurlijk, want op Wimbledon krijg je ook 15 punten na een succesvolle smash.
En dus won Feyenoord de wedstrijd met 15-8. Ondertussen trilde de Kuip op zijn grondvesten en werd Jan-Dirk Stouten afgevoerd met een hartverzakking. Wie hield het hoofd nog koel? John de Wolf natuurlijk. "In de heksenketel van Istanbul moet je er gewoon voor zorgen dat er geen muisje meer doorkomt", zo sloot hij af.
