Ajaxtalk

Vedette-10- schreef:

Benji schreef:Het wordt Gerri allemaal wat te veel
http://www.youtube.com/watch?v=pUbvgNKA ... r_embedded

Dat je dat lachen vindt, zeg. Tenminste iemand met oprechte clubsentimenten.

GangstaRiB schreef:Persconferentie/presentatie van Jol op AT5 én Ned 1 om 16.00 uur. Op AT5 in de avond een speciaal ingelaste Godenzonen.

Thijs schreef:http://player.omroep.nl/?aflID=9581448

Aub Arwin.

Hart van Rijnders was niet te redden
Door MARCEL GOEDHART & BAS SCHINKEL

HILVERSUM - Zondagavond begint de NPS met de serie Andere Tijden Sport. De afleveringen worden in AD Sportwereld - een dag voor uitzending - aangekondigd. Deel 1: de dood van ex-Ajacied Nico Rijnders.

Een zaaltje in het Olympisch Stadion van Amsterdam. Genodigden en journalisten kijken naar de film ‘Het gebroken hart van Ajacied Nico Rijnders’. Als de lichten weer aangaan, staart Ans Nooij, de weduwe van Rijnders, verdoofd voor zich uit. Vechtend tegen haar tranen. Dan zegt ze zachtjes: ,,Het was heavy om te zien, maar het was mooi. Weet je, mijn leven is nu kilo’s lichter geworden.’’ Ans Nooij heeft meer dan drieëndertig jaar lang een misplaatst schuldgevoel gehad over de dood van haar man.

Nico Rijnders. Jongen van Breda, pupil bij Baronie, daarna NAC en Go Ahead. Het gaat snel met hem. In 1969 is er de droomtransfer naar Ajax. Voor 400.000 gulden. Rijnders buffelt op het middenveld voor Cruijff, Keizer en Swart. Hij en Johan Neeskens worden ook wel ‘De Brekers’ genoemd. Acht keer draagt Rijnders het shirt van Oranje.

,,Hij was mijn vriend bij Ajax. Een fantastische jongen. Speelde met veel inzet en kon ook heel goed voetballen, hoor,’’ zegt Gerrie Mühren, die met Rijnders op het middenveld speelde. ,,Maar het was ook een gesloten jongen. Een diepdenker. Als je dan een mop vertelde, lachte iedereen, kwam Nico tien minuten later: ‘Wat een mop, zeg!’ Was hij met zijn gedachten heel ergens anders geweest.’’

Op het trouwfilmpje van Nico en Ans zien we Gerrie Mühren en zijn vrouw Grietje als bruiloftsgasten. Ans kijkt vertederd naar de beelden, terwijl de bruid en bruidegom in polaroid kleuren over de dansvloer schuifelen. ,,Toen wisten we nog van niets,’’ mijmert ze.
.


Uit de oude voetbaltas van haar man haalt ze de vergeelde plakboeken tevoorschijn. Samen stralen ze op de bank in hun huis. Ans in hot pants met twee staarten in haar lange haar. Nico oogt als een zanger uit Toppop. Het ultieme jaren zeventig geluk.

De eerste keer dat supporters en journalisten iets merken van de fysieke staat van Nico Rijnders is tijdens de Europa Cup-finale in 1971 op Wembley tegen Panathinaikos. Ajax kan voor het eerst in haar geschiedenis de cup met de grote oren winnen. Na de rust, bij de stand van 1-0 voor Ajax, keert Rijnders niet meer terug. Pijn op de borst. Clubarts Rolink heeft besloten dat Nico niet verder mag spelen.

Al eerder in zijn leven zijn er momenten geweest dat Nico niet goed werd, maar hij herstelde steeds weer wonderbaarlijk snel. Ook nu weer, na die finale. Rijnders feest mee. Ans en de andere spelersvrouwen mogen mee naar Paleis Soestdijk, waar koningin Juliana de Ajacieden feliciteert.

,,Nico zei me dat het te maken had met een schop tegen zijn borst in een eerdere wedstrijd,’’ zegt Ans. De introverte Rijnders deelt zijn zorgen niet met zijn vrouw. In het VU Ziekenhuis wordt niets gevonden.

Verrassend is de transfer die zomer naar Club Brugge. Wilde Ajax hem kwijt? De mannen, die erover gingen, zijn dood. Salo Muller, oud-fysiotherapeut van Ajax en vriend van Nico, zegt er dit over: ,,Ik vond het wel gek, maar om nou te zeggen dat Ajax blij was dat ze van hem af waren. Nee.’’

Rijnders’ kameraad Koos Knoef, ze leerden elkaar kennen bij Go Ahead, stelt dat Rijnders ging voor het geld. Het echtpaar gaat wonen in Knokke, een half uurtje van Brugge. Het eerste jaar lijkt er weinig aan de hand. Het tweede seizoen tijdens een UEFA Cup-wedstrijd tegen Atvidaberg in Zweden wordt Rijnders weer niet goed. Medespeler Henk Houwaart rent op hem af. Maar zoals altijd herstelt Rijnders, hij speelt de wedstrijd uit. Voor beginnend clubarts Michel D’Hooghe, tegenwoordig voorzitter van Club Brugge en voorzitter van de medische commissie van de UEFA, is het het sein om Nico uitgebreid te laten onderzoeken. In het Academisch Ziekenhuis in Gent vinden de artsen echter niets.

En dan is het 12 november 1972. Club Luik komt op bezoek. In de twaalfde minuut stort Nico Rijnders ter aarde. In die tijd wordt er gewoon doorgespeeld als er een speler op de grond ligt, maar clubarts Michel D’Hooghe stormt resoluut het veld op. Grote paniek. Ans denkt dat Nico dood gaat. D’Hooghe reanimeert. Rijnders overleeft.

Ans mag de volgende dag in het ziekenhuis in Brugge haar man spreken: ,,Hij haalde het beademingskapje van zijn mond en het eerste dat hij zei was: ‘nu mag ik vast niet meer voetballen.’’’ Helemaal niets dat hij nog blij is dat hij leeft. Rijnders wordt afgekeurd en kan dat niet accepteren. Soms pakt hij de racefiets en maakt kilometerslange tochten. Om zich te bewijzen dat hij toch gezond is. ,,Werd hij soms in ene weer niet goed,’’ zegt Ans. Rijnders wordt trainer bij Harelbeke, maar stopt als hij na een training onwel wordt.

De sportzaak, die Nico in Brugge begint, is geen succes. Hij vindt er niks aan. Voor Ans wordt het leven met Nico steeds ingewikkelder. Praten doet hij niet, hij wordt depressief, gaat veel drinken. Hun relatie verslechtert. Samen met zoon Rik vertrekt ze naar IJmuiden naar haar zus. Ze zien elkaar een tijd niet. Juist op het moment dat er weer wat contact is, gaat het mis.

Ans: ,,Nico belde, hij zegt: ‘het gaat niet goed, ik heb pijn in mijn linkerarm.’ Ik stelde nog voor om Michel D’Hooghe te bellen, maar die bleek er niet te zijn. De volgende nacht kreeg ik het telefoontje dat hij gestorven was.’’ Op 16 maart 1976 overlijdt Nico Rijnders aan een hartaanval, 28 jaar jong. Alleen, boven zijn sportzaak in Brugge.

Ans voelt zich schuldig. ,,Was ik bij hem geweest, had hij nu misschien nog geleefd,’’ zegt ze tijdens een van onze eerste gesprekken. Van de familie Rijnders krijgt ze in elk geval de schuld. Ans had bij Nico moeten blijven. Ans en zoon Rik, die drie jaar oud is, zijn bij de begrafenis. Maar ze mag niet achter de kist aanlopen. Ans is persona non grata.

Drieëndertig jaar lang voelt ze zich dus schuldig. ,,Was ik bij hem geweest, was het misschien anders gelopen.’’ Nooit meer heeft ze een langdurige relatie gehad, regelmatig praat ze nog met Nico. ,,Als ik het moeilijk heb, vraag ik hem wel eens: ‘Toe help me eens’.’’

Michel D’Hooghe, oud-clubarts van Brugge en vertrouwenspersoon van Nico Rijnders, is de eerste die zegt dat Ans moet stoppen met haar schuldgevoel. Belangrijker is Etienne van der Stichele. Als cardioloog behandelde hij Nico in het ziekenhuis na zijn hartaanval op het veld in Brugge. Als we hem hebben opgespoord, is Van der Stichele resoluut: ,,Hij had een hartziekte en hij zou hoe dan ook op jonge leeftijd sterven. We konden toen niks doen.’’

We vertellen het Ans. Ze is er van in de war. ,,Dus ik ben toch niet zo’n heks?,’’ zegt ze geëmotioneerd. Ze besluit zelf contact op te nemen met de cardioloog. Een paar weken later bellen we Ans. Ze klinkt opgelucht: ,,Ik denk minder aan Nico en als ik aan hem denk, draait mijn maag niet meer om. Ik kan het nu afsluiten.’’ Drieëndertig jaar later.

Ronald! schreef:Deze commercial van Suarez al gezien? Ik zag 'm net op Youtube.

http://www.youtube.com/watch?v=TXgK9CgX ... re=channel

Marijn schreef:Vanmiddag om 14.30 uur wordt de eerste training van Ajax live op AT5 uitgezonden. Weet iemand of deze uitzending ook online te volgen zal zijn? Op de website kan ik dat niet terugvinden.