Ajaxtalk

Rosenberg naar Premier League

WEST BROMWICH - De Zweedse voetballer Markus Rosenberg vervolgt zijn carrière in Engeland bij West Bromwich Albion.

De club uit de Premier League heeft dat dinsdag gemeld. Tussen 2005 en 2007 kwam Rosenberg uit voor Ajax.

Afgelopen seizoen speelde de 29-jarige Zweeds international bij Werder Bremen. Bij West Bromwich Albion heeft Rosenberg een contract voor drie jaar getekend.

'Ik kan me van die hele kwalificatieperiode eigenlijk niets meer herinneren, Ja, dat meen ik echt. Eigenlijk staat alleen de uitwedstrijd tegen Portugal me nog helder voor de geest. We kwamen 0-2 voor, maar dankzij een verkeerde beslissing van de scheidsrechter werd het alsnog 2-2 en was het voor ons zo goed als voorbij. Maar verder is die hele periode met Louis bij Oranje een blinde vlek voor me geworden. Ik heb niet stil gezeten de afgelopen twaalf jaar. Louis trouwens ook niet.'

Krol klinkt alsof hij zijn tijd als assistent van Van Gaal bewust heeft verdrongen. Hij wil er liever niet al te gedetailleerd over praten. Wel stelt hij: 'Het heeft me in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik nooit meer assistent-bondscoach van Oranje wil worden...'

„Ik geloof dat mijn vader van bovenaf meekijkt. Wat zal hij trots zijn…”

GEMIS STEEDS GROTER


LON­DEN – Roe­rend in de gro­te be­ker Star­bucks kof­fie, op het ter­ras op een steen­worp af­stand van zijn ap­par­te­ment aan Fel­lows Road in Lon­den, dempt Jan Ver­tong­hen (25) on­be­wust het vo­lu­me van zijn stem. „Sinds het over­lij­den van mijn va­der heb ik daar ei­gen­lijk heel wei­nig over ge­spro­ken”, zegt hij na een kor­te stil­te. „Zelfs niet met mijn fa­mi­lie en mijn vrien­din So­p­hie, die een goe­de click met hem had. Veel vrien­den heb­ben hem he­laas niet meer kun­nen ont­moe­ten. Ik koes­ter voor­al de mooie her­in­ne­rin­gen, denk daar­door wel heel vaak aan hem. Meer en meer ei­gen­lijk. De vreug­de over de kam­pi­oen­schap­pen bij Ajax, mijn trans­fer naar Tot­ten­ham Hot­spur en de Gou­den Schoen had ik graag met hem ge­deeld.”

Met het bin­nen­vet­ten maak­te Ver­tong­hen het zich – zo re­con­stru­eert hij in de En­gel­se zo­mer­zon – niet al­tijd even ge­mak­ke­lijk. „On­der Henk ten Ca­te had ik bij Ajax het ge­voel dat ik goed speel­de, maar kreeg ik geen kans. Daar­door kwam een ver­huur ter spra­ke. Pre­cies op het mo­ment dat de toe­stand van mijn va­der kri­tiek werd en ik een te­le­foon­tje kreeg dat ik naar Bel­gië moest ko­men, dien­de ik een keu­ze te ma­ken. Ik dacht ’what the fuck’ en zei dat mijn over­gang naar RKC goed was. Kwam ik daar als twin­tig­ja­ri­ge jon­gen bin­nen in Waal­wijk, ter­wijl nie­mand van mijn pri­vés­it­ua­t­ie wist. Ik ben ook niet zo ie­mand die dan de trai­ners­ka­mer bin­nen­stapt en zijn ver­haal doet. Bij Ajax was Dan­ny Blind ei­gen­lijk de eni­ge die wist door wel­ke hel ik ging. Maar mis­schien was het juist goed dat ik bij RKC di­rect weer aan voet­bal­len moest den­ken. Ik ben ach­ter­af blij dat ik op dat mo­ment voor die club heb ge­ko­zen.”

Zo­als hij ook nooit een se­con­de spijt had van zijn ’trans­fer’ van Ger­mi­nal Beer­schot naar Ajax. „Ik was een beet­je bleu, een stil­le, ver­le­gen jon­gen en heb lang ge­twij­feld of ik wel naar Ne­der­land moest gaan. Met mijn ou­ders sprak ik af het te doen, het aan te kij­ken en di­rect te­rug te ke­ren als het me niet be­viel. Nu praat ik net zo mak­ke­lijk met men­sen in de Lon­den­se me­tro als met vrien­den aan de bar. Vroe­ger bleef ik in mijn com­fort­zo­ne, maar ik ben op­ge­bloeid in Am­ster­dam. Ik weet niet of het met Am­ster­dam te ma­ken heeft, het feit dat ik prof­voet­bal­ler ben of ge­woon door­dat ik ou­der ben.”

Een be­lang­rij­ke rol is – zo ver­moedt hij ech­ter – weg­ge­legd voor zijn gast­ge­zin. „De fa­mi­lie Pe­ters uit Ou­der­kerk aan de Am­stel leek op mijn ei­gen fa­mi­lie. Mijn gast­ou­ders zorg­den er­voor dat ik van mijn ka­mer kwam. ’Kom be­ne­den zit­ten en be­spreek je dag’, was het pa­rool. Dank­zij hen heb ik Am­ster­dam le­ren ken­nen en heb ik mijn laat­ste stuk­je op­voe­ding mee­ge­kre­gen. Hoe­wel ik een voet­bal­ler van Ajax was, werd ik nooit ex­treem in de wat­ten ge­legd.”

In de week­ein­den reis­de hij – na op za­ter­dag te heb­ben ge­voet­bald – stee­vast te­rug naar Bel­gië om zijn ou­ders te be­zoe­ken. In de Lon­den­se wijk Bel­si­ze Park blijkt uit zijn lief­de­vol­le woor­den hoe groot het ge­mis van zijn va­der is. „Dat ik me nau­we­lijks over mijn va­der uit, is wel ver­klaar­baar, denk ik. Wan­neer je va­der zelf­moord pleegt door van het dak te sprin­gen, komt de dood heel on­ver­wachts. Ik was zes jaar toen de ziek­te werd ont­dekt, wist veer­tien jaar dat het over­lij­den on­ver­mij­de­lijk was en had el­ke dag mijn ver­driet. Eén spe­ci­a­le her­in­ne­ring die er­uit schiet, heb ik niet. Het is meer het to­ta­le plaat­je. Hij was de goed­heid zel­ve, deed al­tijd al­les voor zijn vrouw en kin­de­ren.”

Het ver­lies van zijn va­der gaf de Belg een an­de­re kijk op het le­ven. „Je hoort wel eens men­sen over kar­ma (vol­gens het hin­doeïsme en boed­dhis­me heeft een goe­de daad van na­tu­re goe­de ge­vol­gen, red.), maar daar heb ik niks mee. Mijn va­der deed niks fout. He­laas zie je te vaak dat goe­de men­sen er het slecht­st van af­ko­men. Ik ben ge­lo­vig, mijn fa­mi­lie is van bei­de kan­ten zelfs heel sterk ge­lo­vig, maar soms vraag ik me wel af waar­om ik ka­tho­liek ben. Mijn va­der was een heel goed mens. Hoe hij in het le­ven stond…”

De kor­te stil­te en de twin­ke­ling in Ver­tong­hens ogen, on­der­stre­pen zijn zin met vilt­stift. „Ik ben niet bang voor de dood, nee. Hoe­wel ik prof ben, heb ik wel be­slo­ten het maxi­ma­le uit mijn le­ven te ha­len. Je zult me nooit één of twee da­gen voor een wed­strijd in de stad zien, maar als het bin­nen de per­ken blijft, wil ik ver­der wel een goe­de tijd heb­ben. Ik wil niet pas aan het ein­de van mijn car­rière zeg­gen: nu ga ik le­ven. Dan ben ik te oud om te be­gin­nen. Rei­zen, leu­ke din­gen doen, het le­ven maxi­maal er­va­ren, ner­gens spijt van heb­ben, dat is mijn doel. Mijn he­le fa­mi­lie be­staat uit le­vens­ge­nie­ters, denk ik. Ik mis el­ke ge­zel­lig­heid, waar ik niet bij kan zijn.”

Zo­als af­ge­lo­pen za­ter­dag. Er ver­schijnt een gro­te glim­lach op zijn ge­zicht. „Voor mijn de­buut te­gen West Brom­wich Al­bi­on was er za­ter­dag een groep vrien­den naar Whi­te Hart La­ne ge­ko­men. Na de wed­strijd za­ten zij al lang en breed in het spe­lers­ho­me en vroe­gen zich af waar ik bleef. Ik zat na te hij­gen in de kleed­ka­mer, was com­pleet ge­sloopt. In de ere­di­vi­sie was je blij als je di­rec­te te­gen­stan­der na een uur werd ge­wis­seld, om­dat zijn ver­van­ger vaak wat min­der was. Nu kreeg ik met Ro­me­lu Lu­kaku te ma­ken. Een be­re­ster­ke, snel­le go­zer van 1,93 me­ter. De eer­ste we­ken gaan met ups en downs. Puur tech­nisch denk ik dat ik het wel aan­kan, maar het tem­po is moor­dend. Tij­dens een ’par­tij­tje scherp’ in Ne­der­land, gaat ie­der­een eerst rus­tig in zijn po­si­tie staan. Hier rent en vliegt ie­der­een ge­lijk over het he­le veld. Net als in de wed­strijd. Als ik ook aan­val­lend mijn ’ding’ wil doen, zal ik nóg fit­ter moe­ten wor­den. Dat bleek na WBA wel. Om­dat mijn vrien­den de vol­gen­de dag Lon­den wil­den be­kij­ken, ben ik maar vroeg naar bed ge­gaan.”

De uit­put­tings­slag bij zijn nieu­we club beïnv­loedt ook zijn pri­vélev­en. „Ik wil een groot ge­zin en ge­luk­kig denkt So­p­hie daar het­zelf­de over. Vier of vijf kin­de­ren is wel het idee. Maar als ik mijn col­le­g­a­voet­bal­lers zie, weet ik dat het be­ter is om nog een jaar of drie te wach­ten. Drie uur slaap min­der trek ik echt niet. Ik wil eerst op de juis­te fy­sie­ke krach­ten voor de Pre­mier Lea­gue ko­men en hoop dan va­der te wor­den. Wan­neer ik te­rug­ga naar Am­ster­dam, kun­nen ze daar mooi naar school.”

Voor­lo­pig heeft Ver­tong­hen ech­ter nog een aan­tal spor­tie­ve dro­men te ver­we­zen­lij­ken. Van­uit zijn ’sky­box’ heeft va­der ge­zien hoe de Ro­de Dui­vels het Ne­der­lands elf­tal ver­sloe­gen. „Mijn va­der was een Belg in hart en nie­ren, dus hij zal heb­ben ge­no­ten. Het was een oe­fen­in­ter­land, maar die had voor ons ont­zet­tend veel waar­de”, zegt de ver­de­di­ger. „Het was de eer­ste keer dat we niet al­leen com­pli­men­ten kre­gen, maar dat we ook een re­sul­taat neer­zet­ten te­gen een groot voet­bal­land. De over­win­ning draagt er­toe bij dat we ho­ge ogen kun­nen gooi­en op een eind­toer­nooi. Als we op een WK of EK ooit de be­ker mo­gen vast­hou­den, kijk ik – net als voor el­ke wed­strijd – ze­ker even naar bo­ven. Al ben ik nu al blij als we er­bij zijn. Ik heb me nog nooit voor een eind­toer­nooi ge­kwa­li­fi­ceerd en van de jon­gens bij Ajax en Ra­fael van der Vaart heb ik ge­hoord hoe ge­wel­dig dat is. Op een EK of WK de eer van je land ver­de­di­gen, is voor een voet­bal­ler het mooi­ste dat be­staat.”

Ook op het Voet­bal­ler van het Jaar Ga­la ver­heugt Ver­tong­hen zich. „De Gou­den Schoen be­te­kent veel voor me, om­dat het mijn eer­ste in­di­vi­du­e­le prijs is en ie­der­een ook zegt dat ik die ver­dien. Dat ik de eer­ste

Belg ben die de­ze eer ten deel valt, maakt het ex­tra bij­zon­der.”

Vlak voor­dat de Bel­gi­sche Am­ster­dam­mer het be­zoek de weg wijst naar het me­tro­sta­ti­on Chalk Farm, slaat hij met zijn vuist in zijn hand. „Ik weet het”, schiet hem toch het meest bij­zon­de­re mo­ment van zijn va­der te bin­nen. „In 1995 hoop­te bij­na ie­der­een bij ons in de buurt dat AC Mi­lan zou win­nen van die ’Ne­der­land­se diknek­ken’, maar wij heb­ben staan jui­chen voor Ajax.”

‘Frank de Boer beste trainer’

Van onze speciale verslaggever
LON­DEN – „Frank de Boer, hon­derd pro­cent”, zegt Jan Ver­tong­hen als hem wordt ge­vraagd van wel­ke coach hij het meest heeft op­ge­sto­ken. „Hij is de bes­te trai­ner die ik heb ge­had, heeft niet al­leen het elf­tal, maar ook mij een beet­je naar zijn hand ge­zet. Hij speel­de op de­zelf­de plek als ik, maar heeft het niet eens zo vaak met me over de po­si­tie ge­had. Hij leer­de me wat ik voor het team kon be­te­ke­nen als de ploeg in de put zat. Hij hielp me te­vens van mijn ‘treur­mo­ment­jes’ in wed­strij­den af.”

Ver­tong­hen is vol be­won­de­ring over de man met wie hij twee kam­pi­oen­schap­pen vier­de. „Na het ver­trek van Mar­tin Jol zei Frank voor de wed­strijd te­gen AC Mi­lan: ‘Dit is de weg, zo gaan we het doen qua sys­teem, po­si­tie­spel en in­spe­len’. En daar heb­ben we el­ke dag op en naast het veld aan ge­werkt. Het re­sul­taat is ver­bluf­fend. De­bu­te­ren bij Ajax was al­tijd heel moei­lijk, maar ik heb nu het ge­voel dat het elf­tal zo goed staat dat er zelfs vier­de­klas­se ama­teurs kun­nen wor­den in­ge­past. Ie­der­een weet pre­cies wat te doen. Er is dui­de­lijk­heid. En dat is een com­pli­ment aan Frank de Boer.”

Cruijff schreef:En dáárom had je dus nog een seizoen moeten blijven Jan!

gaizka schreef:

Cruijff schreef:En dáárom had je dus nog een seizoen moeten blijven Jan!

Hier was hij geen betere speler meer geworden, dat geeft hij ook aan: In de ere­di­vi­sie was je blij als je di­rec­te te­gen­stan­der na een uur werd ge­wis­seld, om­dat zijn ver­van­ger vaak wat min­der was. Nu kreeg ik met Ro­me­lu Lu­kaku te ma­ken. Een be­re­ster­ke, snel­le go­zer van 1,93 me­ter. De eer­ste we­ken gaan met ups en downs. Puur tech­nisch denk ik dat ik het wel aan­kan, maar het tem­po is moor­dend.

Topgozer, op en top Ajacied! Hopen dat we hem over een jaar of wat weer terug zullen zien bij onze en ook zijn club

Nu kreeg ik met Ro­me­lu Lu­kaku te ma­ken. Een be­re­ster­ke, snel­le go­zer van 1,93 me­ter.

Cruijff schreef:De enige doorslaggevende punten zijn dat de salarissen in de Premier League VEEEEEEL hoger zijn en jongens als Vertonghen na 1 potje op Whitehart Lane en eentje op Stanford Bridge in de illusie terechtkomen dat ze in het walhalla van het voetbal zijn beland.

Terwijl je bij Spurs feitelijk om de 4e, 5e of 6e plaats speelt, een kleine bijrol in de Europa League hebt en je je in Londen nooit zo thuis zult voelen als in Amsterdam. Bovendien, nog één knal seizoen van Jantje en hij had een transfer naar een club van het formaat Barcelona. Nu zit hij bij een subtopper en daar komt hij niet zo snel meer weg.

Cruijff schreef:De enige doorslaggevende punten zijn dat de salarissen in de Premier League VEEEEEEL hoger zijn en jongens als Vertonghen na 1 potje op Whitehart Lane en eentje op Stanford Bridge in de illusie terechtkomen dat ze in het walhalla van het voetbal zijn beland.

Terwijl je bij Spurs feitelijk om de 4e, 5e of 6e plaats speelt, een kleine bijrol in de Europa League hebt en je je in Londen nooit zo thuis zult voelen als in Amsterdam. Bovendien, nog één knal seizoen van Jantje en hij had een transfer naar een club van het formaat Barcelona. Nu zit hij bij een subtopper en daar komt hij niet zo snel meer weg.

Naast alle interland van dit weekend viel voor Ajax-fans ook een andere wedstrijd op de internationale kalender op. Jari Litmanen (41) won zaterdagmiddag de zogenaamde ‘respect-game’ in het Olympisch Stadion van Helsinki. De legendarische ex-Ajacied maakte twee van de vier Finse treffers (4-2) tegen een team met onder anderen Ronald de Boer en André Ooijer.

Richard Witschge is back at Ajax. The former bold left midfielder (286 games for Ajax) now trains 15/16-year-old youngsters individually, focusing on their technique. He also pays attention to the attitude of the youth. ''When you are an Ajax player, you have to act like one. Chin up, shoulders back and don't be afraid of anyone. Get that ball and do something great with it.''