Re: Nederlandse Topsport
Geplaatst: zo dec 11, 2016 12:55 pm
Een blauwe kaart bij handbal houdt in dat de scheidsrechter een incident gaat rapporteren.
Ben bang van niet.brigade zuid schreef:En dan gaat er een commissie naar kijken en dan zullen ze haar vrijspreken neem ik aan? Plus een bosje bloemen met excuses voor al het ongemak.
Tja als hij niet tegen een ietwat te zware ongetrainde zakenman staat is het een stuk moeilijker voor hem.Sandro_Calaaabro schreef:Wat een kneus is die Badr geworden. Elke keer breekt hij wel wat.
Ik hoopte vurig dat Brabander Rico de in Amsterdam geboren Marokkaan Badr op een knock-out zou trakteren waarbij je het licht in zijn ogen zag uitgaan, maar daar leek het geen moment op:Sandro_Calaaabro schreef:Wat een kneus is die Badr geworden. Elke keer breekt hij wel wat.
Toen de dames verloren was het nog een probleem dat ze nauwelijks Engels leek te spreken.brigade zuid schreef:die nieuwe coach Helle Thomsen lijkt me ook een goede keuze.
Kan zijn dat ik het op de radio hoorde, al zag ik het ook elders nog langs komen. Zal wel een krant zijn geweest.brigade zuid schreef:Dat heb je niet van mij gehoord iig, volgens mij spreekt ze behoorlijk Engels hoor.
Hoge Raad:Hari moet straf uitzitten
Kickbokser Badr Hari heeft zijn zaak
bij de Hoge Raad verloren.Hij was in
cassatie gegaan tegen zijn veroordeling
voor twee mishandelingen in Amsterdam,
waaronder die van zakenman Everink.
Hij kreeg in 2014 anderhalf jaar cel.In
hoger beroep werd dat twee jaar,waarvan
tien maanden voorwaardelijk,en 45.000
euro schadevergoeding.
Volgens de Hoge Raad betekent de
uitspraak dat Badr Hari de rest van
zijn straf moet uitzitten.Met aftrek
van voorarrest is dat nog zo'n half
jaar.Hari zit nu nog in Marokko.Met
dat land heeft Nederland geen
uitleveringsverdrag.
Rob Hoogland, De T.Kringen
Sorry, Irene, maar Annemiek had het moeten worden
author avatar
Door ROB HOOGLAND
Updated Gisteren, 19:39
Gisteren, 19:37
in COLUMNS
Pardon? Irene Schouten de Sportvrouw van het Jaar? Niet Annemiek van Vleuten? Dan ben ik bang dat het schrijven van dit stukje gelijk zal staan aan koorddansen boven de Grand Canyon: één uitglijer en ik tuimel te pletter.
Nee, ik ga het hier niet over de Sportman van het Jaar hebben. Die prijs is andermaal naar Max Verstappen gegaan, die ‘m uiteraard weer niet zelf kwam ophalen. Toen ik mijn vrees voor zijn uitverkiezing onlangs uitsprak kreeg ik een woedende meute Max-fans over mij heen. Dat mag mij geen tweede keer overkomen. Er worden al genoeg Telegraaf-mensen beveiligd. Maar ik wil hier wél laten blijken dat ik het óók niet eens ben met de keuze voor Irene Schouten. Dat is in mijn geval minstens zo link.
BEKIJK OOK:
Max Verstappen en Irene Schouten vallen in de prijzen op sportgala NOC*NSF
Misschien herinnert u zich de columnistische aubade nog die ik Irene Schouten na het behalen van het goud op de 5000 meter op de Olympische Spelen in Beijing bracht. West-Friese Irene is mijn allessie, zo maakte ik toen duidelijk. Welnu, daar is nog steeds geen verandering in gekomen. Als ik 104 jaar jonger was en niet over de flaporen en het lichaam van een aan obesitas lijdende olifant met jicht zou beschikken, en daarentegen wél over Bradley Cooper-ogen en een Kjeld Nuis-lijf, op zich geen onredelijke ombouwingswensen in een land waar een 31-jarige voormalige man ruime publicitaire aandacht wordt gegund wanneer zij na haar transitie laat weten dat zij graag met 15-jarige meisjes zou willen voetballen omdat zij zich nu eenmaal een 15-jarig meisje vóelt, als dát zou kunnen worden bewerkstelligd zou ik onverwijld een duel met die Dirkjan van haar aangaan.
Kom maar op, mop!
De dood of de gladiolen!
Drie grote ronden
Jeetje, ik ben nog steeds niet van mijn ineens wel héél slappe koord geboomerd. Al vermeld ik voor alle zekerheid toch nog maar even dat Irene Schouten in 2022 in mijn ogen wel degelijk fenomenale prestaties heeft geleverd. Drie keer goud op de Spelen, wereldkampioene allround, wow! Onder normale omstandigheden zou ik het dan ook zeer terecht hebben gevonden dat zij tot de Sportvrouw van het Jaar is uitgeroepen. Maar helaas zíjn dit geen normale omstandigheden. De abnormale wielrenster Annemiek van Vleuten is er namelijk ook nog. Wat zij in 2022 flikte is helemáál bovenmenselijk.
Giro: 1. Annemiek van Vleuten. Tour: 1. Annemiek van Vleuten. Vuelta: 1. Annemiek van Vleuten. Zij won in één jaar dus de drie grote ronden, wat nog niet één mannelijke coureur heeft geflikt, waarna zij vlak voor haar 40ste verjaardag (!) voor de wereldkampioenschappen naar Australië vloog, bij een valpartij in de gemengde ploegentijdrit een breuk in haar elleboog opliep, toch nog startte in de individuele wegrace en vervolgens wereldkampioene werd door er 600 meter voor de meet kermend van de pijn in haar arm tussenuit te knijpen.
Bovenmenselijk zei ik?
Buitenaards kan ook.
Sorry, Irene, maar Annemiek had het moeten worden, en ergens denk ik dat je het nog met mij eens bent ook.
Hoera, ik sta nog!