Dit is de column van Hugo Borst uit het AD.Waarom ik destijds wraak wilde nemen op Louis van Gaal
Wie van uitlachen houdt of leedvermaak moet beslist mijn column over Louis van Gaal lezen van zaterdag 13 september jl. Ik citeer mezelf, vol berouw: ,,Dit is het bittere einde. De trainer begint medelijden op te roepen. Vanavond tegen PSV gun je de versleten vakman Van Gaal eerherstel. Maar een zege op PSV is niet genoeg. Structureel wordt het niks meer. Omdat de tijd zo arrogant was om niet stil te blijven staan bij Van Gaals verouderde opvattingen.’’
Elf zaterdagen later staat AZ bovenaan. Het elftal van Louis van Gaal speelt het mooiste voetbal van de eredivisie. Gerede kans dat - twee jaar geleden lukte het op de laatste speeldag niet - AZ kampioen wordt in 2009.
Wat bezielde me elf weken geleden toch? Er zijn geen excuses. Het was gewoon platte rancune die mij dreef om zoiets onwaar(achtig)s op te schrijven.
Wraak, dacht ik altijd, is een geweldige drijfveer. Waarom ik wraakzuchtig was? Ik heb niet kunnen verkroppen dat Louis van Gaal mij twee jaar geleden vals beschuldigde. Dat hij mij niet vertrouwde (de aanleiding is onbeduidend: hij meende dat ik zijn geheime telefoonnummer aan iemand had gegeven) kwetste me. Ik ken Van Gaal namelijk al een jaar of twintig persoonlijk en nooit hebben wij elkaar een streek geleverd. Wel zijn we het pertinent oneens geweest en hebben fel gedebatteerd. Enfin, er was voor hem historisch gezien geen enkele aanleiding om mij te verdenken – en toch deed hij dat. Toen hij later hoorde dat hij fout zat zei hij geen sorry. Een persoonlijke brief die ik hem schreef met een verzoek om het eens uit te praten, liet hij onbeantwoord. Ik begreep er niks van. Dus dat is nou de man die de mond vol heeft over normen waarden, zei ik wel honderd keer tegen mezelf. En zo gijzelde ik mezelf en als slachtoffer vond ik het gepermitteerd om Van Gaal eens lekker terug te pakken.
Stom. Een stijlbreuk ook. Ik heb Van Gaal een uitstekende trainer gevonden en altijd verdedigd. Als Cruijff hem weer eens attaqueerde bijvoorbeeld of bij Ajax, in zijn strijd met Ronald Koeman. Van Gaal drijft op kunde, niet op rancune.
Wie het toneelstuk Medea ooit opgevoerd heeft zien worden weet genoeg over de destructieve kracht van wraakzucht. De tovenares vermoordt haar twee zonen met het zwaard omdat haar man haar in de steek heeft gelaten voor een ander. Antoinette Jelgersma vertolkte Medea onlangs. De actrice zei laatst in een interview in NRC: ,,Medea speel ik om het publiek te vertellen: kijk uit voor wraak! Je gaat eraan kapot, samen met iedereen in je omgeving. Voor mij is Medea een laatste waarschuwing.’’
Op 13 september jl. schreef ik ook: ,,Ik gun het hem zo; samen met Truus lekker gaan genieten van zijn vette pensioen. Hij kan meer dan tevreden terugkijken op zijn voetballoopbaan. De modale profvoetballer werd een fantastische trainer. Wat hij met Ajax presteerde was buitengewoon (onder andere vier landstitels, UEFA Cup, Champions League, Wereldbeker), bij Barcelona (onder andere twee landstitels, halve finale Champions League) deed hij het goed...’’
Daarna werd ik erg onaardig. Toen ik het opschreef knaagde dat erg onaardige reeds. Ik wist na een kwart eeuw Van Gaal wel beter. Maar liet me toch gaan.
Vorige week las ik in Het Parool dat Van Gaal de hand in eigen boezem stak. Het ging over vorig seizoen, over de wanorde in de kleedkamer waar types als Schaars en Arveladze ontbraken. ,,Ik kon het niet managen,’’ bekende de trainer eerlijk.
De teamgeest blijkt hersteld, de speelwijze is bijgesteld, hij gunt de klassespeler meer individuele vrijheid. Van Gaal blijkt flexibel. Eerherstel voor een uitstekende voetbaltrainer.
Deze column schrijven is voor mij bakzeil halen natuurlijk. Heel soms moet dat, diep door het stof gaan. Dat is geloofwaardiger dan volharden in wraakzuchtige onzin. Dat Louis van Gaal veel kwaliteit heeft wist ik al, dat is eigenlijk het onverteerbare. In elk geval: ik heb mijn lesje (in nederigheid) geleerd. Een fijn weekend.
Een treffende reactie onder dit stuk op de site van sportwereld: 'gefeliciteerd met deze journalistieke zelfmoord'.
Borst valt vanaf nu officieel niet meer serieus te nemen.
