Bij PSV inmiddels ook (Reiziger, Ball, Kluivert :D ). ;)Baseman schreef:Bij Ajax hebben ze sowieso een patent op chronisch geblesseerde spelers ;)
Vitesse
De Mos passeert Junker opnieuw
22 september 2006, 12:10
Door: Jelmer Geerds
Vitesse-trainer Aad de Mos geeft opnieuw een duidelijk signaal aan Mads Junker en Anders Due. Het Deense duo van de Arnhemmers wordt gepasseerd voor het duel met Heracles. Pryor, Sprockel en Esajas krijgen opnieuw de kans.
Vooral de positie van Sprockel is opmerkelijk. De centrale verdediger begon het seizoen als stand-in voor Ruud Knol en Sabastian Sansoni. Als vervanger van de geschorste Knol deed de van Excelsior overgekomen mandekker het echter zo goed, dat De Mos ervoor kiest om Sansoni te posteren op het middenveld. Daardoor kan Knol terugkeren in het elftal en blijft ook Sprockel in de basisformatie.
Bovendien krijgen Anduele Pryor en Etiënne Esajas voorlopig het vertrouwen. Dat gaat ten koste van Anders Due en Mads Junker.
Schandinaviers, ze passen zich zo makkelijk aan. :pukey:
-
brigade zuid
- AT Toto winner 15/16
- Berichten: 23726
- Lid geworden op: ma apr 26, 2004 10:51 pm
-
brigade zuid
- AT Toto winner 15/16
- Berichten: 23726
- Lid geworden op: ma apr 26, 2004 10:51 pm
Dit moet er even op om die Thomas (zie AZ-topic) wat historisch besef bij te brengen hoor, van www.vitesse.org:
Vitesse en het landskampioenschap deel 1
Wordt tegenwoordig de nummer één van de Eredivisie onze nationale kampioen, vroeger ging dat heel wat anders. Tot de invoering van het betaald voetbal werkten de voetbalclubs in regionale competities een onderling programma af. Vervolgens speelden de kampioenen hiervan, weliswaar in verschillende opzetten door de jaren heen, om het landskampioenschap. En 'ons' Vitesse was hier aan het eind van de vorige eeuw al bij betrokken. Reeds twee jaar na de oprichting van de club meldde Vitesse zich begin september 1894 aan als lid van de Nederlandse Voetbal- en Athletiekbond (N.V.en A.B.). Wel stelde de club als voorwaarde dat er een Gelderse competitie zou worden georganiseerd. Sinds de oprichting van de Bond (op 8 december 1889) waren er verschillende seizoenen voornamelijk westelijke clubs tot de competities toegelaten.
Pas in het seizoen 1893/1894 speelden drie clubs in een volledig oostelijke klasse een, weliswaar kleine, onderlinge competitie. Nog een seizoen later vormden naast Vitesse de tevens nieuw toegetreden Gelderse clubs Get-On (Wageningen), Quick (Nijmegen) en Voorwaarts (Tiel), aangevuld met Victoria uit Den Bosch een nieuwe klasse in het oostelijk rayon. Het competitiedebuut van de Arnhemmers (17-0 winst bij Victoria!) luidde het begin in van gelijk een kampioenschap. Ook tijdens de seizoenen die volgden was Vitesse afgetekend de beste van het oosten: viermaal achtereen werd het klasse-kampioenschap, vanaf 1896/1897 verdeeld in een 1e en 2e klasse, behaald.
Toen de voetbalbond, inmiddels de Nederlandse Voetbal Bond (N.V.B.) genaamd, voor het seizoen 1897/1898 besloot middels een beslissingswedstrijd tussen de kampioen uit de westelijke 1e klasse en de oostelijke 1e klasse een algemeen Nederlands kampioen aan te wijzen was Vitesse dus gelijk van de partij. Voordien werd de kampioen van de westelijke 1e klasse automatisch de landskampioen. Eindelijk werden clubs uit het oosten iniedergeval in staat gesteld de eerlijke strijd met het tot dusver altijd vooropgestelde westen aan te gaan en de nationale voetbaltitel binnen te halen!
In deze allereerste wedstrijd om het kampioenschap van Nederland diende Vitesse op 24 april 1898 aan te treden tegen het succesvolle elftal van titelverdediger R.A.P. (tevens eerder landskampioen in 1892 en 1894) uit Amsterdam. Het duel werd op neutraal terrein in Utrecht (op het veld van Hercules) afgewerkt. Zoals voor de wedstrijd al duidelijk was kwam Vitesse voor een te grote opgave te staan en ging men toch eervol met 4-2 ten onder. Grote uitblinker bij de tegenstander was J. Hisgen. Hij nam de totale Amsterdamse produktie voor zijn rekening. Van Arnhemse zijde konden alleen Willem Hesselink en De Villeneuve tussentijds wat terugdoen. Na al deze successen moest Vitesse voor even een stapje terug doen. Na vier magere jaren legde men tijdens het jubileumjaar (tien jarig bestaan van de club in 1902) de basis voor een terugkeer naar de top.
Aan het einde van het voetbalseizoen 1902/1903 leverde dat eindelijk weer eens een kampioenschap op. Men kon zich nu opmaken voor de gewijzigde opzet tot het bepalen van de landskampioen. Voor het eerst week de voetbalbond af van de beslissings-wedstrijden (tussentijds veranderd in een uit- en thuiswedstrijd in plaats van op neutraal terrein) tussen de westelijke en oostelijke kampioenen. Ook de kampioen uit de sterke westelijke 1e klasse B werd betrokken bij de play-offs zodat er een kleine competitie tussen drie verenigingen noodzakelijk werd. Vitesse startte deze kampioenscompetitie op 22 maart 1903 tegen de nieuw toegelaten kampioen, Volharding uit Amsterdam. Het bleek dat de Arnhemmers heel wat meer tegenstand te wachten stond dan in de eigen klasse. Toch werd tegenstander Volharding met ruime cijfers (4-2) verslagen.
Dat dit echter niet zonder slag of stoot ging viel een dag later in de Arnhemsche Courant te lezen: " Vitesse was sterker, doch als men weet dat de stand respectievelijk was: 1-0 (in Volharding's voordeel), 1-1, 2-1 (in Vitesse's voordeel), 2-2 en daarna 3-2 en 4-2 kan men begrijpen hoe vinnig den strijd was." De returnwedstrijd enkele dagen later leverde dan ook een bijna even grote nederlaag voor Vitesse (4-1) op. Vervolgens moest men in Arnhem aantreden tegen H.V.V. (Den Haag), de grote titelkandidaat. Al voor de rust kwam de thuisclub op een grote achterstand te staan; 1-3. Na de rust was Vitesse nog wel sterker, maar steeds stuitte men op de uitblinkende verdediger Miel Mundt of op doelman Coops. En toen tien minuten voor tijd er toch nog enige hoop in de Arnhemse harten ontsprong werd het doelpunt van Boone door scheidsrechter Groothoff zeer dubieus wegens buitenspel afgekeurd.
Deze scheidsrechter voldeed ook in de ogen van de verslaggever zeer slecht: "Zeer zeker jammer is het dat het bestuur der Ned. Voetbal bond een dergelijk, geheel ongeschikt persoon afvaardigde om in een zoo belangrijken wedstrijd de zeer zeker zware taak van scheidsrechter te vervullen". Aanvoerder Willem Hesselink tekende namens Vitesse dan ook persoonlijk protest aan tegen de arbiter. Hoe deze kwestie verder ging verteld het verhaal niet, wel liet één van de H.V.V.-spelers zich nog ontvallen dat zij iniedergeval niet te klagen hadden over de leiding die middag; "Waarom zouden wij protest aanteekenen, de man was ons veel te goedgunstig". Ondanks alles bewezen de Hagenaars in hun thuiswedstrijd tegen Volharding (5-0 winst) toch de besten van Nederland te zijn. Ook in de drie voorgaande edities was H.V.V. als sterkste uit de bus gekomen zodat voor de vierde maal op rij het landskampioenschap gevierd werd.
De slotwedstrijd H.V.V.-Vitesse had hierdoor veel van zijn belang verloren. Toch stelden beide partijen buitengewoon prijs op een eervol resultaat. H.V.V. kon ongeslagen eindigen en Vitesse de tweede plaats behouden. Om dit te bereiken mocht met niet meer dan hoogstens één doelpunt verschil verloren worden. Beide teams kregen hun zin: door de 1-0 zege van H.V.V. eindigde Vitesse met de doelcijfers 6-10 net boven Volharding (doelcijfers 7-12).
Voorlopig was dit de laatste keer dat Vitesse zich in de top van het Nederlandse voetbal meldde. Weer volgden enkele matige seizoenen in de 1e oostelijke klasse. In 1909 waren de Arnhemmers eindelijk weer eens dicht bij een kampioenschap, echter werd door een gemiste strafschop in de thuiswedstrijd tegen de direkte concurrent Wilhelmina uit Den Bosch (einduitslag 1-1) nét dat ene puntje verspeeld dat men tekort kwam voor de titel dat jaar. Pas in 1913 viel er echt weer een kampioenschap te vieren in Arnhem. Zo mochten de geel-zwarten na exact tien jaar weer gaan deelnemen aan de strijd om de landstitel!
Altijd net niet, maar wij speelden al kampioenswedstrijden voordat Ajax begon...:worshippy:Vitesse en het landskampioenschap deel 2
Tegenstander was het toen al roemruchte Sparta (Rotterdam), eerder landskampioen in 1909, 1911 en 1912. Ruim zesduizend Arnhemse toeschouwers kwamen naar het 'Sportterrein Klarenbeek' om de Spartanen te aanschouwen. Een naam uit dat team die ook nu nog tot de verbeelding spreekt is toenmalig Sparta-aanvoerder en record-international Bok de Korver. Op het moment van bovengenoemde wedstrijd had De Korver al maar liefst 30 officiële interlands achter zijn naam staan, waarvan 14 als aanvoerder.
Een andere voetbalheld en international uit die dagen was Huug de Groot. Deze aanvaller verwierf grote faam als 'Het Sparta-kanon'. Hij was het die zowel in Arnhem als de return in Rotterdam zijn team beiden keren op een 2-0 voorsprong bracht. Deze wedstrijden hadden verder ook een vrijwel identiek verloop; Harry Rodermond scoorde de Arnhemse aansluitingstreffer waarna Vitesse de beide wedstrijden domineerde. In Rotterdam moest Sparta écht alle zeilen bijzetten om Vitesse niet te laten scoren. Dit krampachtig verdedigen resulteerde na rust in een strafschop voor Vitesse. De teleurstelling was natuurlijk groot toen Sparta-doelman Van Driel de pegel van Vitessenaar Staal stopte.
Echter kregen de Arnhemmers vijf minuten later een herkansing toen er wederom een strafschop toegekend werd. Gesteund door maar liefst 1600 Arnhemse supporters die per trein en boot(!) naar Rotterdam waren getogen kwam doelman Just Göbel naar voren om het vonnis te voltrekken. Echter ook deze ervaren keeper, tevens regelmatig succesvol in het nemen van penalty's, kon zijn zenuwen niet in bedwang houden en schoot de bal naast... Na de twee gelukkige overwinningen constateerde de voorzitter van Sparta dan ook terecht dat zijn elftal voor de derde keer in successie de Nederlandse kampioen was geworden, "maar qua spel had Vitesse dit moeten zijn" voegde hij hieraan toe. Het kenmerkte dan ook de sportiviteit van de Spartanen dat zij ingingen op het voorstel van Vitesse een (officieuze) derde wedstrijd tegen elkaar te spelen. Deze wedstrijd, waarin Sparta meer te verliezen dan te winnen had, werd een week later in Arnhem gespeeld.
Leo Lauer, oud-Vitessenaar en op dat moment hoofdredacteur van het sportblad "De Revue der Sporten", stelde voor deze uitdagings-wedstrijd een beker beschikbaar. En u kunt het al raden; Vitesse won ruimschoots met 4-1! Hierbij moet echter vermeld worden dat een niet compleet Sparta, aangevuld met enkele spelers uit het tweede elftal, aantrad. Vitesse officieel geen kampioen dus, maar moreel gesterkt door het ogenschijnlijk steeds kleiner wordende verschil tussen west en oost begon men aan het nieuwe seizoen. En weer werden de geel-zwarten kampioen van het oosten en diende men zich voor de tweede achtereenvolgende keer aan in de strijd om het landskampioenschap.
Doordat in zuiden inmiddels ook een eerste voetbalklasse was opgezet speelde Vitesse niet alleen tegen de westelijke kampioen (H.V.V. uit Den Haag) maar ook tegen het Tilburgse Willem II. Zo ontstond een complete kampioenscompetitie, een opzet die tot de start van het betaald voetbal (in 1954) gehandhaafd werd. Om nu eindelijk eens de landstitel te bemachtigen stelde Vitesse voor de duur van deze competitie de Engelse oud-doelman Sutcliffe als trainer aan. Hem werd in het vooruitzicht gesteld dat als de recettes van de te spelen wedstrijden meevielen hij ook het volgend seizoen als trainer in Arnhem werkzaam zou zijn. Ook het elftal werd aangepast. De 36-jarige oud-international Willem Hesselink werd weer eens van stal gehaald om de voorhoede te versterken.
De eerste wedstrijd was de thuiswedstrijd tegen de grote favoriet H.V.V., niet voor niets genaamd 'de Grote Haagse'. Bij deze club vierde genoemde Hesselink vele jaren eerder nog grote successen, met ondermeer een landskampioenschap in 1900. En nu leverde juist hij met twee doelpunten een groot aandeel in een onverwachte Arnhemse zege! Een ontketend Vitesse nam al in de eerste helft een ruime 3-0 voorsprong en stelde daarmee de zege zo goed als veilig. Na rust volgde ook nog een vierde treffer waarna Tonny Kessler, telg uit de roemruchte Haagse voetbalfamilie, de eindstand op 4-1 bepaalde. Een geweldig resultaat dus, dat aantoonde dat Vitesse voor de westelijke kampioen niet bang hoefde te zijn!
Het elftal van Vitesse dat in 1914 op een minuut na kampioen van Nederland werd.... Staand v.l.n.r.: Geurt van Laar, onbekend, Job van Laar, Holtus, scheidsrechter, Staal, G&obel, Te Groen, Witteveen (geblesseerd). Zittend v.l.n.r.: Rinkes, rodermond, Wennekes, Willem Hesselink, Zewald. Foto: archief J.A. Reurink.)
Ook de wedstrijden tegen Willem II werden door de Arnhemmers gewonnen (uit met 3-1 en thuis met 1-0) zodat men er met drie gewonnen wedstrijden en het doelsaldo 8-2 prachtig voor stond. Echter had H.V.V. zijn doelcijfers tegen het tegenvallende Willem II dusdanig op weten te voeren (tot 14-5) dat een Haagse thuisoverwinning tegen Vitesse, hoe klein ook, de titel toch nog op basis van een beter doelgemiddelde naar de residentie zou brengen. Op zondag 31 mei 1914 stond deze alles beslissende wedstrijd op het H.V.V.-terrein aan de Wassenaarseweg op het programma. Wederom perfect keeperswerk van Just Göbel behoedde Vitesse voor een snelle achterstand. Na het Haagse openingsoffensief waren het zelfs de bezoekers die, wederom via routinier Willem Hesselink, nog voor rust op voorsprong kwamen.
Ondanks dat Kuntze na rust de gelijkmaker scoorde bleef Vitesse hardnekkig verdedigen en tot twee minuten voor het einde geloven in de titel. Op een betrekkelijk gelukkige wijze komt dan toch de 2-1 op het scorebord, waardoor Vitesse de titel alsnog mis loopt. "Als alle spelers in den linkerhoek van het veld worstelen om het bezit van het leer, springt een schot van de bovenlat naar de rechterhelft waar een ongedekt staand H.V.V.-er (De Serrière) dan geen moeite heeft Göbel ten tweede male te passeren", aldus de Arnhemsche Courant over dit noodlottig eind van deze wedstrijd.
Het enthousiaste Haagse publiek kwam massaal het veld opgestormd om de kampioenen te huldigen. Ondanks dat scheidsrechter Meerum Terwogt ook de laatste minuut nog liet verspelen was het hoogst haalbare, het kampioenschap van Nederland, wederom aan Vitesse voorbijgegaan. Vlak voor het einde van de beslissende wedstrijd en op doelgemiddelde nog wel... Enkele maanden na deze kampioenscompetitie brak de Eerste Wereldoorlog uit. Nederland mobiliseerde waardoor veel clubs, waaronder ook Vitesse, niet over zijn spelers kon beschikken. De voetbalbond besloot voor het seizoen 1914/1915 dan ook geen gewone competitie te laten verspelen maar een noodcompetitie op te zetten.
(Invaller-doelman Witteveen, van origine rechtsbuiten van Vitesse, in aktie tegen Sparta tijdens de beslissingswedstrijd om het officieuze kampioenschap van Nederland op 6 juni 1915. Foto: archief J.A. Reurink.)
Er werd gestreden in regionaal ingedeelde groepen waarin geen promotie- of degradatieregeling van kracht was. De kampioen uit het oosten, wederom Vitesse, en het westen, Sparta uit Rotterdam, speelden uiteindelijk wel tegen elkaar. De winnaar uit deze tweestrijd kreeg echter dan niet het recht zich kampioen van Nederland te noemen. De beide traditie-clubs speelden zodoende om het officieuze kampioenschap van Nederland. Als eerste versloeg Vitesse in de thuiswedstrijd Sparta met 2-1. De bezoekers waren nogal gehavend doordat zij Bok de Korver moesten missen. De spil was gemobiliseerd en kreeg geen verlof voor deze wedstrijd. Dat hij dé grote spelmaker van het Rotterdamse team was blijkt wel uit het feit dat een week later in Rotterdam, toen De Korver er wel weer bij was, met maarliefst 4-1 van Vitesse werd gewonnen. Nu waren de Arnhemmers echter gehandicapt door het ontbreken van de sterke back 'Padje' Holtus.
Hij werd al een lange tijd gehinderd door een knieblessure. Een andere Vitessenaar die met een soortgelijke kwetsuur al maanden niet in het geel-zwarte team kon uitkomen was doelman Just Göbel. Hij werd overigens verdienstelijk vervangen door Wim Witteveen, die van origine op de rechtsbuiten positie speelde. Ondanks dat zijn teamgenoten vele malen voor het doel van collega-doelman Van der Zee verschenen benutte Sparta de weinige kansen die zij kregen veel beter. Zo dwongen zij een beslissingswedstrijd op neutraal terrein af. Gekozen werd voor het nationale stadion 'Het Stadion' in Amsterdam. Onder slechte omstandigheden (een zeer slecht veld en een enorme hitte) bleek de Sparta-voorhoede weer veel scherper te staan dan die van Vitesse.
Ondanks het ontbreken van wederom De Korver en het vroegtijdig uitvallen van de aanvallers De Groot en Van der Meulen won Sparta met 3-0. Vitesse moest het doen zonder aanvoerder Staal die werd vervangen door "de nog immer jongen en tactisch spelenden veteraan" Willem Hesselink, op wie dus wéér een beroep werd gedaan. Tekenend voor de Arnhemse onkunde voorin was dat zelfs een toegekende penalty niet benut werd. En zo werd Sparta dus de terechte (officieuze) Nederlandse kampioen. Voor Vitesse betekende dit, vreemd genoeg gelijktijdig met het verlaten van het 'Sportterrein Klarenbeek' en de overgang naar 'Monnikenhuize', het einde van de vele voornamelijk succesvolle jaren met in totaal vijf keer deelname aan de kampioenscompetitie.
De Deventer club Go Ahead nam de Arnhemse hegemonie in het oosten over door na de drie laatste kampioensjaren van Vitesse liefst achtmaal achtereen de oostelijke eretitel te veroveren. Als eerste oostelijke club behaalde Go Ahead in 1917 de landstitel. En dan te bedenken dat juist Vitesse in de voorgaande jaren de meeste mogelijkheden had deze vermelding in de clubhistorie te kunnen bijschrijven!