
Kon je het toch niet laten, Frank? Bloed kruipt...

Moderator: mods
De blessures waren toch ook voor een groot deel wel voorspelbaar.Marillion schreef: ↑wo jan 27, 2021 9:33 amIs een best lijstje met blessures inderdaad. PSV zal blij zijn dat Dumfries daar kennelijk niet bij is gekomen ondanks de eerste schrik. Gelukkig voor die jongen. Niet de meest gepolijste voetballer maar ik kan altijd wel genieten van zijn energie en enthousiasme.
Zondag dus Feyenoord uit. Afhankelijk van de resultaten van Ajax moet PSV daar eigenlijk wel winnen om echt mee te blijven doen om de eerste plek. Al is een eventuele achterstand van 7 punten in deze fase van de competitie zeker niet onoverbrugbaar.
Jep, maar of de ene keer de ploeg die 'ietsjes' beter in vorm is wint, of degene die zich 1 dag beter kan opladen op de dag zelf of juist het elftal dat een mazzeltje heeft 3 punten pakt dat hangt bijvoorbeeld van maar heel kleine details af.
Heerenveen heeft dat al gedaan. Toevallig ook de komende tegenstander voor ze in de beker.Andriy Demchenko schreef: ↑wo jan 27, 2021 11:47 am
PSV kan wel de KO geven aan Feyenoord ook voor plek 2, dan hebben ze straks echt alleen maar de beker om voor te spelen.
Gelukkig is dat duel pas 11 februari dus niet dat ze zichzelf gaan sparen zoals ze ooit in 2009 2010 deden. Het zou mooi zijn als Feyenoord punten pakt tegen psv.Gezond verstand schreef: ↑do jan 28, 2021 4:26 amHeerenveen heeft dat al gedaan. Toevallig ook de komende tegenstander voor ze in de beker.Andriy Demchenko schreef: ↑wo jan 27, 2021 11:47 am
PSV kan wel de KO geven aan Feyenoord ook voor plek 2, dan hebben ze straks echt alleen maar de beker om voor te spelen.
De T.’Je moet jezelf geen plafond geven’
Denzel Dumfries keert zondag terug in het stadion dat hij vanaf de snelweg richting zijn oude amateurclub zag liggen: De Kuip.
DENZEL DUMFRIES Rotterdammer in Eindhoven is blind voor barrières op weg naar de top
door Robin Jongmans
Als 18-jarig amateurtje van BVV Barendrecht kreeg Denzel Dumfries (24) een uitnodiging voor de nationale ploeg van Aruba. Hij weigerde een bindend officieel duel te spelen. ’Ik wil Oranje halen’, zei hij. Hij werd uitgelachen. Hoe haalde hij het in zijn hoofd? Maar de powerhouse blijft barrières doorbreken en critici de mond snoeren. Tegen Feyenoord keert de Rotterdammer terug in het stadion dat hij vanaf de snelweg richting zijn oude amateurclub zag liggen: De Kuip. Als international en de absolute leider van PSV voorbestemd voor de Europese top.
Durft iemand daar nog tégen te wedden? Drie jaar Sparta, een jaartje SC Heerenveen, als captain bezig aan zijn derde seizoen bij PSV, 14 interlands en de beoogde rechtsback van het Nederlands elftal op het EK komende zomer. De coronacijfers stegen bijna minder exponentieel dan de carrièrecurve van Denzel Dumfries. Het lijkt inmiddels normaal en zijn tijd bij Sparta lijkt zelfs een eeuwigheid geleden.
„Maar dat is het nog helemaal niet”, vertelt Dumfries lachend, terwijl hij relaxed achteroverleunend in een stoel zit op De Herdgang. „Soms heb ik even een momentje, dan kom ik wat oude foto’s tegen. Dan zie ik mezelf bij Sparta voetballen, prachtig. Een tijdje terug kwam ik héél veel foto’s tegen van mijn eerste schoenen die ik van Adidas kreeg. Dat is leuk om te zien, daar was ik helemaal trots op. Dat was zó’n ding destijds. Ineens was ik op dat punt gekomen waarop ik schoenen kreeg, dus snel foto’s maken. Nu is het… Nee, ik wil niet zeggen normaal, want ik tel mijn zegeningen. Het is een bijzonder en mooi pad tot nu toe.”
Na zijn Oranje-debuut in oktober 2018 tegen Duitsland vertelde Dumfries kleurrijk over de doelen die hij als jongetje op zijn slaapkamermuur schreef. Toen zijn zusje die kamer kreeg, werd er over de tekst heen geverfd. Maar er was ook een schriftje, dat later - als Dumfries een gearriveerde speler van een Europese topclub is - zou kunnen doorgaan voor een museumstuk onder de noemer Denzel’s doelen.
„De film In Oranje (uit 2004, red.) vond ik altijd heel mooi”, zegt Dumfries over fictief verfilmde drempels op weg naar de top: van een klein jongetje dat zijn vader verloor, zwaar geblesseerd raakte, maar toch zijn droom waarmaakte met een selectie voor een nationaal jeugdelftal. „Oranje werd mijn doelstelling. Dat móést ik halen. Ik was een jaar of zestien, noteerde dat in mijn schriftje. Daar staat alles in, ik moet het trouwens zien terug te vinden. Achter elk seizoen staat een doelstelling, tot aan 2017/’18 en nu. Een contract bij een topclub, dat soort dingen. Wat er achter 2021/’22 staat? Haha! Ik weet waar je naartoe wilt. Dat zou het mooi rond maken, hè? Maar die buitenlandse topclub staat daar niet opgeschreven. Ik lig wel op schema. Het is wel bijzonder dat ik nu bij het Nederlands elftal zit. De focus ligt op goed spelen bij PSV, in the picture blijven. Als ik op het EK mag spelen, zou dat écht een mooie beloning zijn.”
Dumfries blijft bescheiden, maar zijn status is inmiddels zo dat voetbalminnend Nederland in de rats zit als hij naar de grond gaat op het kunstgras in Emmen. De pijn van Dumfries deed het ergste vrezen, ook met het oog op het EK. Maar uit een MRI-scan bleek later dat zijn benen als staalkabels de klap hadden opgevangen. Hij kan zondag spelen tegen Feyenoord, het EK ligt op de route.
Even terug naar de verloren Nations League-finale tegen Portugal, medio 2019, het duel waarin de rechtsback niet sterk speelde. „Dat was lastig”, zegt Dumfries met de bekende norse blik. Maar naast zijn fysiek kan ook zijn mentale weerbaarheid een stootje hebben. „Je had mij nog nooit zo slecht gezien? Ik ook niet, hahaha! Ik lach er nu om, maar dat was heftig. Het was geen nervositeit of spanning. Het lukte gewoon niet. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen, het eerste seizoen voor mij bij een topclub, met Europees voetbal. Misschien was het op dat moment teveel. Ik moest achteraf eerlijk naar mezelf zijn. Ik vind het heel jammer dat het zo gelopen is, maar het was niet goed. Punt. Het was de eerste keer dat ik écht te maken kreeg met enorm veel kritiek. Het was een finale, het was nationaal. Ik weet nog dat ik wakker werd die dag erna. Ik dacht: nou, mooie dag, welke dag is het eigenlijk? Ik wist niet zo goed wat er was gebeurd. Zo wordt iedereen wakker, toch? En ineens landde het en dacht ik: oh, mijn God. Wat heb ik gedaan?”
„Die kritiek was zo enorm, daar moet ik mezelf dan tegen wapenen”, vervolgt Dumfries. „Ik heb mijn vaste kring met vrienden, mijn gezin (hij werd in september vader van zoontje Jesiah, red.) en familie met wie ik daarover praat. Mijn moeder bijvoorbeeld vraagt na zo’n moment tegen Emmen wel tien keer hoe het met mijn knie is. Dan ben ik al niet te genieten en heb ik daar geen zin in. Maar ik weet dat het uit liefde is. Daar heb ik veel aan. Zoals ik mezelf op zoveel heb voorbereid. Ik ben snel gekomen, maar wist ook: het gaat niet áltijd zoals in je beste wedstrijden. Niet dat ik daar dan mee bezig ben, maar dat besef moet er zijn. Al is het niet altijd leuk.”
Dumfries moest vaker doof zijn voor wat anderen allemaal vinden. „Doof, stoïcijns, zelf bepaalde dingen niet opzoeken”, zegt Dumfries. „Alleen de mening van de trainer en mezelf telt. Als je stappen maakt, komen daar altijd vraagtekens bij. PSV, kan-ie dat wel aan? Bij Heerenveen zag ik ook dat hij soms hier of daar tegenaan loopt. Ik zou alleen een ’dienende speler’ blijven bij PSV. Ik ken de verhalen wel, maar als ik daar allemaal naar ga luisteren, zou ik niet meer kunnen voetballen. Bij jezelf blijven, de dingen doen die je altijd hebt gedaan en die je goed maken. Daar geloof ik heilig in en dat zal ik altijd blijven doen. Een oordeel is er altijd. Zien de mensen mij op straat, dan zien ze niet Denzel als persoon, maar als profvoetballer. Hoe hoger je komt, hoe meer het wordt. Maar ik zie dat vooral als een privilege.”
En Dumfries lijkt klaar voor die stap hogerop. „Ik ben hartstikke trots om bij PSV te spelen, voel me elke dag dat ik door het hek op De Herdgang loop bevoorrecht”, zegt de rechtervleugelverdediger. „Maar ook ik heb doelstellingen. Niet dat ik daar elke dag mee bezig ben. Dat ben ik wel met de hoogste doelen bij PSV en mezelf ontwikkelen in teamverband. Een stap kunnen maken naar het buitenland zou een beloning zijn. Zoals het aanvoerderschap van PSV een beloning is voor mijn tijd hiervoor. Of ikzelf enig idee heb waar mijn plafond ligt? Neuh. Je moet jezelf geen plafond geven.”
Tel je Romero zelfs nog mee,Frank?
Niet wedstrijdfit, denk wel dat hij er komende wedstrijden weer bij zal zitten. Zijn vernuft mist PSV zeker.