Geheime training met een helm is natrappen naar Haarms'
Geplaatst: di jul 07, 2009 8:27 pm
Geheime training met een helm is natrappen naar Haarms'
07/07/2009 14:55
Wat een prachtige foto stond er in de krant na de eerste training van Ajax. Gemaakt in een gymzaaltje. Martin Jol als de gymleraar, met bijpassend trainingspak en op de grond de vage contouren van enkele spelers bij wie het vetpercentage wordt gemeten.
Met moderne machines, stond er bij. Op dat soort momenten mis je Bobby Haarms het meest. Bobby Haarms gooide Wesley Sneijder zover mogelijk weg, keek waar hij met zijn schouder in het gras was gekomen en wist dan zijn gewicht.
Ik moet de laatste tijd veel aan Haarms denken. Een man die verbijsterd heeft toe moeten kijken hoe Ajax langzaam veranderde in een geforceerd modern opererende club. Het allermooiste Bobby Haarms-moment zit in de film Daar hoorden zij engelen zingen, een documentaire over een seizoen achter de schermen bij Ajax. Jan Wouters is net weggestuurd en Hans Westerhof neemt de coaching over. Ook een gymleraar. Met een snor. Dan weet je het wel. Wantrouw in de voetballerij iedereen met een snor.
Westerhof bij Ajax, daar kan ik naar blijven kijken. Dat glunderende boswachterhoofd. Daar staat hij in de kleedkamer. Niemand neemt hem dat nog af. Westerhof, trainer van Ajax. Hij heeft met zijn vrouw staan dansen van vreugde na het vertrek van Wouters. Hans besluit het helemaal anders aan te pakken. Hij laat de spelers een enquête invullen. Ook dat fragment heb ik al honderden keren bekeken.
Wamberto doodsbang met een stuk papier in zijn hand. Het is niet de opstelling, maar wat is het dan wel? Michael Laudrup, die bij alle grote clubs heeft gespeeld, zit met een Bic-pennetje vragen in te vullen. 'Geef jezelf een cijfer tussen 1 en de 10.'
Dan de sleutelscène van de film. Hans Westerhof bespreekt de resultaten van de door hem uitgevoerde enquête. Er klopt iets niet. Hans legt het uit aan zijn staf. 'Kijk, hier, de spelers geven zichzelf gemiddeld een 8, maar geven het team als geheel een 7. Dat klopt dus niet.' Daarna komt Bobby Haarms in beeld.
Hij zit op een krukje, aan een tafeltje. Ook hij kijkt zeer angstig naar het papier. Hopen dat hij het niet op hoeft te vreten. Dat heeft hij Simon Tahamata ooit laten doen, toen die zijn contract niet wilde tekenen. Heeft hij met zijn duim dat hele contract bij Simon achter in zijn keel geduwd.
De innerlijke tweestrijd die je door het lichaam van Haarms ziet trekken, die enorme haat richting Westerhof, is prachtig om naar te kijken.
Haarms, de man van de modder, het natte haar, de gevloekte peptalk, de man van het rood-witte vriesvak in zijn rood-witte ijskast, de man die woekerend met een woordenschat van om en nabij de twaalf lettergrepen van alles vond over dit en dat, en daar uren over door bleef lullen, die man zit met een stapeltje enquête-formulieren voor zich.
Ik denk dat Haarms daar Ajax had kunnen redden. Maar hij was niet scherp. Haarms had daar die hele stapel semi-wetenschappelijke amateurpsychologische troep van Koning Snor de Tweede op moeten pakken en doormidden moeten scheuren.
Hij had moeten spreken. 'Bij Ajax ruiken we naar gras. Desnoods naar kroket. Maar we ruiken ergens naar. Bij Ajax draagt niemand een snor. Die scheren we er af. Of ik trek hem uit het gezicht, met mijn blote handen. Ajax is een voetbalvereniging. Geen LOI-dependance. En nou wegwezen Westerhof.'
Bobby sprak niet. Hij kreunde wat en keek naar al die lettertjes. Daarna is het eigenlijk nooit meer goed gekomen met Ajax. Terwijl er in de film ook veelbelovende fragmenten zaten.
Een paar Amsterdamse proleten die namens Ajax heel hard negers uitlachten vanuit een jeep, een echte Auschwitzkeuring van Afrikaanse voetballers, met alweer die lachende delegatie van Ajax op de tribune en in Amsterdam zelf een schitterende opname van een jeugdcoach, die aan een kleedkamer vol zwijgende voetballertjes vraagt: 'Wat zijn wij bij Ajax?’ Als één jongetje met lood in de schoenen antwoordt: 'de beste?', krijgt hij de wind van voren. 'Neeeheeeeee! Nooit tevreden!!!'
Ach ja. De Ajax-cultuur. Oliedom met een goed hart. Negende staan en nog steeds het veld op komen wandelen alsof je een Europa Cup onder je arm hebt. Dat waren nog eens tijden. Nu is Ajax een profclub als alle andere geworden, met een zogenaamd professionele leiding. Nooit meer een eerste training in het Amsterdamse bos. Dat vond ik altijd mooi, die beelden. Barry Hulshof als een dode vlinder aan een rekstok van hout. Het grote Ajax liep gewoon, tussen de dagjesmensen door, een knullig trim-parcours.
Nu lagen er tijdens de eerste training van Ajax twintig spelers in een zaaltje naast elkaar met elektroden op hun buik. Spelers van Ajax zullen dit seizoen trainen met een individueel meetsysteem op het lichaam, zodat na iedere inspanning in grafieken nagelezen kan worden hoe er is gepresteerd. Tscheu La Ling zijn prestatiecurve zou indertijd, met deze zelfde techniek, één lange rechte dalende lijn zijn, maar die kreeg wel al het publiek op de banken.
Eigenlijk zijn het schatten van jongens daar bij Ajax. Ze willen zo graag modern zijn, maar het is het allemaal net niet. Een jaar geleden stonden de bladen nog vol over een combinatietraining bij Ajax, waarin de valtechniek van judo werd vermengd met het voetballend vermogen. Daar heeft alleen Luis Suarez wat van opgestoken. Niemand landt mooier op zijn rug dan hij.
Ze zijn het kwijt bij Ajax. Te ver weg bij de sfeer die Ajax juist Ajax maakte. Amsterdams amateurisme uitgevoerd met kapsones. Haarms was inderdaad Ajax. Je snapte geen moer van wat hij allemaal zei, maar je ging ervan uit dat het geen onzin was.
Deze week kondigde Martin Jol aan dat er bij Ajax meer geheime trainingen zullen plaatsvinden. Meerdere keren per week zelfs. Het geroep langs de kant van supporters zou de spelers onzeker maken. Onzeker... Bobby Haarms draait zich niet alleen om in zijn graf, die vreet zijn hele kist op. In het geheim trainen met een elektrische helm op je hoofd voelt als een trap na richting Bobby Haarms.
Nico Dijkshoorn
07/07/2009 14:55
Wat een prachtige foto stond er in de krant na de eerste training van Ajax. Gemaakt in een gymzaaltje. Martin Jol als de gymleraar, met bijpassend trainingspak en op de grond de vage contouren van enkele spelers bij wie het vetpercentage wordt gemeten.
Met moderne machines, stond er bij. Op dat soort momenten mis je Bobby Haarms het meest. Bobby Haarms gooide Wesley Sneijder zover mogelijk weg, keek waar hij met zijn schouder in het gras was gekomen en wist dan zijn gewicht.
Ik moet de laatste tijd veel aan Haarms denken. Een man die verbijsterd heeft toe moeten kijken hoe Ajax langzaam veranderde in een geforceerd modern opererende club. Het allermooiste Bobby Haarms-moment zit in de film Daar hoorden zij engelen zingen, een documentaire over een seizoen achter de schermen bij Ajax. Jan Wouters is net weggestuurd en Hans Westerhof neemt de coaching over. Ook een gymleraar. Met een snor. Dan weet je het wel. Wantrouw in de voetballerij iedereen met een snor.
Westerhof bij Ajax, daar kan ik naar blijven kijken. Dat glunderende boswachterhoofd. Daar staat hij in de kleedkamer. Niemand neemt hem dat nog af. Westerhof, trainer van Ajax. Hij heeft met zijn vrouw staan dansen van vreugde na het vertrek van Wouters. Hans besluit het helemaal anders aan te pakken. Hij laat de spelers een enquête invullen. Ook dat fragment heb ik al honderden keren bekeken.
Wamberto doodsbang met een stuk papier in zijn hand. Het is niet de opstelling, maar wat is het dan wel? Michael Laudrup, die bij alle grote clubs heeft gespeeld, zit met een Bic-pennetje vragen in te vullen. 'Geef jezelf een cijfer tussen 1 en de 10.'
Dan de sleutelscène van de film. Hans Westerhof bespreekt de resultaten van de door hem uitgevoerde enquête. Er klopt iets niet. Hans legt het uit aan zijn staf. 'Kijk, hier, de spelers geven zichzelf gemiddeld een 8, maar geven het team als geheel een 7. Dat klopt dus niet.' Daarna komt Bobby Haarms in beeld.
Hij zit op een krukje, aan een tafeltje. Ook hij kijkt zeer angstig naar het papier. Hopen dat hij het niet op hoeft te vreten. Dat heeft hij Simon Tahamata ooit laten doen, toen die zijn contract niet wilde tekenen. Heeft hij met zijn duim dat hele contract bij Simon achter in zijn keel geduwd.
De innerlijke tweestrijd die je door het lichaam van Haarms ziet trekken, die enorme haat richting Westerhof, is prachtig om naar te kijken.
Haarms, de man van de modder, het natte haar, de gevloekte peptalk, de man van het rood-witte vriesvak in zijn rood-witte ijskast, de man die woekerend met een woordenschat van om en nabij de twaalf lettergrepen van alles vond over dit en dat, en daar uren over door bleef lullen, die man zit met een stapeltje enquête-formulieren voor zich.
Ik denk dat Haarms daar Ajax had kunnen redden. Maar hij was niet scherp. Haarms had daar die hele stapel semi-wetenschappelijke amateurpsychologische troep van Koning Snor de Tweede op moeten pakken en doormidden moeten scheuren.
Hij had moeten spreken. 'Bij Ajax ruiken we naar gras. Desnoods naar kroket. Maar we ruiken ergens naar. Bij Ajax draagt niemand een snor. Die scheren we er af. Of ik trek hem uit het gezicht, met mijn blote handen. Ajax is een voetbalvereniging. Geen LOI-dependance. En nou wegwezen Westerhof.'
Bobby sprak niet. Hij kreunde wat en keek naar al die lettertjes. Daarna is het eigenlijk nooit meer goed gekomen met Ajax. Terwijl er in de film ook veelbelovende fragmenten zaten.
Een paar Amsterdamse proleten die namens Ajax heel hard negers uitlachten vanuit een jeep, een echte Auschwitzkeuring van Afrikaanse voetballers, met alweer die lachende delegatie van Ajax op de tribune en in Amsterdam zelf een schitterende opname van een jeugdcoach, die aan een kleedkamer vol zwijgende voetballertjes vraagt: 'Wat zijn wij bij Ajax?’ Als één jongetje met lood in de schoenen antwoordt: 'de beste?', krijgt hij de wind van voren. 'Neeeheeeeee! Nooit tevreden!!!'
Ach ja. De Ajax-cultuur. Oliedom met een goed hart. Negende staan en nog steeds het veld op komen wandelen alsof je een Europa Cup onder je arm hebt. Dat waren nog eens tijden. Nu is Ajax een profclub als alle andere geworden, met een zogenaamd professionele leiding. Nooit meer een eerste training in het Amsterdamse bos. Dat vond ik altijd mooi, die beelden. Barry Hulshof als een dode vlinder aan een rekstok van hout. Het grote Ajax liep gewoon, tussen de dagjesmensen door, een knullig trim-parcours.
Nu lagen er tijdens de eerste training van Ajax twintig spelers in een zaaltje naast elkaar met elektroden op hun buik. Spelers van Ajax zullen dit seizoen trainen met een individueel meetsysteem op het lichaam, zodat na iedere inspanning in grafieken nagelezen kan worden hoe er is gepresteerd. Tscheu La Ling zijn prestatiecurve zou indertijd, met deze zelfde techniek, één lange rechte dalende lijn zijn, maar die kreeg wel al het publiek op de banken.
Eigenlijk zijn het schatten van jongens daar bij Ajax. Ze willen zo graag modern zijn, maar het is het allemaal net niet. Een jaar geleden stonden de bladen nog vol over een combinatietraining bij Ajax, waarin de valtechniek van judo werd vermengd met het voetballend vermogen. Daar heeft alleen Luis Suarez wat van opgestoken. Niemand landt mooier op zijn rug dan hij.
Ze zijn het kwijt bij Ajax. Te ver weg bij de sfeer die Ajax juist Ajax maakte. Amsterdams amateurisme uitgevoerd met kapsones. Haarms was inderdaad Ajax. Je snapte geen moer van wat hij allemaal zei, maar je ging ervan uit dat het geen onzin was.
Deze week kondigde Martin Jol aan dat er bij Ajax meer geheime trainingen zullen plaatsvinden. Meerdere keren per week zelfs. Het geroep langs de kant van supporters zou de spelers onzeker maken. Onzeker... Bobby Haarms draait zich niet alleen om in zijn graf, die vreet zijn hele kist op. In het geheim trainen met een elektrische helm op je hoofd voelt als een trap na richting Bobby Haarms.
Nico Dijkshoorn
