Ajacieden Op Televisie Topic

[Joe]

Dat Kluivert zo wordt aangevallen omdat hij liegt vind ik verwonderlijk. In de halve voetbalwereld wordt er wat afgeliegd, als je dan iemand die van de hoed en de rand weet in een live uitzending een voetballer zo aan de tand gaat voelen, dan krijg je inderdaad pijnlijke situaties.

volgens mij gaat het niet over dat hij heeft gelogen, wat mij betreft is hij gewoon op een verkeerde manier met de familie van het slachtoffer om te gaan en zit ie nu een btje schaapachtig ik weet het ook allemaal niet te zeggen.

Veel meer dan sorry zeggen kan je misschien niet doen, maar lijkt me dan ook wel het minste. En het enige wat ie nu te zeggen heeft is dat hij het óok niet makkelijk heeft gehad, en dat zal ook vast maar dat heeft niks met die familie putman te maken.
Hij gedraagt zich als slachtoffer van de wereld, en al zn fouten kan ie niks aan doen want hij heeft het zo moeilijk.. die jongen moet inderdaad es met iemand gaan praten..

[Berend Stoker]

Als Joey hier nou een post had geplaatst dan hadden we een mooi rijtje gehad!

[Yo]

volgens mij gaat het niet over dat hij heeft gelogen, wat mij betreft is hij gewoon op een verkeerde manier met de familie van het slachtoffer om te gaan en zit ie nu een btje schaapachtig ik weet het ook allemaal niet te zeggen.

Veel meer dan sorry zeggen kan je misschien niet doen, maar lijkt me dan ook wel het minste. En het enige wat ie nu te zeggen heeft is dat hij het óok niet makkelijk heeft gehad, en dat zal ook vast maar dat heeft niks met die familie putman te maken.
Hij gedraagt zich als slachtoffer van de wereld, en al zn fouten kan ie niks aan doen want hij heeft het zo moeilijk.. die jongen moet inderdaad es met iemand gaan praten..

Ik vind het moeilijk om hierover te oordelen maar ben het met je eens dat hij een hele foute indruk maakte over de wijze waarop hij met de nabestaanden was/is omgegaan.
Het stoorde me daarom een beetje dat anderen de nadruk op het liegen leggen, terwijl ik dat geen hele rare reactie vond in die situatie.

[FlaFlu]

Hij zat er alleen maar om dat boek te promoten hoor. Fantastisch interview van De Jong en Patje ging op een afgrijselijke manier af.

Ik heb het interview nu drie keer gezien en ik moet eerlijk zeggen dat ik het hier steeds meer mee eens begin te worden.

Kluivert reed destijds te hard. Niet met de intentie om iemand dood te rijden natuurlijk, en daarom mag hij ook geen moordenaar genoemd worden. Maar er was maar één hoofdschuldige. En dat was Kluivert zelf. Dat het moeilijk is om daar mee te leven snap ik, maar hij is toch echt degene die minimaal twee mensen onvoorstelbaar veel pijn heeft gedaan: de vrouw en dochter van ene meneer Putman.

Het is elf (!) jaar later. Patrick gaat een boek uitbrengen. Patrick heeft daarin z'n gevoelens over dat incident en andere incidenten uit z'n leven gezet. Patrick wil dat mensen hem beter begrijpen. Patrick wil dat mensen zien dat hij helemaal niet zo'n verkeerde jongen is. Patrick komt te gast op Holland Sport om zijn boek te promoten -waar overigens niets mis mee is. De Jong en Van Nieuwkerk hebben een mooie gast en Kluivert promote z'n boek. Iedereen blij.

Maar toen gebeurde er iets wat Kluivert blijkbaar niet had verwacht. Er werd een kritische vraag gesteld. Achteraf moest ik denken aan eerdere uitspraken van de mods dat leden van AT niet moeten zeuren wanneer privé gegevens tegen hen gebruikt worden, indien zij die zelf op AT hebben geplaatst. Want laten we eerlijk zijn, Kluivert heeft z'n gevoelens over dat ongeluk op laten schrijven in het boek. Het boek dat hij op Holland Sport hoopte te 'bespreken'.

Een kritische noot dus van De Jong: Waarom heb je al die jaren geen contact opgezocht met de familie Putman? Volgens Kluivert zelf heeft hij dat wel gedaan. Nou, je maakt mij niet wijs dat die mensen elf jaar lang de hoorn op de haak hebben gegooid en dan opeens in een restaurant zelf op Kluivert af zijn gestapt om met hem te praten. De behoefte om er over te praten was er van de kant van de familie dus duidelijk wel. En van de kant van Kluivert? Hij zegt van wel, maar z'n daden bewijzen het tegendeel.

Na elf jaar dat Kluivert zelf niet genoeg initiatief heeft genomen om het contact met de familie op te zoeken, komt hij ze toevallig tegen. Na een gesprek wisselt hij dus telefoonnummers met de familie uit en zegt weer contact met ze op te zullen nemen (in bijzonder met de dochter, geloof ik). Drie maanden gaan voorbij en Kluivert laat niets van zich horen. Als De Jong hem vraagt of hij tegenwoordig contact heeft met meisje Putman zegt Kluivert van wel. De Jong zegt dat hij van de familie zelf heeft gehoord dat Kluivert een dag voor Holland Sport pas voor het eerst van zich heeft laten horen via een SMS. Kluiverts kop spreekt boekdelen. Het is triest maar waar, Kluivert heeft zichzelf blijkbaar voor de familie Putman geplaatst. Want hij kan zijn onkunde (of schaamtegevoel?) om die dag te bespreken met de mensen in wiens leven het het grootste effect heeft gehad, niet opzij zetten voor hen. Natuurlijk snap ik dat hij het liefst door de grond zakt op het moment dat hij aan een confrontatie met de Putmans denkt. Maar wie is hier nu het echte slachtoffer? De familie. Wie had er blijkbaar behoefte aan contact? De familie. Wie heeft gezegd dat hij er ook behoefte aan had? Kluivert. Wie was, zoals De Jong terecht zei, de schakel die nodig was om het contact te initiëren? Kluivert.

Ik vond het echt schandalig. Waarschijnlijk zaten die mensen nog te kijken ook. Daar zitten ze dan voor de tv, te kijken hoe Kluivert zich wil voordoen als een nette jongen, die heeft geprobeerd enigzins de schade goed te maken die hij heeft aangericht. En allebei weten ze dat hij gewoon zit te liegen tot hij barst. Als je dan een echte vent bent, zeg dan gewoon dat je er zelf geen behoefte aan hebt gehad en dat je er niet mee hebt kunnen en kan dealen om contact op te nemen met die mensen. Maar ga geen onzinverhaal ophangen dat je juist graag contact met ze wil hebben of, nog erger, dat je het zelfs hebt.

Op het moment dat De Jong door had dat Kluivert zat te liegen vond ik het meer dan logisch dat hij er over door ging. Blijkbaar heeft niemand in Kluiverts omgeving hem er ooit op gewezen dat hij dit toch echt anders had moeten aanpakken. Iedereen in Kluiverts omgeving denkt ook vooral aan Kluivert of zichzelf, denk ik zo. Het was in ieder geval De Jong z'n goed recht om Patrick hard aan te pakken (wat ik overigens niet echt professioneel vond was dat De Jong op de man speelde door Kluivert simpel te noemen). Hij kon die leugen gewoon niet voorbij laten gaan zonder er op in te gaan.

Ik denk inderdaad dat Kluivert behoorlijk in de war is. De Jong vroeg hem zelfs nog of hij dacht dat hij die stap (het opnemen van contact met de familie) nu zelf kon maken of dat hij er hulp bij nodig zou hebben. Op dat moment had Kluivert weer kunnen toegeven dat hij het allemaal niet overziet en niet weet wat hij er mee aan moet. Maar nee, hij zei dat hij het kon. Volgens mij gaat het Patrick niet lukken. Die jongen is teveel met zichzelf bezig. Hij wil zo graag dat mensen hem weer mogen. Hij is zelfs bereid er een boek voor te schrijven en over hele sentimentele dingen te liegen, terwijl hij z'n 'zaakjes' totaal niet in orde heeft.

Voor mij is de persoon Kluivert helemaal afgegaan. Wat overigens niet betekent dat ik vanaf nu al het slechte wat er te lezen valt over Patrick ga geloven. Wel ben ik er vrij zeker van dat dat puntertje in de Champions League finale van 1995 één van de slechtste dingen was die een mentaal zwakke en labiele persoon als Kluivert had kunnen overkomen. Hij heeft teveel eigen dunk, legt de schuld bij anderen, heeft geen controle over z'n leven, weet niet met z'n gevoelens om te gaan en wil zich koste wat kost bewijzen als een soort persoon die hij niet is (erg medelevend is hij blijkbaar niet, terwijl hij wel zo probeert over te komen).

Misschien klinkt het raar dat ik al deze conclusies uit een interview kan trekken, maar die jongen kwam zo verschrikkelijk slecht op me over.
Al met al, jammer voor het imago van Kluivert. Wie had dat nou gedacht?

[Duke]

Mooi verhaal Thomas, en ik kan me er aardig in vinden. Ik denk inderdaad dat Kluivert professionele hulp nodig heeft, en achteraf had dat natuurlijk al veel eerder moeten gebeuren. En in dat overzicht zie je dat hij ooit een prima spits was, maar dat is (voor mijn gevoel) lang geleden. Wanneer was hij voor het laatst helemaal fit, en speelde hij een echt goede wedstrijd? Ik kan het me niet voor de geest halen.

Het is elf (!) jaar later. Patrick gaat een broek uitbrengen.

:drecul2:

[999]

Hij zat er alleen maar om dat boek te promoten hoor. Fantastisch interview van De Jong en Patje ging op een afgrijselijke manier af.

Ik heb het interview nu drie keer gezien en ik moet eerlijk zeggen dat ik het hier steeds meer mee eens begin te worden. ....

Ter info. De Telegraaf had al een keer of drie items geplaats met Kluivert in de hoofdrol deze week.

Zaterdag

BOEK ALS THERAPIE

„Ik wilde dat ik bepaalde momenten in het leven over mocht doen”



VALENCIA, zaterdag

Als Patrick Kluivert (29) overmorgen zijn boek presenteert, staat hij volop in de schijnwerpers. Met gemengde gevoelens, dat wel. Want niet Krasnapolsky in Amsterdam, maar het Olympia-stadion in Berlijn is de plaats waar de Amsterdammer dit jaar Рop 9 juli Рhad willen schitteren. Over minder dan twee weken begint het WK in Duitsland en Oranjes topscorer aller tijden is er niet bij. In Kluiverts autobiografie maakt hij zelf op kwetsbare en berouwvolle wijze duidelijk waarom deze talentvolle voetballer niet het maximale uit zijn carri̬re heeft gehaald.

Om maar gelijk een vooroordeel op te pakken: alleen de omslag zal wellicht al verdeeldheid zaaien. Het moest vooral een voetbalboek zijn, vond Kluivert. Maar de karakteristieke voetbalfoto ontbreekt op de cover. Ontbloot en bezweet bovenlijf, zonnebril, trendy vissershoedje en dan pas de bal, geklemd onder de gekromde vingers van zijn rechterhand.

Voor iemand die wil afrekenen met een negatief imago een twijfelachtig begin. Aan de andere kant is het een mooi portret en lijkt Kluivert met de ietwat rebelse pose te willen zeggen: dit ben ik en dit is mijn verhaal.

Voetbal moest, nogmaals, de boventoon voeren. Voor de statistici is dan ook een hoofdstuk toegevoegd met alle wedstrijden, data en doelpunten. Zelf vertelt Kluivert over zijn sportieve hoogtepunten, maar hij zal ook beseffen dat de aandacht van lezers en critici vooral zal uitgaan naar de schaduwzijde van zijn bestaan.

Hij is een binnenvetter, maar begreep dat een biografie niet gemaakt kon worden zonder zijn eigen lezing over de twaalf ambachten en dertien ongelukken. Bewust wisselde hij tijdens de praatsessies een zwaar onderwerp af met een vrolijke noot.

Eigenlijk heeft Kluivert nooit de weg der geleidelijkheid kunnen kiezen. Het winnende doelpunt in Wenen, waarmee de invaller Ajax in 1995 de Champions League bezorgde, noemt hij ,,het mooiste lelijke doelpunt” in zijn loopbaan. Maar hij was achttien en een zorgeloze jeugd was ook meteen voltooid verleden tijd.

Het begon al met de mysterieuze man in een gifgroen pak, die het speelveld had weten te bereiken, Kluivert een kruis gaf en de treffer voorspelde. „Ik had hem nooit eerder gezien. Hij kwam echt uit de lucht vallen”, zegt Kluivert over de voodoo-expert.

Iedereen wilde wat van de tiener met die pretoogjes. „Als je als jonge jongen veel geld verdient, komen er gelukszoekers op je af. Vraag advies, leg zaken goed vast en vertrouw niet iedereen met een mooi verhaal”, leerde de soms naïeve Amsterdammer wijze levenslessen. ,,Ik ging veel te vaak uit van het goede in de mens.” Het is een zin, die in het boek met tal van voorbeelden wordt onderbouwd.

Ondertussen ging Kluivert ook de maanden na de beroemde finale in Wenen door met scoren en winnen. Kluivert schoot Oranje in de play-off tegen Ierland op Anfield Road met twee treffers naar het EK in Engeland. En daarna volgden de gewonnen wereldbekerfinale in Tokio, nog een Champions Leaguefinale (na strafschoppen verloren van Juventus), het Europees kampioenschap, waarop hij belangrijk was, en een transfer naar Milaan, die Ajax indirect 28 miljoen gulden zou kosten.

Zijn privé-leven stond op dat moment al op zijn kop. Op zaterdag 9 september 1995 veroorzaakte hij op de Werengouw in Amsterdam een dodelijk ongeluk. „Ik kende de weg als mijn broekzak. In het jaar dat ik mijn rijbewijs haalde, reed ik er honderden keren. Nu ging het fout. Ik reed de heer Marten Putman dood”, blikt hij terug op zijn grootste jeugdzonde: te hard rijden. „Nu denk ik nog dagelijks aan de pijn en het verdriet van de betrokkenen. Ik ging die dagen door een hel. Maar ik wil niet het slachtoffer uithangen, want – laat dat heel duidelijk zijn – dat zijn de nabestaanden van Marten Putman.”

Een tweede klap kreeg hij in mei 1997 te verwerken toen hij door Mariëlle Boon, zoals later zou blijken, ten onrechte werd beschuldigd van verkrachting. Nooit eerder liet Kluivert iets over los over de seksuele uitspatting, maar in zijn boek wordt de avond bijna van minuut tot minuut beschreven, inclusief de gebeurtenissen in zijn huis en de gevolgen. „Ik had een onvergeeflijke fout gemaakt en moest daarvoor boeten. (…) Ik had nog voordat we waren getrouwd een bom onder mijn huwelijk gelegd.”

Zijn voetbal leed zichtbaar onder de scheiding van Angela van Hulten, de moeder van zijn zoons Quincy, Justin en Ruben. „Als je mijn prestaties van de laatste drie seizoenen afzet tegen de eerste jaren van mijn carrière, waren die niet om over naar huis te schrijven”, beseft ook Kluivert dat hij bij Newcastle United en Valencia eigenlijk nooit het niveau haalde uit zijn Ajax- en Barça-tijd.

Hij heeft er daarom ook begrip voor dat hij op dit moment international af is. „Aan de andere kant had ik toch wel op een uitnodiging van Marco van Basten gehoopt.

Toen hij Romano Denneboom, Kevin Bobson en Dave van den Bergh opriep, had hij mij toch ook kunnen uitnodigen voor een stage? Ik ben nog steeds de topscorer aller tijden van het Nederlands elftal en vond dat ik wel wat meer krediet verdiende. (…) Ik heb een diepe bewondering voor de voetballer Van Basten en zou dolgraag onder hem spelen. Ik denk namelijk dat ik in het 4-3-3-systeem nog steeds de beste spits voor het Nederlands elftal ben.”

Iets wat hij in 2004 niet kon bewijzen. „Dick Advocaat was degene die me in 1995 had laten debuteren in het Nederlands elftal en tijdens de aanloop naar het EK in Portugal voortdurend zei dat ik nog steeds zijn eerste spits was. (…) Het bleek een loze belofte en het maakte mij duidelijk dat in de voetballerij eigenlijk helemaal niemand te vertrouwen is. Ik had altijd een heel goede band met Advocaat, maar hij stelde me dit keer diep teleur.”

Zoals Kluivert zichzelf ook zo vaak teleurstelde. „Ik wou dat ik bepaalde momenten in het leven mocht overdoen.”

Zondag


PATRICK KLUIVERT is een binnenvetter, geen prater. Geen probleem normaal.
Een voetballer praat met zijn voeten. En dat is genoeg. Maar het leven van deze voetballer is op zijn minst veelbesproken. Patrick doorbreekt na twaalf jaar het stilzwijgen. Geen onderwerp blijft onbesproken in zijn unieke biografie, die morgen verschijnt. Patrick praat over de omstreden groepsverkrachting van Mariëlle Boon, zijn mislukte huwelijk met Angela – „de enige vrouw met wie ik ooit opnieuw zou trouwen” – en het dodelijke ongeluk dat hij tot ontzetting van Nederland veroorzaakte.

Schuldgevoel vreet nog dagelijks aan voetballer…

Het BEROUW van Patrick Kluivert


Topscorer Patrick Kluivert heeft zin om met een schone lei te beginnen. In zijn biografie legt hij uit en toont soms berouw. Exclusief op deze pagina het hoofdstuk dat ook zo’n belangrijk hoofdstuk werd in zijn leven. Het dodelijk ongeluk:

Zaterdag 9 september 1995 is een dag, die ik nooit van mijn leven vergeet. Het ongeval, dat ik die dag op de Werengouw in Amsterdam veroorzaakte, is de zwartste bladzijde uit mijn leven. Samen met een vriend van toen, Ronald (Ropie) Redan, reed ik in een geleende rode BMW M3 cabriolet naar een modeshow. We waren te laat, omdat ik de schoenen die ik tijdens de show zou dragen, was vergeten. Om tijd te winnen, reed ik harder dan toegestaan. Ik denk dat heel veel mensen dat wel eens doen, maar het was nu een beslissing met noodlottige gevolgen.

Ik kende de weg als mijn broekzak. In het jaar dat ik mijn rijbewijs haalde, reed ik er honderden keren. Nu ging het fout. Ik reed de heer Marten Putman dood.

De directeur van de Stadsgehoorzaal Harmonie in Vlaardingen stond rechts naast de tweebaansweg, voor ̩n achter een andere auto Рzoals dat heet Рfile geparkeerd. Toen Ropie en ik met een te hoge snelheid over de brug kwamen, probeerde de heer Putman in zijn Ford Orion met een Ubocht in de tegenovergestelde richting van hoe hij geparkeerd stond, weg te rijden. Ik remde, zag de heer Putman en zijn vrouw Henny nog naar de familie in de naastgelegen flat zwaaien en kon Рwat ik ook probeerde Рde aanrijding niet voorkomen.

Shock

Het was net een superversnelde film, die werd afgedraaid. Ik zag een flits en hoorde een grote knal. Omdat ik mijn gordel niet om had, klapte ik met mijn gezicht tegen de voorruit en met mijn knieën tegen het dashboard. Ik stapte uit de auto, liep naar de Ford toe en schrok verschrikkelijk. Ik zag direct dat het helemaal mis was. Of meneer Putman nog leefde, weet ik niet. Ik was in shock. Het was een vreselijk gezicht. Mevrouw Putman zat beklemd en haar gekerm ging door merg en been.

Voor mijn gevoel duurde het lang voordat er mensen naar de plek van het ongeluk kwamen, maar daarna stond het ook gelijk helemaal vol. Toen de ziekenwagen was gearriveerd en de broeders bij de Ford Orion stonden, zorgde mevrouw Burgemeester, die op één hoog woonde, voor ons. Ze gaf ons water te drinken en we wachtten trillend tot de politie kwam.

Ropie en ik werden meegenomen naar het politiebureau aan de Waddenweg, maar na een kort verhoor weer weggestuurd. Het bericht dat mijnheer Putman was overleden, kwam keihard aan. Wat de dagen daarna gebeurde, was een nachtmerrie, maar stond in geen enkele verhouding tot wat de nabestaanden van meneer Putman doormaakten.

Bekeuring

Tijdens het verhoor gaf ik gelijk toe dat ik te hard had gereden. Ik dacht tussen de 70 en 75 kilometer per uur, terwijl ik 50 mocht rijden. Maar hoe hard precies wist ik niet. Dat zou het onderzoek van de technische ongevallendienst uitwijzen. In de media kreeg ik er inmiddels flink van langs. De geleende auto zou niet zijn verzekerd, maar dat bericht was niet waar. Ik zou altijd al een onverantwoorde rijder zijn geweest, terwijl ik nog nóóit een bekeuring had gehad. Een getuige ging helemaal ver en zei dat ik zó hard reed, dat de BMW op de brug met de wielen los kwam van de weg. Dat was echt niet zo.

Drie dagen na het ongeluk raapte ik alle moed bijeen en richtte ik me via mijn advocaat tot de familie Putman. Ik had al een groot boeket bloemen gestuurd, maar wilde, als de familie daar prijs op stelde, graag iets meer betekenen. Tegen mijn moeder zei ik dat ik de kosten van de uitvaart voor mijn rekening wilde nemen.

Op het NOS-Journaal hoorde ik dat de heer Putman een geliefd en gewaardeerd burger van Vlaardingen was, waarna het idee in me opkwam een standbeeld te bekostigen. Dat is nog steeds bespreekbaar. Als de familie dat wil, ben ik natuurlijk bereid een standbeeld te betalen en als mevrouw Putman nu wel behoefte heeft aan een gesprek, ga ik zo snel mogelijk bij haar langs.

Ik kan iemand, die dat zelf niet heeft meegemaakt, niet uitleggen hoe verschrikkelijk het is om een dodelijk ongeluk te veroorzaken. Het schuldgevoel, de gedachte dat je mensen hun leven hebt verwoest, vreet aan je. Nu, bijna elf jaar na de dood van meneer Putman, denk ik nog dagelijks aan de pijn en het verdriet van de nabestaanden.

De familieleden van meneer Putman waren boos op me, ze wilden niets met mij te maken hebben. Ik begrijp dat, ik denk dat ik precies zo zou reageren. Aan de andere kant raakte het me wel. Het deed pijn. Maar ik moest hun antwoord en houding respecteren.

Wat me terecht kwalijk werd genomen, was dat ik diezelfde avond wéér bij een incident was betrokken. Op de Stadhouderskade werd ik door agenten staande gehouden, omdat ik door rood licht zou zijn gereden. Ik heb dat altijd bestreden, omdat de stoplichten op dat moment uitstonden en ’oranje knipperden’. Ik kreeg mijn gelijk, ben nooit bekeurd, maar had op dat moment niet in die situatie moeten komen. Dat er in de kranten werd geschreven dat ik niet alleen een rood licht had genegeerd, maar ook wéér te hard had gereden, was een eerste aanwijzing dat ik voorlopig niets meer goed kon doen.

Uiteindelijk duurde het tot 22 december voordat er een beslissing werd genomen over strafvervolging. Op grond van artikel 36 van de Wegenverkeerswet werd me dood door schuld ten laste gelegd. De rechtszaak zou 1 mei 1996 dienen.

De rechtszaak op 1 mei was een nachtmerrie. Zoals te verwachten viel, was er veel pers uitgerukt. De media zouden er een groot spektakel van maken. Mijn mond viel open toen uit de reconstructie van de technische ongevallendienst bleek dat ik 104 kilometer per uur had gereden. Dat was onzin. Ik wist dat die weg gevaarlijk was en dúrf daar niet eens 104 te rijden.

Gelukkig werd ik in mijn protest gesteund door TNO, dat met 80 tot 90 een veel lagere snelheid vaststelde. Een derde partij, een verkeerstechnisch bureau, kwam tot de conclusie dat ik het gaspedaal tot 72 kilometer had ingetrapt. Dat kwam het beste overeen met mijn eigen verklaring.

De strafeis – een werkstraf van 240 uur, drie maanden voorwaardelijke gevangenisstraf en twee jaar rij-ontzegging – zorgde voor nationale verontwaardiging. Mensen die helemaal niet wisten waarover ze praatten, vonden het veel te weinig. In actualiteitenprogramma’s op televisie werden zelfs advocaten en officiers van justitie aan het woord gelaten, om uit te leggen dat deze eis juist vergelijkbaar was met andere gevallen.

„Door die spreekkoren in de stadions kon ik wel janken”

De uitspraak volgde twee weken later. Ik was niet bij het vonnis, omdat ik het mediacircus niet nog een keer wilde meemaken. Ook dat viel niet in goede aarde. De straf was zoals geëist en daar had ik vrede mee. Als taakstraf moest ik 240 uur klussen opknappen bij ouderen in de Watergraafsmeer. Ik werd elke dag opgehaald door de vader van oud-Ajacied Menno Willems, die de baas was van een soort ’buurthulp’. Ik heb kamers behangen, tuinen omgeploegd, gootstenen ontstopt en geverfd; kortom werk gedaan, dat de bejaarden zelf niet meer konden doen. En het voelde goed. Het was dankbaar werk en voor mij de straf, die ik verdiende. Toch was het ook een moeilijke tijd. Tijdens het klussen zag ik steeds de beelden van net na de aanrijding voor me. Het ongeluk stond echt op mijn netvlies.

Het volbrengen van mijn taakstraf betekende dan ook niet dat ik de draad van mijn leven weer kon oppakken. In de stadions werd ik door fans van de tegenpartij uitgemaakt voor moordenaar. Hoezo? Was ik zaterdagochtend 9 september opgestaan met het idee die middag de heer Putman dood te rijden? Ik was veroordeeld voor dood door schuld en níet voor doodslag met voorbedachten rade! De spreekkoren sneden door mijn ziel. Geen enkele voetballer, waar ook ter wereld, kan zeggen dat hij zulke beledigingen niet hoort of dat ze hem niets doen. Ik ging kapot; kon wel janken.

Ik vind het verschrikkelijk, dat mijn moeder in de Etos in Amsterdam-Noord nog steeds voor ’de moeder van die moordenaar’ wordt uitgemaakt en dat zij als gelovige elke zondagochtend de kerkdienst op televisie moet bekijken. In haar eigen kerk, het huis van God, wordt zij door medegelovigen uitgescholden. Maar ik wil niet het slachtoffer uithangen, want – laat dat heel duidelijk zijn – dat zijn de nabestaanden van Marten Putman.

Eind februari 2006 gebeurde na elf jaar eindelijk datgene waar ik zo ontzettend op had gehoopt en kwam ik alsnog in contact met de nabestaanden van meneer Putman. Op het moment dat ik met een stel vrienden uiteten was in het Okura Hotel stond er opeens een volwassen vrouw met betraande ogen aan mijn tafel. Ze stelde zich voor als Nicole Putman en bleek de dochter van meneer Putman te zijn. Ze zei lang te hebben geaarzeld, maar toch even met me te willen praten.

Mijn adem stokte, ik verontschuldigde me en gaf stotterend aan dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. Jarenlang had ik erover nagedacht hoe ik op een gepaste manier mijn excuses zou maken, maar nu het erop aan kwam, stond ik met een mond vol tanden. Het maakte niet uit, zei Nicole.

Ze wees naar een dame, twee tafeltjes verderop, en plotseling zag ik het gezicht van degene die ik bekneld in de auto had zien zitten. Het gezicht, dat ik herkende uit mijn nachtmerries. Mevrouw Putman was in die elf jaar nauwelijks veranderd. Ik had oogcontact en zag dat zij het nog moeilijker met de confrontatie had dan ik. Met z’n drieën liepen we geëmotioneerd naar de lobby van het hotel. We hebben telefoonnummers en emailadressen uitgewisseld. Het zal er op een dag van komen…

Dinsdag


Patrick Kluivert heeft één grote wens. Zijn ex-vrouw Angela terugwinnen. Openlijk verklaarde hij haar gisteren de liefde. „Nee, ik heb geen nieuwe vriendin. En als ik behoefte heb aan een vrouw, is het aan haar”, riep de veelbesproken voetballer uit, wijzend naar Angela, van wie hij vorig jaar officieel scheidde. Zijn ex lachte bescheiden. Angela heeft nog getwijfeld. Maar ze kwam toch naar de presentatie van de biografie van de vader van haar kinderen. Een voorteken van opnieuw opbloeiende liefde?

TROUWT PATRICK KLUIVERT ZIJN ANGELA OPNIEUW?

VERZOENING NABIJ…

„Er is geen plaats voor een andere voor een andere vrouw dan zij”



Vlak voordat haar ex-man Patrick Kluivert zijn grande entree zal maken op de presentatie van zijn biografie, loopt Angela de zaal binnen met hun drie zoontjes. Zij krijgen van hun papa de eerste exemplaren overhandigd. Als setting is door de voetballer gekozen voor het Amsterdamse Krasnapolsky-hotel. Een plaats die voor hem en Angela warme herinneringen oproept. „Mijn huwelijk was de mooiste dag uit mijn leven. Dat was hier.” De openbare liefdesverklaring die volgt, doet de vermoedens toenemen.

In de biografie vertelt Patrick Kluivert uitgebreid over zijn liefde voor zijn ex-vrouw, Ans, zoals hij haar in het boek liefkozend noemt. „Diep in mijn hart wil ik een poging ondernemen Angela terug te krijgen”, schrijft hij zelfs. Die poging is begonnen…

Wat startte als een prachtig liefdesverhaal, eindigde voor het stel in een pijnlijke breuk. Nooit zou Angela haar Patrick meer voor honderd procent vertrouwen na zijn ’affaire’ met Mariëlle Boon, die kamerbreed werd uitgemeten in de pers. Angela lag in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging van hun eerste kindje, hij beleefde met een stel vrienden een wilde nacht. In hun huis, op het tapijt van hun slaapkamer, waar het wiegje van hun eerste kindje klaarstond… Het was 1997. Het vertrouwen verdween uit hun relatie, maar Ans hield het nog zo’n zes jaar vol. Ze kreeg na haar eerste zoontje Quincy (inmiddels 9) zelfs nog twee kinderen van Patrick: Justin (nu 7) en Ruben (5). Toen kon ze niet meer. Patrick is in zijn biografie erg openhartig over zijn liefde en over wat er fout ging.

Eerst maar hoe mooi het begon.

Toen de voetballer de indertijd 18-jarige Angela ontmoette, wist hij het al snel zeker: „Dit meisje moest en zou mijn vriendin worden (…) Ze was anders dan alle andere meisjes die ik daarvoor had ’veroverd’. Ze zei geen ’ja, nee en amen’, maar had een duidelijke eigen wil. Haar enorme persoonlijkheid maakte me wild (…) Ik heb nog nooit zo mijn best moeten doen voor een vrouw.” In juni 1995 werden hij en Angela een stel. Maar hoe in de wolken de voetballer ook is, hij is haar niet trouw.

Verleidingen

„Het is geen enkel excuus, maar de verleidingen waren simpelweg té groot. (…) Meisjes boden zich bij bosjes aan.” En dan dient Mariëlle Boon zich aan. Een gitzwarte bladzijde in de relatie van Patrick en Angela. Tien dagen voordat hun eerste zoontje wordt geboren en Angela al anderhalve maand in het ziekenhuis ligt met een zwangerschapsvergiftiging, komt Patrick en een aantal van zijn vrienden de 20jarige Mariëlle uit Hoofddorp tegen tijdens een stapavond. Ze stapt met hen in een taxi en gaat mee naar het huis van de voetballer om nog wat te drinken. Patrick vertelt: „Van het een kwam het ander. We zijn alle vier min of meer aan de beurt geweest. We namen afscheid. Ze was teleurgesteld dat ik verder geen contact met haar wilde. Toch verliet ze opgewekt het huis.”

Daarna barstte de hel los. Mariëlle deed aangifte wegens verkrachting. Patrick zegt nooit te hebben gemerkt dat het tegen haar zin gebeurde.

Hij werd vrijgesproken. Maar ondanks de vrijspraak had heel Nederland een mening over het gebeuren. En over hoe de moeder van zijn kind zich moest voelen…

De voetballer vertelde Angela alles. „Ik had een onvergeeflijke fout gemaakt.” De hoogzwangere Angela geloofde niet dat haar man een verkrachter was, maar twijfelde of ze wel verder wilde met Patrick. Het overspel deed pijn.

Drie jaar na het incident trouwden Patrick en Angela, in juli 2000. Angela leek overal overheen gestapt. In 2003 kwamen toch de eerste scheuren. Patrick: „Ik merkte dat haar de ’affaire Mariëlle Boon’ nog steeds dwarszat.” De voetballer vertelt dat ze ondanks dat ze eerder besloten er vol voor te gaan, het vertrouwen nooit meer honderd procent voelde. „Daardoor lag er eigenlijk al voordat we getrouwd waren een bom onder ons huwelijk.” Ze kregen ruzie om de kleinste dingen, hadden minder seks en vroegen zoveel mogelijk mensen over de vloer om maar niet samen te hoeven zijn.

Relatietherapeut

„Omdat we een bezoek aan een relatietherapeut niet zagen zitten, hakten we de knoop door (…) We huilden als kleine kinderen. We wilden elkaar niet kwijt, maar zagen geen andere oplossing.” Het was juni 2004.

Patrick toont nu berouw. Hij schrijft letterlijk in zijn biografie: „Waar ik me voor schaam, is dat ik niet altijd eerlijk tegen haar ben geweest. In de periode dat ik met haar ging, ben ik vreemdgegaan.”

En er staan allerlei toekomstdromen in: „Wat wij samen meemaakten, is uniek en moet dat ook blijven. De enige keer dat ik weer een trouwpak aantrek is om te hertrouwen met Angela (…) Ik ben bereid te veranderen. Ik heb namelijk heel veel spijt. Ik had veel meer energie in mijn huwelijk moeten stoppen en denk dat zij hetzelfde gevoel heeft. Dus wie weet?”

Op een vraag over zijn voetbaltoekomst zegt Patrick niet uit te sluiten ooit in een ver buitenland te gaan voetballen. Het enige dat hem zou kunnen tegenhouden zijn zijn zoons. Maar wederom spreekt hij zijn hoop uit: „Misschien zijn Angela en ik tegen die tijd wel weer een gelukkig stel en kan ik weer elk denkbaar moment bij mijn gezinnetje zijn.” Terwijl Angela met zijn zoontjes toeluisterde, zei Patrick het gisteren nog een keer: „Van fouten leer je. Je probeert ze niet nogmaals te maken.” Angela glimlachte alleen maar mysterieus. „Dit is zijn feestje.”

Ikke, ikke ikke ikke ...

[Bert]

:scared:

Maar Voetske, had je daar niet beter minstens 1 nieuwe topic voor kunnen openen?

;)

[Duke]

Vanavond is er om 22.40 op Nederland 1 een uitzending over Kluivert: Profiel.

[999]

Zo laat, dan ligt Bertje allang in bed ;)

[Bert]

Inderdaad. Kijk jij voor me, ouwe?

[999]

Als ik het niet vergeet wel ...

[Bert]

:applaus:

[999]

Staat in de EPG, dus Kluivert is gewaarschuwd ;)

[Henk de Gier]

mooie uitzending.

Patrick's zus heeft trouwens een mooie lach en mooie ogen ;)

[999]

:redcard: ;)

[Thibb]

Sterk begin van de reportage, maar een beetje een warrig einde dat op meerdere gedachten lijkt te hinken. Het echte verhaal-Kluivert schijnt niemand voorlopig verteld te krijgen...

[Henk de Gier]

waarom die rooie kaart Voetske. Voor de rest is het een 13 in een dozijn vrouwtje, maar haar lach en haar ogen zijn mooi.

[999]

Rood is de kleur van leven, van warmte en daarom ook de kleur van de liefde en de hartstocht. Rood brengt een stoot adrenaline in het bloed, versnelt de hartslag en verhoogt de bloeddruk. Het windt ons op en wekt onrust.

;)

[Henk de Gier]

dus jij houdt van mij :willemientje:

[999]

Dat geluk heb jij niet ;)

[Henk de Gier]

X'C

[999]

:aai:

Maar de docu bracht weinig nieuws .......

[Bert]

Wat bracht de docu wel, zeurpiet?

[999]

ikke ikke ikke ikke ..

Was een beetje een compilatie van hoe Kluivert van een super voetballer vervallen is tot wat ie nu is.Het andersom verhaal, je weet wel.Normaal van niks naar een schitterende carriere, nu van held in de champions l. op 18 jarige leeftijd naar bankzitter bij Valencia.

Volgens insiders is het Kluivert die zichzelf de das omdoet/deed door steeds minder over te hebben voor het voetbal.Niet op tijd naar bed ( zeker nu je ouder wordt ), dingen laten staan enz.

Ook had ie de pech ( tja tis maar hoe je het bekijkt ) volgens van de Gijp dat er op belangrijke momenten ( auto ongeluk enz ), er niemand in de buurt was die zei " hee gek doe eens wat minder hard met die auto " .

Zus, broer en Vader die hem verdedigde, maar op vragen over het ongeluk en de verkrachtings zaak enz. toegaven dat ie fout zat.En dan ook weer in de trant van " hij had niet mee moeten gaan met dat grietje " enz.

Wat je wel proefde is dat Kluivert volgens mij nog maar sporadisch kontact heeft met de familie ..

[Arthur]

Je kunt wel zeggen "ikke ikke", maar dat lijkt me niet zo gek als het over een biografie van Kluivert gaat.

Er zijn zat andere mensen die Kluiverts weelde ook niet hadden kunnen dragen, want daar moet je een bijzonder sterk persoon voor zijn. Dat Kluivert dat niet is lijkt me duidelijk.