Piet Keizer 1943-2017

[Cruijff]

Volgens mij was het weer eens een kwestie van (in de woorden van Piet Keizer) "voor loyaliteit kiezen in plaats van kwaliteit".

Wat loyaliteit betreft... in het elftal van de eeuw, met de beste Nederlandse voetballers van de vorige eeuw heeft Cruijff uit loyaliteit Piet Keizer gekozen. Eigenlijk vond Cruijff Coen Moulijn een betere linksbuiten. Hij heeft Moulijn toen opgebeld en uitleg gegeven: 'ik heb wekelijks samen met Keizer de aanval gevormd, ik kan het gewoon niet maken om Piet niet op te stellen'.

[InnerHarbour]

Zou het? Dat je met een betere keeper een minder spectaculair Oranje had gezien?

,Nee hoor en sterker nog met van Beveren in de goal was Nederland gewoon wereldkampioen geworden.

Had ie wel fit moeten zijn.

Had er niets mee te maken, die gozer waarvan jij de nick draagt had hem en van der Kuilen al lang kalt gesteld omdat ze niet in ademloze bewondering met hem wegliepen. Het Nederlandse voetbal heeft veel aan Cruiff te danken maar de lijst van wat hij verpest heeft is ook aanzienlijk en van Beveren was daar één van. Dat schele konijn in de goal bij Nederland terwijl Nederland toen geweldige keepers had, Nico de Bree, Ton Thie, Piet Schrijvers om er een paar te noemen, schandalig.

[999]

+1 .. maar of dat we dan wel wereldkampioen zouden zijn geworden is koffiedik kijken ..

[Cruijff]

Had van Beveren wel fit moeten zijn.

Had er niets mee te maken, die gozer waarvan jij de nick draagt had hem en van der Kuilen al lang kalt gesteld omdat ze niet in ademloze bewondering met hem wegliepen.

Gelul.
Johan Cruijff heeft het altijd beter met mensen kunnen vinden die hem een weerwoord durfden te geven dan met de jaknikkers. Van Beveren vond ie de beste keeper van de wereld.
Michels en Cruijff wilden Van Beveren een maand voor het WK testen in een oefenwedstrijd. Van Beveren zei 'dat kan morgenavond nog niet, want ik ben niet fit'.

Michels knikkert je dan direct de selectie uit. Net zoals hij een oud sterspeler van Anderlecht die op een lijst met eventuele allergieën op het gebied van voeding een hoop dingen had aangekruist ook maar een zeikertje vond en vervolgens niet selecteerde.

Het Nederlandse voetbal heeft veel aan Cruiff te danken maar de lijst van wat hij verpest heeft is ook aanzienlijk en van Beveren was daar één van. Dat schele konijn in de goal bij Nederland terwijl Nederland toen geweldige keepers had, Nico de Bree, Ton Thie, Piet Schrijvers om er een paar te noemen, schandalig.

Het heeft Nederland niet mee gezeten qua keepers, want in 1978 had Nederland ook een topkeeper en die raakt vervolgens 1 wedstrijd voor de finale tegen Italië door toedoen van een teamgenoot geblesseerd.
Dus ook in 1978 in Argentinië in de finale Jongbloed weer in het doel.

Maar jij bent ontzettend gekleurd, Jan Jongbloed was wel degelijk een heel goede keeper. Als jij echter zwart-wit iemand gelabeld hebt, buig je geen millimeter meer mee.

[InnerHarbour]

Zinloos is dit.

[Cruijff]

Zinloos is dit.

Zeker.
Want je gebrek aan kennis is gigantisch.

Het dunkt me dat JC het aardig heeft bijgelegd met Van der Kuijlen en Van Beveren. Met Van der Kuijlen is hij samen carnaval gaan vieren. De enige keer dat ie naar een dergelijk feestje is gegaan.

Bij het uitreiken van de biografie van Jan van Beveren was Cruijff gevraagd om het eerste exemplaar aan Van Beveren uit te reiken. Maar toen overleed Jan van Beveren nog voordat zijn biografie af was.


Anyway, hier nog een mooi Piet Keizer filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=1vefwvTTHwc

[Cruijff]

Sportpark Houtrust komt er zelfs nog in voorbij:

https://www.youtube.com/watch?v=1vefwvTTHwc

&

Ajax documentaire 'Retour Madrid' (1967) Deel 1

https://www.youtube.com/watch?v=1vefwvTTHwc

[999]

Van Beveren vluchtte, Van Bommel bleef
Matty Verkamman − 10/07/10, 00:00
Zondag kan het Nederlands elftal iets presteren wat de gouden generatie van 1974 heeft nagelaten. Als oud-Trouw-redacteur Matty Verkamman terugdenkt aan dat WK, denkt hij vooral aan een speler die er helemaal niet bij was: doelman Jan van Beveren.


Johan Cruijff ziet het onheil naderen. Nederland was dichtbij, maar grijpt naast de wereldtitel. (ANP)
Dinsdag, de dag van Nederland-Uruguay. Na jaren spreek ik Jan van Beveren weer eens. Door de telefoon is in zijn stem intussen een stevig Amerikaans accent hoorbaar. Goed is good. Op de televisie volgt Jan het WK in Zuid-Afrika van wedstrijd tot wedstrijd. Hij kijkt naar de keepers en vindt dat Maarten Stekelenburg op het niet al te enerverende toernooi tot de beteren behoort. Wanneer hij dat zegt moet ’s avonds de halve finale tegen Uruguay nog worden gespeeld.

Jan van Beveren, hij is van 1948. Voor de jongere lezers: Jan van Beveren was een onvoorstelbaar goede, mooie en stijlvolle keeper. Toen in 1967 zijn interlandloopbaan begon keepten doelmannen nog met blote handen. Ze zweefden toen nog naar de bovenhoek. Met zijn soepele lijf was Van Beveren een kat in zijn kooi, maar eentje die maar zelden in het nauw kwam. Zeven jaar na zijn debuut in Oranje moest het WK van 1974 zijn hoogtepunt worden. Alsof Bert van Marwijk toen al de bondscoach was – in plaats van een talentvol tegenstander op de linkervleugel bij Go Ahead – had ‘Lange Jan’ zich helemaal gefocust op dat WK-toernooi in de Bondsrepubliek. Dat hij dáár het doel moest verdedigen stond al jaren vast. Was er immers een betere doelman in Europa?

Als jonge journalist van 23 jaar mocht ik in Duitsland voor Trouw het eerste WK-toernooi voor Oranje sinds 1938 (!) volgen. Het werd een onvergetelijke ervaring. We hadden het beste team van de wereld, maar wereldkampioen werden we niet, omdat in de finale het oude oorlogssentiment waarschijnlijk een te grote rol speelde.

Het waren bij Oranje stuk voor stuk jongens van de gestampte pot. Van huis uit hadden ze meegekregen dat Duitsers geen fijne mensen waren. Van sommige spelers was dat wel te begrijpen. Willem van Hanegem had op 11 september 1944 een groot aantal familieleden tijdens het bombardement op Breskens verloren, onder wie zijn vader en zijn broertje Izak.

Wim Suurbier had ook familie tijdens de oorlog verloren. En de gezinnen van doelman Jan Jongbloed (van 1940) en de in Duitsland eerst aangewezen, doch niet volledig fitte libero Rinus Israël (1942) hadden in Amsterdam de hongerwinter overleefd. Net als bondscoach Rinus Michels trouwens, die anders dan zijn spelers bewust de ellende van het laatste oorlogsjaar had meegemaakt.

Dat er in 1974 binnen de selectie een anti-Duits sentiment bestond, was onmiskenbaar – zeker toen zij ook nog eens onze tegenstanders in de finale werden – hoewel die houding toch ook voor een niet gering deel bestond uit de bekende grappen over Duitsers. We hadden allemaal lang haar, want we waren rebels en anti-autoritair – Cruijff en Van Hanegem voorop – we hadden het over gestolen fietsen die we terug wilden hebben, ook De Telegraaf vond het ranzige boulevardblad Bild ineens verschrikkelijk, want dat bloteborstenblad had het nondeju aangedurfd in woord en beeld te berichten over, jawel, blote meidenborsten die in het zwembad van het spelershotel in Hiltrup vrolijk wipten tussen onze cracks.

Ik was dus 23 en geloofde er aanvankelijk geen barst van. Zouden Onze Jongens zo dom zijn, nu de kans er was wereldkampioen te worden? Niet veel later begreep ik dat het allemaal waar was. Nou ja, allemaal. Dit was er dus aan de hand: Onze Jongens hadden gezwommen met Duitse Meisjes, die – guttegut – zonder bovenstukje in het zwembad lagen te giechelen. Het was me wat, al was van enige relativering bij mevrouw Cruijff op haar berg in Barcelona geen sprake.

Wij, Hollandse voetballers met een missie – om met Bert van Marwijk te spreken – hadden in 1974 een redelijk grote bek. Wij vonden dat Duitsers niet deugden. Wij deugden wel. Wij waren creatieve geesten, Duitse voetballers machinale werkers in Adidas-eenheidstenues. Wij hadden humor, Duitsers niet. Het toppunt van humor was de rechtsback van Oranje die zijn geslachtsdeel nog wel eens bij een collega in zijn bordje soep wilde leggen. Duitsers moest je uitlachen. Die mensen hadden de grootste lol om Rudi Carrell, nou dan wist je het wel.

Het is geschiedenis, de eerste WK-finale die het Nederlands elftal speelde. We verloren omdat we winnen van ‘De Moffen’ niet genoeg vonden. We wilden ze vernederen. Wel, om een dommere reden konden we de tot dan belangrijkste voetbalwedstrijd uit onze Oranjegeschiedenis niet verliezen. Nog voordat er een minuut was weggetikt, legde scheidsrechter Jack Taylor de bal op de stip. Dat wasniet eens terecht, want na een seconde of vijftig balbezit – zonder een tussenkomend Duits been – ging Johan Cruijff tot aan de rand van het strafschopgebied op de solotoer. Beeldje voor beeldje terugkijkend kan er geen andere conclusie zijn dan dat Taylor de overtreding van Uli Hoeness op Cruijff niet met een penalty had mogen bestraffen. De fout werd buiten het strafschopgebied gemaakt, net niet er binnen.

Het maakte Johan Neeskens niets uit. Hij knalde het krijt van de stip en de bal dwars door het midden: 0-1. Als extra vernedering joeg Neeskens (van 1951) de bal nog voor een tweede keer tegen de touwen, de op zijn knieën zittende doelman Sepp Maier verbijsterd achterlatend.

Nadien werd ook nog een zuivere goal van Gerd Müller afgekeurd. Volgens Taylor en zijn grensrechter was het buitenspel, maar dat was het niet. En toch vonden we na afloop dat we verschrikkelijk onverdiend hadden verloren. Dat vond ook de verslaggever van Trouw (van 1951). Wie niet eigenlijk?

Denkend aan die eerste finale, gespeeld op 7 juli 1974, schiet me altijd weer de naam te binnen van de man die ik deze week na zo lange tijd weer eens sprak, Jan van Beveren. Het blijven natuurlijk altijd stellingen uit het ongerijmde, maar ik ben ervan overtuigd dat we met Van Beveren in het doel wereldkampioen waren geworden. In de finale zou hij tenminste één goal en wellicht zelfs beide doelpunten hebben voorkomen.

Bij de rake penalty van Paul Breitner (1-1, na 25 minuten) manifesteerde Jongbloed zich als de enige keeper van de wereld die niet reageerde op een penalty. Jongbloed was een goede keeper, maar in de finale dook hij bij de penalty niet eens naar een hoek. Jan van Beveren zou tenminste naar een hoek zijn gegaan.

En de winnende goal van Gerd Müller – een frommeldraai, die Ruud Krol te machtig was nadat libero Arie Haan had laten zien dat hij geen verdediger was maar een middenvelder – zou voor Van Beveren absoluut een prooi zijn geweest.

We hadden met Jongbloed een goede doelman, maar niet de beste doelman en dat heeft er mede toe geleid dat we in 1974 geen wereldkampioen werden.

Dat konden de eerstverantwoordelijken zichzelf aanrekenen. Dat waren bondscoach Rinus Michels en sterspeler Johan Cruijff. In de biografie van Jan van Beveren, die ik volgend jaar uitgeef, wordt tot in detail uit de doeken gedaan dat Michels in nauw overleg met Cruijff er alles aan heeft gedaan om Van Beveren niet in West-Duitsland te laten keepen. Achteraf is er het verhaal van gemaakt dat Cruijff een voorkeur zou hebben voor een ‘meevoetballende keeper’. Zo’n keeper was Jongbloed in de ogen van Cruijff.

De doelman van het kleine FC Amsterdam, die twaalf jaar voor het WK al eens enkele minuten in het Nederlands elftal had gespeeld, had de gewoonte regelmatig ver uit zijn doel te komen. Dat vond Cruijff geweldig interessant, want dat kon er mede voor zorgen dat met de inschuivende libero Arie Haan altijd een man-meer-situatie op het middenveld werd gecreëerd. Wie de beelden nog eens terugziet, kan niet anders dan concluderen dat dit een zwaar overtrokken verhaal was. Jongbloed rende wel eens een enkele keer diep het veld in, om dan de bal te trappen die normaal door een verdediger zou zijn getrapt.

Het tactische verhaal rond Jongbloed moest benadrukken dat de afwezigheid van Van Beveren een geheel andere reden had. Hij was in het najaar van 1973 tijdens de oefeninterland Nederland-Polen geblesseerd geraakt aan een lies en onderging kort achter elkaar diverse operaties. Een groot deel van het seizoen 1973-’74 liet hij bij PSV aan zich voorbij gaan, want Van Beveren had dat voetbaljaar maar één doel: schitteren op het WK.

Hiertoe volgde hij een uitgekiend trainingsprogramma, waarin nauwgezet moest worden omgegaan met zijn herstel. Maar daar had Michels in de aanloop naar het WK geen boodschap aan. Hij pakte de volledige selectie keihard aan, Van Beveren niet uitgezonderd. De keeper stelde meteen dat het onverantwoordelijk was om hem nu over de kling te jagen, maar Michels was meedogenloos: als je mee wil, moet je het net als alle anderen nú laten zien.

Toen dat domweg niet haalbaar was, gooide Van Beveren de handdoek. De bondscoach kon de in zijn ogen nogal zeurderig aangelegde keeper missen als kiespijn.

Insiders wisten toen al dat er andere zaken op de achtergrond speelden. Cor Coster, de zakelijk zeer gewiekste schoonvader van Johan Cruijff, was voor de internationals sponsorgeld aan het verzamelen. Dat lukte aardig, maar toen de deals werden besproken, merkte Van Beveren tot zijn verbijstering dat er eerst forse geldbedragen aan Johan Cruijff, Willem van Hanegem en Johan Neeskens betaald moesten worden, voordat de andere spelers mochten meedelen.

Van Beveren vond dat een krankzinnige manier van zakendoen en zei dat ook meteen. Dat zei hij echter wel als enige. De jongens voor wie hij opkwam, hielden hun kaken op elkaar.

Vanaf dat moment had ‘Amsterdam’ (lees: Cruijff, Coster en de hele Ajaxmeute) het gehad met Van Beveren. Cruijff vond de keeper ‘een zeikerd’ en Suurbier vroeg hoeveel Europa Cups Jan nu eigenlijk wel had gewonnen. Hij, Suurbier, had er drie.

Van Beveren streed voor rechtvaardigheid, maar begreep gaandeweg ook dat hij deze strijd onmogelijk kon winnen. Het conflict werd een open zenuw voor hem, waarschijnlijk tot op de dag van vandaag. Alleen maar omdat hij het had aangedurfd de almacht van Cruijff te trotseren, werd hij op den duur als een variant op een landverrader gezien.

Uiteindelijk vertrok hij zwaar gedesillusioneerd naar de Verenigde Staten. Dat vertrek was niet anders dan een vlucht uit Nederland.

Vooropgesteld: Johan Cruijff was een grootheid van een voetballer. Een geniale speler en vaak ook een aardige man. Maar als voetballer en als trainer heeft hij altijd wel in machtsmodellen gedacht en gehandeld. Cruijff is buitengewoon loyaal aan bevriende spelers. Maar evenzogoed was hij ook meedogenloos tegen collega’s die hem naar zijn gevoel te veel voor de voeten liepen.

Dat denken in termen van macht heeft Cruijff blijkbaar overgedragen aan zijn oogappel Marco van Basten. Ook toen bleek dat Van Basten er als bondscoach niet veel van terecht bracht, bleef Cruijff hem steunen.

Aan Cruijff en Van Basten moet ik dezer dagen denken wanneer ik kijk naar de beste speler van het Nederlands elftal, Mark van Bommel. Als tv-analyticus heeft Cruijff heel vaak zitten afgeven op Van Bommel. Hij werd door hem ‘gezocht’ en Van Basten deed precies hetzelfde. Van Bommel werd door Van Basten net zo zeer het leven onmogelijk gemaakt als Van Beveren indertijd door Cruijff.

Gelukkig is Van Bommel nog net niet naar een ander werelddeel geëmigreerd. Wellicht worden we straks zelfs wereldkampioen dankzij de sterspeler van nu, die door bondscoach Van Basten in de zomer van 2005 na enkele minuten in de tweede helft werd gewisseld omdat hij een volkomen onbeduidende Roemeen van 37 jaar, Dorinel Munteanu, liet lopen. Tenminste, dat had Van Basten zo gezien. Als enige.

Ik mag toch aannemen dat Van Basten zich nu voor de televisie zit te schamen, nu hij Van Bommel ziet gloriëren als de voetballer die hij is: een wereldvoetballer. De onbetwiste nummer 1 van Oranje.

[InnerHarbour]

Mmmmmmmmm die Verkamman moet ook een gigantische gebrek aan kennis hebben.

[Yopii]

Voor de rol van publiekslieveling was hij te afstandelijk.

Ik heb altijd begrepen dat Keizer net zo populair was als Cruijff (!), en nog populairder onder de intelligentsia. Daarnaast was hij ook enorm populair in de spelersgroep.

De meeste intellectuelen in die tijd haalden hun neus op voor voetbal, dus die tellen niet mee.


Sjakie was de populairste. Hij was volks, aanraakbaar, emotioneel.

Keizer was net als Cruijff omstreden. Lees het legendarische boek van Maarten de Vos, De Ajacieden:

Keizer is een speler die ofwel fervente aanhangers, ofwel fanatieke critici heeft. Een tussenweg is er niet. Het meest typerende is wel dat vooral mensen die Keizer niet kennen hem een vervelende, hautaine, uitsloverige en gemene voetballer vinden. Nog typerender is dat iedereen die Keizer wat beter heeft leren kennen waardering voor hem heeft.'

De Vos schrijft ook dat Keizer als jeugdspeler 'een hoogst vervelend mannetje' was. Als iemand hem probeerde te raken, dan schopte hij terug. Hij had dan ook 'een straflijst'.

Over Cruijff zal ik het verder niet hebben. Deze topic is tenslotte gewijd aan Piet Keizer.

[Cruijff]

Mmmmmmmmm die Verkamman moet ook een gigantische gebrek aan kennis hebben.

Heb je ook weleens boeken van Maarten de Vos, Auke Kok en Salo Muller gelezen, IH?

[Cruijff]

Keizer is een speler die ofwel fervente aanhangers, ofwel fanatieke critici heeft. Een tussenweg is er niet. Het meest typerende is wel dat vooral mensen die Keizer niet kennen hem een vervelende, hautaine, uitsloverige en gemene voetballer vinden. Nog typerender is dat iedereen die Keizer wat beter heeft leren kennen waardering voor hem heeft.'

De Vos schrijft ook dat Keizer als jeugdspeler 'een hoogst vervelend mannetje' was. Als iemand hem probeerde te raken, dan schopte hij terug. Hij had dan ook 'een straflijst'.

Over Cruijff zal ik het verder niet hebben. Deze topic is tenslotte gewijd aan Piet Keizer.

Klopt.
Maar dat was in de jaren '50 en '60 ook gewoon nog de norm. Wraak nemen op het veld op je tegenstanders of op je eigen teamgenoten bij de training.

De selecties van zowel Ajax als Feyenoord zaten vol met van die bikkelharde lieden. Keizer kon in zijn jonge jaren echt een enorme etter en een behoorlijke mannetjesputter zijn. Ruzie met hem maken of de wetenschap hebben dat je nog een schop of 2 van hem tegoed had was geen pretje.

De Ajax speler die wellicht het hardst over de scheef kon gaan was Co Prins.
Voor het team in die tijd een gouden gozer om erbij te hebben, maar er was wel altijd het risico dat ie iemands been brak op de training.

[Yopii]

Dus moet Keizer het bont gemaakt hebben, wilde hij nog opvallen met dat terugschoppen.

Maar inderdaad, het voetbal was keihard in die tijd. Toen kon dat nog, zonder camera's.

[Cruijff]

Dus moet Keizer het bont gemaakt hebben, wilde hij nog opvallen met dat terugschoppen.

Maar inderdaad, het voetbal was keihard in die tijd.

Dusdanig hard dat ik wel zeker weet dat wanneer C. Ronaldo, Neymar en consorten onder meer Neeskens tegenover zich hadden gehad ze binnen 4 minuten huilend van het veld waren gelopen.

En hun papa en mama gevraagd zouden hebben om op een andere hobby te mogen.

Toen kon dat nog, zonder camera's.

Niet alleen met de camera's, ook met de toen geldende normen en wat de scheidsrechter toeliet.
Voor passeeracties zoals Piet Keizer regelmatig liet zien kreeg je van het publiek applaus, maar heel hard erin komen vond men ook vrij normaal.

Gisteren haalde Joël Veltman het 8 uur journaal met onsportiviteit, ik repost graag onderstaande tackles waar de scheidsrechter het een doodnormale zaak vond dat hij slechts eenmaal rood trok:

Brazil - Holland 1974 | The Roughest Match Ever
https://www.youtube.com/watch?v=cfuD282WiWM

[Yopii]

Luis Suarez had prima bij het voetbal van toen gepast. Oog om oog, tand om tand. De wetten van de straat. Ik zie Carel Eiting al tussen de mannen van toen. Die zou zijn opgevreten.

Nu krijgen talenten huiswerkbegeleiding, mediatraining, enz. Ze moeten zich netjes presenteren. Natuurlijk zijn er nog echte proleten in het voetbal, maar die krijgen al snel kritiek. Liever Appie Nouri (schat van een jongen) dan Ziyech of Davids.

Voetbal is nu meer 'middenklasse' geworden. Toen was het echt de sport van het volk. Nette mensen hielden zich niet met voetbal bezig, actief of passief.

[999]

Luis Suarez had prima bij het voetbal van toen gepast. Oog om oog, tand om tand. De wetten van de straat. Ik zie Carel Eiting al tussen de mannen van toen. Die zou zijn opgevreten.

Nu krijgen talenten huiswerkbegeleiding, mediatraining, enz. Ze moeten zich netjes presenteren. Natuurlijk zijn er nog echte proleten in het voetbal, maar die krijgen al snel kritiek. Liever Appie Nouri (schat van een jongen) dan Ziyech of Davids.

Voetbal is nu meer 'middenklasse' geworden. Toen was het echt de sport van het volk. Nette mensen hielden zich niet met voetbal bezig, actief of passief.

Huh, spreek voor jezelf, handballer ( Verder gewoon gelul natuurlijk ) ...

[Cruijff]

Gezien het beeld dat velen hier van Yopii hebben is het inderdaad maar de vraag in hoeverre Yopii zelf in de voetbalwereld zou hebben gepast. In die van toen :) of in die van nu. ;)

Luis Suarez had prima bij het voetbal van toen gepast. Oog om oog, tand om tand.

. Toen was het echt de sport van het volk. Nette mensen hielden zich niet met voetbal bezig, actief of passief.

Huh, spreek voor jezelf, handballer ( Verder gewoon gelul natuurlijk ) ...

Het gaat lekker hier om dit forum. ;-)
IH die boos wordt omdat iemand hem van kinderachtig gedrag en een beperkte hoeveelheid kennis beticht. :-)

Jij die Yopii zijn verwijzing "gewoon gelul" noemt terwijl er heus wel iets in zit.


Suárez, haha. Die was in dat tijdperk zeker de strijd aangegaan. Al vraag ik me af hoe er op een bijtende Uruquayaan zou zijn gereageerd. 1 of 2 keer was hij er wellicht mee weggekomen, de derde keer had iemand hem mogelijkerwijs voorgoed in een rolstoel geschopt.

[Yopii]

Ik stel het te absoluut, maar veel intellectuelen van die tijd zetten zich wel degelijk af tegen voetbal. De conservatieve elite vond voetbal te ordinair, de linkse elite zag de sport als het domein van omhooggevallen grootverdieners. Wat dat laatste betreft, het stak nogal dat die volkse types (met Cruijff voorop) zich ontpopten tot 'geldwolven' die op de VVD stemden en rechtse meningen verkondigden.

De Volkskrant was jarenlang onder leiding van Ben de Graaf vooral zuur over voetbal, terwijl de NRC het onderwerp bij voorkeur meed - in die krant sowieso weinig sport, maar desnoods hockey. Zo rond de tachtiger jaren is dat veranderd.

Ik wil maar zeggen, als het gaat om de populariteit van voetballers in de zestiger en zeventiger jaren moet je wel de tijdgeest in beschouwing nemen. Veel dingen waar voetballers zich toen impopulair mee maakten ('geldwolven') zijn nu doodgewoon. Het is haast niet meer voor te stellen dat Cruijff de wind van voren kreeg omdat hij stelde dat een carrière maar kort duurde en hij daarom goed betaald wilde worden.
Daarentegen zou de mentale en fysieke hardheid van toen, het eigen rechter spelen, 'voor elkaar op te komen', enz, nu buiten de orde vallen.

[wimpey]

Endt over Keizer: 'Het voelde als heiligschennis'

David Endt heeft altijd veel respect en bewondering gehad voor Piet Kiezer, zo blijkt uit zijn nieuwe column in de Voetbal International. Endt spreekt over zijn eigen ervaringen met en rondom het Ajax-icoon.

'"Endt, warmlopen." Ik wist dat de onvriendelijke toon niet voor mij was bestemd. Ik stond op van de bank, beseffend dat ik voor een mijlpaal in mijn leven stond', opent Endt. 'Hoe klein, onbetekenend ook de wedstrijd, onderdeel van het trainingskamp: debuut in Ajax 1. Sensatie daverde door mij heen. "Keizer gaat eruit, Arno (Steffenhagen) op links, Willem (Suurbier) rechtsbuiten, jij op Willems plek. Vijf minuten." Op de strook achter de grensrechter op het met publiek afgeladen veld in Drenthe realiseerde ik mij met een schok dat mijn debuut was verbonden aan Piet Keizer.'

'Tijdens het opwarmen dacht ik geen moment aan het eerste balcontact, pass of voorzet, mijn hoofd zat vol van Keizer. Wie had bedacht dat ik de plaats zou innemen van een van de allergrootsten, een meester-voetballer, die sinds een paar weken teamgenoot, maar onveranderd mijn idool was? Als staantribune-jongetje had ik Keizer in zijn aparte stijl wonderlijke en onverklaarbare dingen met de bal zien doen. En verdorie, da’s waar ook: dankzij Keizers invloed had ik de kans bij Ajax gekregen, mocht ik een half jaar meetrainen met het B-elftal. (...) Hij eruit, ik erin. Het voelde als onrecht, het voelde als heiligschennis.'

Het boek van ikke. Piet Keizer heeft een leuk bijrolletje.

[Yopii]

Je vergat er een paar, Willem...

Endt over Keizer: 'Het voelde als heiligschennis'

David Endt heeft altijd veel respect en bewondering gehad voor Piet Kiezer, zo blijkt uit zijn nieuwe column in de Voetbal International. Endt spreekt over zijn eigen ervaringen met en rondom het Ajax-icoon.

'"Endt, warmlopen." Ik wist dat de onvriendelijke toon niet voor mij was bestemd. Ik stond op van de bank, beseffend dat ik voor een mijlpaal in mijn leven stond', opent Endt. 'Hoe klein, onbetekenend ook de wedstrijd, onderdeel van het trainingskamp: debuut in Ajax 1. Sensatie daverde door mij heen. "Keizer gaat eruit, Arno (Steffenhagen) op links, Willem (Suurbier) rechtsbuiten, jij op Willems plek. Vijf minuten." Op de strook achter de grensrechter op het met publiek afgeladen veld in Drenthe realiseerde ik mij met een schok dat mijn debuut was verbonden aan Piet Keizer.'

'Tijdens het opwarmen dacht ik geen moment aan het eerste balcontact, pass of voorzet, mijn hoofd zat vol van Keizer. Wie had bedacht dat ik de plaats zou innemen van een van de allergrootsten, een meester-voetballer, die sinds een paar weken teamgenoot, maar onveranderd mijn idool was? Als staantribune-jongetje had ik Keizer in zijn aparte stijl wonderlijke en onverklaarbare dingen met de bal zien doen. En verdorie, da’s waar ook: dankzij Keizers invloed had ik de kans bij Ajax gekregen, mocht ik een half jaar meetrainen met het B-elftal. (...) Hij eruit, ik erin. Het voelde als onrecht, het voelde als heiligschennis.'

Het boek van ikke. Piet Keizer heeft een leuk bijrolletje.

Die Endt is om te kotsen.

[999]

Endt doet me wel een beetje denken aan sommige jeugdige talentjes die na een halve wedstrijd in AJAX 1 denken dat alles alleen maar om hun draait en gaat.Vervolgens zakt het merendeel , net als Endt, ( na een tijdje ) door het ijs ..

Verschil is dat ze dan nog wel ergens weggezet worden en hun " talent - kwaliteit " meten aan wat er op hun bankrekening komt te staan ...

[wimpey]

Endt doet me wel een beetje denken aan sommige jeugdige talentjes die na een halve wedstrijd in AJAX 1 denken dat alles alleen maar om hun draait en gaat.

Maar die jongens vallen het publiek niet lastig met een in memoriam v.w.b. Piet Keizer die uitsluitend over henzelf gaat.

Wat wil die Endt hier nou mee bereiken: de lezer moet weten dat ie ooit een paar minuten in een vriendschappelijk potje van Ajax-1 heeft meegehuppeld? Mission accomplished. Dat die vent überhaupt nog een podium krijgt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig.

[999]

Endt doet me wel een beetje denken aan sommige jeugdige talentjes die na een halve wedstrijd in AJAX 1 denken dat alles alleen maar om hun draait en gaat.

Maar die jongens vallen het publiek niet lastig met een in memoriam v.w.b. Piet Keizer die uitsluitend over henzelf gaat.

Wat wil die Endt hier nou mee bereiken: de lezer moet weten dat ie ooit een paar minuten in een vriendschappelijk potje van Ajax-1 heeft meegehuppeld? Mission accomplished. Dat die vent überhaupt nog een podium krijgt. Hij is alleen maar met zichzelf bezig.

Nee dat niet, maar verder ...

Ach, gaan we ons druk maken om ene D. Endt en zijn ikke ikke ikke.Ikke niet

[Ajax Rules]

Wow, de VI pakt wel echt uit met een enorme Piet Keizer special....

Had ik niet gedacht!

[Cruijff]

Wow, de VI pakt wel echt uit met een enorme Piet Keizer special....

Had ik niet gedacht!

Hartstikke logisch en volledig terecht, toch?
De crematie vond gisteren in besloten kring plaats, op een dag dat bij Ajax velen met de gedachten bij Warschau waren en de halve club zelfs aanwezig in Warschau.

Namens Ajax zou iemand als Piet het sowieso verdienen om een groot eerbetoon te krijgen (dus gelukkig speelde Ajax afgelopen weekend thuis.) De familie wilde het echter zo klein mogelijk houden. Dat was althans de wens van Piet Keizer dus zo hoort het dan ook te gaan.