Ajax-boeken

[Kowalczyk]

Topic over Ajax-boeken.

Ik trap af met een mega-mega-supertip. Het grote Rinus Michels-boek van uitgeverij De Buitenspelers (door Bas Barkman, deel 2 in de trainersserie 'De Grote Vier') is nu bij V&D afgeprijsd naar 18,50 euro! Originele prijs: 69 euro. Echt een stoeptegel, met alles erin. Geen geld.

Ik heb zojuist een exemplaar gekocht bij V&D Kalvertoren, maar inmiddels heb ik gezien dat je het boek ook via http://www.vd.nl voor 18,50 euro kunt bestellen.

K.

[Cruijff]

Dank!

Mijn exemplaar zal maandag ook via de post vertrekken!

[Thijs]

Er zijn dit jaar twee boeken over Ajax uitgekomen.

De eerste alweer een tijdje terug, 'Route 32' van David Endt. Heb 'm in het vliegtuig naar Celtic gelezen, een aardig chronologisch overzicht van de 'weg naar de titel'. Je moet wel een beetje van de schrijfstijl van Endt houden om dit een leuk boek te vinden, denk ik.

Er staan ook wel enkele grappige anekdotes in, zoals bijvoorbeeld Viktor Fischer die zich afvroeg of enkele Van Gogh-afbeeldingen op de gang in het Van der Valk-hotel bij Emmen originele/echte exemplaren waren.

Gisteren is er een tweede boek uitgekomen, 'Tussen Godenzonen. Een jaar lang Ajax' van Auke Kok. Het grote verschil met het 'Route 32' is natuurlijk dat dit boek geschreven is door een 'externe', die een jaar lang bij Ajax heeft rondgelopen. Zoals gezegd was de boekpresentatie gisteren, en heeft Ricardo van Rhijn daarbij nog een (naar het schijnt) leuk praatje gehouden.

Een fragment wat op de site van Vrij Nederland staat, en wat toevallig ook veel te maken heeft met mijn werkzaamheden voor Ajax. (En daarom voor mij heel leuk om te lezen, maar denk dat het voor iedereen interessant is)

Kraamkamer van voetbalclichés

Voetballers laten zich steeds vlakker uit tegenover de pers. Hoe komt dat toch?

Door Auke Kok

Het gebeurde zomaar, in Brazilië. Ineens liet Ajaxtrainer Frank de Boer de naam ‘Siem de Jong’ vallen.

In het luxueuze Sheraton Hotel in Barra da Tijuca, een met torenflats bebouwde zandplaat aan de zuidwestelijke kant van Rio de Janeiro, mompelde hij iets van: ‘Inderdaad, Siem zal komende zomer wel naar een buitenlandse club gaan.’ Een terloopse opmerking tijdens een trainingskamp in januari 2013. Maar De Boer maakte hem in aanwezigheid van enkele journalisten, en Siem de Jong kon aan de bak. De maanden daarna moest de middenvelder wekelijks in Nederland uitleggen of hij weg wilde bij Ajax en zo ja, naar welke club hij dan ging.

Dat maakte het verblijf van middenvelder De Jong in de zogenoemde mixed zones nog voorspelbaarder dan het al was. In de catacomben van de Arena, of van welk stadion dan ook, liep hij na afloop van een wedstrijd in zijn bezwete sporttenue naar deze plekken waar voetballers en pers elkaar ontmoeten, en dan tuurde de blonde Achterhoeker met zijn vriendelijke maar ook wat afstandelijke blik naar het plafond. Daar zei hij... eigenlijk niets. Dat Ajax een fijne club was, zei hij. Dat hij het prima naar zijn zin had in Amsterdam. Maar als zich een mooie buitenlandse club zou melden, zou hij daar serieus naar kijken. Je moet als voetballer altijd oog hebben voor verbetering. Wat niet wilde zeggen dat een jaar langer bij Ajax voetballen zou betekenen dat hij geen stappen meer zou kunnen zetten. Ruimte voor verbetering te over, als je 24 jaar was en je het maximale uit je talent wilde halen, zeker bij zo’n goede club als Ajax.

De Jong zei kortom dingen die zo onschuldig en weinig zeggend waren dat hij ze evengoed per e-mail had kunnen verspreiden. Maar zo werkt het niet. Er moeten citaten zijn, na elke wedstrijd weer, en voorafgaand aan de wedstrijden, en na menige training, en voor achtergrondverhalen in dag- en sportbladen en diverse websites. Nieuwe, verse citaten zijn onmisbaar, ook al staan ze bol van de clichés en zijn de fans al die vlakke uitspraken een minuut later alweer vergeten. Daarom ontkwam De Jong er na de uitspraak van zijn trainer niet aan om de vragen, waarvan hij wist dat ze gesteld zouden worden, te voorzien van antwoorden die de journalisten ruim van te voren zagen aankomen.

De Jong leek het niet eens erg te vinden. In zekere zin gaven zijn citaten over een eventueel vertrek naar het buitenland hem een hogere plaats in de rangorde. Het is een compliment als er ‘buitenlandse belangstelling’ is. Alleen de beste spelers vertrekken naar buitenlandse topclubs en blijkbaar deelde trainer De Boer hem in bij de hoogste categorie.


Van der Wiel stuurde tweets de wereld in van het kaliber ‘Bn drnk as fukkk! Ga hlemaal loss hierr. hahaha lol’

Meninkjes

De Jongs collega-middenvelder en vriend Christian Eriksen zat al in die categorie sinds de zomer van 2012. Eriksen deed weinig anders in de mixed zone dan plichtmatig ingaan op vermeende belangstelling uit Engeland, Duitsland, Italië of Spanje – de grote competities met beter spel en hogere salarissen dan in de eredivisie. Hoe dubieus een aangehaalde website ook was en hoe ongecheckt en onwaar de geruchten ook waren: als een journalist kon zeggen dat Eriksen werd ‘gelinkt’ aan Manchester United, moest Eriksen de grammofoonplaat opzetten van de speler die vereerd is met deze belangstelling – geweldige club, Manchester United – maar dat hijzelf nog van niets weet, dat Ajax een fijne club is waar hij het goed naar zijn zin heeft, et cetera. En dat vaak meermalen per week: tegen journalisten, maar ook tegen vertegenwoordigers van Ajax Media, op supportersavonden en sponsormiddagen, tijdens charitatieve bijeenkomsten en clinics voor de stadsjeugd.

Een Ajacied weet niet beter of hij ziet vragenstellers die willen weten of hij van het Nederlands elftal droomt, of van Barcelona of Bayern München, want iedere vragensteller denkt: wie weet maak ik nieuws. Aldus heeft de permanente jacht op nieuwtjes een circuit geschapen van geruchten en meninkjes waartegen de profvoetballer zich wapent met afhoudende platitudes en voorspelbare teksten. Hoe de gemiddelde profvoetballer over de gemiddelde sportjournalist denkt, laat zich raden. Bijzondere banden tussen journalisten en voetballers komen steeds minder vaak voor, een ontwikkeling die ongetwijfeld mede een gevolg is van de korte duur dat een voetballer bij een club zit.

Flinke jongen

Vorig jaar december, op een supportersavond in Hoogkarspel, liep de voorzitter over het podium naar Christian Eriksen. ‘Nou, je weet het al, hè?’ vroeg hij de 21-jarige Deen. En ja hoor, Eriksen wist het al, en zonder een nadere toelichting af te wachten gaf de middenvelder een monotoon, tot niets verplichtend antwoord. Het lijkt de spelers ook weinig meer uit te maken wie ze bij welke gelegenheid voor zich hebben, een microfoon is een microfoon en een opvallende uitspraak in een zaaltje met supporters gaat even snel de wereld over als die in een ‘exclusief’ interview met een grote krant. In beide gevallen zet de vragensteller de uitspraak op Twitter – ‘Siem de Jong sluit Borussia Dortmund niet uit!’ – waarna de digitale repeteermachine begint te draaien en het hypen kan beginnen. De voetballer weet dat. Hij vindt het beter om niets opvallends te zeggen. Wel zo rustig. Geeft De Jong toe dat hij Borussia Dortmund niet uitsluit, dan weet hij waar hij de komende tijd drie keer per week antwoord op moet geven. ‘En, Siem, Borussia zien spelen? Zou je daar passen?’



Nieuwe, verse citaten zijn onmisbaar, al staan ze bol van de clichés. Foto: Otto Snoek Als je zoiets een jaar meemaakt, krijg je bijna medelijden met die spelers en het sjabloon waarin zij zich moeten persen. De jonge spelers vinden het nog cool om een camera op zich gericht te weten, maar de meer ervaren Ajacieden voegen zich met zichtbare tegenzin in de mixed zone – vaak een gang onder de tribunes, bewaakt door suppoosten en soms voorzien van een koord aan weerszijden waarvan de clichés worden uitgewisseld. Toch ontkomen ze er niet aan als ze zijn aangevraagd door een journalist, het valt onder de mediaverplichtingen. Althans, bij Ajax. Er staat na de wedstrijd zelfs een persmedewerker bij de kleedkamer om te voorkomen dat een aangevraagde speler ertussenuit probeert te knijpen.

Aanvoerder De Jong is bijna altijd de klos. Als hij aankomt, kijkt hij niemand aan. Dat doet hij bewust: zodra hij een verslaggever in de ogen kijkt, kan hij een spontane vraag verwachten, dus gaan zijn ogen eerst naar de grond. Dat doet hij tot een Ajaxmedewerker hem heeft verteld wie hem heeft aangevraagd. Dan leidt die medewerker (een in donkerblauw gestoken jonge man of vrouw) hem naar die reporter. Met hun leren mapjes ogen de persfunctionarissen als makelaars in citaten: zakelijk, vlot, streng als het moet. Ze zien erop toe dat de citaten bij de juiste partij belanden en niet bij iemand die staat mee te luisteren. Alles verloopt volgens protocol en aangezien de vraag naar spelersinterviews het aanbod verre overstijgt, ligt de controle bij Ajax. De club laat alleen media toe voor zover ze daar belang bij heeft. De spelers worden selectief ingezet, vanuit een besef van verantwoordelijkheid, maar ook omdat de voetballers iconen zijn waarmee geld moet worden verdiend. Echte interviews vinden vrijwel uitsluitend plaats op eigen terrein: op Sportpark de Toekomst tijdens ‘persdagen’ na ‘open trainingen’, in de kantine of achter het clubhuis waar de tv-verslaggevers hun vragen mogen stellen tegen de achtergrond van sponsorlogo’s.

Natuurlijk werkt dit oppervlakkigheden in de hand, maar vragers en aanbieders van citaten zijn er tevreden mee. De zakelijke benadering maakt het beide partijen gemakkelijk. Bij Ajax komt het bijvoorbeeld maar zelden voor dat een aangevraagde speler na een wedstrijd wegblijft. Chagrijn als gevolg van wissels of een rode kaart is geen excuus. Je moet een flinke jongen zijn.


IJverig, bescheiden en volgzaam

Dat is bij clubs als FC Twente en PSV wel anders: daar komt het regelmatig voor dat een speler die ergens de pest over in heeft de mixed zone mag mijden. PSV verbood vorig jaar zelfs Jürgen Locadia om na een droomdebuut met drie goals voor de camera te verschijnen. Dit om de jonge speler tegen zichzelf te beschermen. Locadia zou in zijn euforie iets impulsiefs kunnen roepen – ja, stel je voor – en daar zou hij tijdenlang aan herinnerd kunnen worden. Dat leek de persafdeling onwenselijk. Een aandoenlijk ‘De wereld gaat nog veel van mij horen!’ werd het publiek daarom onthouden.



Bij Ajax vinden ze dat praten met de media, hoe irritant soms ook, bij het vak hoort

Bij Ajax vinden ze dat praten met de media, hoe irritant soms ook, bij het vak hoort. Het gevolg van deze verplichtingen lees je af aan de uitdrukkingsloze gezichten, aan de onpersoonlijke woordkeuze, de routine die er op jonge leeftijd al vanaf straalt. En de buitenstaander denkt: wat een saaie, domme jongens zijn dat. Voetbal heeft toch te maken met plezier? Met levenslust? Het merkwaardige is dat juist bij Ajax veel intelligente spelers rondlopen. Onder anderen Daley Blind, Siem de Jong, Viktor Fischer, Tobias Sana, Christian Poulsen en Niklas Moisander hebben een vwo-diploma, terwijl spelers als Ricardo van Rhijn hun havo-diploma haalden – vaak alleen omdat ze onvoldoende tijd hadden voor het vwo. Van deze laatste groep scoorde Davy Klaassen, de jonge middenvelder die dit seizoen vaak meedoet, een tien voor wiskunde.

Toch hoor je altijd weer dezelfde uitspraken.

Een 1-0 mag je niet uit handen geven.
Gaat die bal erin dan speel je een andere wedstrijd.
Ik denk dat we goed aan de wedstrijd begonnen.
Als je die kansen niet benut dan roep je de problemen over jezelf af.
Dat is voetbal.
We zitten in de hoek waar de klappen vallen.
Ik krijg veel vertrouwen van de trainer.
We moeten terug naar de basis.

Onlangs kreeg het Ajaxpubliek een nieuwe keeper te zien: Mickey van der Hart (19). Slimme jongen. Kleinzoon van oud-Ajacied en ex-international Cor van der Hart. Sinds het behalen van zijn gymnasiumdiploma studeert de talentvolle doelman aan de Vrije Universiteit. Mickey beschreef zijn debuut in de Arena – de meest bijzondere sportdag in zijn leven – met woorden als: ‘Dat ik nu eindelijk op het veld mocht staan, gaf een speciaal gevoel. Ik hoop dat er nog heel veel gaan volgen.’ En: ‘We gaan nu weer door naar de volgende wedstrijd.’ Woorden die de keepers van Willem II en PEC Zwolle bekend zullen voorkomen. Zij zeiden waarschijnlijk precies hetzelfde en met dezelfde oogopslag.

Aanvaller Viktor Fischer zei na afloop van de bekerwedstrijd Ajax-ASWH, Van der Harts debuutwedstrijd: ‘Dit was goed, maar het kan altijd beter.’ En: ‘We hebben drie punten, dat is het belangrijkste.’

De clichés zijn niet eens het gevolg van een mediatraining, zoals vaak wordt gedacht. Ze reppen bij Ajax van mediabegeleiding. Menige junior is al verscheidene keren geïnterviewd vóór zijn debuut in het eerste. Dan kreeg hij commentaar als hij iets raars had gezegd tegen ajax.nl of een supporterskrant, of iets negatiefs over medespelers en trainers. Als gevolg van deze ‘begeleiding’ stappen jonge voetballers in een mal van afspraken en vaste gewoonten de selectie in. Ze zijn opgegroeid met de veilige, diplomatieke uitspraken van de gevestigde spelers. Jonge voetballers zijn gretige consumenten van voetbalcitaten, vooral van oudere spelers, en vervolgens doen ze hen na. Dat maakt de verbale omlijsting van voetbalwedstrijden tot een ritueel, een invuloefening. Zo kon je vorig jaar een tiener als Viktor Fischer fluitend de mixed zone van FC Groningen in zien stappen, rugzakje op, alsof hij niet anders gewend was. De toen 18-jarige Deen wás ook niet anders gewend. Hij was indien nodig gewaarschuwd, hier en daar gecorrigeerd en daardoor volledig op zijn hoede voor de gevolgen van opvallende uitspraken. Hij was er klaar voor.

Daarnaast krijgen jonge spelers het dringende advies voorzichtig te zijn met sociale media. Schrikbeeld is Gregory van der Wiel. Die stuurde op vakantie in Spanje tweets de wereld in van het kaliber ‘Bn drnk as fukkk! Ga hlemaal loss hierr. Let theez girls meet my friend pina colada hahaha lol’. Hij speelt alweer een tijdje voor Paris Saint-Germain, maar nog steeds wordt hij genoemd als voorbeeld van hoe het niet moet. Zelfs de fans spraken er toen, in 2009, schande van. Net als over die andere keer, toen hij tegen middernacht een foto twitterde van hemzelf met een beroemde rapper na een popconcert. Vlak daarvoor had de verdediger zich afgemeld voor het Nederlands elftal in verband met een hersenschudding. Hoon werd zijn deel.

In de mixed zone van Ajax na de wedstrijd Ajax-RKC Waalwijk. Aan weerszijden van het koord worden clichés uitgewisseld. Foto: Otto Snoek Liever spiegelen de fans zich aan Van der Wiels opvolger, de fatsoenlijke, ongetatoeëerde, nooit uit de band springende Ricardo van Rhijn. IJverig, bescheiden en volgzaam, dat zien de mensen graag. Ondanks zijn vormverlies van de laatste tijd loopt iedereen bij Ajax met hem weg. Ze vinden hem een aardige jongen – wat hij ook is – en een modelprof. Hij zegt nooit rare dingen. Van Rhijn valt zijn coach niet af en ook als hij baalt na een slechte wedstrijd meldt hij zich keurig in de mixed zone.

Welopgevoede jongens

De journalisten staan met ongeveer dezelfde scepsis, zo niet weerzin, in de mixed zone als de spelers. De meeste citaten zijn volkomen oninteressant en vaak niet eens gemeend. De journalisten weten dat, maar ieder citaat is meegenomen, dus belanden de clichés over kansen die niet weggegeven hadden mogen worden, en ‘ik denk dat we goed aan de wedstrijd begonnen’ keurig in de wedstrijdverslagen. Na geduldig op de helden te hebben staan wachten in de mixed zone is het een kwestie van tien minuten functioneel grijnzen naar een speler, zien hoe hij functioneel teruggrijnst, waarna beide partijen opgelucht weer uit elkaar gaan en zij het in eigen kring op een roddelen zetten over de figuren aan de andere kant van het koord.

Intussen brengen de journalisten verlekkerd Jan Vertonghen in herinnering, de naar Tottenham Hotspur vertrokken aanvoerder die Feyenoord publiekelijk uitmaakte voor ‘kuuuuuutkakkerlakken’. Dat waren nog eens tijden. Of de volksjongen Theo Janssen, die een boete kreeg wegens roken. Of Luis Suarez, het beest in de voorhoede met zijn slechte manieren: die kreeg een boete omdat hij weigerde naar de pers te gaan.

Zulke spelers zijn er niet meer. Onder leiding van Frank ‘doe maar gewoon’ de Boer grossiert Ajax in welopgevoede jongens die, zoals ze in Amsterdam zeggen, professioneel met de media omgaan. ‘Het hoort er gewoon bij,’ zegt verdediger Van Rhijn. ‘Ook ik denk wel eens: waarom zo vaak een gesprek? Soms voelt het alsof ik een bandje aanzet. Dan hoor ik mezelf iets zeggen wat ik de vorige keer ook al had gezegd. En op sommige dagen heb ik er gewoon geen zin in. Niet dat ik dan ga liegen, maar dan maak ik mijn antwoorden nog wat korter en saaier, dan ben ik er eerder vanaf. Leuk is anders, maar er is niets aan te doen. Je groeit erin mee.

Op 13 november verschijnt Auke Koks nieuwe boek ‘Tussen Godenzonen. Een jaar lang Ajax’, Uitgeverij Thomas Rap, € 17,90

Ik ga 'm zeker kopen.

[Duke]

Leuke passage inderdaad.

[Marillion]

Die verzameling cliches na afloop zijn tegenwoordig niet zelden het hoogtepunt van een wedstrijd. Ik kan er wel van genieten. Jiskefet is er soms niets bij.

[zeux]

Met hun leren mapjes ogen de persfunctionarissen als makelaars in citaten: zakelijk, vlot, streng als het moet.

'Makelaar in citaten', uw functieomschrijving, Heer Thijs?

[Thijs]

Nee, dat is 'tussenuitknijp-voorkomer'. Iemand moet het doen.

[beelzebub]

Wist niet dat je een meisje in een blauw pak was.

[zeux]

Nee, dat is 'tussenuitknijp-voorkomer'. Iemand moet het doen.

Krijg je daar ook training in, inclusief rollenspel, waarbij dan ombeurten iemand in de groep het verwende ettertje is dat graag wil gaan hiphoppen en geen zin heeft in die bejaarde vragenstellers?

[Thijs]

Nee hoor, jarenlange praktijkervaring heeft mij precies geleerd hoe ik met die Types Leonardo moet omgaan. Jullie snappen dat die naam lukraak gekozen is.

Overigens vanavond dus even het boek gehaald bij de boekhandel, word ik op de terugweg gewaarschuwd voor fietscontrole. Ik stop direct om m'n dinamo erop te zetten, flikkert die plastic tas met het boek tussen de spaken.

Nu heb ik verdomme een half versnipperd 'Tussen Godenzonen', EN een bekeuring van 50 euro omdat die overijverige fascistische zielige kutambtenaar al minzaam glimlachend klaarstond.

Oh, zei ik overijverige fascistische zielige kutambtenaar? Ik bedoel natuurlijk oom agent, de vriend van ons allen.

Deze avond heeft me 70 euro gekost, en ik heb een kapot boek. Volgende keer gewoon bol.com.

[Marillion]

Lekker avondje!

[De Dominee]

Zeker nationale controle avond dan. Ik had hem ook te pakken vanavond hier in Alkmaar. 20 min de stad in, staan die zielige mennekes daar. Zucht. Gelukkig had ik legitimatie mee, anders krijg je die ook nog.

[Khraa]

Ach, je weet dat je je licht op moet doen. Niet miepen dus.

[Duke]

Niets zo gevaarlijk als fietsers zonder licht, vooral als het een beetje vochtig is.

[michaelajaxfan]

Haha klasse Duke en Khraa, lekker veel inlevingsvermogen ook. Nog iets op te merken over het boek? Ik wel! Dat ik niet hoop dat wat op VN stond de lading dekt en dat ik 'm dan lekker ga kopen.

[Marillion]

Het is geen boek waar ik interesse in zou hebben. Ik ben geen verzamelaar en hoewel het uitgangspunt (een extern persoon) me wel aanspreekt verwacht ik niet dat het dermate spannend en verrassend zal zijn dat ik het graag zou lezen. Als het gaat om boeken over Ajax heb ik meer interesse in verhalen over de geschiedenis van de club.

Overigens hebben Duke en Khraa stiekem wel gelijk. Ik weet nog wel dat ik ook jaren zonder licht op m'n fiets heb gereden tot het moment dat ik m'n rijbewijs haalde. Toen had ik pas echt in de gaten hoe slecht zichtbaar een fietser zonder licht is, zeker als het bijvoorbeeld regent. Maar goed, laten we daar geen hele discussie van maken. Op het moment dat je die bon krijgt is het gewoon stevig balen natuurlijk.

[Duke]

Jammer van het boek, Thijs. Ik hoop dat je leesplezier er niet minder om geworden is.

Ik ben geen groot fan van Auke Kok, al lijkt dit boek me wat meer aan te spreken.

[Thijs]

Heb gisteren het eerste hoofdstuk over Ricardo van Rhijn en Derk Boerrigter gelezen. Alleen het achterste gedeelte is wat versnipperd, dus hij is nog wel bruikbaar.

Het is wel een type boek waar ik van hou, de 'mens achter de voetballer' en het voetbalwereldje. Dat fascineert me veel meer dan looplijnen/een ruit op het middenveld...of het Ajax-elftal van 1968 wat ik niet heb meegemaakt. (Om maar iets te noemen)

Kok beschrijft goed hoe een speler in de knoop kan zitten met zichzelf, hoe hij zich daarna weer terug kan knokken, en ga zo maar door. Er schuilt een hele dynamiek achter die voor de supporter op de tribune (en in de huiskamer) nauwelijks zichtbaar is. Een speler die keihard wordt uitgefloten door zijn eigen supporters, dat doet zoveel pijn. Ik trek dat op de tribune ook altijd heel slecht, moet ik zeggen. Alsof hij expres die ballen inlevert.

Vond ik trouwens aan die docu over 'Daar hoorden zij engelen zingen' ook zo mooi. Ajax had een klotepot gespeeld (volgens mij die jubileumwedstrijd tegen Twente) en een striemend fluitconcert daalde over iedereen neer. Spelers naar binnen, Wouters in z'n eentje in die trainerskamer. Dan is het zo muisstil.

Zo'n stilte kan natuurlijk echt fantastisch 'mooi' zijn, hoe pijnlijk ook. Als iedereen in de kleedkamer helemaal kapot zit, niemand zegt een woord...en buiten die tienduizenden Ajacieden teleurgesteld/vloekend naar huis. En zo is het voetbal, even later win je met 1-0 van Celtic en wordt er in de kleedkamer keihard 'Walking on sunshine' van Katrina & The Waves gedraaid.

Precies wat ik zo mooi vind aan voetbal (en Ajax). Samen verliezen, samen winnen. Maargoed, het seizoen waarin Ajax voor dit boek is gevolgd werden we wel kampioen. Dan leest het allemaal wat leuker weg dan dat je voor de 15e keer een boek a la 'De Coolsingel bleef leeg' moet schrijven, om maar wat te noemen.

[GangstaRiB]

Dit boek is wel eens ter sprake gekomen in een ander topic, maar kan het niet meer vinden.

Iemand anders dit al gelezen? Het is een alleraardigst verslag van het reilen en zeilen binnen Ajax.

Van verplichte sponsorbijeenkomsten waar je als speler een speelbal bent van aangeschoten/dronken volwassen kerels tot het 'in de markt zetten' van Siem (en Luuk) De Jong. Die jongens zijn zich bewust van hun blanke huid, blauwe ogen en blonde haren en willen dus ook een dusdanig imago (betrouwbaar, rustig, maatschappelijk betrokken).

Staan enkele interessante dingen in. De werkwijze van De Boer die echt boven alle partijen staat en keihard regeert. De ouders achter de spelers die fulltime begeleider van hun oogappel worden (Cillessen belt iedere dag 3 keer met z'n ouders om te controleren of het 'goed in z'n koppie zit').

Ook het tripje tijdens de winterstop van vorig jaar naar Rio wordt erg geestig geschreven.

Op dit forum zitten we weleens iemand af te zeiken na een verkeerde pass, dit boek geeft je toch een beetje nederigheid als je nagaat hoeveel druk erop zo'n speler zit.

Een aanrader als Sinterklaas of kerst kado!

[Duke]

Hier dus.

Lijkt me een interessant boek. Zoals de meeste boeken waarin een 'externe' een periode bij een club rondloopt de moeite waard zijn.

[GangstaRiB]

Hier dus.

Lijkt me een interessant boek. Zoals de meeste boeken waarin een 'externe' een periode bij een club rondloopt de moeite waard zijn.

Haha.. bedankt!

[beelzebub]

Als je wil weten in welke stijl het geschreven is, onderstaand komt uit de voorpublicatie van de uitgever. Dit is toevallig het hoofdstukje Boerrigter/Schone gok ik zo.

Derk Boerrigter is geen beginneling: tijdens het seizoen 2012-2013 is hij zich goed
bewust van de stress waar hij last van heeft. Dit seizoen kan cruciaal zijn voor de rest
van zijn carrière. Na de zomer loopt zijn contract nog slechts een jaar door en daarom
is het erop of eronder. Alleen dat is al een reden voor spanningen, zeker wanneer je
van nature een piekeraar bent en de stress gauw vat op je heeft. Boerrigter krijgt extra
magnesium van Ajax’ diëtiste en de fysiotherapeuten doen voor de wedstrijd
smeersels in zijn knieholten tegen de kramp. Maar evengoed voelen zijn kuitspieren
aan als hout. Op de ochtend van wedstrijddagen wordt hij wakker met stijve kuiten.
‘Het moet een mentale kwestie zijn,’ zegt hij. ‘De stress kruipt er ongemerkt in. Dan
heb ik in de tweede helft weer kramp en moet ik mijn spieren als de bal even weg is
stiekem rekken.’
Tegen PEC gierde de stress nog sneller door zijn lijf dan anders. Hoewel het op deze
dag in maart, in een winter die nooit lijkt op te houden, koel en vochtig was, vroeg hij
halverwege de twintig minuten die hij mocht meedoen al om water. De dorst gaf aan
dat het fout zat. Daar kwam nog bij dat Boerrigter zichzelf ongeschikt acht voor
invalbeurten. ‘Iedereen denkt dat je dan lekker fris bent maar dat is betrekkelijk,’ zegt
hij. ‘Je bent snel moe. Je bent een vreemdeling op het veld. Twee sprintjes en je snakt
naar adem. Ik vind het moeilijk.’

Het team draait, de basis staat — en Boerrigter mag alleen nog meedoen als anderen
geblesseerd zijn. De buitenspeler pikt dit niet langer. Op de vrijdag voor Ajax-PEC
zei hij al: ‘Ik ga maandag met de trainer praten.’ Dat doet hij ook. Vroeger durfde hij
dat nooit. Dan zat hij bij tegenslag met het hoofd in zijn handen in de kleedkamer
zielig te wezen. Maar inmiddels is hij er oud en wijs genoeg voor, vindt hij zelf. Dus
meldt hij zich bij de kamer van de technische staf op de eerste etage van De
Toekomst. Boerrigter stapt het rode tapijt op van de lange werkkamer, die uitzicht
biedt op het kunstgras achter het clubgebouw. De ruimte wordt gedomineerd door een
lange, rechthoekige tafel van gebleekt hout. Aan de muur een reusachtig breedbeeld
en daarnaast een wandklok in de vorm van een horloge. Op een andere wand de
bekende witte borden met magnetische schijfjes voor het duiden van speelformaties.
Op de schijfjes zit tape en dat is met de korte omloopsnelheid van tegenwoordig niet
raar. Vertrekt een speler, dan wordt de tape vervangen door een nieuw stukje tape met
daarop de initialen van de volgende speler. Zo hoeven er niet steeds nieuwe schijfjes
te worden gekocht.
De status van het schijfje met ‘DB’: daar gaat het Derk Boerrigter om. Hij kijkt
in de koele blauwe ogen van Dennis Bergkamp (ook ‘db’ maar dat is toeval). Verder
is de kamer leeg.
‘Ik wil De Boer graag even spreken,’ zegt Boerrigter.
Assistent-trainer Bergkamp belt De Boer. De hoofdtrainer komt er al snel aan.
‘Ik wil graag weten waarom ik niet meer kansen krijg,’ zegt Boerrigter.
‘Dat begrijp ik,’ zegt De Boer, ‘maar Schöne is de man in vorm. Met hem draait het
team beter.’
‘Dat zie ik ánders. Lasse speelt lang niet altijd zo goed. En hij is een
middenvelder. Daar creëren we minder kansen mee.’
‘Misschien,’ zegt De Boer, ‘maar jij speelt met te weinig zelfvertrouwen. Je
brengt gewoon te weinig.’
‘Daar ben ik het niet mee eens,’ zegt Boerrigter. Zo gaat dat nog even door,
van welles, nietes, en na tien minuten staat Boerrigter weer op de gang.
Schöne zal voorlopig wel rechtsbuiten blijven, beseft Boerrigter. Een zweem van
gekrenktheid glijdt als een schaduw over zijn gezicht. Een middenvelder op zijn plek:
waar slaat dat op? Hij snapt het niet en hij wil het ook niet snappen. Als je snelle
jongens als Boerrigter en Lukoki tot je beschikking hebt, zet je geen Schöne voorin.
Een Ajaxaanval hoort toch snelle buitenspelers te hebben?

Inderdaad is Lasse Schöne geen Boerrigter. Hij is minder lang, met een meter
77 eerder gemiddeld, hij is minder vlug en zijn acties zorgen nauwelijks voor extase.
Weinig kans dat de harde kern zijn naam zal scanderen — terwijl Boerrigter na twee
geslaagde voorzetten al op een massaal ‘Der-ruk, Derr-uk Der-ruk Boer-rigter!’ kan
rekenen. Na een handige steekbal van Schöne blijft het redelijk stil op de tribunes.
Het is niet spannend naar hem te kijken, hooguit interessant. Maar na Fischer is hij
wel de tweede Deen die Boerrigter van zijn plek berooft en die daarmee in feite diens
jaar verpest. En op een vergelijkbare manier.
Schöne is van oorsprong een verbindingsspeler, een technisch begaafde passer
achter de voorhoede met een oog voor de vrije ruimte. Waar voetballen voor
Boerrigter van jongs af aan schieten op het doel was, en al het andere bijzaak, daar
geniet Schöne juist van de combinaties die aan het schieten voorafgaan. ‘Op de
training heb ik evenveel lol in de positiespelletjes als in partijtjes,’ zegt hij. ‘Eerlijk
gezegd hoeft er van mij niet eens een doel te staan. De tegenpartij er niet aan laten
komen en wegspelen met positiewisselingen. De anderen lopen zich rot maar ze
komen niet aan de bal. Heerlijk.’
Goed dat Schöne dat zegt. Zijn trainer vindt namelijk hetzelfde. Met hun
liefde voor het positiespel zitten De Boer en Schöne op één lijn en alleen al daarin
wijkt de Deen af van Boerrigter. Los van een zekere ijdelheid (hij kleedt zich Deenship),
heeft hij eigenlijk alleen het geboortejaar 1986 met Boerrigter gemeen. De 26-
jarige Schöne is geen vrijgezel die uren in zijn eentje door Amsterdam loopt, op zoek
naar een leuk lampje. Hij is een vader van twee kinderen met wie hij na de training
naar de speeltuin gaat. Hij woont niet tussen de avant-garde van Zuid maar in
Heemstede, samen met zijn vijf jaar oudere vriendin Marije, in een wijk met veel
groen en vrijstaande huizen waarvan hij zegt: ‘Ideale plek. Vlak bij de stad en veel
kinderen in de buurt.’ Na een dag van trainen en buikspieroefeningen parkeert Schöne
zijn SUV fluitend tussen de andere terreinwagens in dit rijke dorp ten zuiden van
Haarlem, en zo geeft hij zijn kleuters ongeveer de jeugd die hij zelf ook had.
Hij groeide op in Glostrup, een keurig aangeharkte voorstad van Kopenhagen.
Er waren zat grasveldjes waar Lasse met zijn vriendjes kon spelen: allemaal jongens
van betere komaf die goed terecht zijn gekomen. Op zijn zestiende al trok Schöne
(met puntjes op de o: Duitse voorouders) naar Heerenveen. Daar speelde hij geen
wedstrijden in het eerste, volgens hemzelf vanwege zijn opstandige gedrag en zijn
lange, regelmatig van kleur wisselende haar. Vervolgens kreeg hij, zoals hij zegt,
haren op de borst bij De Graafschap in de eerste divisie en bij NEC in de eredivisie. Bij
NEC onderscheidde hij zich als spelverdeler en zo belandde Schöne na een carrière
zonder schorsingen en zonder welke emotionele oprisping dan ook bij Ajax.
Opstandig is hij nu niet meer. Zijn enige opvallende trekje is een arm vol tatoeages.
Daar staat onder meer ‘Family is my early Heaven’ en ‘Love and be loved’.
Natuurlijk moest ook Schöne zich aanpassen. Maar dat verliep op zijn Deens
— ongecompliceerd. Ten eerste moest hij eraan wennen dat het spel niet meer om
hem draaide. Bij NEC was hij de spil geweest: als vanzelf werkten de anderen voor
hem en gaven ze hem de bal zodra ze konden. In Amsterdam daarentegen moest
Schöne zijn draai vinden tussen spelers die net zo goed konden passen als hij, soms
beter. Ten tweede bleek dat hij vaak te gemakkelijk van de bal werd gezet. Op zulke
momenten leek het alsof hij een week lichaam had en hij het te gemakkelijk opvatte.
Dus wat gebeurde: Frank de Boer nam hem na een training op De Toekomst even
apart in een dug-out langs het veld.
‘Ik heb niet het gevoel dat ik jou blind kan inzetten,’ zei de Boer, ‘terwijl je
daar wel de kwaliteiten voor hebt. Van een speler van 26 verwacht ik dat die ervoor
gaat. Af en toe een wedstrijdje spelen en het verder allemaal wel best vinden is niet
genoeg om hier te slagen.’
Schöne ging er niet tegenin en liet zich het standaardrecept van zijn trainer
voorschrijven. ‘Ik zie jou nooit in het krachthonk,’ sprak De Boer kordaat. ‘Ook zie ik
je niet op een andere manier extra dingen doen naast de trainingen. Zo kom je er niet.
Ik wil zien dat jij echt sterker wilt worden. Ik heb je hoog zitten maar je moet het
laten zien.’
Omdat Schöne naar goed Scandinavisch gebruik geen last heeft van zijn ego, trainde
hij vanaf dat moment, eind september 2012, regelmatig zijn buikspieren en rugspieren
en kweekte hij meer rompstabiliteit. Zijn spel ging erop vooruit. Hij werd gespierder
en explosiever, hij won meer persoonlijke duels en De Boer constateerde: ‘Het
kwartje is gevallen.’
Zo gaat dat met Schöne. In het seizoen 2012-2013 poseert hij nog wel eens als
een dandy, maar voor de rest is de charmant knipogende middenvelder een en al
zelfbeheersing: een verstandige, welbespraakte prof die zijn trainers prijst omdat zij
de principes van het positiespel zo effectief overbrengen. ‘Ik merk dat ik hier een
betere voetballer word,’ zegt hij. ‘Net als iedere prof wil ik het hoogste, maar blijkt
Ajax mijn plafond te zijn, dan blijft het Ajax. Prima.’
Schöne voelt zich al haast een Hollander. Hij hoeft niet per se hogerop. Altijd
Nederland, altijd Ajax: ook goed. Voor Schöne is Ajax een warm bad, met al die
Denen. Naast de vier basisspelers Poulsen, Eriksen, Schöne en Fischer komen ook (de
van een blessure herstellende) Nicolai Boilesen en (bij Jong Ajax spelende) Lucas
Andersen uit Denemarken. Van en naar het trainingsveld loopt Schöne vaak met ze
op, even praten in zijn moedertaal, grapjes makend, schijnbaar altijd vrolijk. Mede
daardoor was Ajax lang niet de koele, zakelijke club die hij had verwacht. Na zijn
komst werd de ex-middenvelder van NEC ‘geweldig’ opgevangen, zodat deze
‘gigantische’ club, met al die vriendelijke spelers en betrokken coaches, aanvoelt als
‘juist heel klein, op een prettige manier’.

En Boerrigter? Die zit niet in een groepje. Er is geen dertiger zoals Christian Poulsen
die vaderlijk op hem inpraat. Poulsen zit vlak bij hem in de bus, maar in de bus, waar
iedereen zelf een plekje kiest en daar steeds weer gaat zitten, bruist het niet van de
gezelligheid. De meeste spelers en begeleiders zoeken verstrooiing in films en
televisieseries op hun tablets of laptops, of in het versturen en ontvangen van sms’jes.
En anders staat de televisie wel aan met voetbal. Dus doet ook Boerrigter zijn oortjes
meestal maar in en verdiept hij zich in een film: net zo verzonken in zijn eigen
universum als de rest. Er wordt wel wat gekletst, maar nooit veel. ‘Als ik de hele tijd
iets vertel en de ander zegt niets terug,’ vindt hij, ‘dan is er ook niets aan.’ Ajax is nu
eenmaal geen PEC Zwolle of RKC, waar de spelers ouderwets een kaartje leggen in de
bus en waar een blikje bier opentrekken op de terugweg vrij normaal is. Aan die
amicale omgangsvormen denkt Boerrigter nog wel eens terug als hij, bijna achterin,
met zijn rug naar de chauffeur zit en om zich heenkijkt. Naar de zwijgende Siem de
Jong, compleet verdiept in de Amerikaanse advocatenserie Suits. Of naar Viktor
Fischer en Poulsen. Het viertal zit rond een tafeltje en dat is natuurlijk best handig
voor de iPads. Er liggen nooit speelkaarten op.
Van zijn kant lijkt Boerrigter met de dag meer afstand te nemen van het milieu
waarin hij zich beweegt. Hij is een solist, een buitenbeentje die zijn eigen weg
probeert te vinden. Op De Toekomst gaat hij ontspannen om met zijn medespelers,
vooral met Jasper Cillessen — voorafgaande aan de trainingen trapt hij altijd een
balletje met de reservedoelman. Maar echte vrienden lopen er niet bij. Misschien
heeft Boerrigter voor iemand van 26 al te veel meegemaakt om zich nog gemakkelijk
aan voetballers te kunnen hechten. Na acht jaren van degradaties en promoties, van
vreugde en bizarre conflicten, beseft hij dat een prof op zichzelf is aangewezen. Alles
is relatief als je al vijf keer van club bent veranderd. Leuke jongens hier bij Ajax,
maar volgend jaar loopt hij mogelijk weer tussen andere jongens, in misschien wel
een ander land. Zo gaan die dingen.
Boerrigter zoekt zijn vrienden buiten het voetbalmilieu. Die blijven tenminste
als de omstandigheden zich weer eens wijzigen. Sommigen kent hij nog van school.
Ze wachten hem op na een training en dan kruipen ze achter de PlayStation bij hem
thuis in een kamertje dat hij daarvoor heeft ingericht. Of hij leert zomaar ergens in
Amsterdam mensen kennen en dan gaat-ie met ze karten, omdat ze hem mogen om
wie hij is, niet omdat hij bij Ajax speelt. ‘Zie mij eens als Ajacied,’ zegt hij op
sarcastische toon. ‘Nee, joh!’
Hij speelde tegen Cristiano Ronaldo, zeker, zowel in het reusachtige stadion
Bernabéu in Madrid als in de Arena. Maar denk nou niet dat Boerrigter na afloop van
die wedstrijden naar de Portugees is gelopen met de vraag of hij diens shirtje mocht
hebben. Kom op — de gedachte alleen al doet de wangen van Boerrigter bollen.
Pfff… Ronaldo is ook maar een mens: de beste aanvaller tegen wie Boerrigter ooit
speelde, maar toch een mens als ieder ander.
Omgekeerd kijkt Boerrigter niet neer op de bescheiden helpers die tijdens de
trainingen voor de drankjes en het materiaal zorgen. Iedere dag weer lopen deze
vrijwilligers te sjouwen met koelboxen, ze ruimen de rommel op zonder een
vergoeding, dus wat deed Boerrigter toen materiaalman Fred zestig jaar werd: hij reed
in zijn Mercedes naar een camping in Ermelo. Daar zat hij anderhalf uur te kletsen
met Fred en zijn familie. ‘Niets bijzonders, hoor,’ zegt Boerrigter. ‘Gewoon een
praatje maken in de caravan. Fred zei wel vier keer hoe fijn hij het vond dat ik er was.
Andere spelers zouden ook komen, maar die deden dat natuurlijk weer niet. Ik zat er
als enige. Zo gaat het vaak, heb ik gemerkt. Het is gewoon mijn wereldje niet.’

[jabu]

Waardering voor Boerrigter. Klinkt als een leuke nuchtere jongen.

[GangstaRiB]

Waardering voor Boerrigter. Klinkt als een leuke nuchtere jongen.

Mwah, er komen ook wat oud-ploeggenoten van Boerrigter bij RKC en PEC aan het woord in dit boek en die vinden hem een arrogante zeurpiet die altijd erkenning nodig heeft. Een beetje ook het beeld dat naar voren komt in het boek verder. Bij PEC en RKC was Boerrigter de beste en gedroeg hij zich ook zo. Bij Ajax was hij bij lange na niet de beste en dan gaat ie miepen.

[elliquido]

Topic over Ajax-boeken.

Ik trap af met een mega-mega-supertip. Het grote Rinus Michels-boek van uitgeverij De Buitenspelers (door Bas Barkman, deel 2 in de trainersserie 'De Grote Vier') is nu bij V&D afgeprijsd naar 18,50 euro! Originele prijs: 69 euro. Echt een stoeptegel, met alles erin. Geen geld.

Ik heb zojuist een exemplaar gekocht bij V&D Kalvertoren, maar inmiddels heb ik gezien dat je het boek ook via http://www.vd.nl voor 18,50 euro kunt bestellen.

K.

thanks Ko. Hij ligt vrijdag ingepakt in de zak van de sint.