Peter Bosz, Ajax' nieuwe trainer

[brigade zuid]

Aanvallend voetbal ja, maar ook graag resultaat. Vitesse ging om de haverklap naïef de bietenbrug op. Heeft de man überhaupt al eens wat gewonnen?

[Duke]

Nog een interview uit zijn Heracles tijd:

De Almelose variant van tikkietakkie

Peter Bosz was voorbestemd als trainer. Hij is blij dat het voetbal zich ontdoet van zijn aartsconservatieve jas. Zondag hoopt hij met Heracles de bekerfinale tegen PSV te winnen. 'Ik ben een trainer die op de bank wil zitten om naar mooi voetbal te kijken.'

DOOR WILLEM VISSERS 7 april 2012, 00:00

Almelo bruist van geluk, verwachting en spanning, en de trainer geniet van de aanloop naar de bekerfinale tegen PSV. Telkens doemen herinneringen op, vooral aan de zege bij AZ in de halve finale.

Peter Bosz: 'Hoelang is het nog? Dat vroegen we ons steeds af. Twee minuten extra tijd. Meteen kregen we de aanval, waaruit we scoorden: 4-2. Ik juich dus met de andere trainers, kijk om en ben alle wisselspelers kwijt. Die staan ineens op het veld, bij de spelers en supporters. Ik denk: je zal een scheidsrechter hebben die daarvoor gele kaarten geeft. We hadden vijf man op scherp staan.

'Antoine van der Linden is 36, hij barstte in huilen uit na de vierde goal. Hij speelt twintig jaar betaald voetbal en heeft nog nooit een finale gespeeld. Je zag de ontlading, ook de dagen daarna. Op een avond ging ik met een vriend Chinees halen. Het was bijna een staande receptie.'

Heracles beleeft schitterende tijden dankzij weloverwogen beleid, met een trainer die door menigeen als een van de besten in Nederland wordt gezien. Voormalig middenvelder Bosz is bovendien bezeten van voetbal.

Als vrijgezel kan hij zoveel tijd als hij wil aan voetbal besteden. 'Waanzinnig veel' voetbal ziet hij. Eerst was hij getrouwd. 'Daarna kreeg ik een vriendin die niet uit de voetballerij kwam en weleens zei: je kunt toch een wedstrijd overslaan? Kan je assistent niet gaan? Ja, dat kan, maar dat wil ik niet.'

Voetbal kan hem hevig beroeren. 'Ik herinner me dat ik de kampioenswedstrijd van Feyenoord in Groningen (1993, red) miste door een schorsing. Dan sta jij daar in je pak, als zij de kleedkamer inkomen. Het was niet helemaal mijn feestje. Ze kwamen me ophalen, namen me op de schouders met de schaal. Toen had ik het even te kwaad.'

Winnen kan weer, nu met Heracles. Almelo trekt zondag met twintigduizend inwoners naar Rotterdam, als beloning voor het fijne combinatiespel, het spel dat Bosz beoogt. Barcelona in het heel klein. Wat voor type trainer hij is, moest hij zelf ontdekken.

'Bij AGOVV, destijds hoofdklasser, hadden we een goed elftal. Als speler was ik een opgewonden standje, als trainer juist niet. Maar dat wist ik niet. Ik had mijn opschrijfboekje bij me, we speelden een oefenduel tegen Feyenoord en ik dacht: wat nu Peter? Moet ik gaan staan, moet ik aanwijzingen geven, moet ik blijven zitten? Ik wist het echt niet. Gaandeweg ontdek je wat voor soort trainer je bent. Ik ben een trainer die op de bank wil zitten en naar mooi voetbal wil kijken.'

Mooi voetbal, dat is Barcelona. 'Barcelona is extreem mooi. Met de trainers kijken we vaak bij mij thuis, chips erbij. Dan zitten we zo te genieten. En als we toevallig een keer niet bij elkaar zijn, sturen we constant sms'jes, van oooh en aaahhh.' Hij raakt bijna in vervoering.

Het brengt hem bij zijn inspiratiebronnen als trainer: Wim Jansen en Rinus Michels. 'Wim heeft zoveel verstand van voetbal. Wat ik van hem onder meer leerde is dat je bewuste en onbewuste training hebt. Ik vertel spelers waarom we iets doen, maar een heleboel vertel ik niet. Als ik wil dat we tweede ballen oppakken, moeten we altijd in beweging zijn. Een speler die stilstaat, is kansloos. Dus verzin ik oefeningen waarbij een speler die wandelt of stilstaat in het midden moet. Dat is onbewuste training.

Cameraatje
'Michels was bij Oranje zo interessant als hij over voetbal praatte. Dan ging hij uitleggen wat goed verdedigen was, wat het verschil was tussen normaal en Italiaans verdedigen. Dan ging ik daarna naar mijn kamer en schreef ik dat op in een kladblokje.'

Bosz volgde het CIOS, ging als jongen van 16 naar Vitesse en schreef alles van trainers op in blocnotes. Na jaren weet hij als geen ander hoe rigoureus het voetbal is veranderd.

'Het is niet meer te vergelijken. Voetbal heeft altijd achterop gelopen, als aartsconservatief, ook vergeleken met sporten met minder geld. Voetbal is de grootste sport en een van de oudste, maar in het trainersvak is jarenlang amper iets gebeurd.

'Nu pas zijn er ontwikkelingen. Erwin Koeman had als trainer van Feyenoord altijd woensdag als vrije dag, zoals dat overal was in het voetbal. Dus ik (Bosz was destijds technisch directeur, red) vroeg aan Erwin: waarom? Dan zei hij: dat is altijd zo geweest. Maar wetenschappelijk is bewezen dat spelers de tweede dag na een wedstrijd de meeste vermoeidheid voelen en de kans op blessures het grootst is. Dan zei hij: ik heb de Europa Cup gewonnen met woensdag als vrije dag, waarom zou dat niet meer kunnen? Dat noem ik oude economie. Daarmee zat het boordevol bij Feyenoord.

'We hebben bij Heracles een simpel cameraatje waarmee we elke wedstrijd opnemen, uit en thuis. Ik wil het wijde shot hebben. Als wij aanvallen, wat doen de verdedigers dan? Feyenoord had nooit videobeelden. Bij de nabespreking werd gewoon gezegd: ik heb dat waargenomen. Dat is zo subjectief. De ontwikkelingen gaan nu hard.'

Hij praat over beelden en de film Moneyball, over de honkbalploeg met het kleine budget die op grond van statistieken progressie boekt. 'Journalisten geven cijfers op basis van wat ze subjectief waarnemen. Het wordt pas interessant als je iets objectief kunt maken. Ik wil weten waarom een speler slecht is: heeft hij veel of weinig gelopen, gewandeld, gesprint? Heeft hij veel ballen veroverd of verspeeld? Hoeveel doelpogingen? Wij willen spelers beter maken, dus ik moet met argumenten komen. Spelers zijn mondig.'

Na zijn vertrek bij Feyenoord in 2009 nam Peter Bosz een sabbatical, om te rusten, zijn familie te onderhouden en te leren over voetbal. Hij vertelt over technisch directeur Antero Henrique van FC Porto. 'Een geweldige vent, eens begonnen als kaartjesverkoper. Hij had een prachtige filosofie over hoe je een selectie bouwt. Een trainer, zei hij, hoeft bij Porto geen coach te zijn. Een trainer moet spelers beter maken.

'Een nieuwe trainer had een uitwedstrijd verloren. In de bus was het rumoerig rond nieuwe spelers. De trainer werd boos en wilde opstaan, waarop de aanvoerder zei: 'Blijf zitten, zoiets regelen wij hier zelf.' Hij stapte naar die nieuwe spelers toe en zei: 'Jongens, het kan niet dat wij als FC Porto verliezen. Als het al een keer gebeurt, gaan we stil in de bus zitten en zeggen we niks. Als we bij het stadion zijn, stappen we uit en gaan we stilletjes naar huis.' Als je dat onderling weet te regelen, zonder tussenkomst van de coach, praat je over clubcultuur.'

Maar clubcultuur is moeilijk te bewaken in een de huidige wereld. 'Henk Wullems was mijn trainer bij Vitesse, in 1980. Hij deed alles in zijn eentje. Hij had geen assistent-trainer, geen keeperstrainer, geen elftalbegeleider. Er was een materiaalman, maar Wullems reed zelf naar Duitsland om de kleding op te halen. Als ik dan nu zie...' Hij somt een bijna oneindige begeleidingsstaf op, inclusief podoloog, inspanningsfysioloog en sportpsycholoog.

Idioot
Allemaal hebben ze hun aandeel geleverd in het succes, de finale tegen PSV. Bosz veroverde de beker driemaal als speler van Feyenoord, als jongeman met donkere krullen. Uiterlijk is hij veranderd. De schedel is geschoren. 'Ik werd behoorlijk kaal. Dan stonden die camera's boven en stond ik te coachen. Mijn kinderen zeiden: 'Pap, penaltystip.' Ik was op wintersport, slokkie op, stond voor de spiegel en dacht: daar gaan ze. Met de tondeuse. '

Bosz was een speler die ver kon gaan voor de winst. 'Ik dreigde. Dan zei ik: ik breek je zo. Deed ik nooit, maar zo'n tegenstander houdt daarmee toch rekening. Die denkt: straks komt die idioot inglijden.'

Hij voetbalde in het roemruchte elftal van Feyenoord. Een goede ploeg overigens, doch gewapend met fysieke kracht en met intimidatie als bondgenoot.

'Dat ging niet alleen met woorden. De Wolf en Fräser duwden in De Kuip weleens iemand met het hoofd tegen de muur. Of ze duwden jongens van de houten trap af. Wij moesten tegen Luzern. 'Wolf' had daar rood gehad voor iets dat Fräser had gedaan.Na afloop zei Fräser tegen de scheidsrechter dat hij de verkeerde uit het veld had gestuurd. Toen is dat omgedraaid en mocht Wolf de return spelen.

'We gaan naar het veld en zo'n Argentijn met krullen staat boven aan de trap. De Wolf duwt hem zo, toktoktok, naar beneden. Later in de spelerstunnel gaf iedere speler, die langs hem liep, hem een schop.'

Dan lijkt het voetbal van nu toch sportiever, zeker bij het sympathieke Heracles. ' Wij zijn aan het doorslaan. Ik was een harde, maar geen gemene speler. Ik heb nooit iemands been gebroken of een overtreding gemaakt met een gestrekt been over de bal heen. Maar mannelijk, hard het duel in, dat hoort erbij.' Lachend: 'Maar ik ben dus fervent voorstander van mooi voetbal.'

Strakke koppies
Met mooi voetbal probeert hij te winnen. Hij tracht zijn spelers met het juiste gevoel aan de aftrap te krijgen. 'Deels planning, deels gevoel. Voor de halve finale gingen we naar een hotel in Schoorl. Daar heb ik liniebesprekingen gehouden; verdedigers, dan middenvelders, dan aanvallers. Daarna wilde ik het aan elkaar praten met beelden van AZ erbij. Ik voelde dat die gasten veel te gespannen waren. Strakke koppies, bleek. Dat is niet goed.'

Hij liet dat praten achterwege en vertelde over AZ, dat een bedrijf in Londen een 3D-film had laten maken over het akkefietje van trainer Verbeek in de competitiewedstrijd tegen Heracles. Bosz zei dat ook Heracles een filmpje had laten maken; een coach en een assistent die elkaar op kolderieke wijze nadoen. Hij had iets van YouTube geplukt. 'De spelers lagen op de grond van het lachen.

'Ik moet het niet hebben over het winnen van de beker. Nee, waarvan gaan ze beter voetballen? Als ze hun taken goed uitvoeren. Als wij dat honderd procent doen, hebben wij kans om te winnen.'

Heracles is de Almelose variant van tikkietakkie. ' We proberen tot in het extreme van achteruit op te bouwen. In principe willen wij geen lange ballen. We werken hard en zijn constant in beweging. Wij proberen ons positiespel tot in perfectie te spelen, op ons niveau. We laten veel beelden van Barcelona zien en baseren daarop oefeningen.'

Hij vergelijkt met zijn eerste periode bij Heracles. ' Het is net als met kinderen. Je ziet niet dat ze groeien. Tot je een maandje op vakantie bent geweest, dan denk je: zo.'

Zijn contract is verlengd tot 2015. Zo gaat dat in voetbal. Bij Feyenoord ging het begin 2009 mis met trainer Verbeek en stapte Bosz uit solidariteit op als technisch directeur. Nu zijn ze smaakmakers bij AZ en Heracles. Bosz: 'Maar het kan zo weer anders zijn.'

www.volkskrant.nl

[Andriy Demchenko]

Ik zie de parallel met Adriaanse eerlijk gezegd wat minder. Adriaanse had voor hij bij Ajax kwam al de naam dat hij zich vooral intern (!) onmogelijk kon maken. Hij ging eigenlijk overal als een olifant door een porseleinkast (en eigenlijk ook overal door minstens één koffiejuffrouw).

Misschien mis ik iets, maar ik herken Bosz niet in het bovenstaande beeld. Ja, Bosz is eigenwijs en wat opvliegerig. Maar dat uit zich vooral incidenteel tegen een scheidsrechter, en een keer in de media. En dat is niet wat Adriaanse bij Ajax opbrak, natuurlijk. Adriaanse vertrok niet omdat de media hem weg wilde, maar omdat werkelijk de gehele club hem weg wilde hebben.

De grote overeenkomst is dat het beide controlefreaks zijn die het liefst hun zegje doen over allerlei (rand)zaken in de organisatie. Een beetje zoals Van Gaal en Verbeek dat ook hebben.

[Bert]

De grote overeenkomst is dat het beide controlefreaks zijn die het liefst hun zegje doen over allerlei (rand)zaken in de organisatie. Een beetje zoals Van Gaal en Verbeek dat ook hebben.

En het merendeel van de overige trainers. Dat is natuurlijk niet zo'n spannende overeenkomst, en niet zo veelzeggend voor het vermeende afbreukrisico van Bosz.

Overigens geloof ik best dat er allemaal risico's aan Bosz kleven (al vind ik hem momenteel een heel behoorlijke optie). Ik zie alleen nooit zo veel in het hokjesdenken dat bij dergelijke discussies altijd opsteekt.

[LucaS]

Wat is de laatste trainer die al wat had gewonnen toen hij bij Ajax werd aangesteld?

[Bert]

Jol. ;)

[Sandro]

:-) één hele Amstelcup. Tja, het zegt ook niet alles. Maar goed, hij had in Israël wel kans op twee prijzen en allebei niet gepakt. We gaan het gewoon zien. Denk dat hij wat geluk nodig heeft in het begin om te kunnen slagen.

[Mano]

Als ik al die stukjes over Bosz lees, word ik wel enthousiaster. Hij leeft voor voetbal en probeert spelers echt beter te maken en speelt graag mooi, bewegelijk voetbal.

Het element waar hij nu mee te maken gaat krijgen, is dat verliezen geen optie is!
Ben benieuwd hoe hij daar mee omgaat. Als hij dat ook onder de knie krijgt, kan het een grote worden.


*** lekker zo'n nieuwe trainer. De seizoensopening is gelijk weer interessant. Bij FdB verwachtte je eigenlijk alleen nog maar meer van hetzelfde...

[beelzebub]

De man die hem heeft aangesteld en de nieuwe trainer in actie in 1995:

[ferry]

Als ik al die stukjes over Bosz lees, word ik wel enthousiaster. Hij leeft voor voetbal en probeert spelers echt beter te maken en speelt graag mooi, bewegelijk voetbal.

Hier ben ik het wel mee eens. Hij lijkt echt een passie voor het spelletje te hebben en het spel wat hij voor ogen heeft spreekt in ieder geval aan. (ik denk dat hij vroeger stiekem al wel in een Ajax pyama sliep. )

Nou is de vraag hoe hij omgaat met de spelersgroep, hoe de chemie is en hoe hij omgaat met de druk. En natuurlijk hoe hij zijn liefde voor een zekere andere club (al dan niet) uitdraagt. Een paar tegenvallende resultaten en een stomme uitspraak in de aanloop naar Feyenoord-Ajax ("F blijft toch mijn cluppie"), en zijn tuin staat vol met capuchonnetjes natuurlijk.

Al met al ben ik ook wel blij met de verandering. Als Bosz de poppetjes op een logische plaats neerzet en wat van het voetbal kan laten zien dat hij voor ogen heeft, dan kan het best een leuk seizoen worden.

[999]

Denk we vlug genoeg gaan zien of dat hij wel spelers " beter " maakt dan wel het elftal beter laat " functioneren " , ik bedoel onder de Boer zijn we de laatste jaren niet echt verwent.Ik hoop echt dat Bosz dat allemaal kan verwezenlijken, dat we weer een " ouderwets " AJAX spelleke op de mat zien.En ergens zit bij mij het " gevoel " dat dat niet zo'n probleem hoeft te zijn met deze groep.

Ik heb van de week wat wedstrijden terug gezien van AJAX, maar het is b.v. triest om te zien hoe weinig spelers een fatsoenlijk afstandsschot hebben om maar iets te noemen.Of gewoon hard inspelen op de goede voet van een medespeler over een wat grotere afstand.En dan niet dat de medespeler eerst de bal weer moet controleren.Maar ook b.v. wat voor de speler zodat ie de bal met een beweging mee kan nemen in plaatst van wat je nu ziet dat bijna altijd eerst de bal goed moet worden gelegd om te vervolgen.Allemaal simpel trainbaar ...

Maar eerst maar eens afwachten wie er blijft en wie er komt.

[Duke]

En nog maar een artikel, nu over de voetballer Bosz. Uit een heel andere tijd, toen 25.000 gulden nog veel geld was in de voetballerij.

Peter Bosz, de voetballer met meer verstand dan eerzucht
Henri van der Steen

Peter Bosz is de nieuwe trainer van Ajax. Hij had al vroeg de touwtjes in handen, blijkt uit dit portret uit 1988 – een tijd waarin geld verdienen met profvoetbal nog niet vanzelfsprekend was. ‘Het opbeurende verhaal van Peter Bosz, een jongen van 24 die op eigen kracht miljonair wordt.’

Vorige week tekende de vierentwintigjarige midden­ velder Peter Bosz van RKC een vierjarig contract bij de ambitieuze Franse club Toulon, waarmee zijn kost­je voorlopig gekocht is. Grote mannen als Suurbier, Van Hanegem, Rep, Jongbloed, Neeskens, Cruijffen Schrijvers kregen ellende met hun contracten of hiel­ den geen stuiver over aan hun loopbaan. Een slimme jongen uit Apeldoorn hield de zaken in eigen beheer en speelt zich de komende jaren naar de status van miljo­nair. Het verhaal van een voetballer met nog meer ver­stand dan eerzucht.

In de hal, thuis in Waalwijk hangen foto’s van zijn idool Johan Cruijff. De woonkamer verraadt een tikje betere smaak dan van de gemiddel­de voetballer, van wiens interieur er 144 in een dozijn gaan. Peter Bosz is een bijzonder kind en dat is-ie om­ dat hij voetbalt als een routinier, praat als een meester in de rechten en carrière maakt als een yuppie. Jong en professioneel is hij wel, hoe­ wel voorlopig nog even semi-professioneel, maar Waalwijk, Wolluk voor de inwoners, is een dorp, waar over vijftigjaar door bejaarden gnif­felend zal worden verhaald over de plaatselijke club, die ooit nog het betaalde voetbal haalde en zelfs nog even eredivisie speelde.

Als het even meezit – en het zit al mee omdat een dag later PSV de Europacup- finale speelt – is Peter Bosz op 24 mei (Nederland-Bulgarije) de eerste RKC’er die international wordt. Het past in de loopbaan van Bosz, die in 1985 zijn eerste contract tekende bij RKC voor 15.000 gulden ’sjaars en sinds vorige week een opwindend, vierjarig contract heeft bij het Franse Toulon. Op voorwaarden die hijzelf afdwong door ooit de handschoen op te nemen tegen het transfersysteem. En tegen het bestuur van Vitesse (dat hem eerder al had gescout), waar de zes­tienjarige Peter Bosz zich aanmeldde, toen hij van Apeldoorn naar Arnhem ver­huisde om daar het CIOS te gaan volgen. ‘Bij Vitesse ging ik in de regionale jeugd spelen. Dat eerste jaar werden we met­ een kampioen, later kampioen van de districten, zodat we om het kampioen­ schap van Nederland mochten spelen. Achter Ajax en Feyenoord werden we derde. Dat hele elftal werd een maand la­ ter overgeheveld, wij werden het tweede elftal, dat toen nog C-elftal heette.’ Zijn tweede wedstrijd voor dat C-elftal was meteen een doorbraak. ‘Onze trainer, Ad Mellaart, was verhinderd, zodat Henk Wullems, de hoofdtrainer, de coaching overnam. Na de wedstrijd zei Wullems dat ik de volgende dag met het eerste mee moest, samen met Ramon Kramer, mijn vriend. Vitesse speelde tegen Excel­sior. Wullems had al gewisseld toen er nog eentje geblesseerd raakte. Ramon en ik moesten ons warm lopen. Dat was hartstikke spannend, dat weet ik nog goed, want we waren allebei amateur. Als een amateur een wedstrijd, al is het maar vijf minuten, meedoet in het be­taalde voetbal, moet er meteen een ver­goeding worden betaald aan de vorige club van die speler, dat was voor mij dus AGOW. Dat zijn tegenwoordig nog hele bedragen, 8000 gulden, dat is veel geld voor een Eerste-divisieclub, ook voor Vi­tesse. We wisten dus: wie mag invallen, blijft bij de selectie. Ik mocht invallen!’ Hij bleef inderdaad bij de selectie. Een week later, toen Vitesse voor de beker te­ gen Feyenoord speelde, werd hij in de ba­ sis gezet en vanaf die dag bleef hij vaste keus, zij het zonder contract. ‘Ik zat op kamers, Vitesse betaalde de huur, dat was het enige dat ik kreeg voor het voet­ ballen. Ik kreeg ook geen premies, want ik had geen contract, maar daar zeurde je niet over. Je vond het allang prachtig dat je erbij, zat. Ik was net zeventien toen ik tegen Feyenoord speelde, daar droom je als jongen van. Het geld was niet belang­rijk.’

Niet voor Bosz maar wel voor Vitesse, dat uiteraard wist dat Bosz voor 15 mei een contract moest worden aangeboden om eventueel transfergeld te kunnen innen. ‘Het was een contract van 8000 gulden, daar kwam dan 3000 gulden premiegarantie bij. Ik ben toen m’n licht eens gaan opsteken. Je transfersom wordt namelijk bepaald door het salaris dat je wordt aangeboden vermenigvuldigd met een factor die van een tot tien loopt, afhanke­lijk van leeftijd en salaris. Ik had een ver­ menigvuldigingsfactor van tien, wat dus betekende dat Vitesse 110.000 gulden voor me kon vragen. Dat is veel geld voor een jongetje van zeventien. Ik ben naar Dick Schneider toegestapt om hem te vragen wat hij ervan vond. We zijn het sa­ men uit gaan zoeken. Ik was uitwonend, mijn ouders kregen dus driedubbele kin­derbijslag. Toen bleek al snel dat die 11.000 gulden voor mij helemaal niet in­teressant was.’ En dat hij nog nauwelijks een gulden had verdiend met zijn voet­ ballen, terwijl hij wel aan alle kanten vastzat. ‘Alleen al door me een contract aan te bieden, konden ze zoveel voor me vragen. Dat is je reinste slavenhandel. In het bedrijfsleven kom je zoiets niet te­ gen. Hooguit datje met een opzegtermijn te maken hebt. Terwijl de bestuursleden van tegenwoordig de voetballerij zo graag als een bedrijfstak zien. Ze zeggen toch niet voor niets wel eens dat de KNVB het machtigste orgaan is van Ne­derland: een miljoen leden, een eigen tuchtrechtsysteem, een eigen arbitrage-systeem. Enfin, ik accepteerde dat con­tract dus niet.’

Zodat Peter Bosz zijn tweede seizoen be­taald voetbal bij Vitesse speelde voor het liefhebbersbedrag van 250 gulden per maand, nog steeds zijnde de huur van zijn kamer. Opnieuw kwam Vitesse met een aanbieding. ‘Dat contract heb ik ge­ tekend. Het was een contract van 15.000 gulden, exclusief premiegarantie. De premies waren verschillend voor uit- en thuiswedstrijden. Uit kregen we 90 gul­den per punt, bruto uiteraard. Thuis hadden we recettedeling, dat wil zeggen: vanaf 3000 betalende toeschouwers gin­ gen we verdienen. Als er 3000 waren, kre­gen we 40 gulden bruto. Per 100 toe­ schouwers boven de 3000 kwam daar 40 gulden bij, oplopend tot een maximum­ premie van 400 gulden, ongeacht de uit­ slag. Ik weet het nog goed: dat jaar haal­ den we in uitwedstrijden zeven punten, dat was dus 630 gulden, naar netto omgerekend 378 gulden. Nou mag jij raden hoe vaak we thuis meer dan 3000 man kre­gen: niet één keer dus. Dan kun je uitre­kenen wat ik dat jaar heb verdiend. Daar heb ik trouwens niet over gezeurd. Gete­kend is getekend, zeiken moet je doen voordat je tekent, niet erna. Alleen neem je dit soort ervaringen natuurlijk wel mee.’

In Bosz’ geval naar de volgende bespre kingen met Vitesse. ‘Nu weet ik: het eerste contract datje tekent, is je belang­ rijkste contract. Als je ervoor zorgt datje na je eerste contract transfervrij bent, blijf je dat in principe je hele carrière, als je dat tenminste wilt. Maar er viel met Vi­tesse niet over te praten. Ik wilde een premie per punt, maar dat was ook on­ mogelijk. Ze hadden een aanbieding van 20.000 gulden, bruto. En ik wilde het heb­ ben over de honorering voor oefenwed­strijdjes. Ze roepen je altijd zomaar op om ergens een wedstrijdje te spelen te­ gen amateurclubs en daar staat nooit wat tegenover. De spelers vonden dat we daar gerust een paar duizend gulden voor mochten hebben. Maar die transfer­ som was het grootste struikelblok.’ Waarop de onderhandelingen ook staak­ ten. ‘Tegen mij bluften ze door te zeggen dat ik toch niet terug zou gaan naar de amateurs. Ik was ook pas twintig.’

Nieuwe poging
Opnieuw klopte Bosz bij Dick Schneider aan. Bosz zelf begon het plan te ontwik­kelen toch twee jaar bij AGOW te gaan spelen om vervolgens met vrije hand een nieuwe poging te wagen. Een plan dat meer jongens hebben gehad en uitge­voerd, behalve dan het laatste deel van het voornemen. Wie zich weer langere tijd tussen de amateurs voegt, rangeert zichzelf bijna per definitie uit. Het ver­ schil in spelkwaliteit, trainingsfrequentie, beleving en sfeer is te groot. Schnei­der gaf Bosz de raad: ‘Als jij terug wilt naar de amateurs, moet je het nú doen. We hebben vijf magere jaren, er wordt toch niks verdiend in het betaalde voet­ bal. Straks weer wel.’ Bosz nu: ‘Dat was een wijze raad van Schneider.’ Het was de zomer van 1984 en Bosz meldde zich weer aan bij zijn oude club AGOW. Even permitteerde hij zich daar nog een trucje door te laten vallen dat hij ook voor Rheden kon gaan spelen, in ruil voor een envelop met belastingvrije in- houd. Daar trapte AGOW niet in. Bosz was hartelijk welkom, en hij hoefde geen contributie te betalen. Net toen de nieu­we aanwinst met de training zou begin­nen, toonde Eindhoven plotseling be­langstelling. Bosz stelde zijn eerste wed­ strijd nog even uit. Maar de Brabanders vonden de door Vitesse begeerde 160.000 gulden wat te veel, hoewel in Arnhem al­ tijd is ontkend dat men zoveel voor Bosz wilde hebben. Peter Bosz: ‘Dus begon ik bij AGOW, Derde klasse KNVB. Het liep vanaf het begin als een trein, op een gegeven moment hadden we achttien uit negen, we wonnen alles. Kees van Koo- ten kwam kijken namens PEC Zwolle.

Die rapporteerde meteen dat ze me moesten nemen. Co Adriaanse (toenma­lige trainer – red.) wilde me een week op proef. Dat was geen punt, ik had tijd zat. Ik had het CIOS gedaan en zat nu in dienst. Ik was sportinstructeur bij de luchtmacht in Deelen, een luizenbaan’.

Halverwege het seizoen, in de winter­ stop, belde Vitesse weer aan bij Bosz. Men had grote plannen: Bosz moest te­ rug, Jerry Cooke zou worden gekocht, alsmede ‘Stengel’ van Bommel, dit alles gefinancierd door een bierbrouwerij. Vi­tesse had maar één eis vooraf: Dick Sch­neider mocht Bosz niet adviseren tijdens het gesprek. ‘Die was waarschijnlijk te lastig voor Vitesse. Maar goed, Dick ad­viseerde me toch wel, ik ben met mijn va­der naar de juwelierszaak van Karel Aalbers gegaan, de voorzitter. Dat werd een kort gesprek. Er viel wel te praten over een gelimiteerde transfersom, maar niet over helemaal geen transfersom. Hij had een constructie bedacht: als ik verkocht zou worden, zou Vitesse 90.000 gulden vangen en ik de rest. Dus bij een transfer-bedrag van 130.000 was er 40.000 gulden voor mij, bij een transfersom van 150.000 werd dat 60.000 gulden. Dat wilde ik na­ tuurlijk niet, want dan kunnen ze je ma­nipuleren en die kans wilde ik ze niet ge­ ven. Dan heb je de kans dat ze zeggen dat ik voor een ton ben verkocht, terwijl het inwerkelijkheid om twee ton gaat. Prima man trouwens, Aalbers, we respecteer­ den elkaars standpunt.’

Eigenlijk meer dan dat, want Aalbers en Bosz begonnen toch zaken te doen. Vi­tesse kreeg immers in de gaten dat het Bosz menens was en dat hij die tweejari­ge verbanning naar de amateurs moeite­ loos ging doorstaan. Met het gevolg dat Vitesse helemaal geen gulden meer voor zijn bezit zou krijgen. ‘Ik was er inmid­dels van overtuigd geraakt dat ik me het beste kon vrijkopen. Ik had in de VI gelezen dat Jan Nederburgh dat ook gedaan had. Vanaf januari was ik dus met Vites­se in gesprek om het bedrag te bepalen. Ze wilden eerst 50.000 gulden, toen 40.000 en langzaam zakte de prijs, naar 35.000 en 30.000, uiteindelijk tot 25.000 gulden. Verder gingen ze niet en ik wilde dat zwart op wit. Dat papier kreeg ik: tot 7 ju­ni kon ik mezelf vrijkopen, als ik met 25.000 gulden kwam. Voor mij was dat toch een probleem en een risico: ik had geen club en geen 25.000 gulden. Ik zat in dienst voor een wedde van ƒ 837,50, sol­daat algemeen. Na mijn diensttijd zou ik ook geen uitkering krijgen, omdat ik werk had geweigerd bij Vitesse. Ik had immers een verhoogd contract gewei­gerd!’

Afspraak
Zomer 1985, na één seizoen AGOW, werd Bosz telefonisch benaderd. ‘Ik weet niet eens meer hoe hij heette, maar hij zei dat hij net Henri Pelleboer naar Emmen had gebracht. Is dat niks voor jou, vroeg-ie. Bij Emmen sprak ik toen met Theo Verlangen. Financieel waren we snel rond, alleen de transfersom was een pro­bleem, ik wilde dus absoluut geen trans­fersom. Emmen wilde toch een clausule met 40.000 gulden, verder wilden ze niet gaan. Ondertussen had ik al die tijd een afspraak met Leen Looyen, die bij Vitesse had gezeten en nu RKC trainde. Als er een club zou komen met serieuze interes­ se, moest ik hem onmiddellijk bellen. Dat deed ik dus. Looyen zei: “Niks teke­nen, morgen om twee uur in Waalwijk zijn.” Ik had de hoorn net neergelegd, toen Verlangen belde. Dat het toch een gaatje van niks was, dat we er toch uit moesten kunnen komen. Maar de vol­gende dag zat ik dus bij RKC aan tafel.’ Met die club deed Bosz meteen zaken. ‘Ik kreeg 15.000 gulden bruto, geen hand­ geld, geen premies. Dat was dus nog min­ der dan bij Vitesse en ook minder dan ik bij Emmen kon krijgen, maar het ging mij om de transfersom. We kwamen 25.000 gulden overeen, omdat RKC die 25.000 wilde betalen zodat ik me vrij kon kopen. Maar als ik zou presteren, had ik m’n handen vrij, want 25.000 gulden is natuurlijk bijna hetzelfde als niks. Ik zeg je: al had ik maar 11.000 gulden verdiend bij RKC, zoals in mijn eerste jaar bij Vi­tesse, dan had ik het nóg gedaan. Dit was m’n kans. Ik was ook veranderd als voet­baller, geen zeikerdje meer, maar een echte verdedigende middenvelder. Geen trucs, geen franje.’

Augustus ’85 speelt Peter Bosz dus weer betaald voetbal, voor 1250 gulden per maand, bij RKC dat in het eerste jaar in de profafdeling een meer dan verdienste­lijke vijfde plaats haalt, twee puntjes achter kampioen Heracles. Of het bij die 1250 gulden is gebleven, zul je van Bosz niet horen, hoewel je geneigd bent te ver­moeden dat de speler toch regelmatig ‘un envulupke’ in handen moet zijn ge­drukt door deze of gene supporter. Want supporters met envelopjes, daar zijn ze altijd sterk in geweest, in Waalwijk. Bosz: ‘Dat eerste jaar bij RKC stond ik gelijk in de basis en dat bleef zo, hoewel ik niet geweldig speelde. In de tweede helft van de competitie was ik beter gaan voetballen. Toen moest het contract ver­lengd worden. Han van Dinther, de voor­ zitter, was weg, die was naar NAC gegaan en hij wist natuurlijk van die 25.000 gul­den. NAC wilde me hebben, ik ging pra­ten en we waren meteen rond. Van RKC had ik ook een aanbieding gehad, van 18.000 gulden. Bij NAC ging het om veel meer geld, ze hadden hun zaken ook veel beter voor elkaar, moet ik zeggen. Tegen NAC zei ik dus: “Als jullie dit betalen, te­ken ik.” Waarop ik besloot RKC in te lichten. Paniek! Toen kreeg ik het con­tract dat ik bij NAC zou hebben gehad, bijna een full-prof-contract, tenminste fi­nancieel. Ik kon namelijk ook voor halve dagen gaan werken, dat doe ik nog. Ik verkoop benzine aan bedrijven, ik ben vertegenwoordiger dus, voor vijfentwin­tig uur in de week, voor vijfentwintig uur ben ik tenminste in dienst. Ik werk van negen tot twaalf. Daar komt bij dat ik een auto van de zaak rij en dat ik vrij ben­zine heb, hahaha.’

De eerste kaper
Hij tekende voor twee jaar bij in Waalwijk. In het contract werd opgenomen dat hij na een jaar weg kon voor 100.000 gulden, na het tweede seizoen ging het weer over het aloude bedrag van 25.000 gulden. Een van de laatste dagen van ok­tober ’87, koud drie maanden nadat het laatste contractjaar was ingegaan, ver­ scheen de eerste kaper aan de telefoon. ‘Het was een vriend van Sjeng Gerards, de Nederlandse trainer van OFI Kreta, de nummer drie van Griekenland, zijn naam ben ik kwijt. Of ik belangstelling had voor OFI Kreta. Ja, belangstelling heb ik altijd. Er bellen zoveel van die mensen, interesse heb ik natuurlijk al­ tijd. Er werd gezegd: volgende week speelt OFI Kreta uit tegen Atalanta voor de Europacup. Ze zouden zonder problemen in de volgende ronde komen, thuis hadden ze makkelijk gewonnen. Ze wil­ den me vóór 15 december kopen, dan kon ik in maart Europacup spelen. Zaterdag 7 november zou ik uitsluitsel krijgen. Gerards zou zelf naar Nederland komen. Op vrijdag moesten we in Wageningen spelen, die wedstrijd kwam hij zien, de vol­gende dag zou hij dan hier in Waalwijk de zaak rond maken, met een bestuurslid erbij. Ik vertelde ze dat ik 100.000 gulden moest kosten. Toen heb ik meteen RKC ingelicht. Harder zei: “Blij datje het ons vertelt, haal er voor jezelf maar uit watje kunt.” Enfin, hij zat op dat moment bij RKC te praten met Leo van Veen, de trai­ner, en Piet Kipping, het bestuurslid. Dat hoorde ik later van Van Veen. Har­ der legde dus de hoorn neer en zei: “Dat is me ook wat, OFI Kreta wil Peter Bosz.” Waarop Kipping meteen riep: “Dat kan niet, want hij kan tussentijds niet weg, alleen ná het seizoen.” Dat stond in het contract, zei Kipping. Nou, de penningmeester gebeld, die op een feestje zat, maar die onmiddellijk met het contract moest komen. Er werd zelfs nog meteen een advocaat bij gehaald en toen wisten ze het: Bosz kon tussentijds niet weg. Dat was op woensdagavond. De volgende ochtend belde Harder. “Je overdonderde me gisteren,” zei hij, “maar je kunt tussentijds niet weg. Maar geen paniek, we staan er goed voor, je hebt je altijd uitstekend gedragen, dus neem maar van mij aan dat als je echt een verschrikkelijk goed contract hebt, dat het op ons niet zal afketsen.” Ik dus opgelucht. Wat schetst mijn verbazing als ik op vrijdagochtend een aangetekend schrijven krijg van RKC. Inhoud: ik kon na één seizoen weg voor 100.000, dus niet lopende het seizoen.’Hij laat het schrijven zien. ‘Bovendien is uitdrukke­lijk sprake van een transfersom en niet van een afkoopsom, hetgeen bij een ver­trek tijdens een lopend seizoen juist de aangewezen term zou zijn geweest.’ Getekend: J. Harder. Bosz was ietwat van slag. ‘Ik was compleet over de zeik. Zo­ iets op een wedstrijddag en een bericht dat haaks stond op wat Harder me had verteld. Enfin, na die wedstrijd tegen Wa­geningen kon ik hem aanschieten, want hij was er ook een keer bij. “Je moet je niet ongerust maken,” zei hij, “onze af­ spraak staat en blijft staan.” Zaterdags om drie uur zou ik het dus horen en inder­daad ging om drie uur de telefoon: het ging niet door. Ze waren toch door Ata­ lanta uitgeschakeld in de Europacup, ze wilden wachten tot het einde van het sei­zoen, dan kwamen ze er wel op terug.’

Het almaar winnende RKC bleef de aan­dacht trekken, van welk feit uiteraard ook uitblinker Peter Bosz profiteerde. Minder dan een maand nadat OFI Kreta afbelde, kon Bosz zijn debuut maken in de Belgische Eerste klasse. De kandidaat-koper bracht het contract maar meteen mee. ‘Op 1 december heb ik in Breda met Charleroi gepraat. Ger Lagen­ dijk was erbij, de makelaar Louis de Vries uit Brussel, die Frans en Neder­lands praat en de vice-voorzitter van Charleroi met zijn vrouw. Dat was wel geinig, zo’n echte Belgische madam in een bontjas met zo’n klein schoothondje bij zich. Ze kwamen met een aanbieding waarover ik voor de volgende dag 12.00 uur moest beslissen. Lagendijk moest die avond door naar Roda JC, dat speel­ den tegen Stuttgart of zo. Hij ging gelijk Roda op de hoogte stellen, want Nol Hen­driks wilde me ook hebben. Die avond is Hendriks afgehaakt. Tegen Lagendijk zei hij: “Als het om dat soort bedragen gaat…” Ja, in België betaal je 42% belas­ting, hier 72%, dat is nogal een verschil. In Nederland heb je het ook altijd over brutobedragen, in het buitenland gaat het altijd over nettogeld.’

’Het blijkt te achterhalen wat Charleroi te bieden had: Bosz’ basisbedrag zou 100.000 gulden per jaar zijn, inclusief premiegarantie. Die 100.000 bestond onge­veer voor 60% uit salaris en voor 40% uit premies. Charleroi rekende 1500 gulden per punt en ging vooralsnog voorzichtig uit van 26 punten. Daarbij kreeg Peter Bosz een handgeld van 25.000 gulden per jaar, een auto vrij en een huis vrij, van 2000 gulden huur per maand. Het was een contract van tweeëneenhalf jaar. Bosz: ‘Maar ik zou m’n transfersom kwijt zijn, dat wel. Ik stond natuurlijk even­ goed met m’n oren te klapperen. Maar er waren twee redenen om het niet meteen te doen. Hoewel Lagendijk enthousiast was. “Deze kans krijg je niet elk jaar,”zei hij. Maar ik had van Ger begrepen dat PSV ook interesse had. Kijk, geld is be­langrijk, heel erg belangrijk, maar je hebt ook sportieve argumenten. PSV is het hoogste. Dan heb je Ajax nog en daar­ achter Feyenoord. Ik heb er best wel wat voor over om bij een van die clubs te spelen. Het tweede argument om niet met­ een te tekenen was dus die transfersom. Dat heb ik ze ook uitgelegd. Met zestien jaar ben ik begonnen, ik heb geïnves­teerd, jaren erin gestopt, moeite, geld. Met één transfer zou ik dat allemaal kwijt zijn.’

Tweede fase
Peter Bosz heeft niet zo’n voetballers- vrouw die van al zijn bewegingen op de hoogte is. ‘Met Anette praat ik weinig over al die contacten. Wel veel met Peter Gerards (keeper van RKC, voor de spelersvakbond bovendien contractbegeleider – HvdS), Peter vertel ik alles. Hij heeft ook mijn tweede contract bij RKC begeleid. Kijk, ik onderscheid twee fa­ sen. Bij Vitesse hoorde ik bij geruchte ook wel eens dat een club belangstelling voor me had. Ik ging dan gelijk vijftig procent minder spelen. Nu had ik de tweede fase. Ik loop dan voortdurend te­ gen mezelf te relativeren, zo van: voor hetzelfde geld had ik nu op Kreta ge­speeld of bij Charleroi, als ik die dinsdag getekend had. Zo betrekkelijk is het. We halen er wel meteen de atlas bij als er een buitenlands contact is. Waar Kreta pre­cies ligt, waar Charleroi eigenlijk ligt. In het geval Kreta hebben we ook meteen reisgidsen gehaald, dat is wel geinig. Vooraf hebben we goeie afspraken ge­ maakt: voetbal is nummer één. Ik heb nooit gevraagd of ze ergens mee naartoe ging, zal ik ook nooit doen. Ze móét mee. Kreta, Charleroi, Frankrijk, maakt niet uit. Ik bepaal het. Ze wou met mij in Arn­hem samenwonen, vanaf die tijd ligt het vast. Het is heel belangrijk dat je die afspraken hebt. Als ik uitgevoetbald ben, verhuizen we weer naar Apeldoorn. Om­ dat Anette daar geboren is? Nee, ik! Ha, ha, ha, wéér ik!’

Eind april waren er nog drie serieuze ge­gadigden over: FC Utrecht, Toulon en RKC. Maar de Nederlandse clubs waren kansloos in de Franse slag. RKC had zelfs nog de beste aanbieding: een twee­ jarig contract voor in totaal 260.000 gul­ den en de tranfersom van 25.000 gulden die gehandhaafd bleef. Bosz vindt het vervelend dat ik dit bedrag ken en vraagt of vermeld kan worden dat hij deze infor­matie niet heeft geleverd. Piet Kipping, bestuurslid van RKC ook niet. ‘Het was in elk geval een unieke aanbieding van onze kant, maar tegen zo’n aanbod uit Frankrijk ben je kansloos. Peter heeft het zelf verdiend. Het eerste seizoen bij ons moest hij geld meebrengen, want hij woonde in Arnhem en van ons kreeg hij maar 372 gulden reiskosten per maand.’ Bosz: ‘Dat klopt, ik moest ook een auto kopen natuurlijk, een diesel, want benzi­ne zou veel te duur worden. Ik was 12.000 gulden kwijt voor een Golf, waar ik twee jaar later nog 6500 voor terugkreeg. Ik reed elke week meer dan duizend kilome­ter, dan kun je uitrekenen wat ik dat eerste seizoen verdiend heb.’

Twee jaar later al kreeg Toulon interesse voor Bosz, welke interesse niet bepaald verminderde toen de RKC’er eind maart ineens bij Gullit, Koeman en Van ’t Schip aan tafel zat bij het Nederlands elf­tal, dat op Wembley tegen Engeland speelde. Een curieuze week. ‘Donderdags was ik hinkend op de training gekomen, de volgende dag moesten we tegen Hel­ mond Sport, maar ik kon nauwelijks lo­pen. “Je moet spelen,” zei Piet Kipping, “want je moet je beschikbaar houden voor het Nederlands elftal.” Ik dacht dat- ie me in de maling nam. “Nee, echt, seri­eus, ze hebben net uit Zeist gebeld, je staat met Koot op de reservelijst.”’

Zaterdag 30 april reisde Bosz voor het eerst naar Toulon, samen met vrouw Anette, Peter Gerards en Bob Maaskant namens de SABV. Woensdag 4 mei keer­ de Bosz terug in Toulon om het contract definitief te tekenen. Bosz: ‘Het ging dus om een driejarig contract met een optie voor nog een jaar. Natuurlijk had dat contract die zondag (1 mei) al getekend kunnen worden. Maar één dag eerder be­sliste de Franse voetbalbond, dat voor de competitie volgend seizoen dezelfde re­geling geldt als die de UEFA voor de Europacuptoernooien heeft afgekondigd. Per ploeg mag je in Frankrijk dus vanaf juli maar vier spelers opstellen die niet voor de Franse nationale ploeg mogen uitkomen. Woensdag begreep ik pas waarom Courbis wilde wachten. Hij zit achter een Franse spits aan, Fargeon van Bordeaux, en de kans zit erin dat hij die niet krijgt. In dat geval moet hij een bui­tenlandse spits kopen. Maar Toulon heeft nog twee Afrikanen, in dat geval word ik de vierde of vijfde buitenlander. Daarom heeft Courbis met Monaco ge­ praat, de voorzitter daar is een vriend van hem. Monaco heeft maar twee bui­tenlanders, Hoddle en Hateley, de Engelsen. Courbis kwam woensdag met de vraag wat ik wilde: een contract zoals we hadden afgesproken, of een contract waarin kwam te staan dat ik mogelijk het eerste jaar bij Monaco zou spelen. Monaco wil wel, daar heeft Courbis me voorgesteld als international en bij Mo­naco kunnen ze wel een verdedigende middenvelder gebruiken. Dat was een ra­re situatie natuurlijk. Nee, ik heb niet om advies naar Nederland gebeld. Uiteindelijk is het goed geregeld: een contract voor vier jaar met een optie voor nóg een jaar. Na die vier jaar ben ik transfervrij, na drie jaar moet ik 500.000 gulden kos­ten. Nee, over een transferbedrag na twee jaar hebben we niet gepraat, dat vond ik niet netjes. Maar Courbis vond me bui­tengewoon schappelijk, hij gaf er gelijk nog wat bovenop, zó redelijk vond hij me. Terwijl ik niet beter wist of ik had al een fantastisch contract afgesloten!’

Over vier jaar is Peter Bosz achtentwin­tig, transfervrij en eigenaar van een bankrekening waar een miljoen op kan staan, mits de voetballer zich de komen­ de jaren niet te buiten gaat aan specula­tie en handel, of zich onbetrouwbare ad­viseurs aanschaft. Daar ziet het overi­gens niet naar uit. Peter Bosz is altijd al het slimste jongetje van de klas geweest. Daarbuiten is hij gek op voetbal en zien we hem waarschijnlijk over een jaar of tien terug als trainer. Als negentienjarige had hij al het diploma Oefenmeester 1, het op een na hoogste certificaat in het vak, waarmee hij bij ESA, Hoofdklasser uit Arnhem, de dienst uitmaakte. Hij or­ganiseerde als snotneus ook al zomer­ kampen, uit welke tijd Jan Reker zich hem nog herinnert. ‘Nog nooit zo’n leergierig manneke gezien als Bosz. Ik heb hem toen verteld dat hij altijd bij me mocht aankloppen als hij iets had. Zeer ambitieus en verstandig, dat was hij toen al.’ Zo verstandig, dat het gek moet lopen als Peter Bosz straks inderdaad niet als miljonair terugkomt. Daar is hij zelf ook van overtuigd. ‘Als ik er minder aan over­ houd, heb ik het gewoon slecht gedaan.’

www.vn.nl

[Ajax Rules]

Wat een geinig stuk....

[Andriy Demchenko]

http://www.ajaxshowtime.com/article/bij ... wchr8C7.97

Hij had dus een ontbindingsclausule van 3 ton volgens Keizer, past wel in lijn met het vorige artikel. Slim uitonderhandeld.

[ferry]

Een van zijn eerste interviews. (ok. het is voor het beauty-youtube-kanaal van zijn nichtje, maar best grappig)
https://youtu.be/8qYknjwWoQ0

[Duke]

Wat een geinig stuk....

Het stuk in de VI valt echter zwaar tegen. Knip- en plakwerk uit andere interviews en stukken (waaronder dat uit VN), gecombineerd met de invuloefeningen van Iwan van Duren, één van de meest overschatte voetbaljournalisten van Nederland.

[Andriy Demchenko]

Wat een geinig stuk....

Het stuk in de VI valt echter zwaar tegen. Knip- en plakwerk uit andere interviews en stukken (waaronder dat uit VN), gecombineerd met de invuloefeningen van Iwan van Duren, één van de meest overschatte voetbaljournalisten van Nederland.

Haha ja Iwan van Duren en Tom Knipping zijn wel een beetje de Kwik en Flupke van de Voetbal International.

[beelzebub]

Eerste training vandaag en niet eens een Boszloop...

[Andriy Demchenko]

http://www.tubantia.nl/sport/heracles/l ... -1.6047320 leuk artikel

Mede daardoor brengt het spel dat de Almeloërs op de mat leggen extra veel risico met zich mee. "Toch rekende Bosz ons nooit op fouten af", weet Van der Linden. "Als we maar durfden te voetballen. Als we maar het lef hadden om die risicovolle ballen te geven." Of zoals Maas het verwoordt: "Bosz heeft een hekel aan schijtbakken. Daarmee bedoel ik spelers die niet voor de voetballende oplossing kiezen, maar voor het balletje breed. Daar kan hij heel slecht tegen."

[beelzebub]

Vooruit, de laatste veren in Bosz' zijn reet, hierna trekken we ze er alleen nog maar uit...

bron: http://www.vice.com/nl/read/hoe-peter-b ... de-op-ajax

Hoe Peter Bosz zich tijdens een turbulent halfjaar in Israël voorbereidde op Ajax

Door Raphael Gellar

Peter Bosz is vandaag aan de slag gegaan als nieuwe hoofdtrainer van Ajax. Kijk vooral dit heerlijke interview met zijn nichtje om er een beeld van te krijgen hoe Bosz naar zijn nieuwe klus toe heeft geleefd. Maar hoe verging het hem het afgelopen halfjaar eigenlijk in Israël? Daarover is in Nederland niet zoveel bekend.

Maccabi Tel Aviv maakte op 4 januari 2016 vol trots bekend dat Bosz er aantrad als nieuwe hoofdtrainer. De Nederlander volgde Slaviša Jokanović op, die de deur van Maccabi Tel Aviv achter zich dichttrok om in Engeland aan de slag te gaan bij Fulham. In Israël waren ze stomverbaasd over de aanstelling van Bosz. Waarom zou een veelbelovende trainer de hoger aangeschreven eredivisie verlaten om in Israël aan de slag te gaan?

Het antwoord op die vraag is simpel: Peter Bosz had een plannetje bekokstoofd en voerde dat nagenoeg perfect uit.

Bij de presentatie van Bosz vertelde Jordi Cruijff, technisch directeur van Maccabi, dat hij al een paar keer een blauwtje had gelopen bij de voormalig technisch directeur van Feyenoord. "We zijn trots dat we Peter Bosz hebben vastgelegd als hoofdtrainer. Ik volg zijn ontwikkeling als trainer al jaren en bewonder zijn werk. Daarom hebben we hem al vaker geprobeerd binnen te halen," zei Jordi Cruijff.

Bosz besefte op zijn beurt dat het een slimme stap was voor zijn carrière om Vitesse in te ruilen voor het Maccabi van Jordi Cruijff. Neem nou de vorige trainers die onder Jordi Cruijff hebben gewerkt. Toen Óscar García bij Maccabi aan de slag ging, had hij bijna geen ervaring als hoofdtrainer. Via Maccabi zette hij de stap naar Brighton & Hove Albion en Watford. Nu traint hij de Oostenrijkse landskampioen Red Bull Salzburg, je weet wel, de club die het Ajax van Frank de Boer twee keer afslachtte in de Europa League. Paulo Sousa werd kampioen met Maccabi, daarna met FC Basel en is nu de veelgeprezen trainer van Fiorentina in de Serie A. Pako Ayestarán zette de stap van stadions met duizend toeschouwers naar een overwinning op Barcelona als interim-trainer van Valencia. Valencia beloonde Ayestarán door hem voor het komende seizoen aan te stellen als hoofdtrainer.

Natuurlijk was het voor Bosz ook fijn dat zijn salaris bij Maccabi werd verdubbeld ten opzichte van zijn salaris bij Vitesse, maar het ging uiteindelijk niet om de centen. Een samenwerking met Jordi Cruijff geeft trainers toegang tot een uniek deel van de mondiale voetbalkaart. De naam Cruijff is magisch. Niet alleen in Nederland, overal ter wereld.

Het is natuurlijk wel grappig dat een Nederlandse trainer pas door Ajax werd gebeld nadat hij de eredivisie had omgeruild voor Israël. Deze nieuwe realiteit is een voorbeeld van de werkwijze van Jordi Cruijff. Hij haalt bij Maccabi trainers binnen waarvan hij denkt dat ze de club kunnen helpen, maar het zijn daarnaast vooral trainers die volgens hem een veelbelovende carrière voor zich hebben. Maccabi Tel Aviv is een trampoline geworden voor ambitieuze managers, die vervolgens stuk voor stuk gekatapulteerd zijn naar mooie clubs in West-Europa.

Goed, we weten dus waarom Bosz bij Maccabi tekende. Laten we nu het halfjaar van de 52-jarige trainer in Israël onder de loep nemen.

Ten eerste is het belangrijk om te benoemen dat hij bij Maccabi tekende in de zwaarste periode van de club sinds het aantreden van Jordi Cruijff als technisch directeur. Al maandenlang gonsde het van de geruchten dat trainer Jokanović naar Fulham zou vertrekken. Het Israëlische mediacircus rondom het vertrek van Jokanović had een psychologische tol geëist op de spelersgroep van Maccabi. De spelers wisten maandenlang niet waar ze aan toe waren. Bosz wandelde de club binnen op een moment dat Maccabi smachtte naar een nieuwe leider.

Met de komst van Bosz beloofde Maccabi de supporters aantrekkelijk en aanvallend voetbal. De trainer leverde direct. In de eerste dertien wedstrijden onder Bosz scoorden de geel-blauwen maar liefst 32 goals. De club haalde 33 van de 39 punten binnen. Maccabi speelde indrukwekkend voetbal, controleerde het balbezit en leek op koers te liggen voor de vierde landstitel op rij. De spelers van Maccabi waren blij met de komst van Bosz en de manier waarop hij de ploeg liet spelen.

Yoav Ziv, een voormalig Israëlisch international die afgelopen seizoen voor Maccabi speelde, geeft in gesprek met VICE Sports aan dat Bosz met name op persoonlijk vlak goed lag bij de spelersgroep. "Bosz had een goede band met de spelers en zorgde ervoor dat we de trainingen weer leuk vonden. Hij zorgde ervoor dat we gepassioneerd aan wedstrijden begonnen. Dat is, denk ik, het grootste verschil geweest sinds zijn komst."

Maar na de vliegende start, donderde de boel volledig in elkaar. De doelpuntenstroom stokte en Maccabi begon minder te winnen. Gelijke spelletjes volgden elkaar snel op. Israëlische analisten concludeerden dat de koek op was bij de regerend landskampioen. De club was het seizoen al in juni begonnen in de voorrondes van de Champions League, had vervolgens een lastige groepsfase van het miljoenenbal afgewerkt en kwam tot aan de finale uit in het Israëlische bekertoernooi. Topscorer Eran Zahavi stopte met scoren en niemand uit het team had de energie om de leegte op te vullen. Bosz zette er een extra spits bij en verving zijn controlerende middenvelder voor een aanvallende middenvelder, maar het mocht niet baten. Maccabi maakte geen doelpunten meer.

De meningen onder de achterban van Maccabi raakten in deze periode verdeeld. Sommigen gaven de spelers er de schuld van dat de ploeg niet meer scoorde. Anderen vonden dat het team van Maccabi gewoon minder goed was dan de uiteindelijke kampioen Hapoel Beër Sheva. Onder trainer Pako Ayestaran had Maccabi de competitie het voorgaande seizoen gewonnen met 70 punten. Bosz eindigde met 81 punten, maar dat was dit keer te weinig. De meeste supporters keerden zich pas tegen Bosz na de verloren bekerfinale.

Nadat Hapoel Beër Sheva de titel had gepakt, kreeg Maccabi de kans om de eer te redden door de Israëlische beker te pakken. Het team van Bosz nam het in de finale op tegen subtopper Maccabi Haifa. De club uit Tel Aviv was zwaar favoriet. Toch verloor Maccabi Tel Aviv de bekerfinale met 0-1. Bosz werd de eerste trainer onder Jordi Cruijff die geen enkele prijs pakte met Maccabi Tel Aviv.

Tamir Yarden, woordvoerder van de Maccabi-supportersgroep Yellowmania, is mild voor Bosz, ondanks het gebrek aan prijzen om mee te pronken. "Ik wil altijd dat de club een duidelijke koers vaart. Dat gaat wat mij betreft boven resultaten op de korte termijn. Bosz beloofde ons dat hij aanvallend voetbal zou spelen en hij zorgde er elke wedstrijd dat we vol druk naar voren zetten. Bosz leerde Maccabi modern Europees voetbal spelen. De middenvelders werden dynamischer en de backs leerden het hele veld te bestrijken. Helaas vielen de resultaten niet altijd onze kant op."

Yarden benadrukt daarbij dat de club in zwaar weer verkeerde toen Bosz binnenkwam, waarna de trainer ook aan het einde van het seizoen te maken had met externe factoren die invloed hadden op de club. Daarvan was de belangrijkste factor natuurlijk het overlijden van Johan Cruijff, de vader van Jordi. Desondanks verloor Maccabi in die periode geen wedstrijd. "Wij wensen Bosz het beste toe en hopen dat we hem over twee jaar weer tegenkomen in de Champions League. Maccabi en Ajax zijn broeders."

Maccabi Tel Aviv en Ajax lijken ook wel een beetje op elkaar. Beide clubs zijn recordkampioen in eigen land en hebben een achterban die verwacht dat de club elk jaar de titel binnenhaalt. Zijn stap naar Maccabi gaf Bosz een voorproefje van de druk die een trainer ervaart bij een topclub. Het was de laatste stap die hij moest zetten voordat hij aan de slag kon in de Nederlandse top. Maar bij Ajax zullen de gemoederen na een seizoen zonder prijzen een stuk minder mild zijn.

[Cruijff]

Vooruit, de laatste veren in Bosz' zijn reet, hierna trekken we ze er alleen nog maar uit...

Precies... als die bosz de wedstrijd om de JC Fruitschaal van Feyenoord verliest dan gaan we Peter de kip veer voor veer plukken....

...Oh wacht... die pot om dat schaaltje spelen we niet omdat zijn voorganger briljant wisselde en een voorsprong tegen De Graafschap weggaf.

[beelzebub]

Als je de schaal niet ken winnen, kan je 'm ook niet verliezen.

Vrij vertaald naar je beroemde familielid Cruijff.

[Cruijff]

Als je de schaal niet ken winnen, kan je 'm ook niet verliezen.

Vrij vertaald naar je beroemde familielid Cruijff.

Ja ja ja.

Die is de categorie van:

kijk, elke wasbeer heb een staart. maar..... niet elke staart heb een wasbeer

[WP_Legend]

Ik kan niet wachten tot het voetbal weer begint... 3 maanden zonder substantieel voetbal is wel erg lang hoor!

[Sandro]

Als je de schaal niet ken winnen, kan je 'm ook niet verliezen.

Vrij vertaald naar je beroemde familielid Cruijff.

Ja ja ja.

Die is de categorie van:

kijk, elke wasbeer heb een staart. maar..... niet elke staart heb een wasbeer

Ik vond die andere van de Lama's leuker:

"Als de laatste man als eerste op het veld komt tijdens een uitwedstrijd MAAR hij is in zijn eigen stadion, heb je er eigenlijk vrij weinig aan".