Wat is er geworden van .... (deel II)

[Jöhnk]

Nee, van haar zusje. SWS was meer van Vermaelen.

[joey]

En Manucharyan, toch?

[Jöhnk]

Zou kunnen, daar zou ik haar columns even op na moeten slaan.

[peter]

Ik weet nog wel dat ze ook helemaal fan was van Muller van Moppes. Laatste keer dat ik van hem hoorde was bij Oostende ofzo.

[Khraa]

Speelt nu in de 2e divisie van Cyprus..... Samen met Tom Kalkhuis

[brigade zuid]

Moest Felipe weg bij AJAX?

[Khraa]

Was toen gehuurd geloof ik en werd niet goed genoeg bevonden.....

[brigade zuid]

Dat is ook lekker dan..

[Lionel]

Heeft ook nog bij Madrid gespeeld.. snap er echt niks meer van!

[Aristides]

Heeft ook nog bij Madrid gespeeld.. snap er echt niks meer van!

Madrid B

Ik heb hem maar een paar keer zien voetballen, was toen een soort Maxwell, geen "Nederlandse/Ajax-verdediger" zoals Maxwell ook zijn tegenstander liet voorzetten. Braziliaanse backs verdedigen anders. Was wel een technisch goede voetballer. Juanfran redde het niet bij Ajax, redt het wel in Spanje; Escudé moest weg, kan zo verkeren.

Krijgt Ajax nog opleidingskosten?

[Dubbel]

Rijkaard naar Turkije terwijl ie eerder niet eens met Ajax wilde praten. Nou gun ik Frank natuurlijk het beste maar voel me als Ajacied toch wel een beetje in de zeik gezet.

http://www.telegraaf.nl/telesport/voetb ... ing__.html

[Daniel]

Ik had inderdaad precies hetzelfde. Ik voel me een beetje te kakken gezet door Frenk op deze manier. Niet met Ajax willen praten maar wel naar een land en club waar hij verder niets mee heeft én die niet groter is dan Ajax zelf ofzo.. Maar goed, als Ajax op de rails staat over een aantal jaar en hij vind het wel weer interessant om bij Ajax te komen werken of staat zelfs te springen weet ik niet of ik daar wel zo'n zin in hebben.

[joey]

Ik begrijp het wel. De laatste X trainers is het niet goed vergaan bij Ajax.

[Rooie]

Gelukkig blijven coaches van Galatasaray gemiddeld zo'n 10 jaar in hun ambt bij die club

[joey]

Gelukkig blijven coaches van Galatasaray gemiddeld zo'n 10 jaar in hun ambt bij die club

Rijkaard zou het ongetwijfeld heel erg vinden om bij Ajax te mislukken. Ajax is toch zijn club.

[Rooie]

Dat ben ik met je eens, ik denk dat hij zichzelf niet geschikt acht voor Ajax (zeker niet op dit moment). Ik vraag me überhaupt af of Ajax wel zo geïnteresseerd was in z'n diensten na MvB.

[Scherrer]

Op het moment dat Rijkaard Ajax afwees waren er nog drie grote trainersposities in het Europese voetbal onbemand, namelijk Bayern, Chelsea en (gezien de situatie rond Ancelotti) AC Milan. Ik denk dat Rijkaards afwijzing daar ook mee te maken heeft gehad. Ik had zelf eigenlijk ook verwacht dat hij bij één van die drie clubs wel aan de bak zou kunnen.

[brigade zuid]

Dat ben ik met je eens, ik denk dat hij zichzelf niet geschikt acht voor Ajax (zeker niet op dit moment). Ik vraag me überhaupt af of Ajax wel zo geïnteresseerd was in z'n diensten na MvB.

Misschien is ie wel geen eens gevraagd, hij zei gisteren dat ie tegen geen enkele club nee heeft gezegd.

[999]

Diepgeslagen wond van SLM-ramp tot twee keer toe opengereten

,,Had Jerry nog geleefd als de hulpverlening wel goed was?”

DRAMA IN DRIEVOUD

,,Ik had moeite dat Jerry erop los leefde. Nu ben ik er blij om”

OUDERKERK, zaterdag

De schok van de SLM-ramp dreunde twee keer na. Telkens als op de diepgeslagen wond van Winny Haatrecht zich voorzichtig een korstje begon te vormen, werd die weer meedogenloos opengereten. „Ik heb het ongeluk twee keer opnieuw beleefd”, aldus de huidige spelersmakelaar. „De eerste klap was dat mijn moeder kort na de ramp letterlijk stierf van verdriet. Twaalf jaar later bleek daarnaast dat mijn vader en moeder bewust hadden verzwegen, dat Jer na het ongeluk nog in leven was geweest. Was hij er nu nog als de hulpverlening wél goed was geweest? Dat spookte voortdurend door mijn hoofd. Een Hindoestaanse man had Edu Nandlal eerst naar het ziekenhuis gebracht. Wellicht omdat hij ook een Hindoestaan was. Edu overleefde, Jerry niet. Het wrange daarbij was ook nog eens dat Edu en Jerry in het vliegtuig van plaats wisselden, omdat Edu steeds verloor met kaarten. Ik weet dat Edu er moeite mee had als hij me tegenkwam, maar ik verwijt hem niks.”

Als Haatrecht in het statige pand van Bureau Nr.10 in Ouderkerk aan de Amstel het woord neemt, zijn de heldere zinnen doordrenkt met liefde en trots. De Surinamer heeft de tragische dood van zijn broer een plaats gegeven, maar zijn grote bruine ogen verraden de pijn. „Ik was in de Brentanostraat en werd gebeld door een vriend van Jerry, Jacky Stenzler. ’Klopt het van het vliegtuig?’, overviel hij me. Ik vroeg hem hoe laat het dan moest zijn neergestort en had geen besef van het tijdsverschil: ’O, dan zijn ze het niet’, antwoordde ik opgelucht. Maar toen ik mijn moeder belde en zij – net als alle anderen – in gesprek was, kreeg ik een naar gevoel.”

Kort daarna sijpelden de eerste berichten binnen. „Het vliegtuig was neergestort, er waren overlevenden, alleen wist niemand wie”, graaft de zaakwaarnemer van onder meer Ryan Babel, Nordin Amrabat, Christiaan Kum, Kenneth Vermeer en Gianni Zuiverloon in zijn geheugen. „Die twee dagen van onzekerheid waren een hel. Ik ging naar het huis van mijn moeder aan de Stadionweg, werd gek van de onduidelijkheid, maar na 48 uur met alleen maar tranen wisten we het: Jerry was overleden… Mijn moeder was ontroostbaar en ook mijn zussen en ik werden verscheurd door verdriet.”

„Mijn moeder is uiteindelijk ook aan de SLM-ramp overleden, terwijl ze niet in het toestel zat”, zegt Haatrecht. „Ze was genezen van kanker, maar die ziekte keerde door de stress terug. Mama kon de dood van Jerry niet aanvaarden en van mijn aanbod om een huis in Suriname te kopen, wilde ze geen gebruik maken. Mijn oudste zus was verpleegster en heeft mijn moeder tot haar overlijden verzorgd. Ze wilde niet zoals Jerry onverwacht maar bewust dood gaan en regelde nog haar eigen krans, de lijkauto en de begrafenis. Ik ben mijn oudste zus nog altijd dankbaar dat zij ervoor heeft gezorgd dat mijn moeder op een waardige manier afscheid heeft kunnen nemen. Dat zal ik nooit vergeten.”

Het gevoel dat Haatrecht zijn broer de dood had ingejaagd door zijn plaats in de selectie van het Kleurrijk Elftal aan hem af te staan, was op dat moment allang verdwenen. „Daar was ik na een maandje of twee, drie wel vanaf. Als ik niet had gevraagd om hem mee te nemen, was hij zelf wel naar de trainer gestapt. Desnoods had hij zelf zijn ticket gekocht om mee te gaan.”

Ook een ander feit gaf hem rust. „Als de medische wetenschap in Suriname beter was geweest, had Jer misschien nog geleefd, maar was hij waarschijnlijk invalide. Ik weet honderd procent zeker dat hij dat nooit kon accepteren en hij zich in een rolstoel bij wijze van spreken voor een trein had gereden”, aldus Haatrecht, die ondanks de tragedie geen vliegangst kent. „Ik ben vrij snel weer in het vliegtuig gestapt. Maar of ik op 7 juni zou gaan vliegen? Nee, absoluut niet.”

„Ik heb nooit met psychologen, maar wel met veel andere mensen gesproken”, blikt hij terug op de nasleep. „Pas achteraf denk je dat je bepaalde dingen misschien beter anders had kunnen doen. Ik heb in die tijd zowel zakelijk als privé beslissingen genomen, die ik anders nóóit zou hebben genomen.” Hoewel Haatrecht kon bijtekenen bij Heerenveen en in de belangstelling stond van NEC, besloot hij zijn loopbaan voort te zetten bij La Chaux de Fonds in Zwitserland. „Het was de eerste de beste aanbieding en ik wilde weg. Jerry en ik werkten samen op de Albert Cuypmarkt en elke dag werd ik daar zes of zeven keer met zijn dood geconfronteerd. Het was in de tijd dat mensen niet met pinpas of creditcard, maar met cheques betaalden. Als mijn naam werd ingevuld, werd direct de link met de ramp gelegd. De mensen – bekenden en onbekenden – bedoelden het goed, wilden me steunen, maar lieten me nooit loskomen van het leed.”

„Voor mijn voetbalcarrière was Zwitserland niet de beste optie, maar in andere opzichten pakte de keuze goed uit. Ik leerde Frans spreken en vooral wie mijn vrienden waren. De eerste maanden kwamen velen me opzoeken, maar op den duur belden alleen de echte naasten. De rest was me vergeten en daar zette ik resoluut een streep doorheen.”

Haatrecht beseft dat sommige mensen hem als arrogant zullen bestempelen. „Ik ben verhard. Dat klopt. In 99 van de 100 gevallen weet ik gelijk wat mensen van me willen. Vroeger kon men me drie of vier keer irriteren. Nu is het na twee fouten wegwezen. Voor de mensen waar ik wel een band mee heb, ben ik heel warm. Zij kunnen me dag en nacht bellen. De rest niet.” De toenmalige president Venetiaan kreeg als een van de eersten te maken met zijn veranderde kijk op het leven. „Ik ben met een familielid één keer naar de plaats van het ongeluk geweest en kon niet geloven wat ik daar aantrof. Er lagen nog vliegtuigstoelen, toilettassen, koffers en andere spullen. ’s Avonds waren we met andere voetballers bij president Venetiaan uitgenodigd. De ontmoeting was live op tv en volgens het protocol mochten we hem alleen de hand schudden. Ik heb ten overstaan van iedereen gezegd dat ik het een schande vond, dat de plek netjes moet zijn en aanwezige Surinaamse journalisten begonnen te huilen. Het antwoord van de regering was typisch Surinaams. Er zou een commissie van onderzoek worden ingesteld. Voor mij was één ding duidelijk. Suriname en Winny worden nooit een combinatie. Klaar!”

Haatrecht stond ook in andere opzichten anders in het leven. „Tegenwoordig beslis ik – of het om 50 euro of 250.000 euro gaat – binnen dertig seconden. Mensen krijgen direct een ja of een nee.” Daarnaast durft hij meer te genieten. „Ik heb voor de familie een huis in Spanje (Casa Frida, vernoemd naar mijn moeder) gekocht. Terwijl ik vóór het ongeluk nooit geld aan mezelf had uitgegeven, doe ik dat nu wel. Ik heb voor mijn zus haar vijftigste verjaardag een huis gekocht. Nu leest zij dat ik het symbolisch bedoel. Onze moeder stierf toen ze vijftig was. Eigenlijk lijk ik nu meer op mijn broer dan voor zijn dood.”

„Jerry leefde al in blessuretijd”, verklaart hij zich nader. „Op zijn zestiende viel hij op het trainingsveld van SDW neer, waarna zijn trainer Bart Logchies iets deed wat vele anderen in de paniek waarschijnlijk niet hadden gedaan. Hij rende naar de kantine om een ambulance te bellen, startte daarna pas met reanimeren en redde daarmee Jers leven. Hij lag twee maanden in coma maar werd zonder complicaties weer wakker.”

Het tijdelijke hartfalen bij de oudste Haatrecht zorgde ervoor dat Jerry en Winny zich destijds juist tot twee volstrekt andere persoonlijkheden ontwikkelden. „Jer leefde er tussen zijn 16e en 27e op los. Daar had ik wel eens moeite mee, maar ben ik nu heel blij om. Jerry luisterde niet naar mij, had geen rijbewijs, maar reed gewoon auto. En als hij werd aangehouden, gaf hij mijn naam op. Iets leek hem te zeggen dat hij niet veel tijd meer had. Waar ik tot de vliegramp nog nóóit iets voor mezelf had gekocht, gaf hij zijn geld al uit voordat hij het binnen had. En nog aan dingen ook, waarvan ik dacht: wat moet je ermee?”

„Ook op het voetbalveld waren we compleet anders. Ik was de alleskunner, Jerry de stilist. Hij was een tweebenige, grote voetballer. Sterker en beter dan ik was, maar hij miste de juiste mentaliteit. Ik kon een trainer aankijken, doen of ik het met hem eens was, maar in het veld de zaken naar mijn eigen hand zetten door te spelen, zoals ik dacht dat goed was. Als mijn broer iets in de bespreking niet aanstond, ging hij er dwars tegen in. En daarmee maakte hij zich bij coaches nu eenmaal niet geliefd. Drie weken voor de eerste training startte ik met hardlopen om in een goede conditie te starten. Hij lachte en zei: ik loop niet, ik heb de bal. Dat was Jer ten voeten uit. Veel van zijn levenslessen heb ik overgenomen. Op voetbalgebied leerde ik vooral wat ik niet moest doen.”

Zijn mooiste herinnering aan Jerry is de tijd dat hij samen met hem in het tweede van Ajax speelde en ze kampioen werden. „Dat was een prachtige tijd. We reden samen naar de trainingen en waren toen het meest close.” Verder kijkt hij liever vooruit. „Mijn zussen hebben een grote foto van Jerry in de kamer hangen. Ik niet. De foto die ik nu heb meegenomen, is ook van mijn zuster. Ik probeer me juist voor te stellen wat Jer nu zou doen, hoe hij er nu zou uitzien en als ik een belangrijke beslissing in mijn werk moet nemen, weet ik dat hij over mijn schouder meekijkt. Dan zit ik opeens keihard te lachen in mijn auto. En niemand die daar dan iets van begrijpt. Soms word ik gebeld en noemt iemand me Jerry. Dat vind ik mooi, omdat hij dus nog niet is vergeten.”

„Op 7 juni zet ik mijn telefoon uit en ga ik naar de herdenkingsdienst bij café De Draver in Amsterdam-Oost, waar vele nabestaanden komen. Het hele jaar door ga ik zo nu en dan naar het familiegraf, waar mijn broer en moeder in liggen. Dat doe ik alleen als het zonnig is, want Jer hield ook niet van slecht weer.”

Zet het toch maar hier neer.

Tja, als er dan weer een vliegtuig neerstort kan ik me goed voorstellen dat je dan je eigen leed weer een keertje dubbel meemaakt.Dat de pijn weer komt boven drijven, die pijn die je toch het liefst een beetje wegstopt.

[beelzebub]

Tuurlijk zijn we hem nog niet vergeten, maar eens wat anders dan die standaard cliches na een interland.

bron: http://www.nrc.nl



Rafael van der Vaart: ,,Scoren in het Bernabéu geeft een machtig gevoel." Foto Bas Czerwinski

Van der Vaart denkt nog niet aan vertrek bij droomclub Real
'Die Kaká zal ook gewoon moeten presteren'

Gepubliceerd: 11 juni 2009 11:16 | Gewijzigd: 11 juni 2009 11:18

Rafael van der Vaart is een van de zes Nederlanders bij Real Madrid. Na de komst van voorzitter Pérez is hun toekomst onzeker. „Het is vooral ieder voor zich.”
Door onze redacteur Koen Greven
Noordwijk, 9 juni. Voetballer Rafael van der Vaart wordt er niet nerveus van dat zijn werkgever Real Madrid de Braziliaanse spelmaker Kaká haalt. „Ja, met hem erbij worden mijn kansen misschien niet groter”, stelt de 26-jarige international. „Maar ook die Kaká zal constant moeten presteren voor een basisplaats. Ik denk op dit moment zeker niet aan een vertrek. Dat is wat mij betreft ook helemaal niet aan de orde. Ik heb gewoon nog een contract van vier jaar. En ik wil heel graag slagen bij de mooiste en grootste club van de wereld. Iedereen heeft wel eens een minder jaar. Ik ben overtuigd van mijn kwaliteiten. In de absolute top zijn de verschillen tussen voetballers niet zo groot. Het is wel belangrijk dat je het vertrouwen krijgt.”

Als Van der Vaart in augustus 2008 van het Duitse Hamburger SV voor naar verluidt dertien miljoen euro de overstap maakt naar Real Madrid, gaat voor hem een droom in vervulling. De Duitse trainer Bernd Schuster ziet in de spelverdeler van het Nederlands elftal een toekomst weggelegd in het Estadio Santiago Bernabéu. Tijdens zijn eerste seizoen bij de Spaanse voetbalgrootmacht weet de zoon van een Nederlandse vader en een Spaanse moeder echter geen grote rol van betekenis te spelen bij ‘los merengues’.

De nummer 23 van Real Madrid kijkt met gemengde gevoelens terug op de voetbaljaargang waarin hij in dertig competitieoptredens vijf keer scoorde. „Laat ik beginnen met te zeggen dat het al met al een moeilijk jaar is geweest. Aan het begin ging het nog wel goed. Heel goed eigenlijk. Ik speelde veel wedstrijden en maakte een aantal doelpunten. Dat zijn momenten die ik altijd zal blijven koesteren. Scoren in het Bernabéu geeft een machtig gevoel. Maar op een gegeven moment moest de trainer weg en werd voor mij opeens alles anders. Een tijd lang heb ik toen weinig tot niets gespeeld. Alleen de laatste maand ben ik weer in de ploeg gekomen. Toch overheerst het gevoel dat het een teleurstellende seizoen is geweest.”

Na het laatste competitieduel op 31 mei tegen Osasuna is Van der Vaart direct van Spanje naar Nederland vertrokken om zich met Oranje voor te bereiden op de WK-kwalificatieduels met IJsland en Noorwegen. Ondertussen heeft zich bij Real Madrid met de benoeming van de nieuwe voorzitter Florentino Pérez een kleine revolutie voltrokken. De oud-voetballers Jorge Valdano en Zinedine Zidane zijn in dienst getreden. Respectievelijk als algemeen directeur en adviseur. De Chileense trainer Manuel Pellegrini is aangesteld als opvolger van Juande Ramos. „Ik heb het ook allemaal gehoord en gelezen, maar hoe het nu daar allemaal precies in zijn werk gaat weet ik ook niet”, zegt Van der Vaart nuchter. „Ik heb goede berichten gehoord over die Pérez. Daar zijn de mensen in Madrid tevreden mee. En Pellegrini ken ik als de trainer van Villarreal. Iemand die graag aanvallend voetbal speelt. Maar je weet niet of deze trainer het wel in je ziet zitten. Na de wedstrijd tegen Noorwegen heb ik op zondag nog mijn eigen straatvoetbaltoernooi bij De Kennemers in Beverwijk en daarna ga ik met vakantie. Op 10 juli word ik dan weer bij Real Madrid verwacht. We zien wel hoe het loopt.”

Van der Vaart vormt samen met zijn landgenoten Ruud van Nistelrooy, Royston Drenthe, Wesley Sneijder, Arjen Robben en Klaas Jan Huntelaar een Hollandse kolonie bij ‘De Koninklijke’. Het is niet waarschijnlijk dat alle zes Nederlanders komend seizoen nog in de Spaanse hoofdstad voetballen. Alleen de van een zware knieblessure terugkerende Van Nistelrooy lijkt op basis van zijn prestaties uit het verleden boven alle twijfel verheven. „Ruud is sowieso een heel positief ingesteld iemand”, zegt Van der Vaart in een zaaltje van Hotel Huis ter Duin in Noordwijk. „Je merkt aan alles dat hij een bijzondere status bij de club heeft. Vergelijkbaar met die van Iker Casillas en Raúl. Spelers van wereldklasse. En dat niveau wil ik de komende jaren ook zien te halen. Bij een club als Real Madrid kan dat. Ik voel er niet veel voor om zomaar over te stappen naar een andere club waar het ook helemaal niet zeker is dat ik speel.”

Van der Vaart benadrukt dat de Nederlanders bij Real Madrid hun lot geenszins aan elkaar verbonden hebben. „Het is vooral ieder voor zich. Natuurlijk steunen we elkaar wat meer in moeilijke tijden. Met verjaardagen komen we bij elkaar over de vloer. En een paar jongens woont in dezelfde buurt als ik. Die kom ik soms op straat ook tegen. Maar we zitten echt niet hele dagen bij elkaar.”

De oud-voetballer van Ajax en HSV is zich in tien maanden tijd thuis gaan voelen in zijn nieuwe leefomgeving in Moraleja de Enmedio, een buitenwijk van Madrid. Vrijwel dagelijks belt Van der Vaart met zijn opa Rafael Garcia Peci, die in 1964 als gastarbeider naar Nederland kwam. Vanuit het zuidelijke Chiclana de la Frontera volgt zijn grootvader vol trots elke stap van Raffie. „Ik voer die gesprekken nu allemaal in het Spaans. Dat gaat spelenderwijs steeds beter. Hoewel ik half Spaans ben, voel ik me toch vooral Nederlander. Thuis kijken we vooral naar de Nederlandse televisie. Sport 1 staat het vaakste op. Ik ben ook niet iemand die heel vaak de stad in gaat of de omgeving gaat verkennen. Mijn schoonvader heeft me een keer meegenomen naar het Prado museum. Dat was niet echt aan mij besteed. Het liefste ben ik gewoon thuis en neem ik bijvoorbeeld lekker een duik in mijn zwembad.”

Van der Vaart hoopt de komende jaren ook binnen de lijnen zijn geluk terug te vinden. Hij heeft als voetballer van Real Madrid wel ondervonden dat het er in de absolute top anders aan toegaat dan bij Ajax of HSV. „Bij Ajax en Hamburger SV draaide het toch wel vaak om mij. Daar was ik de spelverdeler. En als ik een keertje slecht speelde dan stond ik de volgende wedstrijd weer gewoon in de basis. Bij Real Madrid kom je er na een minder optreden vaak direct naast te staan. Dat is wel eens moeilijk. Verder is het publiek erg kritisch. Je kan wel in een wedstrijd zes goals maken, maar als je de keer daarop slecht speelt heb je toch een probleem. Aan de andere kant is dat dan niet speciaal tegen mij gericht, dat is de houding tegenover alle spelers.”

Van der Vaart denkt nog wel eens terug aan de zomer van 2008. Als spelmaker van Oranje speelt hij dan op het EK in Zwitserland en Oostenrijk tegen Italië en Frankrijk de beste wedstrijden uit zijn loopbaan. Van der Vaart komt zelfs op de groslijst terecht bij de verkiezing voor de Gouden bal. De prijs voor de beste voetballer van Europa. „Dat EK was fantastisch om mee te maken. Heel Europa keek mee. Daar heb ik ook laten zien wat ik kan. Maar op zo’n toernooi gelden andere regels, daar is de vorm van de dag erg belangrijk. Eén slechte dag en we lagen eruit. Ik heb er geen seconde spijt van gehad dat ik daarna voor Real Madrid heb gekozen. Spelen voor de grootste club ter wereld. Je bent niet goed bij je hoofd als je dat niet zou doen. Dat moet je een keer meemaken. Zelf ondervinden. Als klein jongetje droomde ik ervan één keer in het eerste van Ajax te mogen spelen. En ooit wil ik daar ook terugkeren. Maar de droom is in de loop der jaren steeds groter geworden. Ik wil nu slagen bij Real Madrid. Ik ben ervan overtuigd dat ik een keer met een prijs in mijn handen op Plaza de Cibeles in Madrid zal staan.”

[joey]

Yeah, it's lonely at the top...

De waarheid dringt nog niet tot Raffie door. Denkt hij echt dat hij Kaka uit de basis kan spelen?

[Jeroen126]

Mweh, wat moet hij dan zeggen? Kaka komt, dus ik ga? Of, jeetje, ik ga wel lekker op de bank zitten?
Hij toont zich in ieder geval strijdvaardig, en dat pleit wel voor hem vind ik.

[joey]

Daar heb je gelijk in. Maar ik zou in zijn situatie snel op zoek gaan naar een andere club.

[brigade zuid]

Precies, die jongen moet gewoon spelen, wat heb je eraan als je in deze fase van je carriere de bank warm houdt.. dat van Kaka komt gewoon een beetje dommig over al snap ik ook wel dat ie misschien niets anders kan zeggen.

[Vedette-10-]

Iedereen doet alsof het verschil tussen Kaka en Van der Vaart nou zo groot is, maar dat is helemaal niet waar. Hij heeft alleen veel meer loopvermogen, waardoor hij ook een gevaarlijke speler is voor de voorhoede. Stel dat hij kiest voor Van Nistelrooij en Kaka voorin, met VDV daarachter, Gago op 6, Robben links en C.Ronaldo rechts. Is best reëel, aangezien Sneijder dit seizoen niet goed samenspeelde met Gago.

Ik zou echter Robben en Ronaldo voorin zetten met Huntelaar in de spits, met VDV en Kaka als halfspelers en Gago midmid.