Ajaxtalk

Monkey Tonk schreef:Ik vind het verschil tussen zilver en brons wel mooi.

Brons: "Wow! Toch een medaille!"
Zilver: "Kut... Geen goud..."

Wie zich vergelijkt met wie net iets succesvoller is, zal nooit gelukkig worden
OPINIE − 30/07/12, 08u55

Leo Bormans legt uit waarom de winnaar van de zilveren medaille meestal ongelukkiger is dan die van de bronzen. Bormans is auteur van de internationale bestseller Geluk. The World Book of Happiness en van het praktijkboek Word optimist!



Wie zich voortdurend vergelijkt met wie net iets succesvoller is, zal nooit gelukkig worden
Judoka Charline Van Snick straalt op het erepodium. Ze haalt brons. De Belgische wielrenners geven wat beteuterd commentaar over hun eigen prestatie. Zou Tom Boonen gelukkiger geweest zijn dan Van Snick als hij pakweg zilver had gehaald? Psychologisch onderzoek stelt van niet.

Wie is in de Olympische Spelen het gelukkigst: de winnaar van de gouden, de zilveren of de bronzen medaille? Nauwkeurig onderzoek van de gezichtsuitdrukkingen van de winnaars op het podium legt een interessant psychologisch verschijnsel bloot: de zilveren medaille is meestal ongelukkiger dan de bronzen. De werkelijkheid maakt daarbij blijkbaar weinig verschil. Objectief gezien heeft de zilveren medaille het immers beter gedaan dan de bronzen. Maar dat is niet wat speelt in zijn hoofd.

Tijdens de Olympische Spelen in Barcelona werden de sportlui nauwkeurig gefilmd en gefotografeerd op het moment dat ze hun resultaat vernamen en nadien op het podium. Specialisten onderzochten hun gezichtsuitdrukking en stelden een algemene trend vast die ook later in veel vergelijkbaar onderzoek werd bevestigd: de gouden medaille straalt (uiteraard), maar de zilveren medaille kijkt ongeveer zoals iemand die op de vijfde plaats is geëindigd. De bronzen medaille is aanzienlijk gelukkiger.

Wat als?
Er spelen blijkbaar twee principes een rol, die we ook allemaal in ons dagelijks leven herkennen. Ook al nemen we niet deel aan de Olympische Spelen, niets menselijks is ons vreemd. Het eerste heet 'counterfactual thinking' en steunt vooral op de 'Wat als-vraag'. Wie een ongeval krijgt, vraagt zich af wat er zou gebeurd zijn als hij een andere weg had genomen of dertig seconden eerder was vertrokken.

We worden achtervolgd door de 'wat als' in ons hoofd. Deze manier van denken stelt ons in staat om voortdurend mentale alternatieven te simuleren voor onze huidige situatie. Zo proberen we te verstaan wat er de oorzaak van zou kunnen zijn. Daarbij hebben we de keuze om de focus te leggen op het negatieve of op het positieve. De zilveren medaille focust zich op die ene kleine misstap waardoor hij het goud aan zich voorbij ziet gaan. De bronzen medaille focust zich op het hele leger achter zich dat er toch maar lekker niet in geslaagd is om op het podium te geraken.

Zo komen we op het tweede principe: de keuze tussen 'upward'-vergelijking of 'downward'-vergelijking. Wie zich voortdurend vergelijkt met wie net iets succesvoller is, zal nooit gelukkig worden. Er is immers altijd zo iemand. Dan heb je twee keer goud, blijkt er toch wel iemand te zijn die in dezelfde discipline al drie keer goud heeft gehaald. Dan heb je een 4x4 en koopt je buurman een 16x16.

Wie regelmatig durft omkijken en tevreden is met wat hij al heeft bereikt, zal met een dankbare glimlach naar zijn situatie en prestaties kijken en daarop voortbouwen. Dat is het verschil tussen interne en externe ambitie. Atleten die de lat voor zichzelf stapje voor stapje hoger leggen omdat ze weten en voelen dat ze het kunnen, zullen bij elke stap gelukkiger worden. Atleten die zich vooral op de tegenstander focussen en hun geluk denken te halen door hem te verslaan, zullen op termijn waarschijnlijk ook hun slag wel thuishalen maar ze zullen daar minder gelukkig om zijn. Er is immers al snel een nieuwe kaper op de kust om je geluk te bedreigen. Interne ambitie maakt ons gelukkiger dan externe, en op termijn worden we er minder depressief van.

De lichaamstaal van de atleten op het podium kan ons ook veel leren over onszelf. Hoe zouden wij ons voelen en reageren in hun situatie? Als welke medaillewinnaar lopen wij zelf door het leven: de gouden, de zilveren of de bronzen? Blij met brons lijkt me zo slecht nog niet. Er is niks mis met ambitie. Maar voor het vergelijkingspunt kies je zelf.

Jöhnk schreef:

Monkey Tonk schreef:Ik vind het verschil tussen zilver en brons wel mooi.

Brons: "Wow! Toch een medaille!"
Zilver: "Kut... Geen goud..."

Is een interessant fenomeen, inderdaad.

Wie zich vergelijkt met wie net iets succesvoller is, zal nooit gelukkig worden
OPINIE − 30/07/12, 08u55

Leo Bormans legt uit waarom de winnaar van de zilveren medaille meestal ongelukkiger is dan die van de bronzen. Bormans is auteur van de internationale bestseller Geluk. The World Book of Happiness en van het praktijkboek Word optimist!



Wie zich voortdurend vergelijkt met wie net iets succesvoller is, zal nooit gelukkig worden
Judoka Charline Van Snick straalt op het erepodium. Ze haalt brons. De Belgische wielrenners geven wat beteuterd commentaar over hun eigen prestatie. Zou Tom Boonen gelukkiger geweest zijn dan Van Snick als hij pakweg zilver had gehaald? Psychologisch onderzoek stelt van niet.

Wie is in de Olympische Spelen het gelukkigst: de winnaar van de gouden, de zilveren of de bronzen medaille? Nauwkeurig onderzoek van de gezichtsuitdrukkingen van de winnaars op het podium legt een interessant psychologisch verschijnsel bloot: de zilveren medaille is meestal ongelukkiger dan de bronzen. De werkelijkheid maakt daarbij blijkbaar weinig verschil. Objectief gezien heeft de zilveren medaille het immers beter gedaan dan de bronzen. Maar dat is niet wat speelt in zijn hoofd.

Tijdens de Olympische Spelen in Barcelona werden de sportlui nauwkeurig gefilmd en gefotografeerd op het moment dat ze hun resultaat vernamen en nadien op het podium. Specialisten onderzochten hun gezichtsuitdrukking en stelden een algemene trend vast die ook later in veel vergelijkbaar onderzoek werd bevestigd: de gouden medaille straalt (uiteraard), maar de zilveren medaille kijkt ongeveer zoals iemand die op de vijfde plaats is geëindigd. De bronzen medaille is aanzienlijk gelukkiger.

Wat als?
Er spelen blijkbaar twee principes een rol, die we ook allemaal in ons dagelijks leven herkennen. Ook al nemen we niet deel aan de Olympische Spelen, niets menselijks is ons vreemd. Het eerste heet 'counterfactual thinking' en steunt vooral op de 'Wat als-vraag'. Wie een ongeval krijgt, vraagt zich af wat er zou gebeurd zijn als hij een andere weg had genomen of dertig seconden eerder was vertrokken.

We worden achtervolgd door de 'wat als' in ons hoofd. Deze manier van denken stelt ons in staat om voortdurend mentale alternatieven te simuleren voor onze huidige situatie. Zo proberen we te verstaan wat er de oorzaak van zou kunnen zijn. Daarbij hebben we de keuze om de focus te leggen op het negatieve of op het positieve. De zilveren medaille focust zich op die ene kleine misstap waardoor hij het goud aan zich voorbij ziet gaan. De bronzen medaille focust zich op het hele leger achter zich dat er toch maar lekker niet in geslaagd is om op het podium te geraken.

Zo komen we op het tweede principe: de keuze tussen 'upward'-vergelijking of 'downward'-vergelijking. Wie zich voortdurend vergelijkt met wie net iets succesvoller is, zal nooit gelukkig worden. Er is immers altijd zo iemand. Dan heb je twee keer goud, blijkt er toch wel iemand te zijn die in dezelfde discipline al drie keer goud heeft gehaald. Dan heb je een 4x4 en koopt je buurman een 16x16.

Wie regelmatig durft omkijken en tevreden is met wat hij al heeft bereikt, zal met een dankbare glimlach naar zijn situatie en prestaties kijken en daarop voortbouwen. Dat is het verschil tussen interne en externe ambitie. Atleten die de lat voor zichzelf stapje voor stapje hoger leggen omdat ze weten en voelen dat ze het kunnen, zullen bij elke stap gelukkiger worden. Atleten die zich vooral op de tegenstander focussen en hun geluk denken te halen door hem te verslaan, zullen op termijn waarschijnlijk ook hun slag wel thuishalen maar ze zullen daar minder gelukkig om zijn. Er is immers al snel een nieuwe kaper op de kust om je geluk te bedreigen. Interne ambitie maakt ons gelukkiger dan externe, en op termijn worden we er minder depressief van.

De lichaamstaal van de atleten op het podium kan ons ook veel leren over onszelf. Hoe zouden wij ons voelen en reageren in hun situatie? Als welke medaillewinnaar lopen wij zelf door het leven: de gouden, de zilveren of de bronzen? Blij met brons lijkt me zo slecht nog niet. Er is niks mis met ambitie. Maar voor het vergelijkingspunt kies je zelf.

http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opini ... rden.dhtml

Marillion schreef:De toppers zijn ook gewoon gaaf om aan het werk te zien. Het probleem zit 'm in de ritten daarvoor. Dat niveauverschil heb je natuurlijk bij veel sporten maar je ziet het meer als je per tweetal kijkt. Die laatste twee ritten zijn geweldig, de rest hoef je eigenlijk niet te zien.

InnerHarbour schreef: Nou voor mij blijft dat schaatsen kijken hoe gras groeit of het nu de eerste of de laatste zijn. Desalniettemin hebben de Nederlanders het geweldig gedaan, ik heb er alleen niet veel van gezien.

Yopi schreef:Wie hier heeft wél de schaatswedstrijden van begin tot einde bekeken?

Volgens mij doet dus ongeveer iemand dat. Ze kunnen net zo goed alleen de laatste ritten uitzenden.