Ajaxtalk

Favorieten, outsiders, blikvangers, underdogs, uitdagers: sporters komen tijdens de Olympische Spelen in Londen voor in alle soorten en maten. Maar een ding staat altijd centraal: de schoonheid van het duel - en dan vooral die tussen de gevestigde sportheld en zijn grootste uitdager. 'Let the Games begin.'

Pendleton versus Meares

Zet twee sportvrouwen tegenover elkaar en voor je het weet is er heibel in de tent. Laat de twee snelste vrouwen ter wereld tegen elkaar fietsen en de gevolgen zijn niet te overzien.

Hoe hoog de gemoederen tussen Victoria Pendleton en Anne Meares inmiddels zijn opgelopen? De Britse baanrenster en haar Australische uitdager wisselen al zes jaar geen woord meer met elkaar.

'Geen sprake van', klonk het - eensgezind, dat dan weer wel - op de vraag of ze nog weleens samen de kroeg in duiken, zoals na het WK in 2003.

Ze koesteren hun rivaliteit en gedragen zich er ook naar. Tienvoudig wereldkampioen Meares kan zich niet voorstellen dat hun verstandhouding ooit weer normaliseert, zolang ze tenminste met 70 kilometer per uur tegen elkaar blijven fietsen. 'Bij duels zo groot als deze kun je beter geen vrienden van elkaar zijn', zei ze eens.

Hun animositeit is terug te voeren tot het WK-baan van 2006. Daar verbruide Meares het voorgoed bij negenvoudig wereldkampioen Pendleton door haar agressieve manier van rijden. 'Het is haar stijl om grenzen te overschrijden', zei de 31-jarige Pendleton dit jaar. 'Alleen de wedstrijdjury bepaalt of ik zoiets doe', beet Meares (28) van zich af.

Waar Ali en Foreman elkaar in de boksring naar grote hoogten stuwden, tergen de rensters elkaar evenzeer tot het bot. 'We keren elkaar binnenstebuiten als we tegen elkaar rijden', zei Meares over hun duels. 'Jij maakt me drie keer sneller met je gedrag', herhaalde Pendleton tegen zichzelf toen ze bij de WK dit jaar weer eens met elkaar in de clinch lagen.

'Rumble in the Melbourne jungle' werden de duels op de thuisbaan van Meares zelfs genoemd. Daar verdeelden ze de wereldtitels keurig: een voor Pendleton op de sprint, het goud voor Meares in de keirin.

Hun olympische erelijst is ook al even lang: Pendleton verdedigt de sprinttitel van vier jaar geleden, toen ze Meares in de finale versloeg. Meares werd in 2004 al eens kampioen, in de 500 meter-tijdrit. De keirin en de sprint bieden een uitgelezen kans om in Londen de hiërarchie voorgoed vast te stellen.

Finale teamsprint: donderdag 2 augustus, 18.59 uur.

Finale keirin: vrijdag 3 augustus, 19.38 uur.

Finale sprint: dinsdag 7 augustus, 18.26 uur.

Nieuwsblad[/b]

De Duitse baanrenner Robert Förstemann heeft zware benen, maar niet omdat hij te veel traint, gewoon puur qua massa. Op deze foto, die de Nieuw-Zeelandse renner Greg Henderson op Twitter plaatste, zijn zijn uit de kluiten gewassen dijen duidelijk te zien, al is dat niet echt samkelijk. ‘Als je dacht dat Greipel dikke benen had', tweette Henderson, ‘dan moet je maar eens kijken naar deze ‘dijwedstrijd' in het Duitse kamp. Greipel verloor.'

Marillion schreef:Zoals verwacht geen goede Nederlandse resultaten bij de achtervolging. Jammer want het is een mooie discipline om te kijken. Ik snap er overigens niets van dat er alleen maar een teamachtervolging is. Er is toch wel ruimte op de agenda om ook een individuele achtervolging te organiseren?

Kanis er ook uit bij de keirin. De heren, met kanshebber Teun mulder, doen dat onderdeel pas volgende week.

Zijn roze olifant tettert niet meer

Jeffrey Hoogland | Hij was BMX'er, een van de besten van Nederland. Hij droomde van de olympische medailles - totdat de angst in zijn bol sloeg. Nu staat Jeffrey Hoogland (23) tóch op de Spelen: niet als BMX'er, maar als baansprinter.

Het zanderige baantje ligt om de hoek van zijn ouderlijk huis. Het ziet er nog bijna net zo uit als vroeger. Jeffrey Hoogland kan het parcours rijden met zijn ogen dicht. De startheuvel af, springend de bergjes over, aanzetten na de bochten en op één wiel naar de finish sprinten. Drie jaar oud was hij toen hij hier voor het eerst fietste. ,,Ik had nog zijwieltjes op mijn fiets. Maar mijn broers duwden me gewoon van de startheuvel. Dat ging mis ja. Nog een keer, en nog een keer. Maar ik wilde steeds opnieuw."

De jeugd van Hoogland is makkelijk te omschrijven: BMX'en, BMX'en en nog meer BMX'en. Op school denkt hij aan BMX'en, zodra hij thuis komt pakt hij zijn BMX-fietsje en scheurt hij urenlang over het baantje met zijn broers, 's avonds aan tafel gaat het over BMX'en. En na het eten zoekt hij met zijn vader vaak nog naar nieuwe uitdagingen op andere BMX-baantjes in de omgeving. Zijn broers zijn goed, maar Jeffrey is nog beter. Hij wordt zo vaak Nederlands kampioen dat hij de tel kwijt raakt.

Hoe ouder en hoe beter de broertjes Hoogland worden, hoe vaker ze naar het buitenland moeten voor grote wedstrijden. Vakanties worden gecombineerd met BMX-EK's en -WK's. Pa en ma Hoogland zijn fanatiek (Jeffrey's moeder, grappend: ,,We zeiden voor een wedstrijd altijd: ,,Als je wint, dan mag je thuiskomen.'') en zijn broers ook - maar Jeffrey is de fanatiekste.

Hij móet en hij zal iedere wedstrijd winnen. Als hij een keer onverhoopt verliest, dan is hij de rest van de dag niet te genieten. Zit hij in een boom, of achter een container te mokken. ,,Ik accepteerde het niet als ik niet won. Dan was ik zó boos, zó gefrustreerd. Ik had er alles voor over om als eerste over de streep te gaan. Het was winnen of crashen. Vallen hoorde erbij." Mama Hoogland: ,,Ik heb hem weleens zo hard zien vallen dat zijn fiets in tweeën brak. Hij werd door de lucht geslingerd als een lappenpop. Ik dacht: die is dood. Het viel uiteindelijk, zoals zo vaak, wel mee. Al hebben we door heel Europa ziekenhuizen van binnen gezien. Maar dat vonden we heel normaal."

Roze Olifant
Maar dat verandert als de sport zelf verandert. BMX moet nóg spectaculairder worden: de startheuvels worden hoger gemaakt, de snelheid gaat omhoog en de sprongen worden nog extremer. Hoogland: ,,Die overgang ging me niet goed af. Ik crashte een paar keer serieus en een paar andere keren liep het maar net goed af. Er sloop angst in mijn hoofd. Ik zat niet meer lekker op mijn fiets. Als ik boven op de startheuvel stond begon ik na te denken, te twijfelen. Het was zo dubbel: ik wilde naar beneden, die heuvel af denderen en voluit springen, maar ik was ook bang dat het mis zou gaan. De overtuiging was weg. En daardoor bleven de prestaties ook uit. Ik heb heel lang gefrustreerd rondgereden. Ik wilde heel graag als BMX'er naar de Olympische Spelen, want daar lag mijn hart. Maar het was op een gegeven moment niet realistisch meer."

Er is een roze olifant in het brein van Hoogland gekropen. En die tettert iedere keer dat hij op zijn BMX-fiets stapt. Botbreuken helen, kneuzingen verdwijnen, fietsen worden gerepareerd - maar de roze olifant gaat niet meer weg. Hoogland kan het BMX'en vergeten.

Baansprinter
Maar er komt een nieuwe kans. Uit tests blijkt dat hij nog iets anders heel goed kan: baansprinten. Hij neemt zijn startsnelheid en zijn behendigheid mee vanaf het BMX-baantje; in geen tijd is hij omgeschoold tot baansprinter. In 2011 doet hij voor het eerst mee aan een NK op de baan. Daar wordt hij afgedroogd, want in de eerste jaren komt hij vooral tactisch inzicht tekort. Dat leert hij stukje bij beetje van bondscoach René Wolff.

Hoogland wordt beter en beter. Zijn grootste kwaliteit: lompe, brute kracht. Zijn bovenbenen zijn zo dik dat hij geen normale spijkerbroeken past. Hij past in de ontwikkeling van het baansprinten van de afgelopen jaren: het gaat meer en meer om kracht, en minder om souplesse. En op de wielerbaan is de roze olifant in geen velden of wegen te bekennen. Hoogland: ,,Angst? Op de baan? Voor de snelheid ofzo? Nee. Nooit."

Een jaar voor de Spelen laat hij zien waartoe hij in staat is, op het Europees Kampioenschap in het Zwitserse Grenchen. Hij wint goud op de individuele sprint, de teamsprint en de kilometer tijdrit. En in maart, op het WK Baanwielrennen in Londen, doet hij er een zilveren medaille bij op de teamsprint.

Van een kleuter die met zijwieltjes over een BMX-baantje denderde naar een baansprinter met Europese titels op zak: soms loopt de route naar de top via vreemde omwegen. Maar op de Spelen in Rio is Jeffrey Hoogland een medaillekanshebber op de teamsprint en de individuele sprint.

Met dank aan een tetterende roze olifant.