Ajaxtalk

Peter schreef:Ik erger me vooral aan de foute namen.

Peter schreef:Die Keita. De dommerik.

Jöhnk schreef:Onbegrijpelijk dat die man bij tel Aviv speelt.

Die dekselse Evert ten Napel
Door: Iwan Tol

Vriend 1 vertelde me donderdag dat ze vlaggen uithangen in Nederland. Vanwege de scholieren die zijn geslaagd voor hun eindexamen, haastte hij zich erbij te zeggen, niet omdat Evert ten Napel zijn laatste wedstrijd versloeg. Vriend 2 sms’te me een vraag. Of ik misschien een vuvuzela door de strot van Evert kon duwen.

Ik heb dat niet gedaan. Ten eerste durf ik dat niet. Ten tweede vind ik Evert – behalve een sympathieke collega – ook een kundig, prettige en enthousiaste commentator. Er verandert al zoveel: Bavaria is cool, Robben fit en Sneijder Cabau. Toen ik dat laatste hoorde, was de maat vol. Meer kan ik echt niet aan.

Met Evert weet je tenminste precies wat je krijgt: Messi is ‘een kleine veldmuis’, Gattuso, ‘een klein vechtersbaasje’, Zidane ‘een Franse grootmeester’ en Inzaghi ‘in buitenspel geboren’. Bovendien mag de zin ‘Het Volksparkstadion is van Oranje’ wat mij betreft tot de Zin van de Eeuw worden gekroond.

Voetballiefhebbers dwepen er graag mee dat ze voor het beste commentaar naar de BBC overschakelen. Dat zijn dezelfde types die op zaterdagmorgen met The Guardian en Le Soir onder de arm over de Amsterdamse grachtengordel paraderen in de hoop een bekende tegen te komen. Die kranten lezen ze niet – die worden thuis in de prullenbak gemikt en daarna wordt snel De Telegraaf van de deurmat gegrist.

Ik vind het helemaal niks, die uitslovers van de BBC. Het mag dan misschien mooi klinken, dat ís het niet. Het is net als met Engelstalige zomerhits: ga het woord voor woord vertalen en wat er overblijft is clichématige rijmelarij van het niveau ‘ik hou van jou en blijf je trouw’.

U begrijpt, op de hotelkamer in Durban ging Kamp Oranje op zoek naar NOS.nl om het laatste verslag van Evert te horen. Het bleek, godbetert, om Griekenland – Nigeria te gaan. Maar goeie genade, wat was Evert in topvorm! De visitekaartjes, zondagsschoten, mokerslagen en klasbakken vlogen als vanouds de hotelkamer binnen.

Nadat het laatste fluitsignaal had geklonken en Evert afscheid nam, overviel ons een leeg gevoel. Nog minstens een half uur hebben we met holle ogen naar het beeldscherm gestaard. Met een deksels brok in onze keel.