Moderator: mods
Driemaal Madrid
Het is een mooie Spaanse dinsdagavond in het voorjaar 2000. Het is klam, als voorbode van de naderende zomer maar de temperatuur ligt nog niet hoog genoeg zodat men al naar goed Spaans gebruik tot diep in de nacht buiten kan zitten om uitgebreid te eten. De ontelbare taperías in la Latina, het oude centrum van de Spaanse hoofdstad halen hun tafeltjes rond 10en binnen en toeristen zijn er nog nauwelijks te zien. Een paar kilometer buiten de stad ligt een onbetaalbaar gastverblijf met een prachtig overdekt terras. Binnen zit een grote groep mannen verzameld voor een groot scherm. Alle aanwezigen kijken min of meer geïnteresseerd naar de buitenlandse satellietzender die een voorbeschouwing geeft op de voetbalkraker Chelsea-Barcelona van 2 dagen later. Alle aanwezigen, behalve één man. Hij staat naast de bar en kijkt heimelijk naar de deur. De man wacht op zijn vriend. En die is te laat.
Hij bevindt zich kilometers westelijker, via calle Alcalá, voorbij het Parque Retiro dat schemerig is en ingenomen door de verslaafden en daklozen. Bij Plaza Cibeles waar Real Madrid zijn kampioenschappen viert naar links over de majestueuze Paseo del Prado richting het bekendste kunstmuseum van Spanje. Daar, met vorstelijk uitzicht op de omliggende musea en omgeven door een park bevindt hij zich. In een 5 sterrenhotel, in een suite op naam van iemand die zich met weinig gevoel voor subtiliteit heeft ingeschreven als mrs. Jones.
Voor de deur van het hotel wachten mannen. Half verscholen in auto’s of verdekt opgesteld achter de trappen. Van Marca tot The Sun. Zij, met de juiste contacten (taxichauffeurs die alle interessante vrachtjes doorgeven) wachten hier met hun camera’s.
En juist daarom missen ze de man die een eindje verder via een parkeergarage het pand verlaat en in een klaarstaande auto van het hotel verdwijnt. Alle ongerustheid van Gary Neville ten spijt arriveert zijn vriend een half uurtje later. En zo, typerend voor de man die meer dan een voetballer was, begon David Beckhams eerste keer in Madrid.
Het was ook de eerste keer dat ik in de krant las dat David Beckham bij Real Madrid zou tekenen. Daarom ook lagen alle Spaanse journalisten op de loer, klaar om bewijsmateriaal te verzamelen voor de wildste en meest speculatieve artikelen die hun redacteuren op hadden gesteld. Het liep anders. Die eerste keer eindigde in een teleurstellende 0-0 en een spektaculaire return vol magie uit de hak van de Argentijnse stylist Fernando Redondo en het linkerbeen van Raúl. Beckham scoorde een wereldgoal en bleef zitten waar hij zat. Florentino Perez werd president van Real en kocht Luis Figo in de deal van de eeuw. Over David Beckham sprak niemand meer.
In de 3 jaar die lagen tussen dat eerste bezoek en de tweede keer dat Beckham en Manchester United naar Madrid terugkeerden was er veel veranderd. Zelfde club, andere speler. David Beckham was niet langer onaantastbaar. Te veel Pepsi, te weinig voetbal zo was de algemene opinie en die begon ook in Manchester voet aan de grond te krijgen. De Spaanse en Britse kranten duikelden inmiddels over elkaar heen om te bewijzen dat Beckham in Madrid zou blijven en dat hielp bepaald niet mee aangezien Real Madrid inmiddels bekend was als de club die haar transferbeleid meer door advertising liet leiden dan sportieve noodzaak. Interesse van Real Madrid impliceerde een ‘overschatte vedette’ en als er iemand een overschatte vedette was, dan was het wel David Beckham. Een match made in heaven merkte iemand cynisch op.
Beckham was niet langer de vertrouweling van Sir Alex Ferguson. En dat mag gerust een understatement genoemd worden. Beter gezegd zou zijn dat ze op voet van oorlog met elkaar stonden; het incident met de befaamde voetbalschoen die de manager naar zijn sterspeler zou hebben getrapt was nog niet voorbij of de volgende rel stond alweer in de kranten. Een onhoudbare situatie en iedereen die Alex Ferguson kende kon voorspellen dat David Beckhams einde in het rood nabij was. Meerderen gingen hem voor en velen gingen hem na, voor de Schot zijn zijn sterspelers als zijn onafscheidelijke stukje kauwgum; al je aandacht waard zolang het kneedbaar blijft maar zodra de rek eruit is, uitspugen. Bij Alex Ferguson was geen clubicoon heilig.
Ik bezocht de daaropvolgende wedstrijd met mijn vader en groot-vader en we zagen Beckham en United afgeschminkt worden. Beckham werd letterlijk buiten de lijnen gelopen door Roberto Carlos en een van de meest veelzeggende beelden van de avond werd gevormd door een direct duel tussen Zinedine Zidane en Beckham, die na een achteloos overstapje van de Franse meester verstrikt raakte in zijn eigen benen en languit in het gras plofte. Drie generaties waren eensgezind in hun conclusie dat Beckham bij Real niets te zoeken had. Alex Ferguson had dezelfde wedstrijd gezien en hield in de return Beckham op de bank. Hij ging roemloos ten onder, een gepassioneerde invalbeurt met 2 goals van zijn voormalige oogappel ten spijt.
Het creëerde de ideale omstandigheden voor een overgang en 2 maanden later terwijl de fatsoenlijke advocaat Laporta tevergeefs trachtte de technisch directeur van United aan de lijn te krijgen, prikte Florentino Perez, groot geworden in de malafide projectontwikkeling en dus een expert op het gebied van ‘echt zaken doen’, een vorkje met Beckham en diens echtgenote. De onderhandelingen tussen Real en ManU besloegen 35 minuten, en 45 seconden na dat overleg werd het eerste shirt bedrukt met de naam in kwestie. Een week later besloeg het saldo van de transfer Beckham plus 15 miljoen euro. ’s Avonds belde een journalist met het nieuws dat heel Spanje de volgende ochtend bij de ontbijttafel zou lezen; hij komt.
Natuurlijk kwam hij. David Beckham was de meest logische transfer die Florentino Perez ooit deed. De man was bezeten van de commerciële waarde van het voetbal. Maakte in een mum van tijd van een noodlijdende schuldenaar een van de rijkste clubs ter wereld. Fiebre d’oro, goudkoorts. David Beckham was allang geen voetballer meer. Hij was een merk, met zijn hele leven als inzet. Honderden miljoenen zou hij verdienen voor Real, een koopje dus. Sportieve waarde, dat was in de wereld van de Galacticos een vies woord. Vicente Del Bosque, de gezellige, zwaar besnorde opa die je je kinderen toewenst werd na 2 Europacups en 2 landstitels ontslagen omdat hij niet fotogeniek genoeg was. In zijn plaats kwam Carlos Queiroz, een aalgladde Portugees die goed op foto’s stond en bevriend was met Beckham. Dat zouden ook zijn enige kwaliteiten blijken maar in de zomer van 2003 was dat nog geen nieuws.
David Beckham kwam. Een fenomeen zei de een, een hype zei de ander. Beckham was beide. Een product van Engeland, een land van hypes. Waar elke week een nieuwe plaat de hitparade bestormt, elke week afkomstig van een nieuwe ‘beste band ter wereld’. Een land ook met een lange geschiedenis van voetbalhypes, Bestie, Gazzamania, de volstrekt onbegrijpelijke waanzin rond working class anti-held Paul Gascoigne en toen dus het Beckanism. Een haat-liefde verhouding die zijn weerga niet kende. Het publiek zette hem op de top van de berg en kotste hem even hard weer uit na een lullige rode kaart in de WK wedstrijd tegen Argentinië. 4 Jaar later scoorde Beckham de enige goal tegen opnieuw Argentinië en was hij weer de beste voetballer ter wereld. Een schizofrene verhouding dus. Beckham was een on-engelse sierlijke voetballer en icoon van het allerminst Engelse fenomeen ‘de metroman’. Maar voor complete Britse generaties was hij een rolmodel, hij werd in hogere achting gehouden dan de Koningin en William Shakespeare en wanneer Beckham zijn haar weer eens had geverfd dan stonden de volgende dag rijen voor de kappers. Beckham was de sportieve aanvoerder van Cool Britannia, een nationale held met een mondiaal bereik.
Modeicoon, stervoetballer, reclamezuil. Sexsymbool ook. “Te knap voor een voetballer” schreef Diego Maradona over Beckham, “hij lijkt wel een vrouw.” De krant voegde daaraan toe dat 70 % van de Spaanse vrouwen ooit over David Beckham fantaseerde. Mijn vrouw(Braziliaanse, maar lang genoeg in Spanje voor een verantwoorde steekproef) ontkende bij navraag; ‘wel over Brad Pitt’ voegde ze er aan toe.
Ik vraag me af of Beckham zijn overgang goed overdacht had en wist waar hij terecht zou komen. De media was bezeten van hem. De hotelrekeningen, de huizen, zijn nieuwe kapsel, mevrouw Beckham en haar koopwoede, een buitenechtelijke affaire, zijn nieuwe kapsel, de sms-jes van zijn buitenechtelijke affaire, zijn nieuwe auto en zijn nieuwste kapsel. Beckham maakte exact waar wat een hoop mensen vreesden; veel ophef en weinig voetbal.
Niet dat Beckham slecht speelde. In tegendeel, hij stal harten met zijn ongelimiteerde inzet en opofferingsgezindheid. Maar feit bleef dat hij het uithangbord was van een filosofie die elke week minder populair werd. De zeepbel Real Madrid knapte al in Beckhams eerste seizoen en Beckham leed er boven iedereen onder. Commercie werd een schande, galactico een scheldwoord en Florentino Perez viel hard van zijn troon. Het werd iedereen duidelijk, ook David Beckham zelf, dat Perez omwille van zijn perfecte reclamezuil bereid was alles op te offeren. Beckham kreeg de plek van de vertrokken supercontroleur Makelele, ook al verschilden beide spelers als dag en nacht van elkaar. Sportieve aspiraties, de verhoudingen in de kleedkamer en de balans in het elftal; alles werd ingeleverd om Beckham maar een plaatsje te geven en de machine draaiende te houden. En dus is de Engelsman de gebeten hond. Hét voorbeeld van de totale gekte die Real Madrid heet. Commercie boven sportief succes. De mijlpaal bij wie het galactico beleid omsloeg van bekers en miljoenen naar een treurige uitverkoop van de sport. Iets om je voor te schamen.
David Beckham is een aparte man. Een bizarre tegenstelling met zijn geleefde, vol getatoeëerde onwerkelijke imago. Beckham is de bescheidenheid zelve. Bedeesd, verlegen bijna. Een modelprof, uitermate beleefd, spreekt nog geen kwaad woord over zijn ergste vijand en getypeerd door een ontwapenende oprechtheid. Dat, samen met zijn eeuwige correcte instelling en onbreekbare motivatie blijkt zijn redding. Aan Fabio Capello, de nieuwe bouwmeester van Real Madrid, die zijn ploeg dichtmetselt tot een onooglijke bakstenen muur omwille van de resultaten, gaat dat inzicht in eerste instantie voorbij. De Italiaan heeft weinig op met stardom en dus met Beckham. Hij schenkt hem de schande van de verbanning maar het is uiteindelijk Capello die voor gek loopt. De man die de verpersoonlijking was van alles wat er fout was in het mondiale voetbal, krijgt voor het eerst in jaren de publieke opinie achter zich. Beckham is zo vaak overschat genoemd dat hij inmiddels een van ’s werelds meest onderschatte voetballers is geworden. De vedette is voor het eerst in zijn leven de underdog, en Capello haalt bakzeil. Beckham grijpt zijn kans en schenkt zijn fans na 4 jaar eindelijk iets anders dan shirtverkoop. Weken nadat de kranten vol hebben gestaan van zijn astronomische Amerikaanse contract wint David Beckham weer eens als voetballer. De come-back van het jaar en voor het eerst in zijn carrière vertegenwoordigt hij de romantiek. Een held. Met een doodnormaal kapsel.
Kan David Beckham het voetbal in Amerika redden. Misschien. Ik vrees dat het bij een tijdelijke opleving zal blijven. Veel verder kwam Pele ook niet, en ook al is Beckham vele malen bekender dan Pele, Amerikanen zijn nog steeds geen echte voetballiefhebbers. Over Beckham hoeft niemand zich nog zorgen te maken; als hij iets heeft bewezen dan is het wel dat hij het voetbal allang ontstegen is. En degenen die hem dat verwijten beseffen niet dat het voetbal hem harder nodig heeft dan andersom. Hij is de beste troefkaart die er is, en mijn scepsis ten spijt wens ik hem veel succes. Ik geloof wel in zijn intentie, die is oprecht zoals altijd. Dat hij over 5 jaar waarschijnlijk een hollywoodster is in plaats van een voetbalprofeet doet daar niets aan af.
Driemaal was David Beckham in Madrid en ik denk niet dat hij nog terug komt. Zijn gezin voelde zich er niet thuis en 4 jaar nadat hij zijn eigen presentatie opfleurde met de woorden ‘hala Madrid’ is het nog steeds de enige Spaanse zin die vloeiend uit zijn mond rolt. Beckham ondanks alle kritiek uiteindelijk wel een van de betere voetballers van zijn generatie, klikte eenvoudigweg nooit met Madrid. Omdat hij de laatste is die dat valt te verwijten is het hem gegund dat hij met opgeheven hoofd kon vertrekken, dat het publiek hem alsnog in de armen sloot. Waardering voor de man die Real veel opleverde. Zijn voetafdruk in de clubgeschiedenis is groot, ook al is die dan niet louter sportief.
Juli 2007. Madrid is heet. In la Latina zitten de toeristen tot ver na middernacht buiten, schoonmaakploegen ontdoen de Gran Via van de resten van een kampioensfeest dat in een veldslag eindigde. En David Beckham verlaat Madrid.
Een fenomeen.
En een verdomd goede voetballer.
Dennis
Mijn liefde voor De Bal. Waar komt die vandaan? Ik denk dat we een jaar of vijftien terug de tijd in moeten. Ajax stond destijds op de drempel eerst Nederland, vervolgens Europa en daarna de wereld te veroveren. Louis van Gaal was in 1991 begonnen met het bouwen van een team dat jarenlang op de netvliezen van menig voetballiefhebber gegraveerd zou blijven staan. Verschoond van tegenslagen ging dat echter niet. De eerste maanden werd hij bijkans weggehoond door het immer kritische Ajax-publiek. De roep om Cruijff, die er gek genoeg áltijd is als het even slecht gaat, nam per wedstrijd toe.
Van Gaal zelf heeft altijd verklaard dat de 0-1 overwinning bij het Spaanse Osasuna in de derde ronde van de Uefa Cup voor hem de ommekeer betekende. Het mag geen toeval heten dat onder de enige goal van die avond de handtekening stond van Dennis Bergkamp, het enige, échte idool dat ik ooit heb gehad. Bergkamp dus.
The Non Flying Dutchman zou hij later genoemd worden, en Dennis The Menace. Bij sommige Arsenal-supporters staat er achterop zijn shirt zelfs God. Destijds noemde ik hem nog gewoon Dennis. Wij zijn niet zo van de bijnamen hier in Nederland.
In alles wilde ik Dennis zijn. Ik probeerde net als hem te lopen, te kijken en te praten. Ik probeerde op dezelfde manier kauwgom te kauwen zoals hij dat deed tijdens wedstrijden, maar bovenal probeerde ik net als hem te voetballen. Onbegonnen werk natuurlijk. Zo heeft een vriendje van mij eens een maandagmiddag lang voorzetten op mij staan geven, alleen maar omdat ik wilde scoren net zoals Dennis dat een paar dagen eerder tegen PSV had gedaan. Het wilde maar niet lukken. Natuurlijk lag het niet aan mij die middag, maar aan de beroerde voorzetten van mijn vriendje.
Op een gegeven moment kreeg ik wel door dat ik misschien toch niet zo goed was als Dennis. Hij hielp ook niet echt mee, gebiedt de eerlijkheid te zeggen, want hij maakte wekelijks doelpunten van soms buitenaardse schoonheid. Elke maandagmiddag moest ik weer aan de bak. Ik hield geen vriendjes meer over. Het is me uiteindelijk nooit gelukt net als Dennis een doelpunt te maken.
In het voorjaar van 1993 kondigde hij zijn vertrek bij Ajax aan. Er gingen al maandenlang geruchten dat hij zou overstappen naar Juventus en ook het Dreamteam van Johan Cruijff werd veelvuldig genoemd. Niets daarvan bleek waar. Zijn keuze was gevallen op Internazionale uit Milaan. Wat wij nu weten over Inter, dat het een kerkhof is voor geniale voetballers, was toen nog niet zo'n wijdverspreid gegeven. Het was in zekere zin zelfs een nobele gedachte, dat wij Nederlanders ons allernieuwste raspaardje afstonden aan de geestelijk vaders van het door ons zo verketterde catenaccio. Dennis zou die betonvlechters wel eens laten zien wat wij onder mooi en aanvallend voetbal verstonden.
Het liep even wat anders. Dennis werd vermoord. Hij was veel te veel idealist voor de Serie A, waar het niet tegen krijgen van doelpunten nóg belangrijker is dan ze zelf maken. Verguisd en onbegrepen, zoals kunstenaars weleens vaker pas jaren later de erkenning krijgen die ze verdienen, verliet hij via het kattenluikje San Siro.
Gereïncarneerd en wel werd Dennis opgepikt door de nieuwe manager van Arsenal, Arsène Wenger. Wat hij in godsnaam te zoeken had bij de club die door tegenstanders gekscherend Boring, Boring Arsenal werd genoemd, ik kon het zo snel niet bedenken. Naar mijn idee stond hun bijnaam The Gunners vooral symbool voor het afweergeschut dat zij in de achterhoede hadden staan met tanks als Tony Adams, Martin Keown, Lee Dixon en Nigel Winterburn.
Achteraf is het natuurlijk zo logisch als het maar zijn kan. Net als bij Inter wilde Dennis een soort cultuuromslag te weeg brengen. In Milaan werd hij vooral uitgelachen, in Londen werd hij door Wenger wel belangrijk gemaakt. Op het veld nam Dennis de wat gemankeerde voetballers bij de hand en hij kreeg het zelfs voor elkaar die beter te laten spelen. Daarbuiten liet hij zich net zo gelden. Zo schoffeerde hij Tony Adams of een van die andere AA'ers, als die weer eens lazarus op de training verschenen.
Er zijn een hoop parallellen te vinden tussen het Ajax van Van Gaal en het Arsenal van Wenger. Beide clubs zuchtten destijds onder het roemrijke verleden, terwijl de hoog gespannen verwachtingen van de fanatieke aanhang maar niet waargemaakt konden worden. Tevens stonden ze allebei aan de basis van een nieuwe periode van triomfen. Maar waar Dennis bij Ajax aan de vooravond van het succes nog verliet, daar bleef hij zitten bij Arsenal. De rest is eigenlijk historie.
Toch is Bergkamp voor mij niet The Non Flying Dutchman of Dennis The Manice van Arsenal. Voor mij blijft hij gewoon Dennis, uit zijn periode bij Ajax. De uitvinder van het stiffie, de man van de subtiele balaanname en de voetballer die Marco van Basten in sierlijkheid evenaart, zoniet overtreft. Met die drager van het nummer 10, in dat afschuwelijk mooie, groene uitshirt van Ajax, daar is mijn liefde voor De Bal écht begonnen.
Thanks, RGB. Ik was deze topic al bijna weer vergeten. Maar op deze manier gaan we er nog veel plezier aan beleven.Raul Gonzalez Blanco schreef:Zo'n mooie topic, en dan totaal ongebruikt. Zo zal Thomas het toch niet bedoeld hebben. Volgende keer een stuk over de kersverse winnaar van AT's voetballer van het jaar verkiezing. Nu eerst iets anders...
Zijn de VS het voorportaal van de dood van een voetbalcarrière. Misschien. In vroegere tijden doofden de sterren daar. Grote namen, Pele met in zijn kielzog wereldsterren als Cruijff, Beckenbauer en later George Best. Of dat zo blijft weet niemand, maar feit is dat de MLS vooralsnog buiten het blikveld van de meeste voetballiefhebbers valt. Daarom, in lijn van Thomas' woorden over 'gestopte voetbalsterren', naar aanleiding van een laatste optreden in Europa een eerbetoon aan een fenomeen.
Raul Gonzalez Blanco schreef:David Beckham is een aparte man. Een bizarre tegenstelling met zijn geleefde, vol getatoeëerde onwerkelijke imago. Beckham is de bescheidenheid zelve. Bedeesd, verlegen bijna. Een modelprof, uitermate beleefd, spreekt nog geen kwaad woord over zijn ergste vijand en getypeerd door een ontwapenende oprechtheid. Dat, samen met zijn eeuwige correcte instelling en onbreekbare motivatie blijkt zijn redding. Aan Fabio Capello, de nieuwe bouwmeester van Real Madrid, die zijn ploeg dichtmetselt tot een onooglijke bakstenen muur omwille van de resultaten, gaat dat inzicht in eerste instantie voorbij. De Italiaan heeft weinig op met stardom en dus met Beckham. Hij schenkt hem de schande van de verbanning maar het is uiteindelijk Capello die voor gek loopt. De man die de verpersoonlijking was van alles wat er fout was in het mondiale voetbal, krijgt voor het eerst in jaren de publieke opinie achter zich. Beckham is zo vaak overschat genoemd dat hij inmiddels een van ’s werelds meest onderschatte voetballers is geworden. De vedette is voor het eerst in zijn leven de underdog, en Capello haalt bakzeil. Beckham grijpt zijn kans en schenkt zijn fans na 4 jaar eindelijk iets anders dan shirtverkoop. Weken nadat de kranten vol hebben gestaan van zijn astronomische Amerikaanse contract wint David Beckham weer eens als voetballer. De come-back van het jaar en voor het eerst in zijn carrière vertegenwoordigt hij de romantiek. Een held. Met een doodnormaal kapsel.
Stadio Giuseppe Meazza.El Diego schreef:Verguisd en onbegrepen, zoals kunstenaars weleens vaker pas jaren later de erkenning krijgen die ze verdienen, verliet hij via het kattenluikje San Siro.
