Ajaxtalk

Zeux schreef:Nou, nu wordt Barcelona een keer genaaid. Zuivere pingel onthouden.

Arthur schreef: ↑

za apr 10, 2021 11:26 pm

Zeux schreef:Nou, nu wordt Barcelona een keer genaaid. Zuivere pingel onthouden.

Doel je op de situatie met Braithwaite? Dat was toch niks?

Lionel schreef: ↑

za apr 10, 2021 9:57 pm

Nee joh, Zeux. Niks aan de hand.

Koeman maakt er een zooitje van.

Lionel schreef:3-5-2 spelen is toch niks?

Trab schreef: ↑

zo apr 11, 2021 8:20 am

Lionel schreef:3-5-2 spelen is toch niks?

Volgens Lowietje bij Ziggo had Frenkie achterin moeten spelen ipv op het middenveld


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Monkey Tonk schreef: ↑

ma apr 12, 2021 7:26 pm

Koeman maakt zo'n herrie om die niet-strafschop om de scheidsrechters voor de eindspurt te beinvloeden.

Geen strafschop. Totaal geen doelkans, en ook bij het minste geringste kermend naar de grond. Eerder een gele kaart.

Het is in ieder geval spannend in Spanje. Koeman had wel goed gezien dat Suarez te oud is, want die is de tweede seizoenshelft niet veel meer.

DE ONMOGELIJKE INHAALRACE
Johan Cruijff voor aanvang van de legendarische wedstrijd Real Madrid-Barcelona van 1974. De Catalanen wonnen met 0-5.

FOTO’S ANP/HH

Hoe FC Barcelona na vier historische ontknopingen alsnog kampioen werd
door Yorick Hokke en Steven Kooijman

Bij een overwinning op Granada kan FC Barcelona vanavond voor de eerste keer dit seizoen aan kop komen van de Primera Division. Het zal niet voor het eerst zijn dat Barça zich onder leiding van een Nederlandse coach uit een schier kansloze situatie weet terug te knokken. Vier historische remontadas, in verschillende uitvoeringen. Starring Rinus Michels, Johan Cruijff en Ronald Koeman.

ONGEKENDE

SUPERIORITEIT (1974)

De landstitel van 1974 kende een onwaarschijnlijk lange aanloop. Veertien jaar maar liefst hadden de culés, de fans van Futbol Club Barcelona, op de negende landstitel uit de clubgeschiedenis moeten wachten. Uitgerekend Johan Cruijff, de legendarische nummer 14 van Ajax en Oranje, bezorgde de Catalanen het kampioenschap. Spelend met rugnummer 9. Symbolischer kon gewoon niet.

Het had er aanvankelijk niet naar uitgezien dat Barça de kampioensbeker op 8 april 1974 op het volgepropte Plaza Sant Jaume aan de zo lang gekwelde aanhang zou presenteren. De ploeg kende in het derde seizoen onder Rinus Michels een draak van een seizoenstart. In de eerste zes speelrondes werd driemaal verloren en tweemaal gelijkgespeeld. De vijftiende plaats op de ranglijst deed pijn aan de ogen.

Het had alles te maken met een slepende affaire rond de komst van Cruijff, die aanvankelijk door de Spaanse bond was tegengehouden. Ajax dacht Cruijff aan Real Madrid te kunnen verpatsen, tot grote woede van de Amsterdamse sterspeler, die zijn woord had gegeven aan FC Barcelona. Pas na acht speelrondes werd Cruijff vrijgegeven en mocht hij voor Barça uitkomen. Hij trapte op 28 oktober 1973 af met een 4-0 zege op Granada.

Wat volgde, was een ’strafexpeditie’ die zijn weerga niet kende. De ploeg van Cruijff en Michels bleef 26 wedstrijden ongeslagen, inclusief een 0-5 zege bij aartsrivaal Real Madrid, de moeder aller overwinningen voor iedere Barça-fan. Ook de 2-1 zege op Atletico Madrid staat in het blauwrode geheugen gegrift, dankzij el gol imposible, het onmogelijke doelpunt van Cruijff in Camp Nou. Op 7 april, vijf speelrondes voor het einde van de competitie, kroonde Barça zich uit bij Sporting Gijon tot landskampioen.

DREAM TEAM

DANKZIJ TENERIFE (1992 & 1993)

Het Dream Team van Johan Cruijff, wie kent het wereldberoemde elftal van FC Barcelona uit het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw niet? Het Catalaanse elftal, opgebouwd rond de buitenlandse vedettes Romario, Hristo Stoichkov, Michael Laudrup en Ronald Koeman, aangelengd met Catalanen (Josep Guardiola en Albert Ferrer) en Basken (José Bakero en Txiki Beguiristain), won met betoverend voetbal vier landstitels op rij en de Europa Cup voor landskampioenen. Zonder Club Deportivo Tenerife zou het droomelftal echter vroegtijdig uit de schone slaap zijn ontwaakt.

In 1992 en 1993 ging Real Madrid de slotronde van de competitie in met één punt voorsprong op Barcelona. Maar waar de eeuwige rivaal tweemaal een thuiswedstrijd mocht spelen, daar reisde De Koninklijke beide keren met het lood in de schoenen af naar Estadio Heliodoro Rodriguez Lopez, het spookhuis van Tenerife. Beide keren ging het voor Real gruwelijk mis in Santa Cruz.

De eerste keer dat Real de landstitel óp Tenerife verkwanselde, was de meest pijnlijke. Na een half uur spelen ging de ploeg van Leo Beenhakker dankzij treffers van Fernando Hierro en Gheorghe Hagi florissant aan de leiding (0-2) en werden de eerste flessen cava uit de koeling getrokken. Het bleek iets te voorbarig.

Eén van de meest bizarre ontknopingen uit de Spaanse Liga kreeg in de slotfase van de tweede helft gestalte. Eerst miste Real-spits Emilio Butragueño, alias De Gier, een opgelegde kans op de 1-3. Vervolgens werd ploeggenoot Francisco Villarroya van het veld gestuurd, gevolgd door een eigen doelpunt van Ricardo Rocha (2-2). Toen Real-doelman Paco Buyo ook nog eens opzichtig blunderde, was een onthutsende 3-2 nederlaag een feit. Barça, dat dankzij twee goals van Stoichkov met 2-0 van Athletic Bilbao had gewonnen, was kampioen.

Cruijff en de zijnen hadden slechts twaalf minuten bovenaan gestaan, maar wel op het juiste moment. Of de Nederlandse trainer nog wat wilde zeggen tegen Tenerife-collega Jorge Valdano? Ja hoor. Droog: „Muchos gracias.” Voor Don Leo Beenhakker gold echter ’adios’. Hij werd ontslagen.

DJUKIC EN

DE FATALE PENALTY (1994)

De meest beroemde en beruchte remontada (comeback) vond plaats in het seizoen 1993-1994, goed voor het vierde en laatste kampioensfeestje van Barcelona onder Cruijff. Voor eeuwig kleeft de naam van Miroslav Djukic aan de veertiende landstitel van de Blaugrana. Voor de goede orde: de Serviër stond op de loonlijst van Deportivo La Coruña.

Niet Real Madrid, maar Deportivo uit Galicië was de grote uitdager van Cruijff, Koeman én Richard Witschge. Real beleefde een gitzwart seizoen, verloor twaalf duels en kreeg meer goals tegen dan dreumes Lleida. Opnieuw was Barça door een slordige competitiestart tot een inhaalrace veroordeeld, maar ditmaal heette de prooi Deportivo. En opnieuw ging Barcelona de laatste speeldag in als nummer 2.

Ditmaal was er geen Tenerife dat hulp kon bieden. Sterker nog: Deportivo speelde het laatste duel in het eigen Riazor. De ploeg van Arsenio Iglesias, alias De Tovenaar van Arteix, hield tegen het bezoekende Valencia wederom de nul. De scherpte in de afronding was echter ver te zoeken. Het bleef héél lang 0-0.

In de allerlaatste minuut van het loodzware seizoen kreeg Deportivo een penalty. De vaste nemer Donato was al gewisseld en toen ook de Braziliaanse topspits Bebeto bedankte voor de eer, werd Djukic opgezadeld met het klusje. Een zege zou de eerste landstitel van Deportivo betekenen. Overmand door zenuwen produceerde Djukic een slap rollertje, waarna Valencia-keeper Vazquez met een save Riazor in rouw dompelde. 900 kilometer oostwaarts werd Camp Nou door uitzinnige fans afgebroken. Ze hadden het wéér geflikt.