Manchester United, met of zonder Erik ten Hag

[Cruijff]

Je zou zeker denken van niet, gezien mijn jeugdigheid :-) maar sommige mensen zijn geheel onvatbaar voor de tijd;)

Neem mijn onderschrift als voorbeeld.
Vandaag is het 23 mei 2017 maar morgen is het gewoon weer 1992

[Wouter]

Helemaal niet. We leven nu in een totaal andere tijd, namelijk in het Prijzoceen van Vitesse. 1992 behoorde tot het Aalbersceen, dat is twee tijdperken eerder.

[InnerHarbour]

Het grootste talent dat niemand zag

Door:
Yoeri van den Busken @yvdbusken

Hij was het eerste wonderkind sinds het tijdperk van George Best. Maar Adrian Doherty wist het zelf niet. Op zijn twintigste was het voorbij. En zeven jaar later eindigde in een Haagse gracht ook zijn leven. Oliver Kay schreef er een aangrijpend boek over.

Sjoerd Ruiter zou de nieuwe Johan Cruijff worden. Zover kwam het nooit. De jonge Ajacied ging psychisch zwaar gebukt onder de vloek van de vergelijking. Hij was niet de enige. Ton Blanker en Nordin van Schuppen werden evenmin de nieuwe Cruijff.

Elk land heeft wel zijn voetballers die hun belofte niet wisten in te lossen. Dat kon aan een losbandige leefwijze liggen, of simpelweg aan een stagnatie in hun ontwikkeling. In veel gevallen konden ze er zelf niets aan doen. Sommigen werden door een tragisch ongeval weggerukt uit het leven. Vaak wierp ernstig blessureleed hen ver terug.

En dat is wat er met Adrian Doherty gebeurde.

WERELDSTER

Op 12 juni 2000 waren alle vooraanstaande Engelse voetbaljournalisten in Eindhoven. Ze tikten stekelige stukken over de teleurstellende EK-wedstrijd van hun land tegen Portugal (2-3). David Beckham, Paul Scholes en de gebroeders Gary en Phil Neville stonden in de basis. Vier leerlingen van de Class of ’92, een gouden generatie die Manchester United zelf had gekweekt. In totaal waren het er zes uit die school. Nicky Butt en The Welsh Wizard Ryan Giggs hoorden er ook bij.

Aanvankelijk was er nog een zevende, een spichtige rechtsbuiten uit Noord-Ierland. Hij zou een wereldster hebben moeten zijn, want hij was de allerbeste. Maar de pers leek hem gek genoeg allang weer te zijn vergeten. De nationale ploeg vroeg om kritische beschouwingen. Slechts een enkeling had het op die zomeravond nog over Adrian Doherty, die drie dagen eerder in het Westeinde-ziekenhuis in Den Haag was overleden.

Het gevaar bestaat altijd dat de achterblijvers te vroeg overleden voetballers flink gaan ophemelen. Verhalen worden lyrischer, wedstrijden heroïscher. Maar Oliver Kay, een ervaren journalist van The Times, interviewde tientallen betrokkenen voor zijn boek Eeuwig Jong en hij kwam erachter dat niemand een afwijkende mening had als het ging over de kwaliteiten van Adrian Doherty. Zelfs geen kleine kant-tekening. Dynamisch, creatief, geestelijk stabiel, volmaakt tweebenig, doelgericht. Superlatieven stapelden zich op. ‘Snel als de bliksem’, stelt Alex Ferguson. ‘Een briljant talent’, aldus Ryan Giggs.

‘Snel als de bliksem’, stelt Alex Ferguson. ‘Een briljant talent’, aldus Ryan Giggs
Gary Neville wist bij de eerste kennismaking niet wat hij zag. ‘Angstaanjagend goed. Doc was een soort Messi, met een laag zwaartepunt en de vaardigheid om tegenstanders uit te spelen. Hij was niet van deze wereld, eerlijk waar.’

Behalve dat Doherty over een uitzonderlijke acceleratie beschikte, vreesde hij geen enkele botte verdediger. De coach van een Noord-Ierse jeugdselectie keek eens vragend naar zijn afgezakte kousen. ‘Als je uit Strabane komt, draag je geen scheenbeschermers’, antwoordde de nummer 7. Daarmee verwees Doherty naar zijn thuisfront, de meest gebombardeerde stad van Noord-Ierland tijdens de bloedige religieuze conflicten – een donkere periode die bekendstaat als The Troubles.

De schuchtere jongen uit een katholiek, maar apolitiek gezin ontvlamde met de bal aan zijn voeten. Op de linkerflank zag Giggs, die toen nog Ryan Wilson heette, vol bewondering hoe tegenstanders probeerden de aalvlugge rechtsbuiten af te stoppen. ‘Na een harde tackle stond Doc weer op en vroeg hij gewoon opnieuw om de bal. Zijn moed viel me nog het meest op.’

IRONISCH

Jimmy Doherty had als behendige linksbuiten voor het Noord-Ierse Derry City gespeeld. Hij was fan van Manchester United en hij voedde zijn zonen op met verhalen over Bobby Charlton en George Best, maar ook over de acht Busby Babes die omkwamen bij de vliegramp in 1958. Hij vertelde hoe heldhaftig doelman Harry Gregg was geweest door enkele medespelers en een moeder met haar kind uit het brandende wrak te slepen en hoe goed het supertalent Duncan Edwards zou zijn geworden als hij was blijven leven. Het is achteraf ironisch dat zijn zoon Adrian in dezelfde categorie terechtkwam. Een te vroeg gevallen ster. Of, zoals de Engelsen het noemen: A lost genius.

Tony Park schreef het boek Sons of United, de geschiedenis van jeugdelftallen. Sinds de jaren zeventig volgt hij de club op de voet. Hij komt maar tot vier namen van wie je absoluut zeker was dat ze met goud omrand zouden worden: Norman Whiteside, Paul Scholes, Ryan Giggs en Adrian Doherty. ‘Stel je voor: je neemt een beetje van van Giggs, een beetje van Andrei Kanchelskis en een beetje van Cristiano Ronaldo. Hussel dat door elkaar en je hebt Adrian Doherty.’

Voor de meeste mensen in het voetbal is hij altijd een mysterie gebleven. Als zeventienjarige werd hij door Billy Bingham opgeroepen voor Noord-Ierland Onder-21. Alex Ferguson vond Doc te jong en riep hem terug, zo zuinig was hij op zijn kroonjuweel. Maar diezelfde manager wist even niet hoe hij moest reageren op de dag dat de tiener tegenover hem zat, naar een vijfjarige aanbieding op tafel keek en zei: ‘Ik teken niet.’ Dat was nog nooit gebeurd op Old Trafford. Ter vergelijking: Giggs zette blind zijn krabbel toen hij eenzelfde verbintenis voorgelegd kreeg. Een jaar vond Doherty eigenlijk wel genoeg, want hij wist helemaal nog niet of hij dit wel wilde. Uiteindelijk werd een compromis bereikt: een contract voor drie seizoenen.

Na trainingen bezocht hij musea, de kathedraal of zijn lievelingsplek: de bibliotheek. Doherty meed de traditionele plekken waar voetballers kwamen. In plaats daarvan trok hij zich bij het gastgezin graag terug op zijn kamer en las hij de werken van Tolstoj, Dante en Dostojevski. Dichtbundels van Edgar Allen Poe verslond hij. Maar hij verdiepte zich ook in de Koran; puur uit nieuwsgierigheid, niet uit geloofsovertuiging. Tegen een Noord-Ierse journalist zei hij glimlachend: ‘Volgens mij denkt Mark Hughes dat ik volslagen krankzinnig ben.’

Doherty was altijd op zoek naar verdieping. Die vond hij niet tussen de vedetten van de jaren tachtig. De beklemmende machocultuur kon hem gestolen worden en hij leed in zijn eerste seizoen bij United onder de vernederende (en inmiddels afgeschafte) ontgroeningstaferelen. Hij liep op versleten sneakers, hij droeg een slobbertrui en terwijl zijn materialistisch ingestelde generatiegenoten in hun snelle auto’s naar het trainingscomplex scheurden, verkoos hij een rammelende fiets. ‘Adrian was niet zo’n typische jongen die helemaal gek van voetbal is’, liet Ferguson per brief aan Oliver Kay weten. ‘Hij was een rustige knul die zichzelf prima kon vermaken en zijn vrije tijd liever besteedde aan artistieke activiteiten, zoals gedichten schrijven en gitaar spelen.’

Doherty meed de traditionele plekken waar voetballers kwamen. In plaats daarvan las hij Tolstoj, Dante of Dostojevski
Zijn eerste wedstrijdpremie van tweehonderd pond, gekregen als reserve, joeg hij er niet diezelfde avond in de pub doorheen. Hij kocht een oude typemachine en begon aan een boek. De avonturen van Humphrey en Bodegard. Teamgenoten praatten tijdens interviews over wedstrijden en titels; de jonge filosoof begon zonder gêne over het writers block, waaraan hij na 75 pagina’s ten prooi was gevallen. Want die openheid hoorde heel erg bij Adrian Doherty. Ze mochten de voetballende straatmuzikant dan wat zonderling en hippie-achtig vinden, iedereen had een zwak voor hem. Vrienden typeerden hem als zachtaardig en levenslustig. ‘Een absurd vrolijke jongen.’ Hij had alleen andere interesses dan de rest.

Kaartjes voor wedstrijden op Old Trafford die jeugdspelers op zaterdag kregen, gaf Doherty weg aan voorbijgangers. Dan pakte hij de bus en ging naar het centrum, om bij de ingang van winkelcentrum Arndale liedjes te tokkelen op zijn gitaar. Bob Dylan was zijn grootste idool. Op zijn negende overwoog hij al eens met voetballen te stoppen om een band te beginnen. Muziek was zijn grootste passie. ‘Jij wordt de nieuwe George Best’, hielden mensen hem voor. Maar hij wilde liever de nieuwe Bob Dylan worden.

SCHIJNWERPERS

In zijn jeugd was het alsof hij minder moeite moest doen dan de andere jongens om zich te onderscheiden. Waar hij ook speelde, in het schoolteam van St. Mary’s of een vertegenwoordigend elftal, Doherty declasseerde backs en betoverde toeschouwers met zijn opwindende dribbels. Zijn jeugdvriend Niall Dunphy zegt in Eeuwig Jong: ‘Er was een moment, tijdens het voetballen op het schoolplein, dat het tot me doordrong: Jezus, hij is twee keer zo snel als de rest.’

Maar Doherty had geen zin in de schijnwerpers te staan. Na teleurstellende wedstrijden in de nationale jeugdselectie tegen Denemarken en de Ierse Republiek stapte hij op zijn coach af en vertelde vriendelijk dat hij liever niet meer wilde voetballen als dat zou betekenen dat een aanvaller doelloos heen en weer moest rennen om tegenstanders tegen te houden.

Muziek was zijn grootste passie. ‘Jij wordt de nieuwe George Best’, hielden mensen hem voor. Maar hij wilde liever de nieuwe Bob Dylan worden
In 1982 – net na zijn negende verjaardag – viel hij als een blok voor Brazilië, dat een prachtige WK-ploeg presenteerde met Zico, Sócrates, Falcão, Toninho Cerezo en Éder. Voetbal moest, kortom, vooral een plezierige bezigheid zijn. En anders ging Adrian Doherty wel wat anders doen met zijn leven.

Er zijn diverse trainers geweest die dachten: Jongen, besef je wel wat je allemaal in je hebt? Pas rond zijn vijftiende, in de opleiding van Manchester United, nam de beroepsernst toe. Doc was in de ban geraakt van Diego Maradona. Vader Jimmy herinnert zich nog de opmerking die zijn zoon maakte toen ze samen een balletje trapten. ‘Maradona is de beste voetballer ter wereld, pap. Maar over een jaar of vijf, zes zal het een ander zijn. Waarom ik niet?’

Het is tragisch dat hij uitgerekend in die fase, met een toegenomen zelfbewustzijn, door het noodlot getroffen werd. Ferguson had hem bij de A-selectie gehaald. Het geroezemoes op de tribunes en in de straten over zijn naderende debuut zwol aan. Wonderkind staat klaar, kopte Manchester Evening News. Maar een week voordat Doherty zijn kans zou krijgen tegen Everton, liep hij met het hoogste jeugdteam een kniekwetsuur op. Ferguson verkondigde in de media dat het allemaal best meeviel. ‘Niets ernstigs.’

Maar het viel niet mee. Na negen maanden kon Doherty pas zijn rentree maken. Opnieuw begaf zijn knie het. Gary Neville: ‘Er hing een naargeestige sfeer toen duidelijk werd dat hij weer geblesseerd van het veld was gegaan. Een gescheurde kruisband was de meest gevreesde blessure in die tijd. Toen het voor de tweede keer gebeurde, wist je dat Adrian van geluk mocht spreken als hij ooit nog zijn oude niveau zou halen.’

Er kwam nog een rampjaar bij. En een operatie in Belfast. Doherty vluchtte aanvankelijk in de muziek en het schrijven, ontdekte New York in de zomer en dronk wat meer glazen Guinness dan voorheen. Op het trainingscomplex dachten spelers en stafleden een verloren ziel te zien. Doc vond het mooie titel voor een liedje. Hij schreef zelf de tekst.

Aan het eind van zijn contractperiode gaven twee assists in het reserveteam tegen Stoke City hem nog een vleugje hoop. Maar voor Ferguson was hij geen ‘opwindende ontdekking’ meer. De manager wilde het nieuwe seizoen niet af-wachten, hij belde vader Doherty. De mededeling was kort en zakelijk. ‘De coaches vinden dat Adrian zijn scherpte en plezier in het voetbal heeft verloren. We laten hem gaan.’

APETROTS

Langzaam maar zeker dreef Adrian Doherty weg van het voetbal. Hij leek vrede te hebben met zijn lot. Als familieleden en vrienden hun ergernis over de gang van zaken uitten, haalde hij zijn schouders op. ‘Laat maar zitten, joh.’

In augustus 1993 zocht de pers hem nog een keer op in Strabane. Manchester United was voor het eerst sinds 1967 landskampioen geworden en begon verwachtingsvol aan een nieuw seizoen. ‘Ryan Giggs doet het meer dan geweldig’, zei Doherty zonder wrok over zijn vroegere kompaan. ‘Hij is een superster. En ik? Zo gaat het nu eenmaal. De zon schijnt nog.’

Zelf ondernam hij die week een laatste poging bij Derry City. Eerst zag hij het niet zitten, maar het enthousiasme van de mensen in zijn eigen streek trok hem over de streep. Hij zou in de voetsporen van zijn vader treden, dat betekende ook wel iets. Zo kon het gebeuren dat het voormalige toptalent van Manchester United debuteerde in de League of Ireland tegen Cobh Ramblers. Prompt maakte hij het enige doelpunt. Jimmy Doherty was apetrots, Adrian ‘superblij’. Maar zijn trouwe vrienden zagen geen vonkjes van zeldzame klasse meer. En dat klopte. Zijn knie wilde niet meer, hij was trager geworden. Na de vierde wedstrijd, die hem een 3 in de krant opleverde, besloot hij er definitief mee te stoppen. Tegen zijn coach zei hij: ‘Ik wil gewoon wat op mijn gitaar spelen en een beetje lol hebben.’

Doelbewust trok hij de wijde wereld in. Hij zou wel zien waar de wind hem bracht. Op de kaart stipte hij een plek aan, daarna stak hij zijn hoofd om de deur van de zitkamer en zei tegen zijn ouders: ‘Ik ben weg.’

Een tijdje werkte hij aan de lopende band van een chocoladefabriek, of als piccolo in een hotel. Hij had weinig nodig om rond te komen. Ook zei hij weleens voor het gemak dat hij in het verleden postbode was geweest, zodat mensen hem niet in verband zouden brengen met het profvoetbal. Doherty sprak nooit over zijn te korte loopbaan, behalve als iemand hem herkende en ernaar vroeg.

Onder zijn artiestennaam McHillbilly trad hij op in barretjes. Misschien zat er wel een carrière als singer-songwriter voor hem in. Overal waar hij kwam, waren bazen en collega’s op hem gesteld. Ze omschreven hem later als ‘een en al goedheid’. Ver weg van de harde voetbalwereld had hij innerlijke rust gevonden.

Zijn broer Gareth: ‘Als ik in zijn schoenen had gestaan, was ik laaiend geweest en verbitterd. Adrian reageerde heel anders. Hij wilde geen poespas, geen medelijden. Ik weet bijna zeker dat hij diep van binnen een soort van opluchting gevoeld moet hebben om van dat voetbal en de hele sfeer eromheen af te zijn.’

Via een arbeidsbureau kwam de bohémien terecht bij een meubelfabriek in Warmond. Een paar dagen na aankomst belde hij vanuit een telefooncel in Katwijk naar zijn ouders om te zeggen hoe mooi het er was. Het werk vond Doherty saai, maar hij zou geld sparen om daarna weer verder te kunnen trekken.

Op de ochtend van 7 mei werd hij, op vierhonderd meter van Den Haag Centraal, uit de gracht getrokken. Adrian Doherty was bang voor water en kon niet zwemmen. Hoe hij ten val is gekomen, weet niemand. Wellicht is hij ge-struikeld, op weg naar het station. Een restaurant-houder hoorde alleen een plons.

Er zijn geen sporen van drugs of geweld gevonden. De politie hield het op een noodlottig ongeval
In comateuze toestand werd de jongeman zonder ID-kaart op zak naar het ziekenhuis gebracht. Een zuster merkte op dat zijn rechterknie getekend was door een groot litteken. Die stille getuige van zware operaties gaf vijf dagen later de doorslag, nadat Jimmy Doherty ongerust was geworden en zijn zoon als vermist had opgegeven.

Een maand waakte zijn familie aan het ziekenhuisbed. Hun eigenzinnige, goedhartige wonderkind zou zijn ogen niet meer openen. Een dag voor zijn 27ste verjaardag, op vrijdag 9 juni, stierf Adrian Doherty. Hoe slecht zijn voormalige medespelers hem werkelijk kenden, bleek uit de vele gesprekken die auteur Oliver Kay vijftien jaar verder in de tijd voerde. Iemand had schijnbaar geroepen dat het drama zich in Amsterdam had voltrokken en de rest nam het klakkeloos over. De ochtend werd de avond. Buitenstaanders repten van een aan lager wal geraakte ex-prof die wellicht in aanraking met verdovende middelen was gekomen. Want wat doe je anders in de hoofdstad van het-land-waar-alles-kan-en-mag?

Er zijn geen sporen van drugs of geweld gevonden. De politie hield het op een noodlottig ongeval. The answer is blowin’ in the wind, zong Dylan. Zelfmoord was sowieso geen optie, beweert Jimmy Doherty. Zijn zoon was een doodgoeie dagdromer geweest die zichzelf en de wereld wilde ontdekken en een bestaan zonder het voetbal geen moment als deprimerend beschouwde. ‘In de zes jaren tussen zijn afscheid bij Manchester United en zijn dood was Adrian het gelukkigst.’

MISLUKKING

Gezien zijn fysieke malheur heeft Adrian Doherty in de verkeerde tijd geleefd. Over zijn behandeling is altijd wat raadselachtig gedaan. De familie Doherty verweet Manchester United nalatigheid. Zo zou direct gerept zijn van een gescheurde kruisband, maar dook die term pas na vijf maanden en een eerste MRI-scan op in het medisch dossier. Het was een tijd waarin een langdurige revalidatie nog niet zo strak geregisseerd verliep, met professionele begeleiders permanent aan de zijde van de voetballer. Bovendien konden jeugdspelers achter in de rij aansluiten. De grote jongens kregen voorrang.

Of de tweede operatie een mislukking is geweest of niet, ook dat bleef altijd in het luchtledige hangen. Jim McGregor, toentertijd de fysiotherapeut, wil of mag er niet te veel woorden aan vuil maken. ‘Het was geen succes, laten we het daar maar op houden.’

Doherty kreeg toestemming om gedeeltelijk thuis in Strabane te herstellen. Maar hoe en wat en waarmee, daarover bestond geen enkele duidelijkheid. Zijn vader kocht bij de plaatselijke bouwmarkt een stapel zandzakken, daar moest Adrian het mee doen. Informatie over krachtoefeningen haalden ze uit kranten.

Jimmy Doherty is ervan overtuigd dat die gebrekkige aanpak debet is geweest aan de slechte afloop. Wat de familie nog het ergst vond, was dat er hierdoor ruimte voor speculatie ontstond. Hij is nog lang bezig geweest een verklaring van de clubleiding af te dwingen, zodat iedereen dan tenminste wist waar het mis was gegaan en dat Adrian Doherty er zelf niets aan heeft kunnen doen. Het enige zoenoffer was een paginaatje in het officiële magazine Inside United waarop een nietszeggend stukje stond afgedrukt over the star we never saw.

Na lang beraad besloot Jimmy Doherty zijn grieven niet te publiceren in het pakkende boek van Oliver Kay. Hij wilde geen rel ontketenen maar de nadruk leggen op de persoon die Adrian was. ‘Baas over zijn eigen leven.’

Vijf vrienden uit Strabane droegen op 15 juni de kist naar het graf. Zijn jongere broer – de vijftienjarige Peter – pakte een gitaar. En hij speelde, met tranen in zijn ogen, Forever Young van Bob Dylan.

Het is lullig voor die knul maar als ik eerlijk ben vind ik het nu ook niet heel erg dat hij het niet gered heeft.

[wimpey]

Het is lullig voor die knul maar als ik eerlijk ben vind ik het nu ook niet heel erg dat hij het niet gered heeft.

Ja, want dat zou Liverpool wel een paar PL-titels gekost hebben he.

Tragisch maar mooi verhaal.

[Sandro]

Giggs heet eigenlijk Wilson vanaf geboorte? Weer wat geleerd.

[Lionel]

Leest er iemand zo een lap tekst?

[Cruijff]

Leest er iemand zo een lap tekst?

Ik heb het gelezen, ja.

Tragisch maar mooi verhaal.

Het is lullig voor die knul maar als ik eerlijk ben vind ik het nu ook niet heel erg dat hij het niet gered heeft.

Ja, want dat zou Liverpool wel een paar PL-titels gekost hebben he.

ja dan zouden ze sinds zijn te verwachten debuut rond 1992 -7 titels hebben behaald in plaats van 0.

Giggs heet eigenlijk Wilson vanaf geboorte? Weer wat geleerd.

Ja heeft er geloof ik mee te maken dat hij op een gegeven switchte van zijn vaders achternaam naar die van zijn moeder.

[beelzebub]

Leest er iemand zo een lap tekst?

Ik vond het een mooi verhaal en kende het nog niet. Het is plezieriger leesvoer dan jouw meestal nietszeggende oneliners.

[InnerHarbour]

Ja, want dat zou Liverpool wel een paar PL-titels gekost hebben he.

Die United fans zijn net zo vervelend arrogant als de gemiddelde Amsterdammer dus hoe minder ammunitie ze hebben hoe beter.

[wimpey]

Die United fans zijn net zo vervelend arrogant als de gemiddelde Amsterdammer dus hoe minder ammunitie ze hebben hoe beter.

Dat zal allemaal wel, maar zie de realiteit onder ogen: Man U draait een baggerseizoen en wint 3 keer een trofee. Liverpool staat - sinds de laatste troostprijs - alweer 5 jaar kurkdroog.

Maar als de kakkies de league kunnen winnen, gaat het Liverpool ongetwijfeld ooit ook weer lukken.

[InnerHarbour]

Thanks for making my point!

[Lionel]

Leest er iemand zo een lap tekst?

Ik vond het een mooi verhaal en kende het nog niet. Het is plezieriger leesvoer dan jouw meestal nietszeggende oneliners.

Ik ben al twee keer gequote

[999]

Justitie klaagt ook Mourinho aan
José Mourinho moet zich verantwoorden
voor een Spaanse rechtbank.Er is tegen
de Portugese coach,net als eerder tegen
zijn landgenoot Cristiano Ronaldo,door
justitie een aanklacht ingediend wegens
belastingfraude.

Mourinho zou als coach van Real Madrid
van 2010-2013 via brievenbusfirma's op
de Maagdeneilanden voor 3,3 miljoen
euro belasting hebben ontdoken.Ronaldo,
die dezelfde zaakwaarnemer heeft,zou de
fiscus met een soortgelijke constructie
voor 14,7 miljoen hebben benadeeld.

Spaanse media melden dat Ronaldo zich
31 juli voor de rechtbank zal verweren.
De viervoudig wereldvoetballer van het
jaar zegt niets fout te hebben gedaan.

[Jinne]

Wil nu Matic van Chelsea. Het wordt er dus niet beter op volgend seizoen qua voetbal.

[Lionel]

Matic en Fellaini op 1 middenveld... Bibbers

[InnerHarbour]

Sinds wanneer gaat het Mourinho om wat anders dan winnen, aantrekkelijk voetbal boeit hem niet.

[InnerHarbour]

Ik weet eigenlijk niet wat ik van die Lukaku moet denken, ik zie Everton alleen tegen ons spelen en dan komt hij niet aan de bak.

Toughts?

[raymon]

Kan me niet voorstellen dat Lukaku het gaat maken bij Utd. Een beetje een Carroll in mijn ogen. Leuk voor op het EL niveau, maar het zou me verbazen als hij het ook op CL niveau kan.

[InnerHarbour]

Ik las ook steeds dat ze achter Alvaro Morata aanzaten, die ken ik wat beter, ik kijk RM een stuk meer dan Everton , en ik was al 'bang' dat die zou komen. Tis goed zo.

[Sandro]

Kan me niet voorstellen dat Lukaku het gaat maken bij Utd. Een beetje een Carroll in mijn ogen. Leuk voor op het EL niveau, maar het zou me verbazen als hij het ook op CL niveau kan.

De vergelijking met Carroll slaat nergens op in mijn ogen.

[Marillion]

Mourinho: 'Andere clubs verpesten markt met hoge transferbedragen'

José Mourinho heeft flinke kritiek geuit op andere clubs vanwege de hoge transferbedragen die worden uitgegeven aan spelers. De manager van Manchester United vindt dat de markt op deze manier wordt verpest.
"Ik ben gewend dat clubs veel geld uitgeven aan geweldige spelers. Nu geven clubs veel geld uit voor goede spelers. Dat is heel raar. De transfermarkt wordt zo verpest, maar dat is nu de realiteit", zegt Mourinho tegen de BBC. De Portugees doelt onder meer op stadgenoot Manchester City, dat deze zomer al 250 miljoen euro spendeerde aan nieuwe spelers, onder wie verdedigers Benjamin Mendy en Kyle Walker en aanvaller Bernardo Silva.

De uitspraken van Mourinho zijn opmerkelijk te noemen, aangezien zijn Manchester United liefst 85 miljoen euro uitgaf om spits Romelu Lukaku los te weken bij Everton. Daarnaast maakten de 'Mancunians' 35 miljoen euro over aan Benfica voor verdediger Victor Lindelöf. Een jaar eerder betaalde United 105 miljoen euro voor Paul Pogba, op dit moment nog het hoogste bedrag dat ooit is uitgegeven voor een speler.

Volgens Mourinho is de transfersom voor Lukaku simpel te verantwoorden. "Om een goede aanvaller te kopen, moet je veel geld uitgeven. Anders krijg je er geen. Daarnaast was het van cruciaal belang dat we een goede vervanger haalden voor Zlatan Ibrahimovic. Je hebt in de eerste zes maanden van het seizoen wel een goede spits nodig."

Tottenham Hotspur
Waar vrijwel elke topclub in de Premier League deze zomer veel geld uitgeeft om de selectie te versterken, spendeerde Tottenham Hotspur nog geen cent aan nieuwe spelers. Dat beleid kan Mourinho wel bekoren.

"Iedereen heeft het over de investeringen van Manchester City, maar wat Tottenham Hotspur doet is pas fenomenaal", zegt Mourinho tegen The Guardian. "Ze hebben nog geen pond uitgegeven deze zomer, maar houden wel iedereen binnenboord. Dele Alli, Harry Kane en Toby Alderweireld zijn er allemaal nog. Alleen Walker is verkocht, maar dat was volgens mij ook het plan van Tottenham." Mourinho vindt het in dit stadium echter nog te vroeg om te zeggen wie de beste kansen heeft op de titel in Engeland. "Iedere club investeert op zijn eigen manier, maar allemaal met hetzelfde doel: de landstitel. Ook wij zijn geen favoriet, maar gewoon één van de kandidaten."

Bron: nusport.nl

Dit is echt nu al de quote van het jaar. Gaat niemand meer overheen:

Mourinho: 'Andere clubs verpesten markt met hoge transferbedragen'

[Arthur]

Haha wat zij zelf voor Pogba hebben betaald slaat net zo goed nergens op.

[Marillion]

Echt briljant dat hij dit durft te zeggen. En waarschijnlijk is 'ie nog bloedserieus ook. Dan heb je niet een bord voor je kop maar een heel servies.

[Lionel]

Wie schiet hem ff een keer in de knieën?

[beelzebub]

Nou nou, dat kan ook wel een tandje minder Rishi.