Faas Wilkes overleden

[J.C.]

Faas Wilkes overleden

[Bert]

Wilkes was toch het grote voorbeeld voor Cruijff?

RIP. :sad:

[Andy22]

Mijn oprechte deelneming!


X'C

[joey]

RIP

Ja, hij was het idool van Cruijff. Al had Cruijff hem volgens mij nooit zien spelen. In die tijd luisterde men nog naar de radio.

[343]

Wilkes was toch het grote voorbeeld voor Cruijff?

RIP. :sad:

Klopt. Een van de grootste voetballers van Nederland aller tijden. Wilkes-Cruijff-Van Basten-Bergkamp.

Rust in vrede, meneer Wilkes! :xyxthumbs:

[Jöhnk]

RIP.

[Alaindebanaan]

RIP

Als je dan op het journaal weer zo'n onmogelijke goal ziet......
Geweldig......

[FlaFlu]

Oud-international Faas Wilkes overleden

15/8/2006 12:01

Faas Wilkes is dinsdag op 82-jarige leeftijd overleden. De 38-voudig international geldt als één van de grootste spelers uit de Nederlandse voetbalhistorie. Zo noemde Johan Cruijff hem als grote voorbeeld.

In zijn profloopbaan speelde Wilkes voor Xerxes, Internazionale, Torino, Valencia, VVV, Levante, Fortuna '54 en opnieuw Xerxes. Hij begon zijn loopbaan bij de Rotterdamse club, waarvoor hij in 1940 als zestienjarige debuteerde en in mei 1964 als veertigjarige afscheid nam.

Wilkes debuteerde op 22-jarige leeftijd in het Nederlands elftal. Het was een memorabel debuut, want in die interland tegen Luxemburg maakte de geboren Rotterdammer liefst vier doelpunten. Hij bleef scoren en dat leverde hem op 4 november 1959 de titel Topscorer van Oranje op, toen hij tegen Noorwegen zijn 34ste doelpunt maakte, in zijn 35ste interland.

In totaal speelde Wilkes slechts 38 keer voor Oranje. Dat was te wijten aan de halsstarrigheid van de KNVB, die jarenlang weigerde profvoetballers te laten uitkomen voor het Nederlands elftal. In die 38 wedstrijden maakte Wilkes liefst 35 doelpunten, een totaal dat slechts door twee spelers is overtroffen: Dennis Bergkamp en Patrick Kluivert.

vi.nl

[FlaFlu]

Inter eert 'incredibile solista' Faas Wilkes

15/8/2006 17:44

Het nieuws van het overlijden van Faas Wilkes heeft ook Italië bereikt. Internazionale condoleert de familie van de op 82-jarige leeftijd gestorven Nederlandse vedette op de website van de club.

Wilkes speelde van 1949 tot 1952 voor Inter en maakte daar met 47 goals in 95 duels veel indruk. 'Wilkes was een ongelooflijke speler', tekende Inter twee jaar geleden op in het clubmagazine uit de mond van Gianni Invernizzi.

'Hij pikte de bal net buiten zijn eigen strafschopgebied op en dribbelde zo zic, zic, zic op doel af. Niemand kon hem stoppen. Hij was een honderd procent solist. Incredibile. Stel je voor dat iemand dat nu nog doet. Faas was geen tacticus, dribbelen was zijn natuur.'

In Nederland stond KNVB-directeur Henk Kesler stil bij de dood van Wilkes. 'Hij heeft ons land op de internationale voetbalkaart gezet en dertig jaar topvoetbal gespeeld. Dat is een loopbaan waar we wel even stil bij mogen staan', aldus Kesler op NOS Teletekst.

Voormalig ploeggenoot Kees Rijvers noemde Wilkes een 'wereldvoetballer', op wie tegenstanders als België twee of drie man zette. Cor van der Hart kenmerkt zijn oude collega als een 'goede vriend' en een 'vrolijk, echt fijn mens.'

vi.nl

[Henk de Gier]

Spelers van Oranje dragen een rouwband
Gepost op 15/08/2006 om 20u49 door Pieters D. (166 keer gelezen)


Het Nederlands elftal zal morgenavond in Dublin in de vriendschappelijke ontmoeting met Ierland met rouwbanden om de arm spelen. De spelers van Oranje doen dit ter nagedachtenis aan de overleden Faas Wilkes.

De Nederlander speelde in zijn profvoetballoopbaan voor Xerxes, Inter Milaan, FC Torino, FC Valencia, VVV Venlo, UD Levante, Fortuna '54 en opnieuw Xerxes.

Ook voor de wedstrijd zal er een minuut stilte in acht worden genomen. Ook de spelers van Jong Oranje zullen vandaag in de oefeninterland tegen Duitsland rouwbanden dragen.

voetbalkrant.com

[joey]

Wilkes: individualist in een teamsport
door Matty Verkamman

In het eerste hoofdstuk van het prachtige boek ’Het voetballeven van Faas Wilkes’ staat een anekdote die de junior Faas, maar later ook de sterspeler Wilkes typeert.
Het is nog ruim voor de oorlog dat scheidsrechter Dirk Nijs tijdens een wedstrijd tussen de jeugd van Xerxes en Neptunus zich enorm ergert aan een sierlijk pingelaartje bij Xerxes. Nijs legt het spel stil en roept het onmiskenbare talent op barse toon bij zich.

’Hoe heet jij, jongen?’

’Faas Wilkes, meneer.’

’Mooi zo, nou moet jij eens goed naar me luisteren, Faas Wilkes. Voetbal is een teamspel. Weet je wat dat is, een teamspel?’

’Ja meneer.’

’Mooi, dan moet je het spel niet helemaal alleen willen spelen. De andere jongens moeten ook eens een keer de bal hebben. Heb je dat begrepen?’

De jonge Faas barst in snikken uit, maar hij begrijpt het wel – voetbal is een teamsport. Maar altijd zal hij in het voetbal toch een uitgesproken individualist blijven. Dat komt doordat hij vindt dat voetbal leuk moet zijn om te doen en vooral ook leuk moet zijn om naar te kijken. Van nature heeft hij zo veel talent dat hij op basis van dat talent het publiek in vervoering kan brengen. Faas Wilkes is de ongekroonde koning van de dribbel en de bijna magische meester aan de bal. Hij verstaat de zeldzame kunst van het versnellen in de dribbel. Van diverse interlands zijn beelden bewaard gebleven waarin men Wilkes zes of zeven spelers ziet passeren, waarna hij de zaak zelf afmaakt of een ander de eer van het doelpunt gunt. Als het even kan legt Faas op de doellijn ook de keeper nog in de luren.

Op die manier krijgt hij de massa aan zijn stijlvolle voeten, maar ook zijn er trainers en medespelers die van zijn individualisme een punthoofd krijgen. Dat maakt bijvoorbeeld bondscoach Jaap van der Leck duidelijk in zijn dagboek na de op 12 juni 1949 gespeelde interland Denemarken-Nederland. In de rust komt het tot een woordenwisseling tussen bondscoach en sterspeler. Van der Leck noteert in zijn dagboek: ’Faas Wilkes was volkomen ingesteld op zijn individuele spel. Slechts in uiterste noodzaak speelde hij de bal af. Ik wees hem in de rust op het feit, dat, als hij enkele Denen uit positie had gespeeld, dan juist moest afgeven. Hij deelde mij daarop mede dit wel te willen doen, maar dat hij nooit een medespeler vrij zag staan.’

Voor het kind Johan Cruijff is Faas Wilkes zijn idool. Later zal Cruijff vaak Alfredo Di Stefano van Real Madrid als de grootste speler aller tijden noemen. Di Stefano is een grootheid, maar na zijn Italiaanse periode bij Internazionale en Torino wordt Wilkes in Spanje als speler van Valencia op één hoogte geplaatst met Di Stefano. Zijn tussen 1949 en 1957 in Italië en Spanje vergaarde roem onderscheidt Wilkes ook van zijn Nederlandse evenknie Abe Lenstra. Wilkes is een man van de wereld, Lenstra blijft in Friesland hangen. Faas, die Abe hoog heeft zitten, begrijpt hier niets van. Wat is er mooier dan in Zuid-Europa van de professionele sfeer en het goede geld te genieten?

Trouw

[Feest]

Ajax Fortuna '54


Groot ('17) 1-0
Groot ('52) 2-0
Groot ('68) 3-0
3-1 Kohn ('75)
3-2 Benen ('80)
3-3 Kerens ('82)
3-4 Notermans ('84)


Opstelling Ajax


in uit
Groot
Groot
Hoogerman
Muller
Ouderland
Petersen
Prins
Pronk
Schaaphok
Swart
van Mourik

Opstelling Fortuna '54


in uit
Belski
Benen
Custers
Custers
Kerens
Kohn
Munsters
Notermans
Pieneman
Van der Hart
Wilkes


:D

[joey]

En wat is daar zo leuk aan? :sad: :rocketwhore:

Faas Wilkes overleden, een geniale dribbelaar met zinnelijke uitstraling


Voor wie hem nog heeft zien spelen bestaat er nauwelijks twijfel: Faas Wilkes is de meest elegante voetballer die Nederland heeft gekend. Zijn dribbels, zijn kap- en draaibewegingen, zijn onnavolgbare solo’s en zijn talrijke, vaak wonderbaarlijk mooie doelpunten brachten een halve eeuw geleden liefhebbers in Nederland, Italië en Spanje in verrukking. Hij was het idool van Johan Cruijff, de enige Nederlander die hem decennia later mogelijk heeft kunnen overtreffen in voetbalgenialiteit.

Gisteren overleed Servaas Wilkes in zijn geboorteplaats Rotterdam op 82-jarige leeftijd aan een hartstilstand. Mocht Wilkes in deze tijd hebben gevoetbald, dan was hij een megaster geweest. Hij zou zijn gevolgd door alle media en tv-zenders met een hang naar sensatie en roddel. Hij zou zijn aanbeden door mannen en vooral door jonge vrouwen, met alle mogelijke gevolgen van dien. Want Wilkes was naast een stijlvolle voetballer ook een man met zinnelijke uitstraling. Een Latijnse man, die zich graag vertoonde en gretig zijn talenten voor een groot publiek etaleerde. Narcisme was hem niet vreemd. Vandaar dat hij ook zijn grootste triomfen vierde in Italië bij Torino en Internazionale Milaan, en in Spanje bij Valencia en Levante. Wilkes glorieerde wanneer hij applaus kon oogsten, wanneer hij werd aanbeden en zijn ego werd gestreeld. En waar vond de lange Wilkes met zijn donkere, golvende kuif die aandacht meer dan in de mediterrane sferen.

In dienst van het Nederlands elftal maakte Wilkes 35 doelpunten; hij speelde 38 keer. Pas in 1997 werd zijn record gebroken door Dennis Bergkamp, een voetballer die door Wilkes werd bewonderd. „Hij heeft iets wat Italiaanse en Spaanse voetballers hebben, hij is zoals ik artistiek en speels’’, vertelde Wilkes vlak voor Bergkamps mijlpaal. We wandelden van zijn modezaak Monisima aan de Coolsingel van Rotterdam naar een belendend café. Ik herinnerde me zijn swingende tred en vroeg hem of hij nog één keer iets van zijn elegantie kon laten zien. Een lantaarnpaal als tegenstander. Faas, 73 jaar toen, keek naar zijn benen en verontschuldigde zich. Zijn knieën waren versleten, al die operaties hadden van hem een invalide vedette gemaakt. Weemoed en teleurstelling gaan vaak hand in hand.

Woorden van Herman Kuiphof, de sportcommentator die Wilkes heeft zien opgroeien, zijn doorgaans van onschatbare waarde. Hij refereerde eens aan de entree van Faas in het Nederlands elftal in 1946: „Toen hij de Wondertent van Karel Lotsy van VUC aan de Haagse Schenkkade binnenstapte, om met het Nederlands elftal te trainen en naar Karel Lotsy’s donderrede te luisteren was hij niet erg onder de indruk van diens gezwollen taal. Faas was een nuchtere Rotterdammer. Hij viel op door zijn smaakvolle kleding, wat kort na de Tweede Wereldoorlog niet vanzelfsprekend was, ook niet voor voetballers.’’

Wilkes werd geboren in het Oude Noorden, een Rotterdamse volkswijk. Zijn vader had een verhuisbedrijf. Hij begon met voetballen bij Hion in Crooswijk. Als 17-jarige maakte hij zijn debuut bij het Rotterdamse Xerxes. Hij kon met zijn broer Leen naar MVV in Maastricht. De voetbalbond hield de overschrijving van Xerxes naar MVV tegen. Wilkes kon in ruil voor twee vrachtwagens (hij dreef met zijn broer een verhuisbedrijf) voor MVV gaan voetballen en zou in Maastricht een filiaal openen. De voetbalbond hield zich echter aan de amateurbepalingen. Vandaar dat hij als een van de eerste Nederlandse voetballers zijn glorie en materie zocht in Zuid-Europa. Bij Inter Milaan en Torino werd hij een idool door zijn Latijnse manier van voetballen. Hij voelde zich thuis bij de Italianen. Tot aan zijn dood bleef hij naar Italië komen. Omdat hij voor eeuwig verliefd was op de Italiaanse stijl, het eten en de mode.

Faas Wilkes was Nederlander tegen wil en dank. Hij vormde in de jaren vijftig het magische binnentrio van Oranje: Wilkes, Lenstra en Rijvers. De cartoonist Henk Sprenger bedacht in de jaren vijftig en zestig de stripfiguur ‘Kick Wilstra’. Wie deze boeken heeft verslonden weet niet beter dan dat Kick Wilstra de beste Nederlandse voetballer aller tijden is. ‘Kick’ verwijst naar Kick Smit, ‘Wil’ naar Faas Wilkes en ‘Stra’ naar Abe Lenstra, met de latere Cruijff en Wilkes het mooiste dat Nederland als voetbalnatie heeft kunnen bieden.
Faas Wilkes was een van de eerste voetballers die op financieel gewin uit was. Wat in zijn tijd niet alleen tegen de regels was, maar ook als een doodzonde werd ervaren in het conservatieve Nederland. Jarenlang vertoefde Wilkes daarom in Italië en Spanje. Niet dat hij er – naar de huidige maatstaven – rijk van werd. Faas Wilkes was zijn tijd ver vooruit. Hij wilde excelleren in een wereld waar voetballers werden bewonderd en daarnaast financieel werden gehonoreerd.

In Spanje werd Wilkes bij Valencia op gelijke voet geplaatst met ’s werelds beste voetballers van die tijd, zoals Alfredo Di Stefano bij Real Madrid en Ladislau Kubala bij Barcelona. In het stadion van Real Madrid werd hij eens toegezongen, nota bene als speler van Valencia. En nog jaren later wisten Spanjaarden te vertellen wie en hoe goed Wilkes was. Nooit miste hij een wedstrijd, nooit viel hij in, nooit was hij reserve. Hij kopte nooit. ‘Het hoofd is om mee te denken, niet om mee te voetballen’, zei hij tegen zijn ploeggenoten. Valencia was in die tijd nummer drie van Spanje, na Real en Barcelona.
Hij keerde terug naar Nederland toen hij zijn knieën al bijna versleten waren. Fortuna ‘54, in die dagen een club die als eerste investeerde in topvoetballers, nam hem op in zijn selectie van prominenten als Appel, Van der Hart en De Munck. Tot zijn 38ste speelde hij nog voor het Nederlands elftal.

Faas Wilkes speelde nooit voor Feyenoord, de club van zijn geboortestad. „Ik wilde 100.000 gulden in twee jaar”, vertelde Wilkes in 1997. „Ze keken of ze water zagen branden. Ze begrepen niks van geld. Ik had best voor Feyenoord willen spelen. Ik vond het altijd heerlijk in de Kuip te spelen. Ik heb er een keer met Valencia gespeeld. De Kuip zat bomvol en ik speelde fantastisch. Ik werd toegejuicht in Rotterdam. Heerlijk.”

In 1949 kon hij voor een salaris van 50.000 gulden per jaar naar Inter Milaan, handgeld: 72.000 gulden. Wilkes ging er op in. Hij was een mediterrane voetballer, hij speelde er met mediterrane passie, dribbelde en scoorde er op zijn manier. Zoals later bij Valencia en in mindere mate bij Levante in Spanje. Wat blijft is de herinnering aan een elegante voetballer, een humoristische, minzame man. Op een gedenkwaardige avond in 1999 meldde Faas Wilkes zich in voetbalornaat in de Amsterdam Arena voor de ‘voetbalwedstrijd van de eeuw’. Johan Cruijff had hem uitgenodigd. En daar stond de ‘Mona Lisa van Xerxes’: in voetbalbroek, met daaronder de knokige benen met versleten knieën. Alle grootheden van nu en weleer waren aanwezig. Alleen Abe Lenstra niet, de grootheid naast Wilkes. Die was al overleden.

Wilkes laat een vrouw, vier kinderen en een handvol kleinkinderen na. Zijn grootste zorg was zijn oudste zoon, Faas junior. Die heeft een geestelijke achterstand en is autistisch. Faas senior overleed in de wetenschap dat Faasje in goede handen is bij zijn jongste zoon Michael.

NRC