Wielrennen

[Marillion]

Helemaal naar de klote. Mooi interview zoals altijd.

Laatste stuk stond de wind nog tegen. En het is op dit parcours met afstand de langste succesvolle solo. Ze komen binnen met 44km/u gemiddeld in deze omstandigheden.

Luca Mozzato is over een paar jaar het antwoord op een mooie triviant vraag.

[columbus]

Wat. Een. Koers. Gruwelijk gewoon. Afzien met hoofdletter A, konden voetballers maar zo diep gaan

[elliquido]

Uit-ge-woond
Pure klasse

[Ajax Rules]

Helemaal naar de klote. Mooi interview zoals altijd.

Dat had ik niet helemaal door. Ik had het idee dat hij verhoudingsgewijs (in zoverre dat nog enigszins mogelijk is in een koers als de RVV) nog wel redelijk in zijn comfort zone zat. Vorig jaar moest hij voor mijn gevoel veel dieper gaan.

Voor de neutrale kijker zal het een minder mooie editie zijn geweest, maar ik ben blij met weer een prachtige overwinning voor Mattie. Nu al zin in volgende week!

[columbus]

De neutrale kijker heeft juist een hele mooie koers gezien. Er gebeurde echt van alles. Vd Poel zat er helemaal doorheen, als hij 5km voor de finish nog een gelletje moet nemen gaat hij heel diep.

Snelste Milaan - San Remo
Snelste Ronde van Vlaanderen

We gaan naar een periode waarin renners 1/2 wedstrijden uit gaan kiezen om te pieken want dit doe je niet iedere week

[Marillion]

Ik had ook niet door dat hij zó stuk zat.Tot hij een paar km voor de meet nog een gelletje pakte.
Het is eigenlijk maar goed ook dat het hem aan te zien was. Is 'ie toch een mens.

Leuke finale nu ook bij de vrouwen overigens.

[Ajax Rules]

De neutrale kijker heeft juist een hele mooie koers gezien. Er gebeurde echt van alles.

De spanning was wel echt meteen weg bij het beslissende moment (vwb de eerste plek althans). Ik had eigenlijk geen seconde nog het idee dat hij nog zou kunnen verliezen.

[columbus]

Zeker. Nadat Jorgensen niet meer aan kon sluiten was het wel gespeeld. Maar achter vd Poel ontstond nog een mooie strijd

[Marillion]

Daarachter was nog genoeg te genieten ja. En net ook nog bij de vrouwen waar Longo Borghini uiteindelijk wint.

Van der Poel net nog bij Sporza te zien. Hij besloot tot de top van de Taaienberg door te rijden en dan te kijken wat zijn voorsprong was. Mede omdat hij ook niet zeker was dat Jorgenson mee zou rijden. Mijn gevoel was dat die dat wel zou doen omdat het zijn beste kans op het podium zou zijn maar die garantie heb je natuurlijk niet. En achteraf moet je stellen dat Van der Poel gelijk had als je ziet hoe Jorgenson nog is weggezakt. Daar had hij niet veel meer aan gehad.

Toen het gaatje eenmaal geslagen was moest hij vooral recht blijven. Ik zit dan af en toe nog wel met samengeknepen billen als hij de bochten in de regen zo op de limiet blijft nemen. Maar gelukkig bleef 'ie recht. Die jongen is een fenomeen. We moeten er vooral niet gewend aan raken.

[Alexander]

Prachtige renner. Een echte kampioen die jongen. Al die lange solo's, ongekend iedere keer.

[Sandro]

Zeker. Nadat Jorgensen niet meer aan kon sluiten was het wel gespeeld. Maar achter vd Poel ontstond nog een mooie strijd

Alles daarachter vind ik dan toch niet meer zo interessant. Ik vond het daarom een minder interessante editie. (Heb het teruggekeken want had na een uur of 14 uur niets meer gezien). Wel straf van Mathieu natuurlijk.

[Wie kent Cees de Wolf nog?]

Dit was toch wel tamelijk historisch; lange solo, vreselijk weer, derde keer winnen in de wereldkampioenstrui.

Stiekem wel jammer dat de wielerliefhebbers bij uitstek, een aantal Vlamingen, het niet kan verkroppen en boe roept, maar ook bier gooit.

[zeux]

Jorgenson - die even probeerde mee te gaan met Van der Poel - eindigt als 31ste op 3.38.

[columbus]

Zeker. Nadat Jorgensen niet meer aan kon sluiten was het wel gespeeld. Maar achter vd Poel ontstond nog een mooie strijd

Alles daarachter vind ik dan toch niet meer zo interessant. Ik vond het daarom een minder interessante editie. (Heb het teruggekeken want had na een uur of 14 uur niets meer gezien). Wel straf van Mathieu natuurlijk.

Oké. Ik vind/vond de strijd om plek 2 eigenlijk we interessant

De inspanning van Jorgensen van afgelopen woensdag en Parijs Nice hakken er toch in en als je in dit hondenweer knakt is het op.

Groot kampioen, vd Poel. Bij winst of verlies altijd een kerel. Al die gasten trouwens

[Marillion]

Daarachter vond ik het ook nog leuk inderdaad. Beslissing valt pas in de laatste meters uiteindelijk inclusief de toch wat dubieuze diskwalificatie van Matthews.

Verder vooral genoten van de enorme machtsvertoning. Zo'n lange solo in deze omstandigheden in zo'n enorm zware koers. Eigenlijk wisten we wel hoe laat het was toen hij even overstak naar de kopgroep. De bevestiging volgde verderop toen hij bijna los was op de Oude Kwaremont. De jeugdige versie van Mathieu was daar waarschijnlijk al doorgereden al kon dat wel eens echt te vroeg zijn geweest.

Ik bleef wel gespannen vanwege zijn snelle bochtenwerk. Het gaat allemaal zo ontzettend gemakkelijk maar het is wel gewoon super glad met die regen. Bij het positioneren voor de beklimmingen in de groep zag je 'm ook al zo handig overal langs sturen. Alsof het niets kost.

Nu even de week overbruggen met het Baskenland voor de klimmers en de Scheldeprijs voor de sprinters en dan zondag Roubaix. Daar krijgen we wel een ander verhaal want daar is het voor hem toch wat lastiger om het verschil te maken op explosiviteit. Pedersen gaat daar weer beter zijn en Milan is voor die koers gemaakt als hij ook een beetje over de kasseien kan sturen. En ik verwacht bij Ineos Ganna en Tarling die enorm hoge wattages kunnen trappen. Daar hebben ze bij Alpecin dan wel een frisse Philipsen om mee te schaken.

[Zuidema]

Wat ik me afvraag bij Mathieu. Hij was overduidelijk stikkapot na afloop. Het flashinterview na de finish sprak boekdelen. Zo uitgewoond heb ik hem nog nooit gezien en gehoord. Op 1 koers na: het WK in Harrogate toen hij die hongerklop kreeg, tot zijn eigen stomme verbazing. Onder dezelfde weersomstandigheden. Koud, nat, winderig. Is die combinatie soms dé zwakke plek van Mathieu? Langdurig moeten koersen in dergelijk weer? Dat dan die fenomenale vermogens van hem op den duur een uitzonderlijk fikse deuk krijgen? Met de crosses hoeft hij hooguit iets meer dan een uur onder die omstandigheden te rijden. Een klassieker of een WK is een wezenlijk andere, veel langere forcing. Of zie ik nou een verband dat er helemaal niet is?

Als dat inderdaad een risico is bij Mathieu, kan Parijs-Roubaix ook wel eens daarom een ander verhaal worden. Inderdaad kan hij daar minder zijn immense explosiviteit en recuperatievermogen uitspelen, maar men verwacht volgende week ook een soortgelijk weer als gisteren bij de RvV. Wordt dat eveneens een factor van een toch minder sterke Mathieu?

[Wie kent Cees de Wolf nog?]

Dat zou wellicht kunnen, maar…in de context van in je eentje tientallen km voorop fietsen en ruim een minuut overhouden op samenwerkende concurrenten die kennelijk niet in staat zijn om jou terug te halen, is het wel wat relatief. Zelfs als ie een kleine hongerklop had of moeite met dit weer, was er helemaal niemand die hem bij kon houden; hoe veel last zouden zij dan wel niet gehad hebben?

[Zuidema]

Dat zou wellicht kunnen, maar…in de context van in je eentje tientallen km voorop fietsen en ruim een minuut overhouden op samenwerkende concurrenten die kennelijk niet in staat zijn om jou terug te halen, is het wel wat relatief. Zelfs als ie een kleine hongerklop had of moeite met dit weer, was er helemaal niemand die hem bij kon houden; hoe veel last zouden zij dan wel niet gehad hebben?

Oh jaaa, die jongen is een fenomeen in eendagskoersen. Geweldig, absolute buitencategorie. Genieten. En met die inspanning onder die omstandigheden iedereen overhoop rijden mag je natuurlijk ook flink kapot zijn. Maar als je dan toch iets probeert te vinden waar Mathieu kwetsbaar is in dit soort koersen, dan lijkt het niet de (hier helaas afgeroomde) samenwerkende concurrentie te zijn, maar kennelijk wel dat weer. Het valt me gewoon op. Hij zei zelf ook dat hij zijn gebruikelijke wattages tijdens die solo bij lange na niet meer kon halen. Gelukkig maar, is ie toch nog ergens menselijk. En misschien toch een aandachtspuntje voor Parijs-Roubaix. Ben benieuwd.

[Marillion]

Het is wel zo dat de één er wat beter tegen kan dan de ander. Maar met zo'n lange en zware solo inspanning is het niet gek natuurlijk dat je op het einde wel af bent.

Wat ik me zou kunnen voorstellen is dat hij wellicht hier of daar toch net iets te weinig energie naar binnen heeft gewerkt. Het is hectisch, je bent bezig met de omstandigheden, tegenstanders en het parcours. Elke bocht is glad. En daar kom je onder normale omstandigheden misschien net wel mee weg en onder deze omstandigheden net niet.

Maar misschien was het wel vooral menselijk dat dit hem toch ook in de natte kleren ging zitten.

Ik kijk echt al ontzettend uit naar Roubaix. Gaat spannend worden, en dat nog los van de weersverwachting.

[Zuidema]

Wat ik me zou kunnen voorstellen is dat hij wellicht hier of daar toch net iets te weinig energie naar binnen heeft gewerkt.

Waarmee hij dan bijna dezelfde fout als in Harrogate zou hebben gemaakt. Ook toen weergaloos op weg naar zeer waarschijnlijk zijn eerste WK-titel. Maar ineens was de tank helemaal leeg. De hongerklop onder die omstandigheden sloeg overduidelijk toe. Merkwaardig genoeg ontkende Mathieu dat na de koers in eerste instantie categorisch. Later erkende hij schoorvoetend toch wel dat hij zich toen gezien die omstandigheden niet afdoende verzorgd had. Jackje misschien te vroeg uit en zo. En inderdaad, misschien ook wel te weinig energie-inname.

Dat hij gisteren al uitzonderlijk fors voor zijn doen in het rood zat, bewees wel de razendsnel slinkende voorsprong. Van tegen de twee minuten had hij aan de finish nog een minuut over. Nog ruim voldoende gelukkig om over de streep zijn fiets naar de hemel te steken. Hopelijk is het een wake-up call voor volgende week. Mathieu is een fenomeen, maar ook hij heeft zijn grenzen.

Ergens was ik wel blij dat Van der Poel in de laatste kilometers van de Ronde van Vlaanderen óók kapotging

Thijs Zonneveld 01-04-24, 21:00

Sommigen lagen op de grond, spartelend als karpers op het droge. Anderen sjokten vloekend en tierend omhoog, met de fiets aan de hand. Een peloton profs gedegradeerd tot wielertoeristen met lovehandles en zadeltasjes zo groot als strandballen. Boven, op de top van de Koppenberg, zagen ze er allemaal grijs en groen tegelijk uit.

Allemaal, behalve één.

Mathieu van der Poel ademde nauwelijks. Op zijn gezicht was geen spoor van vermoeidheid te lezen en zijn shirt was nog zo wit als bij de start. Alsof-ie net was opgestapt voor een hersteltraininkje. Beetje uitbollen, de benen losrijden, met een muziekje in de oren tegen een heuveltje op peddelen. Het contrast met de rest was veelzeggend. Er moest nog 45 kilometer worden gereden, maar het was klaar, over, uit. Koers gedaan. De winnaar was bekend – en eigenlijk was dat stiekem ook al zo voordat ze ’s morgens vertrokken in Antwerpen. Bij de wedkantoren kreeg je een halve euro terug voor elke euro die je inzette op een overwinning van Van der Poel.

Omdat het er zo makkelijk uitziet, vergeet je soms hoe moeilijk het is. Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix, het WK, een E3 Prijsje tussendoor en dan nóg maar een Ronde van Vlaanderen: het lijkt zo normaal. Als de caissière van de buurtsuper, die na het afrekenen vraagt of hij er nog een bonnetje of een monumentje bij wil.

Het is overwinningsinflatie: zoveel winnen dat elke nieuwe zege een beetje minder waardevol wordt. Het geldt voor Van der Poel, het geldt misschien ook wel voor het hele Nederlandse mannenwielrennen van de laatste jaren. Het afgelopen decennium (van Niki Terpstra in Roubaix tot Van der Poel in Vlaanderen) was extreem succesvol.

In de afgelopen tien jaar wonnen Nederland­se renners tien monumenten; in de 25 jaar daarvóór welgeteld één

Ter illustratie: in de afgelopen tien jaar wonnen Nederlandse renners tien monumenten; in de 25 jaar daarvóór welgeteld één. Van der Poel heeft er sinds zijn overstap naar de weg (in 2019) al vijf gewonnen, náást de Amstel Gold Race, ritten in Tour en Giro en een miljoen veldritten. Het maakt hem – zeker gezien de mondialisering van de sport en het niveau anno nu – de grootste eendagsrenner die we ooit hebben gehad. Sorry Jan Raas, sorry Hennie Kuiper.

Ergens was ik wel blij dat Van der Poel in de laatste kilometers van de Ronde van Vlaanderen óók kapotging. Een hongerklop dreigde. Hij had het koud, hij was leeg en verrot. Menselijk bijna. Zélfs de wereldkampioen die op z’n dooie akkertje boven op de Koppenberg op zijn regenboog voorbij zweefde, was een uur later naar de filistijnen. Het was een memo aan alle bankzitters thuis – dat winnen nóóit vanzelf gaat, ook niet als je Van der Poel heet. Deze Ronde van Vlaanderen was veel meer dan wéér een overwinning, veel meer dan wéér een streepje en veel meer dan business as usual.

Laten we niet doen alsof het normaal is.

Want normaal is Mathieu van der Poel in de verste verte niet.

AD.nl (premium)

[Trab]

Wat ik me zou kunnen voorstellen is dat hij wellicht hier of daar toch net iets te weinig energie naar binnen heeft gewerkt.

Waarmee hij dan bijna dezelfde fout als in Harrogate zou hebben gemaakt. Ook toen weergaloos op weg naar zeer waarschijnlijk zijn eerste WK-titel. Maar ineens was de tank helemaal leeg. Als ex-wielrenner herkende ik toen overduidelijk de hongerklop onder die omstandigheden. Merkwaardig genoeg ontkende Mathieu dat na de koers in eerste instantie categorisch. Later erkende hij schoorvoetend toch wel dat hij zich toen gezien die omstandigheden niet afdoende verzorgd had. Jackje misschien te vroeg uit en zo. En inderdaad, misschien ook wel te weinig energie-inname.

Dat hij gisteren al uitzonderlijk fors voor zijn doen in het rood zat, bewees wel de razendsnel slinkende voorsprong. Van tegen de twee minuten had hij aan de finish nog een minuut over. Nog ruim voldoende gelukkig om over de streep zijn fiets naar de hemel te steken. Hopelijk is het een wake-up call voor volgende week. Mathieu is een fenomeen, maar ook hij heeft zijn grenzen.

Ergens was ik wel blij dat Van der Poel in de laatste kilometers van de Ronde van Vlaanderen óók kapotging

Thijs Zonneveld 01-04-24, 21:00

Sommigen lagen op de grond, spartelend als karpers op het droge. Anderen sjokten vloekend en tierend omhoog, met de fiets aan de hand. Een peloton profs gedegradeerd tot wielertoeristen met lovehandles en zadeltasjes zo groot als strandballen. Boven, op de top van de Koppenberg, zagen ze er allemaal grijs en groen tegelijk uit.

Allemaal, behalve één.

Mathieu van der Poel ademde nauwelijks. Op zijn gezicht was geen spoor van vermoeidheid te lezen en zijn shirt was nog zo wit als bij de start. Alsof-ie net was opgestapt voor een hersteltraininkje. Beetje uitbollen, de benen losrijden, met een muziekje in de oren tegen een heuveltje op peddelen. Het contrast met de rest was veelzeggend. Er moest nog 45 kilometer worden gereden, maar het was klaar, over, uit. Koers gedaan. De winnaar was bekend – en eigenlijk was dat stiekem ook al zo voordat ze ’s morgens vertrokken in Antwerpen. Bij de wedkantoren kreeg je een halve euro terug voor elke euro die je inzette op een overwinning van Van der Poel.

Omdat het er zo makkelijk uitziet, vergeet je soms hoe moeilijk het is. Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix, het WK, een E3 Prijsje tussendoor en dan nóg maar een Ronde van Vlaanderen: het lijkt zo normaal. Als de caissière van de buurtsuper, die na het afrekenen vraagt of hij er nog een bonnetje of een monumentje bij wil.

Het is overwinningsinflatie: zoveel winnen dat elke nieuwe zege een beetje minder waardevol wordt. Het geldt voor Van der Poel, het geldt misschien ook wel voor het hele Nederlandse mannenwielrennen van de laatste jaren. Het afgelopen decennium (van Niki Terpstra in Roubaix tot Van der Poel in Vlaanderen) was extreem succesvol.

In de afgelopen tien jaar wonnen Nederland­se renners tien monumenten; in de 25 jaar daarvóór welgeteld één

Ter illustratie: in de afgelopen tien jaar wonnen Nederlandse renners tien monumenten; in de 25 jaar daarvóór welgeteld één. Van der Poel heeft er sinds zijn overstap naar de weg (in 2019) al vijf gewonnen, náást de Amstel Gold Race, ritten in Tour en Giro en een miljoen veldritten. Het maakt hem – zeker gezien de mondialisering van de sport en het niveau anno nu – de grootste eendagsrenner die we ooit hebben gehad. Sorry Jan Raas, sorry Hennie Kuiper.

Ergens was ik wel blij dat Van der Poel in de laatste kilometers van de Ronde van Vlaanderen óók kapotging. Een hongerklop dreigde. Hij had het koud, hij was leeg en verrot. Menselijk bijna. Zélfs de wereldkampioen die op z’n dooie akkertje boven op de Koppenberg op zijn regenboog voorbij zweefde, was een uur later naar de filistijnen. Het was een memo aan alle bankzitters thuis – dat winnen nóóit vanzelf gaat, ook niet als je Van der Poel heet. Deze Ronde van Vlaanderen was veel meer dan wéér een overwinning, veel meer dan wéér een streepje en veel meer dan business as usual.

Laten we niet doen alsof het normaal is.

Want normaal is Mathieu van der Poel in de verste verte niet.

AD.nl (premium)

Dank voor het plaatsen Zuidema


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Zuidema]

Het maakt hem – zeker gezien de mondialisering van de sport en het niveau anno nu – de grootste eendagsrenner die we ooit hebben gehad. Sorry Jan Raas, sorry Hennie Kuiper.

Mwah, lastig vergelijken met andere tijdperken. Maar dat klopt qua palmares als wegrenner trouwens niet v.w.b. Jan Raas. Volgens Wiki behaalde Raas in de periode 1976 t/m 1983 de volgende podiumplaatsen:

Milaan-San Remo: 1x 1e, 2x 3e
Gent-Wevelgem: 1x 1e, 1x 2e, 1x 3e
Ronde van Vlaanderen: 2x 1e, 3x 3e
Parijs-Roubaix: 1x 1e, 1x 3e
Amstel Gold Race: 5x 1e, 1x 2e,1x 3e
Parijs-Tours: 2x 1e, 2x 3e
Omloop Het Volk: 1x 1e, 3x 2e, 1x 3e
E3 Harelbeke: 3x 1e, 1x 3e
Tour de France: 8 tour-etappes
WK: 1x 1e

Mathieu gaat als veldrijder natuurlijk wel 10 keer om Raas heen. Daar scoort Raas nul komma nul.

Mathieu spreekt me qua aanvallende stijl en presentatie veel meer aan, maar als wegrenner heeft hij nog wel wat binnen te harken vergeleken met Raas.

[Marillion]

Ik doe niet aan dit soort vergelijkingen. Ander tijdperk, andere renners. Toen reden renners veel meer wedstrijden, nu is het deelnemersveld internationaler. En het belang en de zwaarte van wedstrijden is door de jaren heen ook anders. Raas heeft nooit de kans gekregen om de Strade Bianche te winnen. De Omloop het Volk/Nieuwsblad is tegenwoordig een koers van minder belang, maar toen niet. En zo kun je nog wel even doorgaan.

Het is vooral genieten dat we zo'n enorme topper hebben rijden. En laten we er zoveel mogelijk werk van maken om koers in Nederland te laten bestaan en de jeugd enthousiast te krijgen. Als ze door Van der Poel niet willen fietsen stappen ze nooit meer op. En daar moeten de nieuwe toppers toch vandaan komen.

[Ajax Rules]

Is MvdP niet juist in het voordeel in Parijs Roubaix als het regent? Ik meen dat ik Adri dat hoorde zeggen? Dat zijn technische surplus dan nog beter tot zijn recht komt?

[Marillion]

Ja, technisch zeker. Je zag dat in Vlaanderen ook terug bij het voortdurende gemak waarmee hij door gladde bochten ging. Daarbij zijn snelheid vasthoudend en soms nog even een paar posities winnen. Daarmee spaart hij de hele koers energie want anderen moeten na die bocht juist weer extra aanzetten.

Als de kasseien er glad bij liggen speelt dit in de bochten maar ook op veel rechte stukken want veel stroken liggen natuurlijk niet egaal. Dan zoek je het kantje of de bolling van de strook in het midden. Hoe makkelijker je de juiste lijnen kiest en kunt sturen hoe meer energie je kunt besparen.

Renners als Ganna, Milan en Tarling kunnen in absolute zin waarschijnlijk meer vermogen produceren. Maar je moet dat vermogen wel kwijt kunnen op de weg. Ook dat is lastiger als het glad ligt.