Wielrennen

[brigade zuid]

Was dit de aanval van Terpstra?

[brigade zuid]

Net goed voor die tyfus Belgen.

[Marillion]

Nou, met deze wereldkampioen kan iedereen prima leven lijkt mij. Sagan is hét uithangbord van de wielersport op het moment. Laat zich het hele jaar zien, wil altijd koersen en heeft na afloop ook nog een praatje klaar. Ik gun het hem weer van harte!

Terpstra kreeg geen centimeter ruimte. Het was natuurlijk geen verrassing dat hij zou gaan. Het was prettig geweest als er iets meer aanvallen waren geplaatst maar er zaten er teveel die niet meer konden óf die voor de sprint wilden gaan. Die aanval van Leezer was echt uitstekend geplaatst. Jammer voor hem dat Roelandts 'm toch ging halen want het zag er heel even kansrijk uit. In die positie komt hij normaal gesproken nooit meer.

[beelzebub]

Geinig, het tourscherma 2017 is bekend en ze durven weer eens wat anders te doen. Van de Alpen naar de Pyreneeen en dan weer terug naar de Alpen. Voor de teams volgens mij wel een logistieke nachtmerrie, omdat de renners binnen Frankrijk op een gegeven moment per vliegtuig worden verplaatst.

Krijg je zooi maar binnen een paar uur van de Pyreneeen weer in de Alpen. Of andersom.

[brigade zuid]

Een handjevol tijdritkilometers, heeft dus weinig zin voor Dumoulin.

[Marillion]

Ach, winnen doet hij 'm toch niet. Ik denk dat hij in ieder geval gewoon aan de start zal staan want de nieuwe sponsor is Sunweb en ik schat zo maar in dat die in de zomer graag hun boegbeeld in de publiciteit hebben. Dat kan prima door een aantal keren de aanval te kiezen in de bergritten.

Wel een teleurstellend parcours trouwens. Geen kasseien en ze slaan wel een heel groot gedeelte van Frankrijk over voor een ronde die luistert naar de naam Tour de France. Waarom niet op zoek naar een nieuwe waaierrit aan de westkust?

[Sandro]

Waarschijnlijk omdat teveel grote ploegen het daar moeilijk mee hebben?

[Marillion]

Je kunt er ook juist een slag slaan en het draagt bij aan het krijgen van een winnaar die zo compleet mogelijk is. Daarbij, het publiek geniet ervan en volgens mij moet het vooral daarom gaan.

Ik denk dat één van de belangrijkste redenen is dat steden in die regio doorgaans wat minder betalen voor een start of finish.

[Sandro]

Je kunt er ook juist een slag slaan en het draagt bij aan het krijgen van een winnaar die zo compleet mogelijk is. Daarbij, het publiek geniet ervan en volgens mij moet het vooral daarom gaan.

Tuurlijk, maar daar gaat het dus niet om volgens degenen die erover gaan. Dus tja, linksom of rechtsom gaat het vast maar om één ding: geld. Ik ga me er niet meer over verwonderen.

[Chris]

De Giro lijkt ten gunste van Dumoulin met een afsluitende tijdrit (28km) op de laatste dag en een tijdrit van 39 kilometer..

[Marillion]

Ja, het zal wel worden dat hij in de Giro een klassement probeert te rijden en dan in de Tour voor enkele ritten gaat.

Er zitten een paar mooie ritten in de Giro. Ter gelegenheid van de 100e editie is het allemaal in Italië met uitzondering van een korte grenspassage zoals in de rit over de Mortirolo en Stelvio naar de Umbrail Pas (stukje Zwitserland). De start in Castellania is bijvoorbeeld ter ere van Fausto Coppi. Dit is zijn geboortedorp. Het hangt daar helemaal vol met foto's van hem en zijn broer. Ik zie een finish op Blockhaus. Dat is een gebaar naar Eddy Merckx. En in de rit over de al eerder genoemde Mortirolo zal Pantani aandacht krijgen. Zo zit er ongetwijfeld nog meer in maar dit is zo het eerst dat me opvalt.

Ik ga zeker weer een bezoek plannen.

[peter]

En zo doet de Giro zijn naam weer aan. De mooiste meerdaagse ronde van het jaar.

Prachtig parcours.

[Marillion]

Castellania noemde ik al even als bijzondere plek. Het geboortedorp van Coppi dus. En hij ligt er inmiddels, samen met zijn broer Serse, ook begraven. Het is een klein dorpje in de heuvels van Piemonte, een stukje boven Genoa. Zijn geboortehuis is ingericht als Coppi museum (Casa Coppi) en overal in het dorp en op de wegen er naar toe zie je grote foto's van Fausto en zijn broer.

Als je interesse hebt in de historie van de wielersport en de sfeer van kleine Italiaanse dorpjes kunt waarderen moet je er beslist eens langsgaan als je in de buurt bent. Er wonen denk ik zo'n 100 mensen en er gebeurd verder helemaal niets. Alsof de tijd volledig stil heeft gestaan na zijn overlijden. Het is bijna alsof je terug in de tijd gaat en het enige dat je ziet is Coppi:





En daar start dus op 20 mei de Giro.

[Marillion]

Ouderwetse moddercross in Gavere met een hele sterke Mathieu van der Poel. Dit is toch wel een heerlijke tv sport in de herfst en winter. Na de droge omstandigheden eerder in dit seizoen is dit eindelijk het echte beeld dat je bij veldrijden wil zien.

Het is alleen jammer dat het verschil tussen Van der Poel en Van Aert ten opzichte van de concurrentie zo groot is. Voor de spanning in een wedstrijd zou het leuker zijn als het dichter bij elkaar zou liggen. Maar voor de liefhebber is het toch wel genieten van de technische controle en de kracht van die mannen.

[Duke]

Over de Tour van 2007 wordt nooit gepraat

AD-verslaggever Thijs Zonneveld tekent in 'Thomas Dekker, mijn gevecht' het verhaal op van het grote wielertalent dat verstrikt raakte in zijn zucht naar succes. In deze voorpublicatie het hoofdstuk over de Tour van 2007, de Tour van Rasmussen.

Mijn eerste Tour is Michaels Boogerds laatste Tour. Achteraf blijkt het ook míjn laatste Tour, maar dat weet ik dan nog niet. We liggen bij elkaar op de kamer. Tien jaar nadat ik op een cam-pingtelevisie naar Michael keek, lig ik drie weken lang in een bed naast dat van mijn jeugdidool. We ouwehoeren de hele dag met elkaar. Michael vertelt me dat hij de laatste paar jaar bloedzakken gebruikte bij een Oostenrijkse bloedbank en een atletenmanager die Stefan Matschiner heet. Die heeft sim¬pelweg de inboedel van Humanplasma overgekocht en een cursusje bloed prikken gedaan. Michael Rasmussen is ook klant bij hem.

We gebruiken allebei Dynepo die Boogerd heeft geregeld via een Sloveense atleet, Bostjan Buc. Tijdens de Tour zetten Michael en ik acht keer een spuitje met 2000 eenheden. Bang om gepakt te worden ben ik niet; Dynepo is volgens Michael onvindbaar, en ik geloof het. We gebruiken ook om de dag cortisonen. De productnaam is Diprofos. Daar hebben we een medisch attest voor. Ik zou niet eens meer weten waarvoor: het is een wassen neus. Met de cortisonen kunnen we dieper gaan in de wedstrijd. En bovendien word je er lekker mager van: ik ben 68 kilo bij 1 meter 88 - zo dun ben ik later nooit meer geweest.

De start is in Londen. We zijn er al een kleine week van tevoren. Op de donderdag voor de Tour is er een controle van de UCI. Mijn hematocriet is 45, dat van Michael 50. Hij zit op het randje van het randje. Hij is een risico; één puntje hoger en hij valt door de mand bij een dopingcontrole. De artsen van de ploeg stellen voor om elke morgen om zes uur, vóórdat de controleurs kunnen aankloppen, een infuus met water in zijn lichaam te laten lopen. Daar zakt je hematocriet twee à drie punten van.

Diezelfde avond zitten we ons op de kamer te vervelen. We hebben samen een fles wijn opengetrokken, maar dat is niet genoeg vermaak. Drank is leuk, maar vrouwen zijn leuker. En dus ga ik het internet op om een paar escorts te zoeken. Om één uur 's nachts staan er een paar Oost-Europese hoeren voor de deur van onze kamer. Michael en ik zijn een beetje teleurgesteld: ze zijn een stuk minder mooi dan op de foto's van de site. Heel erg glamoureus is het niet, midden in de nacht op een kleine hotelkamer. We kiezen er allebei een uit. Om een uur of drie gaan we slapen. Om zes uur gaat de wekker alweer: Michael moet een baxter met water in zijn lichaam laten lopen. De eerste paar dagen legt Van Mantgem het infuus aan bij Michael, daarna zegt hij dat hij het zelf ook wel kan. In het begin word ik wakker van de wekker, maar na een paar dagen begint het al te wennen. Om zes uur gaat Michael aan de slag met baxters vol water, ik draai me nog een keer om. Als er zoiets bestaat als een normaal leven, dan zijn we er compleet van losgeslagen.

We hebben in de Tour van 2007 een ploeg die een van de beste van het peloton is. Behalve Boogerd zijn mijn ploeggenoten Michael Rasmussen, Denis Mensjov, Óscar Freire, Pieter Weening, Juan Antonio Flecha, Grischa Niermann en Bram de Groot. Bij de ploegbespreking voor de start zegt Rasmussen dat hij de Tour wil winnen. Daar moeten we een beetje om lachen. Ik denk dat het grootspraak is. We weten dan nog niet dat hij heeft gelogen over zijn whereabouts, en ook niet dat hij tot zijn nek toe vol zit met dope - al vermoeden we dat wel. We weten trouwens ook nog niet dat hij van de ploegartsen spuitjes Dynepo uit onze voorraad krijgt: dat horen we pas ver ná de Tour. Rasmussen is zo mager dat we door hem heen kunnen kijken. Áls hij al iets eet, dan is het een rijstwafel met niks erop. In een van de eerste vlakke ritten zit hij achter me als de boel op de kant gaat. Hij roept naar me dat ik een meter uit de kant moet gaan rijden, zodat hij achter me kan schuilen en energie kan sparen. Ik vind het eerlijk gezegd nogal potsierlijk. Heel even heb ik de neiging om 'Flikker op' tegen hem te roepen. Maar omdat ik toch met twee vingers in mijn neus rondpeddel, doe ik het wel voor hem.

Rasmussen blijkt gelijk te hebben; hij ís heel goed. In de eerste echte bergetappe van de Tour valt hij op zestig kilometer van de aankomst al aan. We zien hem pas terug na de finish in Tignes, in de gele trui. 's Avonds is de sfeer aan tafel geweldig. Er is champagne voor iedereen - Rasmussen zelf nipt alleen wat - en de ploegleiding blijft flessen wijn bestellen. Vanaf die dag rijden we voor Rasmussen. We beginnen te geloven dat die rare Deen de Tour kan winnen. Er worden renners van andere ploegen op doping betrapt; ze verdwijnen via de achterdeur uit de Tour. Maar bij ons aan tafel gaat het niet over doping. Ook niet als er verhalen in de media verschijnen dat Rasmussen gelogen heeft dat hij in Mexico was vóór de Tour. We vragen Rasmussen er niet naar. Eigenlijk hebben we wel respect voor hem. Hij heeft het slim gedaan, vinden Boogerd en ik. Hij heeft een systeem voor zichzelf bedacht en blijkbaar werkt het, want hij rijdt in de gele trui. Simpel zat. Doping is overal. In onze ploeg, in andere ploegen. Dynepo, cortisonen, bloedzakken, baxters met water en slaappillen - als je overal om je heen absurditeit ziet, ga je op den duur denken dat het normaal is.

De laatste bergetappe van de Tour voert naar de top van de Aubisque. We moeten de voorsprong van Rasmussen over de Pyreneeën tillen. De rit begint rustig, maar hoe meer cols we over trekken, hoe meer we worden aangevallen. We moeten vol aan de bak. Maar dat is niet erg: ik voel mijn benen niet. Ik ben die dag een ploeg in mijn eentje. Ik rij bergop op kop, ik rij bergaf op kop, ik rij op kop in de vallei. Het peloton in mijn wiel wordt een heel klein pelotonnetje. Rasmussen roept af en toe dat ik niet te gek moet doen. Het is mijn beste dag op de fiets ooit.

Voor de laatste klim geef ik af. Ik zie aan Rasmussens gezicht dat hij nog zo fris als een hoentje is. Ik weet het al voordat de etappe is afgelopen: het is binnen. We hebben de Tour gewonnen. In de bus van de ploeg heerst euforie. We delen high fives uit, we praten over een feest in Parijs. Maar nog tijdens de busrit naar het hotel verandert de sfeer. Theo de Rooij krijgt een telefoontje. Zijn gezicht betrekt. Hij loopt naar achteren, naar het douchegedeelte, zodat wij niets kunnen horen. Ik snap dat het geen goed nieuws is. Wanneer de bus aankomt bij het hotel in Pau, is onze blijdschap enigszins getemperd. We geloven niet dat die Mexico-affaire écht grote consequenties zal hebben - tot het moment dat Rasmussen op de deur klopt van de kamer waar Boogerd en ik liggen. Als hij binnen stapt, zie ik aan zijn gezicht dat hij gehuild heeft. 'Ik word uit de Tour gehaald,' zegt hij. Boogerd zegt: 'Wat? Hoe bedoel je?' Rasmussen stamelt: 'Theo doet het. Theo haalt me uit de Tour.' Ik sta op van mijn bed. Boogerd is woest, ik ook. We zeggen tegen Rasmussen dat wij het wel even gaan regelen met De Rooij. We vinden hem in zijn kamer. We beginnen meteen te schreeuwen. 'Waar slaat dit op? Rasmussen uit de Tour halen? Hoe kun je dat nou doen?' Maar of we nu schreeuwen, bidden of smeken: De Rooij is onvermurwbaar. 'Hij moet eruit.'

Boogerd en ik voelen ons genaaid. Ik heb het gevoel dat ik weken op kop heb gereden voor Jan Lul. Het is niet eens de overwinningspremie die me door de neus geboord wordt, maar vooral de Touroverwinning waar we als ploeg voor rijden. Ik zit in een cocon waar andere regels en andere mores gelden. Dat Rasmussen heeft gelogen: nou en? We hebben toch allemaal dingen gedaan die niet mogen? De ploegartsen werken nota bene gewoon mee aan doping. Ik heb het met De Rooij nog nooit over doping gehad, maar ik kan me niet voorstellen dat hij denkt dat Rasmussen de Tour wint zonder dope. Hij is toch niet achterlijk? Het beleid dat hij en Erik Breukink voeren is op z'n best een soort gedoogbeleid. Ze eisen dat we goed zijn in de wedstrijden, maar ze hoeven niet te weten hoe. Ze vragen er niet naar zodat ze de feiten niet precies kennen.

's Avonds laat is er een vergadering in de ploegbus. Er hangt een sfeer die ik alleen ken van begrafenissen. We zijn boos, we zijn verdrietig, we zijn gefrustreerd. We besluiten unaniem om de volgende dag niet meer van start te gaan. Er komt een vliegtuig vanuit Nederland om ons op te halen. Het elastiek breekt. Ik ben er klaar mee. De vermoeidheid van de Tour golft over me heen.

Honger heb ik niet: ik eet die avond niets. In plaats daarvan zetten we het met de hele ploeg op een zuipen. Om vier uur 's nachts ploffen Boogerd en ik op ons bed. Uitgeteld, uitgefietst. Maar drie uur later klopt Erik Breukink op de deur. Of we toch willen starten. De toekomst van de ploeg is in gevaar: bij de bank willen ze dat we verder rijden. Ik zeg: 'Geen sprake van.'

Maar Michael is redelijk snel om, tot mijn stomme verbazing. Ik stampvoet naar de badkamer, sla de deur dicht en ga in bad liggen. Ik laat het koude water over me heen stromen. Ze kunnen me allemaal wat. Ik ga godverdomme echt niet starten. Na een kwartiertje komt Piet, de chauffeur van de ploegbus, bij me zitten. Hij geeft me een aai over mijn bol. Hij zegt dat hij snapt dat ik geen zin meer heb, maar dat het toch beter is om op de fiets te stappen. 'Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor de ploeg. Voor ons allemaal.'

Ik zucht en hijs mezelf uit het bad. Meer dan een uur voordat we naar de start vertrekken zit ik al in de ploegbus. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar buiten. Zo had ik me mijn eerste Tour niet voorgesteld. Wanneer we uitstappen bij de start, worden we uitgejouwd door het publiek. Ze roepen 'dopage' en 'tricheurs' naar ons. Michael slaat bijna een vent uit het publiek op zijn bek die iets in het Nederlands roept over doping.

Ik sleep me de laatste vier dagen naar Parijs. Daar was een groot feest gepland van waaruit we met een volledig gele trein naar het hoofdkantoor van Rabobank in Utrecht zouden rijden, maar in plaats daarvan komen we bij elkaar in zomaar een zaaltje in zomaar een hotel in Parijs. Er is niets te vieren.

In de weken, maanden en jaren die volgen, is er geen evaluatie van die Tour. Het is alsof ze niet willen weten wat er gebeurt in de ploeg. Niemand vraagt ons iets. De Rooij niet, Breukink niet, de bank niet. Er wordt nooit meer over gepraat.

www.ad.nl

[Cruijff]

Interessant inkijkje.

Ik hield toen dit in 2007 gebeurde al direct een erg bittere smaak over aan de manier waarop het toen is gegaan. Zou er een minstens net zo grote valsspeler die in Frankrijk beter in het pulletje paste op het punt hebben gestaan om de Tour te winnen dan zou die renner door Rabo wél gewoon in koers zijn gehouden.

Thomas Dekker kwam in 2007 dus via Boogerd aan Dynepo. Het gemak waarmee hij eventjes vertelt dat ze om de dag cortisonen gebruikten, dat ze voor diverse middelen allang een medisch attest hadden én met welke trucjes ze hematocrietwaarden eventjes omlaag duwden geeft toch aan dat Thomas Dekker al héél erg jong met allerlei vormen van doping is begonnen.

[InnerHarbour]

Kan er ook maar één van jullie wielerliefhebbers geloven dat ze tegenwoordig schoon op de fiets zitten?

[Cruijff]

Kan er ook maar één van jullie wielerliefhebbers geloven dat ze tegenwoordig schoon op de fiets zitten?

Schoner dan enkele episodes terug in ieder geval.

Een indicatie daarvan is onder meer de tijden die ze bergop fietsen. Michael Boogerd won in de Armstrong tijd La Plagne, recente winnaars op diezelfde col hebben én beter materiaal én zijn qua bouw betere klimmers en behoorden tot de allerbeste renners in koers. Dat gold voor Boogerd ten tijde van die zege niet, fraaie etappewinst maar ook bij de zege van de klassementsleiders die niet vol op hem gingen jagen.

Toch was de klimtijd van Boogerd in die editie beduidend sneller dan van betere renners uit dit tijdperk. Dat doet vermoeden dat ze nu minder tjokvol zitten.
Jongens als Bram Tankink, en nog wel een aantal anderen, zullen ook gewoon echt wel schoon zijn. Nu wint Tankink dan ook nooit iets.

Kennen we Riccardo Riccò nog? Die vloog zo hard omhoog, de dope spoot bijna uit zijn oren.

Thomas Dekker somt op wat Boogerd en hij allemaal wel niet gebruikten en over Rasmussen zegt hij dan: 'Rasmussen zegt voor de start dat hij de Tour wil winnen. Daar moeten we een beetje om lachen. Ik denk dat het grootspraak is. We weten dan nog niet dat hij heeft gelogen over zijn whereabouts, en ook niet dat hij tot zijn nek toe vol zit met dope'


Blijkbaar zitten er dan in de ogen van veel renners nog enorm grote gradaties tussen 'doping gebruik' en 'doping gebruik' en dus echt tjokvol zitten.

[Cruijff]

In 2007 vocht Rasmussen zijn gevechten uit met Contador. Die is ooit geschorst voor 0,00000000001 (in het Spaans kun je dat mooi uitspreken met heel veel zero's achter elkaar) maar die gun ik al een kleine 10 jaar erg weinig.

Bergop was het een mooie strijd tussen die twee, Contador moet in 2007 ook flink stijf hebben gestaan van het spul. En bij latere zeges ongetwijfeld nog steeds.

Wanneer ze samen bij de streep kwamen sprintte Contador hem eraf, maar Rasmussen reed hem een paar keer heerlijk uit het wiel en pakte zo ruim genoeg tijd.

Het maniakale van Rasmussen vond ik wel charme hebben. Het ging voorbij anorexia hoe dun hij was, bij wielertruitjes haalde hij de voering eruit om in nog lichtere shirtjes te rijden. Zijn fietsen haalde hij zelf uit elkaar om ze met een paar bouten en moeren minder weer in elkaar te zetten. Terwijl zo'n bout echt maar een paar gram weegt.

Als iedere kandidaat van de winst de grenzen van wat mag overschrijdt, maar jij doet ook nog dat soort gekke dingen ervoor dan gun ik je de winst... Contador zal gewoon vals hebben gespeeld op de wijze die een hoop Spanjaarden hanteren.

[DelToro]

De vraag is wat je onder 'schoon' verstaat.
Ik ben ervan overtuigd dat alle ploegen en renners er alles aan doen om zo dicht mogelijk tegen de maximale waarden aan te zitten. Dat betekent dus dat ze spullen gebruiken die niet helemaal kosjer zijn, maar die er wel voor zorgen dat ze legale waarden hebben. Daarnaast worden natuurlijk de nodige trucs uit de kast gehaald om extra voordeel te behalen, zoals het veinzen van ziektes (voornamelijk astma) om prestatie bevorderende medicijnen te mogen gebruiken.

Het biologische paspoort heeft er voor gezorgd dat de sport schoner is geworden. Als je kijkt naar de tijden die worden gereden, dan komen ze niet meer in de buurt van de tijdens die werden gereden in de hoogtijdagen van de doping. Matige renners hebben in de jaren '90 de zwaarste bergen sneller beklommen dan de toppers van dit moment (Froome, Quintana, Contador). Er is dus wel degelijk wat veranderd.

Echter geloof ik niet dat de sport volledig schoon is. Zie die volslagen onbekende Rus Foliforov, die een zware bergtijdrit wint waarbij hij alle favorieten op grote achterstand heeft gefietst (op Kruijswijk na). En ondanks dat hij zijn hele Giro waarschijnlijk heeft afgestemd op die ene tijdrit, lijkt me dat toch net iets teveel van het goede. Wel geloof ik dat dit meer de uitzonderingen zijn. Het team waar Foliforov voor rijdt - Gazprom - is geen WT team en heeft een discutabele reputatie.

Kortom, de sport is schoner, maar niet schoon.

[InnerHarbour]

Schoon = geen verboden middelen gebruiken, de boel niet oplichten.

[Cruijff]

Schoon = geen verboden middelen gebruiken, de boel niet oplichten.

Tja wat is schoon?

Bij een anonieme enquête werd aan profvoetballers uit diverse competities gevraagd of ze weleens met pijnstillers speelden. Een schrikbarend percentage, dik 78% gaf aan dat meerdere keren per seizoen te doen. Een heleboel spelers deden dat zelfs vaker dan 10 maal per seizoen dmv een spuit gecombineerd met andere zware middelen.

Wanneer dat soort dingen uit de voetballerij al behoorlijk onder de radar blijven, wat een boel dingen zou men in de graag zwijgende wielerwereld dan allemaal nog stil houden...?

De vraag is wat je onder 'schoon' verstaat.
Ik ben ervan overtuigd dat alle ploegen en renners er alles aan doen om zo dicht mogelijk tegen de maximale waarden aan te zitten. Dat betekent dus dat ze spullen gebruiken die niet helemaal kosjer zijn, maar die er wel voor zorgen dat ze legale waarden hebben. Daarnaast worden natuurlijk de nodige trucs uit de kast gehaald om extra voordeel te behalen, zoals het veinzen van ziektes (voornamelijk astma) om prestatie bevorderende medicijnen te mogen gebruiken.

Het biologische paspoort heeft er voor gezorgd dat de sport schoner is geworden.

Klopt. Sky maakt, beweren ze zelf, gegevens openbaar maar vaak pas een aantal jaren na dato. En onderstaande info deelde men pas nadat computer hackers een handje toestaken en dan zijn al die medische attesten toch wel vrij verdacht. Onderstaande kritiek van Tom Dumoulin is niet mals en als je leest wat hetgeen is waar hij precies over valt dan begrijp ik zijn wantrouwen wel:

http://www.ad.nl/wielrennen/tom-dumouli ... ~a946d2a0/

Tom Dumoulin haalt keihard uit naar UCI en Bradley Wiggins

Vermoeid worstelt Tom Dumoulin zich in de Eneco Tour naar het seizoenseinde. De zilveren medaillewinnaar van Rio is op. Maar zijn mening is nog altijd vlijmscherp, zoals blijkt uit een interview in De Limburger. ,,De zaak-Wiggins stinkt en de UCI is een boevenbende.''


Het lange jaar begint zijn tol te eisen. ,,Ik kijk uit naar het einde van het seizoen. Dat heb ik eigenlijk elk jaar wel aan het eind. Op zich heb ik me wel kunnen opladen voor de Eneco Tour, maar de scherpte is er wat van af", zegt Dumoulin.

En dan wacht nog het WK wielrennen, in Qatar. Dumoulin vraagt zich hardop af of een WK wel in een land moet worden gehouden waar de omstandigheden voor arbeiders zeer slecht zijn. ,,Kijk, er gaan heel veel Indiërs naar Qatar om te werken en die hebben het er heel beroerd. Slavernij zou ik het niet willen noemen, maar dat land staat gewoon ver af van onze normen en waarden. Of het daarmee slechter is? Je vindt jouw eigen cultuur al gauw beter. Er zal ook nog eens weinig publiek zijn en het zal totaal sfeerloos worden. Al met al was het beter geweest om het WK in een ander, meer wielerminnend land te houden."

Maar ja, geld hè. ,,Ik zie ook wel de voordelen. Er ligt veel geld voor het oprapen voor de UCI.'' Qatar betaalt de internationale wielerunie miljoenen om het WK te mogen organiseren. ,,Wat doet de UCI met dat geld? Dat gaat niet naar de sport, want wij moeten bijvoorbeeld bijna alles zelf betalen om de ploegentijdrit te kunnen rijden. Dat is krom. En dat ligt aan de UCI, niet aan Qatar. Ik vind de UCI misschien nog wel een grotere boevenbende dan dat hele Qatar bij elkaar."

Ook over de attesten-kwestie, waarin de gegevens van onder meer Chris Froome en Bradley Wiggins door hackers naar buiten zijn gebracht, is Dumoulin fel. Met name over Wiggins, die voor de Tour de France van 2011 en 2012 (die hij won) met toestemming van de UCI anti-astmamedicijnen intramusculair inbracht.

,,Het is erg raar dat Wiggins telkens in dezelfde periode die medicatie nam. En inspuiten? Dan heb je dus heel erge astma, zoiets doen ze bij normale astmapatiënten al niet. Laat staan bij sporters die alleen maar inspanningsastma hebben. Blijkbaar werkte die spuit van Wiggins ook nog eens wekenlang. Dan moet je wat mij betreft weken uit competitie. Dat zaakje stinkt."

[InnerHarbour]

Ik mag dus aannemen dat Tom Dumoulin niet naar het WK gaat.

[Cruijff]

Ik mag dus aannemen dat Tom Dumoulin niet naar het WK gaat.

Uitgesproken kritisch zijn over Qatar is afhankelijk van je sociale status nog best gevaarlijk. Diverse lui die daar gingen werken kregen hun paspoort niet meer terug en werden als het ware door het land gegijzeld. Ook diverse topsporters.

Maar het WK in Qatar was in oktober hè en Dumoulin was erbij.

Met toch wel wat tegenzin en met een pols in een gipsen machet is hij gaan rijden. Waar hij bij de Olympische Spelen achter de in Rio niet te kloppen Cancellara eervol 2e werd, was de tijdrit in Qatar een teleurstelling met een 11e plek. Hij overwoog zelfs om tijdens die rit af te stappen, maar vond dat uiteindelijk toch een beetje laf.

[InnerHarbour]

Oh dus het was eigenlijk niet meer dan politiekcorrectgeleuter voor de bühne zonder de ballen te hebben door inderdaad te zeggen, in zo'n land ga ik niet sporten, ik blijf thuis.