Wielrennen

[Cruijff]

Denk je niet dat die vragen vantevoren al gescript waren?

Volgende week zit Sinterklaas bij Oprah om uit te leggen hoe hij zolang zoveel mensen voor de gek heeft weten te houden.

[Jöhnk]

Het zal in grote lijnen gescript zijn, maar soms vroeg ze toch best pittig door. Bijvoorbeeld over het ploeggenoten aanzetten tot doping. Dat viel me alles mee.

[Cruijff]

Als daar geen vragen over waren gesteld was de vertoning het grootste stuk gotspe van het decennium geweest. Meer dan 10 oud ploeggenoten hebben notabene onder ede verklaard dat Lance Armstrong ze bevolen heeft om doping te gebruiken hen kapot maakten vanaf het moment dat ze dit gingen opbiechten.

[jabu]

Wat dat betreft is het jammer dat Armstrong niet meer zegt in het interview dan wat ie daadwerkelijk heeft gezegd. Als de onderste steen boven komt is het alleen maar goed voor het wielrennen.

Er is nog steeds het tweede deel. Geen garantie dat hij dan heel veel meer zegt, maar het is in ieder geval weer ruim een uur tekst die besnuffeld en becommentarieerd kan worden en van 'spiteful remarks' kan worden voorzien.

Wat mij betreft een tegenvallend deel twee. Tranen en veel meer de slachtofferrol zonder veel duidelijkheid te geven.

Het balletje begint nu wel in Nederland te rollen met vandaag het interview van Thomas Dekker in het NRC. En het artikel over doping bij de Rabo onder leiding van Jan Raas.

[999]

Amstrong zit zich gewoon al weer in te dekken in dit geregisseerde interview.Lekker keuvelen bij Ophra met z'n tweetjes.Niet doorvragen over hoe met wie en hoe hij dit heeft gefflikt.En op termijn zal ie wel gaan roepen dat iedereen het deed dus ik ben niet de enige.

Armstrong heeft doping gebruik een andere dimensie gegeven.Met netwerk, artsen en bedreigingen en rechtszaken als men hem van doping beschuldigde.En nu is hij het lieverdje zelve .. Lol.Want hij heeft toch zo goed werk gedaan voor liverstrong.Dankzij die doping natuurlijk, dankzij de tig miljoenen die het daardoor kon verdienen.En anders was Armstrong maar een gemiddelde rijder.

Als een maffia leider rucksichloos iedereen dwingen om mee te doen.Jaren en jaren dikke vette leugens.En dan nu zou het achterste van zijn tong laten zien, schoon schip maken ?.Vergeet het maar.Die lult niet zolang om zijn eigen bekentenissen heen dat over een tijdje iedereen aan de doop zat behalve Lanceje Armstrong ...

Oja, dat gelul al zou de " Toeschouwer " dit willen omdat men anders niet komt kijken, de sport niet intersant vind want we willen "topsport " snelle tijden slaat natuurlijk nergens op.Twintig - dertig jaar terug, toen er bijna of weinig doping werd gebruikt stonden de mensen ook rijen dik langs de kant ..

[Arthur]

20, 30 jaar terug werd er net zo hard doping gebruikt als nu. Sterker nog, voordat de tour de france bestond werd er al doping gebruikt in het wielrennen. Eerst was dat doodnormaal, daarna werd het oogluikend toegestaan en pas toen Simpson in 67 dood neerviel van zijn fiets is men er langzaam echt wat aan gaan doen.

Maar ook daarna zijn types als Merckx, Zoetemelk en bijna alle andere winnaars meermaals betrapt. Er stonden alleen nog niet zulke zware straffen op.

[999]

Dat zal best.En dat zeg ik ook niet.Alleen werd er toen niet zulke doping gebruikt als nu.Dat kun je gewoon terug zien in de tijden die er nu gereden word.Het verschil tussen een paracetamolleke en wat men nu gebruikt.

Maar punt blijft hetzelfde.Eigenlijk is iedereen die het gebruik van doping goed vind net zo'n nepperd als Armstrong en zijn kornuiten.Daarbij, als men niet gebruikt blijft het even spannend, zal de strijd er niet minder om zijn, en heb je een winnaar die dan ook terecht de winnaar is.En zullen toeschouwers gewoon blijven komen.

Daar ging het mij om.

IK volg wielrennen nog steeds, maar mijn plezier is er dankzij die doping er al lang vanaf .

[Marillion]

@Arthur: Klopt, dan kreeg je een tijdstraf en was het klaar. Het product was anders (en waarschijnlijk minder effectief tov moderne producten) maar het idee is natuurlijk hetzelfde. Buiten de regels om gaan is iets van alle tijden. Afweging van belangen, te behalen winst en de pakkans. Is een eigenschap van de mens in zijn algemeenheid en zal daarom nooit uit de sport verdwijnen.

De één gaat er verder mee dan de ander. En hier en daar zal er best een brave borst te vinden zijn die werkelijk alles volgens de regels doet. Maar daar zul je vrij goed naar moeten zoeken.

Verder zal dat hele Armstrong verhaal me een rotzorg zijn. Dat hij heeft gebruikt was al lang geen nieuws meer. En op zo'n door advocaten geregisseerd interview zit ik al helemaal niet te wachten. Ik heb veel meer interesse in de mensen die dit mogelijk hebben gemaakt maar kennelijk ligt het toch nog even te gecompliceerd om die mensen er nu bij te lappen. Een bond die vraagt om een gift omdat ze wat krap bij kas zitten en een renner die dan gewoon zonder belangen een zak geld geeft. Yeah right...

[999]

Mhhh, toch denk ik dat Armstrong er minder van wakker ligt dat zijn overwinningen/tourzeges worden afgenomen en veel meer er van wakker ligt dat men zijn dikke vette bankrekening die ontstaan is door zijn doping gebruik aan het terugvorderen is ..

[999]

Mhhh, toch denk ik dat Armstrong er minder van wakker ligt dat zijn overwinningen/tourzeges worden afgenomen en veel meer er van wakker ligt dat men zijn dikke vette bankrekening die ontstaan is door zijn doping gebruik aan het terugvorderen is ..

[Marillion]

Die dikke bankrekening was natuurlijk één van zijn argumenten om zo ver te gaan. Onderdeel van het pakket belangen/te behalen winst.

[Duke]

Daar toonde Armstrong even zijn ware ik, de narcist
Door: Marije Randewijk − 19/01/13, 08:16

Hij zou alle vragen direct, eerlijk en open beantwoorden. Dat was de belofte die Lance Armstrong Oprah Winfrey deed toen de twee overeenkwamen elkaar te helpen bij hun 'rehabilitatie'. De talkshowlegende mocht alle wegen bewandelen die ze wilde. Of dat ook werkelijk zo was? Om in de terminologie van Armstrong te blijven: 'Absolutely not!' .

Was de Grote Bekentenis een tweede nacht waard om op te blijven? Nee, hoewel hij wel - zoals was aangekondigd - wel huilde (zonder tranen). Kwam hij nu wel geloofwaardig over? Nee. Sprak hij de gehele waarheid? Nee. Was het genoeg om door het grote publiek in genade te worden aangenomen? Nee.

Oprah Winfrey deed haar best, maar bood Armstrong in het tweede deel vooral een schouder om op uit te huilen. De inquisitie was klaar en de therapeut mocht zijn zalvende werk gaan doen. Het was precies de reden waarom beide elkaar hadden uitgekozen. Talloze malen zei de 41-jarige Amerikaan tegen haar: 'Oké, ik zal niet liegen tegen je.' Hij deed het vervolgens glashard. En Oprah vond het goed.

Geen namen
Ze was overduidelijk gebonden aan afspraken over wie wel en niet genoemd mochten worden. In een gesprek van tweeënhalf uur vielen de namen van Johan Bruyneel, Hein Verbruggen en Pat McQuaid, door het Amerikaanse antidopingbureau Usada aangewezen als zijn belangrijkste 'handlangers' in het geavanceerde dopingsysteem, niet een keer. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd dat ronduit verwarrend. .

Oprah Winfrey: 'Waren er mensen die het hele verhaal kenden?' Lance Armstrong: 'Ja.' Oprah Winfrey: 'Oké.., maar laten we het over je ex-vrouw hebben.' Om vervolgens nooit meer terug te komen op de vraag wie altijd al het ware verhaal over Lance Armstrong kende.

De naam van Kristin Armstrong mocht vallen. Lance had het haar een paar dagen voor het interview zelf gevraagd. Aan Kristin, toen al zijn ex-vrouw, had hij in 2009 gevraagd of ze hem zou steunen als hij terugkeerde in het wielerpeloton. Ze had ja gezegd, onder een voorwaarde. Hij mocht geen doping meer gebruiken. 'The truth will set you free', had ze eraan toegevoegd.

Rol van zijn ex-vrouw
Armstrong zweeg over de rol van zijn eerste vrouw in het dopingsysteem bij US Postal, en Oprah vroeg er niet naar. Volgens het rapport van het Amerikaanse antidopingagentschap Usada was Kristin Armstrong tijdens hun huwelijk betrokken bij distributie van doping aan Amerikaanse renners tijdens het WK van 1998 in Valkenburg. Een renner verklaarde dat hij Armstrongs ex-vrouw cortisonepillen in dunne folie zag wikkelen en uitdelen. 'Het was alsof ze jointjes rolde', liet hij optekenen.

Maar was ze in 2009 tegen een terugkeer van haar voormalige echtgenoot geweest , dan zou die hebben geluisterd. 'Ik heb de belofte die ik haar maakte nooit gebroken', zei Armstrong, daarmee nogmaals benadrukkend dat hij bij zijn rentree geen verboden middelen gebruikte. Een lezing die door Usada en het wereldantidopingbureau WADA vrijdag met klem werd betwist. De bloedwaarden van de gevallen wielerheld vertoonden destijds variaties die met absolute zekerheid wijzen op doping ná 2005.

Armstrong hield vast aan zijn eigen waarheid en beweerde dat hij dacht dat hij in 2009 de Tour kon winnen zonder doping, en dat de mores van het peloton was veranderd. De mores die hij zo lang zelf had bepaald. 'Ik werd derde, ik dacht dat ik zou winnen. Maar ik zei tegen mezelf: je bent verslagen door twee renners die beter waren.'

Humane kant
In deel twee van het interview wilde Armstrong zijn humane kant tonen. Hij werd emotioneel toen hij het over zijn moeder had, en toen het over zijn kinderen ging. En hij vertelde hoe hij tegen de drie oudsten - maar vooral zijn 13-jarige zoon Luke - had gezegd dat ze hem maar niet langer moesten verdedigen tegenover hun klasgenootjes. Ze accepteerden het gewoon, vertelde Armstrong met een blik van verbazing, alsof hij nauwelijks kon geloven dat je zoiets kon doen zonder een rechtszaak aan te spannen. .

Hij onthulde in therapie gegaan te zijn om een beter mens te worden. Zijn biecht zal hem daarbij helpen, beweerde Armstrong. 'Het is de tweede keer dat ik me een beter en slimmer mens voel. De eerste keer was nadat de artsen de diagnose kanker bij me stelden. Alleen ben ik toen uiteindelijk de weg kwijtgeraakt. Ik kan niet nog een keer verdwalen. Dat wordt nu mijn grootste uitdaging.'

De weg is nog lang, erkende hij. Dat bleek vervolgens ook uit de rest van zijn antwoorden. Winfrey verzuimde (of mocht niet) te vragen of hij bereid is een volledige getuigenis af te leggen bij Usada. De Amerikaan hintte ook nooit in die richting. Hij zei slechts dat hij weer een topsporter wilde worden die in competities mocht uitkomen. 'Hell yes, maar ik hou er geen rekening mee dat het op korte termijn gaat gebeuren.' En het was ook niet de reden dat hij nu had besloten op te biechten.

De doodstraf
Hij maakte geen nieuwe vrienden toen hij de onpartijdigheid van Usada in twijfel trok. De man die naar eigen zeggen de hele wereld bedroog zei zich onheus bejegend te voelen. De levenslange schorsing die hij opgelegd heeft gekregen, noemde hij dramatisch 'de doodstraf'. 'Ik verdien het om deel te mogen nemen aan wedstrijden, misschien nu nog niet...'

Zijn voormalige collega's hadden zijn verhaal uitgeruild voor een straf van zes maanden. Hij wilde dat hij dat ook had gedaan. 'Ik verdien een straf, maar de doodstraf? Ik zeg niet dat het oneerlijk is, maar anders dan bij de anderen (renners, red.).'

Armstrong leek ook verontwaardigd over de revenuen die hij misloopt sinds al zijn sponsors hem in een tijdsbestek van zo'n 36 uur lieten zitten. 'Ik wil er niet aan denken..., maar het gaat om 75 miljoen dollar, geld dat ik op tijd van een dag, anderhalve dag kwijtraakte. Weg. En het komt waarschijnlijk nooit meer terug.'

Het was weer de oude Armstrong. De narcist, zoals hij zichzelf noemde. Hij vergat zijn berouw. Het was hard werken aan zijn nieuwe ik. Soms heeft hij nog een terugval, erkende hij ruiterlijk, of zoals op de dag dat hij een foto twitterde waarop hij languit gelegen, thuis op de bank, met de zeven gele truien aan de muur, de wereld voor gek verklaarde.

Het is amper drie maanden geleden. 'Dat was fout', besloot hij het interview. Maar het was wel zijn ware ik.

www.volkskrant.nl

[999]

Maffianepperd ,,,

[Feest]

Ik vind bijkans Boogerd nog enger dan Lance.

[Yopi]

Hein Verbruggen is pas echt eng.

[Feest]

http://www.nu.nl/sport/3007932/van-houw ... -rabo.html

[Yopi]

Van Houwelingen: 'Wir haben es nicht gewusst.'

Wel stug dat ze nu nóg ontkennen. De NRC schrijft niet zomaar wat.

http://www.nrc.nl/nieuws/2013/01/19/al- ... bankploeg/

[zeux]

Wat dat betreft is het jammer dat Armstrong niet meer zegt in het interview dan wat ie daadwerkelijk heeft gezegd. Als de onderste steen boven komt is het alleen maar goed voor het wielrennen.

Er is nog steeds het tweede deel. Geen garantie dat hij dan heel veel meer zegt, maar het is in ieder geval weer ruim een uur tekst die besnuffeld en becommentarieerd kan worden en van 'spiteful remarks' kan worden voorzien.

Wat mij betreft een tegenvallend deel twee. Tranen en veel meer de slachtofferrol zonder veel duidelijkheid te geven.

Het balletje begint nu wel in Nederland te rollen met vandaag het interview van Thomas Dekker in het NRC. En het artikel over doping bij de Rabo onder leiding van Jan Raas.

Als ik de berichten zo lees, was het verdomde weinig ja. Heb niks gezien nog ervan.

Die staart van de praktijk bij Rabo vind ik zeker interessant. Maar de staart bij de UCI is natuurlijk veel interessanter. Hoewel het interview niks concreets heeft opgeleverd is het overduidelijke 'ja' van Armstrong wel weer een volgende stap in het proces. Dit gaat zeker een vervolg krijgen en als Verbruggen denkt dat het nu voorbij is, omdat Armstrong tegenover Oprah verder niks gezegd heeft, dan komt hij van een koude kermis thuis denk ik.

Het 'ja' van Armstrong opent de weg naar een reeks rechtszaken. Daarin zal Armstrong ook onder ede komen te staan. Hij zal gegrilld gaan worden - lees ook de reacties van de betrokkenen - en dan komen vast meer harde feiten boven water, inclusief namen en rugnummers. Er gaat absoluut meer volgen in deze zaak.

[Jöhnk]

Van Houwelingen: 'Wir haben es nicht gewusst.'

Wel stug dat ze nu nóg ontkennen. De NRC schrijft niet zomaar wat.

http://www.nrc.nl/nieuws/2013/01/19/al- ... bankploeg/

Erik Dekker ontkent het ook weer. Pff, zeg dan niks...

[Feest]

Wat dat betreft is het jammer dat Armstrong niet meer zegt in het interview dan wat ie daadwerkelijk heeft gezegd. Als de onderste steen boven komt is het alleen maar goed voor het wielrennen.

[/quote][/quote]



Amerika boeit de UCI en a die andere wielerkopstukken niks. Sterker nog, wielrennen doet ze niks. Alleen Armstrong was een icoon.

[jabu]

Als we écht mee wilden doen, moest de ethiek wat opschuiven

,,We werden vernederd. Uitgelachen door de concurrenten. De ploegleiding vond ons maar watjes en de stemming na een koers was niet best. We werden uitgescholden, kapotgeschreven en becommentarieerd. Peter Post noemde ons de patatgeneratie en dat werd door de media handig gebruikt; de Italianen en de Spanjaarden werden opgehemeld. De druk werd groter en groter. Onhoudbaar op het eind. Het publiek langs de kant van de weg steunde ons en had nog hoop, maar in de publieke opinie waren we een stel nietsnutten." (Bron: renner uit Raboploeg 1996)

Als er óóit een slecht moment is geweest om een nieuwe wielerploeg te beginnen, dan is het in 1996. Het is het jaar dat het profpeloton vliegt op een wondermiddel dat niet opgespoord kan worden. Wielrennen is medische wildwest op twee wielen: wie het verst durft te gaan, die rijdt het hardst.
Juist in dat jaar besluit Rabobank in de wielersport te stappen. De bank steekt 10 miljoen gulden in een ploeg die geleid wordt door Jan Raas. Een grotere sponsordeal heeft het Nederlandse wielrennen tot dan toe niet gekend. Die investering moet via tv-minuten, overwinningen en podiumplaatsen worden omgezet in naamsbekendheid en positieve publiciteit. Raas contracteert ervaren renners als Erik Breukink en Edwig Van Hooydonck en omringt hen met jonge honden als Michael Boogerd en Erik Dekker. Het is nieuw, het is fris. Er is geld, er is talent, er is klasse, de verwachtingen zijn hoger dan hoog.

Er komt helemaal niets van terecht.
In het voorjaar van 1996 is de dure Raboploeg een van de lachertjes van het peloton. Vooral in de klassiekers komen de Rabo's er niet aan te pas. Ze worden verpletterd, weggefietst, kapotgereden. Rabobank fietst hopeloos achter de feiten aan. Het is vechten tegen de bierkaai. En tegen de epo. Dat middel wordt in Italië, België en Spanje al jarenlang op grote schaal gebruikt. Ook in Nederland rijden renners van onder meer PDM en TVM al begin jaren negentig met epo.
De oudere Raborenners zien al snel dat het een verloren strijd is. Edwig Van Hooydonck: ,,Ik ben altijd een kampioentje geweest. Ik wilde dat jaar nog één keer vlammen. Ik had er alles voor gedaan, maar ik kwam er niet aan te pas. Er waren renners tegen wie ik vanaf mijn vijftiende had gekoerst die op hun 27ste ineens dingen gingen doen die niet konden." Erik Dekker wil niet meer in sommige koersen rijden. Dekker: ,,Ik heb tegen ploegleider Theo de Rooij gezegd dat ik niet meer naar de Tirreno-Adriatico of de Ronde van Zwitserland wilde. Daar werd ik belachelijk gemaakt; het sloeg nergens op hoe hard ze daar reden. In kleinere wedstrijden als de Ronde van Luxemburg ging het nog wel, maar in de grote rondes en de klassiekers kwam ik er niet aan te pas. Ik ben in '92 prof geworden, werd meteen tiende en elfde in wereldbekerwedstrijden. Daarna heeft het tot '97 geduurd voordat ik in een kopgroep zat die de finish haalde. Dat zegt wel genoeg, denk ik."
De renners die net komen kijken weten niet wat hun overkomt. Een ex-renner uit die tijd zegt: ,,Soms konden we met de hele ploeg niet volgen. Dan kregen we op onze lazer van Raas."

Dilemma
Nul resultaten - de sponsor is ontevreden, Raas is boos, de renners voelen zich vernederd. Na de voorjaarsklassiekers barst volgens verschillende coureurs de bom. De renners van Rabobank krijgen hetzelfde dilemma voorgeschoteld als hun collega's bij andere ploegen. Een andere ex-renner die anoniem wil blijven vertelt hoe de Raborenners langzaam maar zeker over het randje worden geduwd:
,,Ik ging vol goede moed het seizoen in, maar we werden overal gelost. Man, ik kon het peloton niet eens volgen. Ik werd na 120 kilometer gewoon uit de wielen gereden. Soms zaten we met zeven Rabo's in de mongolenwaaier.
,,In mei 1996 was Raas het zat. Ik weet niet wat Rabo tegen hem gezegd heeft, of dat er nog andere invloeden waren van buitenaf, maar de maat was vol. We werden met veel renners, zeg maar de besten van de ploeg, bij elkaar geroepen. Raas was woest, zoals hij alleen dat kon zijn. Hij vloekte en gooide met alles wat los zat. Hij zei: 'De sponsor is ontevreden, er moet iets aan gedaan worden.' Raas trok ons aan onze oren en zette ons met de rug tegen de muur.
,,Daar, op die bespreking, is voor het eerst het epo-woord gevallen, het is dan mei 1996. Ploegarts Geert Leinders riep daarna iedereen één voor één bij zich op de kamer en legde uit wat epo was, wat hematocriet was. Wat de gevaren waren, de nadelen en de voordelen. Wat je niet en wat je wel moest doen. En van wie hij wist dat ze het gebruikten bij andere ploegen. Een mooi verkoopargument, want bij velen van ons wekte dat woede op. Wij reden tenslotte tot op dat moment schoon tegen geprepareerde renners die ons uitlachten. Leinders vond het geen dope, want 'het was niet positief'.
,,Ik vond het zwaar klote. Het was zo'n moeilijke situatie. Je zoekt naar een mogelijkheid om je sport te doen, je voelt de druk voor vijftig man personeel. Velen van hen konden niets anders dan masseren of sleutelen aan een fiets. De UCI noch de KNWU stak een vinger uit, zelfs niet nadat sommigen van ons hadden geklaagd bij de instanties. Je werd als een klein kind afgeserveerd, we waren totaal vogelvrij.
,,Naar wie had ik de grootste verantwoordelijkheid, was mijn afweging. Naar het publiek, het wielrennen - of naar mijn gezin en het betalen van mijn hypotheek? Ik had geen diploma en was bang dat ik mijn vrouw en kinderen niet meer kon onderhouden. De angst voor het onbekende en onzekere bestaan won het van mijn verantwoordelijkheidsgevoel en dus ging ik overstag.
,,We hoefden zelf geen epo te kopen. We leverden standaard 10 procent van ons prijzengeld in, daaruit werd het spul betaald. Maar we hadden niet veel prijzen gereden. Ik weet nog dat het niet om Eprex maar om Recormon ging en dat alle doktoren van de ploeg wisten wat wij deden, geen uitzondering was. Het was dus niet alleen Leinders. Zo wisten ook alle ploegleiders het. Met sport had het niets meer te maken. Hiervoor was ik niet gaan fietsen. Terugkijkend kan ik maar één conclusie trekken: het is één groot circus geweest. Waarin goede mensen van de ene op de andere dag opeens tot slechteriken werden."
En zo gaat de ploeg overstag. Niet alle coureurs, maar wel de meerderheid.
De epo wordt volgens een renner in ieder geval enkele keren gekocht in een Italiaanse apotheek in Castagneto Carducci en met de auto vervoerd naar Nederland. Leinders schrijft briefjes als gebruiksinstructie. Niemand doet moeilijk over controles of over de pakkans. Weer een andere anonieme ex-renner van Rabobank zegt: ,,Er gingen in die tijd gewoon koeltasjes mee als ze met het vliegtuig gingen."

Tour de France
In de Tour van 1996 wordt voor het eerst door verscheidene Rabobankrenners epo gebruikt. Maar dan wel met mate; liever iets te weinig dan iets te veel. Een oud-renner zegt dat hij met Leinders overlegt om in de Tour van 1996 microdoses epo te spuiten. Tegen mogelijke bloedklontering wordt hem de bloedverdunner Asaflow gegeven; datzelfde middel ziet hij ook op de kamers van de andere renners staan. In 1997 worden de epo-spuiten al een paar weken vóór de Tour gezet, in de Ronde van Zwitserland.
Behalve epo worden in de ploeg ook andere middelen gebruikt, waaronder grote hoeveelheden DHEA - een voorstadium van testosteron. Dat stond destijds nog niet op de dopinglijst.
Leinders zou zich later in een interview met deze krant proberen te verantwoorden: ,,Ik heb de jaren negentig meegemaakt, toen er een probleem was in het peloton met een product dat niet detecteerbaar was. Ik heb dat niet veroorzaakt hè. Maar ik was daar toen. Dus maakt het deel uit van mijn verleden." Maar in een reactie op dit artikel zegt hij: ,,Ik heb als ploegdokter nooit producten gebruikt of toegediend die op de dopinglijst stonden."
De UCI stelt een hematocrietgrens van vijftig procent vast in 1997: de renner die daarboven zit, laadt de verdenking op zich dat hij epo gebruikt en wordt geschorst. Het zorgt er niet voor dat minder renners dope gebruiken. Integendeel. Het maakt de boel wel een stukje duidelijker: voortaan weet iedereen tot hoe ver hij kan gaan. Excessen (hematocrietniveaus van zestig zoals bij Tourwinnaar Bjarne Riis in 1996) zijn niet langer mogelijk.
Een ex-renner die voor verschillende Nederlandse ploegen reed, waaronder Rabobank, zegt:
,,Het werd in mijn derde jaar duidelijk dat er spul was waar je heel hard van ging fietsen. Dat werd door veel renners gebruikt. Waarom die cultuur er was? Omdat er voorwaarden waren gecreëerd waardoor je dat product niet kon vinden. Daarna werd er een grens van 50 gesteld, maar dat was uit onmacht. Een hoop renners en ploegen vatten dat op als: oké, dan is het goed om te spuiten tot 50. Van de renners gebruikte 80, 85, 90 procent het. Er was makkelijk aan te komen."
In 1998 breekt de pleuris uit in het wielrennen, als de Franse politie tijdens de Tour de dopingpraktijken bij de Festina-ploeg onthult. Als gevolg daarvan gaat het beleid bij Rabobank om. De ploegleiding is als de dood dat de sponsor de stekker eruit trekt. Doping wordt niet langer door de ploeg aangeboden; de renners moeten ernaar vragen. Wéér een andere ex-renner, een van de kopmannen, zegt: ,,Er was geen structureel dopinggebruik bij Rabobank. Hooguit damage control. Leinders zorgde ervoor dat we niet ergens anders gingen shoppen en daarmee de hele ploeg onderuit konden halen."

Schisma
Er ontstaat hoe langer hoe meer een schisma bij Rabobank. Aan de ene kant de renners die actief vragen en op zoek gaan naar doping, aan de andere kant de renners die er zo ver mogelijk vandaan willen blijven.
Addy Engels komt in 2000 bij Rabobank. Hij krijgt geen doping aangeboden, over het d-woord wordt volgens hem nauwelijks gesproken.
,,Bij Rabo werd er niet openlijk over gesproken. Zeker niet aan tafel. Zolang je zelf nergens mee kwam, had je er niet mee te maken. Ik ben ook nooit aan de hand genomen, niemand heeft me uitgelegd wat de mogelijkheden waren. Ik heb er ook nooit naar gevraagd. ,,Als ik naar Leinders was gegaan met de vraag of ik die kant op kon, had hij er open voor gestaan. Maar dat heb ik nooit gedaan. Ik zou er ook totaal niet geschikt voor zijn: ik doe niet graag iets wat niet mag. En ik zou bezorgd zijn wat het met mijn gezondheid deed. Zoiets brengt stress met zich mee - die paar procenten die ik fysiek zou hebben gewonnen, zou ik mentaal weer hebben verloren."
Vooral in de eendaagse wedstrijden doet Rabobank van voren mee, maar voor de bank is het nog niet genoeg. Topman Bert Heemskerk roept begin 2002 dat Rabobank moet meedoen om een podiumplaats in de Tour. Dat is vragen om problemen in een tijd dat teams als US Postal en Telekom meer lijken op privéklinieken dan op wielerploegen. Als Rabobank écht mee wil doen in de strijd om de gele trui, moeten er andere renners komen. En moet de ethiek nog een stukje verder weggeschoven worden.
Dat gebeurt dan ook.
Levi Leipheimer, jarenlang ploeggenoot van Lance Armstrong, wordt aangetrokken. En in 2003 haalt Rabobank de Deense klimmer Michael Rasmussen, ondanks een mail van CSC-manager Bjarne Riis aan Jan Raas, waarin de Deense ex-dopingzondaar waarschuwt dat Rasmussen een gevaar is. Als Rasmussen toch wordt aangetrokken is Raas als ploegmanager al vervangen door Theo de Rooij. Raas zou zijn mond nooit meer opentrekken.
Oud-politiecommissaris Peter Vogelzang, die in 2007 onderzoekt of de ploegleiding wist dat Rasmussen in de aanloop naar de Tour de France had gelogen over zijn verblijfplaats, bevestigt het bestaan van de mail van Riis aan Raas.
,,Er was een mailwisseling tussen Riis en Raas waarin de verdenking ten opzichte van Rasmussen werd geuit. Als je dat aan de kant schuift, accepteer je het risico. De directie van de ploeg wist het. En de bank wist het ook, denk ik. Het was destijds in de publiciteit ook vrij duidelijk dat Rasmussen geen zekerheidje was. Op papier was betrouwbaarheid belangrijk voor de bank, maar in de praktijk werd de ploeg afgerekend op resultaten. De vraag hoe was niet relevant. Mijn stelling: men begint niet direct met onethisch of crimineel gedrag. Die grens wordt overschreden onder druk van status, aanzien, eer, geld. Ertoe verleid door bonussen, premies, dat geldt niet alleen voor wielrennen. In zo'n klimaat ontstaat een cultuur dat iedereen ongeveer weet wat er gaande is, maar niemand erover begint. Sponsors, bestuur, directie, renners: wat niet weet, wat niet deert."
De bank zelf zegt achteraf niet te weten wat er bij de ploeg gebeurde, maar dat wordt door een oud-renner betwijfeld. Hij zegt dat hij in 1997 aan Rabobank-woordvoerder Gert Sluis vertelde wat er binnen de ploeg gebeurde. Sluis zou toen hebben gezegd dat de verantwoordelijkheid voor dat soort dingen bij Jan Raas lag. Maar Sluis zegt nu dat het gesprek nooit heeft plaatsgevonden:
,,Dan waren alle alarmbellen onmiddellijk afgegaan. Een bank kan het zich niet veroorloven om in verband te worden gebracht met doping. We hebben glashelder in het contract laten opnemen dat we de stekker eruit zouden trekken als er structureel doping zou plaatsvinden bij de ploeg. Natuurlijk was resultaat belangrijk, maar wel binnen de gestelde voorwaarden. Verder hadden we geen bemoeienis met de sportieve kant. Wij waren van het bankieren, van wielrennen hadden we geen verstand. Of we het met de wetenschap van nu anders hadden gedaan? Tja, dat is achteraf praten. Als je tien jaar getrouwd bent en je vrouw blijkt tien jaar te zijn vreemdgegaan, dan had je het ook anders gedaan."

Driedeling
Er tekent zich een driedeling af in de ploeg. De renners die niets doen, de renners die af en toe gebruiken en een select groepje dat all the way gaat om de strijd aan te gaan met de wereldtop van dat moment. De ploegleiding ligt in een spagaat. Aan de ene kant willen ze meedoen op het hoogste niveau, aan de andere kant proberen ze de renners er zo veel mogelijk van te weerhouden onverantwoorde risico's te nemen. In de Vuelta van 2005 is er een conflict tussen de Rus Denis Mensjov en de ploegleiding over medicamenten, datzelfde gebeurt een aantal keer tussen Boogerd en manager Theo de Rooij. De Oostenrijker Bernhard Kohl, betrapt en veroordeeld voor doping, verklaarde later dat hij zijn heil zocht bij een andere ploeg omdat hij bij Rabobank naar zijn zin niet genoeg medische ondersteuning kreeg.
De medische staf van Rabobank probeert te blussen waar mogelijk: de artsen kiezen er meestal pas voor om renners te begeleiden bij doping als ze zelf het besluit hebben genomen om te gebruiken.
De Amerikaan Levi Leipheimer zegt in het Usada-rapport dat hij epo koopt bij ploegarts Leinders. En Roy Sentjens, in dienst van Rabobank tussen 2002 en 2006, maakt bij de Nederlandse ploeg kennis met onder meer epo en groeihormoon. Sentjens zou in 2010, als hij bij Milram rijdt, worden betrapt op epo; hij zegt dan dat hij maar één keer epo heeft gebruikt. Inmiddels heeft hij een schorsing achter de rug en rijdt hij voor de Nederlandse continentale ploeg De Rijke-Shanks. Gevraagd om een reactie schrijft zijn manager: ,,Roy heeft deze donkere periode achter zich gelaten en de nieuwe Roy heeft geen behoefte hieraan herinnerd te worden."
Erik Dekker rijdt volgens twee ex-renners met epo of aanverwante producten. In 1999 wordt voor de WK in Verona een te hoge hematocrietwaarde geconstateerd. Opmerkelijk, want in Sportweek zegt hij eerder: 'Ik zorg altijd dat ik onder de 50 blijf'. Een onderzoekscommissie zal later concluderen dat die waarde waarschijnlijk werd veroorzaakt door een stuwbandje dat te strak om zijn arm zat. Volgens betrokkenen zou de Belgische renner Chris Peers, rijdend voor Cofidis, Erik Dekker doping hebben geleverd. Peers zal later worden geschorst vanwege zijn betrokkenheid in de zaak-Landuyt - een Belgische veearts die dopingproducten levert aan wielrenners. Dekker zelf ontkent. ,,Er is niets van waar. Ik heb nooit doping gebruikt."

Pelotonvulling
De dominante cultuur bij Rabobank is die van de gebruikers. Die rijden nu eenmaal het hardst en staan het hoogst in de hiërarchie. Remmert Wielinga, van 2003 tot 2005 rijdend voor Rabobank, zegt: ,,Michael Boogerd is een gruwelijke klootzak - met z'n vervelende gezicht op tv. Het was walgelijk hoe hij communiceerde in de Tour van 2003. Andere jongens waren volgzame honden."
Jonge talenten die overstappen naar de profploeg worden in het diepe gegooid. Een renner die in 2006 bij de ploeg komt, verbaast zich over de kilte van de ploeg en over de snelheid waarmee er wordt gereden.
,,Er werd belachelijk hard gereden in mijn eerste jaren. Ik was pelotonvulling, meer niet. Ik ben gaan vragen wat er allemaal gebeurde in het peloton; ik kreeg al snel antwoorden. Ploeggenoten antwoordden vaag, maar zeiden dat ik niet de top zou halen zonder spul. Ploegleider Adri van Houwelingen zei simpelweg: ,,Als je echt wilt presteren, moet je met de doktoren praten." Boogerd en ploegarts Jean-Paul van Mantgem zeggen tegen de jonge renner dat epo te koop is in apotheken rond Aken, en anders in Spanje. Boogerd zegt in een reactie: ,,Daar weet ik niks van. Misschien heb ik dat gekscherend gezegd. Iedereen wist dat je 't in Aken kon halen. Ik? Nee, ik ben daar nooit geweest.''
Ook het toptalent Thomas Dekker (geen familie) komt terecht in een cultuur die draait om resultaat; de manier waarop is secundair. De ploegleiding staat op het standpunt: doe wat je moet doen, maar laat ons erbuiten.
Thomas Dekker spuit epo - geholpen door de medische staf - in zijn tijd bij Rabobank; daarnaast gebruikt hij bloeddoping.
Dekkers ploeggenoten Boogerd, Mensjov en Michael Rasmussen zouden voor bloedtransfusies naar de Oostenrijkse bloedbank Humanplasma gaan - tot het moment dat de bloedbank wordt opgerold door de Oostenrijkse justitie. Eerder schreef deze krant dat Dekker, Boogerd en Rasmussen vervolgens cliënt werden bij de Oostenrijkse atletenmanager Stefan Matschiner. Boogerd geeft in 2007 andere renners het telefoonnummer van Matschiner. Over dat laatste zegt Boogerd: ,,Dat zou zomaar kunnen, ik weet het niet meer." Verder ontkent Boogerd dat hij dope heeft gebruikt. ,,Ik kan het op dit moment niet uitleggen, daar heb ik mijn redenen voor. Ik ga naar de waarheidscommissie van de KNWU en kijk wat ze daar willen. Daarna ga ik me beraden."

Groeihormoon
Max van Heeswijk is Raborenner in 2007. Eerder ook in 1997 en 1998 en daarvoor ploeggenoot van Lance Armstrong bij Motorola. Volgens enkele andere ex-Rabo's was Van Heeswijk geobsedeerd door doping en nam hij groeihormoon mee op trainingskamp, in een gekoeld busje scheerschuim. Van Heeswijk wil niet reageren op de beweringen. Hij sms't dat hij het geloof in het wielrennen en de wielerjournalistiek is verloren: ,,Veel succes in deze verziekte wielrenwereld waar iedereen elkaar een mes in de rug steekt omdat het maar om één ding gaat: geld. Gr. Max."
In de Tour van 2007 spat de bubbel uiteen. Rasmussen, die volgens een direct betrokkene rijdt op vijf bloedzakken, 100.000 eenheden epo, testosteron en cortisonen, wordt enkele dagen voor Parijs door zijn eigen ploeg uit de Tour genomen terwijl hij in de gele leiderstrui rijdt. Hij heeft gelogen over zijn verblijfplaats om dopingcontroles te ontlopen. Tot op de dag van vandaag lopen er rechtszaken tussen Rasmussen en de toenmalige ploegleiding - Theo de Rooij en Erik Breukink - over wie wat nu eigenlijk wist. Oud-korpschef en sportbestuurder Peter Vogelzang deed onderzoek naar de verhoudingen:
,,De staf stond zo ver van de renners af - op het naïeve af. En al dat gedoe met die whereabouts: het was zeer inconsequent, ook van de UCI. De ene keer was drie strikes out, de andere keer was het bij vijf nog niet over en sluiten. Er was veel gedoe over de verblijfplaatsen van Thomas Dekker en Denis Mensjov - die laatste was op plaatsen waar een normaal mens niet kon komen, ergens ver weg in Rusland. Het systeem leek op willekeur. Breukink had kunnen of moeten weten waar Rasmussen uithing. Of hij wist het niet en hij zou geen ploegleider moeten zijn omdat hij zo afstandelijk en naïef was, of hij wist het wel en zou ook geen ploegleider moeten zijn."
Na de affaire-Rasmussen wordt de houding tegenover doping binnen de ploeg bijgesteld. Een jonge renner die informeert wat mogelijk is, krijgt nul op het rekest. ,,Na de Rasmussen-Tour was er zero tolerance vanuit de ploeg. Achteraf was dat misschien mijn redding. Anders had ik misschien andere keuzes gemaakt."
In 2008 gaat de bezem door de ploeg. De bank pikt het niet dat er stront naar buiten komt en grijpt in. Onder meer De Rooij, Rasmussen en Van Heeswijk moeten vertrekken, Boogerd stopt met wielrennen.

Botte bijl
De deur naar doping is dicht. De nieuwe manager Harold Knebel hanteert de botte bijl voor wie over de grens gaat. Na een jaar vol problemen ontdoet Rabobank zich van Thomas Dekker. Ploegarts Leinders verlaat de ploeg begin 2009.
De laatste jaren wordt de Raboploeg in het peloton gezien als een van de schoonste ploegen. Maar als het Usada-rapport uitkomt, met daarin de misstanden in de ploeg van Lance Armstrong, wordt Rabobank alsnog ingehaald door het verleden. De bank gooit de handdoek; de huidige generatie betaalt de rekening voor de verrotte cultuur van de jaren ervoor.
Het is het einde van zeventien jaar Rabobank in het peloton. De ploeg staat symbool voor het wielrennen in die periode: het was een zeventien jaar lang durende strijd tussen integriteit en resultaat. Daarmee was Rabobank een ploeg als zovele. Niets meer en niets minder.

[Wie kent Cees de Wolf nog]

Dat iedereen doping heeft gepakt is niet zo heel verwonderlijk, want vermoedens zijn er altijd geweest. Het betekent dan volgens mij ook dat de beste renners hebben gewonnen, want als iedereen vals speelt, heb je er geen voordeel meer van. Ik vind het allemaal wat hypocriet.

[Marillion]

Wat dat betreft is het jammer dat Armstrong niet meer zegt in het interview dan wat ie daadwerkelijk heeft gezegd. Als de onderste steen boven komt is het alleen maar goed voor het wielrennen.

Amerika boeit de UCI en a die andere wielerkopstukken niks. Sterker nog, wielrennen doet ze niks. Alleen Armstrong was een icoon.

Ga er maar van uit dat Armstrong er belang bij heeft dat andere betrokkenen buiten schot blijven. Anders had hij iemand als Verbruggen wel meegenomen in zijn verhaal.

[999]

NELISSEN: EPO BIJ RABOBANK

Van onze Telesportredactie

"Ik heb in de Tour de France van 1996 en 1997 bij Rabobank EPO gebruikt", bekende ook de oud-renner Danny Nelissen tegenover RTL Nieuws het gebruik van doping. "Ik kreeg het toegediend door ploegarts Geert Leinders."

Op 24 december van vorig jaar publiceerde De Telegraaf/Telesport al dat een oud-renner verklaarde dat er reeds voor de Ronde van Frankrijk van '96, het eerste jaar van Rabobank, een dopingprogramma met epo in de ploeg kwam.

Na een tegenvallend voorjaar werden er door de sponsor kritische vragen gesteld. In overleg met ploegleiding en de ploegarts werden een aantal renners reeds voor de start van die Tour in Den Bosch geprepareerd. Met twee ritsuccessen en een super aanvallend gereden Tour was het succes direct aanwezig.
Cortisonen

Naast EPO nam Nelissen eerder ook cortisonen. Overigens gaf de Limburger wel aan dat hij zijn wereldtitel bij de amateurs in 1995 op een 'schone manier' binnenhaalde. Nelissen ontkende jarenlang het dopegebruik.

De bekentenis van Nelissen komt nog geen 24 uur na het veelbesproken interview van Oprah Winfrey met Lance Armstrong, waarin de Amerikaan toegaf zich langdurig te hebben vergrepen aan verboden middelen.

Nelissen moest zijn actieve wielerloopbaan in 1994 onderbreken vanwege hartproblemen. Twee jaar later werd hij opnieuw prof bij de toen nieuwe Raboploeg. De inmiddels 42-jarige sportcommentator koerste ook voor TVM.

De T.

[Baseman]

Dat iedereen doping heeft gepakt is niet zo heel verwonderlijk, want vermoedens zijn er altijd geweest. Het betekent dan volgens mij ook dat de beste renners hebben gewonnen, want als iedereen vals speelt, heb je er geen voordeel meer van. Ik vind het allemaal wat hypocriet.

Mee eens.