Thijs schreef: ↑vr nov 05, 2021 2:28 pm
Haha wow idd, je vliegt voor 40 euro retour.
Appartementje huren voor 50 euro voor 3 nachten. Busticket Chisinau - Tiraspol 2 euro.
Echt zo'n gebied waar je per se heen wil omdat de rest alleen maar beren op de weg ziet, en als je daar bent...je waarschijnlijk letterlijk beren op de weg gaat zien.
Hmmz dan ga ik toch even lichtelijk off topic.
Dit was voor mij de eerste trip die ik echt in mijn eentje zonder ouders ging doen, goede twaalf jaar terug ergens begin twintig. Wel had ik nog iemand gevonden die met me mee wild
Met z'n tweeen dus een vlucht genomen van Eindhoven naar Boekarest. De uitdaging was toen om nog in Moldavie te komen, officieel het minst bezochte land van Europa. Het was een tijdperk waarin je nog niet makkelijk met google maps aan de slag kon dus het was zoeken.
Bekend was dat je met de trein kon gaan maar omdat Stalin ooit besloten had een andere breedtemaat voor zijn wagons te gebruiken moeten de wielen van de trein omgewisseld worden bij de grens, wat heel lang duurt.
Die hele wisseltruc hadden we geen zin in. We kwamen bij toeval een Roemeense zakenman tegen die ook in Nederland had gezeten en die raadde ons het vliegtuig aan. Maar honderdvijftig euro enkele reis vonden we wat overpiced. Dus een busmaatschappij gevonden...Torpedo Tours. Het kantoor zat op een achterafplek in Bukarest. Althans waar Torpedo Tours zou moeten zitten was enkel een klein levensmiddelenwinkeltje. Gezocht, en net op het punt dat we wouden weg gaan, komt half dronken een man aanlopen die een klein zijdeurtje opent en een kantoortje ter grote van een kleine studentenkamer werd zichtbaar. Dat de man een half uur te laat was op z'n werk scheen hem niet te intereseren, met veel tegenzin hielp hij ons aan een busticket die 's avonds zeven uur zou vertrekken naar Chisinau; zestien euro.
Nu is dat nog best wel een afstand, en graag zou ik zeggen dat het dan boeiend is om het landschap te bekijken. Maar Oost-Roemenie is letterlijk waar het saaiste gebied wat je qua flora en fauna in Europa kunt aantreffen. Wel hadden we in de bus vrij snel contact met twee meisjes uit Iowa die volunteering gingen doen in Moldavie, dus de tijd verliep snel.
Om een uur of een 's nachts dan de grens. In de bus werd geacht dat je je paspoort moest doorgeven aan de persoon voor je enz. Zelf vond ik dat niet een heel comfortabele gedachte aangezien ik achterin de bus zat en m'n paspoort toch het meest dierbare bezit is wat ik bij had. Maar toen de hele bus pissig werd op de delay toch maar uit handen gegeven. Het duurde best wel een tijd en op een gegeven moment is er een knorrige man die de bus inloopt en wat schreeuwt. Eerst verstond ik het niet maar het bleek een nogal een grove verbastering van mijn achternaam te zijn. Ik en mijn maat de bus uit. We worden eerst in het Russich uitgefoeterd en vervolgens in het Roemeens waar we beide niks van verstaan. Gelukkig zijn er de twee meisjes uit Iowa die uit de bus gehaald worden om te tolken in het Roemeens. Het kwam er een beetje op neer dat hij vroeg wat we kwamen doen. Ons antwoord 'Toerisme' werd weggelachen. 'Ik geloof jullie niet, er zijn geen toeristen in Moldavie, jullie zijn mensensmokkelaars' Nouja, ik heb wat dat betreft niet echt het uiterlijk van een mensensmokkelaar, hoewel het uiteraard een prangend probleem was in Moldavie dat veel vrouwen er verdwenen. Het laatste redmiddel, het vermelden van Cricova, de grootste ondergrondse wijnkelder ter wereld, trok hem uiteindelijk net over de streep.
Als je dan Moldavie 's nachts binnenkomt is het toch al een heel andere wereld. Het eerste wat opvalt is dat het aardedonker is. Letterlijk waar nergens verlichting. Het tweede dat opviel was dat onze bus begon te slingeren. Eerst dachten we dat de chauffeur dronken was maar er zaten zoveel gaten in de weg dat hij letterlijk probeerde zijn bus heel te houden door die te ontwijken. Nog vreemder werd dat je in the middle of nowwhere zonder verlichting ineens mensen langs de weg aan het lopen waren in het pikkedonker. Een beetje chauffeur die wel gedronken had zou dus zomaar met verkeerde manouvre een paar mensen dood kunnen rijden, want er was geen vluchtstrook of iets dergelijks. Als inzittenden werden we ondertussen entertained met een Moldavische actiefilm. Letterlijk waar, het was zo amateuristisch dat ik denk dat veel amateurtonelen in Nederland wat geloofwaardigers kunnen neerzetten, maargoed, zo slecht dat het cult werd dus.
Dan kom je uiteindelijk in Chisinau aan. Om half vier 's nachts. Daar had ik dus geen rekening mee gehouden. Om ons heen allerlei mensen die om opgehaald werden en een paar vertrokken in taxi's. Taxi's waren hier vooral oude opa'tjes die wat probeerden te verdienen.
Op een gegeven moment een opa die maar bleef aandringen. Wat ik wel wist was dat ik niet op dat busstation wilde blijven want het had echt een scary look. Nu zijn er veel spookverhalen over Moldavie en met name Transnistrie dat je moet opletten dat je nier niet gejat wordt of dat je verdoofd en beroofd wordt. Ze zijn grotendeels onzin of opgeblazen. Maar het sfeertje dat op die terminal hing beviel me niet, dus toch maar de taxi genomen. Eerst pinnen, de lokale currency zat nog niet in mijn hoofd. Ik krijg een keuzemenu wilt u
twintig, vijftig, honderd, tweehonderd of driehonderd Moldavische lei pinnen. De Roemeense lei was een op vier met de euro dus ik dacht dat de Moldavische ook zoiets zou zijn. Ik besluit honderd uit de muur te trekken. Onze taxi chauffeur vraagt tachtig. Nou dat is aan de prijs, maar vooruit maar. We komen bij ons hostel wat natuurlijk dicht was. Ja logisch op zo'n uur. We doden onze tijd langs een schutting met een veld, en de koeien waren zo nieuwsgierig geworden dat ze naar ons toe kwamen, aan de rand van het prikkeldraad. Net dan sneuvelt uiteraard een draad van de schutting die al helemaal verroest was, wat echt even schrikken was. Maar nog vier andere lijnen die bleven overeind.
De volgende dag komen we er achter dat de Moldavische Lei slechts een op zestien ten opzichte van de Euro is. Nou, blijkt die taxi dus maar 5 euro te hebben gekost. Enja heel onze trip in Moldavie toen telkens ladataxi's voor een euro genomen, heerlijk. Maar dan komt de dag erna het moment supreme, onze gang naar Transnistrie. Nu woedt er nog steeds een koude oorlog tussen de twee dus dat wordt tricky verwachten we.
De bus naar Tiraspol is weg. We worden door een particulier aangesproken die ons voor 3 euro wel wil brengen. Later blijkt dat de man dit als baantje heeft, soort snorder tussen de twee republieken. Bij de grens van Transnistrie ineens het tegenovergestelde van de Moldavische grens. Een jonge ranke dame geheel in duoanekostuum met sovjetster en dergelijke. Eigenlijk zou ze de perfecte vertolking zijn van het charachter Tanya uit het spel Red Alert. Bovendien spreekt ze nog vloeiend Engels. Groter contrast met de Moldavische grens kan er niet zijn. Je moet voor Transnistrie een formuliertje invullen dat je er max. vierentwintig uur verblijft. Blijf je langer dan moet je dat gaan melden bij de lokale KGB.
De epische militaire parade was helaas pas in september.
Wel proef je in Tiraspol toen die communistische sfeer. Dat had vooral te maken met het feit dat je eerder uberhaupt het gebied niet in kwam. Was pas het derde jaar dat het was vrij gegeven. Wat met name apart was was dat er helemaal geen cafe's waren, er was slechts een soort buffetrestaurant met lokale gerechten. Meest opvallend was de namaakchocolade die ze gebruikten en goor was. Wel hadden ze er hele goede cognac en dessertwijn.
Ook herinner ik me nog de plastic roebels die ze er hanteerden. Je kreeg er echt zo'n lunaparkgevoel bij. Ik rookte niet maar de pakjes sigaretten kostten er toen tachtig cent dus wel wat meegenomen, evenals het briefgeld natuurlijk. De straten waren uitgestorven en meest opvallende waren de monumenten. Een levensgrote tank voor de slachtoffers van de Afghanistan oorlog eind jaren tachtig. Het was ook die vergeelde winkelvitrines inkijken en zien dat die al twintig jaar niet veranderd waren. Ook winkels met basale namen als 'schoenen' of gereedschap'. Uiteindelijk was vierentwintig uur kort, en wil ik zeker nog een keer terug. Het is moeilijk het echte gevoel onder woorden te brengen van wat me het meest verbaasde of imponeerde maar je had echt het gevoel ergens door het gat van een stolp gekropen te zijn. Stolp Transnistrie met zijn strengkijkende Stalinachtige -door Rusland gebackupte- general Smirnoff die als een dicator er al twintig jaar zat.