FC Utrecht - Ajax 06-12-2009

[Jeroen126]

Ah, daar kan ik op zich wel inkomen. Factor 1 is vrij onvermijdelijk, helemaal met alle combi's begrijp ik dat je van het hele gedoe op een gegeven moment genoeg krijgt. Tegelijkertijd, als die nieuwe Kuip er staat, en wij gaan er - even hypothetisch - met 5.000 man heen om daar voor het eerst een oorveeg aan feyenoord uit te delen, wil je daar dan niet bij zijn? Ik heb wel vaker van supporters gehoord die er qua uitwedstrijdbezoek een paar jaartjes uit zijn geweest, dat ze na een tijdje toch weer de kriebels kregen en nu alleen de leuke potjes af en toe mee pakken (al worden dat er steeds minder), zonder het naar neurotisch neigende moeten. Ik vind het wel jammer trouwens, dat oudere supporters vaak afhaken na een tijdje (wat uitwedstrijden betreft). Die paar keer dat ik in de UK ben geweest genood ik echt van het aantal fanatieke oudjes daar, ook in de uitvakken. Is toch weer eens wat anders dan hier, waar het overgrote deel al early-twenties is, zolang als ik er kom in ieder geval.
Over factor 2 kan ik niet zo gek veel zeggen eigenlijk, daar ben ik simpelweg te jong voor. Ik kom nu een mooie vijftien jaar (voor mijn leeftijd toch heel wat, al zeg ik het zelf) vaak bij Ajax, maar was het leeuwendeel daar van veel te jong om zulke dingen écht op te merken. Wat dat betreft groeien supporters van de jonge(re) generatie ook met een heel ander idee op: "jullie" hebben van Ajax kunnen genieten, trots op Ajax kunnen zijn: tegenwoordig is dat er niet of nauwelijks. Het enige wat in onze (en hier moet ik oppassen, want ik kan eigenlijk alleen voor mij en mijn gabbers spreken) ogen echt Ajax is, zijn we zelf.

Nog een losse flodder: die berichtjes op de Ajax-website... tsja. Dat is niet prettig om te zien, nee. Alsof je vader op je 16e thuiskomt en zegt dat je naar sesamstraat mag kijken als je netjes je huiswerk afmaakt. Ongepast toontje en nogal kleinerend, eigenlijk.

[FlaFlu]

Ergens is het wel fijn en makkelijk, die gedeeltelijke afstomping. Al is het alleen al dat je minder fanatiek zit te schreeuwen en k*nkeren naar een televisiescherm of spelers op 200 meter afstand.

[Monkey Tonk]

Die ontluistering ben ik nooit meer helemaal te boven gekomen. Ik had, als het ware, al een tijd moeite om me te handhaven op de top van de fanatisme-berg, maar door 'Waalwijk 2007' verloor ik mijn evenwicht en ben ik een heel stuk naar beneden gegleden. En ik voel de leeuwenkracht niet meer om terug omhoog te klauteren. Het is niet meer hetzelfde.
K.

Hier spreekt wel even wat levenservaring uit. Ik kwam ditzelfde mid-jaren veertig tegen, alleen niet zozeer mbt Ajax. Het innerlijke gevecht om scherp en enthusiast te blijven. De realizatie dat de onoverwinnelijke 'leewenkracht' niet vol te houden is. Daarvoor in de plaats komt, hopelijk, wijsheid. De rups treurt om zijn verlies, alsof hij ooit echt had kunnen vliegen. Misschien zoek ik er teveel in, maar dat is het leuke van Ajax. Een levenlang filosofische lessen aan de hand van een stukje opgeblazen leer.

[Jeroen126]

ik dacht even dat je de jaren '40 bedoelde... Lange dag

[Jesse]

Mooi verwoord, Ko!

Hoe 'tragisch' het ook mag zijn.

[wimpey]

We zijn gewoon niet goed genoeg, basta.

Utrecht speelde het eerste half uur armoedig. Angstig, om welke reden dan ook toonden ze ontzag. Een zo bange tegenstander moet je dan aanpakken en onschadelijk maken. Maar Ajax speelde hautain. Amper beweging, voetbal uit stilstand, met af en toe een oprisping van Aisatti. De achterlijn hebben we volgens mij niet een keer gehaald middels een aanval op tempo.

In het laatste deel van de 1e helft gooide Utrecht de schroom van zich af, was toen al de betere ploeg. Bij de eerste goal staat De Zeeuw te slapen en verliest Toby een lijf-aan-lijf duel. Daarna mist Wolfswinkel kansen en Pantelic een niet te missen kans. Na de 2-0 (een bijna-kopie van de 1-0 in Enschede trouwens) was het hek van de dam.

Dit was weer het Ajax dat we al zo lang kennen. Er stond niemand op die het ritme van Utrecht probeerde te breken. Niet in het veld en vanaf de bank kwam ook niets.

Ajax heeft individueel aardige spelers, maar als team is het te weinig. Stekelenburg was de enige die er stond gisteren, de rest scoorde een onvoldoende. Incl. de trainer, want ook in deze zware uitwedstrijd werd Jol afgetroefd door z'n collega. En z'n wissels waren totaal pet.

Progressie? Nada. Tegen Roda, Twente, Utrecht en Sparta pakte Ajax vorig seizoen 12 punten. Nu 2! We pakken nu punten (Heerenveen, Vitesse) die we vorig seizoen verloren en andersom. Onder de streep heeft Ajax evenveel verliespunten als vorig seizoen na 16 wedstrijden. De problemen van de voorbije 5 jaar zijn dezelfde als die van nu. En uitzicht op 'beter' is er niet. Ajax zal ook in knokwedstrijden bij NEC, H'veen, Feyenoord punten verspelen. Tot het moment dat Ajax stelselmatig beter gaat voetballen, kun je een constant seizoen bekroond met een kampioenschap vergeten. En ik vraag me sterk af of Jol de man is die Ajax beter zal doen laten voetballen...

Twente of PSV wordt kampioen. Let's face it, die jongens verdienen het veel meer dan Ajax. Ze zijn constant, als team en fysiek / mentaal beter.

[LucaS]

Dat laatste kan je natuurlijk pas aan het eind van het seizoen vaststellen

[wimpey]

Het was andersom: Ajax - Vitesse (daar was ik) en PSV - Volendam.

Was je destijds ook bij Volendam - Ajax? Ik kan me die pot herinneren, het werd 0-3, terwijl we er met 0-8 hadden moeten winnen.
Aan SVV / Zier Tebbenhoff wil ik nooit meer denken, scarred for life. De 2-2 bij RKC, ach ja.... Een beetje poetic justice dat talent Vertonghen tegen Ajax scoort, terwijl de tot op de draad versleten Roger wel een plek in de selectie wordt gegund. Dát zou iemand als LvG of CA niet zijn overkomen.

Vond mooi wat je eerder in dit topic schreef over dat jasje. Helemaal mee eens: het geld, de CL kunnen me gestolen worden. Dan maar een maatje kleiner. Ik wil 'mijn' Ajax zien, gassies uit de jeugd, brutaal voetbal, hier en daar een kleine aankoop die verrast en als je dan een keer met 3-2 op je muil gaat, so what?!

[Duke]

Ik verbaas me oprecht over de haat die HtC hier bij sommigen oproept. Bijvoorbeeld Ko, normaal toch een redelijk rationeel persoon. Wat is nu de kern van die haat? Dat ie na een teleurstellend gelijkspel (met doelpunt van de speler die hij zelf uitgeleend heeft) niet kan toegeven dat ie teleurgesteld is, baalt van dat gelijkspel, en dan maar met zo'n zure opmerking komt? Dat kan ik me niet voorstellen. Of dat ie een Amsterdamse patser is? Dat past toch prima bij Ajax?

[Ajax Rules]

Daarom haat ik Henk ten Cate ook. Nog steeds. Die Mokumse proleet heeft in mijn Ajax-hart een deurtje dichtgetrapt dat niet meer open is gegaan.

Ik vroeg het eerder vandaag ook al... (Misschien heb je erover heen gelezen): als HtC zover afstaat van jou en waar jij voor staat, waarom gun je hem dan zoveel invloed op hoe jij Ajax beleeft?

Anders gezegd: waarom kun je deze non-valeur en zijn daden niet gewoon irrelevant verklaren?

Het is toch raar dat uitgerekend de persoon die het laagst in je achting staat de meeste invloed op je heeft?

[Vedette-10-]

niks

[wimpey]

Bijvoorbeeld Ko, normaal toch een redelijk rationeel persoon.

Rationeel zijn en een vinkentering hekel hebben aan HtC gaan prima samen.

Die man is de opperclown onder de mensen die we sinds LvG hebben gehad. Wie met Stam, Grygera, Sneyder en KJH geen kampioen kan worden, wordt nooit kampioen. Over de europese prestaties hoeven we het al helemaal niet te hebben. Akelig figuur, belabberde trainer.

[Vedette-10-]

niks

[LucaS]

Hoogspel ooit doen? Dubbelspion?

[Vedette-10-]

niks

[Kowalczyk]

Daarom haat ik Henk ten Cate ook. Nog steeds. Die Mokumse proleet heeft in mijn Ajax-hart een deurtje dichtgetrapt dat niet meer open is gegaan.

Ik vroeg het eerder vandaag ook al... (Misschien heb je erover heen gelezen): als HtC zover afstaat van jou en waar jij voor staat, waarom gun je hem dan zoveel invloed op hoe jij Ajax beleeft?

Anders gezegd: waarom kun je deze non-valeur en zijn daden niet gewoon irrelevant verklaren?

Het is toch raar dat uitgerekend de persoon die het laagst in je achting staat de meeste invloed op je heeft?

Goeie vraag.

De manier waarop Ajax, en Ten Cate in het bijzonder, reageerden op het in mijn eigen echt verschrikkelijke drama in Waalwijk had ik best kunnen wegslikken als het op zichzelf had gestaan. De "punt ingelopen"-opmerking was voor mij eerder de bekende druppel die de emmer deed overlopen. Ik ben me ervan bewust dat ik misschien al het water in de emmer op Ten Cate's conto schrijf, terwijl hij alleen het (voor mij) beslissende scheutje toevoegde.

Die opmerkingen na 'Waalwijk 2007' kon ik er gewoon niet bij hebben, na alles wat er de jaren ervoor gebeurd was. Het klinkt misschien dramatisch, maar ik vóelde het knappen in mijn hart. Ik herinner me nog dat ik het dacht: that's it, dít is mijn moment om emotioneel afstand te nemen en het me per direct minder te gaan aantrekken. En zo geschiedde, en ik voel dat ik niet meer terug kan: ik houd nog steeds van Ajax, ik ga ook nog altijd naar een paar (Europese) uitduels per seizoen en ik vind dit seizoen leuker dan de twee of drie voorgaande, maar er is wel iets veranderd. Ik sta absoluut verder van Ajax af dan voorheen, het kan me gewoon minder schelen, de uitslagen beïnvloeden mijn humeur en geluksgevoel nauwelijks nog en het bomen opzetten over het vertoonde spel, en wat er anders moet, laat ik graag aan anderen over. Ik voel me daar geen deel van.

Stel dat 'Waalwijk' in 2004 gebeurd was, en de last-minute verkoop van Zlatan in 2007, dan was de emotionele betekenis van die twee momenten misschien precies omgekeerd geweest: dan was de verkoop van Zlatan misschien 'de druppel' geweest en had 'Waalwijk' (een paar jaar eerder) minder zwaar gewogen. Wat dat betreft is het - uiteraard - een emotie.

Ik heb wel écht een enorme hekel aan Henk ten Cate, trouwens. Ik voel in het algemeen een bijna fysieke weerzin tegen proleten, patjepeeërs, slecht geïnformeerde mensen die zonder enige terughoudendheid van alles beweren, en die toon van typische volks-Mokumse stelligheid. Dat onwrikbare 'zeker weten', ook al ligt er niets dan domheid en straatbluf aan ten grondslag... Ik reageer daar in het algemeen heel slecht op (wordt wel beter, trouwens) en toen Ten Cates optreden eenmaal mijn irritatie begon te wekken, was ik echt reddeloos verloren. Ten ging het snel en binnen de kortste keren was ik tot een moord in staat als ik zijn perspraatje zag.

Maar hij was bovenal de man die (voor mij) op het verkeerde moment de verkeerde dingen zei, en daarmee model kwam te staan voor mijn gevoel dat ik wegdreef van Ajax, mijn oude liefde. Dat Ajax mij, zo'n trouwe jongen, van zich vervreemd heeft, projecteer ik ten dele (en deels onbewust) op die opmerking van Ten Cate, zou je enigszins gechargeerd kunnen zeggen. Dat deed de deur dicht. Ik vóelde hem dichtklappen in mijn hart, en wist dat er iets definitief anders was geworden.

Ik ben blij dat die 'definitieve verandering' zich niet manifesteert als een permanente staat van verzuring en ontevredenheid over het spel (daar verdenk ik iemand als Joey soms van, dat alleen de internationale top goed genoeg is, al snap ik hem wel: zijn Ajax-identiteit heeft veel met kwaliteitsvoetbal te maken, die van mij in essentie niet; 'Ajax' is voor hem een kwaliteitskeurmerk, voor mij staat 'Ajax' hooguit voor een voetbal-ideologie, die zowel door goede als (in principe vaker) door 'gewone' of zelfs slechte elftallen wordt uitgevoerd, en ik heb van de kwaliteit dus minder structureel hoge verwachtingen dan Joey - die discussie hebben we al eens gevoerd).

Ik ga nog altijd met plezier naar Ajax en voetbalbezoek staat voor mij in het teken van de bereidheid om het naar mijn zin te hebben. Maar: op een afstandelijker, oppervlakkiger manier. De 'definitieve verandering' is bij mij eerder een soort nonchalance: het kan me minder schelen of Ajax wint of verliest, ik ben de lust om over 4-3-3 en 'eigen jeugd' en de trainer etc. etc. te discussiëren echt totáál verloren (zo'n jong als Vedette-10 volg ik écht niet meer), ik wil gewoon naar het voetballen en óf blij óf teleurgesteld zijn, zonder dat daar geëxalteerde discussie over moet volgen. Ik kan al moe worden als ik aan de wedstrijdtopics op Ajax Talk dénk, af en toe: tijdens Utrecht - Ajax stelde ik me de discussies voor die zich daar moesten afspelen... over spelers, over wie er goed is en wie niet, over Jol, over het bestuur... altijd maar hetzelfde rondje en dezelfde stellingnames, voor de tienmiljoenste keer... het komt me allemaal voor als intens, intens onbelangrijk. Dat heb ik sinds 'Waalwijk 2007': dat verband is niet strikt oorzakelijk, het was eerder een trigger-moment voor een gevoel dat al sluimerde.

Daarbij word ik steeds meer een 'genieter' van het Football Culture-type. Ik ben Ajacied en dus 'voor Ajax', maar een avondje Telstar - Haarlem (broodje bal: 1,50, koffie: 50 cent) kan ik stiekem leuker vinden dan een belangrijke Europese zege van Ajax. Gewoon, omdat het klein is, en puur, en pretentieloos, en 'echt', en mooi. Vieze koffie, slecht voetbal, lichtmasten met drie kapotte lampen en 800 getrouwen die elkaar niets hoeven uit te leggen; héérlijk. Op Chelsea-kaviaar zit ik niet te wachten.

Ik weet niet of het jullie interesseert hoor, dit geraaskal, maar ik voelde tijdens het schrijven van Vak 127 al dat er een verandering zat aan te komen. Ik herinner me een moment waarop ik dacht: "Hé, wees eens eerlijk tegen jezelf: zit je hier een levensfase af te sluiten? Is dit boek een afscheid?"

Achteraf was dat zo, denk ik.

In de jaren 2002, 2003 en 2004 had ik nog niet bewist in de gaten dat ik langzaam van Ajax wegdreef. Ik was er ook nog helemaal niet aan toe om dat gevoel toe te laten en bovendien was Ajax vrij succesvol, zodat ik mezelf vrij makkelijk de geestdrift van vroeger kon aanpraten. Ik kon mijn voortschrijdende gevoel van 'onthechting' nog overschreeuwen dankzij de succesmomenten, als het ware. In 2004 en 2005, onder de door mij ook al zeer verafschuwde Ronald Koeman, begon dat gevoel echter door te schemeren aan de oppervlakte. In 2006 werd dat erger. Het werd een expliciet vraagstuk in mijn hoofd, maar ik wilde er nog niet aan, want afscheid nemen doet pijn.'Waalwijk 2007' was het moment waarop de deur dichtknalde. Waarop het niet langer te ontkennen viel en ik me er ook aan overgaf.

Voor de duidelijkheid: dan bedoel ik dus niet het 2-2 spelen op zichzelf, en het verspelen van de landstitel, maar de apatische, gemediatrainde reacties vanuit het Ajax-kamp en die vernietigend domme opmerking van Ten Cate. Toen dacht ik: nee, 't is mijn wereld niet meer.

Wat (los van de Zlatan-verkoop, 'Waalwijk 2007' en meer van dat soort momenten) trouwens óók mijn gevoel van onthechting bevorderd heeft, is de ontwikkeling van de Ajax-supporter. Het vak waarin ik vroeger stond (vak G), was ironisch en relativerend. De humor was wat anarchistisch. Het mild afzeiken van de eigen club was de toon. Felle discussies over spelers of tactiek of de trainer? Dan werd je gewoon op je schouder gemept en uitgelachen. Er heerste een heel vanzelfsprekend, mild superioriteitsgevoel met een dikke klodder zelfspot er overheen. Voetbal werd niet belangrijker gemaakt dan het was. Dát was mijn cultuurtje. Ik kan me bij wijze van spreken niet eens herinneren dat iemand het ooit over de tegenstander had. Of over de tactiek. Of over de wissels van de trainer. Speelde geen enkele rol.

Nu is het zo... serieus... Zo humorloos allemaal. Iedereen méént het zo serieus, dat Ajax zich moet plaatsen voor de Champions League. Geleuter over wie er geblesseerd is, en wie een miskoop, en wie er weg moet, en of de punt naar achteren moet en weet ik allemaal wat voor gelul. En het is voor mijn Ajax-saamhorigheidsgevoel echt dodelijk dat er steeds meer Ajacieden zijn die vatbaar blijken voor zuur Calimero-gemekker: beschuldigingen aan scheidsrechters, nederlagen ophangen aan een niet gekregen penalty, vermoedens dat de KNVB ons moeilijke duels na Europese uitwedstrijden geeft... Gatverdamme. In vakkie G had iedereen echt in een deuk gelegen om zulk gezwam. Dat is voor Feyenoorders. Daar stond een Ajacied tien kilometer boven, kom op zeg, malle, doe niet zo raar. De 'geest' van de Ajacied is wat dat betreft een beetje veranderd, en ook dat heeft zijn effect gehad. Ik hoor nu te vaak een gesprek achter of naast me waarvan ik denk: kom op, klein kind... wat heb ik ontzettend géén zin om met jou te praten.

Zoiets. Speelt allemaal mee.

K.

[GangstaRiB]

Dat laatste ben ik helemaal met je eens. Ajax is gezakt naar het zeikerige van feyenoord en de provincie. En dat moeten we wel, omdat de sportieve prestaties natuurlijk niks meer voorstellen. Vroegah ging het wel slecht, maar zonder dat veel mensen het doorhebben gaat het nu ECHT SLECHT. Het wordt gecamoufleerd met grote sponsordeals en een niet aflatende stroom nieuwe generatie Ajax-supporters. Ik durf te wedden dat de helft van het huidige Vak410, geen idee heeft waar Ajax voor stond vroeger. Die gasten van 410 tonen veel gelijkenissen met feyenoord supporters. Altijd achter de ploeg blijven staan (nog blijven zingen en springen toen we 1-5 van Utrecht in de Arena verloren) etc etc etc, terwijl er vroeger bij een 0-0 stand tegen RKC Waalwijk 'voetballuh, voetballuh' gescandeerd werd.

Ik heb het idee dat heel veel mensen het stoer vinden om naar Ajax te gaan/kijken. Want tegenwoordig hoef je eigenlijk niet meer fan te worden van het voetbal (en de filosofie) of de successen, want die zijn er niet meer bij Ajax. Iedereen koopt AFCA truien en roepen AFCA can't be stopped... Maar ja... dat is gewoon niet waar. Vind ik altijd een beetje treurig overkomen als een hondertal 15-jarigen dat scanderen.

[Jeroen126]

Het calimero-gejank neemt elk jaar vermoeiendere vormen aan, helemaal mee eens.
Wat je kritiek op 410 betreft, op zich wel mee eens (iets minder vrolijk zou af en toe wel kunnen, met als dieptepunt het feestje tijdens die 1-4 tegen Utrecht), maar die jongens beleven Ajax gewoon op hun eigen manier en de vergelijking met feyenoord-supporters vind ik echt een vreselijke. Jij had liever geen 410 gehad, maar die doodse stilte elke keer?

[Kowalczyk]

De kritiek op 410, daar distantieer ik me ook van. Dat wil ik even heel duidelijk gezegd hebben.

Ik neem mijn pet af voor die jongens. Ze dragen in hun uppie de sfeer in de ArenA, ze zijn er altijd, de maken verschrikkelijk veel werk van spandoeken en grote vlaggen, etc. Hulde.

Feit is wel dat het een wat ander fanatiek cultuurtje is dan waar ik vroeger toe hoorde, en waar ik me thuis in voel. 410 is erg ADHD op z'n Zuid-Europees, voor mijn gevoel: 90 minuten lang gáán, compleet met een 'dirigent'. De Diemenzijde was in 'mijn tijd' wat cooler: minder fanatiek in het aanmoedigen van de ploeg dan 410 nu is, maar iets meer tongue in cheek en wars van alles wat overdreven was.

Het was gewoon een wat andere tijd. Maar nogmaals: een buiging voor Vak 410.

K.

[Monkey Tonk]

Herken er veel in, maar ontluistering? Als je nu in de toekomst kon kijken, en daar ergens tot je grote verrassing Ajax toch weer met de wereldbeker zag staan?

Voor mij was 1995 iets dat ik het echt nooit meer verwacht had. Dat verhaal van het Grote Ajax van de jaren zeventig was iets dat je, hoogstens, eenmaal in je leven overkwam. Je eigen cluppie dat zomaar even de allerbeste is. Onvoorstelbaar. Dat het weer gebeurde was eigenlijk nog onvoorstelbaarder, want 'Ajax II' had, in tegenstelling to Ajax I, geen supersterren. De twee beste spitsen van Ajax sinds Cruijff, van Basten en Bergkamp, waren er nota bene niet eens bij. Het 'idee' had gewonnen!

Toen Cruijff Ajax in 1987 naar de Europacup 2 coachte was ik al helemaal tevreden. Na 14 jaar middelmaat toch weer een belangrijke Cup. Hoger durfde ik toen niet te dromen.

De vraag voor mij is: is Ajax constant, in de zin dat de club telkens als een Phoenix uit de eigen as herrijst? Is Ajax, als een zeldzaam natuurverschijnsel, iets heel moois dat af en toe, schijnbaar uit het niets, 'gewoon' gebeurt? Het lijkt momenteel onmogelijk. Een landskampioenschap is al teveel gevraagd. Maar dat is niet de eerste keer. In mijn hart denk ik dat Ajax de CL weer gaat winnen. Met magistraal voetbal. Ik heb geen idee hoe. Het is op het ogenblik een puzzletocht met geen einde in zicht. Misschien gaat er eerst een wereldoorlog overheen. Dat maakt allemaal niet uit. Ik heb het twee keer gezien, en beide keren was het een godswonder. En beide keren begon het als idee. Niet, zoals in het buitenland, met het aankopen van zoveel mogelijk stervoetballers, maar met een geniaal concept dat aan een brein ontsprong.

Ik geloof, vast, dat als genoeg mensen aan een bepaald idee vasthouden, dat dit zich uiteindelijk moet manifesteren. Dat grenst voor mij aan mathematische zekerheid. In die zin creeeren wij, als aanhangersgroep, het Ajax van de toekomst. Besturen, spelers, en trainers komen en gaan. Wij zijn de bewakers van het idee. De weg kan pikdonker zijn, en het laatste sprankeltje hoop verloren, maar we lopen verder. F*ck realism. Ajax betekent het streven naar het onmogelijke. Weer een jaargang de prullenbak in? Geen probleem. We hebben twee keer met het mooiste voetbal van de wereld op de allerhoogste tree gestaan. Hoeveel andere clubs kunnen uit die wetenschap moed putten?

[Kowalczyk]

@ Monkey Tonk:

Helemaal met je eens, zo zie ik het ook. Maar tóch sta ik bij een eventuele CL-winst verder van Ajax af dan vroeger. Zal de euforie kleiner zijn. Anders. En dat heeft dus (1) met leeftijd te maken en (2) met een zeker mate van ontluistering, onthechting en een diepe ergernis aan de ArenA, de focus op geld, de koers die Ajax is gaan varen, de manier waarop de club zich uit (mooi weer spelen, supporters als debielen aanspreken, geen teleurstelling laten zien) en het supporterscultuurtje dat door al die dingen is ontstaan.

K.

[Aristides]

De 'geest' van de Ajacied is wat dat betreft een beetje veranderd, en ook dat heeft zijn effect gehad.

Verandering is een kenmerk van "tijd", van ouder worden en een veranderende omgeving. Dat proces kent een aantal "triggers", maar die zorgen niet voor verandering, die zorgen voor een kortstondige emotionele opwelling, maken een sluipende verandering tijdelijk zichtbaar en nestelen zich in het geheugen.

De beleving op de staantribune, eind jaren zestig met enkele duizenden genieten van JC e.c. De jaren zeventig, het succes, de ruststanden worden omgeroepen en Feyenoord staat 3-0 achter: niemand reageert. De jaren tachtig met Freek de Jonge (was toch die tijd, mijn geheugen is ook niet alles meer) als omroeper (New balls, please, als iemand door een bal geraakt is) zonder veel successen. Ieder decennium zijn eigen-aardigheden, later zullen die er ook zijn voor deze jaren.

@Kowalsky,

Is een deel van de verklaring niet die veranderende omgeving? Jaren geleden op zondagmiddag Ajax, nu de hele week op AT; toen kijkend naar een wedstrijd, communicerend met bekenden over Ajax en die wedstrijd, nu wordt alles overbelicht op AT door velen zonder die herinneringen, de meesten ken je niet?

[Kowalczyk]

@Kowalsky,

Is een deel van de verklaring niet die veranderende omgeving? Jaren geleden op zondagmiddag Ajax, nu de hele week op AT; toen kijkend naar een wedstrijd, communicerend met bekenden over Ajax en die wedstrijd, nu wordt alles overbelicht op AT door velen zonder die herinneringen, de meesten ken je niet?

Speelt mee, ja. De enorme media-aandacht, de enorme hoeveelheid gelul (ook hier op AT), het leidt wel tot een zekere 'metaalmoeheid' die het proces van 'ik word oud' gevoelsmatig wat versnelt. Ja. Dat denk ik wel. Slechte prestaties versnellen dat proces ook. Zoals ik al schreef: in de jaren 2002, 2003 en 2004 was het proces van onthechting al gaande, het sluimerde al, maar het viel nog gemakkelijk te ontkennen omdat er iets te juichen viel. Ik kon mijn langzaam knagende Ajax-vermoeidheid nog overschreeuwen, als het ware. Als de successen wegvallen en het doffe ellende wordt, dan komt die knagende Ajax-vermoeidheid in versneld tempo naar de oppervlakte.

Maar: het begint met ouder worden en een gevoel van onthechting (dus: iets in jezelf). Dat proces kan door andere factoren (zaken buiten jezelf, zoals de ontwikkeling van de club, de supporters om je heen, etc.) gevoelsmatig worden versneld, maar die andere zaken zijn niet de basis.

K.

[Monkey Tonk]

@ Monkey Tonk:

Helemaal met je eens, zo zie ik het ook. Maar tóch sta ik bij een eventuele CL-winst verder van Ajax af dan vroeger. Zal de euforie kleiner zijn. Anders. En dat heeft dus (1) met leeftijd te maken en (2) met een zeker mate van ontluistering, onthechting en een diepe ergernis aan de ArenA, de focus op geld, de koers die Ajax is gaan varen, de manier waarop de club zich uit (mooi weer spelen, supporters als debielen aanspreken, geen teleurstelling laten zien) en het supporterscultuurtje dat door al die dingen is ontstaan.

K.

De euforie kleiner?

Tranen in je ogen ...

[elliquido]

Herinnert iemand zich ajaex (oid) nog. Die poster die continue "mekkerde" over de nv ajax, de beursgang e.d.
Toch een klein beetje profetisch...


Anyway, ik ga een aantal x per jaar naar engeland. En dan het liefts 1e en 2e divisie wedstrijden. Als je je daar in de clubs verdiept en ook de geschiedenis meepakt zitten daar echt juweeltjes tussen, midden in woonwijken en gewoon lekker een biertje doen in een bijna instortende kroeg. Kaartjes kopen in een hokkie van 2 bij 3. Rochelende en tandloze bejaarden vloekend en schelden op de lange zijde. Heerlijk

Mocht het in prive front rustiger worden (lees kids iets ouder) dan gaan we in januari 2 weken fa cup duels doorreizen. Zoveel mogelijk meepakken. Ik kan verlekkeren op stockport vs Torquy united, kettering vs leeds. ; heerlijk.

Overigens twijfel ik ten zeerste op 2 januari. De kans is megagroot op een manchester vs leeds voor de fa cup!
Hier moet ik eigenlijk heen. Manchester - Leeds is vele malen groter dan ajax-feijenoord qua emotie.