ADO Den Haag - Ajax 04-04-2010

[GangstaRiB]

Toch had ik gisteren het gevoel dat Ajax em ging winnen. Ik zat in de kroeg te kijken en iedereen om me heen ging staan en hardop prevelen, maar ik voelde dat wel goed kwam.

Wat wel goed te zien was hoe hoog de druk op Ajax was. Vanaf minuut 60 werd er amper meer gecombineerd en probeerde iedereen een mannetje uit te spelen en te schieten op doel. Ik denk dat Jol bijkans gek werd. Het leek wel alsof een half uur lang, de 90ste minuut aan de gang was. Wat mij verbaasde dat Enoh een van de weinigen was die het wél begreep en de bal het werk liet doen.

[Wie kent Cees de Wolf nog]

Hoe is het met de bilspieren, Weekend Cees?

Die hebben gisteren de zwaarste training van het seizoen gehad, Jesse.

[Kowalczyk]

Toch had ik gisteren het gevoel dat Ajax em ging winnen.

Toen Ditewig eraf gestuurd werd, dacht ik: nu winnen we 'm, en niet eens met 0-1, maar misschien wel met 0-3.

Maar vervolgens presteerde Ajax het om bijna tien minuten geen enkele bal op de goal te krijgen. Ze begonnen besluiteloos te prutsen, de passjes werden slordig, de aanname liep niet soepel, ze gingen zenuwachtig met de bal wandelen. Ik vond Ajax tot dan toe gewoon slecht, maar op zichzelf leken ze zich wel bewust van wat er moest gebeuren. Maar na die rode kaart, met die tuinkabouter op de goal? Ik was echt verbijsterd. Ze leken wel verlamd.

En maar breien. Gedurende een paar minuten dacht ik: kom op, doe nou effe normaal en trap 'm erin. Maar tegen de tijd dat de officiële speeltijd erop zat, zag ik het echt niet meer zitten. Temeer omdat ik dacht dat die natte wind van een Wegereef maximaal vijf minuten zou bijtrekken, en misschien maar vier. Het viel me niet van 'm tegen dat het er zeven werden, hoewel ik het werkelijke oponthoud wel eens zou willen klokken (minstens tien minuten, gok ik).

Qua gevoel deed deze wedstrijd me een beetje denken aan Ajax - Roda, voorjaar 1990 in De Meer. Ajax kon bij winst al kampioen worden, als PSV zou verliezen, maar daar mochten we niet van uitgaan: om op kop te blijven, moest sowieso minstens gelijkgespeeld worden. Vol stadion, geweldige sfeer, goed voetbal in de openingsfase, maar toen kwam Roda zomaar op voorsprong, na een te korte terugspeelbal van Dennis Bergkamp: John van Loen zat ertussen, 0-1. Ajax ging op jacht naar de gelijkmaker, maar ze verstijfden steeds erger. De angst sloop erin, er was geen kalmte meer, geen durf om 'gewoon' te voetballen. Ajax drukte en drukte en drukte, totdat er wéér een te korte terugspeelbal op Menzo werd gegeven, ik geloof door Richard Witschge. Ditmaal Van de Luer ertussen: 0-2. Dat was een kwartier voor tijd, en PSV stond inmiddels voor. Rampscenario.

Ik was vijftien, toen. De allerfanatiekste leeftijd. Ik had nog nooit een landskampioenschap écht meegemaakt vanaf de tribune. Dat van 1983 herinner ik me vaag, maar ik was toen op een 'kleine-kinderen-manier' met Ajax bezig: de emotie en de titelspanning waren me vreemd, ik was daar nog te klein voor, ik was gewoon voor Ajax. De titel van 1985 herinner ik me nog aardig, maar ik beleefde het niet echt mee vanaf de tribune. Daarna volgden vijf zware PSV-jaren. Dit moest 'mijn' titel worden en nu stond het 0-2 voor Roda... Ik kon wel janken. Ik stond echt met de tranen in mijn ogen in vak G.

Maar op de een of andere manier werkte die 0-2 'bevrijdend'. Ajax schoot meteen los uit de verkramping. De spanning was in één klap weg, Ajax had niets meer te verliezen: een paar minuten voor tijd werd het 1-2 (Jonk) en in een krankzinnige slotfase - de ene scrimmage na de andere - ramde Ron Willems de 2-2 erin. Ik heb in De Meer nog nooit zo'n gekkenhuis meegemaakt. De tent stond echt te schudden.

De voorsprong bleef intact, en een week later pakte Ajax de titel door gelijk te spelen bij... jawel: NEC. Daar kleefde een schandaaltje aan, want Ajax en NEC hadden allebei een punt nodig. Zouden de twee ploegen er een salonremise van maken? Ajax leek daar een beetje op te rekenen in de zomerse Goffert, maar NEC startte heel fel en nam de leiding door een kopbal van Mitchell v/d Gaag, ik vergeet het nooit. Ajax moest wéér in de achtervolging, Marciano Vink maakte al snel gelijk - en daarna kwam die salonremise er alsnog. Spontaan. De wedstrijd bevroor gewoon. Ze hebben nog een uur die bal staan rondspelen achterin, zonder dat er ook maar een tegenstander over de middenlijn kwam.

Ajax-supporters het veld op... pitch invasion... Onvergetelijk.

K.

[joey]

Deze wedstrijd deed me meer aan RKC-Ajax onder HtC denken, maar dan met een goede afloop.

[Kowalczyk]

Deze wedstrijd deed me meer aan RKC-Ajax onder HtC denken, maar dan met een goede afloop.

Ja, maar vanwege de goede afloop deed 'ie me daar dus absoluut niet meer aan denken. Toen kreeg ik toch dat Roda 1990-gevoel.

K.

[Ajax Rules]

Ajax - Roda. We hadden het er laatst ook al over. Legendarische wedstrijd. Zat toen nog op M (had sowieso nog geen seizoenskaart, ging het jaar ernaar vast naar P en twee jaar later naar G)

Hoe Jonk even die bal stift in zo'n wedstrijd, op zo'n moment.... dat was toch wel andere klasse dan we nu hebben. Maar voetbal blijft leuk.

Maar die sfeer in de Meer, op die dag... geweldig. Een van mijn mooiste Ajax-middagen ooit.

[Wie kent Cees de Wolf nog]

Het Roda 1990 gevoel? Dat was toch wel even een aantal niveautjes euforie hoger in mijn beleving. Nu wonnen we en hielden we de (kleine) kans op een kampioenschap intact. In 1990 wérden we kampioen. Zelden heb ik zoveel adrenaline en euforie gevoeld (en ben ik zo ver naar beneden gelazerd in het vak) dan na de 2-2. Voor mij in de verste verte niet vergelijkbaar met de opluchting van gister.

[Ajax Rules]

Het Roda 1990 gevoel? Dat was toch wel even een aantal niveautjes euforie hoger in mijn beleving. Nu wonnen we en hielden we de (kleine) kans op een kampioenschap intact. In 1990 wérden we kampioen. Zelden heb ik zoveel adrenaline en euforie gevoeld (en ben ik zo ver naar beneden gelazerd in het vak) dan na de 2-2. Voor mij in de verste verte niet vergelijkbaar met de opluchting van gister.

Kleine kans? Hier laat je geheugen je toch even in de steek. Deze wedstrijd was in ronde 33 en we stonden voorafgaande aan de wedstrijd gewoon eerste, dus zo klein was de kans niet.

Bovendien bleek achteraf dat PSV 1-1 had gespeeld tegen Feyenoord. Dus achteraf hadden we zelfs mogen verliezen tegen Roda om alles nog in eigen hand te hebben voor de laatste speelronde tegen NEC.

Echter, had Ajax verloren van Roda en PSV gewonnen van Feyenoord, dan waren we de sjaak geweest.

[Kowalczyk]

Hoe Jonk even die bal stift in zo'n wedstrijd, op zo'n moment.... dat was toch wel andere klasse dan we nu hebben.

Ik wil dat altijd een beetje relativeren, hoor... Ten eerste was het geen briljante stift van Jonk. De bal viel goed, hij stond ineens voor de keeper. Die kwam uit en Jonk tikte de bal erover heen. Een tamelijk normale goal.

Bovendien: Ajax was toen al vijf jaar geen kampioen meer geweest, PSV was áltijd sterker en in Europa was het ook niks. Twee uitschakelingen in de eerste ronde van de UEFA Cup op rij: het seizoen ervoor kansloos weggecounterd door Sporting Lissabon, en in het lopende seizoen wéér in de eerste ronde voor schut, tegen Austria Wien (ja, staafincident, maar vergeet niet dat dat gebeurde toen het kalf - sportief gezien - al verdronken was, wéér in de eerste ronde, tegen een Oostenrijkse subtopper).

Kortom: geen klasse van een andere planeet hoor. Er liep veel talent, er zou iets bijzonders gaan groeien. Maar Richard Witschge en Bryan Roy werden als probleemgevallen gezien, die het misschien wel nooit echt gingen maken. De briljante tandem Jonk/Bergkamp moest nog tot wasdom komen, want in 1990 speelden ze nog op dezelfde positie (en wisselden ze elkaar vaak af; Ron Willems deed óók mee om dezelfde positie). De Jonk van 1990 was nog niet die van twee jaar later; hij was meestal niet eens basisspeler.

Kortom: enige relativering is op zijn plek.

Zelden heb ik zoveel adrenaline en euforie gevoeld (en ben ik zo ver naar beneden gelazerd in het vak) dan na de 2-2. Voor mij in de verste verte niet vergelijkbaar met de opluchting van gister.

Ik snap wat je zegt (en inderdaad: toen hadden - en hielden - we de titel in eigen hand, nu natuurlijk niet), maar die adrenaline... Toen was je vijftien, nu vijfendertig. De vergelijking zal nooit meer eerlijk zijn. Was de landstitel van 2004 minder heftig dan die van 1994? Ja, voor mij wel, qua adrenaline en fanatisme, maar dat zegt - behalve iets over Ajax - ook vooral iets over mij (19 of 29; het is een verschil in beleving). Iemand van 'bouwjaar 1985' voelde in 2004 wat ik in 1994 voelde; dat geloof ik meteen.

K.

[Wie kent Cees de Wolf nog]

@ Ajax Rules: de kleine kans slaat op ons huidige seizoen (volgens mij heb ik dat toch ook juist verwoord?).

@ Ko: misschien is euforie leeftijdsgebonden, maar dan toch ten dele. Euforisch worden van Ajax lukt me ook in deze tijden nog wel. De meest recente écht grootse adrenalinekick van de laatste jaren was bijvoorbeeld voor mij de 1-1 van Leonardo tegen Fiorentina. Door het moment, door de sterker geachte tegenstander en door de atmosfeer in het stadion. Met wildvreemde lui staan hossen en in de armen gesprongen. Even waren we allemaal familie. Geweldig.

[Ajax Rules]

@ Ajax Rules: de kleine kans slaat op ons huidige seizoen (volgens mij heb ik dat toch ook juist verwoord?).

Yep, het staat er duidelijk. Was kennelijk elders met mijn gedachten.

[Ajax Rules]

@Ko: ik weet dat Jonk toen geen basisspeler was.

Maar dat neemt niet weg dat het fijn is als een speler echt reageert op de keeper, een bal plaatst en niet in blinde paniek op de goal rost.

Het feit dat zulke spelers (Bergkamp speelde ook lang niet alles) geen basisspelers waren, vind ik juist veelzeggend voor het verschil in klasse.

Volgens mij is het ook geen romantisering ofzo. Zeker het jaar erna speelde Ajax gewoon heel goed, herkenbaar combinatievoetbal met vaste patronen. Ook al was die ploeg minder goed dan het Ajax van Van Gaal, je zag er echt aan vanaf dat het pre-Bosman was. Dat je nog aan een ploeg kon bouwen.

[Kowalczyk]

@ Ko: misschien is euforie leeftijdsgebonden, maar dan toch ten dele. Euforisch worden van Ajax lukt me ook in deze tijden nog wel. De meest recente écht grootse adrenalinekick van de laatste jaren was bijvoorbeeld voor mij de 1-1 van Leonardo tegen Fiorentina. Door het moment, door de sterker geachte tegenstander en door de atmosfeer in het stadion. Met wildvreemde lui staan hossen en in de armen gesprongen. Even waren we allemaal familie. Geweldig.

Da's waar. Toen voelde ik het ook. En uit bij Fiorentina ook, trouwens. Winnen in De Kuip voelt ook nog min of meer hetzelfde. Dus ja, die lekkere euforische adrenaline kan soms nog wel hetzelfde voelen. En dan na de wedstrijd te lang de kroeg in gaan, terwijl je weet: uh-oh, morgen een drukke dag, je komt in de problemen... En dan denk je: fok it, dit is een goeie avond, ik ga nog een rondje halen, ben ik morgen gaar als een gepofte aardappel, so what, dan heeft iedereen die morgen iets van me moet maar een dagje extra geduld.

Dat zijn de beste.

K.

[Thijs]

Lief dagboek:

Eigenlijk is het maar vervelend, elke wedstrijd makkelijk winnen met minstens drie goals verschil. Ten eerste ontbreekt altijd de spanning, ten tweede mis je de euforie omdat je tóch minimaal drie goals verwacht en buiten dat sluipt de gemakzucht er naar verloop van tijd altijd in.

Zo ook afgelopen zondag. Al 9 wedstrijden op rij hebben we onze wedstrijden makkelijk gewonnen, en natuurlijk zou ADO-uit geen probleem worden in onze weg naar de glorieuze landstitel. Terwijl ik de zaterdagavond goed had doorgehaald in de Melkweg stond ik braaf om 12.28u op om even brak op de bank te gaan liggen voor het doelpuntenfestijn wat ADO - Ajax zou worden. Twente had een dag eerder al met 0-2 in Venlo gewonnen, dus ik had er al niet zo'n zin in. Alweer verder kijken naar volgende week, of eigenlijk de midweekse speelronde met AZ - FC Twente op het programma. Moet het daar toch gaan gebeuren, dus geef ons vast die drie punten en move-on to the next one.

In de 6e minuut ging ik even koffie zetten en een lekker paasstrokbroodje-met-kruidenboter in de oven gooien. Wat mailtjes checken op m'n telefoon en met een half oog naar de wedstrijd kijken. De eerste helft kabbelde voort, ADO kreeg twee grote kansen maar dat deed me niks, wij scoren toch nog wel drie keer.

Rust. Nog maar een karakteristiek Haags bakkie pleuâh, en me opmaken voor een tweede helft waarin Ajax vast een tandje zal bijschakelen. Even wat sneller rondspelen en die bal ligt achter Zwinkelmans, of hoe die gozer in het doel van ADO ook heet. Ken mij het schelen.
"Hehehehe", ik verslikte me in de koffie. Moet je die sufferd van ADO zien, wil hij de bal naar voren schieten, pleuâht hij over z'n eigen potâh en geeft een corner weg. Haha, die gasten kunnen echt niet voetballen..

De 60e minuut. Ik begon wat onrustiger te worden, volgens mij was het toch echt de bedoeling dat dit een makkelijke overwinning werd? En die kansen, waar blijven die eigenlijk? Er overkwam me een gevoel dat 'dat doelpunt wat toch wel zou vallen' straks helemaal niet zou vallen. Ik ging maar even rechtop zitten en zette het geluid iets harder, komop Ajax!

75e minuut, de reservekeeper van ADO krijgt rood en een veldspeler moet in het doel. Nog één Haags kwartiertje. Thank God, nu rossen we gewoon op doel en dan zit-ie erin. Maar wat ik verwachtte gebeurde niet: eindeloos gebrei en het lukte niet om de bal naar elkaar over te...Pasen. 80e minuut, het geluid staat inmiddels op standje 85. Ros verdomme nou eens een keer op die kutkeeper van ze, je gaat het toch niet menen dat we hier onze laatste kans op de titel weggooien? In fucking Den Haag?

Inmiddels staat het zweet in m'n bilnaad, zit ik letterlijk met de handen in het haar en begin ik harder tegen de televisie te schreeuwen. Het besef dat het voor het wedstrijdverloop niks uitmaakt of ik enerzijds rustig op de bank zit, of anderzijds me als een maniakale gek sta te gedragen is allang verdwenen. Geluidsniveau 90, hoe spannender een wedstrijd, hoe harder ik het geluid zet, al is het maar zodat ik het commentaar nog kan horen door mijn eigen geschreeuw.

88e minuut, de grap heeft nu wel lang genoeg geduurd Ajax. Corner, bal komt voor, keeper bokst de bal weg, wordt ingeschoten, van de doellijn gehad. "OOOHHHWWWWWW", een brul die door drie muren heengaat, ik sla hard op de tafel. Waar ik een uur geleden nog als een slome koalabeer op de bank lag te chillen was ik nu een opgewonden Tasmaanse duivel die niet meer wist waar hij het moest zoeken.
Blessuretijd, zeven minuten. Scoor nou Ajax, alsjeblieft, puntverlies betekent een kutweek. Het geluid staat inmiddels op 100, maximaal niveau. De buren, de hele straat, kan het commentaar van Leo Driessen horen.

Ik ben niet te benijden. *Ring*, telefoon gaat. Welke idioot belt er in godsnaam in de 90e minuut, is-ie nou helemaal belatafeld? Ik zie dat het m'n stapmaatje is, maar op dit moment ben ik niet in staat om een gesprek over de night-before te voeren.
91e minuut, Enoh kopt over. 92e minuut, schot Vertonghen geblokt en corner. De wedstrijd volg ik allang staand, terwijl ik met mijn hoofd door de tv wil beuken om zelf het veld op te rennen en de bal erin te knallen. Mijn goedbedoelde 'komopnou'-kreten zijn getransformeerd tot een wanhopig piepend 'alsjeblieft, laat het ons nu eens meezitten'-stemmetje.
93e minuut, ik ben de wanhoop nabij. Het einde der tijden nadert, de totale apocalyps is aanstaande. 0-0 bij ADO zou een mokerslag zijn en m'n hartslag tikt de 180 aan. Het is nu of nooit, de laatste strohalm of de totale afgang.
Corner, Rommedahl schiet in, ADO werkt weg, Urby pakt de bal op, in een roes volg ik de bal, Alderweireld krijgt de bal, schiet, en ik kan me niet herinneren harder op een goal gehoopt te hebben, maar met een fantastische boog zeilt de bal tegen het net. Die miniseconde dat ik de bal tegen het net zie verdwijnen voel ik mij de gelukkigste man op aarde, ik bal m'n vuisten, spring omhoog en er volgt een secondenlange oerbrul terwijl ik rondjes door de huiskamer ren. "JAAAAAAA, FUCK JAAAAAA!!!"
Ik wil bellen, mensen bellen om "JAAAA!!" te roepen want ik ben in m'n eentje. Intussen slaat de onderbuurman met een bezem tegen zijn plafond aan, want zijn paasbrunch lijkt hevig verstoord te worden door het geluid van een aangeschoten brullende olifant. Niets is minder waar, het is een doelpunt van Toby Alderweireld! Ik tril nog te erg waardoor ik de juiste toetsen niet kan vinden en gooi de telefoon weer op de bank. Nog een paar minuten volhouden!

Eindelijk, affluiten, 0-1. Ik val achterover op de bank, en met wijde ogen tuur ik naar het plafond. De 70 ga ik niet halen als Ajax vaker op deze manier gaat winnen, maar het maakt me niks meer uit. Gewonnen, ik ben zelden zo opgelucht en blij geweest. De rest van de dag loop ik met een glimlach van oor tot oor door het huis. Dat heerlijke geluksmoment neemt niemand me ooit nog af, en dit is zoveel mooier dan al die 0-5 overwinningen bij elkaar. 0-1, na een schijtwedstrijd van jewelste bij ADO, onterecht, na een lucky shot, I couldn't care less. Of we kampioen worden zien we later wel, maar we zijn nog in de race.

Winnen met de Twentse slag, I love it!

[GangstaRiB]

Leuk verwoord Thijs. Ik denk dat iedereen de wedstrijd zo beleefd heeft.

En de wedstrijd was zo intens dat je vergeet dat matchwinner Toby wel heel makkelijk Lex Immers voor zich liet komen en bijna scoorde. En dat Urby ná de 0-1, een keer heel knullig de bal verspeelde waardoor mijn maag zich letterlijk omkeerde....

[Bert]

Heb je een slecht geheugen of zo? ;)

[El Clavo]

Haha Thijs, zo herkenbaar! Mn vriendin wist niet wat ze meemaakte toen die 0-1 viel! Ik zei dat dat nog niks was in vergelijking met de goal van Wamberto tijdens de bekerfinale in 2002, maar dat interesseerde haar allemaal niet zo

[Pride of Amsterdam]

Leuk stukje man.

Mijn vriendin had een paasbrunch bedacht. Dus ik zat in een kamer vol familie een beetje Paasbrood te eten. Ging maar regelmatig naar "het toilet" om toch maar weer even op de de computer te kijken/luisteren hoe de stand op dat moment was.

Als ze al niet argwanend waren om mijn veelvuldige toiletbezoek dan zullen ze ook wel gedacht hebben dat in de 93e minuut dat Paasbrood er weer dwars uitkwam zo hard gilde ik.

Heerlijk moment.

[Ronald!]

Mooi Thijs!

[Lionel]

Thijs

[Wouter]

Toch was Ajax wel erg zwak. Het ultieme horrorscenario is ook nog mogelijk: op één puntje achter Twente eindigen en de bekerfinale verliezen van Feyenoord...

[LucaS]

Dat is zo, maar goed, dat is de charme van spannende wedstrijden/competities. Ado uit was vreselijk slecht, maar als ik iedereen zo hoor, heeft iedereen zich op lopen vreten, op het puntje van zijn stoel gezeten en vreselijk meegeleefd. Heeft ook zijn charme, wat mij betreft niet per se minder dan Ajax in 95, waar je week in week uit wist dat het toch wel 3 of 4-0 zou worden. Toen keek ik op een gegeven moment niet alles meer.

[Pride of Amsterdam]

Toch was Ajax wel erg zwak. Het ultieme horrorscenario is ook nog mogelijk: op één puntje achter Twente eindigen en de bekerfinale verliezen van Feyenoord...

Zegt iemand hier dan van niet?

[Wouter]

Zeg ik dat iemand hier zegt van niet?

[Pride of Amsterdam]

Ik vond dat je dat met het woordje "toch" wel impliceerde ja. "Toch" is in mijn beleving in deze context een tegenstelling.