Amsterdam Tournament

[999]

Dat was ook mijn laatste keer ..

[Kowalczyk]

Ik weet niet eens meer wat mijn laatste Amsterdam Tournament geweest is.

Die nederlaag tegen Santos heb ik in elk geval ook in het stadion gezien, dacht ik. Zo'n pak rammel zou voor mij op zichzelf trouwens geen reden zijn om niet meer naar dat toernooi te gaan (wie zich laat wegjagen door pijnlijke nederlagen kan sowieso maar beter geen Ajacied worden, want Ajax is onderhand een synoniem voor 'pijnlijke nederlagen'). De sfeer staat me gewoon niet aan. Het sfeertje dat bij het AT hangt, staat volslagen haaks op zo'n beetje alles wat mij aantrekt aan voetbal.

Hoe er gespeeld wordt, is voor mij minder van belang dan het overkoepelende gevoel. Vooral dát moet goed zijn.

K.

[Feest]

x

[joey]

Ik weet niet eens meer wat mijn laatste Amsterdam Tournament geweest is.

Die nederlaag tegen Santos heb ik in elk geval ook in het stadion gezien, dacht ik. Zo'n pak rammel zou voor mij op zichzelf trouwens geen reden zijn om niet meer naar dat toernooi te gaan (wie zich laat wegjagen door pijnlijke nederlagen kan sowieso maar beter geen Ajacied worden, want Ajax is onderhand een synoniem voor 'pijnlijke nederlagen').

Het was ook niet de enige reden. Het deed de deur dicht.

Ik vind er vooral niets aan omdat veel deelnemende ploegen een parodie op voetbal laten zien. (Gold toen natuurlijk niet voor Santos. )

[Kowalczyk]

Mijn voetbalbeleving draait al meer dan 25 jaar voor het grootste deel om gevoel. Het spelletje zelf vind ik minder belangrijk.

Ik werd verliefd op Ajax vanwege het shirt, vanwege Amsterdam, vanwege De Meer en vanwege het type jongen dat in Ajax-1 speelde (Schippies, Rijkaardjes en Olsens, geen Bennie Wijnstekers-types met snorren). Ik vond het fanatisme mooi. De onvoorwaardelijkheid. De jongenscultuur (compleet met ongehoorzaamheid). Die liefde ontstond toen ik nog te klein was om überhaupt kijk op het spelletje te hebben.

Het voetbal zelf (het spel) is wel belangrijker geworden, in die zin dat ik van goed voetbal kan genieten, en me aan slecht voetbal kan ergeren. Maar nog altijd is het spel zelf (en ook winst of verlies) ondergeschikt aan het cultuurtje. Als puntje bij paaltje komt, is het dat cultuurtje dat me naar het stadion trekt - en is het ook het ontbreken van dat cultuurtje dat me kan doen afknappen. Bij het Amsterdam Tournament proef ik er te weinig van en voel ik een diepe, knagende ergernis over het feit dat Ajax altijd doet alsof het een nogal gewichtig toernooi is. Als er een speler vertrekt, zet Ajax.nl AT-zeges tussen de prijzen die die speler met Ajax won ("Hij werd in 2004 landskampioen met Ajax, won in 2006 de KNVB-beker en in 2005 en 2006 de Johan Cruijff Schaal met de Amsterdammers, en won in 2004 het Amsterdam Tournament"). En als Ajax.nl zijn aantal gespeelde wedstrijd specificeert, schrijven ze niet dat hij uitkwam in 34 oefenwedstrijden, maar: "Hij speelde met Ajax 27 oefenwedstrijden en 7 duels op het Amsterdam Tournament."

Van dat soort kleine dingetjes gaan mijn nekharen recht overeind staan. Ik ben daar echt ontzettend allergisch voor: dat commerciële, dat kunstmatige 'hoogtepuntjes creëren' (bij gebrek aan echte, en niet beseffend dat dat inflatie en erosie tot gevolg heeft op wat écht belangrijk is), dat mooi-weer-gewauwel. Ik kan er niet tegen, ik word er fysiek onpasselijk van, en het dagjespubliek dat op het AT af komt, geeft me hetzelfde gevoel. Toen ik een jochie was, vond ik voetbal te gek en tennis en hockey kut. Waarom? Vanwege de rauwheid, vanwege het scherpe randje (wat niet hetzelfde is als het verheerlijken van hooliganisme). Voetbal was 'echt' en 'van de straat'. Authentiek. Koffie 75 cent, gevulde koek een gulden, onkruid tussen de voegen van de staantribunes en pislucht in de wc's. Dát gevoel.

Ik vind een zeker mate van luxe nu ook wel fijn (da's de leeftijd), maar als het echte voetbalgevoel helemaal wegvalt, vind ik er niets meer aan. Niet voor niks vind ik DWV - Ajax, of vriendschappelijke potjes in Engeland, éigenlijk leuker dan een halve finale Champions League.

Gisteren schreef Steef ergens dat hij 'voeballiefhebber' is. Ik niet, eigenlijk. Ik ben Ajacied en voetbalcultuur-liefhebber.

Je begrijpt: wat dat betreft heb ik het erg moeilijk, de laatste jaren.

K.

[999]

Tuurlijk blijf je niet weg omdat AJAX op het AT verliest.Zo'n toernooitje zegt op een gegeven moment ook niks meer kwa uitslag, kwa voetbal en kwa tegenstander.Op een gegeven moment heb je het wel gezien .. trouwens vind het ook altijd jammer dat wegblijven uit wordt gelegd dat je geen ( echte ) AJACIED bent ..

[Michael_B]

Wegblijvan bij het AT uitgelegd worden als geen echte Ajacied zijn? Door wie en waar?

[Kowalczyk]

trouwens vind het ook altijd jammer dat wegblijven uit wordt gelegd dat je geen ( echte ) AJACIED bent ..

Zoals De Dominee zegt: ik heb nog nooit iemand horen beweren dat supporters die wegblijven van het AT geen echte Ajacieden zijn.

Maar ik snap je punt. 'Echte Ajacied'-status in relatie tot wedstrijdbezoek; die discussie hebben we hier ongeveer 10.000 keer voorbij zien komen, en ik vind dat 'ie altijd erg simplistisch gevoerd wordt. Het verschilt per geval. Er zijn heel veel mitsen en maren, ligt allemaal vrij subtiel.

Ik ben bijna vijftien jaar lang (ruwweg tussen 1993 en 2007) naar alle thuis- en uitwedstrijden geweest. Van de 34 competititeduels miste ik er hooguit één of twee vanwege een bruiloft of een griepje of werkverplichtingen. Daarnaast alle Europese duels, plus twee of drie Europese uitduels per seizoen. Beker: alles (uit en thuis). Vriendschappelijk: één of twee tegen amateurclubs, mee naar Engeland, Amsterdam Tournament. En dan op maandag naar De Toekomst voor Jong Ajax. Er zijn seizoenen geweest dat ik aan 70 Ajax-wedstrijden kwam.

Nu is dat anders. Ik miste vorig jaar zes thuiswedstrijden, geloof ik (da's bijna 20%). Nationale uitwedstrijden doe ik helemaal niet meer (geen zin meer in die combi's; in de bussen zit nu een andere generatie). Jong Ajax? Af en toe een keertje, maar ik ga er geen avonden voor vrij maken. Europese uitwedstrijden? Dat nog wel: één of twee per jaar. En als we in de beker uit tegen - pakweg - Volendam moeten, ga ik ook. Maar: het is minder geworden, mijn totale Ajax-bezoek is nog 50% of 60% van wat het tien jaar geleden was en dat heeft (hoe ik het ook wend of keer) te maken met ouder worden, afgenomen fanatisme, andere prioriteiten, etc.

Dus in die zin ben ik minder actief Ajax-supporter dan vroeger. Maar Ajacied zijn, zit in je systeem. Zoals de Amerikanen het zeggen: I've done my miles. Ik heb meer dan tien jaar tot de paar handjes vol trouwste supporters gehoord. Maar: ik heb een paar versnellingen teruggeschakeld, en in die zin ben ik gedaald op de ranking der fanatiekste supporters. Ontegenzeglijk.

Kortom: mensen die niet (altijd) naar het stadion gaan, kunnen best Ajacied zijn. Het kunnen zelfs grote Ajacieden zijn. En een gastmoeder die al dertig jaar Ajax-jeugdspelers onderdak biedt, maar het eerste nog nooit in de ArenA heeft zien spelen, kan ook Ajacied zijn. En een gepensioneerde vrijwilliger die het fotoarchief van de vereniging beheert, maar niets heeft met het miljoenenelftal van de ArenA, is ook Ajacied.

Kortom: dat is diffuus.

Wat ik persoonlijk wél een belangrijk vind: ik snap niet hoe het Ajacied-zijn echt in je systeem kunt zitten als je nooit een actieve stadionbezoeker bent geweest, of een andere actieve uitingsvorm van je Ajacied-zijn hebt gehad. Als ik Ajax alleen op TV volgde, dan zou ik me niet meer in de positie voelen om me als Ajacied te manifesteren, zoals ik ook geen popjournalist meer zou kunnen zijn als ik alleen nog thuis muziek beluisterde, en nooit meer in het live-circuit kwam. Dan raakt je toch echt het gevoel kwijt en weet je op zeker moment domweg niet meer wat er speelt. Dan ken je de muziek nog wel, maar heb je op zeker moment geen popcultuur-barometer meer, als het ware.

Om echt te voelen wat er gaande is, moet je nu eenmaal de wei in, zéker in werelden die zo bepaald worden door het 'levende aspect' als sport of popmuziek. Je moet getuige zijn van de opwinding, mensen spreken, sfeer opsnuiven, voelen wat er in de lucht hangt. Als die kaars uitdooft, verandert er toch wel iets aan je status, vind ik. Het voetbal zélf kun je uiteraard prima volgen op tv, beter dan in het stadion zelfs. Een tv-supporter kan prima een oordeel vellen over een Ajax-speler, en die tv-supporter kan ook totaal ziek zijn van een nederlaag (in dat geval: clubliefde niet ter discussie). Maar echt de vinger aan de pols houden van je club en 'wat er leeft' bij de club, dat lukt je niet uitsluitend vanaf de bank en achter je computer. En ik vind toch wel dat een Ajacied moet weten hoe de club 'ruikt' en 'aanvoelt'.

Ik vind persoonlijk dat het 'Ajacied-zijn' op de een of andere manier méér moet zijn dan alleen het bekijken van wedstrijden, en dat er - op welke wijze dan ook - een 'actieve component' aan moet kleven (ook al dateert die uit het verleden). Dat kan stadionbezoek zijn, maar het kan ook het onderhouden van een website zijn, of het doen van vrijwilligerswerk voor de club, of voor een supportersclub, of een anderszins actieve rol binnen de supporterswereld. En je kunt ook buiten de tribunecultuur Ajacied zijn: denk aan gastgezinnen voor jeugdspelers, vrijwillige scheidsrechters voor jeugdduels, vrijwilligers in de kantine of het supportershome, vermogende supporters die het initiatief nemen tot een businessclub, mensen die een Ajax-fansite bijhouden, of hun nek uitsteken door een Ajax-forum te lanceren en beheren, mensen die creatief/artistiek bijdragen aan de Ajax-cultuur. Het kan van alles zijn, maar nogmaals: ik vind gevoelsmatig wel dat er ergens een bepaald actief aspect moet zijn.

Misschien kun je het hiermee vergelijken: kan iemand die nog nooit een live-concert heeft bezocht een popkenner zijn?

In zekere zin wel. Misschien heeft hij een platencollectie van 10.000 albums, zit hij de hele dag op het net te speuren naar nieuwe muziek, heeft hij een encyclopedische popkennis en bezorgt muziek hem het hoogste genot dat hij kent. Dan ben je echt wel een muziekliefhebber en ook onbetwist een -kenner. Maar: de popmuziek is (net als sport, maar anders dan meer 'academische' interessegebieden als literatuur of geschiedenis) bij uitstek een wereld van doeners. Een wereld van initiatieven en activiteiten. En ik vind dat iemand die zo'n totaal gebrek aan voeling en ervaring heeft met zó'n integraal en essentieel onderdeel van de popmuziek (namelijk: het actieve, 'levende', jeugd-culturele deel ervan) toch heel moeilijk serieus te nemen valt als autoriteit. Dan ben je toch een beetje een thuiszitter, die niet zo goed weet waar hij het over heeft, net als een Zuid-Amerika kenner die nog nooit in Zuid-Amerika geweest is.

Het kan wel zijn dat een Zuid-Amerika kenner, of een popkenner, er de laatste twintig jaar niet meer de deur voor uitkomt (gezinnetje, gevorderde leeftijd, wel genoeg gezien, etc.). Dan ontleent hij zijn autoriteit aan een actief verleden, raakt hij weliswaar zijn autoriteit kwijt voor wat betreft het heden, maar blijft hij wel iemand die recht van spreken heeft. Maar als er nooit veldwerk geweest is, ook in het verleden niet of nauwelijks...? Dan heb ik de mensen die er wél de deur voor zijn uitgegaan toch hoger zitten.

Al mogen dat soort lui zich van mij gerust 'Zuid-Amerika kenner', 'popkenner' of 'Ajacied' noemen hoor... Ze komen dan vanzelf voor paal te staan als ze de kenner uit zitten te hangen, maar iemand ze naar hun persoonlijke ervaring vraagt. Dat kristalliseert zich vanzelf uit, in de praktijk.

K.

[InnerHarbour]

Ik moet altijd lachen als ik Ajacieden hoor pochen omdat ze naar alle wedstrijden gaan, ze voelen zich dan duidelijk beter dan die ander, sure je beter voelen dan een ander op grond van het feit dat je iets voor je eigen plezier doet. Lig weer in een vouw als ik ze dat hoor zeggen.

[Thijs]

Ik moet altijd lachen als ik Ajacieden hoor pochen omdat ze naar alle wedstrijden gaan, ze voelen zich dan duidelijk beter dan die ander, sure je beter voelen dan een ander op grond van het feit dat je iets voor je eigen plezier doet. Lig weer in een vouw als ik ze dat hoor zeggen.

Nou, dat herken ik niet zo. Ik voel me nooit meer dan een ander, want ik ben zelf jarenlang 'teletekstsupporter' geweest en toen was ik net zo gespannen voor een belangrijke wedstrijd als nu. Qua Ajaxgevoel maakt het niets uit. Maar als nu iemand die hoogstens één keer per jaar de moeite neemt om te komen kijken tegen MIJ aan begint te zemelen dat Ajax niks meer is, dat de supporters niet hard genoeg schreeuwen, dat zus en zo kut is, dan kan ik daar wel minder goed tegen. Hij zet z'n tv uit en gaat wat anders doen, maar er zijn ook mensen die na zo'n klotepot nog 3 uur in de bus moeten gaan zitten. Die hun hele zondag hebben opgeofferd. Die op hun vrije zaterdagochtend om 10u bij de Primera staan te zweten of ze überhaupt wel een kaartje kunnen krijgen. Elke week weer. En hoeveel écht goede leuke wedstrijden hebben we daarvoor in de plaats gezien?

Iedereen beleeft Ajax terecht op zijn eigen manier, maar als ik voor mezelf mag spreken zeik ik tien keer liever met een andere fanatieke medesupporter op Ajax dan samen met iemand die alles op tv kijkt en gewoon maar de tv uitzet als we achterstaan. En al helemaal niet met mensen die voor een andere club zijn. Want dan schiet ik in de verdediging. En het ergste zijn mensen die geen club aanhangen maar wel lopen te miemelen over hoe slecht Ajax is. Dan ben ik alweer weg als ze hun zin nog niet hebben afgemaakt.

[El Clavo]

Ik moet altijd lachen als ik Ajacieden hoor pochen omdat ze naar alle wedstrijden gaan, ze voelen zich dan duidelijk beter dan die ander, sure je beter voelen dan een ander op grond van het feit dat je iets voor je eigen plezier doet. Lig weer in een vouw als ik ze dat hoor zeggen.

Dat zeggen alleen Ajacieden die (bijna) nooit gaan!

[InnerHarbour]

Misschien iets minder lange tenen Ko?

Omdat mijn posting onder die van jou staat wil niet zeggen dat ik je vind pochen, als ik dat vind zeg ik je dat gewoon recht in je porum door middel van een quote of noem je bij je naam. Twas meer een opmerking waarmee ik inging op deze opmerking

die discussie hebben we hier ongeveer 10.000 keer voorbij zien komen

Die ik inderdaad al zo vaak op het internet voorbij heb zien komen en ja daar lopen er inderdaad een hoop bij die zich “meer” voelen dan een ander omdat ze iets doen voor hun eigen plezier, lachwekkend voor mij.

BTW, Oh, Ko heeft zijn posting alweer verwijderd.

[peter]

Meer Ajacied? Ja dat kan ook wel. Als ik een interviewtje lees van een vrouw die tijdens de EK Finale van '88 naar de Efteling gaat en hoogstens een keertje naar Studio Sport kijkt en de rubriek wordt dan 'supporters aan het woord' genoemd, dan durf ik best te stellen dat deze vrouw hoogstens een fan is. Geen supporter, geen liefhebber, geen voetbaldier. Neen.

Ik ga trouwens niet naar het AT. Ben sowieso niet zo'n fan van oefenduels, want het zegt allemaal zo weinig. Je kunt er geen lijn in ontdekken ook.

[Kowalczyk]

Omdat mijn posting onder die van jou staat wil niet zeggen dat ik je vind pochen

Zo zag ik dat ook niet. No offense taken.

Het kan alleen wel eens zonde zijn als je je best doet op een goeie posting, maar hij sneeuwt onder omdat er meteen een hele vluchtige achteraan komt... (niet dat er op zichzelf iets mis is met vluchtige postings; die plaats ik zelf ook genoeg, maar ook dán is het zonde als ik daarmee de aandacht afleid van een hout snijdende posting waar zorg aan besteed is).

K.

[999]

trouwens vind het ook altijd jammer dat wegblijven uit wordt gelegd dat je geen ( echte ) AJACIED bent ..

Ik vind persoonlijk dat het 'Ajacied-zijn' op de een of andere manier méér moet zijn dan alleen het bekijken van wedstrijden, en dat er - op welke wijze dan ook - een 'actieve component' aan moet kleven (ook al dateert die uit het verleden). Dat kan stadionbezoek zijn, maar het kan ook het onderhouden van een website zijn, of het doen van vrijwilligerswerk voor de club, of voor een supportersclub, of een anderszins actieve rol binnen de supporterswereld. En je kunt ook buiten de tribunecultuur Ajacied zijn: denk aan gastgezinnen voor jeugdspelers, vrijwillige scheidsrechters voor jeugdduels, vrijwilligers in de kantine of het supportershome, vermogende supporters die het initiatief nemen tot een businessclub, mensen die een Ajax-fansite bijhouden, of hun nek uitsteken door een Ajax-forum te lanceren en beheren, mensen die creatief/artistiek bijdragen aan de Ajax-cultuur. Het kan van alles zijn, maar nogmaals: ik vind gevoelsmatig wel dat er ergens een bepaald actief aspect moet zijn.

K.

Zou jij dan op basis van wat je hierboven schrijft degene die dus niet het stadion bezoeken, maar wel hier posten ( verder doen ze niks tastbaars w.b. AJAX behalve dan eindeloos er over lullen ) een AJACIED willen noemen ?.

Persoonlijk hecht ik niet zoveel waarde of dat men nu wel of niet roept dat men AJACIED is.Tis voor mij in die zin geen wedstrijdje.

[Kowalczyk]

Tis voor mij in die zin geen wedstrijdje.

Da's de essentie, inderdaad.

Als ik een tv-supporter was, zou ik me gewoon lekker Ajacied voelen, een zekere bewondering hebben voor de mensen die alle wedstrijden bezoeken ("Goh, respect dat je er zoveel energie in steekt. Dat doe ik niet."). En daarna zou ik weer iets gaan doen dat ik leuk vind, geloof ik. Misschien wel tv kijken. Naar Ajax ofzo, mijn favoriete club.

Je kunt toch ook eens iemand bewonderen om wat 'ie allemaal doet (of weet)? Zelf ben je op andere punten misschien weer heel actief, en daar verdien jij dan weer bewondering voor. Je hoeft niet op elk vlak jouw deel van de erkenning op te eisen... Of te menen dat je daar moreel recht op hebt. Je kunt ook eens ergens bescheiden in zijn.

Voorbeeld.

Mensen die zich heel actief inzetten voor het milieu, of voor de mensenrechten? Respect. Ik vind die dingen ook heel belangrijk, maar ik kom niet verder dan elke maand een tientje voor Greenpeace en een tientje voor Amnesty. Da's al meer dan sommige anderen, daar niet van, en het zou onterecht zijn om mij ervan te betichten dat het milieu en de mensenrechten mij niet bezighouden (want dat is wel degelijk zo), maar niettemin: pet af voor de mensen die écht iets doen. Ik namelijk niet.

Zo zie ik dat ongeveer.

Het al dan niet 'Ajacied-zijn' is uiteraard een veel minder belangrijk ding dan het milieu of mensenrechten, maar goed, for what it's worth, op dat terrein ben ik er dan weer eentje die zijn bevlogenheid meer dan gemiddeld omzet in actie (niet meer zo veel als vroeger, maar nog wel bovengemiddeld). En daar zouden de passieven dan weer bewondering voor mogen hebben, wat niet verward moet worden met dédain van mijn kant - en ik heb die bewondering ook niet nodig, hoor, ik red het ook wel zonder.

That's all.

Ik vind het zo'n pitbull-mentaliteit, die behoefte om respect op te eisen (Evenveel als ieder ander! Op welk terrein dan ook! Ook al doe ik minder!) Ik snap het gewoon niet. Dat soort lui, die geen bescheidenheid kennen en voortdurend hun rechtmatige portie respect lopen op te eisen, vind ik persoonlijk arroganter dan iemand die vertelt over iets waar hij bovengemiddeld veel energie en actie in heeft gestoken, door de jaren heen.

K.

[Deli]

Ik heb ook enkele jaren geleden het toernooi afgezworen om de bekende (al meerdere malen genoemde) redenen.
Dit jaar ga ik wel...om 1 reden. Het weerzien met een vriend die ik al maanden niet heb gezien smaakt altijd beter als we naast het bier drinken ook nog eens een potje (nietszeggend) voetbal kunnen kijken.
Daarnaast moet ik de 27ste weer aan het werk. Mooie afsluiter van de vakantie dus....

[Wie kent Cees de Wolf nog]

Eigenlijk is de hele discussie of iemand Ajacied is, of niet, een weinig zinvolle.

In essentie is het een gevoel. Het beheerst in meer of mindere mate je gemoedstoestand; je humeur wordt direct beinvloed door de resultaten van Ajax, bijvoorbeeld. Maar verder is het bijzonder moeilijk om gradaties aan te brengen, meen ik. Zijn seizoenskaarthouders echte Ajacieden? Ik ben geneigd om te zeggen "ja", want ondanks de resultaten van de laatste jaren laten ze (we) weer een jaarlijks bedrag afschrijven van de bankrekening. Aan de andere kant: hoe vaak zien we geen lege plekken in het stadion, omdat ze (we) niet komen opdagen? Ben je dan een mindere Ajacied? Als je wel wilt maar niet kan (bijvoorbeeld door ziekte of geldgebrek), ben je dan een mindere? Welnee. Moeten we kijken naar wat we uitgegeven hebben aan Ajax? Ik vrees dat ik heel erg zal schrikken als ik zou kunnen uitrekenen wat ik de afgelopen decennia aan Ajax heb uitgegeven. Wat je anders met dat geld had kunnen doen... MAar maakt veel geld uitgeven je een "echtere" Ajacied? Onzin.

Die hele discussie is niet alleen simplistisch, zoals Ko zegt, maar hij is bovenal gewoon zinloos. Een ieder weet voor zichzelf hoe ver hij of zij gaat voor Ajax, hoeveel tijd en geld hij eraan spendeert, of hij alleen thuiswedstrijden bezoekt, of ook vriendschappelijke potjes of uitwedstrijden.

Een meer of mindere Ajacied? Het zegt mij niets. In essentie is het een "gevoel". En gevoelens zijn nu eenmaal zo subjectief dat ze niet vergelijkbaar zijn met die van anderen.

[999]

Tis voor mij in die zin geen wedstrijdje.

Da's de essentie, inderdaad.

Als ik een tv-supporter was, zou ik me gewoon lekker Ajacied voelen, een zekere bewondering hebben voor de mensen die alle wedstrijden bezoeken ("Goh, respect dat je er zoveel energie in steekt. Dat doe ik niet."). En daarna zou ik weer iets gaan doen dat ik leuk vind, geloof ik. Misschien wel tv kijken. Naar Ajax ofzo, mijn favoriete club.

Je kunt toch ook eens iemand bewonderen om wat 'ie allemaal doet (of weet)? Zelf ben je op andere punten misschien weer heel actief, en daar verdien jij dan weer bewondering voor. Je hoeft niet op elk vlak jouw deel van de erkenning op te eisen... Of te menen dat je daar moreel recht op hebt. Je kunt ook eens ergens bescheiden in zijn.


K.

Nou, wat mij betreft is er die bewondering/respect ook wel, mits men het rellen achterwegen laat.Supporters die roepen dat AJAX hun leven is, het AJAX stadion hun huis en vervolgens AJAX voor de zoveelste keer negatief in het nieuwes brengen gaan wat mij niet samen.

Toen ik zelf nog naar AJAX kon gaan kreeg ik dat respect ook, en deed vrolijk mee met het " Alleen in het stadion kijken dat telt ".Maar ik vind dat naar het stadion iets extras brengt, maar niet extras w.b. de mate van AJACIED zijn.

Ik bedoel, ik ken er genoeg die gingen dus jarenlang naar de thuis en uit wedstrijden zodat ze in het weekend iets om handen hadden, tenminste een dag weg van moeder vrouw en de blerende kindertjes, en steevast na de wedstrijd nog effe de kroeg in duiken.En ladderzat thuiskomen.Vroeg je de dag daarna hoe de wedstrijd was wisten niks te vertellen.

Kunnen mensen die nooit naar de tour zijn geweest, maar verder dag in dag uit met de wielrensport in passieve zin bezig zijn geen wielren fanaat zijn ?.Voor mij wel.Vandaar " Tis voor mij in die zin geen wedstrijdje. ".

Is iemand die al zijn hele leven AJAX volgt, de in en outs, transfers, alle perikelen w.b. AJAX bijhoudt, maar misschien een enkele wedstrijd in het stadion heeft gezien, geen AJACIED, minder als iemand die dan wel aktief bezig is met AJAX ?.Nou, voor mij niet.Mede gezien de ervaringen van die z.g.n. stadiongangers van hierboven ..

Zo eens in de zoveel tijd kom ik ze nog wel eens tegen, AJAX kennen ze dus niet meer ..

[Kowalczyk]

Nou, wat mij betreft is er die bewondering/respect ook wel, mits men het rellen achterwegen laat.Supporters die roepen dat AJAX hun leven is, het AJAX stadion hun huis en vervolgens AJAX voor de zoveelste keer negatief in het nieuwes brengen gaan wat mij niet samen.

Uiteraard. Mensen die zich schuldig maken aan geweld of vandalisme moeten gearresteerd worden, in een beschaafd land. Da's een heel ander verhaal.

Toen ik zelf nog naar AJAX kon gaan kreeg ik dat respect ook, en deed vrolijk mee met het " Alleen in het stadion kijken dat telt ".Maar ik vind dat naar het stadion iets extras brengt, maar niet extras w.b. de mate van AJACIED zijn.

Vind ik wel. Om welk onderwerp het ook gaat: actief zijn, vind ik een pre. 't Is niet het enige criterium, maar wel een criterium. Ik ben begaan met de derde wereld, en doneer ook geld aan goede doelen op dat gebied. Maar voor iemand die zijn baan opzegt en als vrijwilliger naar Afrika gaat, moet ik buigen. Als anderen die persoon beschouwen als iemand die zich écht voor de Derde Wereld inzet, dan zijn dat geen 'minpunten' voor mij, maar 'pluspunten' voor hém. En die komen 'm toe (en mij niet).

Ik bedoel, ik ken er genoeg die gingen dus jarenlang naar de thuis en uit wedstrijden zodat ze in het weekend iets om handen hadden, tenminste een dag weg van moeder vrouw en de blerende kindertjes, en steevast na de wedstrijd nog effe de kroeg in duiken.En ladderzat thuiskomen.Vroeg je de dag daarna hoe de wedstrijd was wisten niks te vertellen.

Uiteraard. Maar over die categorie hebben we het hier niet. De discussie hier gaat om mensen die hun club wél echt een warm hart toedragen. Die mensen zijn allemaal Ajacieden, en dat is (zoals je al zei) geen wedstrijdje. Maar als je dan tóch een hiërarchie moet aanbrengen, dan voel ik de meeste bewondering voor de lui die hun bevlogenheid omzetten in actie - en actief Ajacied zijn. Het is een wat theoretische kwestie (want wat boeit het?), dus daarom zeg ik: als het dat tóch moet... etc.

Kunnen mensen die nooit naar de tour zijn geweest, maar verder dag in dag uit met de wielrensport in passieve zin bezig zijn geen wielren fanaat zijn ?.Voor mij wel.Vandaar " Tis voor mij in die zin geen wedstrijdje. ".

Ja hoor, de thuisblijvers zijn ook wielerfanaat. Maar er is altijd baas boven baas: iemand die zich óók dagelijke vediept in de wielersport en daarnaast ook nog elk jaar achter de Tour-karavaan aan gaat, poeh: respect voor die andere wielerfanaat, maar de doeners, dát zijn de echte.

Is iemand die al zijn hele leven AJAX volgt, de in en outs, transfers, alle perikelen w.b. AJAX bijhoudt, maar misschien een enkele wedstrijd in het stadion heeft gezien, geen AJACIED, minder als iemand die dan wel aktief bezig is met AJAX ?.Nou, voor mij niet.Mede gezien de ervaringen van die z.g.n. stadiongangers van hierboven

Jij trekt steeds een vergelijking tussen een thuiszitter die zich heel erg met Ajax bezighoudt en een stadionganger die het eigenlijk geen moer kan schelen. Uiteraard: doe mij dan die thuiszitter maar. Maar als je twee mensen hebt die allebei écht om Ajax geven en écht clubgevoel hebben, maar de ene gaat altijd en de ander nooit, tja, dan staat de actieveling hoger op mijn ranglijst (als ik die dan toch moet maken). Da's alles wat ik beweer: doeners hebben bij mij een streepje voor. Actief zijn, dingen dóen, is bij mij een pre. Nogmaals: geen minpunten voor de passieveling, alleen pluspunten voor de actieveling.

K.

[999]

Jij trekt steeds een vergelijking tussen een thuiszitter die zich heel erg met Ajax bezighoudt en een stadionganger die het eigenlijk geen moer kan schelen. Uiteraard: doe mij dan die thuiszitter maar. Maar als je twee mensen hebt die allebei écht om Ajax geven en écht clubgevoel hebben, maar de ene gaat altijd en de ander nooit, tja, dan staat de actieveling hoger op mijn ranglijst. Da's alles wat ik beweer: doeners hebben bij mij een streepje voor. Actief zijn, dingen dóen, is bij mij een pre. Nogmaals: dat is geen puntenaftrek voor de passieveling, alleen bonuspunten voor de actieveling.

K.

Wat ik er mee wilde aangeven, zoals WCDW ook al aangeeft, je wel een gegeven moet hebben op basis waarvan je dan die bonuspunten kan geven.De buitenkant AJACIED ( de seizoenkaarthouder die zo af en toe eens op komt dagen ) en de binnenkant en buitenkant AJACIED ( de seizoenkaarhouder die dus ook zelden een wedstrijd mist ) .. je kan er zo naast zitten wat betreft wie dan uiteindelijk die bonuspunten verdient ..

Verder kunnen te veel dingetjes je ervan weerhouden om dat extra te doen waar jij het over hebt .. getrouwd, kinderen, geld en niet genoeg tijd .. terwijl men het wel zou willen .. maargoed respect voor degene die dat wel kunnen maar bonuspunten vind ik iets te veel van het goede ..

[InnerHarbour]

Moet ook zeggen dat ik geen bonuspunten geef voor iets wat je voor je eigen plezier doet Ko, je andere voorbeelden ben ik het zeker mee eens maar omdat iemand voor zijn eigen plezier naar Groningen uit gaat…. wil die applaus of zo?

[Kowalczyk]

Moet ook zeggen dat ik geen bonuspunten geef voor iets wat je voor je eigen plezier doet Ko, je andere voorbeelden ben ik het zeker mee eens maar omdat iemand voor zijn eigen plezier naar Groningen uit gaat…. wil die applaus of zo?

Nee hoor. Je moet zoiets niet vanuit die persoon bekijken, maar vanuit jezélf.

In het algemeen bewonder ik actievelingen: mensen die hun bevlogenheid, enthousiasme en liefde omzetten in daden. Hun overmoeibaarheid, hun nimmer aflatende liefde is aanstekelijk, en vind ik innemend. Ik houd van doeners. Mensen die 'de wei in gaan', zeg maar.

Ik heb het over bewondering géven aan mensen die ergens actiever en initiatiefrijker in zijn dan ikzelf. Niet over bewondering eisen voor de dingen waar ik zélf bovengemiddeld actief in ben. Of mensen mij om die dingen bewonderen, weet ik niet, want daar doe ik het niet voor.

Ik vind alleen dat je wel eens ergens bescheiden in mag zijn, en wel eens mag erkennen dat er zoiets bestaat als 'baas boven baas'. Ik haal het voorbeeld van het milieu er maar weer eens bij: het milieu houdt me bezig, ik probeer milieubewust te zijn en ik ben donateur van Greenpeace. Maar voor mensen die zich écht actief inzetten voor het milieu (voor Greenpeace, bijvoorbeeld), er grote tijdsinvesteringen voor doen en daar de nodige offers voor brengen, neem ik mijn hoed af. Die doen meer dan ik. Baas boven baas. Hulde - en ik zou het misplaatst vinden om te gaan roepen dat zij heus niet "beter zijn dan ik", en dat mijn milieubewustzijn vanuit mijn eigen huis even waardevol is.

Nee. Dan denk ik liever: ere wie ere toekomt, respect, die persoon doet meer dan ik.

Op een heel ander (veel minder belangrijk) niveau, bijvoorbeeld het niveau van Ajax en Ajacied-zijn, vind ik een zelfde vorm van bescheidenheid en bewondering op zijn plaats. Ik steek zelf bovengemiddeld veel tijd en energie in Ajax, maar ik ken supporters die daar nog ver overheen gaan. Dan zeg ik: respect. Ik ben een echte Ajacied, maar daar kan ik niet aan tippen. Daar hoef je natuurlijk geen hiërarchische kwestie van te maken, maar als je dat dan toch doet, dan staan zij boven mij: ik steek er veel energie en tijd in, maar anderen nog meer.

Iemand bewonderen vind ik persoonlijk veel leuker dan bewondering opeisen, maar die attitude heeft kennelijk niet iedereen. Ik vind het alleen maar leuk: mensen horen vertellen, en de ruimte geven, die ergens meer voor doen dan ik. De gedachte "als hij maar niet denkt dat hij daarom boven mij staat" komt dan niet eens me op... Vind ik een nogal grimmige, naargeestige houding (die wel heel typerend is voor de huidige samenleving, helaas).

Het heeft er volgens mij ook mee te maken dat de supporterscultuur een beetje een haantjescultuur is. Voor jezelf opkomen, en niet onder doen voor anderen, is de norm.

K.

[brigade zuid]

Moet ook zeggen dat ik geen bonuspunten geef voor iets wat je voor je eigen plezier doet Ko, je andere voorbeelden ben ik het zeker mee eens maar omdat iemand voor zijn eigen plezier naar Groningen uit gaat…. wil die applaus of zo?

Mwah applaus hoeft niet. Diegene vind Groningen uit idd wel leuk.. maar op zondag om 7 uur je bed uit niet, eerst naar Amsterdam toe reizen ook niet, vervolgens 3,5 uur in een bus zitten ook niet.. en na de wedstrijd de hele riedel weer opnieuw maar dan terug.. kortom je hebt er dan wel degelijk wat voor over om je club aan te moedigen. Je zult mij niet horen zeggen dat TV kijkers geen supporter of AJACIED kunnen zijn maar vind wel degelijk dat er gradaties zijn.

[999]

Nou ik niet, respect oke, bonuspunten mwah niet dus.

Degene die naar de bioscoop gaan zijn ook niet meer film liefhebbers/kenners dan degene die thuis kijken.Maar ieder zijn ding hoor !!!