Dinamo Kiev - Ajax 17-08-2010

[joey]

Het moment dat Joey noemt (titel verspeeld op één goal, onder Ten Cate) was voor mij ook niet 'teleurstellend'. Ook toen was ik vooral razend. Niet vanwege het 0-0 gelijkspel tegen Sparta, helemaal aan het begin van het seizoen. Toen speelde Ajax gewoon sterk, maar wilde de bal er niet in. Dat overkomt je een keer, en als je vervolgens acht maanden later de titel verspeelt op één doelpunt, komt het natuurlijk niet door die 0-0 uit september of oktober.

Nee, nee, nee. De thuiswedstrijd tegen Sparta, een paar weken voor het einde van de competitie. Na een kwartier met 3-0 voor maar niet doordrukken. Met een tegendoelpunt dat te stom voor woorden was. (Vrije trap breed, speler van Sparta pikt de bal op en hup, een goal). In die wedstrijd hadden ze er acht, negen moeten maken. Dan hadden we van dat slechte doelsaldo geen last meer gehad.

[Kowalczyk]

Je haalt vorig seizoen door elkaar met het seizoen onder Ten Cate, Ko. Ajax-Sparta 0-0 was afgelopen seizoen. Die wedstrijd onder Ten Cate waar Joey het over had werd 5-2 in de Arena.

Nee, nee, nee. De thuiswedstrijd tegen Sparta, een paar weken voor het einde van de competitie. Na een kwartier met 3-0 voor maar niet doordrukken. Met een tegendoelpunt dat te stom voor woorden was. (Vrije trap breed, speler van Sparta pikt de bal op en hup, een goal). In die wedstrijd hadden ze er acht, negen moeten maken. Dan hadden we van dat slechte doelsaldo geen last meer gehad.

Ja, verrek, ik realiseer het me nu ook. Point taken.

In die wedstrijd hadden er zéker meer goals in gezeten. En in het tweeluik tegen Feyenoord ook.

Je vraagt je af wanneer voetballers eens leren om vanaf speeldag 1 elk weekend 90 minuten voor het maximale te gaan. Dus niet pas wanneer in de eindfase het doelsaldo belangrijk lijkt te worden.

Punt blijft wel: ik was dus vooral kwaad om de houding van Ten Cate en de ploeg. Zelfs de door mij (qua intelligentie) hoog aangeslagen Klaas-Jan Huntelaar snapte het niet, in Tilburg. AZ stond achter, Ajax stond voor en dus dachten ze: vasthouden. Ajax kreeg een vrije trap, maar in plaats van haast te maken, tikte Huntelaar de bal nog even weg. Toen realiseerde ik me: ze snappen niet dat het om PSV gaat. We hebben meer goals nodig, en vermoedelijk meer dan één.

Dat vond ik zó dom, vooral omdat ik me er de hele week al aan ergerde dat niemand het over PSV had. Die stonden bij het begin van de laatste wedstrijd één doelpuntje op ons achter en moesten thuis tegen een uitgekakt en uitgespeeld Vitesse. Ik vond het zó ontzettend debiel dat iedereen desondanks een beetje deed alsof het niet meer om hun ging. Surrealistisch gewoon. Die houding nam ik Ten Cate en de ploeg echt ongelooflijk kwalijk: ze hebben het gewoon geen seconde over PSV gehad.

K.

[Jöhnk]

Dat herinner ik me nog wel. Het stond 3-0 en toen kwam de desastreuze wissel.

[Bert]

Wat te denken van Feyenoord uit? Daar hadden we er echt zeker tien moeten maken. Was ik toen meteen al razend over.

[Wie kent Cees de Wolf nog]

Nu je dat zo zegt. Dat is een gevoel dat ik eigenlijk al een hele tijd niet meer heb gehad. Dat ongeloof over een slechte prestatie.

Twee factoren:

1. gewenning
2. leeftijd

De emoties (vreugde én teleurstelling) worden gewoon wat minder heftig. Ajax-resultaten doen me, in positieve danwel negatieve zin, gewoon minder dan toen ik 20 was. Het komt nog maar zelden voor dat ik van een wedstrijd zó baal dat ik de volgende ochtend nog loop te vloeken (laatste keer: Ajax - Anderlecht) of dat ik zó euforisch ben dat ik de volgende ochtend de buzz nog voel en alle krantenverslagen wil lezen (laatste keer: Ajax - Fiorentina).

K.

Ik beleef het anders. In de jaren '90 kwam verlies harder aan, omdat je het minder snel zag aankomen. Je oordeelde Ajax eigenlijk zelden helemaal kansloos voor de titel of voor een Europacup. Het kón. Verlies kwam dan dus als teleurstelling harder aan.

Dat staat m.i. los van leeftijd. Een seizoen zoals bijvoorbeeld onder Blind een paar jaar geleden, met 10 competitienederlagen was in de jaren 90 (of 80, of 70) eigenlijk iets waarmee je gewoon geen rekening hoefde te houden. En als je zo vaak verliest als Ajax het afgelopen decennium (misschien wel het minst succesvolle uit de geschiedenis van de club) treedt met name de door Ko genoemde gewenning (of: door murwheid ontstane erkenning) op.

Bij mij heeft dat met leeftijd niets te maken; akkoord, ik bezoek al een jaar of 14 geen uitwedstrijden meer. Maar een 0-2 weggeven tegen Groningen op de eerste speeldag van de competitie, daar was ik toch weer even goed ziek van. Ook al zat ik lekker op vakantie. En het vakantiegevoel was ook direct verdwenen bij het aanschouwen van PAOK - Ajax. Ik merk dat dit nog altijd veel emoties bij me losmaakt. Als ik afgelopen zaterdag Eriksen een wereldkans op de beslissende 3-1 zie missen omdat hij uitgebreid staat de telefoneren, en enkele minuten later maakt Vitesse de 2-2 omdat Alderweireld ineens meent door het centrum te moeten uitverdedigen, vraagt degene die naast mij in het stadion zit toch bezorgd of ik wel aan mijn hart denk...

[Jinne]

Wat te denken van Feyenoord uit? Daar hadden we er echt zeker tien moeten maken. Was ik toen meteen al razend over.

Die wedstrijd zonder blessuretijd ja. Volgens mij vond een enkeling het hier het wel mooi dat het maar 4-0 bleef, want dan konden we zeggen dat we ze gespaard hadden.

[joey]

Dat herinner ik me nog wel. Het stond 3-0 en toen kwam de desastreuze wissel.

Yep. Perez voor Ogararu. Niet onlogisch maar het pakte volledig verkeerd uit. Perez was uit zijn hum en liep alleen in de weg.

Ik heb me zelden zo zitten opvreten als toen. Verschrikkelijk. Ik zag aankomen dat we de titel op doelsaldo gingen missen. (De spelers hadden daar geen last van. Die sloegen lekker aan het prutsen. Ach, die wedstrijd was toch binnen. )

[peter]

Busacca is aangewezen als scheidsrechter.

[Jinne]

Busacca is aangewezen als scheidsrechter.

Grote naam.

[Ajax Rules]

Oh ja, SVV....was ook heel erg.

Djurovski die de ene na de andere er tegen PSV inschoot. GVD.

[Toppie]

Wie dicht het gat morgen in de verdediging Ooijer

[Kowalczyk]

Ik zag aankomen dat we de titel op doelsaldo gingen missen. (De spelers hadden daar geen last van. Die sloegen lekker aan het prutsen. Ach, die wedstrijd was toch binnen.

Yep. Dat is toch eigenlijk verschrikkelijk...? Zó amateuristisch.

Ze denken op die manier op het niveau van een heel seizoen (pas op doelpunten jagen wanneer het erop begint te lijken dat het doelsaldo belangrijk wordt), maar ook op het niveau van één wedstrijd: de beruchte stormloop (alles hoog naar voren) in de laatste tien minuten, als er iets 'geforceerd moet worden'. Dan denk je: als je voortaan even met zo'n kwartiertje begint, dan staat het gewoon 2-0 en legt deze tegenstander het hoofd in de schoot.

Zó vatbaar voor gemakzucht en verslapping. Het is om gek van te worden. De houding van de gemiddelde voetballer is niet dat je je elke week 90 (of maximaal 180 minuten) de stoom uit je oren moet werken. De houding is: 'Eerst maar eens gewoon proberen, dan kan er later desnoods een tandje bij.'

K.

[joey]

Ik zag aankomen dat we de titel op doelsaldo gingen missen. (De spelers hadden daar geen last van. Die sloegen lekker aan het prutsen. Ach, die wedstrijd was toch binnen.

Yep. Dat is toch eigenlijk verschrikkelijk...? Zó amateuristisch.

Inderdaad.

Dezelfde spelers laten een tijdje later vanuit het buitenland weten, dat ze nu pas beseffen dat ze er alles voor moeten doen. Alsof ze bij Ajax een stageplaats hadden. Daar knap ik dus volledig van af. Als supporter zit je dus te kijken naar... ja, waar eigenlijk naar?

[Kowalczyk]

Dezelfde spelers laten een tijdje later vanuit het buitenland weten, dat ze nu pas beseffen dat ze er alles voor moeten doen. Alsof ze bij Ajax een stageplaats hadden. Daar knap ik dus volledig van af. Als supporter zit je dus te kijken naar... ja, waar eigenlijk naar?

Ik voetbalde vroeger zelf ook, bij een amateurclub, in de B2 en de A2, op een niveau van lik-me-reet. Stelde echt helemaal niks voor. Daarom is het zo schokkend dat men het in het profvoetbal eigenlijk precies hetzelfde doet als vroeger bij ons: de toespraakjes van de trainer, de bespreking, de manier van oppeppen, de ingesleten clichés, de oefeningen-met-bal, de opbouw van de training en de warming-up... Het is helemaal niet zo dat er op topniveau (althans, in Nederland) allerlei dingen worden gedaan waar amateurclubs nog nooit van hebben gehoord, om elk toeval zo veel mogelijk uit te sluiten.

Het is helemaal niet van een wezenlijk ander niveau ofzo. Best erg, eigenlijk. Dan zie je hoe conservatief en amateuristisch en (in essentie) dom die voetbalwereld eigenlijk is. Volgens mij staan ze in een sport als hockey veel meer open voor wezenlijk nieuwe methoden en ideeën. Ik denk dat dat met de intelligentie van de gemiddelde trainer en speler in het hockey te maken heeft: het is toch iets meer een sport voor hoogopgeleiden. Weinig Ten Cate-straatvechtertjes, die oliedomme proletenopmerkingen maken en denken dat ze het allemaal zelf wel weten.

Vorm heb je niet in de hand, een penaltyserie is een loterij, en daarmee basta. Zo werkt dat in het foebel. Als een psycholoog een grondige studie heeft gedaan naar het fenomeen 'vorm', of een wiskundige is gepromoveerd op de 'perfecte penalty', dan hoef je met zo'n proefschrift echt niet aan te komen bij Henkie ten Cate of Ton du Chatinier. Die zien je al aankomen, met je 'werkstukkie'. Zo iemand is namelijk een 'wijsneus uit een laboratorium', een 'verstrooide professor' die je niet serieus hoeft te nemen omdat 'ie niet zelf gevoetbald heeft.

Volgens mij zeggen ze dan in het hockey toch eerder: hmm, laat eens kijken dat proefschrift...

En de paar trainers die wél de waarde van innovatie zien (Lobanovsky, destijds, en later bijvoorbeeld Van Gaal met zijn 'communicerende vaten'-psychologie en zijn video-analyses), veroorzaken meteen een revolutie: dan staat er ineens een Europese topploeg bestaand uit een handvol willekeurig geselecteerde Sovjet-beroepsmilitairen (zoiets vaags als talent is helemaal niet nodig), of heeft Nederland ineens een onmogelijke landskampioen uit een stadje van 80.000 inwoners.

Niets aan het toeval overlaten: het hélpt, beste voetbaltrainers. Het helpt écht.

("Welnee, je mot die koppies niet volproppen. Ze motten gewoon lekker voetballen. En genieten. Als trainer ken je op je kop gaan staan, maar uiteindelijk motten die gasten het doen hè...").

K.

[Monkey Tonk]

Nu je dat zo zegt. Dat is een gevoel dat ik eigenlijk al een hele tijd niet meer heb gehad. Dat ongeloof over een slechte prestatie.

Twee factoren:

1. gewenning
2. leeftijd

De emoties (vreugde én teleurstelling) worden gewoon wat minder heftig. Ajax-resultaten doen me, in positieve danwel negatieve zin, gewoon minder dan toen ik 20 was. Het komt nog maar zelden voor dat ik van een wedstrijd zó baal dat ik de volgende ochtend nog loop te vloeken (laatste keer: Ajax - Anderlecht) of dat ik zó euforisch ben dat ik de volgende ochtend de buzz nog voel en alle krantenverslagen wil lezen (laatste keer: Ajax - Fiorentina).

K.

Ik beleef het anders. In de jaren '90 kwam verlies harder aan, omdat je het minder snel zag aankomen. Je oordeelde Ajax eigenlijk zelden helemaal kansloos voor de titel of voor een Europacup. Het kón. Verlies kwam dan dus als teleurstelling harder aan.

Dat staat m.i. los van leeftijd. Een seizoen zoals bijvoorbeeld onder Blind een paar jaar geleden, met 10 competitienederlagen was in de jaren 90 (of 80, of 70) eigenlijk iets waarmee je gewoon geen rekening hoefde te houden. En als je zo vaak verliest als Ajax het afgelopen decennium (misschien wel het minst succesvolle uit de geschiedenis van de club) treedt met name de door Ko genoemde gewenning (of: door murwheid ontstane erkenning) op.

Bij mij heeft dat met leeftijd niets te maken; akkoord, ik bezoek al een jaar of 14 geen uitwedstrijden meer. Maar een 0-2 weggeven tegen Groningen op de eerste speeldag van de competitie, daar was ik toch weer even goed ziek van. Ook al zat ik lekker op vakantie. En het vakantiegevoel was ook direct verdwenen bij het aanschouwen van PAOK - Ajax. Ik merk dat dit nog altijd veel emoties bij me losmaakt. Als ik afgelopen zaterdag Eriksen een wereldkans op de beslissende 3-1 zie missen omdat hij uitgebreid staat de telefoneren, en enkele minuten later maakt Vitesse de 2-2 omdat Alderweireld ineens meent door het centrum te moeten uitverdedigen, vraagt degene die naast mij in het stadion zit toch bezorgd of ik wel aan mijn hart denk...

De onmiddelijke beleving is voor mij een golfbeweging, die afhangt van het hoofdstuk in je leven. Ajax zal bovenaards moet gaan spelen om te concureren met een aanval van smoorverliefdheid. Maar onder die veranderlijkheid is de liefde voor Ajax constant. Je neemt het mee door je leven. Andere zaken en interesses komen en gaan, maar Ajax blijft. Net als de voor-en-tegenspoed die men in gedachten heeft op een trouwdag. Alleen blijkt de band met Ajax meestal constanter dan een huwelijk. De kerken stromen leeg, maar de stadions zitten vol. Het kan bijna niet anders. God is jaloers op voetbal.

[Duke]

Dezelfde spelers laten een tijdje later vanuit het buitenland weten, dat ze nu pas beseffen dat ze er alles voor moeten doen. Alsof ze bij Ajax een stageplaats hadden. Daar knap ik dus volledig van af. Als supporter zit je dus te kijken naar... ja, waar eigenlijk naar?

Ik voetbalde vroeger zelf ook, bij een amateurclub, in de B2 en de A2, op een niveau van lik-me-reet. Stelde echt helemaal niks voor. Daarom is het zo schokkend dat men het in het profvoetbal eigenlijk precies hetzelfde doet als vroeger bij ons: de toespraakjes van de trainer, de bespreking, de manier van oppeppen, de ingesleten clichés, de oefeningen-met-bal, de opbouw van de training en de warming-up... Het is helemaal niet zo dat er op topniveau (althans, in Nederland) allerlei dingen worden gedaan waar amateurclubs nog nooit van hebben gehoord, om elk toeval zo veel mogelijk uit te sluiten.

Het is helemaal niet van een wezenlijk ander niveau ofzo. Best erg, eigenlijk. Dan zie je hoe conservatief en amateuristisch en (in essentie) dom die voetbalwereld eigenlijk is. Volgens mij staan ze in een sport als hockey veel meer open voor wezenlijk nieuwe methoden en ideeën. Ik denk dat dat met de intelligentie van de gemiddelde trainer en speler in het hockey te maken heeft: het is toch iets meer een sport voor hoogopgeleiden. Weinig Ten Cate-straatvechtertjes, die oliedomme proletenopmerkingen maken en denken dat ze het allemaal zelf wel weten.

Vorm heb je niet in de hand, een penaltyserie is een loterij, en daarmee basta. Zo werkt dat in het foebel. Als een psycholoog een grondige studie heeft gedaan naar het fenomeen 'vorm', of een wiskundige is gepromoveerd op de 'perfecte penalty', dan hoef je met zo'n proefschrift echt niet aan te komen bij Henkie ten Cate of Ton du Chatinier. Die zien je al aankomen, met je 'werkstukkie'. Zo iemand is namelijk een 'wijsneus uit een laboratorium', een 'verstrooide professor' die je niet serieus hoeft te nemen omdat 'ie niet zelf gevoetbald heeft.

Volgens mij zeggen ze dan in het hockey toch eerder: hmm, laat eens kijken dat proefschrift...

En de paar trainers die wél de waarde van innovatie zien (Lobanovsky, destijds, en later bijvoorbeeld Van Gaal met zijn 'communicerende vaten'-psychologie en zijn video-analyses), veroorzaken meteen een revolutie: dan staat er ineens een Europese topploeg bestaand uit een handvol willekeurig geselecteerde Sovjet-beroepsmilitairen (zoiets vaags als talent is helemaal niet nodig), of heeft Nederland ineens een onmogelijke landskampioen uit een stadje van 80.000 inwoners.

Niets aan het toeval overlaten: het hélpt, beste voetbaltrainers. Het helpt écht.

("Welnee, je mot die koppies niet volproppen. Ze motten gewoon lekker voetballen. En genieten. Als trainer ken je op je kop gaan staan, maar uiteindelijk motten die gasten het doen hè...").

K.

Komt er ineens één naam in me op: Leo Beenhakker.

[Thijs]

Ik denk ook dat er absoluut nog heel veel winst is te behalen op dingen die niet gigantisch veel hoeven kosten. Als je in plaats van 16,5 miljoen euro pompen in een talent nu eens één tiende van dat geld investeert in een paar 'wijsneuzen uit het laboratorium', dan denk ik dat je daar uiteindelijk veel meer profijt van hebt.

Ik denk bijvoorbeeld aan voeding, slaap, nieuwe trainingsmethodes of bijvoorbeeld psychologie. Waarom gaan sommige spelers ten onder aan druk en blokkeren ze volledig? Er moet toch 'iets' (lekker vaag) te vinden zijn waardoor spelers dat van zich af kunnen zetten en beter kunnen presteren.
Een 'mental coach', dus. Dat wordt in het voetbalwereldje ook meteen afgeschoten met 'ach dat is voor mietjes, je moet tegen de druk kunnen!', maar ik denk dat het voor sommige jongens best van waarde zou kunnen zijn.

Maarja, probeer dat in het conservatieve voetbalwereldje maar eens aan iemand z'n verstand te krijgen. Vraag me af of dat ooit nog gaat veranderen.

[Kowalczyk]

@ Thijs:

Is een beetje een stokpaardje van me, dit onderwerp...

1. Inderdaad: er valt nog heel veel terreinwinst te boeken op het gebied van mental coaching. Een team psychologen in dienst, niet alleen voor de jongens die niet goed in hun vel zitten, maar voor álle spelers, indachtig Van Gaals 'communicerende vaten'-psychologie. Elk mens heeft een ander type 'prikkel' nodig en kan op zijn eigen manier zijn basisconcentratie verbeteren, en er voor zichzelf achter komen op welke momenten hij verslapt, welke fouten hij geneigd is onder druk te maken (en wat hij daartegen kan doen). Iedereen kan aan zichzelf schaven, op die manier.

2. 'Onderdeel-specifieke training' (of: 'specialistentraining'). In het voetbal wordt het eigenlijk door iedereen heel normaal gevonden dat vrije trappen en hoekschoppen ongelooflijk slecht worden getrapt: vrije trap tien meter over, of heel suf in het muurtje, of een halfhoog zeikballetje als corner, het hoort er schijnbaar allemaal bij. Op dat vlak zou in het voetbal veel beter moeten worden gekeken naar bijvoorbeeld de strafcorner in het hockey en de service in het tennis. Daar wordt uren op getraind; honderden ballen achtereen. Tennissers serveren totdat ze 200 identieke aces kunnen slaan, met hun ogen dicht. En ze retourneren net zo lang ballen uit zo'n servicekanon tot ze ze achter elkaar precies op de lijn terug kunnen meppen. In het voetbal is dat totaal ongebruikelijk, maar waarom eigenlijk? Laat de cornernemers elke dag 300 corners nemen. Laat de vrije-trap-specialisten net zo lang ballen om een muurtje krullen tot ze er scheel van zien. Levert doelpunten op.

(Dit is in veel buitenlanden al veel beter dan bij ons. Het is echt van de gekken dat de 'Del Piero-vrije trap' bij een club als Ajax nog niet is ingeburgerd. Elke vrije trap die je in de doelmond brengt, moet daar inslaan als een fragmentatiebom: keihard, met een lichte curve richting verre paal. Als iemand 'm schampt - of diegene nou een spits of een ongelukkige verdediger is - dan zit 'ie erin, en als niemand 'm aanraakt ook, want dan valt hij bij de tweede paal binnen. Bij Ajax kennen we nog altijd de 'Urby-corner': een halfbakken, veel te zacht boogballetje, bijna 'geschept'. Dat zijn corners uit de jaren dertig. Een makkie voor een keeper of verdediger; niks mee te beginnen voor een spits, want als je je kop er al tegenaan krijgt, moet je alles - richting, kracht - nog zelf doen.)

3. Laat trainers speciale man management cursussen doen: hoe ga je met mensen om? Hoe breng je je boodschap over? Hoe spreek je een groep toe? Hoe motiveer je? In elk serieus bedrijf is het normaal; bij voetbalclubs denken we nog altijd dat Marco van Basten een groep voetballers iets te leren heeft omdat hij een goede spits was.

Zulke dingen.

En laten we g.v.d. eens beginnen met fatsoenlijke begeleiding van jonge jongens die moederziel alleen in een vreemd land komen wonen. En taalonderwijs. Waar zij de tijden gebleven dat nieuwe Ajacieden na een krap jaartje al aardig Nederlands spraken? Ik zou Oleguer wel eens willen horen. Geen woord, gok ik. Goed taalonderwijs scheelt in het veld fracties van seconden, en dus (tegen)doelpunten.

K.

[Thijs]

Waar zijn de tijden gebleven dat nieuwe Ajacieden na een krap jaartje al aardig Nederlands spraken? Ik zou Oleguer wel eens willen horen. Geen woord, gok ik. Goed taalonderwijs scheelt in het veld fracties van seconden, en dus (tegen)doelpunten.

K.

Oleguer spreekt inderdaad geen Nederlands. Gabri deed dat ook niet, bijvoorbeeld. Dat heeft ook met de instelling te maken die uit de voetballer zelf moet komen, de taal leren van het land waarin je speelt. Iemand die braaf naar de les gaat maar thuis niks aan z'n studie doet gaat nooit goed een taal leren, zeker als je op de club alles in het Engels blijft doen. Sulejmani bijvoorbeeld, spreekt ook geen Nederlands. En die zit hier toch al een tijdje...

Eriksen daarentegen praat beter Nederlands dan een hoop Nederlanders zelf. Zelfs tegen Suk wordt Nederlands gesproken! (Ook omdat Engels niet helpt en niemand Koreaans spreekt, dus dan kan je net zo goed direct in het Nederlands beginnen)

[Kowalczyk]

Typisch: Spaanstaligen versus Scandinaviërs.

Pettersson sprak ook binnen zes maanden beter Nederlands dan Prins Bernhard.

Uitzondering op de regel was trouwens Escudé. Die deed echt zijn best om zo snel mogelijk Nederlands te spreken.

K.

[Feest]

Ja, Scandinaviers kunnen heel goed Nederlands leren. Dat kunnen ze uitstekend.

Voetballen daarentegen....

[Nihad]

Ik vind het zo onzin dat buitenlandse voetballers de taal zouden moeten leren. Zolang ze Engels maar beheersen dan vind ik het prima. De meeste blijven toch maar een relatief korte periode en in die periode zal je de taal toch nooit goed leren.

[elliquido]

Volgens mij hebben ze in rotterdam veel te danken aan een scandinavier.

[Ajax Rules]

Ik vind het zo onzin dat buitenlandse voetballers de taal zouden moeten leren. Zolang ze Engels maar beheersen dan vind ik het prima. De meeste blijven toch maar een relatief korte periode en in die periode zal je de taal toch nooit goed leren.

Wat een gelul zeg.... als je gemotiveerd bent, kom je in een half jaar een heel eind.

Maar dat is natuurlijk teveel moeite voor een salaris van een paar ton.

[elliquido]

terug naar de wedstrijd.
Resultaat is heilig.

ultra defensief

steek

wiel toby jan anita
ooijert

demy enoh

siem

suarez el H

anita en wiel bestrijken de zijkanten wel en achterin timmeren we de boel geheel dicht.
laat die counter oekraieners maar het spel maken