Jonathan Reis
Het pistoletje leverworst met augurk in de kantine van de Toekomst valt goed. Gezeten aan tafel terwijl enkele spelers van Jong Ajax biljarten en trianers als Mühren Silooy, Van den Brom, Bryan Roy, Aron Winter en Heini Otto voorbijschuifelen praten we over van alles en nog wat. Stof genoeg. Kluivert, Feyenoord, Afrika. Verder op de tafel eet een Spaans echtpaar, begeleid door Heini Otto, een broodje kroket. Kinderen rennen rond en ze hebben alle ruimte, op spelers, trainers, personeel en ons na is het uitgestorven. Peter van Vossen komt ook een kijkje nemen.
Een door een oefeninterland uitgekleed Jong Ajax traint vandaag op een van de zijvelden van de Toekomst. Na de late lunch lopen we naar een zijveldje, de keeper van Jong Ajax volgend. Aron Winter haalt ons in. 'Goedemiddag'. We ploffen neer op de stenen sta-banken en gaan er eens goed voor zitten. Op het veld staat Richard Witschge al met enkele spelers te ballen. Ik mis Michael Timisela, Rydell Poepon, Jan Vertonghen en Derk Boerrigter. Stanton Lewis, Marijn Sterk, Yassine Ben-Moussa, Murat Yildirim, Dustin Huisman, Jan-Arie van der Heijden, Donovan Slijngard, Javier Martina, Marvin Hasselbaink, Marco van Duin en Vito Wormgoor zijn er alvast wél. Een beetje onwennig in de groep staat degene waar we vandaag voor komen: de Braziliaan Jonathan Reis. Deze aanvaller van en uit Minas Gerais loopt momenteel stage bij Ajax.
Jong Ajax doet vandaag rustig aan. Een beetje spelen met de bal, een beetje dollen. Op een gegeven moment staat Witschge niet meer op het veld. We kijken elkaar aan: 'Die is een bal zoeken' en ik heb meteen het beeld van een zuchtende en steunende Witschge die zich door de bosjes wurmt in mijn hoofd. Het wordt vandaag vooral een technische training, waar de later op het veld gekomen Simon Tahamata het voortouw neemt. Marijn Sterk viel na een half uurtje al uit, nét op het moment dat de training echt begon. Baloefeningen, voorzetten, afronden op doel.
Aron Winter maakt werk van Javier Martina. De flegmatieke speler is soms wat té flegmatiek en Winter probeert hem dan ook meermaals duidelijk te maken dat een slappe houding of inzet niet gewenst is. Op het moment dat een trainer ophoudt met zeuren heeft hij het vertrouwen in je verloren. Javier Martina heeft onmiskenbaar talent, maar het is vooralsnog de vraag wat hij ermee doet, Hoe gaat hij ermee om? Heeft hij de instelling die nodig is om het eerste te halen? Niet iedere speler van Jong Ajax heeft het in zich om in het eerste te kunnen schitteren, zeker niet bij deze lichting of althans de groep die nu op het veld staat. Yildirim en Reis zijn de beteren vandaag. Voor wat betreft de rest: het talent is er, maar uiteindelijk gaat het er om of het talent zich goed ontwikkeld en of de mentaliteit wel goed is. Vandaar: als een trainer niet meer zeurt, kan je het schudden. Martina begrijpt het wel. Waar hij eerst wat verongelijkt reageert, maakt hij later weer grapjes met Winter, alsof er niets aan de hand is geweest.
Simon Tahamata is belangrijk. Hij praat met de jongens, legt uit, doet voor en heeft zijn kwinkslagen. Voorzetten op de goal. Winter en Tahamata storen het loopje van degene die de voorzet moet afgeven een beetje, Witschge doet mee. We kijken naar Jonathan Reis en we zien dat hij best wel wat kan. Toen ik enkele maanden geleden op het jeugdtoernooi in Terborg was, schreef ik in mijn column over dat stuk over het verschil tussen Nederlandse en Zuidamerikaanse spelers op een bepaalde leeftijd en het hoe en waarom van dat verschil. Ook Reis heeft een soort killersblik in zijn ogen, als het erom gaat. Hij kijkt serieus, als iemand die goed met zijn vak bezig is, en is de hele training lang geconcentreerd. Zijn voorzet is goed. Als hij aan de beurt is om een voorzet in het doel te werken krijgt hij een matige te verwerken. Tot ons beider verbazing duikt hij een beetje en kopt hij de bal in de verre hoek. Ik sta nog nét niet te applaudiseren.
Als alle oefeningen gedaan zijn worden er partijtjes gespeeld. Donovan Slijngard legt aan Reis uit wat de bedoeling is. Terwijl het veld wordt 'opgebouwd' speelt Reis wat met een bal. Kunststukjes, bal achter het standbeen, etc. Braziliaans en technisch. Het grappige is dat Reis al opviel voordat we wisten dat hij het was. Tijdens de oefeningen bleek al dat hij wat meer dan sommige anderen heeft.
Wat doet Richard Witschge eigenlijk anders dan meedoen? Hij laat wat zien en ik denk dat hij als klankbord van Einter fungeert. Af en toe bromt hij wat naar een speler, maar hij laat vandaag vooral zien wat er nodig is om de top te halen. Hij is de felste van het veld en is er nog ziek van dat hij verliest. Of kan verliezen. Tijdens het partijtje blijkt dat het best. balverlies. 'Fuck!'. Teamgenoot die de bal verliest. 'Fuck!'. kans om te scoren verpest. 'Fuck!'. teamgenoot die kans om te scoren verpest. 'Fuck!'. En zo gaat het door. 'Fuck!', 'Fuck!', 'Fuck!', 'Fuck!', 'Fuck!', 'Fuck!', het is geweldig om te zien en om naar te luisteren. En wat benadrukt de superioriteit van de Oude Meester? Eén enkel briljant moment in het midden van het partijtje. Een argeloos lobje over de keeper is een tergend langzaam boogje dat tergend langzaam in het doel verdwijnt. Als Reis de bal net iets te fel van Witschge afpakt, geeft Witschge hem een schop op de enkel. De Braziliaan gaat hinken en kijkt Witschge, die niet zichtbaar terugkijkt, woedend aan maar zegt niets. Het duurt twee minuten, daarna kan Reis weer volop meedoen. Hij moet nog even wennen aan de omschakeling, maar weet de vrije plekken te vinden. Soms is hij wat te afwachtend, dan laat hij ploeggenoten hun ding doen, maar vaak biedt hij zich aan en weet hij zichzelf vrij te lopen. Met Yildirim en Witschge is Reis de beste man van het veld. Maar je mag ook Aron Winter nog niet vergeten. Winter speelt sober, maar altijd doeltreffend, functioneel en slim. Als je bepaalde kwaliteiten hebt raak je die nooit meer kwijt. We hebben dat al gezien aan Van Basten tijdens de testimonial van Dennis Bergkamp.
Een penalty. Reis pakt de bal en gaat de penalty nemen. Een middelgrote aanloop en reis schiet naast, tot zijn totale verbijstering. Hij brengt zijn twee handen naar zijn voorhoofd en legt deze met een beschaamde blik op zijn haren en voor zijn ogen. Hij baalt enorm en zou het liefst in de grasmat verdwijnen. Maar het is snel verwerkt, want de wedstrijd gaat verder. Er wordt snel en serieus gespeeld, maar toch ontspannen. Zo genieten we van de grappen die gemaakt worden, de fantastisch bevolgen Richard Witschge en de leuke wedstrijd. De wedstrijd zal eindigen met penalties. Reis neemt hem iets anders dan de eerste keer, maar ook nu faalt hij. En ook nu kan hij het niet geloven. balend, en uiteindelijk lachend, gaat hij bij zijn ploegmaatjes zitten.
Jonathan Reis, midden op de foto, staand, wit shirt. Een technische speler die op zijn zeventiende al net zo ver is als een twintigjarige, gezegend met een mooie voorzet, scoringsdrift, mentaliteit en lef. Onze conclusie: hij heeft zeker een meerwaarde ten opzichte van degenen die er vandaag waren. En hij is als bijkomstig voordeel al ingeburgerd in Nederland. Hij mist immers twee penalties.
